Wszystkie marzenia świata - ebook

1
FOTEL ROZMYŚLAŃ
Autorstwa Gaspara Mediny dla „El Noticiero de Madrid”

HISZPANIE Z PÓŁNOCY I HISZPANIE Z POŁUDNIA

Przed zaledwie trzema laty obchodziliśmy stulecie pierwszej hiszpańskiej konstytucji, uchwalonej przez Kortezy w Kadyksie, znanej później jako La Pepa. Przy tej fortunnej okazji, zmarnotrawionej później przez okrutny absolutyzm Ferdynanda VII, głupiego władcy, starano się ustanowić powszechne prawo, ramy porozumienia dla Hiszpanów z obu półkul, północnej i południowej. Od tamtej pory zaczęliśmy tracić wszystkie kolonie stanowiące niegdyś część naszej ojczyzny, począwszy od krajów Ameryki Południowej po Kubę czy Filipiny. Owi mężczyźni i kobiety, urodzeni tysiące kilometrów od ziemi swych przodków, przestali być Hiszpanami, aby stać się Chilijczykami, Kolumbijczykami lub Meksykanami... Nasi przedstawiciele w Kadyksie chcieli pracować dla jednych i drugich, było już jednak za późno, a brak wizji tępego monarchy doprowadził nas do kresu wspaniałego imperium, będącego powodem do dumy dla połowy świata.

Pod wszystkimi jednak szerokościami geograficznymi pozostało wielu rodaków. Co roku wyruszają z Hiszpanii tysiące młodych ludzi, mężczyzn i kobiet, by szukać lepszej przyszłości. Począwszy od sklepów Hawany po plantacje kawy w brazylijskim stanie Sao Paulo, od upraw kakaowców w Gwinei Równikowej po rozległe pola Patagonii, w każdym z tych miejsc można usłyszeć naszą mowę. Cały kontynent amerykański, Azja i Afryka pozyskują najlepszych przedstawicieli naszej nacji: Andaluzyjczyków, Kastylijczyków, Basków, Katalończyków, Galisyjczyków... Hiszpańskie wsie i miasta mają zatem swych przedstawicieli nawet w najodleglejszych zakątkach planety.

Nie możemy ich porzucić, nie możemy ponownie pozostawić rodaków na pastwę losu i pozwolić, by równi nam hiszpańscy obywatele przemienili się w Kubańczyków, Argentyńczyków czy Peruwiańczyków. Hiszpania i jej król powinni trwać przy nich, a obowiązkiem hiszpańskiego rządu jest zapewnienie w budżecie środków, które pomogłyby utrzymać naszym emigrantom kontakt ze swoimi rodzinami i swoim miejscem pochodzenia.

Na północy ludzie tylko się zabijają. Lepiej udać się na południe, jak ptaki, kiedy nadciąga chłód.

Gdyby mogła, Gabriela rzuciłaby się do morza i popłynęła. Jak nauczył ją ojciec, kiedy była mała: pomagając sobie rękami i nogami, naśladując sposób poruszania się żab w stawie, na przemian to zanurzając głowę w wodzie, to wynurzając ją i wydmuchując powietrze. Tak całymi godzinami, dzień w dzień, tydzień w tydzień... aż dotrze do innego świata. Takiego, gdzie nie będzie musiała słuchać nakazów rodziny, gdzie sama będzie mogła decydować o tym, co pragnie zrobić ze swoim życiem, gdzie nie będzie musiała następnego dnia o siódmej rano poślubić narzeczonego, którego nigdy w życiu nie widziała. Może do świata, gdzie nawet nie byłaby kobietą, lecz mężczyzną, który nikomu nie musiałby ulegać, który mógłby walczyć, by narzucić swoją wolę.

– Podobno płynąc w linii prostej, dotrzesz do Barcelony.

– Wszystko mi jedno, dokąd dotrę. Najważniejsze, żeby uciec, wydostać się z tej wyspy.

Niemożliwa jest jednak taka ucieczka: woda w morzu jest zimna – lodowata o tej porze roku – a wpław nigdzie się nie dotrze. Ponadto w Europie mężczyźni zabijają się nawzajem w wojnie, która trwa już ponad rok i nie ma widoków na jej zakończenie. Ona nie jest nawet wolnym mężczyzną, jest kobietą i nie pozostaje jej nic innego, jak podporządkować się decyzjom, które inni za nią podjęli, i wyjść jutro za mąż, w wigilijny poranek Bożego Narodzenia 1915 roku.

– Chyba nie wymówisz się od ślubu? Wypędzą cię ze wsi, jeśli tak zrobisz.

– Nie jestem taka szalona!

Àngels martwi się o nią, lecz nie ma się czym przejmować. Gabriela zrobi, co musi zrobić, jak zwykle, spełni wolę matki. Zachowa się jak grzeczna dziewczynka, którą zawsze była.

Gdyby przynajmniej Enriq, ukochany mężczyzna, uczynił coś, by nie dopuścić do tego ślubu... On jednak z chwilą, gdy dowiedział się o zaręczynach, nie kiwnął palcem, tylko ją ignoruje i okazuje jej wzgardę. Owego wieczoru, kiedy mu to oznajmiła, wykazała mu, jak bardzo go kocha, oddając to, czego tyle razy mu odmawiała – chciała czekać z tym do ślubu – ale wtedy oddała mu się, żeby udowodnić, do czego gotowa jest się posunąć. Jednak nawet to niczego nie zmieniło, minął już niemal miesiąc od tego zdarzenia, a Enriq nie przybył na koniu, żeby przeszkodzić jej w ślubie z innym, nie zamienił też z nią słowa ani nie poprosił, żeby tego nie robiła. Nie zaproponował, by razem uciekli, wsiedli na statek zmierzający do Barcelony, Francji, obojętnie gdzie, i rozpoczęli nowe życie, tylko we dwoje. Podążyłaby za nim, dokądkolwiek by chciał. Gdyby chociaż ją zgwałcił i pozbawił czci w oczach wszystkich, żeby rodzina przyszłego męża ją odrzuciła i nie dopuściła do małżeństwa! Gdyby nawet zniknął, a tym samym skazał ją na życie w samotności, Gabriela wzięłaby to za dobrą monetę, za miłość. Ale nie, może to, że inny pojmie ją za żonę, jest dla niego wyzwoleniem, może snuje te same co ona marzenia o wolności, a ona jest łańcuchem, który go krępuje i przeszkadza w ich realizacji.

Potrzebowała Enriqa, by zmienić swój los, a on chyba postanowił nie pomagać jej w ucieczce. Musi żywić nadzieję aż do końca, nie poddawać się: zostaje jeszcze jedna noc i nadal musi trwać w przekonaniu, że on tylko gra na czas, nie może przestać marzyć, że pojawi się, gdy nadejdzie odpowiednia chwila.

– A jeśli dzisiejszej nocy przybędzie po ciebie?

– Enriq ma czas do ostatniej minuty, do chwili, gdy wejdę do kościoła, dopóki nie będę miała obrączki na palcu.

– A potem?

– Jeśli nie pojawi się do tego momentu, nie zrobi tego także później.

– Tak jest lepiej. Enriq to tchórz i nie zasługuje na ciebie.

Jeśli nie przybędzie, Gabriela zrobi to, co najbardziej logiczne, ruszy na południe, jak ptaki. Uda się do Buenos Aires. Czy ptaki dolatują tak daleko? Kto wie, czy będzie mogła wrócić na północ, kiedy tutaj zrobi się ciepło.

– Gdzie byłaś, Gabrielo?

– Na Cap de Sa Paret’, z Àngels.

Kilka godzin przed zamążpójściem musi nadal być posłuszna matce. Począwszy od jutra, to męża będzie musiała słuchać.

– Wszystko masz przygotowane?

– Chyba tak.

– Idź spać, jutro będzie bardzo długi dzień i trzeba wcześnie wstać.

Gabriela kładzie się do łóżka, choć nie chce jej się spać. Zgodnie z obyczajem panującym w majorkańskich wioskach ślub odbywa się w dzień roboczy o siódmej rano, ażeby po ceremonii i śniadaniu wydanym przez rodziny nowożeńców goście mogli zająć się pracą w polu lub wypłynąć na połów. Nikt, z wyjątkiem najbogatszych, nie bierze ślubu w niedzielę: kościół jest przeznaczony na msze i inne nabożeństwa, nie udziela się w nim ślubów: zaślubiny nie są jakąś wielką uroczystością, lecz jeszcze jedną formalnością, jedną ze zwykłych rzeczy, jakie przydarzają się w życiu, takich jak choroba, narodziny dziecka czy śmierć.

Gabriela będzie musiała wstać przed piątą rano, żeby się ubrać i pójść, w towarzystwie rodziny i sąsiadów, do kościoła św. Bartłomieja. Jeśli nic temu nie przeszkodzi, za niecałe siedem godzin zostanie żoną Nicolau.

O Nicolau Estevem po raz pierwszy usłyszała zaledwie przed dwoma miesiącami. Jej przyszły mąż jest jednym z wielu mieszkańców Sóller, którzy wyemigrowali z wyspy. Gabriela wie, że wyjechali do Barcelony, Francji czy na Kubę, nie zna jednak nikogo, kto popłynąłby do Argentyny. Teraz odkryła, że owszem, paru mieszkańców Sóller osiedliło się w tym kraju, a Nicolau jest z nich najważniejszy, najbogatszy. Wyjechał przed niemal trzydziestoma laty, na długo przed jej przyjściem na świat.

Mieszkańcy Sóller są bardzo dumni ze zbożnego dzieła dokonywanego przez księdza Josepa Pastora, którego wszyscy nazywają Wikarym Fiquetem; to właśnie on zaaranżował to małżeństwo. Wiele par z górzystych zakątków Serra de Tramuntana połączyło się dzięki jego pośrednictwu. Powiadają, że skojarzył ich niemal tysiąc i że nigdy się nie myli, jeśli bowiem on wybierze narzeczonych, zawsze dochodzi do ślubu, a wszyscy są wdzięczni za zyskane szczęście. Mówi się, że Wikary Fiquet ma archiwum z kartoteką każdej panny na wydaniu z Sóller i okolicznych wiosek, z Valldemosy, z Buñoli, a nawet z Calvià. Na karcie odnotowuje jej najważniejsze cechy: ładna, wspaniała kucharka, dobry charakter, lubi czytać... ale także: nerwowa, popędliwa lub bezczelna. Jeśli według Wikarego u dziewczyny przeważają cechy pozytywne, ma ona szansę na dobrą partię i poślubienie jednego z emigrantów, którzy odnieśli sukces i kontaktują się z nim, żeby znaleźć żonę w dawnej ojczyźnie. W oczach Gabrieli nie różni się to zbytnio od tego, co robią swaci; nie wie, dlaczego ich się krytykuje, podczas gdy przed księdzem otwierają się wszystkie drzwi.

Wielebny nawet z nią nie rozmawiał. Przyszedł do jej domu, kiedy Gabrieli nie było, i przedstawił rodzicom propozycję. Potem matka oznajmiła:

– Był tu Wikary Fiquet. Pewien mężczyzna z naszego miasteczka, który wyjechał do Argentyny, szuka żony. Wielebny uważa, że ty doskonale byś się dla niego nadawała.

– Ale ja nie chcę wychodzić za mąż za kogoś, kogo nie znam.

– No i proszę, ależ to głuptaska, co ma pstro w głowie i zawodzi o miłości, jakby z niej można było wyżyć. Zrobisz to, co twój ojciec i ja postanowimy. My wiemy, co dla ciebie odpowiednie.

Gabrieli pochlebiła wiadomość, że o jej rękę stara się bogacz z Ameryki, właściciel hotelu Mallorquín i kawiarni Palmesano w Buenos Aires, mężczyzna, który kupił swojej rodzinie wielki dom w centrum miasteczka, a swojemu ojcu sady w rejonie najlepszych upraw. Wraz z propozycją małżeństwa nadeszła skrzynia z najsłodszymi pomarańczami, jakich kiedykolwiek posmakowano w domu Gabrieli Roselló. Nawet Àngels poczuła zazdrość i żałowała, że to nie ją wybrał Wikary dla tego mężczyzny. Niemniej jednak Gabriela, jak wszystkie jej przyjaciółki, marzyła o wielkim uczuciu, takim jak to z powieścideł, które czytywała. Miała nadzieję zaznać miłości i innego życia.

Będzie inne, to pewne. Już za kilka tygodni jej towarzyszami przestaną być to morze oblewające wyspę od niepamiętnych czasów, te góry, sprawiające wrażenie, jakby chwilami odgradzały miasteczko, a chwilami je ochraniały – przemierzy cały świat, udając się na południe, ku nieznanemu przeznaczeniu. Wielekroć marzyła o tym, by zamieszkać w jednej z tych rezydencji wznoszących się w centrum Sóller, przy głównej ulicy, jako żona któregoś z ich bogatych właścicieli. Może zamieszka w podobnym domu, w innym mieście, w innym kraju. Powiadają, że Buenos Aires przypomina Paryż, ale to nie ma znaczenia, gdyż Gabriela nie wie, jaki jest Paryż, chociaż oba miasta napawają ją lękiem.

Nicolau powiodło się w Argentynie, a nie wszystkim, którzy opuścili swój kraj, udaje się ziścić marzenia. Dostatek pozwala mu starać się o żonę z rodzinnych stron: piękną, młodą dziewczynę, łagodną i zdrową, która mogłaby zostać matką jego dzieci, która by je wychowała, mówiła z nimi po majorkańsku, nauczyła języka przodków. Tego nie da mu żadna z być może poznanych tam kobiet, choćby nie wiedzieć jak wielkie, eleganckie i kosmopolityczne było Buenos Aires. Dlatego też zwrócił się do Wikarego Fiqueta, zaufawszy jego zręczności swata.

Niektórzy emigranci wracają na wyspę, gdy zarobią dość pieniędzy, żeby się tutaj urządzić i wieść luksusowe życie: budują piękne wielkopańskie domy – jak Can Prunera, wzniesiony przez mieszkańca, który wzbogacił się na handlu owocami we Francji; Can Massana, zbudowany przez innego, który wrócił z Portoryko, albo Ca s’Amèrica, jeszcze jedna z siedzib tych, którzy wrócili z dawnych hiszpańskich kolonii. Jedni zakładają firmy związane z rolnictwem lub tkactwem, jako że teraz pociąg do Palmy ułatwia transport, a port w Sóller jest w stanie przyjmować statki o sporym tonażu, inni z kolei luksusowe kawiarnie i sklepy. Sóller rozkwitło, odkąd wielu z nich wróciło, przywożąc swój majątek. Nie jest to przypadek Nicolau Estevego: on nigdy nie odwiedził swoich rodzinnych stron ani nie okazał zamiaru powrotu, by osiąść tu na starość. Gabriela sądzi, że chociaż Sóller jest dobrym miejscem do życia – gospodarka się rozwija i miasto cieszy się swoistym dobrobytem, przynajmniej w porównaniu z innymi miejscowościami na Majorce – to kiedy wsiądzie na statek, by wyruszyć na spotkanie z mężem, już tu nie wróci. Matka wpada we wściekłość, kiedy Gabriela mówi jej, że może nigdy więcej się nie zobaczą, a ona nie pozna swoich wnuków.

– I po co chcesz wracać? Lepiej być żoną bogacza w wielkim mieście niż żoną nędznego rybaka w małej mieścinie.

Niemniej jednak jej matka, urodzona w Kastylii, wyszła za mąż za zwykłego rybaka, biednego, chociaż nie nędzarza, i Gabriela nie przypomina sobie, żeby w ich domu kiedykolwiek czegoś brakowało.

Zamyka oczy i myśli o tym, jaki będzie pan Esteve, Nicolau. Nikt nie przysłał jej jego wizerunku. Kiedy poprosiła o to matkę, ta wzięła to za impertynencję, toteż jedynym odniesieniem, które pozwala jej go sobie wyobrazić, jest jej teść. Ma nadzieję, że syn pana Quimeta nie będzie miał takich samych jak ojciec plam na dłoniach, takich samych zmarszczek, tej samej nieufności wypisanej na twarzy. Nie rozumie również, dlaczego to impertynencja, jako że ona sama musiała pojechać z matką do Palmy, ażeby Nicolau mógł ją zobaczyć, nim wyrazi zgodę na zaręczyny. Początkowo to ją bawiło, wsiadły w pociąg do Palmy i poszły do zakładu fotograficznego przy plaça del Mercat. Fotograf zrobił jej kilka zdjęć, w kapeluszu i bez niego, ubranej na biało i na czarno, w pozycji siedzącej i na stojąco. Szybko zaczęło ją to męczyć i czuła się jak towar, podczas gdy matka wszystkim wydawała polecenia.

– Uśmiechnij się, dziewczyno, sprawiasz wrażenie, jakby cię zmuszano do zdjęć. Od tych fotografii zależy, czy zdobędziesz męża, pojedziesz do Argentyny i będziesz mogła przysyłać pieniądze swoim młodszym braciom, a któregoś dnia ich do siebie sprowadzić. A pan niech dobrze nastawi aparat, bo dziewczyna musi pięknie wyjść na zdjęciach.

Gabriela łudziła się, że fotografie nie spodobają się adresatowi i Nicolau odrzuci ją z jakiegoś powodu, dlatego że jest brzydka, niemiła, smagła, cokolwiek. Że Amerykanin powie jej matce to, czego ona nie ośmieliła się powiedzieć: że nie, nie będzie ślubu. Niemniej jednak kiedy odpisał, uzgodniono warunki i wyznaczono termin na ten dzień, dzień wigilii Bożego Narodzenia. Czas tak szybko minął...

Najdrobniejszy szmer pobudza jej zmysły: każdej chwili w środku tej zimnej grudniowej nocy ma nadzieję ujrzeć, jak zjawia się Enriq – zwlekający do ostatniego momentu, lecz gotów wziąć ją za żonę i zmusić Amerykanina, by poszukał innej. Nicolau zostanie ze swoimi pieniędzmi, a oni ze swoją biedą i swoją miłością, z marzeniami o wspólnym życiu. Jej przyjaciółka Àngels ma jednak rację i ośmiela się dosadniej wypowiedzieć to na głos, niż sama Gabriela pomyśleć: Enriq to tchórz, który nigdy się nie odważy wziąć w ręce własnego losu, jak więc miałby to zrobić z jej losem?

Chce czuwać przez całą noc, wykorzystać ostatnie panieńskie godziny, być przygotowaną na pomoc Enriqowi, gdyby zdecydował się ją uprowadzić, nad ranem sen ją jednak zmaga. We śnie płynie po otwartym morzu. Przemierza wielką odległość; wyspa jest tylko małą zielonkawą plamą na horyzoncie, mimo to Gabriela wcale nie jest zmęczona. Chce dalej płynąć i oddalić się od tego życia, które jej nie odpowiada. Nagle dostrzega ląd. Serce jej skacze z radości i podejmuje ostatni wysiłek, żeby do niego dotrzeć. Kiedy stawia stopę na stałym gruncie, odwraca się, żeby zobaczyć, jak daleko odpłynęła, i stwierdza, iż na morzu unoszą się zwłoki. Dziesiątki trupów tych, którzy nie nauczyli się pływać. Krzyczy bardzo głośno, a wtedy widzi przed sobą matkę, która nią potrząsa.

Tak zaczyna się dzień jej ślubu.

* * *

– Jutro po południu będziemy w Kadyksie, kapitanie.

Don José Lotina Abrisqueta jest dumy, że raz jeszcze to osiągnął, chlubi się faktem, że jest jednym z najpunktualniejszych kapitanów w całej marynarce handlowej, nie tylko hiszpańskiej, lecz także światowej. Ani Włochom, ani Anglikom, ani Francuzom czy Amerykanom, lecz właśnie kapitanowi Lotinie najczęściej udawało się przybić do portu zgodnie z przewidzianym harmonogramem. I chociaż są tacy, którzy oskarżają go o narażanie statków na niebezpieczeństwo w celu poprawienia swoich statystyk, on wie, co robi. W ciągu wszystkich lat pływania po morzu tylko raz przeżył poważny wypadek, w 1901 roku, dowodził wtedy parowcem Pilar. Potężny sztorm na Morzu Kantabryjskim spowodował przesunięcie się ładunku, a statek omal nie zatonął. Z wielką zręcznością i zimną krwią kapitan zdołał sprowadzić go na mieliznę i ocalić życie wszystkim pasażerom. Kilka dni później uratował również cały ładunek. Dzięki takim czynom Lotina stał się najwyżej cenionym kapitanem Kompanii Żeglugowej Pinillos i właśnie dlatego powierzono mu najlepszy statek floty, wspaniały Príncipe de Asturias.

– Jakiś okręt wojenny na widoku?

– Na razie nie dostrzegliśmy żadnego. Angielskie okręty zwykle patrolują obszar Cieśniny Gibraltarskiej. Jeszcze mają czas, żeby nas zatrzymać.

Wojna sprawiła, że przepłynięcie Atlantyku stało się ryzykowne, Niemcy zmienili bowiem reguły, zatapiając Lusitanię, angielski statek, który w celu ominięcia blokady płynął pod banderą Stanów Zjednoczonych. Przesłanie było jasne: nikt nie jest bezpieczny bez względu na banderę, pod jaką płynie.

Jego statek przewozi także towary. W ładowniach Príncipe de Asturias spoczywa wiele ton argentyńskiej pszenicy, załadowanych w Buenos Aires. Kapitan Lotina nie ma bladego pojęcia o ostatecznym miejscu przeznaczenia ładunku, czy zostanie w Hiszpanii, gdzie, jak powiedziała mu żona, ceny artykułów spożywczych z każdym dniem idą w górę, a sklepy są marnie zaopatrzone mimo korzyści ekonomicznych, jakie przynosi neutralność, czy też zostanie sprzedany krajom prowadzącym wojnę, w których przestano produkować zboże, toteż muszą importować niemal wszystko, co konsumują.

– Kapitanie, jeśli nas zatrzymają, możemy mieć problemy z pszenicą.

– Jeśli nas zatrzymają, wysypiemy ją do morza. Moim zadaniem jest dostarczenie statku wraz z pasażerami i pocztą do portu przeznaczenia. Pszenica i wojna to nie moje sprawy.

Innych poczta nie obchodzi, lecz dla kapitana Lotiny ma pierwszorzędne znaczenie. Sporo przewożonych przez niego listów to korespondencja handlowa, część jednak to listy osobiste: dzieci, które wyjechały do Argentyny, piszą do rodziców; inne upraszają braci, by do nich dołączyli w Nowym Świecie; listy miłosne par rozdzielonych przez życie, może na pewien czas, może na zawsze... Kapitan woli stracić tonę zboża niż choćby jeden miłosny list.

Chociaż Lotina jest Baskiem z Plentzii, od tak wielu lat mieszka w Barcelonecie, że uważa się zarówno za Baska, jak za barcelończyka. Nie przybył na czas, by spędzić Wigilię i dzień Bożego Narodzenia z rodziną, lecz później będzie cieszył się niemal miesiącem wakacji, podczas gdy na Príncipe de Asturias, statku, którym z taką dumą dowodzi, będą przeprowadzane remonty. Nie są to poważne prace, które musiałby nadzorować, nic związanego z nawigacją. Chodzi o ulepszenia w luksusowych kajutach, w kuchniach i ładowniach. Inni oficerowie służący na statku, mieszkańcy Kadyksu, dopilnują, by wszystko wykonano zgodnie z instrukcjami kapitana. W andaluzyjskim mieście zatrzyma go tylko na jeden dzień obowiązkowa wizyta u don Antonia Martineza de Pinillos, armatora statku. Wie, że ten czyni starania, ażeby zapewnić bezpieczeństwo statkom należącym do jego kompanii, i ma nadzieję, że dla dobra wszystkich owe negocjacje zakończą się powodzeniem.

Kapitan pragnie już zobaczyć Kadyks, obok Hawany jedno z jego ulubionych miast. Oba są bardzo do siebie podobne. Lubi widzieć punkty widokowe umieszczone na głównych budynkach, z których obserwuje się przybijające statki, czuje, że ponownie witają go w Europie. Dowód, że raz jeszcze udało mu się bezpiecznie przebyć ocean.

– Kiedy uda się pan do Barcelony, kapitanie?

– Skoro tylko wyruszy tam jakiś statek naszej kompanii. Najchętniej taki, który płynąłby tam bezpośrednio, nie zatrzymując się w portach wybrzeża.

Félix Rondel, jego zaufany człowiek, pokieruje pracami na statku. Pochodzi z Kadyksu i będzie zadowolony, mogąc spędzić cały miesiąc z rodziną. Jemu Lotina powierzy dowództwo nad Príncipe de Asturias. Wie, że nie ma się czego obawiać.

Prócz radości i ekscytacji wynikających z przybycia do kraju, chwile przed wpłynięciem do portu przepojone są obawami. Czy w domu wszystko w porządku? Czy w ciągu tych tygodni wydarzyło się coś ważnego? Wszyscy marynarze doświadczają tego niepokoju, mimo że telegraf wiele uprościł. Pewne jest jedynie to, że każda podróż pociąga za sobą rezygnację z uczestniczenia w ważnych chwilach w życiu rodziny. Jego na przykład nie było przy narodzinach córki. Najbardziej wzruszający moment w życiu przeżył na nabrzeżu w dniu, gdy żona przyszła go powitać z niewielkim zawiniątkiem w ramionach, z jego małą córeczką Amayą. Nigdy nie zatrze mu się w pamięci wspomnienie tamtej chwili. Nie zawsze są to jednak szczęśliwe historie, wiele z nich jest smutnych, jak wówczas, kiedy rodziny przybywają na powitanie ukochanych krewnych w żałobnych strojach. Każdy marynarz ma do opowiedzenia własną historię.

Lotinie pozostaje jeszcze wypełnienie jednego kapitańskiego obowiązku: zwyczaj każe, by w ostatni wieczór przed wpłynięciem do portu zjadł on uroczystą kolację z pasażerami w jadalni pierwszej klasy. Zapamiętale unika tego przez cały rejs, wymawiając się wszelkiego rodzaju czynnościami związanymi z bezpieczeństwem statku, w ostatni jednak wieczór nie ma innego wyjścia, jak włożyć mundur galowy i usiąść przy stole z najznakomitszymi pasażerami. Pierwsza klasa wraca z Buenos Aires wypełniona, w przeciwieństwie do rejsów w drugą stronę, kiedy większość stanowią pasażerowie trzeciej klasy. Wielu ubogich ludzi pragnie dotrzeć do zamożnej Ameryki; niewielu zaś jest takich, którzy chcą wrócić do upadającej i wykrwawiającej się Europy, przynajmniej zanim się wzbogacą i będą mogli awansować do wyższej klasy społecznej niż ta, do której należeli, opuszczając ojczyznę. Pasażerowie trzeciej klasy udający się w powrotną podróż wracają nie tyle biedni, ile rozczarowani, gdyż nie powiodło im się na emigracji i nie mają już nadziei na rozpoczęcie wszystkiego od zera w nowym miejscu.

– Kogo tym razem zamierzają posadzić przy moim stoliku?

– Jeszcze nie przedstawiono nam listy, lecz na pewno będzie to don Mariano Cordel z małżonką.

– Nie ma mowy, nie trawię ich. Ona jest nie do zniesienia.

– Podróżują w luksusowej kajucie i uważają, iż mają prawo zjeść kolację z kapitanem, złożą skargę.

– Niech złożą. Przy odrobinie szczęścia zdegradują mnie i będę musiał pływać na mniej ważnych liniach. Zaczynam mieć już dość rejsów do Ameryki.

– Niech pan tak nie mówi, kapitanie. Ma pan jeszcze przed sobą wiele lat pływania po morzu. Poza tym co się stanie z Príncipe de Asturias bez pana?

– Ten statek jest tak dobry, że nawet dziecko mogłoby nim dowodzić... Niech mi pan wyświadczy przysługę i posadzi przy moim stoliku piłkarzy z Montevideo, znacznie milej spędzę czas z nimi niż z podrzędnymi arystokratami w pretensjach... Paula z pewnością mnie zrozumie. Przy okazji, coś nowego o jej stanie? Chciałbym zobaczyć się z nią przed kolacją.

– Przed chwilą rozmawiała z lekarzem. Ma się dobrze i niedługo w pełni odzyska siły.

Galisyjka Paula Amaral pracuje jako stewardesa w pierwszej klasie i obsługuje słynne stoliki, których kapitan tak nie cierpi. Podczas rejsu, niedługo po wypłynięciu, zachorowała na zapalenie wyrostka robaczkowego, ale wszystko pomyślnie się skończyło. Na szczęście dla niej na statku Kompanii Żeglugowej Pinillos znajduje się w pełni wyposażony szpital, włącznie z salą operacyjną, oraz profesjonalny zespół medyczny, który bez problemów mógł się zmierzyć z jej dolegliwością. Gdyby coś takiego przydarzyło się Pauli na innym statku, najprawdopodobniej już by nie żyła.

Leżąc na koi w izbie chorych, powoli powraca do sił po przeżytym strachu. Dni wloką się jej teraz monotonnie, a jedyną rozrywkę stanowią odwiedziny kolegów. Oczywiście Paula wolałaby pracować, niż rozmyślać zamknięta w czterech ścianach. Przed wypłynięciem z Buenos Aires podjęła decyzję i nie ma ochoty jej zmieniać mimo wielu wątpliwości, jakie teraz jej się jawią. Nie chce być stewardesą, nigdy tego nie chciała, i w końcu nadeszła chwila, że może spróbować zarabiać na życie, robiąc to, co lubi. Marzy o tym, by tworzyć stroje: projektować je, szyć, przymierzać na kobietach, które będą je nosić... Po powrocie do Buenos Aires opuści Príncipe de Asturias i nigdy więcej nie wejdzie na jego pokład.

Po tylu latach odwiedzania najbogatszych miast ziemskiego globu znużyło ją snucie marzeń przed witrynami na ich głównych ulicach, podziwianie eleganckich kobiet; zapragnęła stać się częścią tego świata. Owszem, bycie projektantką to nie to samo co bywanie w jednej z tych oszałamiających toalet w teatrze Colón, cukierni Las Violetas w Belgrano czy w La Perfección na ulicy Corrientes, lecz chce przynajmniej uczynić ważny krok i rozpocząć życie po tej stronie szyby wystawowej, którą woli: wewnątrz sklepu.

Do chwili, gdy popłynęła w piąty rejs do Buenos Aires, nie miała śmiałości przekroczyć progu żadnego z tych wytwornych miejsc. Uważała, że nie pasuje do tak wyrafinowanego otoczenia. Postawiła pierwszy krok ze strachem, zastanawiając się, ile sekund mieć będzie na wyjaśnienie celu swojej wizyty, zanim zostanie uprzejmie wyproszona. Umierając ze wstydu, weszła do najlepszego sklepu na ulicy Florida, miejsca spotkań śmietanki towarzyskiej, gdzie powitała ją kobieta mówiąca z silnym francuskim akcentem. Zamiast ją odprawić, poprosiła, by przeszła dalej, a wtedy Paula mogła wyjaśnić, co ją sprowadza. Opowiedziała kobiecie, że w jej galisyjskiej wiosce matki uczą córki szycia odzieży na własne potrzeby. Ona zawsze była zręczna, a zarówno matka, jak sąsiadki chwaliły jej prace. Dopiero podczas pierwszego pobytu w stolicy pojęła, ile możliwości kryje się za tak skromną pracą jak szycie: materiały gładkie, błyszczące, haftowane... Od owej chwili zaczęła marzyć o nieosiągalnych dla niej i jej przyjaciółek sukniach; rysowała je, wyobrażała sobie tkaniny, a później posłusznie naprawiała starą odzież, którą nosiły na co dzień. Na pokładzie Príncipe de Asturias, jako stewardesa w pierwszej klasie, miała okazję zobaczyć najelegantsze kobiety po obu stronach oceanu, odziane w najwytworniejsze toalety, i każdej nocy w swojej kajucie z całą pieczołowitością odtwarzała szczegóły śmiałych kreacji, modnych tkanin, modeli, które najlepiej podkreślały urodę każdej z dam. Jest pewna, że potrafi dobrze to robić, i prosi tylko o szansę...

– Sądzę, że na nią zasługujesz, dlatego ci ją dam. Nie zarobisz zbyt wiele, lecz obiecuję, iż nauczysz się tego, czego jeszcze nie umiesz. Wojna sprawiła, że Argentynki nie mogą już kupować sukien w Paryżu czy w Londynie, mam więc teraz dużo pracy. Poza tym emigruje teraz tak wielu Hiszpanów, że przydasz mi się tutaj.

Uzgodniła z kobietą, że zacznie pracę za kilka tygodni, kiedy ponownie przypłynie do Buenos Aires. Ma nadzieję, że szybko wróci do zdrowia po operacji i będzie mogła udać się w podróż.

– Słyszałem, że ma się pani lepiej, Paulo.

– Tak, bardzo mi przykro, panie kapitanie, że nie mogłam wypełniać swoich obowiązków.

– Niech się pani nie martwi, jesteśmy dumni, że mogliśmy zapewnić pani możliwie najlepszą opiekę.

Żal jej będzie opuścić statek i kolegów, z którymi pracowała przez ostatni rok, lecz następny rejs stanie się dla niej początkiem nowego życia. Zostawi za sobą Hiszpanię; tutaj nic już jej nie trzyma, a w Argentynie będzie mogła spełnić swoje marzenie.

* * *

– Och, jakie śliczne, jakie puszyste futerko ma kociaczek! Och, kotku, koteczku, jak mi miło, gdy mogę je przytulić.

Raquel jest całkiem naga na scenie, podczas gdy dwóch tancerzy przesuwa pluszowe koty od jej piersi do wzgórka łonowego i z powrotem. Szybko, lecz nie na tyle szybko, by widzowie siedzący na parterze nie mogli dostrzec każdego centymetra jej skóry. Im bliżej estrady, tym lepszy widok i tym droższy bilet. A Raquel, jakby mimochodem, przemieszcza się z jednej strony sceny na drugą, by podejmowane przez tancerzy próby zasłonięcia jej spełzły na niczym, a nawet najdalej stojący widz z najtańszym biletem dojrzał to, co przyszedł zobaczyć: kociaka o delikatnym futerku. Zadowolony klient wraca, a cały teatr trzeba wypełnić, miejsca drogie i tanie.

Aby nikt niczego nie stracił, nawet przez mimowolne mrugnięcie powieką, podczas końcowego aplauzu Raquel, opuszczając scenę, odwraca się i wystawia plecy – zadek, jak to nazywa jej kochanek, don Amando – na łaskę spojrzeń, jakby zapomniała o swojej nagości. Dopiero słysząc gwizdy, ponownie odwraca się twarzą do publiczności, pokazując swoje ciało w całej okazałości, niczym nieosłonięte. Po czym znowu się zakrywa, oczywiście niezdarnie, udając wstydliwą panienkę, która gniewa się na widzów za to, że wykorzystali jej nieuwagę, by zobaczyć ją od tyłu – jej arrière garde – jak mówi po francusku, w języku, którego nie zna – co tym samym staje się dla nich bardziej pikantne niż zwykłe zobaczenie jej tyłka.

– Jak wy się zachowujecie? Przecież każdy z nas go ma... Czy mój tyłek różni się od tyłka waszych żon?

Za każdym razem na widowni rozlegają się pomruki: „Owszem, różni się!” i „Nie ma drugiego takiego jak twój!”. Zwykle oklaski są gromkie. Niektórzy zuchwalcy ośmielają się rzucać komplementy: „Ślicznotka!”, „Pozwól mi się zaopiekować twoimi kotkami!”, „Dam ci sardynkę dla twojego kocurka!”.

Przychodzą również goście spoza Madrytu, podekscytowani myślą, że zobaczą jedno z tych przedstawień, jakie dają w stolicy, kiedy to najpiękniejsze kobiety świata – w niczym nieprzypominające tych, które zawiodły ich do ołtarza i starzeją się z dnia na dzień – wychodzą na scenę nagusieńkie jak je Pan Bóg stworzył – niektórzy z nich nigdy nie widzieli tak roznegliżowanych swoich ślubnych małżonek. Powiedziano im, że muszą się udać do Salón Japonés, najsłynniejszego miejsca rozpusty, na ulicy Alcalá, w pobliżu Puerta del Sol. Ci prowincjusze są najbardziej nieśmiali i rzadko kiedy krzyczą, chociaż Raquel przypomina sobie jednego, który gwizdnął przeraźliwie, podczas gdy jego towarzysz wrzeszczał: „Owieczkaaa!”. Od tej pory Juan i Roberto – towarzyszący jej tancerze, don Amando – jej kochanek, pracownicy techniczni i najbliżsi z jej adoratorów tak ją nazywają: owieczką.

– Okryj się, owieczko, nie jesteś już na scenie.

To jej numer zamyka przedstawienie, jest najbardziej oczekiwany, to ona bowiem, najbardziej bezwstydna, jest ucieleśnieniem zepsucia wynoszącego Madryt na szczyt pośród najbardziej grzesznych stolic Europy. Raquel przyjmie któregoś z widzów w swojej garderobie, zanim wejdzie don Amando. On na szczęście rozumie, że to część jej pracy, Raquel ma jednak nadzieję, że admiratorzy znikną, zanim on się pojawi, by domagać się swoich praw. Najśmielsi z widzów przyniosą jej bukiety kwiatów, ofiarują butelki szampana, a jeśli będzie miała szczęście, nie częściej niż dwa lub trzy razy w ciągu sezonu, obdarują ją jakimś klejnocikiem. Raquel ma na sobie lekki szlafrok, niemal rozsunięty, by goście mieli taki sam widok, chociaż ze znacznie bliższej odległości, na to, co oglądali na scenie: na jej kotka, jak mówią najbardziej bezczelni.

– Nie wiem, jak to się dzieje, że się nie przeziębiasz, owieczko.

Skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie lubi, kiedy ją tak widzą, że to nie celowo tak rozchyla szlafrok, żeby żaden z odwiedzających nie odszedł, nie nacieszywszy oczu widokiem. Ich podziw daje jej życie.

Ciąg dalszy w wersji pełnej