Widziałam jak tańczy w Paryżu - ebook

Po przyjeździe do stolicy Francji słuchałam utworu Antoine’a Malye pod tytułem Paryż i właśnie przez pryzmat muzyki postrzegałam to miasto. Widziałam je w ustawionych na chodniku straganach z książkami. W artystach i w zakochanych parach, które trzymały się za ręce. Patrzyłam na jesienne liście opadające z drzew nad Sekwaną i na ludzi uśmiechających się do siebie przyjaźnie, a w ich oczach dostrzegałam niewypowiedzianą tajemnicę, że wszyscy jesteśmy tacy sami. I tak oto Paryż stał się moim Paryżem.

Destylowałam swoje wrażenia. Wybierałam te, które mi pasowały, i pomijałam wszystko inne. Tak jak artysta wybiera perspektywę.

Byłam szczęśliwa. Byłam wolna.

Ale wciąż czegoś szukałam. Chciałam chyba czegoś doświadczyć. Wydaje mi się, że pragnęłam, aby to miasto mnie pochłonęło, aż do cna, a później wypluło jako nowego człowieka. A może zamierzałam po prosto trochę zaszaleć.

Pokonałam pieszo całą drogę do Montmartre. Było pięknie. Spod bazyliki Sacré-Cœur podziwiałam miasto rozchodzące się we wszystkie strony. Kręcił się tam jednak tłum ludzi i niemal wszyscy zajęci byli fotografowaniem samych siebie lub innych, aż naszło mnie nieprzyjemne uczucie, jakby wszyscy popadli w jakiś oniryczny stan.

Wrażenie to się nasiliło, gdy minęła mnie mała kolumna żołnierzy z ciężką bronią maszynową i nikt z fotografujących nie zareagował na ich obecność. Byli całkowicie pochłonięci sobą. A żołnierzy widuje się dziś w Paryżu na każdym kroku, od świtu do nocy.

Poczułam wtedy, że muszę się oddalić. Chciałam dotrzeć do serca Paryża, tam, gdzie toczy się życie prawdziwych paryżan. Może udać się do jednej z licznych restauracji lub kafejek, które znajdują się dosłownie wszędzie, wśród niekończących się labiryntów asfaltowych dróg? W Paryżu trafiają się tak długie ulice, że można by iść nimi przez całą noc i nie trzeba by było zmieniać kierunku.

Znalazłam ją w całodobowym sklepie spożywczym. Nie pamiętam, po co w ogóle do niego weszłam. Może to zrządzenie losu.

Zatrzymała się i popatrzyła mi w oczy. Jej znajomi stali w kolejce do kasy, otwierali usta, wygłupiali się, byli pijani. Ale ona nie. Spojrzała na mnie w taki sposób, w jaki ja patrzyłam na nią.