Wyznanie - ebook

Pro­log

Dziś, 2012

Pierw­szy roz­bryzg krwi mo­je­go męża na ekra­nie te­le­wi­zo­ra – to wła­śnie bę­dzie mnie prze­śla­do­wa­ło w naj­bliż­szych ty­go­dniach, ide­al­nie uko­śne bryź­nię­cie, każ­da kro­pla spły­wa­ją­ca po szkle jak żywa czer­wo­na łza.

Ten wi­dok oraz trzask czasz­ki pę­ka­ją­cej pod gra­dem ude­rzeń kija gol­fo­we­go.

Jest w tym dźwię­ku coś do­głęb­nie szo­ku­ją­ce­go. Ni­g­dy do­tąd go nie sły­sza­łam, a jed­nak kie­dy się roz­legł, in­stynk­tow­nie wie­dzia­łam, o co cho­dzi. To dziw­ne i okrop­ne, ale chrup­nię­cia roz­bi­ja­nej gło­wy nie da się z ni­czym po­my­lić.

Kil­ka mi­nut wcze­śniej oglą­da­li­śmy we dwo­je thril­ler kry­mi­nal­ny, a te­raz ten te­le­wi­zor jest zbry­zga­ny krwią. Sie­dzie­li­śmy od­dziel­nie, każ­de w swo­im fo­te­lu – dro­gim szez­lon­gu z czar­nej skó­ry. Na sze­ro­kim ekra­nie LCD wła­śnie roz­gry­wa­ła się szcze­gól­nie prze­ra­ża­ją­ca sce­na. Za­bój­ca z fil­mu ści­gał swo­ją trze­cią ofia­rę przez bez­lud­ny, zło­wro­gi las, a gdy ją do­padł, za­sło­ni­łam so­bie oczy rę­ka­mi, nie mo­gąc pa­trzeć na nie­unik­nio­ne. Har­ry śmiał się, że taka ze mnie wraż­li­wa pa­nien­ka.

I wła­śnie wte­dy po­środ­ku na­sze­go sa­lo­nu sta­nął nie­zna­jo­my.

Nie sły­sze­li­śmy, jak wcho­dził do domu.

W pra­wej ręce trzy­mał luź­no kij do gol­fa i nie wy­glą­dał groź­nie, je­że­li nie li­czyć tego, że zja­wił się tak nie­ocze­ki­wa­nie. Dżin­sy, ko­szul­ka z krót­kim rę­ka­wem. Jak­by po pro­stu zszedł z pola gol­fo­we­go roz­cią­ga­ją­ce­go się z tyłu za na­szym po­dwór­kiem.

Har­ry od­wró­cił się do mnie osłu­pia­ły. Po­tem wstał, cia­ło za­dzia­ła­ło szyb­ciej niż umysł – re­ak­cja ssa­ka na to, że in­truz na­ru­szył jego prze­strzeń. Otwie­rał już usta, by za­dać pierw­sze peł­ne obu­rze­nia py­ta­nie, gdy tam­ten za­mie­rzył się na nie­go ki­jem.

Mój mąż zgiął się wpół, na chwi­lę za­bra­kło mu tchu. Był oszo­ło­mio­ny, ale skrzy­żo­wał ze mną spoj­rze­nia i zo­ba­czy­łam, że bły­ska­wicz­nie skal­ku­lo­wał so­bie opcje. Za­wsze był w tym do­bry. Moż­na go wrzu­cić w ja­ką­kol­wiek nie­zręcz­ną sy­tu­ację, a do­sko­na­le ra­dzi so­bie z nią w cią­gu kil­ku mi­nut. „Po­tra­fi cza­ro­wać jak mało kto” – ma­wia­ła moja mama. Tym ra­zem jed­nak nie za­no­si­ło się na to, by moż­na było coś zwo­jo­wać sło­wa­mi.

Har­ry jest sil­nym, wy­spor­to­wa­nym męż­czy­zną. Ćwi­czy kil­ka razy w ty­go­dniu, a jed­na z tych se­sji to tre­ning bok­ser­ski. Ostat­nio był w pra­cy w cią­głym stre­sie, a nic tak nie spusz­cza pary z czło­wie­ka jak wy­ży­wa­nie się na wor­ku tre­nin­go­wym.

Więc kie­dy za­mach­nął się z pół­ob­ro­tu, żeby wy­mie­rzyć pra­wy sier­po­wy nie­zna­jo­me­mu, któ­ry stał przed nami w tak nie­dba­łej po­zie, po­my­śla­łam: „To jest to”.

Tyle że wca­le nie było.

In­truz wal­nął Har­ry’ego po­now­nie, pod­czas gdy ręka mę­ża była do­pie­ro w po­ło­wie dro­gi.

I znów, i jesz­cze raz – wciąż go bił.

Har­ry nie miał szans.

Te­raz leży na pod­ło­dze, a na­past­nik, wy­raź­nie spo­co­ny, stę­ka­jąc z wy­sił­ku, raz po raz okła­da go ki­jem. Knyk­cie mu po­bie­la­ły od za­ci­ska­nia dło­ni na że­la­zie, mię­śnie ra­mie­nia ma na­pię­te. Za każ­dym ra­zem, gdy lą­du­je kij, roz­le­ga się wy­wra­ca­ją­ce żo­łą­dek łup­nię­cie, za każ­dym cio­sem z cia­ła zno­wu pry­ska krew, wy­cho­dzą chrząst­ki, śli­na, zęby. Z ust Har­ry’ego wy­do­by­wa­ją się wy­mio­ci­ny, a u dołu no­gaw­ki be­żo­wych spodni po­ja­wi­ła się mo­kra pla­ma.

Pa­trzę na to wszyst­ko, nie wsta­jąc z fo­te­la.

Nie od­zy­wam się.

Nie pę­dzę do te­le­fo­nu.

Nie rzu­cam się na nie­zna­jo­me­go.

Je­dy­ne, cze­go na­praw­dę chcę, kie­dy to się dzie­je, to za­kryć so­bie oczy. Od­ciąć się od wi­do­ku gro­zy, tak jak zro­bi­łam przed chwi­lą, oglą­da­jąc thril­ler w te­le­wi­zji.

Wresz­cie bi­cie się koń­czy. In­truz roz­luź­nia uścisk na kiju gol­fo­wym i przy­glą­da się po­czy­nio­nym szko­dom.

Har­ry jest nie do roz­po­zna­nia. Wszyst­ko do­ko­ła spry­ska­ne krwią. To wła­śnie lu­dzie mają na my­śli, kie­dy uży­wa­ją zwro­tu „zbić na mia­zgę”. To… krwa­wa masa. Le­d­wie przy­po­mi­na czło­wie­ka. Oto leży męż­czy­zna, któ­re­go zna­łam nie­mal przez całe swo­je do­ro­słe ży­cie. Męż­czy­zna, któ­ry mnie trzy­mał za rękę, ca­ło­wał w usta, sy­piał obok mnie, by­wał we mnie – znam każ­dy cal jego cia­ła, a te­raz nie roz­po­zna­ję z nie­go ani ka­wał­ka.

In­truz po­chy­la się nad nim i szep­cze mu coś do ucha – ci­cho, mięk­ko, ni­czym mi­ło­sne czu­łe słów­ka.

Co? Co mu po­wie­dział?

Tam­ten pro­stu­je się i spo­glą­da na mnie. Ma ciem­ne oczy, wła­ści­wie czar­ne. A tak­że czar­ne wło­sy. Nie ciem­no­brą­zo­we – czar­ne jak wę­giel. Gru­be brwi. Peł­ne, czer­wo­ne usta. Jest młod­szy ode mnie, choć pew­nie nie­wie­le, może o ja­kieś dzie­sięć lat. Do­brze wy­glą­da. Na­wet zbry­zga­ny krwią mego męża.

Wiem, o co tu cho­dzi.

To po­ra­chu­nek.

Har­ry i ja nie je­ste­śmy ide­al­ni. Wszy­scy mamy swo­je se­kre­ty, praw­da? Drob­ne kłam­stew­ka. Więk­sze grze­chy.

Ale co zro­bił mój mąż, że ścią­gnął na sie­bie coś ta­kie­go?

Prze­su­wam wzrok na jego cia­ło i wy­ry­wa mi się jęk. Wie­le razy wy­obra­ża­łam so­bie, że Har­ry nie żyje, ale nie tak… Ni­g­dy nie my­śla­łam, że mo­gło­by to wy­glą­dać w ten spo­sób.

Wtem nie­zna­jo­my od­wra­ca się na pię­cie i wy­cho­dzi z sa­lo­nu. Tak po pro­stu – i już go nie ma.

Le­d­wie do mnie do­cie­ra, że drzwi od fron­tu otwar­ły się i za­trza­snę­ły.

Je­stem sama, je­śli nie li­czyć skrwa­wio­nej, zma­sa­kro­wa­nej masy le­żą­cej na pod­ło­dze tuż obok mo­ich stóp.

Gdy wresz­cie zdo­by­wam się na ja­kąś re­ak­cję, jako pierw­sze daje o so­bie znać moje cia­ło.

Mo­czę się.Ju­lie

Kie­dy po­zna­łam Har­ry’ego, po­wie­dział mi, że pra­cu­je w fi­nan­sach.

„Co to wła­ści­wie zna­czy?” – do­py­ty­wa­łam się. Dla mnie „fi­nan­se” ozna­cza­ły lu­dzi w do­brze skro­jo­nych gar­ni­tu­rach, któ­rzy zaj­mu­ją się nie­po­ję­ty­mi dla mnie spra­wa­mi w nowo zbu­do­wa­nych biu­row­cach w sto­li­cy. Ich pra­ca nie była praw­dzi­wa. Do­ra­sta­łam w ma­łej miej­sco­wo­ści w wiej­skim re­jo­nie Ir­lan­dii. By­łam przy­zwy­cza­jo­na do wi­do­ku męż­czyzn w kom­bi­ne­zo­nach ro­bo­czych, ze zro­go­wa­cia­ły­mi dłoń­mi, przy­gar­bio­ny­mi ple­ca­mi, twa­rza­mi po­ora­ny­mi przez wia­try i desz­cze. Nikt z nich by­naj­mniej nie czuł się uprzy­wi­le­jo­wa­ny.

Na po­cząt­ku lat dzie­więć­dzie­sią­tych „fi­nan­se” na­bra­ły po­tęż­ne­go roz­pę­du. Po­przed­nia de­ka­da była dla na­sze­go ma­łe­go kra­ju po­nu­rym cza­sem, na­zna­czo­nym przez ma­so­wą emi­gra­cję, bez­ro­bo­cie i wy­so­kie po­dat­ki oraz przez po­li­ty­ków po szy­ję to­ną­cych w brą­zo­wych ko­per­tach i tkwią­cych w szem­ra­nych ukła­dach. Lecz w la­tach dzie­więć­dzie­sią­tych za­szła wiel­ka zmia­na. Nikt z nas o tym nie wie­dział, ale pań­stwo wła­śnie za­czę­ło się prze­obra­żać w Cel­tyc­kie­go Ty­gry­sa. Ir­lan­dię za­le­wał do­bro­byt i, Jezu, chy­ba nie było na­ro­du, któ­ry szyb­ciej przy­gar­nął­by na­pły­wa­ją­ce pie­nią­dze i po­czuł się z nimi tak do­brze. Moż­na by przy­siąc, że mie­li­śmy je od za­wsze.

Moje po­cho­dze­nie i wy­cho­wa­nie nie przy­go­to­wa­ły mnie na to, co nad­cho­dzi­ło. Tato pro­wa­dził małe go­spo­dar­stwo na dłu­go przed tym, nim Unia Eu­ro­pej­ska spra­wi­ła, że sta­ło się to do­cho­do­we, a mama sie­dzia­ła w domu, wy­cho­wu­jąc dziec­ko po dziec­ku. Prze­ga­pi­ła, że w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych lu­dzi prze­sta­ło ob­cho­dzić, co pa­pież ma do po­wie­dze­nia o kon­do­mach i o tym, co się dzie­je w łożu mał­żeń­skim. Na szczę­ście dla mnie. By­łam naj­młod­sza w na­szej du­żej ro­dzi­nie. Uwiel­bia­no mnie i roz­piesz­cza­no, o ile to było moż­li­we, bio­rąc od uwa­gę, jak bied­nie nam się żyło.

Ni­g­dy jed­nak nie by­łam za­do­wo­lo­na. Le­itrim nie mia­ło nic do za­ofe­ro­wa­nia. Szczę­śli­wie dla mnie, sko­ro by­łam naj­młod­sza z gro­mad­ki, nie ocze­ki­wa­no, że zaj­mę się go­spo­dar­stwem ani że za­miesz­kam w po­bli­żu. Wszyst­kie te zo­bo­wią­za­nia wzię­ło na sie­bie star­sze ro­dzeń­stwo. Po­zwo­lo­no mi skoń­czyć szko­łę i przy­kła­da­łam się ostro do na­uki – na tyle ostro, by zdo­być zło­ty bi­let: miej­sce w du­bliń­skim Tri­ni­ty Col­le­ge na wy­dzia­le sztuk pięk­nych. Za­mie­rza­łam zo­stać na­uczy­ciel­ką. Prze­czy­ta­łam W krę­gu przy­ja­ciół Ma­eve Bin­chy. Nowi kum­ple, sto­li­ca, trzy­mie­sięcz­ne let­nie wa­ka­cje i wspa­nia­ła eme­ry­tu­ra? Tak, po­pro­szę.

Wy­jazd z oj­czy­ste­go hrab­stwa był pierw­szym zwia­stu­nem tego, że sta­ję się wy­rod­ną la­to­ro­ślą. Moja bied­na bab­cia o mało nie do­sta­ła ata­ku ser­ca, kie­dy usły­sza­ła, do­kąd się wy­bie­ram. Fakt, były lata dzie­więć­dzie­sią­te, lecz ona mia­ła swo­je lata – osiem­dzie­siąt pięć – i od ma­łe­go wbi­ja­no jej do gło­wy nie­złom­ne za­sa­dy. Po pierw­sze, sa­mot­ne dziew­czę­ta nie prze­no­szą się z Le­itrim do Du­bli­na, je­śli nie chcą mieć do czy­nie­nia z nie­przy­jem­ną i nie­chcia­ną nie­spo­dzian­ką w brzu­chu. Po dru­gie, nie cho­dzą do szko­ły śred­niej, je­śli nie przy­go­to­wu­je ona do za­wo­du fry­zjer­ki lub se­kre­tar­ki. A po trze­cie, je­że­li już mu­szą zlek­ce­wa­żyć wszel­kie wiej­skie tra­dy­cje, z całą pew­no­ścią nie idą do Tri­ni­ty, uczel­ni pę­ka­ją­cej w szwach od pod­stęp­nych, wy­nio­słych pro­te­stan­tów. Uwa­ża­ła, że col­le­ge wciąż, jak za daw­nych cza­sów, nie przyj­mu­je ka­to­li­ków.

Wy­cho­dzi na to, że mia­ła ra­cję. Uczel­nia oka­za­ła się dla mnie bar­dzo nie­bez­piecz­na. Wła­ści­wie nie cho­dzi o miej­sce, lecz o po­zna­nych tam lu­dzi.

Har­ry’ego McNa­ma­rę po raz pierw­szy uj­rza­łam na uni­wer­sy­tec­kim balu na moim trze­cim roku stu­diów, w 1994 roku.

Jesz­cze za­nim wy­bi­ła pół­noc, chło­pak, z któ­rym by­łam na balu, za­lał się w pest­kę, jak ma­wia się u nas na wsi. Moja ko­le­żan­ka Gra­ce też zo­sta­wi­ła mnie wła­sne­mu lo­so­wi i za­czę­ła się ob­ca­ło­wy­wać z ja­kimś dok­to­ran­tem z wy­dzia­łu bio­lo­gii. Szwen­da­łam się więc sama po ka­mien­nych dzie­dziń­cach, a moja twarz zmie­nia­ła ko­lor w świe­tle wie­lo­barw­nych lamp roz­miesz­czo­nych stra­te­gicz­nie tak, aby oświe­tla­ły uczel­nia­ne mury z epo­ki wik­to­riań­skiej. Mia­łam na­dzie­ję, że na­tknę się na ko­goś zna­jo­me­go i do­koń­czę wie­czór w to­wa­rzy­stwie. Ni­g­dy nie czu­łam się do­brze w sa­mot­no­ści.

Wtem usły­sza­łam ci­chy gwizd, a za­raz po nim sło­wa:

– No, niech mnie, je­że­li to nie jest Jes­si­ca Rab­bit.

Har­ry za­wo­łał na mnie po­przez krąg lu­dzi, któ­rzy go ota­cza­li, jak­by był środ­kiem ich wszech­świa­ta. Opie­rał się non­sza­lanc­ko o mur rek­tor­skie­go ogro­du. Na szyi wi­sia­ła mu roz­wią­za­na musz­ka, z ką­ci­ka ust wy­sta­wał pa­pie­ros. Był bez wąt­pie­nia naj­przy­stoj­niej­szym fa­ce­tem, na ja­kim kie­dy­kol­wiek spo­czę­ło moje oko. Wy­glą­dał tak nie­ir­landz­ko. Gę­ste, sfa­lo­wa­ne brą­zo­we wło­sy oka­la­ły opa­lo­ną twarz o świet­nie wy­rzeź­bio­nych ry­sach. Trzy­czę­ścio­wy gar­ni­tur był dro­gi, ide­al­nie skro­jo­ny i le­żał do­kład­nie tak, jak po­wi­nien. A przy tym na tyle do­pa­so­wa­ny, że­bym wi­dzia­ła do­brze za­ry­so­wa­ne mię­śnie i wy­spor­to­wa­ną syl­wet­kę.

Lecz jego uśmiech… o tak, to ten uśmiech prze­są­dził o wszyst­kim.

Har­ry ru­szył w moją stro­nę i ota­cza­ją­ca go gru­pa roz­stą­pi­ła się jak mo­rze dla Moj­że­sza. Wszy­scy byli za­zdro­śni o nie­zna­jo­mą, któ­ra nie­chcą­cy tak ła­two przy­cią­gnę­ła jego uwa­gę.

– Mó­wisz do mnie? – spy­ta­łam, uno­sząc brwi, po czym ro­zej­rza­łam się do­ko­ła, uda­jąc, że spraw­dzam, czy nie zwró­cił się do ko­goś in­ne­go. – Taką masz gad­kę? Wy­wrza­sku­jesz sek­si­stow­skie uwa­gi do prze­cho­dzą­cych ko­biet?

Umia­łam so­bie po­ra­dzić z za­czep­ką, by­łam przy­zwy­cza­jo­na do za­in­te­re­so­wa­nia, ja­kie wzbu­dza­łam u płci prze­ciw­nej. Uro­dzi­łam się z na­tu­ral­nie pło­wy­mi krę­co­ny­mi wło­sa­mi, mia­łam błę­kit­ne jak nie­bo oczy i peł­ne czer­wo­ne usta. Zda­je się, że to dzia­ła na więk­szość męż­czyzn. Ale naj­więk­szym atu­tem były moje krą­gło­ści, na co wy­raź­nie zwró­cił uwa­gę Har­ry. Za­wsze od­zna­cza­łam się drob­nym cia­łem (star­sze sio­stry w dzie­ciń­stwie piesz­czo­tli­wie mó­wi­ły na mnie Pol­ly Po­cket). Ale gdy we­szłam w na­sto­let­niość, roz­wi­nę­łam się wręcz ba­jecz­nie. Wszyst­kie dziew­czy­ny od Fer­gu­so­nów wy­glą­da­ły po­dob­nie z blond lo­ka­mi i ład­ny­mi bu­zia­mi. Żad­na jed­nak nie mia­ła ta­kich pier­si jak ja. Moje sio­stry były znie­sma­czo­ne.

Tego wie­czo­ru, gdy zwró­ci­łam uwa­gę Har­ry’ego, wie­dzia­łam, że moje sek­sow­ne kształ­ty przy­cią­ga­ją wzrok. Mia­łam na so­bie do­pa­so­wa­ną szma­rag­do­wą suk­nię wie­czo­ro­wą. Na po­cząt­ku była po pro­stu ta­nim ciusz­kiem mar­ki Pri­mark, ale do­sta­ła się w ręce mamy Gra­ce i na jej ma­szy­nie do szy­cia prze­obra­zi­ła się w coś ma­gicz­ne­go.

– Jezu – po­wie­dzia­ła Gra­ce zie­lo­na z za­zdro­ści. – Ma­muś, nie po­zwo­li­ła­byś mi wyjść za próg w czymś ta­kim, a ją pra­wie wszy­łaś do środ­ka, żeby le­ża­ło jak ulał.

– Ko­cham cię, kwia­tusz­ku, ale Ju­lie ma fi­gu­rę, żeby cho­dzić w ta­kich rze­czach – od­par­ła pani De­la­ney i za­ser­wo­wa­ła bied­nej cór­ce dwa le­d­wie ścię­te sa­dzo­ne jaj­ka.

– Wszyst­ko, cze­go nie mam, odzie­dzi­czy­łam po to­bie, strasz­na sta­ra babo – mruk­nę­ła Gra­ce pod no­sem.

Su­kien­ka przy­da­ła­by się ra­czej mo­jej zwa­rio­wa­nej na punk­cie sek­su przy­ja­ciół­ce. W prze­ci­wień­stwie do wie­lu ró­wie­śni­czek z col­le­ge’u, nie przy­szłam tu, by zna­leźć so­bie fa­ce­ta. To cu­dow­ne, że na­sza mama za­wsze była w domu, ale na myśl o tym, że sama mia­ła­bym się stać mło­dą sta­tecz­ną go­spo­dy­nią do­mo­wą, wpa­da­łam w pa­ni­kę. I na pew­no nie chcia­łam skoń­czyć z cią­żą w brzu­chu, póki nie będę mia­ła ob­rącz­ki na pal­cu.

Łu­dzi­łam się, że je­stem pa­nią Nie­za­leż­ną.

Nic o so­bie nie wie­dzia­łam.

Har­ry ro­ze­śmiał się, kie­dy mu od­szczek­nę­łam, po czym za­cmo­kał, prze­ko­ma­rza­jąc się.

– Czy to sek­si­stow­skie, że za­uwa­ży­łem cię jako naj­le­piej wy­glą­da­ją­cą ko­bie­tę w oko­li­cy? Nie mam po­ję­cia, z kim tu dzi­siaj przy­szłaś, ale sło­wo daję, ten gość to ja­kiś tę­pak, sko­ro cię zo­sta­wił. Chy­ba że sama już na to wpa­dłaś i to ty pu­ści­łaś go w trą­bę?

Uśmiech­nę­łam się wbrew so­bie.

– On… gdzieś tam jest.

– Ro­zu­miem. W ta­kim ra­zie, do­pó­ki gdzieś tam jest, sko­rzy­stam z oka­zji, żeby cię uwieść, i za­cznę od szam­pa­na. To po pro­stu nie w po­rząd­ku, że­byś się snu­ła, taka bo­ska, bez drin­ka w ręce. A drink może być tyl­ko naj­lep­szy.

– I tak bę­dzie mu da­le­ko do szam­pa­na, na któ­rym się wy­cho­wa­łam – par­sk­nę­łam. – A czy ty wła­śnie po­wie­dzia­łeś „uwieść”?

Za­ru­mie­nił się.

– No, po­wie­dzia­łem, fak­tycz­nie. To przez two­ją su­kien­kę. Wy­glą­da, jak­by była stwo­rzo­na dla cie­bie i two­ich… ee, wdzię­ków. Nie pa­mię­tam, jak mam na imię, nie mó­wiąc już, w ja­kim ży­je­my stu­le­ciu.

– No pro­szę. Ćwi­czy­łeś przed lu­strem, za­nim wy­sze­dłeś dziś z domu, czy za­wsze tak masz?

– A te­raz po­waż­nie… czy to na­praw­dę ta­kie bez­na­dziej­ne? – Po­chy­lił gło­wę i uśmiech­nął się do mnie spod grzyw­ki ni­czym uro­czy brą­zo­wo­oki szcze­niak. – Pro­szę. Nie tor­tu­ruj mnie dłu­żej. Tam­ta pacz­ka z tyłu gapi się na mnie, żeby spraw­dzić, jak mi idzie, a je­że­li mnie spła­wisz, zu­peł­nie zruj­nu­je to moją re­pu­ta­cję. Czy mo­gła­byś cho­ciaż po­uda­wać, że nie uwa­żasz mnie za to­tal­ne­go dup­ka?

– Zli­to­wa­ła­bym się nad tobą, ale mi obie­ca­łeś dro­gie­go szam­pa­na, a tu nie ser­wu­ją nic ta­kie­go.

– No, no, wi­dzę świa­teł­ko na koń­cu tu­ne­lu, przez któ­ry ka­żesz mi się czoł­gać. Mają, i to po­rząd­ne­go. Po pro­stu nie tra­fi­łaś do od­po­wied­nie­go baru.

– Aha. A tak do two­jej wia­do­mo­ści, nie moż­na mnie ku­pić. Z bą­bel­ka­mi czy bez.

– Mó­wisz, że je­steś bez­cen­na?

– Świet­nie to ują­łeś.

Nie je­stem ba­nal­ną lalą. Nie za­ko­cha­łam się w Har­rym McNa­ma­rze tyl­ko dla­te­go, że miał gład­ką gad­kę i zna­jo­mo­ści w ba­rze za­re­zer­wo­wa­nym dla ab­sol­wen­tów. I mimo że był cza­ru­ją­cy, a ja lek­ko wsta­wio­na, nie było mowy, że­bym wsko­czy­ła z nim do łóż­ka. Wciąż by­łam dziew­czy­ną z ma­łej, za­pa­dłej wio­ski – nie czu­łam tych wiel­ko­miej­skich kli­ma­tów, w któ­rych za­wie­ra się zna­jo­mo­ści na jed­ną noc.

Roz­ma­wia­li­śmy i w trak­cie po­ga­węd­ki od­kry­łam, że tak na­praw­dę jest by­łym, a nie obec­nym stu­den­tem, co tłu­ma­czy­ło do­stęp do baru dla ab­sol­wen­tów.

– Do­bry Boże, to ile ty masz lat? – za­py­ta­łam. – Czy uczel­nia jest świa­do­ma tego, że cza­isz się tu, po­lu­jąc na mło­de, nie­win­ne nie­wia­sty? I gdzie wła­ści­wie pra­cu­jesz… w tych swo­ich fi­nan­sach?

Roz­ba­wi­ło go to.

– Mam dwa­dzie­ścia sie­dem lat – od­parł. – Chy­ba nie je­stem dla cie­bie za sta­ry. Ile ty mo­żesz mieć? Dwa­dzie­ścia dwa, trzy? Daj spo­kój. Jaki tam ze mnie łow­ca. A moja pra­ca? Je­stem ban­kow­cem. Z grub­sza.

– O! Do­bra, cze­mu nie po­wie­dzia­łeś po pro­stu, że pra­cu­jesz w ban­ku? Dla­cze­go wszy­scy w dzi­siej­szych cza­sach mu­szą uży­wać tych dzi­wacz­nych słów typu „fi­nan­se” czy „kon­sul­ting”? Ja będę na­uczy­ciel­ką. Nie „do­star­czy­ciel­ką wie­dzy”. Co? Z cze­go się śmie­jesz?

– Z cie­bie – od­rzekł, na­chy­la­jąc się tak, że jego kasz­ta­no­we oczy o dłu­gich rzę­sach zna­la­zły się cen­ty­me­try od mo­ich i po­czu­łam na ustach jego go­rą­cy od­dech, pach­ną­cy mię­tą i al­ko­ho­lem. – Mógł­bym słu­chać tego ak­cen­tu całą noc. Brzmi me­lo­dyj­nie. Za­wsze je­steś taka szcze­ra?

– O. My­śla­łam, że się ze mnie śmie­jesz, bo chcę być na­uczy­ciel­ką.

Przy­bli­żył się do mo­je­go ucha i szep­nął:

– Daj spo­kój. Nie moż­na być zwy­czaj­nie czymś.

Od­su­nę­łam się spło­nio­na, za­nie­po­ko­jo­na tym, jak moc­no moje cia­ło re­agu­je na nie­go. By­łam jesz­cze wte­dy dzie­wi­cą, lecz w gło­wie ko­ła­ta­ło mi się tyl­ko, jak bar­dzo chcę, żeby ten fa­cet pie­przył mnie do nie­przy­tom­no­ści. Oka­zu­je się, że mia­łam w so­bie uta­jo­ną la­dacz­ni­cę.

– Chcesz, że­by­śmy stąd wy­szli i na­pi­li się w ja­kimś ustron­niej­szym miej­scu? – za­py­tał.

– Nie. Są tu­taj też moje ko­le­żan­ki. Mu­szę je zna­leźć. Mamy taką za­sa­dę: nie zo­sta­wia­my ko­biet swo­je­mu lo­so­wi.

– Ze­rwij się, nic im nie bę­dzie. Noc jest jesz­cze mło­da. Do­pie­ro… cho­le­ra, jesz­cze się na­wet nie ściem­ni­ło. Nie pod­dam się tak ła­two.

– Ja też się ła­two nie pod­dam – od­rze­kłam. – A tam wi­dzę moją przy­ja­ciół­kę Gra­ce, wy­szła na po­wie­trze. Mu­szę iść.

Wszyst­ko w Har­rym dzia­ła­ło na mnie jak afro­dy­zjak. Nie cho­dzi o sam jego wy­gląd, lecz tak­że o swo­bo­dę i pew­ność sie­bie, wra­że­nie siły czy mocy, ja­kie roz­ta­czał. Był aku­rat w sam raz ode mnie star­szy i uwo­dził mnie, ale nie w ob­leś­ny spo­sób.

I miał w so­bie coś ta­kie­go… nie­bez­piecz­ne­go.

Jak­by nie gry­wał zgod­nie z nor­mal­ny­mi za­sa­da­mi.

Ja z ko­lei za­wsze by­łam grzecz­ną dziew­czyn­ką. Grzecz­ne dziew­czy­ny wy­cho­dzą za mąż za do­brych chłop­ców. Ale zna­la­złam się w cen­trum za­in­te­re­so­wa­nia Har­ry’ego i to oka­za­ło się upa­ja­ją­ce.

W koń­cu po­cią­ga­ło mnie w nim wię­cej, niż so­bie zda­wa­łam spra­wę. By­łam am­bit­ną mło­dą ko­bie­tą, ale przy­zwy­cza­jo­ną do mi­ło­ści. Spra­wia­ją to wię­zy du­żej, ko­cha­ją­cej się ro­dzi­ny. Ow­szem, pra­gnę­łam po­dą­żyć przez świat wła­sną ścież­ką, ale nie chcia­łam tego ro­bić w sa­mot­no­ści.

I my­ślę, że coś po­dob­ne­go wy­czu­wa­łam w Har­rym. Z upły­wem cza­su do­wie­dzia­łam się, że nie był tak pew­ny sie­bie, ja­kie­go od­gry­wał. Lu­bił ota­czać się ludź­mi: fa­ga­sa­mi i po­chleb­ca­mi. Ni­g­dy jed­nak nie miał ni­ko­go, kto by się na­praw­dę li­czył. Żad­nej ro­dzi­ny, jak póź­niej od­kry­łam, i żad­nych praw­dzi­wych przy­ja­ciół. Bar­dzo nie­wie­lu lu­dzi do­pusz­czał do sie­bie bli­żej.

Tam­te­go wie­czo­ru na balu w Tri­ni­ty da­łam mu swój nu­mer.

Oto coś, o czym wów­czas nie mia­łam po­ję­cia.

Har­ry przy­szedł na ten bal z dziew­czy­ną. Nie było jej przy nim, kie­dy mnie zo­ba­czył – może ko­rzy­sta­ła z to­a­le­ty, po­pra­wia­ła so­bie ma­ki­jaż czy coś po­dob­ne­go. A on znik­nął, za­nim wró­ci­ła.

Moż­na by po­wie­dzieć, że to była mi­łość od pierw­sze­go wej­rze­nia, a ona jest w tej hi­sto­rii nie­istot­ną po­sta­cią.

By­ła­by to ro­man­tycz­na in­ter­pre­ta­cja.

Czy mia­ło­by to jed­nak ja­kieś zna­cze­nie, gdy­bym wte­dy wie­dzia­ła, jak ła­two Har­ry pod­ry­wa i po­rzu­ca ko­bie­ty? Sam przy­pusz­czal­nie wy­krę­cił­by się i przed­sta­wił to w inny spo­sób, a ja naj­praw­do­po­dob­niej uwie­rzy­ła­bym mu z wy­bo­ru. Obo­je by­li­śmy w tym do­brzy, zwłasz­cza on.

Kie­dy tam­te­go wie­czo­ru po­wie­dział mi, że jest ban­kow­cem, nie wspo­mniał o tym albo przy­naj­mniej nie po­pra­wił mnie w tej kwe­stii, że nie­zu­peł­nie pra­cu­je w ban­ku.

Był jego wła­ści­cie­lem.

Ma­jąc nie­wie­le po­nad dwa­dzie­ścia lat, za­ło­żył wła­sny bank. Pla­ców­ka, za­rzą­dza­na przez do­brze za­po­wia­da­ją­ce­go się fi­nan­si­stę, zaj­mo­wa­ła się głów­nie fun­du­sza­mi do­brze za­po­wia­da­ją­cych się de­we­lo­pe­rów bu­dow­la­nych. Oto czło­wiek przy­zwy­cza­jo­ny do tego, że do­sta­je to, cze­go chce.

Opie­ra­łam mu się mie­sią­ca­mi, przez co za­lo­ty sta­ły się tym bar­dziej eks­cy­tu­ją­ce.

W tam­tym cza­sie by­łam w nim sza­leń­czo za­ko­cha­na i on we mnie też.

Wi­dzi­cie nas, praw­da?

Mło­dzi, nie­win­ni, peł­ni na­dziei, mi­ło­ści.

To my na po­cząt­ku na­szej ba­śni.

Lecz ba­śnie nie za­wsze są pięk­ne i cud­ne.

Cza­sem by­wa­ją mrocz­niej­sze, niż so­bie moż­na wy­obra­zić.Po­dzię­ko­wa­nia

Oto cze­go się na­uczy­łam jako pi­sar­ka: do­brze so­bie ra­dzę, kie­dy pi­szę sama; ra­dzę so­bie o wie­le le­piej, gdy pi­szę z ze­spo­łem.

Szcze­gól­nie kil­ka osób skło­ni­ło mnie do cięż­kiej pra­cy nad tą książ­ką.

Mar­ti­nie Spa­in – iry­tu­ją­co mia­łeś ra­cję co do luk na wczes­nym eta­pie wąt­ku, jak za­wsze. I tak cię uwiel­biam, mój ulu­bio­ny czło­wie­ku na świe­cie.

Ni­co­lo Barr, dzię­ku­ję, że mnie po­py­cha­łaś i – tak – wie­dzia­łaś, co ro­bisz. Spójrz na tę ślicz­not­kę. Uro­czy­ście od­wo­łu­ję wszyst­kie te mo­men­ty, kie­dy wi­dzia­łam two­je imię w swo­jej skrzyn­ce od­bior­czej i my­śla­łam: „Na li­tość bo­ską, bła­gam, żad­nych wię­cej po­pra­wek re­dak­cyj­nych!”.

Stef Bier­werth wzię­ła to, co uwa­ża­łam za ide­al­nie za­ry­so­wa­ny szkic, i wska­za­ła mi, ile jesz­cze pra­cy mu­szę w nie­go wło­żyć – zro­bi­łaś to zna­ko­mi­cie, więc jest ci wy­ba­czo­ne. Gdzie ja bym bez Cie­bie była? Wy­daw­ca i za­ra­zem przy­ja­ciół­ka. Mało kto ma tyle szczę­ścia.

Ra­chel Ne­ely i Sa­rah Day ad­iu­sto­wa­ły i ko­ry­go­wa­ły po­wieść dro­bia­zgo­wo. Ra­chel, To­bie szcze­gól­nie dzię­ku­ję za na­tchnio­ny ty­tuł. Uwa­żam, że przez to sta­łaś się mat­ką chrzest­ną tej książ­ki!

Dzię­ku­ję wszyst­kim moim pierw­szym czy­tel­ni­kom, ca­łej nie­wia­ry­god­nej za­ło­dze wy­daw­nic­twa Qu­er­cus, a zwłasz­cza gra­fi­kom za nie­sa­mo­wi­ty pro­jekt okład­ki: je­stem dum­na, że pra­co­wa­łam z każ­dym z Was.

I wresz­cie skła­dam po­dzię­ko­wa­nia wszyst­kim moim przy­ja­cio­łom i krew­nym, szcze­gól­nie czwór­ce naj­więk­szych ki­bi­ców – moim uro­czym dzie­ciom: Izzy, Lia­mo­wi, So­phii i Do­mo­wi, ma­leń­kie­mu de­spo­cie. Dzię­ku­ję Wam za nie­skoń­czo­ną mi­łość i wspar­cie. Uda­ło mi się się­gnąć gwiazd tyl­ko dla­te­go, że wszy­scy pod­no­si­li­ście mnie ku nie­bu.