Wolna kobieta - ebook

Wolna kobieta

Moje ciało się zestarzało, chociaż umysł wciąż należy do młodej kobiety. Zadziwiające, jak to wszystko się odbywa, życie i starzenie. Zmiana. Przystosowanie? Jak fizyczność mówi jedno, a wnętrze, czyli to, co być może jest dużo ważniejsze, mówi dokładnie coś innego. Ludzie widzą we mnie kogoś, kto jest już po drugiej stronie. Widzą kobietę, która żyła, przeżyła radości i smutki. Kogoś, kto niebawem będzie podsumowywał swoje życie. Kto spojrzy za siebie i zacznie dziękować. Mówić: „Dziękuję, już mi wystarczy”.

Ten ktoś musi mieć doświadczenia, niezliczone, to na pewno. I odpowiedzi. Wiedzę o tym, co właściwe, a co błędne, oraz świadomość, że rozsądek jest jedyną właściwą drogą oraz jak ważna jest równowaga, że należy słuchać i serca, i żołądka. W każdym razie dopóki mówią prawdę, czasem trzeba po prostu zacisnąć zęby. Wytrzymać. Przejść, przetrwać. Wyjść po drugiej stronie i zobaczyć, że tak, że się dało. Żyję. Być może nie jestem zadowolona z wyniku. Ale żyję, oddycham, a liczy się tylko to.

Kobieta, ja, mogłaby być starsza z wyglądu, niż jest, to prawda. Mogłabym mieć zmęczone ciało, matową twarz. Tak nie jest. Moja osobowość mogłaby być spokojniejsza, może nawet smutniejsza, albowiem nie tak rzadko tego właśnie oczekuje się od mojego wieku.

Nie jestem jak reszta ludzi w moim wieku.

Wręcz przeciwnie.

Przez długi czas byłam kobietą podążającą drogą, którą dla mnie przygotowano. Podziwiałam innych, zakładałam, że chodzi o to, by i moje życie tak wyglądało. Mąż. Dzieci. Mieszkanie. Praca. Hobby, może nawet kilka. Wnuki. I długie kolacje oparte na tradycyjnych przepisach, opieka nad dziećmi, przyjęcia, szkolne uroczystości i upominki wykonane z szyszek, kamieni i farb ułożone w kąciku salonu. Gry towarzyskie, robienie na drutach, szycie patchworków, kwiaty i ciasto prosto z piekarnika, gdy dzieci wpadają z wizytą. Nie, to nie dla mnie. To dalekie od moich marzeń. A jednak byłam tym wszystkim. Przez długi czas byłam tym wszystkim. Choć czułam, że nie pasuję do tej roli, do tego stylu i tych zwyczajów, trwałam w nich. Żyłam nimi, niczego nie kwestionując.

Do czasu.

Jakby te myśli długo we mnie dojrzewały, były tam, ale kiedy wreszcie je zauważyłam, rozrosły się i pochłaniały coraz więcej miejsca we mnie. Pewnego dnia poczułam, że doszłam do ściany mojej codzienności. Przebudzonym spojrzeniem zobaczyłam, jak bardzo zakłamane było moje życie, moje półżycie. Że byłam częścią czegoś, co ani nie dawało mi szczęścia, ani w ogóle sensu. Zrozumiałam, że muszę zacząć działać. Postępować tak, by dojść tam, gdzie zechcę się zadomowić. Tam, gdzie zechcę żyć prawdziwa ja, a nie czyjeś wyobrażenie o mnie. Bez przebrania, bez regulaminu, który mi nie odpowiada, który uciska i przeszkadza, jest niedopasowany, podrażnia mi skórę.

Teraz to rozumiałam.