Wodospad - ebook

1 Trzecia łza

Niebo płakało. Ziemię zalewał smutek.

Starling otworzyła usta, by pochwycić krople wpadające przez otwór w ich kordonie. Przezroczysta osłona Tragarzy Ziarna wznosiła się nad ogniskiem jak przytulny namiot. Odcinała je od potopu, poza niewielkim otworem na szczycie, który wypuszczał na zewnątrz dym i pozwalał zdobyć próbkę deszczu.

Krople zwilżyły język Starling. Były słonawe.

Smakowała wyrwane z korzeniami starożytne drzewa, oceany wdzierające się na ląd. Smakowała czarną wodę na wybrzeżach, zatopione zatoki. Więdnące dzikie kwiaty, wysuszone wyżyny, wszystko zatrute solą. Miliony gnijących trupów.

Dokonały tego łzy Eureki – i nie tylko tego.

Starling cmoknęła wargami, smakując deszcz w poszukiwaniu czegoś jeszcze. Zamknęła oczy i obróciła krople w ustach, jak sommelier próbujący wino. Nie wyczuwała jeszcze wieżyc Atlantydy wbijających się w niebo. Nie wyczuwała Atlasa, Złego.

Co było dobre, ale ją dezorientowało. Łzy wylane przez Córkę Łez Selene miały doprowadzić do powrotu Atlantydy. Powstrzymanie tych łez było jedynym celem Tragarzy Ziarna.

Zawiedli.

I cóż się stało? Nadeszła powódź, ale gdzie był jej władca? Eureka sprowadziła wierzchowca, ale nie jeźdźca? Czyżby Córka Łez zboczyła ze ścieżki? Czyżby coś poszło nie tak na właściwej drodze?

Starling kuliła się przy ognisku i wpatrywała w mapy morskie. Łzy spływały falami po ścianach kordonu, kontrastując z ciepłem i jasnością w pachnącym geranium wnętrzu. Gdyby Starling była kimś innym, mogłaby się zwinąć w kłębek z kubkiem kakao i powieścią, pozwolić, by deszcz przeniósł ją do innego świata.

Gdyby Starling była kimś innym, umarłaby ze starości przed tysiącami lat.

W Lesie Narodowym Kisatchie w środkowej Luizjanie dochodziła północ. Starling od południa czekała na pozostałych. Wiedziała, że przybędą, choć nie ustalili wcześniej miejsca. Dziewczyna rozpłakała się tak nagle. Wywołana przez nią powódź rozproszyła Tragarzy Ziarna po całym tym nowym, paskudnym bagnisku i nie mieli czasu zaplanować ponownego spotkania. Ale tu miało się to wydarzyć.

Poprzedniego dnia, zanim Eureka zapłakała, to miejsce leżało prawie dwieście pięćdziesiąt kilometrów od zatoki. Teraz było fragmentem zanikającej linii brzegowej. Bayou, jego brzegi, bite drogi, tancbudy, rezydencje z czasów przed wojną domową i pick-upy – wszystko utonęło w morzu samolubnych łez.

Gdzieś tam płynął Ander, zakochany w dziewczynie, która do tego doprowadziła. Starling czuła głęboką urazę na myśl o zdradzie chłopaka.

Za płomieniem ogniska, na tle padającego ukośnie deszczu z lasu wyłonił się cień. Critias nosił swój kordon jak płaszcz przeciwdeszczowy, widoczny jedynie dla Tragarzy. Starling uznała, że wydawał się mniejszy. Wiedziała, co myślał: „Co poszło nie tak? Gdzie jest Atlas? Dlaczego wciąż żyjemy?”.

Kiedy dotarł do krawędzi kordonu Starling, zawahał się. Oboje przygotowali się na ostry podmuch oznaczający moment połączenia ich kordonów.

Złączenie uderzyło jak błyskawica. Starling skrzyżowała ręce na piersi, by wytrzymać wichurę, Critias zacisnął powieki i z trudem ruszył naprzód. Jej włosy falowały jak pajęczyna wokół głowy, jego obwisłe policzki kołysały się jak flagi.

Starling zauważyła te niekorzystne cechy wyglądu Critiasa; on bez wątpienia widział w niej to samo. Pocieszyła się myślą, że Tragarze Ziarna starzeli się tylko wtedy, gdy czuli sympatię.

– Wenecji już nie ma – powiedziała Starling, kiedy Critias zaczął ogrzewać ręce nad ogniskiem. Powiązała to, co powiedział jej smak, z mapami. – Większość Manhattanu, cała zatoka…

– Zaczekaj na pozostałych. – Critias pokiwał głową. – Są tutaj.

Chora dotarła do nich od wschodu, Albion od zachodu; burza odbijała się od ich kordonów. Dotarli do kordonu Starling i zesztywnieli, przygotowując się na nieprzyjemne wejście. Kiedy znaleźli się wewnątrz, Chora odwróciła wzrok, a Starling zrozumiała, że kuzynka nie chce ryzykować uczucia nostalgii lub żałości. Wolała w ogóle nie ryzykować uczuć. Dzięki temu przeżyła tysiące lat i przez cały ten czas czuła się i wyglądała jak kobieta w średnim wieku.

– Starling wymienia zniszczone krainy – powiedział Critias.

– To bez znaczenia. – Albion usiadł. Jego siwe włosy były przemoczone, elegancki szary garnitur zabłocony i podarty.

– Milion zabitych nie ma znaczenia? – spytał Critias. – W drodze tutaj nie widzieliście zniszczeń, jakie wywołały jej łzy? Zawsze mówiliście, że jesteśmy obrońcami Świata Jawy.

– Teraz liczy się tylko Atlas!

Starling odwróciła wzrok zażenowana wybuchem Albiona, choć podzielała jego zdenerwowanie. Przez tysiące lat Tragarze Ziarna z trudem powstrzymywali powrót wroga, którego nigdy nie widzieli osobiście. Długo musieli znosić wytwory jego straszliwego umysłu.

Uwięzieni w zatopionej krainie Świata Snu Atlas i jego królestwo nie starzeli się i nie umierali. Gdyby Atlantyda znów się wyłoniła, jej mieszkańcy powróciliby do życia dokładnie w takim stanie, w jakim byli, gdy wyspa zatonęła. Atlas byłby dwudziestoletnim mężczyzną, pełnym młodzieńczej siły. Dzięki Wzniesieniu czas zacząłby się dla niego od nowa.

Mógłby swobodnie dążyć do Napełnienia.

Jednak do chwili Wzniesienia w Świecie Jawy poruszały się jedynie śniące, intrygujące, chore umysły. Przez lata umysł Atlasa wiele razy udawał się do Świata Jawy. Zawsze gdy pojawiała się dziewczyna spełniająca warunki bycia Córką Łez, umysł Atlasa starał się znaleźć blisko niej, wywołać w jej oczach łzy, które doprowadziłyby do odrodzenia jego królestwa. Teraz znajdował się wewnątrz Brooksa, przyjaciela dziewczyny.

Tragarze Ziarna byli jedynymi, którzy rozpoznawali Atlasa za każdym razem, gdy zamieszkiwał ciało osoby bliskiej Córce Łez. Atlasowi nigdy się nie udało – po części dlatego że Tragarze Ziarna zamordowali trzydzieści sześć Córek Łez, zanim Atlas zdołał sprowokować je do płaczu. Mimo to każde jego odwiedziny sprowadzały na Świat Jawy wyjątkowe zło.

– Wszyscy pamiętamy te same mroczne rzeczy – stwierdził Albion. – Jeśli umysł Atlasa był tak niszczycielski wewnątrz innych ciał, wywołując wojny i mordując niewinnych, wyobraźcie sobie jego umysł i ciało zjednoczone, przebudzone i w naszym świecie. Wyobraźcie sobie, co się stanie, jeśli uda mu się Napełnienie.

– W takim razie gdzie on jest? – spytał Critias. – Na co czeka?

– Nie wiem. – Albion zaciskał pięść nad ogniskiem do chwili, gdy smród palonego ciała kazał mu ją cofnąć. – Wszyscy tam byliśmy. Widzieliśmy jej płacz!

Starling wróciła myślami do tego ranka. Kiedy płynęły łzy Eureki, jej smutek wydawał się bezdenny, jakby miał się nigdy nie skończyć. Wydawało się, że każda wylana łza dziesięciokrotnie zwiększa zniszczenia na świecie…

– Zaczekajcie – powiedziała. – Po wypełnieniu warunków zapisanych w przepowiedni musiała wylać trzy łzy.

– Dziewczyna całkiem się rozkleiła – stwierdził lekceważąco Albion. Nikt nie traktował Starling poważnie. – Oczywiście, że wylała trzy wymagane łzy.

– I jeszcze trochę. – Chora podniosła wzrok w stronę deszczu.

Critias podrapał się po siwym zaroście.

– Jesteśmy pewni?

Zapadła cisza, którą przerwał grzmot. Przez otwór w kordonie wpadał deszcz.

– „Jedna łza, by strzaskać Świata Jawy skórę”. – Critias zanucił cicho wers z Kronik, pochodzących od ich twórcy Leandra. – Ta łza zaczęła potop.

– „Druga, by w ziemi wsączyć się podnóże”. – Starling czuła smak rozrastającego się dna morskiego. Wiedziała, że wylano drugą łzę.

Ale co z trzecią, najważniejszą?

– „Trzecia, by Świat Snu zbudzić, królestwa odrodzić” – zaśpiewała jednym głosem czwórka Tragarzy Ziarna.

Ta łza się liczyła. Ta łza miała sprowadzić Atlasa z powrotem.

Starling spojrzała na pozostałych.

– Czy trzecia łza spadła na ziemię, czy nie?

– Coś musiało ją pochwycić – mruknął Albion. – Jej kamień gromu, jej dłonie…

– Ander – przerwał mu Critias.

– Nawet jeśli pomyślał, by ją pochwycić, nie wiedziałby, co z nią zrobić – powiedział Albion wysokim, zdenerwowanym głosem.

– Jest teraz z nią, nie z nami – zauważyła Chora. – Jeśli trzecia łza została wylana i pochwycona, chłopak panuje nad jej przeznaczeniem. Ander nie wie, że los Córki Łez wiąże się z cyklem księżycowym. Nie będzie gotów na Atlasa, który nie cofnie się przed niczym, by zdobyć trzecią łzę przed następną pełnią…

– Starling – odezwał się ostro Albion. – Dokąd wiatr zabrał Andera i Eurekę?

Starling wyciągnęła język, przeżuła i połknęła, czknęła cicho.

– Osłania ją kamień. Ledwie wyczuwam jej smak, ale sądzę, że Ander kieruje się na wschód.

– To oczywiste, dokąd się udaje – stwierdziła Chora – i kogo szuka. Poza naszą czwórką tylko jeden zna odpowiedzi, których szukają Ander i Eureka.

Albion wpatrywał się ze złością w ogień. Kiedy wypuścił powietrze, płomienie rozrosły się dwukrotnie.

– Wybaczcie mi. – Odetchnął ostrożnie, by zapanować nad ogniem. – Kiedy myślę o Solonie… – Odsłonił zęby, stłumił coś paskudnego. – Już dobrze.

Starling od wielu lat nie słyszała imienia zaginionego Tragarza Ziarna.

– Ale Solon zaginął – zauważyła. – Albion szukał go i nie zdołał go znaleźć…

– Może Ander będzie szukał dokładniej – stwierdził Critias.

Albion chwycił Critiasa za szyję, podniósł go i zawiesił nad ogniskiem.

– Sądzisz, że nie szukałem Solona od chwili, gdy uciekł? Zgodziłbym się postarzeć o kolejne stulecie, gdybym tylko w zamian go odnalazł.

Critias szarpał się w powietrzu. Albion go uwolnił. Wygładzili ubrania.

– Spokojnie, Albionie – powiedziała Chora. – Nie poddawajcie się starej rywalizacji. Ander i Eureka muszą kiedyś wyjść, by zaczerpnąć powietrza. Wtedy Starling ich zlokalizuje.

– Pytanie brzmi – wtrącił Critias – czy Atlas nie zrobi tego wcześniej. W ciele Brooksa będzie miał sposoby, by ją przyciągnąć.

Wokół kordonu uderzały błyskawice. Woda lizała kostki Tragarzy Ziarna.

– Musimy znaleźć coś, co da nam przewagę. – Albion wpatrzył się w ogień. – Nie ma nic potężniejszego od jej łez. Ander nie może mieć takiej mocy. Nie jest taki jak my.

– Musimy skupić się na tym, co wiemy – stwierdziła Chora. – A wiemy, że Ander powiedział Eurece, iż jeśli jeden Tragarz Ziarna umrze, razem z nim umrą wszyscy.

Starling pokiwała głową. Taka była prawda.

– Wiemy, że chroni ją przed nami za pomocą piołunu, który zabiłby nas wszystkich, gdyby jedno nim odetchnęło. – Chora postukała palcem w wargi. – Eureka nie użyje piołunu. Za bardzo kocha Andera, by go zabić.

– Dziś go kocha – sprzeciwił się Critias. – Wymień coś bardziej zmiennego od uczuć nastoletniej dziewczyny.

– Ona go kocha. – Starling wydęła wargi. – Kochają się. Czuję to na wietrze wokół tego deszczu.

– Dobrze – stwierdziła Chora.

– Jak miłość może być dobra? – Starling czuła się zaskoczona.

– Trzeba kochać, by mieć złamane serce. Złamane serce doprowadza do łez.

– Jeśli jeszcze jedna łza dotknie ziemi, Atlantyda powróci – stwierdziła Starling.

– A gdybyśmy zdobyli łzy Eureki, zanim Atlas do niej dotrze? – Chora pozwoliła, by inni przetrawili to pytanie.

Na twarzy Albiona powoli pojawił się uśmiech.

– Atlas by nas potrzebował, żeby dokończyć wznoszenie Atlantydy.

– Uznałby nas za bardzo cennych – dodała Chora.

Starling strzepnęła grudkę błota z plisy sukienki.

– Sugerujecie, że powinniśmy sprzymierzyć się z Atlasem?

– Jak sądzę, Chora sugeruje, byśmy szantażowali Złego – powiedział Critias ze śmiechem.

– Nazywajcie to, jak chcecie – stwierdziła Chora. – Przynajmniej mamy jakiś plan. Odnajdziemy Andera, zdobędziemy łzy, może wywołamy kolejne. Wykorzystamy je, by uwieść Atlasa, który będzie musiał nam podziękować za wielki dar swojej wolności.

Ziemią wstrząsały grzmoty. Przez otwór w kordonie wznosił się czarny dym.

– Oszalałaś – powiedział Critias.

– Jest genialna – sprzeciwił się Albion.

– Boję się – dodała Starling.

– Strach jest dla mięczaków. – Chora usiadła na piętach i dorzuciła mokry patyk do ognia. – Ile czasu do pełni?

– Dziesięć nocy – odparła Starling.

– Dość czasu – Albion uśmiechnął się w mrok – by wszystko zmieniło się wraz z ostatnim słowem.2 Przybicie do brzegu

Srebrzysta powierzchnia oceanu tańczyła nad głową Eureki. Uniosła nogi w jej stronę – przepełniało ją wręcz nieodparte pragnienie, by wydostać się z wody na powierzchnię – ale powstrzymała się.

To nie była dobrze znana, ciepła zatoka Vermilion. Eureka płynęła wewnątrz przezroczystej kuli w ciemnym, chaotycznym oceanie po drugiej stronie świata. Kula i podróż Eureki były możliwe dzięki kamieniowi gromu, który nosiła na szyi. Odziedziczyła go po śmierci matki Diany, ale dopiero niedawno odkryła jego magię – kiedy nosiła naszyjnik pod wodą, wokół niej rozpościerała się przypominająca balon kula.

Eureka z oszołomieniem myślała o tym, z jakiej przyczyny w tej chwili otaczała ją tarcza kamienia gromu. Zrobiła właśnie to jedno, czego miała nie robić. Rozpłakała się.

Dorastała ze świadomością, że łzy są zakazane, że w ten sposób zdradziłaby Dianę, która spoliczkowała Eurekę, kiedy ta po raz ostatni płakała, osiem lat wcześniej, gdy miała dziewięć lat, a jej rodzice się rozwodzili.

„Nigdy, przenigdy nie płacz”.

Ale Diana nigdy nie powiedziała jej dlaczego.

Później umarła, a Eureka wyruszyła na poszukiwanie odpowiedzi. Odkryła, że jej łzy wiążą się ze światem uwięzionym na dnie oceanu. Gdyby Świat Snu powrócił na powierzchnię, zniszczyłby Świat Jawy, jej świat, który zaczynała kochać.

Nic nie mogła poradzić na to, co wydarzyło się później. Kiedy wyszła na podwórko, zobaczyła, że jej przyrodnie rodzeństwo, czteroletnie bliźnięta William i Claire, zostało pobite i zakneblowane przez monstra, które same siebie nazywały Tragarzami Ziarna. Patrzyła, jak druga żona taty Rhoda ginie, próbując uratować bliźniaki. Siła zbyt mroczna, by ją pojąć, odebrała jej najlepszego przyjaciela Brooksa.

Nadeszły łzy. Eureka zapłakała.

To był potop. Burzowe chmury na niebie i bayou za jej domem towarzyszyły jej w smutku i eksplodowały. Nowe słone morze pochłonęło wszystko i wszystkich. Kamień gromu cudownie ocalił życie ludzi, którzy byli dla niej najważniejsi.

Eureka patrzyła teraz na nich, kiwających się niepewnie obok niej. William i Claire w piżamach z symbolem Supermana. Niegdyś energiczny tato Trenton, z trafionym błyskawicą sercem, tęskniący za żoną, która spadła z nieba jak łza z krwi i kości. Przyjaciółka Cat, która nigdy wcześniej nie wydawała się tak przerażona. I chłopak, który po jednym magicznym pocałunku poprzedniego wieczoru zmienił się z obiektu zadurzenia w powiernika – Ander.

Tarcza Eureki uchroniła ich przed utonięciem, ale to Ander prowadził ich przez ocean w stronę obiecanego schronienia. Ander był Tragarzem Ziarna, ale nie chciał nim być. Odwrócił się od swojej okrutnej rodziny i przysiągł pomóc Eurece. Jako Tragarz Ziarna dysponował Zefirem, oddechem silniejszym niż najsilniejszy wiatr. Dzięki niemu z niewiarygodną prędkością przebyli Atlantyk.

Eureka nie miała pojęcia, ile trwała podróż ani jak daleko się znaleźli. Na tej głębokości ocean był niezmiennie ciemny i zimny, a komórka Cat, jedyna, która znalazła się wewnątrz tarczy, jakiś czas temu przestała działać. Jedynym wskaźnikiem upływu czasu były białe zmarszczki w kącikach ust Cat, burczenie w brzuchu taty i kucanie Claire, które oznaczało, że naprawdę bardzo chciało jej się siku.

Płynąc kraulem, Ander przybliżył tarczę do powierzchni. Eureka pragnęła uwolnić się z tarczy, ale jednocześnie bała się, co zobaczy na zewnątrz. Świat się zmienił. Jej łzy go zmieniły. W oceanie byli bezpieczni. Nad nim mogli utonąć.

Znieruchomiała, gdy Ander odsunął pasmo włosów z jej czoła.

– Jesteśmy prawie na miejscu – powiedział.

Wcześniej omówili, jak przybiją do brzegu. Ander wyjaśnił, że pływy oceanu są zdradzieckie, więc powinni ostrożnie opuścić tarczę. Ukradł Tragarzom Ziarna specjalną kotwicę, która miała pochwycić skały i unieruchomić ich – ale później musieli wyjść poza granicę tarczy.

Kluczem była Claire. Choć pod dotknięciem wszystkich innych tarcza była twarda jak kamień, dłonie dziewczynki przechodziły przez nią jak pożar przez mgłę. Kołysała się na piętach, poruszając dłońmi po jej powierzchni, malując palcami niewidzialną drogę ucieczki. Jej nadgarstki przenikały tarczę jak duchy przechodzące przez drzwi.

Bez mocy Claire tarcza pękłaby jak bańka mydlana w chwili, w której wznieśliby się na powierzchnię i dotknęli powietrza. Wszyscy w środku rozproszyliby się jak popioły po całym morzu.

Dlatego po znalezieniu odpowiedniej skały Claire miała być ich pionierem. To jej dłonie miały przejść przez tarczę i zaczepić kotwicę o kamień. Dopóki wszyscy nie wyjdą na brzeg, ramiona Claire miały pozostać częściowo we wnętrzu bańki, a częściowo poza nią, umożliwiając przejście i nie pozwalając na jej rozpad na wietrze.

– Nie martw się, Williamie – powiedziała Claire do brata, który był od niej starszy o całe dziewięć minut. – Jestem czarodziejska.

– Wiem.

William siedział po turecku na kolanach Cat na przezroczystej podłodze tarczy i skubał piżamę. Pod nimi morze wybudowało wzgórza i jeziora z gruzu. Czarne pasma wodorostów uderzały o tarczę jak kudłate brody. Koralowce ocierały się o jej boki.

Cat obejmowała Williama. Przyjaciółka Eureki była bystra i odważna – pewnego razu pojechały stopem do Nowego Orleanu, a Cat miała wtedy na sobie jedynie górę od bikini i obcięte dżinsy i śpiewała sprośne marynarskie piosenki, których nauczyła się od ojca. Eureka widziała, że Cat uważa ten plan za zły pomysł.

– To małe dziecko – stwierdziła Cat.

– Tutaj. – Ander wskazał na szeroką, porośniętą pąklami skałę jakieś trzy metry nad nimi. – Ta.

W pęknięciach migotała biała piana. Część skały znajdowała się nad powierzchnią wody.

Eureka dołączyła do Andera, popychając bańkę w górę. Woda z czarnej stała się ciemnoszara. Kiedy znaleźli się tuż pod powierzchnią, Eureka zacisnęła dłoń na kamieniu gromu i poprosiła Dianę, by wylądowali bezpiecznie.

Choć tylko Eureka umiała stworzyć bańkę, w której podróżowali, Ander mógł ją przez jakiś czas podtrzymywać. On miał wyjść jako ostatni.

Wpatrywał się w Eurekę. Spuściła wzrok, zastanawiając się, jak dla niego wygląda. Intensywność jego spojrzenia wywołała w niej niepokój, kiedy spotkała go po raz pierwszy na drodze pod New Iberia. Poprzedniego wieczoru powiedział jej, że obserwował ją od lat, od kiedy oboje byli dziećmi. Zdradził wszystko, w co kazano mu wierzyć na jej temat. Wyznał, że ją kocha.

– Kiedy znajdziesz się ponad oceanem – powiedział – zobaczysz straszne rzeczy. Musisz być gotowa.

Eureka pokiwała głową. Czuła ciężar swoich łez, gdy opuszczały jej oczy. Wiedziała, że powódź była straszliwsza od najgorszego koszmaru. To ona była odpowiedzialna za wszystko, co kryło się na górze, ale zamierzała to naprawić.

Ander rozpiął plecak i wyjął z niego coś, co wyglądało jak długi na dwadzieścia centymetrów srebrny kołek z kółkiem wielkości obrączki na końcu. Przesunął dźwignię, uwalniając z podstawy kołka cztery wygięte łapy i zmieniając go w kotwicę. Kiedy pociągnął za kółko, ze szczytu wysunął się cienki srebrny łańcuszek.

Eureka dotknęła dziwnej kotwicy, zaskoczona jej lekkością. Ważyła niecałe ćwierć kilo.

– Ładna. – William trącił migoczące łapy kotwicy, które były rozwidlone na końcach, a ich przypominająca łuski faktura sprawiała, że wyglądały jak nieduże syrenie ogony.

– Wykonano ją z orichalcum – wyjaśnił Ander – starożytnej substancji pozyskiwanej na Atlantydzie, mocniejszej niż cokolwiek w Świecie Jawy. Kiedy mój przodek Leander opuszczał Atlantydę, miał z sobą pięć przedmiotów z orichalcum. Rodzina przechowywała je przez tysiąclecia. – Poklepał plecak i uśmiechnął się tajemniczo, podniecająco. – Aż do tej chwili.

– Jakie jeszcze masz zabawki? – Claire wspięła się na palce i wepchnęła rękę do plecaka Andera.

Wziął ją na ręce i z uśmiechem zapiął torbę. Podał jej kotwicę.

– Jest bardzo cenna. Kiedy kotwica wbije się w kamień, musisz z całej siły trzymać łańcuch.

Ogniwa z orichalcum brzęczały w dłoniach Claire.

– Będę mocno trzymać.

– Claire… – Eureka przeczesała palcami włosy siostry. Musiała jej uświadomić, że to nie jest zabawa. Zastanawiała się, co by powiedziała Diana. – Myślę, że jesteś bardzo dzielna.

Dziewczynka się uśmiechnęła.

– Dzielna i czarodziejska?

Eureka powstrzymała to dziwne nowe pragnienie, by się rozpłakać.

– Dzielna i czarodziejska.

Ander uniósł Claire nad głowę. Oparła stopy na jego ramionach i wyciągnęła najpierw jedną piąstkę, a później drugą, zgodnie z jego poleceniem. Jej palce wysunęły się poza tarczę, gdy rzuciła kotwicę w stronę skały. Eureka patrzyła, jak metal leci w górę i znika. Później łańcuch się napiął, a tarcza zatrzęsła jak pajęczyna, w którą trafiła woda ze zraszacza. Ale nie wpuściła wody ani nie pękła.

Ander pociągnął za łańcuch.

– Idealnie.

Wciągnął więcej łańcucha do środka bańki, unosząc ich w stronę powierzchni. Kiedy znaleźli się zaledwie kilka centymetrów pod wzburzonymi falami, krzyknął:

– Ruszajcie!

Eureka chwyciła gładkie, chłodne ogniwa łańcucha. Ominęła Claire i zaczęła się wspinać.

Zaskoczyła ją własna zwinność. Adrenalina płynęła jak rzeka przez jej ramiona. Kiedy wyszła poza tarczę, powierzchnia znajdowała się tuż nad jej głową. Eureka wkroczyła we własną burzę.

Była ogłuszająca. Była wszystkim. Była podróżą w głąb jej złamanego serca. Każdy smutek, każda odrobina gniewu, którą kiedykolwiek czuła, objawiały się w tym deszczu. Walił w jej ciało jak kule z tysięcy bezsensownych wojen. Zacisnęła zęby i poczuła smak soli.

Wiatr uderzał ze wschodu. Palce Eureki ześlizgnęły się, a później zacisnęły na zimnym łańcuchu, gdy wyciągnęła ręce w stronę skały.

– Trzymaj się, Claire! – próbowała krzyknąć do siostry, ale jej usta wypełniała słona woda.

Przycisnęła brodę do piersi i wspinała się w górę, coraz wyżej, jak nigdy wcześniej pełna determinacji.

– To wszystko, na co cię stać?! – krzyknęła, przebijając się przez swój ulewny ból.

Powietrze pachniało elektrycznością. Eureka nie widziała nic poza potopem, ale też wyczuwała, że nic innego nie mog­łaby zobaczyć. Jak Claire zdołała utrzymać się w tej szalejącej wodzie? Eureka wyobrażała sobie, jak ostatni ludzie, których kochała, rozpraszają się po całym oceanie, a ryby wyjadają ich oczy. Poczuła ściskanie w gardle. Zsunęła się kilka cennych centymetrów po łańcuchu. Była zanurzona w wodzie po pierś.

Jakimś sposobem jej palce odnalazły krawędź skały i zacis­nęły się. Myślała o Brooksie, najlepszym przyjacielu jeszcze z czasów, zanim oboje się urodzili, sąsiedzie z dzieciństwa, chłopcu, który przez ostatnich siedemnaście lat rzucał jej wyzwanie, by stawała się kimś bardziej interesującym. Gdzie był? Kiedy widziała go po raz ostatni, runął do oceanu. Zanurkował, gdy bliźnięta spadły z jego łodzi. Nie był sobą. Był… Eureka nie mogła znieść myśli o tym, czym był. Tęskniła za starym Brooksem. Niemal słyszała, jak szepce jej do ucha ze swoim akcentem z bayou, podnosząc ją na duchu: „To jak wspinanie się na orzesznik, Mątwo”.

Eureka wyobrażała sobie, że zimny, śliski kamień jest przyjemną gałęzią w promieniach zachodzącego słońca. Pluła solą. Wrzeszczała i wspinała się.

Wbiła łokcie w skałę. Oparła jedno kolano o jej bok. Sięg­nęła za plecy, by upewnić się, że fioletowa torba z Księgą miłości – kolejną częścią spadku po Dianie – nadal jest na miejscu. Była.

Otrzymała przekład części księgi od starszej pani, niejakiej Madame Blavatsky. Madame B. zachowywała się tak, jakby smutek Eureki był pełen nadziei i obietnicy. Może na tym polegała magia – na patrzeniu w ciemność i dostrzeganiu światła, które większość ludzi przegapiała.

Madame Blavatsky nie żyła, została zamordowana przez wujów i ciotki Andera, ale kiedy Eureka ściskała księgę pod pachą, czuła, jak kobieta zachęca ją, by wszystko naprawiła.

Deszcz padał tak mocno, że utrudniał poruszanie się. Claire zaciskała ręce na łańcuchu, dzięki czemu tarcza była przepuszczalna dla wszystkich pozostałych. Eureka wspięła się na skałę.

Przed nią rozciągały się góry otoczone perłową mgiełką. Jej kolana ślizgały się po kamieniu, kiedy się odwróciła i włożyła rękę we wzburzone morze. Próbowała złapać dłoń Williama. Ander miał go podnieść.

Drobne paluszki musnęły rękę Eureki, a później zacisnęły się na niej. Uścisk braciszka był zadziwiająco mocny. Pociągnęła go, aż udało jej się chwycić go pod ramiona i wydostać na powierzchnię. William zmrużył oczy, próbując skupić wzrok wśród burzy. Eureka pochyliła się nad nim – czuła, że musi go ochronić przed okrucieństwem swoich łez, choć wiedziała, że nie ma ucieczki.

Następna była Cat. Niemal wyskoczyła z wody i rzuciła się w ramiona Eureki. Wślizgnęła się na skałę i tuląc Williama, a później Eurekę, krzyknęła:

– Cat przetrwa wszystko!

Wydobywanie taty przypominało ekshumację. Poruszał się powoli, jakby wciągnięcie się na górę wymagało siły, na której posiadanie nie miał nawet nadziei, choć Eureka kiedyś kibicowała mu na mecie trzech maratonów i patrzyła, jak w gorącym garażu wyciska sztangi ważące tyle samo, co on sam.

W końcu nad powierzchnię wody wzniosła się Claire w ramionach Andera. Trzymali łańcuch z orichalcum. Wiatr szarpał ich ciała. Wokół nich migotała tarcza – do chwili gdy opuściły ją palce stóp Claire. Wtedy rozpłynęła się we mgle i znikła. Eureka i Cat wciągnęły Andera i Claire na skałę.

Deszcz odbijał się od kamienia gromu Eureki, uderzając w jej podbródek. Woda unosiła się znad oceanu i spadała z nieba. Skała, na której stali, była wąska, śliska i opadała stromo w stronę morza, ale przynajmniej wszyscy dotarli na ląd. Teraz potrzebowali schronienia.

– Gdzie jesteśmy?! – krzyknął William.

– Sądzę, że to księżyc – odpowiedziała Claire.

– Na księżycu nie pada deszcz – stwierdził William.

– Idźcie wyżej! – zawołał Ander.

Odczepił kotwicę od skały, przesunął dźwignię, by schować łapy, i włożył ją do plecaka. Wskazał w głąb lądu, gdzie wznosiła się ciemna sylwetka góry. Cat i tato wzięli po jednym z bliźniąt. Eureka odprowadzała ich wzrokiem, kiedy ślizgali się po skałach. Potykali się i pomagali sobie wzajemnie, kierując się w stronę schronienia, którego istnienie wcale nie było pewne. Widok ten sprawił, że Eureka znienawidziła samą siebie. To ona wpakowała ich – i cały świat – w tę sytuację.

– Pewien jesteś, że to właściwy kierunek?! – krzyknęła do Andera.

W tej samej chwili zauważyła jednak, że skała, na której wylądowali, wbijała się w morze jak niewielki półwysep. We wszystkich pozostałych kierunkach widziała jedynie wzburzoną wodę. Ciągnęła się bez końca, aż po horyzont.

Przez chwilę pozwalała, by jej wzrok błądził po oceanie. Słuchała dzwonienia w lewym uchu, tym, na które ogłuchła podczas wypadku, w którym zginęła Diana. Tak wyglądała jej depresyjna poza: gapiła się przed siebie, niczego nie widząc, słuchała osamotnionego, niekończącego się dzwonienia. Po śmierci Diany Eureka całe miesiące spędziła w taki sposób. Brooks był jedynym, który pozwalał jej wchodzić w te smutne transy, a kiedy z nich wychodziła, łagodnie jej dokuczał: „Jesteś artystką kabaretową bez kabaretu”.

Otarła deszcz z twarzy. Nie mogła już sobie pozwolić na luksus smutku. Ander powiedział jej, że może powstrzymać potop. Wiedziała, że to zrobi albo zginie. Zastanawiała się, ile czasu jej zostało.

– Jak długo tak pada?

– Jeden dzień. Wczoraj rano byliśmy na twoim podwórku.

Zaledwie dzień wcześniej nie miała pojęcia, czego mogły dokonać jej łzy. Skupiła wzrok na oceanie, wzburzonym przez zaledwie dzień deszczu. Pochyliła się i zmrużyła oczy, wpatrując się w coś, co podskakiwało na jego powierzchni.

To była ludzka głowa.

Eureka wiedziała, że nad oceanem będzie musiała stawić czoła strasznym rzeczom. Mimo to kiedy zobaczyła, do czego doprowadziły jej łzy, to zniszczone życie… Nie była gotowa. Ale też…

Głowa poruszała się z boku na bok. Z wody wysunęło się opalone ramię. Ktoś płynął. Głowa zwróciła się w stronę Eureki, znów złapała powietrze i zniknęła. Później ponownie się pojawiła, a za nią płynęło ciało unoszące się na falach.

Eureka rozpoznała to ramię, te ramiona, te ciemne włosy. Od dzieciństwa patrzyła, jak Brooks pływa do przyboju.

Wszelki rozsądek zniknął, pozostało zadziwienie. Uniosła dłonie do warg, lecz nim imię Brooksa opuściło jej usta, u jej boku pojawił się Ander.

– Musimy ruszać.

Odwróciła się do niego pełna nieskrępowanego podekscytowania, które czuła zazwyczaj, gdy jako pierwsza przebiegała linię mety. Wskazała na wodę…

Brooks zniknął.

– Nie – wyszeptała. „Wracaj”.

Głupota. Tak bardzo pragnęła zobaczyć przyjaciela, że jej wyobraźnia wymalowała go na falach.

– Wydawało mi się, że go widziałam – szepnęła. – Wiem, że to niemożliwe, ale był tam.

Wskazała słabym gestem. Wiedziała, jak to zabrzmiało.

Spojrzenie Andera podążyło w stronę ciemnego miejsca pośród fal, gdzie wcześniej był Brooks.

– Zapomnij o nim, Eureko.

Kiedy się wzdrygnęła, jego głos złagodniał.

– Powinniśmy się pośpieszyć. Moja rodzina będzie nas szukać.

– Przebyliśmy ocean. Jak mogą nas tu znaleźć?

– Ciotka Starling wyczuje nas na wietrze. Musimy dotrzeć do jaskini Solona, zanim nas wyśledzą.

– Ale…

Wpatrywała się w wodę w poszukiwaniu przyjaciela.

– Brooks odszedł. Rozumiesz?

– Rozumiem, że dla ciebie będzie lepiej, jeśli o nim zapomnę – odparła.

Ruszyła w stronę wyłaniających się z deszczu sylwetek Cat i rodziny.

Ander dogonił ją i stanął jej na drodze.

– Twoja słabość do niego jest niebezpieczna dla wielu ludzi, nie tylko dla mnie. Ludzie zginą. Ten świat…

– Ludzie zginą, jeśli będę tęsknić za najlepszym przyjacielem?

Pragnęła cofnąć się w czasie, być w swoim pokoju i opierać bose stopy o słupek łóżka. Chciała poczuć świecę o zapachu figi, którą zapalała na biurku po wyścigu. Chciała wysyłać Brooksowi wiadomości na temat dziwnych plam na krawacie nauczyciela łaciny albo denerwować się jakąś małostkową uwagą Mai Cayce. Nie miała pojęcia, jak szczęśliwa była wcześ­niej, jak luksusowa i wyrozumiała była jej depresja.

– Kochasz go – powiedział Ander.

Ominęła go. Brooks był jej przyjacielem. Ander nie miał powodów do zazdrości.

– Eureko…

– Powiedziałeś, że powinniśmy się pośpieszyć.

– Wiem, że to trudne.

Te słowa sprawiły, że się zatrzymała. Ludzie, którzy nie znali Eureki, słowem „trudne” określali śmierć Diany. Co sprawiało, że miała ochotę wymazać je ze słownika. Trudny był egzamin z biochemii. Trudne było zachowanie dla siebie wyjątkowo smakowitej plotki. Trudny był maraton.

Zapomnienie o kimś, kogo się kochało, nie było trudne. W języku nie istniało odpowiednie określenie, bo nawet jeśli się o tym kimś nie zapomniało, on i tak nie żył. Eureka zwiesiła głowę i poczuła krople deszczu spływające po nosie. Ander z pewnością nigdy nie przeżył tak wielkiej straty. Gdyby miał takie doświadczenie, nie użyłby tych słów.

– Nie rozumiesz.

Eureka zamierzała w ten sposób zakończyć rozmowę, ale słowa zabrzmiały szorstko. Miała wrażenie, że słowa przestały istnieć – wszystkie były tak niewystarczające i podłe.

Ander odwrócił się w stronę wody i westchnął z irytacją. Eureka widziała, jak Zefir opuszcza jego wargi i uderza w ocean. Wywołał ogromną falę, która wzniosła się nad Eureką.

Wyglądała jak fala, która zabiła Dianę.

Spojrzała w oczy Andera i zobaczyła w nich poczucie winy. Gwałtownie wciągnął powietrze, jakby chciał je cofnąć. Kiedy uświadomił sobie, że nie może tego zrobić, rzucił się w jej stronę.

Koniuszki ich palców zetknęły się na chwilę, później jednak fala przetoczyła się nad nimi i popędziła w kierunku lądu. Eureka poleciała do tyłu, koziołkując w stronę wzburzonego oceanu.

Woda wpłynęła jej do nosa, uderzała w czaszkę, szarpała szyję. Eureka czuła smak krwi i soli. Zduszony jęk, który opuścił jej usta, nie brzmiał znajomo. Woda gwałtownie opadła, a Eureka przez chwilę unosiła się ku niebu. Nic nie widziała. Spodziewała się umrzeć. Krzykiem wzywała rodzinę, Cat, Andera.

Kiedy wylądowała na skale, jedynym, co świadczyło, że mimo wszystko nadal żyła, było echo jej głosu odbijające się od zimnego, nieustannego deszczu.3 Zaginiony Tragarz Ziarna

Siedzący w głównej sali swej podziemnej groty Solon pociąg­nął łyk gęstej jak smoła kawy po turecku i zmarszczył czoło.

– Jest zimna.

Jego asystentka Filiz sięgnęła po ceramiczny kubek. Jej matka zrobiła go specjalnie dla Solona na swoim kole garncarskim i wypaliła go w piecu dwie jaskinie dalej. Ścianki kubka miały dwa centymetry grubości, by lepiej zachowywać ciepło w porowatej trawertynowej jaskini Solona, którą zawsze wypełniał przeszywający chłód.

Filiz miała szesnaście lat, bujną falującą czuprynę, którą farbowała na pomarańczowo, i oczy o barwie skorupy kokosa. Tego dnia założyła obcisłą jaskrawoniebieską koszulkę, wąskie czarne spodnie i obrożę nabijaną krótkimi srebrnymi ćwiekami.

– Była gorąca, kiedy zaparzyłam ją godzinę temu. – Filiz od dwóch lat pracowała dla ekscentrycznego samotnika i nauczyła się radzić sobie z jego humorami. – Ogień wciąż się pali. Zaparzę nową…

– Nie trzeba! – Solon odchylił głowę do tyłu i wlał kawę do gardła. Zakrztusił się teatralnie i otarł usta bladą ręką. – Kiedy twoja kawa wystygnie, jest tylko odrobinę gorsza; to jak przeniesienie z Alcatraz na Syberię.

Stojący za Solonem Basil uśmiechnął się złośliwie. Drugi asystent Solona miał dziewiętnaście lat, był wysoki i śniady, gładkie czarne włosy wiązał w kucyk, a w oczach miał psotne iskierki. Basil nie przypominał innych chłopaków z ich społeczności. Słuchał starej muzyki country, nie elektronicznej. Uwielbiał twórcę graffiti Banksy’ego i wymalował na kilku pobliskich skałach kolorowe, zniekształcone postaci superbohaterów. Namalował je anonimowo, ale Filiz wiedziała, że to jego dzieło. Lubił się chwalić swoją znajomością angielskiego, posługując się przysłowiami, ale nigdy nie tłumaczył ich właściwie. Solon nazywał go Poetą.

– Można doprowadzić konia do wodopoju, ale twoja kawa smakuje jak kupa – stwierdził Poeta, śmiejąc się na widok wściekłego spojrzenia Filiz.

Poeta i Filiz wydawali się starsi od swojego pracodawcy, którego blada twarz o klasycznych rysach była gładka jak u dziecka. Solon robił wrażenie piętnastolatka, ale był o wiele starszy. Miał przenikliwe niebieskie oczy i krótko obcięte jasne włosy, pofarbowane w lamparcie cętki. Stał nad srebrzystym robotem, który leżał na długim drewnianym stole.

Robot nazywał się Owidiusz, miał metr osiemdziesiąt wysokości, godną podziwu sylwetkę, urodziwą twarz i puste spojrzenie greckiej rzeźby. Filiz nigdy nie widziała niczego podobnego i nie miała pojęcia, skąd się wziął. Został zbudowany w całości z orichalcum, metalu, o którym Poeta i Filiz nie słyszeli nigdy wcześniej, a który zdaniem Solona był bezcenny i rzadki.

Owidiusz był popsuty. Solon całymi dniami próbował go ożywić, ale nie chciał powiedzieć Filiz dlaczego. Solon ukrywał wiele tajemnic, w których magia graniczyła z kłamstwem. Szaleństwo tego rodzaju czyniło życie ciekawszym, ale jednocześnie niebezpiecznym.

W ciągu siedemdziesięciu pięciu lat, od czasu gdy przybył do odległej tureckiej wioski, rzadko opuszczał rozległą sieć tuneli, które prowadziły do jaskini nazywanej przez niego Gorzką Chmurą. Na dolnym poziomie groty miał swój war­sztat. Z tego miejsca spiralne schody prowadziły do jego mieszkania – salonu – a później na niewielką werandę. Rozpościerał się z niej malowniczy widok na pole stożkowatych skał, które tworzyły sklepienia jaskini sąsiadów Solona.

Najbardziej czarodziejską częścią Gorzkiej Chmury był wodospad Solona. Wysoki na piętnaście metrów opadał przez dwie kondygnacje i stanowił tylną ścianę jaskini. Słona woda była zawsze biała i zawsze ryczała, a Filiz słyszała ten dźwięk nawet po wyjściu z pracy. Na szczycie wodospadu pośród skał drżała niepewnie amarantowa orchidea. Na dole opadał do ciemnoniebieskiej sadzawki, która sąsiadowała z warsztatem Solona. Poeta powiedział kiedyś Filiz, że długi kanał łączy sadzawkę z oddalonym o setki kilometrów oceanem. Filiz miała ochotę się w niej wykąpać, ale nawet nie poprosiła o pozwolenie. Wewnątrz Gorzkiej Chmury tak wiele rzeczy było zakazanych.

Nad niewielkimi alkowami w salonie wisiały tureckie gobeliny, oddzielając dwie sypialnie i kuchnię. Na świecznikach ze stalagmitów migotały świece, a ściekający z nich wosk tworzył pagórki. Ściany zdobił skomplikowany wzór z czaszek. Solon umieścił każdą z nich w starannie wybranym miejscu Galerii Uśmiechów, oceniając je pod kątem rozmiaru, kształtu, koloru i wyimaginowanej osobowości.

Solon był również twórcą ogromnej podłogowej mozaiki przedstawiającej małżeństwo Śmierci i Miłości. Wieczorami, po tym jak zrezygnował już z prób naprawy Owidiusza, przeglądał stertę odłamków skały w poszukiwaniu odpowiedniego odcienia przezroczystego błękitu dla ślubnego welonu Kupidyna albo właściwej czerwieni na ociekające krwią kły Śmierci.

Filiz wyspecjalizowała się w wyszukiwaniu tych rdzawych kamieni na brzegach okolicznych strumyków. Za każdym razem gdy przyniosła Solonowi odpowiedni kamyk, ten pozwalał jej spędzić kilka minut na spacerze w tajemnym korytarzu motyli za jego sypialnią. W środku bulgotało gorące źródło, więc korytarz był naturalną łaźnią parową. Miliony skrzydlatych owadów krążyły wewnątrz wilgotnej sali, przez co Filiz czuła się, jakby była wewnątrz obrazu Jacksona Pollocka.

– Wiecie, gdzie mają prawdziwą kawę? – spytał Solon, przeglądając zawartość wgniecionej metalowej skrzynki na narzędzia.

– W Niemczech – odpowiedzieli Poeta i Filiz jednym głosem i przewrócili oczami.

Solon porównywał wszystko z Niemcami. To tam był stary i zakochany.

Solona, podobnie jak wszystkich Tragarzy Ziarna, prześladowało starożytne przekleństwo – miłość odbierała mu życie i sprawiała, że błyskawicznie się starzał. Siedemdziesiąt sześć lat wcześniej ta wiedza nie powstrzymała go przed obdarzeniem rozpaczliwym uczuciem pięknej niemieckiej dziewczyny imieniem Byblis. Nic by tego nie powstrzymało, jak powtarzał Filiz – to było jego przeznaczenie. Podczas ich pierwszego pocałunku przybyło mu dziesięć lat.

Byblis była Córką Łez i z tego powodu zginęła. Jej śmierć sprawiła, że Solon odmłodniał równie szybko, jak się zestarzał. Bez Byblis powrócił do wiecznego chłopięctwa, odcinając się od uczuć staranniej niż którykolwiek Tragarz Ziarna wcześ­niej. Filiz złapała go kiedyś na podziwianiu własnego odbicia w sadzawce na dnie groty. Twarz Solona emanowała młodzieńczą urodą, ale była ona powierzchowna, bez śladu duszy.

Solon wepchnął rękę w głąb czaszki Owidiusza i pomacał krawędzie mózgu robota.

– Nie pamiętam, czy kiedykolwiek wymieniałem te dwa obwody…

– Próbowałeś w ubiegłym tygodniu – przypomniał mu Poeta. – Wielkie umysły myślą tak samo.

– Nie, mylisz się. – Solon trzymał w zębach kombinerki. – To były inne druty – powiedział i wymienił je.

Głowa robota spadła z jego ramion i potoczyła się w mroczną pustkę na drugim końcu sali. Solon i jego asystenci przez chwilę słuchali, jak krople wody ze stalaktytu spadają na zawsze otwarte oczy robota.

I wtedy zabrzmiał dźwięk dzwonków wietrznych – gong do drzwi. U sklepienia jaskini poruszały się łączące je krążki linowe i zębatki.

– Nie wpuszczajcie ich tutaj – powiedział Solon. – Dowiedzcie się, czego chcą, i odeślijcie jak najdalej.

Filiz nie dotarła do drzwi. Usłyszała charakterystyczne bzyczenie, a później przekleństwo Solona. Wiedźmy plotki same wpuściły się do środka.

Dziś były trzy – jedna wyglądała na sześćdziesiąt lat, druga na sto, a trzecia na najwyżej siedemnaście. Nosiły długie do ziemi kaftany z płatków orchidei o barwie ametystu, które szeleściły, gdy schodziły pojedynczo po kręconych schodach. Ich wargi i powieki miały taki sam odcień, uszy zaś od czubka aż po płatek przebijały rzędy cieniutkich srebrnych kółek. Ich bose stopy miały piękny kształt i długie palce. Ich języki lekko się rozwidlały. Wokół głowy każdej wiedźmy bez ustanku krążył rój pszczół – a tyłu ich głów nie widział nikt.

W górach otaczających jaskinię Solona mieszkały dwa tuziny wiedźm plotki. Zawsze poruszały się w grupach będących wielokrotnością liczby trzy. Zawsze wchodziły do pomieszczenia, idąc w szeregu, ale z jakiegoś powodu zawsze opuszczały je, lecąc tyłem. Każda była obdarzona oszałamiającą urodą, ale najmłodsza była pod tym względem wyjątkowa. Na imię miała Esme, choć tylko wiedźma plotki mogła się zwracać do drugiej po imieniu. Na jej szyi wisiała migotliwa kryształowa łza na łańcuszku.

Esme uśmiechnęła się uwodzicielsko.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy w niczym ważnym.

Solon patrzył, jak blask świecy odbija się od naszyjnika młodej wiedźmy. Był wyższy od większości wiedźm plotki, ale Esme górowała nad nim o dobrych kilka centymetrów.

– Dałem wam wczoraj trzy ważki. W ten sposób kupiłem sobie co najmniej dzień bez prześladowania.

Wiedźmy popatrzyły po sobie, unosząc kształtne brwi. Ich pszczoły krążyły dookoła.

– Nie przybyłyśmy tu bez powodu – powiedziała najstarsza z nich.

Zmarszczki na jej twarzy były hipnotyzujące, ładne, jak wydma ukształtowana przez silny wiatr.

– Przynosimy wieści – dodała Esme. – Dziewczyna wkrótce przybędzie.

– Ale nawet nie pada…

– A skąd taki zamknięty w sobie pierdziel mógłby to wiedzieć? – warknęła środkowa wiedźma.

Z sadzawki wystrzeliła fontanna morskiej wody i zalała Poetę, ale odbiła się od skóry Solona.

– Ile zajmie ci jej przygotowanie? – spytała Esme.

– Nie miałem okazji jej poznać. – Solon wzruszył ramionami. – Nawet jeśli nie będzie tak głupia, jak podejrzewam, to musi potrwać.

– Solonie. – Esme bawiła się wisiorkiem. – Chcemy wracać do domu.

– To jasne jak słońce. Ale podróż do Świata Snu jest w tej chwili niemożliwa. – Przerwał. – Wiecie, ile łez wylano?

– Wiemy, że Atlas i Napełnienie są blisko – syknęła Esme rozwidlonym językiem.

Czym było Napełnienie? Filiz zauważyła drżenie Solona.

– Kiedy pokryłyśmy twój dom szkliwem, obiecałeś, że to się nam opłaci – przypomniała najstarsza z wiedźm. – Przez te wszystkie lata chroniłyśmy cię przed wzrokiem twojej rodziny…

– A ja płacę wam za tę ochronę! Wczoraj trzy ważki.

Filiz słyszała, jak Solon narzekał na dług wdzięczności wobec tych stworów. Nie znosił spełniania ich nieustannych próśb o skrzydlate istoty z korytarza motyli. Ale nie miał wyboru. Szkliwo wiedźm sprawiało, że powietrze wokół jaskini Solona było niewyczuwalne dla zmysłów. Bez niego pozostali Tragarze Ziarna wyczuliby na wietrze miejsce jego pobytu. Dopadliby brata, który ich zdradził, zakochując się w Córce Łez.

Co wiedźmy robiły z trzepocącymi skrzydełkami ważkami różnych gatunków, wspaniałymi monarchami, a od czasu do czasu również błękitnymi morfo, które Solon wręczał im w szklanych pojemniczkach? Oceniając po wygłodniałych spojrzeniach wiedźm, kiedy chwytały słoiczki i wsuwały je do kieszeni kaftanów, Filiz sądziła, że coś straszliwego.

– Solonie. – Esme mówiła w sposób, który sprawiał, że zdawała się przebywać jednocześnie w sąsiedniej galaktyce i wewnątrz umysłu Filiz. – Nie będziemy czekać bez końca.

– Sądzicie, że te odwiedziny przyśpieszą proces? Pozwólcie mi zająć się moją pracą.

Wszyscy instynktownie spojrzeli na żałosnego, bezgłowego Owidiusza, z którego szyi wystawały druty.

– Już niedługo, Solonie – szepnęła Esme, wyciągając coś z kieszeni kaftana. Postawiła niewielką puszkę na posadzce. – Przyniosłyśmy ci trochę miodu, kochany. Żegnaj.

Wiedźmy uśmiechnęły się szyderczo, wygięły ramiona nad głowy, poderwały stopy nad ziemię i poleciały tyłem w górę wodospadu i poza wilgotną, ciemną jaskinię.

– Wierzysz im? – Filiz zwróciła się do Solona, gdy razem z Poetą ułożyli głowę robota obok jego ciała. – To znaczy, że dziewczyna jest już w drodze? Znałeś ostatnią Córkę Łez. My mamy tylko opowieści, ale ty…

– Nigdy nie wspominaj o Byblis – powiedział Solon i odwrócił się do niej plecami.

– Solonie – naciskała dziewczyna – wierzysz wiedźmom?

– Nie wierzę w nic.

Solon zabrał się za mocowanie głowy Owidiusza.

Filiz westchnęła i patrzyła, jak Solon udaje, że przestał zauważać jej obecność. Później ostrożnie wspięła się do wyjścia z jaskini. Kiedy szła do pracy, niebo miało dziwny srebrzysty odcień, kojarzący się jej z dzikim źrebakiem, którego widywała w górach. Chłód w powietrzu sprawiał, że szła szybko, rozcierając ramiona. Czuła się zdenerwowana i samotna.

Teraz gdy wyszła z jaskini, padł na nią wielki cień. Niebo przykrywała ogromna burzowa chmura jak olbrzymie czarne jajko, które miało zaraz pęknąć. Filiz poczuła, że włosy zaczynają jej się skręcać, a wtedy…

Na wierzch jej dłoni spadła kropla. Dziewczyna wpatrzyła się w nią. Posmakowała.

Słonawa.

To była prawda. Przez całe życie słyszała, jak starsi ostrzegają przed tym dniem. Jej przodkowie zamieszkiwali te górskie jaskinie od czasu wielkiej powodzi przed tysiącami lat. Jej lud dzielił niejasne zbiorowe wspomnienia Atlantydy – i głęboko zakorzeniony strach, że pewnego dnia powódź powróci. Czy dojdzie do niej, zanim Filiz zdąży wspiąć się na wieżę Eiffla, nauczyć się prowadzić auto z ręczną skrzynią biegów i poznać uczucie miłości?

Butem zmiażdżyła swoje odbicie w kałuży; żałowała przy tym, że nie miażdży dziewczyny, która wywołała ten deszcz.

– Z czym masz problem, kudłata?

Środkowa wiedźma plotki miała bardzo charakterystyczny głos, rozwidlony język wysuwał się z jej ust. Wszystkie trzy wiedźmy unosiły się nad Filiz.

Dziewczyna nigdy nie pojmowała, jak pozbawione skrzydeł wiedźmy mogły latać. Cała trójka unosiła się w powietrzu z opuszczonymi rękami i wydawała się nie podejmować żadnych wysiłków, by utrzymać się w górze. Filiz patrzyła, jak kropelki słonej wody osiadają niczym diamenty na błyszczących czarnych włosach Esme.

Filiz przeciągnęła dłonią przez własne włosy i natychmiast tego pożałowała. Nie chciała, by wiedźmy wiedziały, że obchodził ją własny wygląd.

– Ten deszcz nas zabije, prawda? Zatruje nasze studnie, zniszczy plony…

– Skąd mamy to wiedzieć, dziecko? – spytała najstarsza z wiedźm.

– Co będziemy pić? – pytała Filiz. – Czy to prawda, co mówią, że macie niewyczerpane źródło słodkiej wody? Jak słyszałam, nazywają je…

– Nasze Lśnienie nie służy do picia i z pewnością nie jest dla ciebie – stwierdziła Esme.

– Czy łzy dziewczyny są rzeczywiście tak potężne? – spytała Filiz. – I… co to znaczyło, kiedy wspomniałyście o Atlasie i Napełnieniu?

Wspaniałe jaskrawe kaftany wiedźm kontrastowały z ciemną chmurą na niebie. Popatrzyły po sobie oczyma podkreślonymi ametystowymi cieniami.

– Ona sądzi, że wiemy wszystko – powiedziała najstarsza. – Ciekawe dlaczego…

– Dlatego że jesteście prorokiniami – odparła niepewnie Filiz.

– Zadaniem Solona jest ją przygotować – oznajmiła najstarsza. – Z nim porozmawiaj o swoim strachu przed śmiercią. Jeśli twój szef nie przygotuje dziewczyny, będzie nam winien swoją jaskinię, cały dobytek, te wszystkie śliczne motyle…

– Solon będzie nam winien swoje życie. – Spojrzenie Esme spochmurniało, a jej głos zrobił się przerażający, gdy dodała: – Będzie nam winien nawet swoją śmierć.

Śmiech wiedźm odbijał się echem wśród gór, gdy uleciały tyłem i zniknęły w coraz silniejszym deszczu.