W świetlistej mgle - ebook

Już zbliża się w świetlistej mgle

Ta, którą wybrał na dobre i złe…

Prolog

Był czwartkowy wieczór w połowie kwietnia, w hotelu Grand Victoria w Palm Beach.

Amanda Pierce, przyszła panna młoda, przymierzała suknię ślubną z pomocą swojej wieloletniej przyjaciółki Kate.

– Módl się, żeby pasowała – poprosiła. I zaraz potem zapięcie suwaka pokonało niebezpieczne miejsce powyżej talii.

– Nie wierzę, byś choć przez chwilę miała obawy, że się nie dopniesz – stwierdziła rzeczowym tonem Kate.

– Cóż, po zeszłorocznej utracie wagi bałam się, że mogłam znów przytyć. Uznałam, że lepiej się przekonać dzisiaj niż w sobotę. Wyobrażasz sobie, że miałybyśmy walczyć z zapięciem tuż przed moim wyjściem na ceremonię?

– Nie ma mowy – oznajmiła stanowczo Kate. – Nie wiem, czemu tak się denerwujesz. Popatrz w lustro. Wyglądasz cudownie.

Amanda spojrzała na swoje odbicie.

– Jest śliczna, prawda?

Pomyślała o tym, jak przymierzyła ponad setkę kreacji ślubnych, odwiedzając najlepsze butiki na Manhattanie, nim zauważyła tę w małym sklepiku na Brooklyn Heights. Suknia z jedwabiu w kolorze złamanej bieli, z podwyższonym stanem i górą z ręcznie robionej koronki była dokładnie taka, jaką sobie wymarzyła. Za czterdzieści osiem godzin miała w niej złożyć małżeńską przysięgę.

– Więcej niż śliczna – potwierdziła Kate. – Dlaczego więc jesteś taka smutna?

Amanda jeszcze raz popatrzyła w lustro. Widziała swoje jasne włosy okalające twarz w kształcie serca, duże niebieskie oczy, długie rzęsy i usta w kolorze malin; miała świadomość, że natura hojnie obdarzyła ją urodą. Jednak Kate miała rację; rzeczywiście wyglądała na smutną. A właściwie nie tyle smutną, ile zmartwioną. Sukienka pasowała idealnie. To chyba musi być znak? Zmusiła się do uśmiechu.

– Zastanawiałam się po prostu, ile mogę dziś zjeść, żeby się w nią zmieścić w sobotę.

Kate ze śmiechem poklepała się po własnym, lekko zaokrąglonym brzuchu.

– Nie mów tak, zwłaszcza przy mnie. Amando, naprawdę wszystko w porządku? Nadal myślisz o naszej wczorajszej rozmowie?

Amanda machnęła ręką.

– Nie mam żadnych wątpliwości – odpowiedziała, wiedząc, że nie jest szczera. – A teraz pomóż mi się wydostać z sukni. Reszta dziewczyn pewnie czeka, żeby zejść na kolację.

Dziesięć minut później, już sama w sypialni, ubrana w jasnoniebieską sukienkę z lnu, Amanda włożyła kolczyki i po raz ostatni spojrzała na suknię ślubną rozłożoną starannie na łóżku. Nagle dostrzegła smugę pudru na koronce, tuż pod wycięciem dekoltu. Starała się zachować największą ostrożność, a mimo to zostawiła na materiale ślad podkładu. Wiedziała, że plamka łatwo da się usunąć, ale może to znak, na który czekała?

Prawie całe ostatnie dwa dni trzymała się na uboczu w miejscu, które sama wybrała jako idealne do ceremonii zawarcia małżeństwa, i szukała wskazówek, które by jej powiedziały, czy ślub ma się odbyć. Patrząc na smugę na sukni, złożyła przysięgę, nie swemu wybrankowi, lecz sobie samej: dostajemy tylko jedno życie na tym świecie i moje będzie szczęśliwe. Jeśli pozostanie mi choćby jedna wątpliwość, w sobotę nie wyjdę za mąż.

Wkrótce się dowiem – powiedziała sobie w duchu.

W tym momencie nabrała pewności, że nad wszystkim panuje. Nie przeczuwała, iż przed nastaniem kolejnego ranka zniknie bez śladu.1

Laurie Morgan słuchała, jak stojąca przed nią nastolatka ćwiczy francuski wyuczony w liceum. Stały w kolejce w Bouchon, świeżo otwartej francuskiej piekarni, niedaleko biura Laurie na Rockefeller Center.

– Że wu…dre ę pe szokola. Niech będą de.

Ekspedientka z cierpliwym uśmiechem czekała, aż dziewczyna wyartykułuje następne zamówienie. Najwidoczniej przywykła do tego rodzaju niezdarnych popisów klientów, mimo że piekarnia znajdowała się w sercu Nowego Jorku. Laurie nie miała aż tyle cierpliwości. Później tego ranka miała spotkanie ze swoim szefem, Brettem Youngiem, a wciąż jeszcze nie zdecydowała, którą historię przedstawić pierwszą w specjalnym wydaniu swojego show. Potrzebowała każdej wolnej chwili, żeby się przygotować.

W końcu po finałowym „mersi” dziewczyna wyszła z pudełkiem ciastek w ręku.

Laurie była następna.

– Zamówię po angielsku, s’il vous plaît.

– Merci – entuzjastycznie podziękowała kobieta za ladą.

Stało się tradycją, że w piątek rano Laurie wstępowała do tej piekarni po smakołyki dla zespołu – swojej asystentki Grace Garcii i asystenta produkcji Jerry’ego Kleina. Z wdzięcznością częstowali się tartami, croissantami i bułeczkami. Po przyjęciu zamówienia kasjerka spytała, czy Laurie życzy sobie czegoś jeszcze. Makaroniki wyglądały na pyszne. Pomyślała, że weźmie kilka dla taty i Timmy’ego, na deser po obiedzie, i dla siebie w nagrodę, jeśli spotkanie z Brettem pójdzie dobrze.

Kiedy wysiadała z windy na piętnastym piętrze budynku numer piętnaście przy Rockefeller Center, uświadomiła sobie, jak bardzo wygląd biur Fisher Blake Studio odzwierciedla jej zawodowy sukces z ostatniego roku. Wcześniej musiała się zadowolić klitką bez okna i wspólną asystentką z dwoma innymi producentami, jednak odkąd stworzyła program oparty na przypadkach prawdziwych zbrodni, zwłaszcza tych od dawna nierozwiązanych, kariera Laurie ruszyła z kopyta.

Teraz miała przestronny gabinet z długim rzędem okien, umeblowany eleganckimi, nowoczesnymi sprzętami. Jerry awansował na asystenta produkcji i zajmował mniejszy pokój obok, a Grace krzątała się bezustannie w sąsiednim otwartym pomieszczeniu. Wszyscy troje pracowali na pełnych etatach przy programie W cieniu podejrzenia, wolni od obowiązku przygotowywania innych materiałów informacyjnych.

Grace niedawno skończyła dwadzieścia siedem lat, ale wyglądała młodziej. Laurie nie raz miała ochotę jej powiedzieć, że wcale nie potrzebuje makijażu, który codziennie pieczołowicie nakładała na twarz, ale asystentka najwidoczniej wolała własny styl, zupełnie różny od konserwatywnego gustu swojej szefowej. Tego dnia miała na sobie wielobarwną jedwabną tunikę i nieprawdopodobnie obcisłe legginsy, a do tego botki na dwunastocentymetrowych platformach. Długie czarne włosy zwinęła na czubku głowy, jak bohaterka sitcomu fantasy I Dream of Jeannie, w węzeł, z którego spływały idealnie równą fontanną.

Zazwyczaj Grace rzucała się na torebkę z wypiekami, ale tego dnia było inaczej.

– Laurie… – zaczęła wolno.

– Coś nie tak, Grace? – Laurie znała swoją asystentkę na tyle dobrze, by rozpoznać, że dziewczynę coś niepokoi.

Kiedy tamta miała zacząć wyjaśnienia, wyszedł ze swojego gabinetu Jerry. Stojąc pomiędzy tyczkowatym Jerrym i Grace na niebotycznych obcasach, Laurie zawsze czuła się przysadzista, mimo nienagannie szczupłej sylwetki i metra siedemdziesięciu wzrostu.

Jerry uniósł obie dłonie.

– Jakaś kobieta siedzi u ciebie. Dopiero co przyszła. Powiedziałem Grace, żeby umówiła ją na spotkanie w innym terminie. Żeby było jasne, nie miałem z tym nic wspólnego.2

Sandra Pierce wyglądała przez okno gabinetu Laurie Moran. Piętnaście pięter niżej znajdowała się słynna ślizgawka na Rockefeller Center, a przynajmniej Sandra zawsze ją tam widziała, nawet teraz, w środku lipca, gdy gładką lodową taflę z łyżwiarzami zastąpiła restauracja z ogródkiem.

Wyobrażała sobie własne dzieci, jeżdżące tu na łyżwach przed ponad dwudziestu laty. Charlotte, najstarsza, z jednej strony, jej młodszy brat Henry z drugiej, a w środku najmłodsza Amanda. Rodzeństwo podtrzymywało ją tak mocno, że nawet kiedy jej łyżwy odrywały się od lodu, była bezpieczna i nie groził jej upadek.

Sandra z westchnieniem odwróciła głowę od okna i zaczęła szukać wzrokiem czegoś, na czym by mogła skupić uwagę podczas oczekiwania. Czuła się zaskoczona schludnością panującą w gabinecie. Nigdy wcześniej nie była w studiu telewizyjnym i wyobrażała je sobie jako wielką otwartą przestrzeń z rzędami biurek, jakie się widuje w tle programów informacyjnych. Tymczasem gabinet Laurie Moran przypominał raczej elegancki, ale wygodny salon.

Zauważyła na biurku fotografię oprawioną w ramkę. Widząc, że drzwi wciąż są zamknięte, wzięła ją do ręki i dokładnie obejrzała. Przedstawiała Laurie z mężem Gregiem, na plaży. Domyśliła się, że mały chłopiec przed nimi jest ich synem. Sandra nie znała osobiście tych trojga, ale widziała zdjęcia Laurie i Grega w Internecie. Program W cieniu podejrzenia zaciekawił ją, gdy tylko pojawił się na antenie. Jednak gdy dowiedziała się z przeczytanego niedawno artykułu, że jego producentka sama cierpiała z powodu niewyjaśnionej zbrodni z przeszłości, uznała, że musi tu przyjść i osobiście porozmawiać z Laurie Moran.

Natychmiast ogarnęło ją poczucie winy za naruszenie prywatności Laurie. Nie chciałaby przecież, by obca osoba bez pozwolenia oglądała zdjęcia jej, Waltera czy Amandy. Sandra skrzywiła się, uświadomiwszy sobie, że ostatni raz widziała swego byłego męża i najmłodszą córkę jednocześnie przed ponad pięciu laty, podczas ostatniego wspólnie spędzanego Bożego Narodzenia przed ślubem Amandy. A raczej przed niedoszłym ślubem.

Czy kiedykolwiek nauczę się myśleć o Walterze jako moim byłym mężu – zadawała sobie pytanie. Poznała go na pierwszym roku studiów na Uniwersytecie Karoliny Północnej. Ze względu na wojskową karierę ojca mieszkała wcześniej w różnych miejscach świata, ale nie na południu Stanów. Trudno jej było się przystosować, jakby inni studenci, pochodzący stamtąd, żyli według niepisanego kodu, którego nie rozumiała. Współlokatorka z akademika zabrała ją na mecz futbolowy otwierający sezon, zapewniając, że jeśli będzie kibicować miejscowej drużynie, stanie się autentyczną obywatelką Karoliny Północnej. Brat współlokatorki przyprowadził ze sobą kolegę z drugiego roku. Miał na imię Walter i wychował się na Południu. Podczas meczu Walter więcej rozmawiał z Sandrą, niż patrzył na grę. Kiedy pod koniec wszyscy śpiewali pieśń zagrzewającą do boju, pełną lokalnego patriotyzmu, Sandra pomyślała, że chyba spotkała mężczyznę, którego w przyszłości poślubi. Nie myliła się, od tamtej pory stanowili parę. Wychowali trójkę dzieci w Raleigh, zaledwie pół godziny jazdy samochodem od stadionu, gdzie się poznali.

Myślała o tym, jak przez pierwsze trzydzieści dwa lata ich trwającego prawie trzydzieści pięć lat małżeństwa pomagali sobie nawzajem w różnych dziedzinach życia. Wprawdzie Sandra nigdy formalnie nie była zatrudniona w rodzinnej firmie Waltera, ale zawsze doradzała mu przy wypuszczaniu na rynek nowych produktów, kampaniach reklamowych, a zwłaszcza w sprawach kadrowych. Z nich dwojga to ona lepiej umiała rozpoznawać ludzkie emocje i motywacje. Walter odwzajemniał się, kiedy tylko mógł, pomagając przy przedsięwzięciach kościelnych, szkolnych i społecznych, którym zawsze patronowała. Niemal się uśmiechnęła na wspomnienie wielkiego jak niedźwiedź Waltera, opisującego niezmywalnym flamastrem setki małych gumowych kaczuszek na coroczny wyścig na Ol’ Bull River; odkładając każdą kolejną kaczuszkę, głośno wymieniał umieszczony na niej numer.

Walter powtarzał jej, że są partnerami we wszystkim. Oczywiście teraz już wiedziała, że nie zawsze tak było naprawdę. Choć bardzo się starał, bycie ojcem nie przychodziło mu łatwo. Pojawiał się wprawdzie na występach i meczach, ale dzieci czuły, że myślami przebywał gdzie indziej. Zwykle w pracy – myślał o nowej linii produkcyjnej, wadliwych wyrobach w jednej z fabryk, o odbiorcy domagającym się dalszych rabatów. W swoim pojęciu najlepiej wypełniał ojcowski obowiązek, dbając o interesy, gdyż zapewniał rodzinie dziedzictwo i bezpieczeństwo finansowe. Dlatego Sandra musiała wynagrodzić trojgu dzieciom chłód ich ojca.

A potem, przed dwoma laty, podjęła decyzję. Wiedziała, że nie jest w stanie dłużej znosić irytacji Waltera, który denerwował się, ilekroć padło z jej ust imię Amandy. Uznała, że każde z nich inaczej przeżywa żałobę i że tego żalu jest zbyt dużo, by zmieścił się pod jednym dachem.

Poprawiła znaczek przypięty do klapy, mówiący o zaginięciu Amandy i o tym, że dotąd nie została odnaleziona. Straciła rachubę, ile ich przez lata wyprodukowali. Och, jakże Walter nienawidził pudeł z tymi znaczkami, porozstawianych po całym domu.

– Nie mogę na nie patrzeć – mówił. – Nie mogę spędzić nawet minuty we własnym domu bez wyobrażania sobie, co się mogło stać z Amandą.

Czy naprawdę oczekiwał, że Sandra przestanie szukać córki? Niemożliwe. Kontynuowała swoje zadanie, Walter natomiast powrócił do dawnego życia. Skończyło się partnerstwo.

Tak więc obecnie Walter był jej byłym mężem, choć to określenie wciąż brzmiało dla niej obco. Od prawie dwóch lat Sandra mieszkała w Seattle. Przeprowadziła się tam, żeby być bliżej Henry’ego i jego rodziny. Kupiła piękny holenderski dom w stylu kolonialnym, położony na szczycie wzgórza Queen Anne, a dwoje jej wnucząt miało u babci swoje sypialnie, kiedy zostawali u niej na noc. Rzecz jasna, Walter mieszkał w Raleigh. Twierdził, że musi, ze względu na dobro firmy, przynajmniej do czasu przejścia na emeryturę, co – jak Sandra dobrze wiedziała – miało nigdy nie nastąpić.

Słysząc głosy za drzwiami, szybko wróciła na długą sofę z białej skóry ustawioną pod oknem. Proszę, pomyślała, Laurie Moran, bądź osobą, o którą się modlę.4

Zbiegła Narzeczona! Słysząc to określenie, Laurie natychmiast przypomniała sobie tamtą sprawę. Amanda Pierce, piękna jasnowłosa panna młoda, miała wyjść za przystojnego prawnika poznanego w college’u. Wszystko było przygotowane do uroczystej ceremonii zaślubin w hotelu w Palm Beach na Florydzie. I nagle, rankiem w dniu poprzedzającym ślub, panna młoda po prostu zniknęła.

Gdyby ta historia zdarzyła się w jakimkolwiek innym momencie życia Laurie, z pewnością natychmiast rozpoznałaby Amandę Pierce na zdjęciu. Zapewne rozpoznałaby nawet jej matkę, Sandrę. W innym czasie historia młodej narzeczonej, która rozpłynęła się w powietrzu jak we mgle tuż przed wymarzonym ślubem, bardzo by ją zainteresowała. Wiedziała, że według niektórych Amanda stchórzyła i zaczęła nowe życie gdzieś indziej, z dala od przytłaczającej ją rodziny, może nawet z jakimś nieujawnionym ukochanym. Inni uważali, że w nocy między nią i narzeczonym doszło do ostrej kłótni, która znalazła gwałtowne zakończenie – i znalezienie ciała pozostaje kwestią czasu.

Jednak mimo że tego rodzaju sprawa w normalnych okolicznościach przyciągnęłaby jej uwagę, Laurie nie śledziła doniesień na ten temat. Amanda Pierce zniknęła zaledwie parę tygodni przed tym, gdy mąż Laurie, Greg, został śmiertelnie postrzelony w obecności ich wtedy trzyletniego syna Timmy’ego. Kiedy media w całym kraju pokazywały twarz Amandy, Laurie miała przerwę w pracy i nie obchodziły jej wydarzenia rozgrywające się poza jej własnym domem.

Pamiętała, jak wyłączając wówczas telewizor, pomyślała, że jeśli panna młoda nie uciekła od ołtarza, to musiało ją spotkać coś potwornego. Pamiętała też, że doskonale rozumiała, co czuje rodzina zaginionej.

Patrząc na zdjęcie dziewczyny, przypominała sobie tamten straszny dzień. Greg zabrał Timmy’ego na plac zabaw. Kiedy wychodził z synkiem na rękach, szybko go pocałowała. Wtedy ostatni raz poczuła ciepło jego warg.

Jak na ironię przyjęcie ślubne Amandy Pierce miało się odbyć w hotelu Grand Victoria. Laurie była tam kiedyś z Gregiem, pamiętała, jak wciągał ją do oceanu, chociaż ze śmiechem protestowała, że woda jest za zimna.

Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi. Do gabinetu weszła Grace, niosąc tacę z dwoma kubkami kawy i częścią wypieków z Bouchon. Laurie uśmiechnęła się do Grace, widząc, że asystentka zdecydowała się poczęstować panią Pierce swoim ulubionym przysmakiem – migdałowym croissantem.

– Czy mogę jeszcze coś pani podać? – Grace może odbiegała nieco od tradycyjnego wzoru sekretarki, ale kiedy należało, prezentowała klasyczne dobre maniery.

– Nie, moja droga, bardzo dziękuję. – Sandra Pierce zdołała się uśmiechnąć.

Po wyjściu dziewczyny Laurie zwróciła się do gościa:

– Nie mogę powiedzieć, żebym ostatnio słyszała cokolwiek o zaginięciu pani córki.

– Ja też nie i w tym problem. Po jej zniknięciu mieliśmy wrażenie, że policja poprzestała jedynie na rutynowych czynnościach. W pokoju Amandy nie znaleziono śladów walki. Nie było zgłoszenia o żadnym podejrzanym wydarzeniu na terenie należącym do hotelu. A Grand Victoria – bo tam miał się odbyć ślub – uchodzi za wyjątkowo bezpieczne miejsce. Widziałam, jak policjanci spoglądają na zegarki i wyświetlacze komórek, jakby byli pewni, że Amanda wróci do Nowego Jorku i przyzna się, że zrezygnowała.

Laurie zastanawiała się, czy odczucia Sandry dotyczące policyjnego śledztwa nie są przypadkiem stronnicze. Z rzadko wówczas oglądanych doniesień telewizyjnych zapamiętała migawkowe ujęcia drużyny ochotników przeczesujących dokładnie okolicę hotelu w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów zaginionej.

– Z tego, co zapamiętałam, poniesiono spore wysiłki, żeby ją znaleźć – powiedziała ostrożnie. – Mówiono o tym w ogólnokrajowych wiadomościach przez wiele tygodni.

– O tak, odfajkowali wszystkie punkty procedury przewidzianej w wypadku zaginięcia – przyznała Sandra tonem pełnym goryczy. – A my codziennie występowaliśmy przed kamerami, błagając ludzi, żeby pomogli nam odnaleźć Amandę.

– My, czyli kto? – Laurie podeszła do biurka, żeby wziąć notatnik. Czuła, że opowieść Sandry zaczyna ją wciągać.

– Mój mąż Walter. Obecnie już były mąż, ojciec Amandy. I jej narzeczony Jeff Hunter. Tak naprawdę wszyscy uczestnicy niedoszłego ślubu byli zaangażowani w poszukiwania: jej starsze rodzeństwo, Charlotte i Henry, dwójka przyjaciół Amandy z college’u, Meghan i Kate, dwaj koledzy Jeffa ze studiów, Nick i Austin. Rozdawaliśmy ulotki w całej okolicy. Z początku poszukiwania koncentrowały się na terenie otaczającym hotel. Potem opuściliśmy to miejsce. Serce mi pękało, gdy widziałam, jak sprawdzali różne ustronne zakątki, kanały, place budowy i mokradła wzdłuż brzegu. Po miesiącu jednak w ogóle przestali szukać.

– Sandro, nie rozumiem jednego: dlaczego nazwali ją Zbiegłą Narzeczoną? Można przyjąć, że policja przez kilka godzin lub nawet dni podejrzewała ucieczkę sprzed ołtarza. Ale wraz z upływem czasu chyba musieli zmienić zdanie. Co kazało im zakładać, że pani córka po prostu sama gdzieś wyjechała?

Laurie widziała, że Sandra waha się przed udzieleniem odpowiedzi, więc ją ponagliła:

– Powiedziała pani, że w pokoju nie doszło do walki. Czy walizka córki też zniknęła? Co z torebką?

Tego rodzaju fakty pozwalały policji odróżnić ucieczkę od domniemanego przestępstwa. Raczej trudno uciekać bez pieniędzy czy dokumentów potwierdzających tożsamość.

– Nie – powiedziała szybko Sandra. – Tylko jednej rzeczy brakowało w jej portfelu – prawa jazdy. Wszystkie ubrania, torebka, przybory do makijażu, karty kredytowe, komórka… wszystko to znajdowało się w pokoju. Wieczorami często nosiła małą torebkę, a w niej jedynie kartę magnetyczną do drzwi, puder i szminkę. Tych rzeczy nigdy nie odnaleziono. Mogła zabrać prawo jazdy, jeśli zamierzała skorzystać z samochodu. Wynajęli z Jeffem auto na lotnisku. Z tego, co nam wiadomo, Amanda prowadziła je ostatnia, kiedy rankiem tamtego dnia pojechała z dziewczętami na zakupy. Na hotelowym parkingu jest wydzielona część do samodzielnego parkowania. Tam je trzymali.

Albo, pomyślała Laurie, dziewczyna wzięła prawo jazdy, trochę gotówki i kogoś spotkała. Teraz zrozumiała, dlaczego tak dużo ludzi zakładało, że Amanda zniknęła z własnej woli. Miała jednak jeszcze jedno pytanie.

– Co się stało z tym wynajętym samochodem?

– Został znaleziony trzy dni później za opuszczoną stacją benzynową, jakieś osiem kilometrów od hotelu. – Dostrzegła, jak usta Sandry zaciskają się w gniewną linię. – Policja uparcie twierdziła, że Amanda mogła się z kimś spotkać na tej stacji i przesiąść do innego auta. Następnego ranka, kiedy wyszło na jaw, że zniknęła, i jej zdjęcie pokazywano w telewizji, jakaś kobieta w Delray Beach powiedziała, że około północy widziała Amandę w białym mercedesie z otwieranym dachem, który zatrzymał się na skrzyżowaniu. Podobno długo czekali na zmianę świateł i dobrze jej się przyjrzała. Amanda rzekomo siedziała na miejscu pasażera, ale tamta nie zapamiętała nic na temat wyglądu kierowcy, poza tym, że mężczyzna wydawał się wysoki i miał na głowie czapkę. Nie mam wątpliwości, że ta kobieta była szalona. Delektowała się popularnością. Aż się rwała, żeby wystąpić przed kamerą.

– Sądzi pani, że policjanci jej uwierzyli?

– Większość tak – odparła Sandra z goryczą. – Któregoś dnia przed komisariatem podsłuchałam rozmowę dwóch detektywów. Stali przy radiowozie, palili papierosy i gadali o mojej córce, jakby była postacią z jakiegoś telewizyjnego programu. Jeden z nich był pewien, że miała w tajemnicy kochanka, rosyjskiego miliardera, i teraz mieszka z nim na jakiejś prywatnej wyspie. Drugi kręcił głową i wydawało mi się, że zamierza bronić Amandy. Tymczasem powiedział… nigdy tego nie zapomnę… „Będziesz mi wisiał dziesięć dolców, jak wyciągną jej zwłoki z Atlantyku”.

Sandra przełknęła łzy.

– Tak mi przykro – odezwała się Laura, nie znajdując żadnych dalszych słów.

– Och, proszę mi wierzyć, że usłyszeli ode mnie to i owo. Oficjalnie nadal prowadzi tę sprawę jedna detektyw, Marlene Henson. Miła kobieta, ale nie ulega wątpliwości, że śledztwo całkiem stanęło. Proszę mi wybaczyć, pani Moran, ale nie bez powodu przyszłam akurat do pani. Pani wie, jak to jest stracić kogoś bliskiego. I przez lata nie wiedzieć, dlaczego doszło do zbrodni i kto ponosi za nią odpowiedzialność.

Greg zginął od pojedynczego strzału w czoło, kiedy huśtał synka na placu zabaw. Sprawca specjalnie doń wymierzył i nawet wiedział, jak malec ma na imię.

– Timmy, powiedz matce, że będzie następna – zwrócił się do chłopca. – A potem przyjdzie kolej na ciebie.

Przez pięć kolejnych lat Laurie wiedziała o zabójcy męża tylko tyle, że miał niebieskie oczy. Tak go określał jej syn, kiedy krzyczał: „Niebieskie Oko zastrzeliło mojego tatusia!”.

W odpowiedzi na wyznanie Sandry tylko pokiwała głową.

– Proszę sobie wyobrazić, pani Moran, jak to jest nie wiedzieć nawet tyle. Nie wiedzieć, czy ukochana osoba żyje, czy umarła. Nie wiedzieć, czy cierpiała, czy może mieszka gdzieś daleko żywa i szczęśliwa. Proszę sobie wyobrazić, że nic pani nie wie. Pewnie gdzieś w głębi duszy myśli pani, że mam szczęście. Dopóki nie znajdą ciała mojej córki, istnieje szansa, że Amanda żyje. Nigdy nie uwierzę, że wyjechała z własnej woli, ale może została porwana i próbuje się uwolnić. Albo została potrącona przez samochód i doznała zaniku pamięci. Nadal mogę mieć nadzieję. Choć czasami myślę, że poczułabym ulgę, gdyby zadzwonił telefon z tą straszną wiadomością. Byłoby po wszystkim, przynajmniej wiedziałabym, że zaznała spokoju. W końcu wiedziałabym na pewno. Ale do tego czasu nie mogę odpuścić. Nigdy nie przestanę szukać mojej córki. Proszę… pani może być moją ostatnią szansą.

Laurie odłożyła notatnik, odchyliła się na oparcie swojego fotela i zebrała w sobie siły, by złamać serce Sandry Pierce.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI