Wbrew pożegnaniom - ebook

Prolog

EMBER

Moja ręka zawisła nad linijką na podpis.

Efez jest ponad dziewięć tysięcy kilometrów stąd. Obcy kraj. Język, którego nie znam. Ale przynajmniej będę cztery tysiące kilometrów od Josha. Na tym samym kontynencie. Przez całe dwa miesiące.

Zacisnęłam palce na długopisie i mój podpis wypełnił linijkę pewnymi, płynnymi zaokrągleniami. A więc zrobione. Będę najmłodszym członkiem ekipy wykopaliskowej w Efezie. Zakleiłam kopertę, zanim zdążyłam zmienić zdanie.

Pięć rytmicznych stuknięć do drzwi znaczyło, że przyjechała Paisley. Była na czas, jak zwykle. W końcu mieszka zaraz obok, więc mogła szybko tu dotrzeć. Poprawiłam kucyk, wcisnęłam zapasowe klucze od domu do kieszonki roboczych rybaczków i poszłam otworzyć.

– Dzień dobry, słoneczko! – zaciągnęła Paisley z uśmiechem. – Gotowa na przejażdżkę?

– Podpisałam. – Mój głos brzmiał, jakbym właśnie popełniła morderstwo.

– Najwyższa pora! To naprawdę dobra decyzja i jestem z ciebie dumna! Uczcimy to potem jakimś czajem?

– Jeśli mówiąc czaj, masz na myśli kawę, jestem za. – Wrzuciłam kopertę do skrzynki i zamknęłam drzwi. Poza tym sześciokilometrowa przejażdżka zasługuje na odrobinę kofeiny. Cholera, klucz znowu zablokował się w zamku.

– O mój Boże, Ember.

Szept Paisley sprawił, że ciarki przeszły mi po plecach. Przestałam zajmować się kluczem i odwróciłam się powoli, szurając butami po betonowej posadzce.

To uczucie – to, które zostawiłam za sobą w Kolorado – znów mnie ogarnęło, a żołądek skręcił mi się szybciej, niż zdążyłam zamknąć oczy… I już wiedziałam.

Po prostu wiedziałam.

Spojrzałam na nasz chodnik, a z mojego gardła wyrwało się bezdźwięczne łkanie. Oto jak miał się skończyć mój świat w ten bezchmurny sobotni poranek. Boże, nie. Josh. Błagam. Jego imię było najsłodszą modlitwą, desperackim wołaniem mojej duszy do niego… gdziekolwiek był.

Paisley pokręciła głową, ujęła moją dłoń i splotła swoje palce z moimi, sprowadzając mnie na ziemię. Który? Boże, który? Nie było właściwej odpowiedzi.

Mój świat się zatrzymał, tak jakbym wiedziała, że muszę zarejestrować każdy bolesny fragment tej chwili – promień słońca prześwitujący przez kosze z kwiatami, które dopiero co posadziliśmy, śmiech dzieci w domu obok i ponure miny dwóch oficerów, którzy wolnym krokiem szli w naszą stronę…

W galowych mundurach.Rozdział 1

EMBER

Cztery miesiące wcześniej

Mówię tylko, że nie każdy z nas ma ponad metr dziewięćdziesiąt, Joshuo Walkerze. – Spojrzałam na kolejny kuchenny gadżet, który mama uparła się postawić na górnej półce.

Josh uśmiechnął się do mnie tym swoim uśmiechem, zamknął drzwi i uwięził mnie między sobą a szafką.

– Dobra, jeśli będziesz potrzebowała czegoś z najwyższej półki, przybiegnę i ci to zdejmę.

– Nie o to chodzi. – Stłumiłam uśmiech, który prawie nie schodził mi z ust podczas tych dwóch dni mieszkania razem.

Mieszkanie razem… Żadnej więcej rozłąki. Żadnej tęsknoty.

Zarzuciłam mu ręce na szyję i pozwoliłam błądzić palcom po krótko obciętych włosach na karku.

– A co w chwilach, kiedy cię nie będzie? – wymruczałam.

Skupił wzrok na moich ustach.

– Cóż, może wtedy mogłabyś się powstrzymać od jedzenia fondue na lunch?

Pod wpływem jego spojrzenia – spojrzenia, które kompletnie ignorowało, że ledwie godzinę temu wyszliśmy z łóżka – zalała mnie fala gorąca. Objął mnie mocniej, sprawiając, że nasze ciała zapłonęły.

– A jeśli będę miała ochotę na czekoladę na ciepło? Ma wiele zastosowań.

Jego brązowe oczy zatrzymały się na moich i zobaczyłam w nich tęsknotę, która była naszą nieodłączną towarzyszką przez ostatnie dwa lata, kiedy czekaliśmy, by być wreszcie razem.

– December – wyszeptał moje imię.

I stało się. Byłam mokra, jeszcze zanim dotknął moich ust. Potem musnął je raz, drugi i wreszcie obdarzył mnie głębokim pocałunkiem, aż wygięłam się w łuk. Otworzyłam się, a Josh wykorzystał moment i złączył swój język z moim, rozpalając we mnie płomień.

Moje serce skoczyło do góry, przepełnione tak silnymi emocjami, że nie byłam pewna, czy to wytrzyma. Zaśmiałam się, aby choć odrobinę ochłonąć, i poczułam, jak Josh też się uśmiecha, nie przerywając pocałunku…

– Całowanie się ze mną jest zabawne? – spytał, posadził mnie na blacie i wsunął nos pod moją brodę.

– Nie! – Znów zachichotałam, kiedy jęknął.

Uniósł głowę, a z jego oczu biła czysta radość.

– Więc co?

Przesunęłam palcami po jego twarzy i szorstkim porannym zaroście. Boże, jakiż on cudowny! Przez ostatnie dwa lata zrobił się jeszcze gorętszy, bo czas zmienił go ze wspaniałego chłopca w dojrzałego mężczyznę.

– Jestem po prostu szczęśliwa.

– To mi się podoba.

– Wciąż myślę o naszych podróżach między Nashville i Fort Rucker, o skradzionych weekendach, pożegnaniach… i czasach, kiedy oboje zastanawialiśmy się, jak długo przetrwa nasz związek, jeśli nie będziemy mieszkać blisko siebie.

Pocałował mnie delikatnie.

– Żadnych więcej pożegnań.

– Obiecujesz? – Głos mi zadrżał.

Ujął moją twarz w dłonie i zajrzał mi głęboko w oczy, jakby sięgał po moją duszę.

– Nigdy więcej nie opuszczę cię z własnego wyboru, December – zapewnił. – Przeszliśmy razem przez najgorsze, a teraz jesteśmy tutaj.

Westchnęłam, kiwając głową.

– I co teraz? Wszystko, co robiliśmy do tej pory, było po to, żeby znaleźć się w tym punkcie.

Zapierający dech w piersiach uśmiech rozjaśnił jego twarz.

– Teraz jesteśmy szczęśliwi. Ty i ja, i ten dom pełen pudeł.

Łup! Łup! W mieszkaniu sąsiadów rozległo się głośne stukanie.

– Jest trochę za wcześnie na walenie, Jagger – mruknęłam.

– Ale może nie za wcześnie na małe pukanko? – Josh uniósł brew i stłumił mój śmiech pocałunkiem.

Gdyby szczęście miało ładunek elektryczny, moglibyśmy zasilić energią całe Clarksville.

Odezwał się alarm w mojej komórce, więc sięgnęłam po nią po omacku, aby nie odrywać ust od Josha. Och, daruj sobie telefon, przemknęło mi przez myśl.

Objęłam Josha za szyję, ustawiając się w sposób, jaki lubi, i wciągnęłam jego język. Jęknął, wsunął mi palce we włosy i zaczął lizać wnętrze moich ust, niemal doprowadzając mnie do szaleństwa. Po chwili odsunął się i delikatnie gryząc moją dolną wargę, wyciszył telefon.

– Koniec przyjemności, panno Howard – oznajmił. – Za godzinę i dziesięć minut masz zajęcia.

– I?… – Wsunęłam mu dłonie pod koszulkę.

Cofnął się z cichym przekleństwem.

– Dotarcie tam zajmuje godzinę i siedem minut, więc najwyższy czas, żebyś już szła.

– Ten jeden raz mogę sobie darować – odparłam z zalotnym uśmiechem.

Sięgnął po moją torbę i termiczny kubek i położył mi je na kolanach.

– Nie. Mieliśmy umowę. Normalne życie, a to oznacza, że regularnie chodzisz na zajęcia, niezależnie od tego, jak bardzo chciałbym zabrać cię z powrotem na górę i słuchać, jak wykrzykujesz moje imię, kiedy dochodzisz.

Moje pożądanie gwałtownie wzrosło.

– To nie był najlepszy argument – powiedziałam.

Stanął tak, żeby oddzielała nas szafka.

– Nie musimy już walczyć o każdą chwilę razem. To nasza normalność, kochanie. Więc ty pójdziesz na zajęcia, ja do pracy, a jeśli będziesz dobrą dziewczynką…

Zeskoczyłam z blatu, zarzuciłam torbę na ramię i pchnęłam go, aż zatrzymał się na szafce.

– Jeśli będę dobrą dziewczynką, to co?

Oczy mu pociemniały, a jego spojrzenie zatrzymało się na moich ustach.

– Dowiesz się, jak wrócisz do domu.

Dom. Nasz dom. Mój i Josha. Zalała mnie fala euforii.

– Co będziesz robił, kiedy wyjdę? – spytałam.

– Och, jak zwykle. Pójdę do pracy. Może powieszę obrazy w korytarzu na górze. A tak przy okazji, kto oprawia przemowę gettysburską?

– Zapalony historyk, który ją po prostu uwielbia. – Wspięłam się na palce, żeby go pocałować. – Do zobaczenia potem, kochanie.

Zatknął mi kosmyk włosów za ucho.

– Wyślij mi esemesa i daj znać, czy zaliczyłaś.

– Jasne.

Złapałam płaszcz przy drzwiach i wybiegłam z domu, zupełnie zapominając o kubku z kawą.

– December! – zawołał Josh z korytarza, kiedy otwierałam samochód.

– Słucham?

Jego uśmiech rozświetlił cały świat.

– To były najszczęśliwsze trzy dni w moim życiu. Kocham cię.

– Ja też cię kocham. Tak bardzo, że jeszcze będziesz miał mnie dość. – Mrugnęłam, a on się roześmiał.

– Nie licz na to. Miłego dnia, kochanie! – zanucił, machając mi i wchodząc z powrotem do mieszkania.

Wycofałam samochód z naszego dzielonego parkingu, pełna zazdrości, że auto Paisley wciąż jeszcze tam stoi. Wszystko, co musiała zdawać osobiście, zaliczyła w poprzednim semestrze, i teraz mogła odbywać zajęcia on-line. Wszyscy czworo zdecydowaliśmy się zamieszkać na obrzeżach Clarcksville w Tennessee i poszczęściło nam się, bo od razu znaleźliśmy wolny bliźniak. Jagger stwierdził, że Bóg się do nas uśmiechnął, więc podpisaliśmy umowy najmu. Uwielbiam mieć przyjaciół tak blisko.

Codzienne spanie obok Josha było warte godzinnej jazdy do Nashville dwa razy w tygodniu. Po drodze mogłam zadzwonić do mamy albo do April lub Sam. Styczeń był wyjątkowo ciepły, więc jazda nie wymagała specjalnej koncentracji.

Ostatnie siedem minut wykorzystałam na zaparkowanie i sprintem pognałam do sali, gdzie usiadłam na pierwszym wolnym krześle. Zdążyłam odpalić laptopa, zanim wszedł doktor Trimble.

– Dzień dobry seniorom – powiedział, stawiając swoją kawę na małym podium. Rozejrzał się po sali. – Witam na seminarium dyplomowym. Miło widzieć tyle znajomych twarzy. Dla tych, którzy mnie nie znają: nie wiem, jak zdołaliście przejść przez Vanderbilta, nie będąc poddani mojemu narzekaniu, ale brawo.

Pomruk śmiechu rozszedł się wśród naszej dwudziestki.

Trimble przejechał dłonią po łysej głowie i poprawił kraciastą muszkę.

– Zanim zacznę, chciałbym kogoś przedstawić. – Wskazał ręką, a ja spojrzałam na tył sali. – Pan Graham pisze pracę magisterską i jest moim asystentem do spraw badań.

Luke wstał i pomachał wszystkim, a mnie obdarzył uśmiechem i bezgłośnym pytaniem: Kawa? Skinąwszy głową w odpowiedzi, skupiłam uwagę na doktorze Trimble.

– Pan Graham będzie zajmował się również zgłoszeniami na wykopaliska, które rozpoczynam jesienią w Efezie w Turcji. Wypadałoby, żeby osoby, które piszą prace i doktoraty, zgłosiły akces, ponieważ tylko zaakceptowani na wykopaliska będą brani pod uwagę w specjalnym wiosennym otwarciu programów. A teraz przejdźmy do meritum.

Godzinę i gruby sylabus później szliśmy z Lukiem do kawiarni.

– Co u ciebie, Red? – spytał, trącając mnie ramieniem.

– Dobrze. Josh i ja zamieszkaliśmy razem i jest po prostu idealnie.

– Ach, gwiazda hokeja wróciła. – Przytrzymał dla mnie drzwi, a zapraszający zapach espresso wypełnił mi płuca.

– Gwiazda hokeja nigdy nie odeszła. – Trąciłam go łokciem. – A jak się ma David?

Luke parsknął.

– Wciąż rzuca bokserki na podłogę, ale kocham go, więc co mogę poradzić?

– Mały problem w harmonijnej całości?

– Otóż to. Mam tylko nadzieję, że smycz nie jest za długa. Dajemy sobie dużą swobodę.

Już z kawami w rękach usiedliśmy na tej samej dwuosobowej ławce, którą okupowaliśmy podczas mojej sesji na pierwszym roku.

– Co planujesz po skończeniu studiów? – spytał Luke, odgarniając niesforny kosmyk blond włosów z czoła. Wciąż starał się wyglądać jak surfer, ale miało to swój urok.

– No cóż, Josh stacjonuje teraz w Fort Campbell, więc rozważam zrobienie magisterki, a potem może doktorat?

– Och! Chcesz być wykładowcą?

Potrząsnęłam głową ze śmiechem.

– Niezupełnie. Ja… ja…

– No, wyrzuć to z siebie.

– Sama nie wiem. Chciałabym się skupić raczej na pracy twórczej. Naprawdę pokopać w historii i może coś opublikować… Ale to głupie. Praktyczna odpowiedź brzmi: powinnam uczyć.

Luke uniósł brwi.

– Utrzymywałaś kwitnący związek na odległość, a teraz chcesz być praktyczna? Masz duszę romantyczki, kochanie, nie oszukasz mnie. Zresztą i tak zrobisz to, co sobie wymyśliłaś, więc jeśli chcesz być drugim Davidem McCulloughiem, uważam, że świat jest na to gotowy.

– A może następnym Howardem Zinnem^()? – zasugerowałam. – Zrewolucjonizować coś, co wszystkim wydaje się dobrze znane. Spojrzeć na historię nie tylko z perspektywy zwycięzców?

Postukał palcami po swoim papierowym kubku, spojrzał na mnie i oznajmił:

– Musisz się zgłosić na wykopaliska w Efezie.

Parsknęłam kawą, opluwając mu sweter.

– Co?! Przecież to w Turcji.

– Cóż – odparł spokojnie – wątpię, żebyśmy mogli zmienić lokalizację, więc musisz jechać do Turcji.

– A ty jedziesz? – spytałam.

– Skoro mój tata funduje całą imprezę, w pewien sposób muszę.

– Znudziło mu się kupowanie drużyn hokejowych? – zażartowałam.

– Nie drużyn, tylko drużyny – uściślił. – A że była w okresie rozwoju, właściwie nie kupił jej, tylko ją stworzył. I nie próbuj zmieniać tematu. Pomyśl o wszystkich możliwościach. Położyć dłonie na prawdopodobnie najbardziej dziewiczych rzymskich ruinach świecie… Nadal jesteś zafascynowana historią Europy, prawda?

Powoli kiwałam głową, rozważając jego propozycję.

– Właśnie zamieszkałam z Joshem – odparłam wreszcie. – Nie mogę tak po prostu wyjechać.

– Red, to tylko jakieś dwa czy trzy miesiące. Dla was dwojga będą jak piknięcie radaru, a w zamian możesz zyskasz megakredyt u Trimble’a, niezależnie od tego, w jaki program się włączysz.

– Nie musisz wspominać o megakredycie, żeby mnie zachęcić.

– Więc zamierzasz się zgłosić? Na pewno zostaniesz przyjęta. Nadal masz wysokie oceny, prawda?

– Tak – potwierdziłam.

Ale wciąż dręczyły mnie wątpliwości. Czy mogłabym spędzić dwa miesiące z dala od Josha, skoro byliśmy rozdzieleni już tak długo?

Luke sięgnął do torby i wyjął z niej kartkę w foliowej koszulce.

– To jest wniosek – powiedział. – Wypełnij go, Ember. Na pewno zostaniesz przyjęta i będziesz wartościowym członkiem zespołu. Jeśli naprawdę myślisz nad doktoratem, sama wiesz, że wykopaliska dadzą ci szansę na wiosenny program. Bez tego będziesz miała rok w plecy. Podobało ci się to, co robiliśmy w zeszłym roku, a to było nic w porównaniu do wykopalisk w Efezie.

Efez. Prawdziwe wykopaliska. Szansa na odkrycie czegoś – nowej teorii, faktu, czegoś, co pozwoliłoby mi wykorzystać wiedzę zdobytą na studiach i mogło się zakończyć publikacją naukową. Ale nie widzieć Josha? Na własne życzenie znów być rozdzielonym? Szaleństwo. Odsunęłam wniosek.

– Po prostu nie mogę.

Luke pokręcił głową.

– Owszem, możesz – odparł, wkładając wniosek do mojej torby. – Jesteś bardzo bystra, a jeśli on kocha cię tak, jak mówisz, nigdy nie pozwoli ci zgasnąć. Nie bądź jedną z tych kobiet, które zapomniały, kim są, tylko dlatego, że były w związku. Przynajmniej to przemyśl.

– Dobrze – obiecałam.

Potem Luke opowiadał mi o swoim związku, a ja jemu o naszej przeprowadzce, aż trzeba było iść na następne zajęcia.

W drodze powrotnej zadzwoniłam do Josha. Nigdy nie byłam tak podekscytowana tym, co może przynieść zwyczajny wieczór.

– Hej!

– Cześć, kochanie. – Jego zmęczony głos rozlał się z głośników samochodowych.

– Jak pierwszy dzień w jednostce?

– Zakręcony. Jedziesz do domu?

– Niełatwo być nowym – odparłam, a potem potwierdziłam: – Tak, już jadę. GPS pokazuje, że powinnam być na miejscu za pięćdziesiąt pięć minut. Jesteś w tej samej kompanii co Will?

– Tak, Carter i ja trafiliśmy do Charlie. Jagger jest w Bravo z innym chłopakiem z ataku. Ty skoncentruj się na drodze, a ja popracuję nad przygotowaniem dla nas czegoś na obiad. Co ty na to?

Coś drgnęło mi w żołądku i podeszło do gardła.

– Wszystko w porządku?

– Będzie, kiedy tu dotrzesz. – Starał się mówić lekkim tonem, ale nie bardzo mu się udało.

– Okej. Kocham cię.

– A ja ciebie. Kocham cię tak bardzo, że aż boli. Do zobaczenia za godzinę.

Włączyłam jakąś muzykę, ale nie mogłam się pozbyć niepokojącego ucisku w piersiach ani przestać myśleć o wniosku na wykopaliska w Efezie, który Luke włożył mi do torby.

Weszłam do domu pięć minut wcześniej, niż przewidywał GPS. Część naszego salonu była już rozpakowana, niektóre moje książki stały na białych półkach, a kilka oprawionych zdjęć leżało na kwadratowym stoliku do kawy.

Przesunęłam palcami po fotografii taty i wrócił znajomy ból. Minęły dwa lata od jego śmierci, a ja nadal za nim tęskniłam, każdego dnia.

– Pomyślałem, że może będziesz chciała zdecydować, gdzie je powiesić – powiedział Josh, wychodząc z naszej małej jadalni, gdzie idealnie się mieścił czteroosobowy stół z mojego starego mieszkania. Pocałował mnie w głowę i otoczył ramionami.

– Świetnie, dziękuję – odparłam, obejmując go. Zdążył się przebrać w dżinsy i koszulkę Henleya. Muszę przyznać, że zdecydowanie wolę mojego Josha niż porucznika Walkera. – Co tak cudownie pachnie?

– Jedzenie na wynos z włoskiej restauracji na końcu ulicy. Wziąłem twoje ulubione – odpowiedział i zaprowadził mnie do stołu, gdy już zdjęłam kurtkę i odłożyłam torbę.

Usiedliśmy, a mnie ślinka napłynęła do ust na widok apetycznych tortellini Alfredo.

– Wyglądają dobrze – oceniłam i posłałam Joshowi figlarny uśmiech. – Czy to jest to, co miało na mnie czekać po powrocie ze szkoły?

Roześmiał się.

– Dopiero trzeci dzień, a ty już jesteś gotowa dzielić domowe obowiązki.

Oblałam się rumieńcem…

– Nie martw się – rzekł. – Przecież wiem, że masz kolorowy wykres mówiący, co trzeba zrobić i kiedy. Powieś go po prostu na lodówce i jakoś to ogarniemy.

Znał mnie aż za dobrze.

– Wykres nie jest kolorowy, ale to niezły pomysł.

– W szufladzie biurka czeka na ciebie nowa paczka markerów. A teraz opowiedz mi o twoim pierwszym dniu ostatniego semestru w college’u.

Opowiedziałam mu o zajęciach, ale zawahałam się, kiedy dotarłam do tematu wykopalisk.

– Będą… będą wykopaliska.

– Kolejne? Cudownie. Dokąd jedziesz? – spytał, jakby to było oczywiste.

A ja pokochałam go za to jeszcze bardziej.

Josh nigdy by mnie nie powstrzymał, nigdy nie kazałby mi zrezygnować z marzeń ze względu na niego.

– Nieważne. Nie jadę. Zresztą i tak nie wiem, czy bym się dostała.

– Dostałabyś się. Dlaczego nie chcesz jechać?

– Tym razem to nie dwutygodniowy wyjazd, ale dwa miesiące w Efezie w Turcji, a ja nie chcę być tak długo z dala od ciebie.

– Turcja? – Jego widelec zatrzymał się w połowie drogi do ust.

– Tak, ale nawet nie próbuj mnie przekonywać. – Pogroziłam mu palcem.

Nie przejął się moimi słowami.

– Powinnaś jechać – rzekł. – To wielka sprawa.

– Właśnie udało nam się zamknąć dwa bardzo trudne lata, Josh. To jest nasz czas, nasza szansa. Jesteś dla mnie zbyt ważny, abym mogła wcisnąć pauzę tylko po to, żeby pokopać w jakimś piachu.

Naprawdę fajnym, bardzo rzadkim, cholernie historycznym piachu, dodałam w myślach.

– Powinnaś jechać – powtórzył z naciskiem.

– O nie, tym razem nie będziesz Joshowatym nieegoistą. Chcę ten czas spędzić z tobą. Spotykać się z przyjaciółmi na grillu i wymykać się, żeby popatrzeć, jak latasz. Mogę prowadzić badania tutaj. Nie muszę jechać do Turcji. Wolę być z tobą.

Jego widelec spadł na talerz, wydając nieprzyzwoicie głośny dźwięk w naszym pustym mieszkaniu.

– Nie spędzimy lata razem, December. Powinnaś jechać, ponieważ mnie tu nie będzie.

Odłożyłam widelec, bo poczułam, że nie zdołam już przełknąć ani kęsa. Jedzenie przewróciło mi się w żołądku, a serce podskoczyło.

– Czemu? Czemu cię tu nie będzie?

– Boże, kochanie. Tak bardzo mi przykro…

Nie dokończył, ale ja już wiedziałam, co za chwilę usłyszę.

– Powiedz to.– Nie mów tego. Zaprzecz. Zerknęłam na honorową flagę, która wisiała w oknie. Kiedy Paisley i ja przyjmowałyśmy nasze flagi, uważałyśmy, że są piękne^(). Ale obie gwiazdy Paisley nadal były niebieskie, a jedna z moich stała się złota, za tatę. Odwróciłam spojrzenie od flagi i skupiłam na mężczyźnie, który był dla mnie wszystkim. – Powiedz mi, Josh.

– Dostaliśmy rozkaz wyjazdu.

Zamknęłam oczy, tak jakbym mogła w ten sposób ukryć się przed tym, co usłyszałam. To mógł być Honduras, Gwatemala, cholera, nawet Korea. To nie musiało być tam, w kraju, który prawie odebrał mi Josha i zabrał mi ojca.

– Dokąd?

Patrzyliśmy na siebie z całą miłością, nad którą pracowaliśmy, by mogła zasklepiać pęknięcia, które niebawem staną się całym kanionem dystansu.

– Do Afganistanu.

I tyle z bycia po prostu szczęśliwym.Rozdział 2

JOSH

Słowa padały z moich ust, a ja dałbym wszystko, żeby móc je cofnąć, żeby zetrzeć z jej twarzy ten okropny strach. Nie zasługiwała na to.

Nic z tego.

Życie Ember nie było usłane różami, a ja, zamiast być jej księciem z bajki, okazałem się swego rodzaju Jokerem – chora ironia.

– Kochanie…

– Kiedy?

– To skomplikowane. Żeby jechać z oddziałem, muszę najpierw przejść szkolenie z pilotażu śmigłowca. Chcą, żebym je odbył przed wyjazdem.

– Josh, nie każ mi powtarzać pytania. Nie możesz tego przede mną ukryć ani mnie przed tym ochronić, więc po prostu powiedz kiedy.

Boże, te jej oczy mnie dobijały. Szeroko otwarte i pełne lęku, chociaż starała się go nie okazywać.

– Za miesiąc.

Jej cichy jęk złamał mi serce. Skupiła wzrok na kieliszku do wina, prostując się. Wciąż pamiętałem ten moment przed dwoma laty, kiedy przyjmując ciężar, którego nie powinna była dźwigać, stała się jeszcze wyższa.

– Okej, na jak długo?

Jej głos brzmiał spokojniej.

– Dziewięć miesięcy. Może dłużej. – Dziewięć pieprzonych miesięcy bez oglądania jej. Całowania. Czucia, jak się do mnie przytula, kiedy śpi.

December pokiwała głową.

– Sądziłam, że twój batalion nie został umieszczony w rozkładzie.

Głupi rozkład wskazujący, które jednostki są włączone do rotacyjnych przydziałów, był tak samo wiarygodny jak politycy.

– Kiedy otrzymałem przydział, w rozkładzie był inny batalion. Ale potem postanowili utworzyć jednostkę zadaniową i włączyli do niej pojedyncze oddziały z różnych batalionów…

– Wiem, czym jest jednostka zadaniowa – powiedziała cicho, przypominając mi, że takie życie nie jest jej obce.

– Racja. Przepraszam. Wzięli nas trzech. Jednostka ratownicza wylatuje wcześniej, ale mnie zostawiają jeszcze na miesiąc, żebym poćwiczył. Reszta oddziału leci za tydzień.

Westchnęła.

– Tak szybko.

– Tak.

Złowieszcza cisza zawisła między nami.

– Jagger? Will? – spytała Ember.

– Jagger wyjeżdża ze mną. Carter rozpocznie zmianę kilka miesięcy po nas i zostanie tam kilka miesięcy dłużej. Próbują się upewnić, że jednostka ratownicza nie skończy w rocznej wersji tego piekła.

Pokiwała głową, ale milczała, wciąż wpatrzona w kieliszek przed sobą. Przykryłem jej dłoń swoją i delikatnie ścisnąłem.

– Nie martw się, kochanie, wszystko będzie dobrze. Będzie w porządku.

Uniosła gwałtownie głowę i spojrzała na mnie niebieskimi oczami pełnymi ognia, które były tak samo piękne jak przerażające.

– Nie. Wiesz. Tego – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

– Wiem, że cię kocham – powiedziałem tylko. Bo co innego miałem powiedzieć?

Pokręciła głową.

– Ostatnim razem ten kraj omal cię nie zabił i odebrał mi tatę. Żadna miłość nie może nas przed tym ochronić. – Cofnęła rękę i ukryła twarz w dłoniach.

– Hej. Wiem, że to przerażające…

– Staram się, przysięgam. Świadomie się na to zgodziłam. Wiedziałam, co będziesz robił, a mimo to cię wybrałam. Wybrałam cię, ale… Boże, Josh, to… nie mogę tego objąć umysłem.

Wstałem, wziąłem ją w ramiona i posadziłem sobie na kolanach. Wsunęła głowę pod moją brodę i skulona przywarła do mojej piersi, idealnie wpasowując się w miejsce, w którym powinna być zawsze.

– Mamy jeszcze miesiąc – powiedziałem, obejmując ją mocniej.

– To niezbyt dużo. – Zacisnęła palce na mojej koszulce, jakby w ten sposób mogła mnie zatrzymać. Boże, dałbym wszystko, żeby z nią zostać.

– Nawet wieczność nie jest dla nas wystarczająca, December, ale przecież nigdy nie wybieraliśmy łatwych dróg. To jest po prostu kolejna przeszkoda. – Oparłem brodę na jej miękkich włosach i starałem się wczytać w siebie każdy szczegół: jej słodki zapach, gładkość jej skóry pod moimi dłońmi…

Odchyliła się i ujęła moją twarz w dłonie.

– Nie mogę cię stracić… – Głos jej się załamał, a z oczu popłynęły łzy.

Nigdy nie nienawidziłem siebie bardziej niż w tamtej chwili. Przeszła przez piekło, którego nikt nie powinien doświadczać, a ja właśnie ją prosiłem, żeby zmierzyła się z tym ponownie. Ledwie mogłem oddychać przez ściśnięte gardło.

– Nie stracisz – zdołałem wykrztusić. – Żadna wojna nie zdoła mnie zatrzymać z dala od ciebie.

Przypieczętowałem obietnicę pocałunkiem, czując jej strach i desperację, kiedy odpowiedziała. Otworzyła się pode mną, a ja poddałem się ciepłu między nami. Nie ma nic gorętszego i słodszego na świecie niż całowanie December i czucie jej pożądania.

Tak ciężko walczyliśmy, żeby wreszcie być razem. To nie było fair i oboje o tym wiedzieliśmy. Ale wiedzieliśmy również, że to nie ma znaczenia. Słowo „fair” nie występuje w słowniku amerykańskiej armii.

Odsunąłem się na tyle, by wyszeptać:

– Wrócę do domu. Przysięgam.

Zadrżała, kiedy wzięła urywany oddech.

– Nie składaj obietnic, których możesz nie spełnić, Joshuo Walkerze.

– Całe życie spędziłem, dotrzymując obietnic.

Przesunęła palcami po mojej twarzy, jakby chciała zapamiętać każdy jej szczegół.

– Nie rozumiesz – wyszeptała. – Tego się właśnie obawiam.

Przyciągnąłem ją do siebie w chwili, kiedy łzy zaczęły spływać po jej policzkach, i trzymałem ją tak przez długi czas.

Tydzień minął zbyt szybko. Dni uciekały jeden za drugim, niezależnie od tego, jak bardzo starałem się je spowolnić, delektować się każdą sekundą spędzaną z Ember. Wyglądało to, jakby czas przepływał mi przez palce.

– Prawie zapomniałem, ile to papierkowej roboty – wymruczałem znad sterty papierów.

– Boże, a ja myślałem, że wnioski do college’u były okropne – jęknął Jagger obok mnie.

SRP^() było pełne żołnierzy odbierających swoje papiery i uzupełniających szczepienia ochronne. Wszyscy przygotowywali się do wyjazdu.

– Co to jest? – Jagger pomachał jakąś kartką.

Miałem taką samą. Formularz DD93 – najbardziej makabryczny ze wszystkich.

– To dla twoich krewnych – wyjaśniłem.

– Cóż, dopóki nie poślubię Paisley, to chyba dla ciebie – powiedział Jagger, stukając długopisem w papiery.

– Jestem pewien, że gdyby coś ci się stało, dowiem się szybciej od oficjalnego zawiadomienia, ale rozumiem, o co ci chodzi.

– Och… – Długopis Jaggera zawisł w powietrzu. – To jest…

– Tak – potwierdziłem. Dokument wskazywał, do czyich drzwi powinna zapukać armia, gdybyśmy zginęli w akcji.

– Kogo wpisujesz? – spytał Carter z drugiej strony.

Cholera.

– Poprzednim razem wpisałem mamę, ale kiedy dowiedziała się, że jestem ranny, była sama. Nie chciałbym, żeby przeżywała to znowu. Ale Ember…

Jagger westchnął.

– To duże wyzwanie.

– Dlaczego? – spytał Carter, nie podnosząc wzroku znad dokumentów.

– Już raz otworzyła drzwi i o mało jej to nie zabiło – powiedziałem cicho.

Carter popatrzył na mnie ze smutkiem.

– Jej tata – rzekł. – To on był tym lekarzem, który poskładał mnie w Kandaharze. To dzięki niemu żyję. Cholera, nie miałem pojęcia. – Pokręcił głową. – Jest taka poukładana, prawda?

– Tak. Minęło parę lat, ale Ember zawsze miała w sobie tę siłę. Opiekuje się wszystkimi wokoło, wliczając w to czasami mnie.

Było mi ciężko na sercu, a palce próbowały odmówić posłuszeństwa, jednak wpisałem jej nazwisko jako pierwszego krewnego. Była całym moim życiem, wszystko, co dotyczyło mnie, zaczynało się i kończyło z nią. Kiedy… jeśli coś mi się stanie, musi być pierwszą, która się dowie. Mamę wpisałem jako drugą, z cichym życzeniem, żeby nie była sama, kiedy jej powiedzą.

Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki wdech, próbując odpędzić natrętne obrazy wytwarzane przez moją nadaktywną wyobraźnię. Ember upadająca przy drzwiach naszego domu, trzymająca zwiniętą flagę na kolejnym wojskowym pogrzebie, przynosząca kwiaty na grób i przeklinająca wybory, których dokonałem, a które doprowadziły nas tutaj.

– A ty kogo wpiszesz, Carter? – spytał Jagger.

Nie odpowiedział, gapił się tylko na papiery. Teraz mnie oświeciło. Przez całą szkołę pilotów nie wiedziałem nic o jego rodzinie. Carter był pewnym siebie dupkiem rywalizującym z Jaggerem o względy Paisley. Ale potem oddał pole Jaggerowi – powodowany poczuciem moralności – i spojrzałem na niego przyjaźniej. A gdy pomógł mi podczas szkolenia na blackhawkach, bo więcej czasu spędzałem z Ember niż na nauce, zacząłem go naprawdę lubić.

Spojrzałem na jego formularz i zauważyłem, że to jedno miejsce zostawił puste.

– Will?

Podskoczył, pewnie dlatego, że nigdy do tej pory nie używałem jego imienia, i potrząsnął głową.

– Jeszcze nie wiem. Moi rodzice… cóż, był powód, dla którego potrzebowałem szkoły bez czesnego. Nie bardzo wiedzieliby, co zrobić, gdyby udałoby im się odkleić od butelek na wystarczająco długo.

Popatrzyłem na Jaggera, a on prawie niezauważalnie wzruszył ramionami.

– Grayson wiedziałby, co powiedzieć – szepnął.

– Ale go tu nie ma, mądralo.

– Wyluzujcie – jęknął Carter, wpisując jakieś nazwisko. – Tego jest więcej niż papierów do Stosześćdziesiątki.

– Myślisz o lataniu dla SOAR? – spytałem.

Część Stosześćdziesiątki, czyli 160. Pułku Lotnictwa Operacji Specjalnych, była ulokowana w Fort Campbell, ale nigdy nawet nie przeszło mi przez myśl, żeby składać tam papiery zaraz po skończeniu szkoły lotniczej.

– Tak. Przecież potrzebują najlepszych, prawda? – Carter rzucił mi łobuzerski uśmiech i wstał. – Ale nawet na mnie nie spojrzą, jeśli nie będę miał za sobą kilku wylatanych godzin w terenie, więc poczekam, aż wrócimy. Powinieneś o tym pomyśleć.

– Wydawało mi się, że powiedziałeś, że potrzebują najlepszych – zażartował Jagger.

– Cóż, widziałem, jak Walker lata – odparł Carter i znowu spojrzał na mnie. – Masz to coś.

– Dziękuję, to nie dla mnie – powiedziałem, wracając do papierów. Nawet jeśli latanie dla SOAR jest kozackie, nie było to życie, na jakie zgodziłaby się Ember.

Pomodliłem się w duchu, żeby już nigdy nie musieć wypełniać takich papierów, i oddałem dokumenty urzędnikowi.

Jeden krok bliżej do dnia zero.Rozdział 3

EMBER

Dłoń Josha na moich plecach sprawiała, że czułam się trochę spokojniejsza, kiedy w sobotę rano szliśmy do hangaru. Wybieraliśmy się na odprawę jednostki operacyjnej 5K, w ramach której planowano bieg na dystansie kilku mil oraz spotkanie grupy wsparcia dla rodzin. Nie bardzo lubiłam biegać, ale widziałam wystarczająco dużo przydziałów, by wiedzieć, że będę potrzebować wsparcia.

Hangar był pusty – samoloty odleciały do Afganistanu z jednostką Josha. Zignorowałam ucisk w piersi, który pojawiał się na każdą myśl o tym. Oni już odlecieli, a on niebawem do nich dołączy.

Za szybko.

Dzisiaj w hangarze zamiast żołnierzy zebrali się ich krewni. Stanęłam w progu i rozejrzałam się. Dzieci biegały w labiryncie wózków i mam, a domek do skakania ustawiony przy drzwiach – meta biegu – był pusty. Przy tylnej ścianie ustawiono stoły, na których członkowie rodzin żołnierzy stawiali naczynia i szybkowary z potrawami przygotowanymi na składkowe śniadanie.

Przypominało to pierwszy dzień w szkole, z wyjątkiem tego, że nie miałam wyznaczonego miejsca.

Ale mam szybkowar, przemknęło mi przez myśl. Pasuję tu.

– Oczywiście, że tu pasujesz – rzekł Josh z lekkim uśmiechem, uświadamiając mi, że wypowiedziałam tę myśl na głos. Wyciągnął ręce, by wziąć ode mnie szybkowar.

– Nie – zaprotestowałam, mocniej przytrzymując naczynie.

– To cię nie ochroni – zażartował, idąc ze mną do stołu.

– Ty masz kevlar, ja mam szybkowar.

– Jesteś cudowna, kiedy się denerwujesz. – Mrugnął do mnie, a ja przewróciłam oczami.

Postawiłam szybkowar na pierwszym wolnym miejscu i sięgnęłam, żeby podłączyć go do prądu.

– Och, dzień dobry! Co tutaj macie? – spytał przyjazny kobiecy głos.

– Śniadaniowe burrito – odpowiedziałam.

Kobieta, tuż po trzydziestce, miała gęste brązowe włosy, orzechowe oczy i koszulkę z czerwonym napisem „Dustoff Dolls”^() na piersi.

– Cóż, tutaj są muffiny i tego typu rzeczy. Może przenieślibyście swoje burrito tam, gdzie są jajka?

Z uśmiechem czy bez, wiedziałam, że to nie była prośba.

– Nie ma problemu.

– Poruczniku Walker, zdaje się, że kapitan Brown pana szukał – powiedziała kobieta.

– Dziękuję za informację – odparł Josh i zwrócił się do mnie: – Ember, to jest pani Dwyer, przewodnicząca grupy wsparcia w naszej kompanii.

– Mów mi Lucille – rzekła pani Dwyer, wyciągając rękę.

– Miło mi cię poznać. Jestem Ember.

– Cudownie. Poruczniku, powinien był mi pan powiedzieć o żonie. Przygotowałabym dla niej koszulkę Dustoff Dolls, żeby pasowała do reszty. Gdybyś chciała do nas dołączyć, po biegu mamy spotkanie informacyjne. Jestem pewna, że dziewczyny się ucieszą.

– Z przyjemnością przyjdę – odpowiedziałam.

– Świetnie – rzuciła Lucille i zwróciła się do Josha, który właśnie odłączył szybkowar. – Kontakt jest tam, nie można go nie zauważyć! – powiedziała z szerokim uśmiechem i poszła przestawić kolejne źle umieszczone danie.

– Powinienem znaleźć… – zaczął Josh.

– Zostawisz mnie, a już nie żyjesz – wyszeptałam, żeby tylko on mógł usłyszeć.

Ujął moją twarz w dłonie, dodając mi otuchy.

– Czyżbyś była zdenerwowana, moja December?

– Nie jestem żoną – wyrzuciłam to z siebie, zanim zdążyłam się powstrzymać.

– I co z tego? – odparł. – To jest grupa wsparcia dla rodzin, a nie nie-żonom-wstęp-wzbroniony.

Miał rację.

– Jestem głupia. – Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech.

Josh cmoknął mnie w policzek.

– Nigdy nie mogłabyś być głupia. A poza tym, jak powiedziałem, jesteś cudowna, kiedy się denerwujesz.

– Okej. To twoja praca, więc idź porozmawiać z kapitanem Brownem. Ja ustawię szybkowar, a potem zgłoszę nas do wyścigu.

– Brzmi dobrze.

Pocałował mnie jeszcze raz i zniknął w tłumie. Cóż, przynajmniej na tyle, na ile mężczyzna jego wzrostu może się rozpłynąć w morzu kobiet. Jedynymi żołnierzami w hangarze byli ci, którym albo cofnięto przydział, albo jeszcze nie wyjechali, jak Josh.

Znalazłam odpowiednie miejsce na moje naczynie i pomachałam do Lucille, która obserwowała, czy aby na pewno wykonuję jej polecenie. Jak na kogoś, kto dorastał wśród wojskowych, nigdy nie czułam się bardziej nie na miejscu.

Przytrzymując ramieniem mojego iPoda, stanęłam przy rejestracji i zapisałam nas – porucznika Josha Walkera i December Howard – do wyścigu.

Potem poprawiłam kucyk i zaczęłam się przedzierać przez morze dzieci i wózków w stronę miejsca startu, gdzie spodziewałam się znaleźć Josha.

– Dzień dobry, Ember – usłyszałam znajomy głos.

Poziom mojego stresu opadł o jakieś dwadzieścia punktów, kiedy zobaczyłam znajomą twarz Willa.

– Cześć, Will, gotowy na małą przebieżkę?

– Jak najbardziej. Nawiązujesz przyjaźnie?

Wzruszyłam ramionami.

– Żałuję, że Jagger i Paisley wyjechali na weekend do Nowego Jorku. Jak on się z tego wymiksował?

Will się roześmiał.

– Ojciec Paisley chciał go zobaczyć przed wylotem, a niewielu ludzi odmówi udzielenia urlopu, o który prosi jeden z najważniejszych generałów lotnictwa.

– No tak. – Patrząc na otaczające mnie żony żołnierzy, zaczęłam tęsknić za Sam. Zbliżała się zmiana rozkazów dla jej mamy, więc przynajmniej następny weekend spędzę z nią.

Znaleźliśmy Josha blisko startu. Zrobiłam lekką rozgrzewkę, zadowolona, że w ten chłodny poranek mam na sobie koszulkę z długim rękawem, nawet jeśli bez napisu Dustoff Dolls.

Po mowie powitalnej dowódcy jednostki rozpoczął się bieg. Will wystrzelił do przodu, jakby od tego zależał jego awans, a nie kto postawi piwo. Przez pierwszą milę oddychałam miarowo, a moje stopy uderzały o ziemię w rytmie serca, ale Josh nieco się ociągał, więc zwolniłam i zaczekałam, aż się ze mną zrówna.

– Co jest, kochanie, noga ci dokucza? – spytałam, wyciągając z uszu słuchawki.

– Nie – odpowiedział, zupełnie niezdyszany.

– To czemu zostajesz w tyle?

Jego uśmiech sprawił, że moje serce od razu przyspieszyło.

– Bo podoba mi się ten widok – odparł, spoglądając wymownie na mój tyłek.

Roześmiałam się.

– Chcesz mi powiedzieć, że podziwianie mojego tyłka jest ważniejsze niż pobicie Willa w jednostce zadaniowej 5K?

– December, wyjaśnijmy sobie jedno. – Zatrzymał się, pociągnął mnie do punktu postojowego i objął. Ludzie omijali nas, jakbyśmy byli wielkim głazem pośrodku strumienia. – Nie ma dla mnie nic ważniejszego niż przyglądanie się twojemu tyłkowi.

Odepchnęłam jego spoconą pierś i wskazałam linię mety.

– Pokonaj mnie, a pozwolę ci nie tylko patrzeć.

Uniósł brew, a potem puścił się sprintem, jakby miał przed sobą tabliczkę z napisem BIEG PO SEX.

Zwolnił jednak, kiedy go dogoniłam, i biegł razem ze mną, choć wiedziałam, że mógłby zostawić mnie daleko z tyłu. Kilkadziesiąt metrów przed metą zerknęliśmy na siebie, a Josh, rzuciwszy ostatnie spojrzenie na mój tyłek, przyspieszył i ukończył bieg całe dziesięć sekund wcześniej niż ja.

Butelkę później Josh odprowadził mnie w róg hangaru, gdzie miała spotkanie grupa wsparcia.

– One nie gryzą. Nawiąż znajomości – wyszeptał do moich mokrych od potu włosów.

– Zapraszamy, poruczniku! – zawołała w naszym kierunku Lucille, uśmiechnięta od ucha do ucha.

Może nie będzie tak źle, pomyślałam. Przecież są po prostu żonami, a ja poznałam w życiu setki żon żołnierzy.

– Przydam się do uprzątnięcia słupków z trasy, ale zostawię December z paniami, jeśli będą panie tak uprzejme.

Jaki dżentelmen.

– Nie ma sprawy. Dobrze się nią zajmiemy. Och, ale nie otrzymałam papierów pańskiej żony. Potrzebujemy ich, żeby ją umieścić w rozkładzie dyżurów.

– Ja nie jestem jego żoną – wypaliłam i przeklęłam się w duchu, widząc spojrzenie Josha. – To znaczy jesteśmy ze sobą już dwa lata, ale cóż… nie mamy ślubu – dokończyłam, czując się coraz niezręczniej z każdym wypowiadanym słowem.

Cholera. Czy on myśli, że nie chcę za niego wyjść? Oczywiście, że chcę, ale nie zamierzam poddawać się presji.

Lucille otworzyła szeroko oczy i zerknęła na moją lewą dłoń pozbawioną obrączki.

– Ach tak, rozumiem. Dzisiaj możesz zostać, ale informacje o przydziałach są tylko dla współmałżonków i najbliższej rodziny.

Więc nie będzie dla mnie koszulki „Dustoff Dolls”.

– Właściwie, poruczniku – powiedziała drobna młoda kobieta z segregatorem pod pachą, zatykając kosmyk blond włosów za ucho – jeśli podpisze pan odpowiedni formularz, pana partnerka będzie bardziej niż mile widziana w naszym rozkładzie.

Josh ścisnął moją rękę, a ja spojrzałam na niego.

– Co ty na to, December, chcesz zostać? – spytał.

Wiedziałam, że tak naprawdę pyta, czy chcę się w to mieszać. Cóż, nie chciałam, ale byłam gotowa podpisać nawet cyrograf, gdyby to dało mi dostęp do informacji o Joshu podczas jego pobytu na misji. Kiwnęłam głową, a on pocałował mnie w czoło.

– W takim razie – powiedziała Lucille ze słodkim uśmiechem – witamy w Dustoff.

– Baw się dobrze, a ja pójdę podpisać formularz – wyszeptał mi Josh do ucha, a potem jeszcze raz ścisnął moją dłoń i oddalił się w miejsce o wiele mniej krępujące niż to, gdzie wszystkie żony przyglądały mi się z jawną ciekawością. Cóż, to było całkiem przyjemne.

Lucille zajęła miejsce na przodzie grupy i wyciągnęła tablicę.

– Możemy zaczynać?

– Nie przejmuj się – powiedziała blondynka z segregatorem, siadając na wolnym krześle obok mnie. Podała mi plan dyżurów i pakiet informacji. – To nie chodzi o ciebie. Ona po prostu jest krytykancką suką.

Miała wysoki, słodki głos, więc to ostatnie słowo zabrzmiało tak zabawnie, że ledwo powstrzymałam parsknięcie. Lucille zerknęła w moją stronę, a ja posłałam jej promienny uśmiech.

– Jesteś jeszcze świeżynką. Nie martw się – dodała blondynka. – Przyszłam tu rok temu i od tamtej pory karmię ten świat plotek. Tak to jest, kiedy szef załogi poślubi pilota i przekroczy linię dzielącą żołnierza od oficera. A tak przy okazji, jestem Carol.

– Ember, i naprawdę miło cię poznać…

– Jesteś nowa w wojsku?

Pokręciłam głową.

– Nie, należę do rodziny.

– Więc znasz to całe „wiedziałaś, na co się piszesz”? – westchnęła. – Ja mam to cały czas. Ale powiem ci, że jest wielka różnica między byciem w tym a zostaniem z tyłu i czekaniem.

– Na pewno – przyznałam, zerkając na Lucille, która pouczała nas o konieczności przestrzegania pewnych zasad w naszych mediach społecznościowych ze względu na bezpieczeństwo operacji.

– Długo z nim mieszkasz? – spytała Carol.

– Nieco ponad dwa tygodnie. – Uuu. Nie, żebym odliczała cały czas, ale wypowiedzenie tego na głos, sprawiło, że stało się to prawdziwe – zabolało.

Za kilka tygodni zostanę sama, będę siedzieć i czekać… tak jak mama.

Carol trąciła mnie ramieniem.

– Wyglądasz na silną i twardą. Dasz sobie radę, jestem pewna. Będziesz jedną z tych dziewczyn, które dały radę.

Moje oczy odnalazły Josha, gdy tylko wszedł do hangaru. Roześmiał się z czegoś, co mu powiedział Will, i uniósł kciuk, pytając o moją ocenę. Zmusiłam się do uśmiechu i uniosłam oba kciuki. Bycie nie do końca akceptowaną było najłatwiejszą częścią tego przydziału.

Za dziewięć i pół miesiąca Josh ponownie przejdzie przez drzwi tego hangaru i wrócimy do naszego życia, a ta przerwa zostanie za nami.

– A co z dziewczynami, które nie są silne? – spytałam Carol.

Powiodła wzrokiem za Joshem, a potem spojrzała na mnie.

– Cóż, nie machają przy powrocie z misji.

Ponieważ ich związki są zbyt słabe, by przetrwać misję.

Ale to nie my. Josh i ja nie umieliśmy przegrywać. I nie zamierzaliśmy się tego uczyć.

Koniec wersji demonstracyjnej.Przypisy

^() David McCullough (ur. 1933) – amerykański pisarz, historyk i wykładowca. Dwukrotny laureat Nagrody Pulitzera za biografie prezydentów Harry’ego Trumana i Johna Adamsa.

Howard Zinn (1922 – 2010) – amerykański historyk i weteran wojenny, który uważał, że tradycyjne podejście do historii niesie ze sobą liczne ograniczenia (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).

^() service flag – sztandar, który mogą wywieszać Amerykanie, których krewni służą w armii w miejscach konfliktów zbrojnych. W czerwonym polu na białym tle znajdują się niebieskie gwiazdy – tyle, ilu członków danej rodziny jest na misji. Gdy któryś z nich zginie, niebieską gwiazdę pokrywa się kolorem złotym.

^() Soldier Readiness Procesing – program amerykańskiej armii kwalifikujący żołnierzy do czekających przydziałów. Składa się z dwóch sekcji: administracyjnej i medycznej.

^() Dustoff – zwyczajowa nazwa ekip ratowniczych latających podczas misji w Afganistanie.