Wenus żebraczka - ebook

Jako upiór, co czy­ha spra­gnio­ny po­ło­wu,Aż jaki bez­i­mien­ny ko­cha­nek, jej sło­wu­Ma­gicz­ne­mu po­słusz­ny, rzu­ci jej ta­la­ra­Za uścisk. Po­tem idzie i po­wra­ca zno­wu.

A gdy ją ta bez­myśl­na znu­dzi wrza­wa ryn­ku,By prze­rwać te bez­płod­ne, mo­no­ton­ne mar­sze,Dla na­bra­nia sił no­wych i dla od­po­czyn­ku,Ja­kiś żar czu­jąc w krta­ni, wstę­pu­je do szyn­ku,Kry­jąc w lar­wę pi­jacz­ki lica swe mo­nar­sze —Kie­dy ją ta bez­myśl­na znu­dzi wrza­wa ryn­ku.

Tam, za drew­nia­nym sto­łem, w za­dy­mio­nej izbie,W po­wie­trzu spi­ry­tu­sem prze­sią­kłym, szyn­kar­ka­Wód­kę leje w kie­lisz­ki nie­cier­pli­wej ciż­bieI drży, by jaki pi­jak, czu­jąc ku­łak w świerz­bie,Nie ude­rzył jej w bio­dro, za­nim jego czar­ka­Przej­dzie na stół drew­nia­ny w za­dy­mio­nej izbie.

Ćma prze­róż­ne­go ludu za­peł­nia szyn­kow­nię:Jed­ni wcho­dzą na chwi­lę, jak prze­lot­ne pta­ki,Inni, zda się, przy­ku­ci do czar nie­odzow­nieW­ciąż su­ciej po­chła­nia­ją ja­do­wi­te głow­nie,Wy­rob­ni­cy, żoł­nie­rze, woź­ni­ce, że­bra­ki —Ćma prze­róż­ne­go ludu za­peł­nia szyn­kow­nię.

Tu ro­bot­nik, znu­żo­ny cięż­kim tru­dem w hu­cie,Któ­re­mu płu­ca wy­gryzł szkla­ny piach pło­mien­nyI wy­pa­lił mu z ser­ca wszel­kie ludz­kie czu­cie,Siadł za sto­łem i w trun­ku ogni­stej cy­ku­cie­Za­po­mi­na o doli swej nę­dzą brze­mien­nej —Ro­bot­nik spra­co­wa­ny cięż­kim tru­dem w hu­cie.

Tu woź­ni­ca, co wie­zie swo­je moż­ne pa­ny­Na ta­jem­ni­cze noce zbyt­ku i roz­pu­sty;