Wielkie ludy historii. Wikingowie - ebook

Obietnica

Wy­brze­że Nor­we­gii,
wio­sna 803 roku

Mię­śnie Ery­ka Czer­wo­no­okie­go są na­pię­te. Sę­ka­te dło­nie ści­ska­ją drew­nia­ny pług, któ­ry, uży­wa­ny rok po roku i siew po sie­wie, stał się gład­ki i błysz­czą­cy. Jest jar­lem, wo­dzem wio­ski Vest­korn, i mógł­by prze­ka­zać wszyst­kie te trud­ne obo­wiąz­ki ko­muś in­ne­mu. Nie robi tego jed­nak: zie­mia na­le­ży do nie­go, uwa­ża więc, że sam po­wi­nien ją upra­wiać.

In­gvar, syn Ery­ka, idzie kil­ka kro­ków przed nim, ści­ska­jąc w dło­ni uzdę wier­ne­go Gwan­na. Sta­ra się pro­wa­dzić ko­nia w li­nii pro­stej, żeby wy­żło­bie­nia w zie­mi były ide­al­nie rów­no­le­głe. Eryk jest nie­cier­pli­wy: wie­dzą o tym wszy­scy w wio­sce, ale przede wszyst­kim wie o tym In­gvar. Nie może się po­my­lić.

– Synu! – grzmi męż­czy­zna.

Kro­ple potu spły­wa­ją mu na mu­sku­lar­ną pierś. Wio­sen­na po­go­da jest ła­god­na, lecz pra­ca cięż­ka.

– Tak, oj­cze? – In­gvar po­chy­la gło­wę, pa­trząc na zie­mię roz­cią­ga­ją­cą się przed jego sto­pa­mi. Wy­obra­ża so­bie li­nię pro­stą, za któ­rą po­wi­nien po­dą­żać. Jego skó­rza­ne buty za­ta­pia­ją się w mięk­kim, błot­ni­stym grun­cie.

– Zde­cy­do­wa­łem, że gdy siew się skoń­czy, za­bio­rę cię ze sobą.

In­gvar za­trzy­mu­je się i zwra­ca w stro­nę ojca. Na jego twa­rzy po­ja­wia się wie­le róż­nych emo­cji.

– Mam po­pły­nąć z tobą na mo­rze?

Pra­we oko Ery­ka pod­bie­gło krwią: szkar­łat­na gał­ka czy­ni jego su­ro­we spoj­rze­nie nie­po­ko­ją­cym, wręcz prze­ra­ża­ją­cym. Zo­stał ra­nio­ny pod­czas na­jaz­du ja­kieś dzie­sięć lat temu. Bli­zna na czo­le i po­licz­ku jest pra­wie nie­wi­docz­na, ale oko ni­g­dy nie od­zy­ska­ło daw­ne­go wy­glą­du.

– Nie za­trzy­muj się, In­gvar. Naj­pierw skoń­czy­my orkę i siew, do­pie­ro póź­niej bę­dzie­my mo­gli wy­ru­szyć w po­dróż.

– Oczy­wi­ście, oj­cze – idzie krok za kro­kiem, pro­sto, pro­ściut­ko, cią­gnąc za sobą zwie­rzę. Ale w jego du­szy pło­nie ogień: na mo­rze! Pierw­szy raz na mo­rze!Jarl

W spo­łe­czeń­stwie wi­kin­gów jar­lo­wie zaj­mo­wa­li naj­wyż­szą po­zy­cję, ustę­pu­jąc tyl­ko kró­lo­wi. Jar­lo­wie po­sia­da­li naj­więk­sze te­re­ny, prze­wo­dzi­li spo­łecz­no­ści, do­wo­dzi­li stat­ka­mi i żoł­nie­rza­mi. Byli gło­wa­mi wiel­kich ro­dzin, mie­li słu­żą­cych i pra­cow­ni­ków za­rów­no spo­śród lu­dzi wol­nych, jak i nie­wol­ni­ków.

Zwie­rzę­ta

Wi­kin­go­wie udo­mo­wi­li wie­le ga­tun­ków zwie­rząt, od koni, przez kro­wy, po owce. Ho­do­wa­li je głów­nie na po­trze­by rol­nic­twa, gdyż trud­no­ści zwią­za­ne z po­dró­żo­wa­niem dro­gą lą­do­wą (la­tem po­dró­że utrud­nia­ło bło­to, zimą – lód) spra­wi­ły, że prze­miesz­cza­li się głów­nie ło­dzia­mi.