Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Wyprawa na maksa - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
10 lutego 2015
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Wyprawa na maksa - ebook

Niedzielscy to rodzina podobna do wielu innych. Zaganiana mama, zapracowany tata, kłócące się o wszystko rodzeństwo. Mama ma żal do męża, że coraz bardziej oddala się od rodziny, rodzeństwo tęskni za wiecznie nieobecnym ojcem. Młodszy brat Kacper drażni starszego Maksa swą dziecinnością, a Maks nie rozumie, dlaczego nikt nie podziela jego pasji, jaką są podróże. Jest on pochłonięty zdobywaniem informacji z zakresu geografii. Chłopak zna stolice wielu krajów, nawet tych na końcu świata, jak z rękawa sypie ciekawostkami na temat odległych krain. Pewnego dnia niecodzienny splot wydarzeń sprawia, że Maks zostaje wciągnięty w wir tajemniczych podróży.  

Książka "Wyprawa na maksa":
- w sposób lekki i humorystyczny przekazuje ciekawe wiadomości dotyczące wybranych krajów;
- pokazuje, jak ważna jest rodzina i jak trudna jest rozłąka z rodzicami;
- uczy, że złośliwości i przepychanki słowne nie świadczą o braku miłości;
- uświadamia, jak wielką moc mają marzenia;
- zapewnia dobry nastrój. :)

Kategoria: Dla dzieci
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-63506-88-9
Rozmiar pliku: 2,8 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

***

ZWYKŁY PORANEK NIEDZIELSKICH

– Maks, odłóż w końcu te książki! Czas się zbierać do szkoły! Śniadanie przed tobą, spakowanie plecaka i przygotowanie roweru! Tej wiosny jeszcze nim nie jeździłeś. Zdążysz ze wszystkim? Kacper przed dziewiątą ma być w przedszkolu, więc musisz godzinę wcześniej wyjść z domu. Ty chyba nie zapomniałeś, że samochód jest u mechanika i was nie odwiozę? Odprowadzić też was nie mogę, bo dziś przyjadą pierwsi wczasowicze.

– Na Zanzibarze większość ludności stanowią muzułmanie. Tam o wiele ciężej niż mężczyźni pracują kobiety. Jeden mężczyzna może mieć kilka żon! Jeszcze przed trzydziestką tam się osiedlę. Wiedziałaś, mamo, że na Wyspach Salomona można spotkać latające ryby?! Ryby te mają bardzo rozwinięte płetwy, dzięki którym wydostają się nad powierzchnię wody, a szybkie ruchy ogona nadają im przyspieszenia i w ten sposób lecą! Mogą tak szybować nawet 10 sekund, a jeśli chcą lecieć dalej, to zaczynają szybko poruszać ogonem, jak tylko dotykają wody.

– Maks, przestań, proszę! Nie mamy teraz czasu na takie dyskusje. Zresztą, pewnie nawet nie wiesz, gdzie leżą te Wyspy Salumona!

– Mamo! Nie Salumona, tylko Salomona. Znowu zaczynasz złośliwie przekręcać nazwy, żeby zakończyć rozmowę o podróżach? Zawsze tak robisz, jak już nie chcesz słuchać moich opowieści, a Wyspy Salomona leżą w południowo-zachodniej części Oceanu Spokojnego, na wschód od Papui-Nowej Gwinei. Papua-Nowa Gwinea to dopiero zakątek! Tam żyje jedno z najstarszych plemion świata i jest tam dużo…

– Maks! Czy ty pamiętasz, o co cię prosiłam?! Poza tym, synku, ja nie przekręcam nazw złośliwie, tylko chcę cię w ten sposób rozśmieszyć, żebyś na chwilę wrócił ze swojego świata podróży do rzeczywistości i zrobił to, co potrzeba.

– Pamiętam, ale mamo! Ty to zawsze o takich prostych sprawach. Nie wiem, jak tak można! Jest tyle interesujących tematów do omówienia, a ty tylko rower, śniadanie, Kacper do przedszkola. Nuda!

– O nie! Ja z tym Globusem nie idę do przedszkola. On mi będzie całą drogę marudził o tym, co się dzieje w Chinach, a co w Australii. Mamo, proszę, bardzo proszę, błagam, tylko nie to! – wtrącił się Kacper.

– Lepiej być Globusem, niż Głąbem, który nie zna nawet stolicy Polski.

– Znam stolicę Polski, Gdańsk.

– Nie mówiłem, że Głąb? A słyszałeś coś kiedyś o Warszawie? To takie duże miasto... w centralnej Polsce... kojarzysz?

– Dosyć już tego. Ubierać się! Za dziesięć minut śniadanie – huknęła mama Laura.

– Głąbie, ciesz się tym swoim przedszkolem, bo to twój ostatni etap kształcenia. Dalej nie podołasz.

– Jeszcze się zdziwisz, globusowy kujonie!

– U nas zawsze do wyboru na śniadanie chleb albo bułka, a od święta bułka albo chleb. Wiecie, że w Meksyku jedzą tacosy? Na śniadanie nie oszczędzają żołądka, jedzą nawet chili i inne ciężkostrawne potrawy. Oni mają fajnie. Jak już się tam przeprowadzę, to o chlebie nawet nie pomyślę.

– Miałeś wyemigrować do Zanzibru – przypomniała Laura.

– O Kolumbie! Nie Zanzibru, tylko Zanzibaru. W sumie to tacosy nie mają szans z pracującymi za mnie kobietami.

– Mamo, czy on musi tak marudzić? Ciągle musimy słuchać tych jego dziwacznych mądrości. Zapomniałbym! Bracie, włączysz mi nagrywanie Spidermana, nie zdążę już obejrzeć, proszę...

– Teraz to bracie? Włączę, ale swoją drogą to w twoim wieku mógłbyś już oglądać bardziej ambitne bajki.

– Po co? Mama już by nie dała rady z Globusem Drugim. Prawda, mamo?

– Chłopaki, proszę was.

Laura zdołała pogodzić chłopców, choć jak zwykle przytyczkom nie było końca. Między rodzeństwem to normalne. Zawsze jedno chce być mądrzejsze od drugiego.

Ja z Laurą też tak miałam. Pewnego dnia, gdy nasz tata miał już dosyć siostrzanych kłótni, wpadł na – jego zdaniem – świetny pomysł załagodzenia sporów. Zamknął nas na cały dzień w spiżarni, w której były puste półki, a na jednej z nich tylko jeden jedyny, malutki, maluteńki słoik kompotu ze śliwek. Koniec zimy to naprawdę zły czas na więzienie w spiżarni. Do dziś się śmieję na wspomnienie jego zrezygnowanej miny, gdy po uwolnieniu zaczęłyśmy się zażarcie kłócić o to, przez którą w tej spiżarni się znalazłyśmy i która zjadła więcej śliwek. Krótko mówiąc, przebywanie z rodzeństwem to nie jest najłatwiejszy sposób spędzania czasu. Szwagier Edward już dawno dał sobie spokój ze strofowaniem nieukładnych synów. Może decyzję o tymczasowej pracy w kraju kształtem przypominającym but, czyli we Włoszech, podjął ze względu na ich posiadanie. Raz dziennie posłucha ich zatargów przez telefon, ewentualnie relacji Laury o ich zatargach i jest wolnym człowiekiem, żyje własnym życiem. Ja jednak uważam, że woli Włochy, bo tam często świeci słońce, a mało kiedy pada deszcz. Niepodważalny jest fakt, że słoneczna pogoda znacznie lepiej działa na człowieka niż deszczowa, a taką w Polsce mamy zdecydowanie zbyt często. Edward to entuzjasta, niespokojny duch, od lat pracuje to tu, to tam. Jest architektem czerpiącym pomysły z różnych zakątków świata, zauważyłam, że zawsze są to ciepłe zakątki. Laura nie chciała podążać za mężem, została w Kretowinach. Wybrała życie w pięknym, nowym domu nad jeziorem, z synami, i prowadzenie ośrodka wczasowego. Oj, należy się tej kobiecie laur zwycięstwa, tytuł kobiety roku, matki Polki, człowieka robota, cokolwiek. Jest oazą spokoju, wyrozumiałości i nieskończonej cierpliwości. Po prostu złota osoba. Wszystko trzyma w swoich rękach i radzi sobie bez odrobiny skargi. Nie wiem, jak ona to robi. Sprytnie śniadanie przygotuje, pranie zrobi i zaraz się bierze za prasowanie i naprawianie kranu. Mniej więcej co trzy minuty uciszając chłopców, i tak od poniedziałku do niedzieli, codziennie, przez cały rok. A jeśli o chłopcach mowa, to Kacper ma pięć lat, jest bystry i przebiegły, przetrwałby nawet na pustyni, ale od nauki trzyma się z daleka. Litery owszem zna, ale tylko wtedy, gdy ma ochotę je znać. Gdy brakuje mu ochoty, to nie potrafi A od Z odróżnić. Zdolność liczenia wykazuje tylko wtedy, gdy wynik jest dla niego korzystny, w innym wypadku zastanawia się, czy dodać to znaczy, że suma się zwiększa czy zmniejsza. Kacprowi albo się coś chce, albo nie, a jak mu się czegoś nie chce, to nie można go zmusić, nawet gdyby człowiek stanął na głowie i małymi palcami od stóp zaklaskał. Poza tym Kacper posiada skłonności kleptomańskie, lepkie ma rączki, czyli po prostu lubi coś czasem uznać za swoje. Ostatnio w odwiedzinach u cioci Basi próbował przywłaszczyć sobie jej opaskę na włosy. Opaska przeszłaby w jego posiadanie, ale Laurze nie pasowały zgrubienia pod czapką Kacpra.

– Po co ci ta opaska? – zapytała Laura.

– Mamo, to dla ciebie, takiej czerwonej jeszcze nie masz – odpowiedział słodko.

Wychodząc z przedpokoju, miał chęć zabrać jeszcze parasol, twierdząc, że w domu nie ma tak dużego, a gdy ciocia Basia dała mu czekoladę na rozstanie, zapytał, czy może dostać drugą taką samą dla brata. Jednak myśli o tym swoim Globusie. Maks w odróżnieniu od Kacpra to trzynastoletni król nauki. Jest najlepszym uczniem w szkole, z trudem przychodzi mu jedynie nauka języków obcych. Jego największą pasją jest geografia i to właśnie o niej mógłby mówić cały czas, gdyby tylko znalazł słuchacza. Całe dnie spędza na czytaniu książek i gazet z wiadomościami o różnych krajach oraz na wędrówkach palcem po mapie. Gdy miał cztery lata, znał już nazwy stolic państw, o których istnieniu nawet nie miałam pojęcia. Mądry z niego chłopak. Głodny wiedzy i chętny do dzielenia się nią, ale po godzinie słuchania o tym, jak żyją Eskimosi albo o tym, jakie zjawiska pogodowe występują w Ameryce Północnej i kiedy spowodują one jej zagładę, nadmiar wiedzy można uznać za wroga.

– Idźcie się spakować, zaraz musicie wyjść.

– Ja już się spakowałem – odpowiedział mamie Maks.

– To w takim razie przyszykuj rower.

Kacper jak zwykle najpierw nie mógł znaleźć swojego ulubionego przedszkolnego misia, to znowu stroju do ćwiczeń. Gdy wszystkie rzeczy były przygotowane do spakowania, okazało się, że kompletnie nie wie, gdzie jest jego plecak. Zbierał się tak długo, że w tym czasie rower Maksa, oczyszczony z zimowych pajęczyn, znów zabłysnął butelkową zielenią.

– W drodze do przedszkola prowadź rower. Jedź dopiero, jak zostawisz Kacpra, i wtedy włóż kask. Wracając ze szkoły też! – nakazała Laura. – To niedaleko, ale droga jest wąska. Musisz być ostrożny – dodała.

– Nic się nie martw, mamo, tylko błagam cię nie mów do mnie Maks. Maksem byłem, gdy szczytem moich marzeń było wybudowanie jak najwyższej wieży z klocków, teraz mam większe marzenia. Chciałbym na przykład zobaczyć wyspy Galapagos, bo tam żyją wielkie żółwie nazywane słoniowymi, albo Tajlandię – krainę uśmiechu.

– Koniec tych opowieści! W takim razie, jak mam cię nazywać?

– Maksymilian.

– Chłopaki, pora na was. Maksymilianie uważaj na siebie i na Kacpra. Pamiętaj o kasku!

– Młody, dam ci dziś spokój z nowinkami ze świata, niech ci będzie.

– Nie wierzę? Rany, jestem ocalony!

– Myślę, że znasz już Rzym, stolicę Włoch, i Madryt, stolicę Hiszpanii. Dziś będzie coś trudniejszego. Chociaż... hmm… nie wiem, czy to z mojej strony nie jest zbyt duże zaufanie do twojego umysłu. Stolica Indonezji to Dżakarta, stolica Kataru to Dauha, a sto…

– Czuję się dobrze, nie mam kataru – przerwał Maksowi Kacper.

– Jednak zawiódł umysł. Katar, Głąbie, to takie państwo położone we wschodniej części Półwyspu Arabskiego, oblewa je Zatoka Perska. Tam jest bardzo upalnie i wilgotno. Latem nawet trudno wytrzymać na zewnątrz. Wyobrażasz to sobie?

– Nie.

– Ostatnio czytałem, że w rejonie Kataru nie ma ciekawych plaż, ale przecież nie pojechałbym tam leżeć na plaży, tylko zwiedzać i zdobywać wiedzę. Zobaczyłbym, czy to wszystko wygląda tak jak w książkach i czy wody Zatoki Perskiej są naprawdę takie gorące. Myślisz, że są?

– Tak!

– Nie tylko to chciałbym sprawdzić, jest wiele miejsc...

– Mów, mów. Jak dobrze, że zabrałem MP3.

– Nie chcesz słuchać, to nie. Nie zmuszam. Co tam masz ciekawego na MP3?

NIEZWYKŁE POPOŁUDNIE NIEDZIELSKICH

Maks – lub jak woli Maksymilian – odprowadził Kacpra do przedszkola, włożył kask, co oczywiście nie obyło się bez komentarza Kacpra.

– Powycinaj sobie w globusie otworki i załóż na głowę. Wiesz, zamiast kasku. Będzie leżał jak ulał.

– Bardzo śmieszne, pośmieję się później, a teraz muszę jechać, baw się dobrze tymi ogłupiającymi zabawkami.

Maks znowu miał udany dzień w szkole. Zdobył piątkę z historii, a pani od geografii ogłosiła go zwycięzcą olimpiady. Dostał w nagrodę najnowsze, bardzo ładne wydanie atlasu świata i koszulkę z napisem OBIEŻYŚWIAT.

Koszulka to był strzał w dziesiątkę, bo Maks oprócz pasji geograficznej ma jeszcze skłonności kolekcjonerskie. Uwielbia koszulki z oryginalnymi napisami. Te aktualne rozmiary są przez niego dumnie prezentowane na dość słusznej sylwetce, a te już zbyt kuse mają swoje miejsce na ścianach jego pokoju. Każda koszulka ma własną opowieść. Kiedy został wyczytany na apelu jako najlepszy uczeń szkoły, otrzymał od rodziców koszulkę z napisem MŁODY GENIUSZ. Po tym, jak któregoś zimowego dnia ubrał się ciepło, szczelnie okręcił szyję szalikiem, naciągnął futrzane rękawiczki na pulchne palce, wcisnął na głowę wełnianą czapkę z ogromnym pomponem, wyszedł z domu, stanął na biały puch i ze zdziwieniem odkrył, że zapomniał o butach, dostał koszulkę ZAPRZYJAŹNIJ SIĘ Z PAMIĘCIĄ od swojej ulubionej sąsiadki, pani Zosi, bo wieści szybko się rozchodzą. Pod ubiegłoroczną choinką znalazł napis NAJUKOCHAŃSZY WNUK NA ŚWIECIE. Wiadomo od kogo. Jedna do drugiej i tak się ich zebrał mały pawilon odzieżowy... hmmm... to znaczy... koszulkowy.

Gratulacjom nie było końca. Nawet sam dyrektor szkoły nie szczędził Maksowi pochwał. Koleżanki i koledzy patrzyli na niego z dumą, niektórzy z zazdrością, a niektórzy z wdzięcznością, że dzięki niemu lekcja będzie krótsza.

Z tej radości zostawił kask w szatni i pognał do domu jak szalony. Słup był mocny, zbyt mocny…

***

ISLANDIA

Dziwne, początek wiosny, a tak szaro.

Skąd ten popiół? Skąd ta czarna ziemia i kto tu tak nabałaganił? Mama się wścieknie!

Pierwszy raz widzę tyle krecich kopców i to jeszcze takich, z których wydobywa się dym. Jakaś nowa moda u kretów? Zachwycające to! Zachwycająco brzydkie!

Miałem wiele marzeń, ale o podboju kosmosu nigdy nawet nie pomyślałem. Jestem w kosmosie. Jestem w kosmosie! Kacper pęknie z zazdrości. No właśnie, Kacper! Gdzie on jest?

Nie, nie mam czasu teraz myśleć o nim, muszę zdobyć jedzenie, głód nie da mi spokoju. Tylko gdzie tu może być sklep. Może tam w oddali, gdzie te budynki? Tam pewnie coś znajdę.

Wszystko takie inne. Inne niż w naszym osiedlowym sklepiku, gdzie pani Basia wie lepiej, co lubię, niż mama i czasem lepiej niż ja. Pamiętam, jak zabrakło jej moich ulubionych żelków, a bez żelków nie wyobrażałem sobie wieczoru. Chciałem już iść do oddalonego o kilka ulic marketu, by je dostać, ale pani Basia namówiła mnie na słone orzeszki.

– Nie cierpię niczego, co słone!

Czemu ja się wtedy tak oburzyłem? Przecież taki mały sklep ma prawo do braków w asortymencie. Słone orzeszki, coś pysznego, zasmakowały mi! Chcę do pani Basi. Co?! Nie wierzę własnym oczom, czy ja naprawdę mam przed nimi nasze polskie wafle czekoladowe?! Uszczypnąłem się i widzę to samo. Przetarłem oczy, tak że mnie pieką, i nadal to widzę. Wniosek: to musi być prawda. Namiastka domu w tym obcym miejscu. Najlepiej kupię dziesięć, na zapas.

O co chodzi? Dlaczego nie chce ode mnie pieniędzy? Co ona mówi? Nic nie rozumiem. Tu chyba nie trzeba płacić, w takim razie wezmę ich jeszcze kilka. Nie zmarnują się. Czemu oni mnie tak szarpią? Czemu tak niewyraźnie mówią? Co jest grane?

Nie zabierajcie wafelków, jestem głodny!

Zaraz, zaraz... ci ludzie mają znajome pieniądze. Pamiętam, widziałem takie w atlasie. Niech sobie przypomnę. Korony? Tak, to korony islandzkie!! Jestem w Islandii. Cudownie! Jak mogłem pomylić krecie kopce z gejzerami?! Kto jak kto, ale ja?! Pół życia spędziłem z nosem w podręcznikach i nie skojarzyłem. Zabawne. Konkursy, olimpiady, nagrody, a tu taka pomyłka. Muszę się jeszcze wiele nauczyć.

– Co się tak kręcisz? Zgubiłeś się?

– Coś w tym sensie. O Kolumbie! Nie wierzę! W Islandii słyszę swój ojczysty język?! Jak dobrze, że nie marnowałem czasu na angielski. Dobrze, że nie uwierzyłem w te brednie, że znajomość języków obcych jest teraz najważniejsza i dobrze, że angielski mam tylko dwa razy w tygodniu. Już nigdy i nikt mnie nie zmusi do wkuwania słówek!

– Czemu się tak dziwisz? Dużo tu jest Polaków, swojego zawsze poznamy.

– Gdzie twoja rodzina, chyba nie jesteś tu sam?

– A właśnie, że jestem. A co? Nie można? Durne pytania.

– Nie, no ogólnie można, ale w twoim wieku to chyba nie bardzo. Gdzie mieszkasz?

– Jaaa, noo, noo, ja tu mieszkam!

– Tu? Jak to tu?

– Nie rozumiem, skąd twoja drwina w głosie. Tu, w tej dzielnicy.

– To znaczy, w jakiej?

– Noo... oczywiście, że w... Gullfoss!

– Mieszasz coś. To nie jest Gullfoss. Zresztą, Gullfoss to nie dzielnica, tylko miejsce, które słynie ze złotego wodospadu. Najpiękniejszego wodospadu, jaki w Islandii widziałam. To Reykjavík.

– Dotarłem do stolicy Islandii. Wydawało mi się, że szedłem tak krótko! Nie rozpoznałem Reykjavíku. Kolejna plama na moim geograficznym honorze.

– Co ty tam mruczysz pod nosem?

– Nie, nic.

– Jesteś tu z rodziną na wakacjach? Bo to, że tu nie mieszkasz już wiem. Każdy, kto tu mieszka zna złoty wodospad. A w to, że jesteś sam, nie wierzę.

– Tak, na wakacjach, a ty?

– Mieszkam tu z rodzicami już od kilku lat. Sprzedaliśmy dom i na razie wynajmujemy dwa pokoje u Jóna Stefánssona. Zresztą, chodź ze mną, to ci pokażę. Zapytaj rodziców, jak ci pozwolą, to możesz zostać u nas na weekend. O ile chcesz.

– Nie muszę pytać. Chcę!

– Alu, czy ten chłopiec na pewno może u nas być? Rodzice nie mają nic przeciwko?

– Tak, mamo, na pewno. Rodzice Maksa powiedzieli, że chcą, by poznał prawdziwe życie Islandczyków.

– W takim razie idź i zawołaj Maksa na kolację.

– Maks, chodź na kolację!

– Alu, powiedziałam idź i zawołaj, a nie krzyknij. W ten sposób mogłam zrobić to sama.

– Już jestem.

– Dziś Jón poszedł na ryby. Wróci późno, bo pewnie jeszcze ma zamiar uczcić połów, ale jutro na pewno go poznasz. Prawda, mamo?

– Prawda, córeczko.

– Świetnie! – Nie wiem, czy jutro tu jeszcze będę, ale lepiej tego już nie dodam.

– Rano, gdy wychodziłem do pracy, Jón powiedział mi, że przyjeżdża do niego jutro córka z wnukami.

– Oj, tato, to cudownie! Słyszałeś, Maks? Poznasz islandzką rodzinę!

– Słyszałem, Alu.

– Dziękuję za kolację, nie mam już siły, jestem bardzo senny.

Teraz jasność? Jeszcze wczoraj cały czas było szaro. Rozumiem, że to Islandia i że już niedaleko koło podbiegunowe, ale z tego, co wiem, to zimą jest tu prawie cały czas ciemno, a latem prawie cały czas świeci słońce. Nie wiedziałem, że jednego dnia może być tak ponuro, a drugiego dnia tak promiennie. Teraz będę mądrzejszy niż pani od geografii, a nauczyciele uważają, że wiedzą wszystko. Strzeżcie się wszyscy geografowie. Ja wiem więcej niż wy!

– O, jesteś znowu! Fajnie. Masz szczęście, córka Jóna z wnukami zamieszkała u niego. Nic nie przegapiłeś.

– No co ty, Ala, przecież miała go tylko odwiedzić.

– Eee, to było dawno.

– Jak to dawno? Wczoraj!

– Nie wczoraj, tylko dawno temu. Maks, co z tobą?

– Nic. Jaki miesiąc teraz mamy?

– Lipiec.

– Spałem więc trzy miesiące?

– Jak to spałeś? Nie było cię, i nie trzy miesiące, a siedem miesięcy. To już nawet nie wiesz, w jakich miesiącach wyjeżdżasz na wakacje?

– Poprzednim razem był początek maja, więc...

– Poprzednim razem był listopad, a teraz jest lipiec. Skończmy już tę nieciekawą rozmowę. Za tydzień mam czternaste urodziny. Jeśli ty i twoi rodzice będziecie jeszcze na wakacjach, to jesteś zaproszony.

– Dzięki.

– Nie ma za co. Maks, chodźmy do Jóna na śniadanie.

– Godan dag.

– Co on mówi?

– Co ty taki wystraszony? Spokojnie, wita się z nami.

– Aha, dzień dobry.

– To starszy człowiek, ceni sobie kulturę, więc lepiej odpowiedz po islandzku.

– Jak to było?

– Godan dag.

– Godan dag. – Pierwsze słowa już za mną.

Wezmę płatki i jogurt, bo co do tej kanapki nie mam pewności, chociaż skoro Jón tak ochoczo ją zjada, to może jednak spróbuję.

– Alu, co to za kanapka?

– To gorący tost z masłem, marmoladą i cienko pokrojonym serem, czyli Rist med Osti. Przysmak starszych Islandczyków. Młodsi najczęściej jedzą płatki śniadaniowe.

– Pierwsza myśl zawsze najlepsza, a do płatków jogurt i będzie idealnie.

– Tu nie ma jogurtu.

– Nie ma? To czym jest to, co ja uznaję za jogurt?

– Aaa, o tym mówisz… To faktycznie smakuje podobnie jak jogurt, chociaż nawet w połowie nie jest tak dobre jak jogurty, które jadłam, będąc u dziadków w Polsce. To był dopiero smak. I w dodatku kawałki owoców. Truskawkowe były cudowne.

– Smakuje podobnie jak jogurt, ale nie jest to jogurt, więc jest to? Gramy w zagadki, czy co?

– To súrmjólk, takie kwaśne mleko. Jak jesteś głodny, to jedz i przestań wypytywać, lepiej zobacz, jak Jón pije kawę. Zabawnie, co? Zawsze mnie to śmieszy. Nie słodzi jej, tylko wkłada kostkę cukru do ust. To może dlatego w islandzkich kawiarniach jest tak cicho.

– Faktycznie zabawne.

Weszli tak spokojnie, że to aż nieprawdopodobne. Kiedy do nas wpadają goście, robi się tak głośno, że trudno usłyszeć własne myśli. Wszyscy mówią, nikt nikogo nie słucha, a tu moje uszy ledwie wychwytują jakieś szmery. Wszystko byłoby dobrze gdyby szemrali zrozumiale dla mnie, a nie jakimś skomplikowanym szyfrem. Przepraszam wszystkich Islandczyków, ale wasz język to dla mnie niepojęta mieszanka języka chińskiego z afrykańskim.

– To jest Kata, córka Jóna, oraz jej dzieci Fjalar i Arna.

– I pewnie każde z nich ma inne nazwisko!

– Maks, skąd wiesz?

– Czytało się to i owo. Kata ma na nazwisko Jónsdottir, a dzieci… nie wiem, bo nie znam imienia ich ojca.

– Trafiłeś. Tu zawsze nazwisko dziecka zawiera imię ojca, ale oni nie przywiązują wagi do nazwiska. Wyobraź sobie, jak śmiesznie wygląda ich książka telefoniczna bo...

– Ciiii. Co mówi Jón?

– Chce zabrać nas na ryby. Zgadzasz się?

– Jasne!

– Świetnie, więc idę po wędki. Poczekaj.

Niezręcznie mi tak siedzieć przy nich bez Ali. Wyglądają na bardzo dumnych z siebie, mówią jakby cały czas się przechwalali. Do tego wyczuwa się od nich znudzenie, tylko dlaczego? Przecież cały czas dyskutują. Pewnie niezbyt ciekawe tematy poruszają, może to i dobrze, że ich nie rozumiem. O, córka gości też nie sypie cukru do kawy! Skoro siedzi z kostką w ustach, to przynajmniej skończy się ta niezrozumiała dla mnie paplanina.

– To co, idziemy?

– Pewnie, Alu.

– Piękne miejsce. A gdzie Jón?

– Musiał wrócić do domu, bo Kata została wezwana do pracy i nie miał kto zostać z dziećmi. Kata jest pielęgniarką. Aleks z nami połowi. To znajomy Jóna.

– Czemu on tak na nas patrzy?

– Mówi, że ma dla nas pracę. Chciałbyś trochę zarobić?

– Mogę spróbować, a ty?

– Pewnie

– Zapytaj, co to za praca.

– Będziemy pracować przy warzywach. Wykopywać ziemniaki i buraki, czyli łatwizna. Aleks mówi, że to przyjemne zajęcie, a warzyw nie ma dużo.

– To świetnie. Praca łatwa, można zarobić, więc zgadzamy się. Tak, Alu?

– Oczywiście!

Ponoć Aleks mówił, że to betka! Jak my damy radę? Tego jest dużo! Spokojnie, Ala nie może uznać mnie za mięczaka. Muszę trzymać język za zębami.

– To co, Ala? Popracujemy, weźmiemy pieniądze za przepracowany dzień, pójdziemy do domu, a po drodze kupimy kilka wafli czekoladowych na poprawę humoru. Swoją drogą, nie wiedziałem, że w Islandii te wafle to taki przysmak. Ala... Halo... Co z tobą?

– Maks, obawiam się, że nie będzie wafli i powrotu do domu.

– Bo...?

– Popatrz na te psy. Aleks nie ma dobrych intencji. Przed chwilą mówił coś, że musimy to wszystko zrobić, bo inaczej on nie dostanie pieniędzy, a psy są złe i głodne, więc nie mamy szans wyjść stąd kiedy będziemy chcieli. Maks, co my zrobimy? Mamo! Tato! Ratunku!

O Kolumbie! Te kobiety! Po co ona tak panikuje? Przecież to tylko psy, wyglądają zresztą całkiem niewinnie.

– Jak są głodne, to... to mam dla nich buraki.

– Psy buraki? Nie podchodź do nich, nie odganiaj ich. To niebezpieczne. Lepiej zostańmy tu i słuchajmy Aleksa.

– A co? Islandzkie psy gardzą burakami?

– A polskie nie gardzą?

– Wyluzuj, jest OK, damy radę. Jak mnie nie zaatakują, to biegnij za mną, wydostanę nas stąd. Nie możemy poddać się Aleksowi. Jak będą atakowały, to będę rzucał w ich stronę burakami, żeby odwrócić ich uwagę.

To tylko psy. Nie są takie duże, przyjaźnie im z oczu patrzy i na pewno nie są tak głodne jak mówił Aleks. Ala panikuje. Kobiety zawsze panikują. Tak jak moja mama. Ciągle tylko ostrzega i ostrzega, a przecież człowiek, jak nie spróbuje, to się nie przekona. Tak jest! To kobiety panikują, a mężczyźni muszą być odważni. Jestem mężczyzną, więc muszę być odważny. Muszę być odważny... muszę być odważny... to tylko psy... miłe psy... wcale nie takie duże psy... Oooooo, Kolumbie, to wielkie i groźne psy!

– Ala, uciekaj!

Tu jestem bezpieczny. Na szczęście drabina jest wystarczająco wysoka, tylko jak i kiedy z niej zejść? Poczekam aż psy odejdą, w końcu muszą odejść. Gdzie jest Ala? Nigdzie jej nie widzę. O, jak dobrze, psy już odchodzą, ale zamiast nich pojawia się Aleks, a za nim biegnie Ala.

mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: