Wyznanie - ebook

Rozdział 1

Jonas

Siedzę na kanapie i czekam, aż Sarah wyjdzie z łazienki. Jeśli zamęt w mojej głowie coś oznacza, to prawdopodobnie zaczynam ocierać się o obłęd. Chyba jestem od niej uzależniony. Nie mogę się nią nasycić. Wszystko, co robi, wszystko, co mówi, wszystko, czym jest… jest doskonała. Lepsza od jakiejkolwiek fantazji. Nie mogę jej się oprzeć. Wystarczy jej jedno słowo, a wszystkie moje plany idą w diabły. Nigdy, przenigdy nie miałem zamiaru przelecieć jej w tej łazience w restauracji. Ani w limuzynie. Jezu. Ale nie skarżę się, słowo. Odpuszczenie sobie tych obu cudownych bzykanek byłoby pieprzonym szaleństwem. Zresztą teraz już widzę, że ona musi najpierw wyrzucić z siebie to całe szaleństwo, zanim zacznie być gotowa na długi, powolny i słodki proces poddawania się. Jest jak dziki koń, którego trzeba ujarzmić. Muszę pozwolić jej trochę pobrykać, poszarpać się, poszamotać, zanim spróbuję ją osiodłać. I to mi odpowiada – każda spędzona z nią sekunda była idealna. Oprócz tego momentu, kiedy płakała. Cholera, już nigdy więcej nie chcę, żeby płakała, dopóki żyję. Wystarczyła jedna jej łza i totalnie mnie rozwaliło.

No i okazało się, że jednak ma problemy związane z ojcem. Zawsze mnie ciągnęło do dziewczyn z kompleksem tatusia. Jestem taki przewidywalny. Oczywiście nie powiedziała tego, ale domyśliłem się całej historii, gdy tylko zaczęła mówić o pomaganiu kobietom doświadczającym przemocy. Mogłem to sobie odegrać w wyobraźni jak film. Prawdopodobnie tatuś wywinął jej i matce niezły numer. Sukinsyn.

Wzdycham. Jak dotąd skopałem sprawę. Miałem wszystko ułożone w głowie, cały przebieg wieczoru. Sarah miała być Meg Ryan z Bezsenności w Seattle czy z jakiejś innej podobnej bajeczki ale, kurczę, nie spodziewałem się, że będzie się tak rządziła i przejmowała kontrolę. Orgazm czy nie, ta kobieta przeleciała mnie, aż mi dym poszedł uszami. Okazuje się, że ma w sobie odrobinę szaleństwa… I, cholera, podoba mi się to. Cholera, cholera, cholera. Kiedy zaczęła się rządzić, kiedy zamieniła się w diablicę, uff, to było gorące. Jasne, przygotowałem sobie na ten wieczór strategię i wrócę do niej, daję słowo, że wrócę, ale kto by jej się oparł? Kto chciałby się jej oprzeć? Ten tyłek, o mój Boże, ta jej dupcia. Najładniejsza, jaką kiedykolwiek dotykałem. I te oczy. Kiedy spojrzała na mnie, jakby zamierzała się na mnie rzucić… „Pieprz mnie”, powiedziała mi do ucha, a ja o mało nie eksplodowałem. Kiedy to powiedziała, wtedy już wiedziałem na pewno: jest doskonała.

Ale teraz muszę przejąć kontrolę, mimo że to takie przyjemne, gdy mnie tak rozstawia po kątach. Od tej chwili mam tylko jeden cel w życiu. Istnieję na tym świecie tylko po to, żeby ta kobieta doświadczyła czystej ekstazy, bez względu na wszystko. I żeby tak się stało, muszę zacząć się przy niej hamować. Z nią trzeba postępować powoli. Musi czuć się bezpieczna. Potrzebuje poczuć emocjonalną więź, bo oczywiście miała rację, u kobiet przede wszystkim chodzi o więź. Ale dziwne jest to, że ja faktycznie czuję się z nią emocjonalnie związany. Kiedy podczas kolacji wypytywałem ją o jej życie, naprawdę chciałem poznać odpowiedzi na swoje pytania. Gdyby miała pieprzonego maltańczyka wabiącego się Kiki, słuchałbym, jak o nim opowiada nawet przez całą noc i słuchałbym z zainteresowaniem (chociaż mi ulżyło jak diabli, gdy się okazało, że nie ma maltańczyka wabiącego się Kiki). Jeśli mam być szczery, to już teraz czuję się bardziej związany z Sarah niż z którąkolwiek z moich byłych dziewczyn, nawet z Amandą, a byłem z nią prawie rok. Nigdy z nikim nie czułem się tak swobodnie, nie byłem taki otwarty jak z Sarah. Jest tak, jakby przy niej nie groziło mi, że coś spieprzę. Nieważne, jaki gigantyczny ze mnie palant, nieważne, jak obrzydliwa jest prawda, nieważne, jak bardzo jestem szczery, jak popieprzony, ją to wszystko kręci. Ona naprawdę lubi mnie takiego, jakim jestem w rzeczywistości. Coś podobnego! To uzależniające.

I, ja pierdzielę, prawdziwa Sarah kręci mnie jak jeszcze nikt nigdy dotąd. Kiedy powiedziała, że nie poszła na prawo dla pieniędzy, o ludzie, to było zbyt wiele. Miałem ochotę wziąć ją tam, na tym stole. A kiedy się wkurzała o to, że zapisałem się do Klubu na cały rok, podobało mi się, że jest mi głupio, bo miała rację. Podoba mi się uczucie, że powinienem być kimś lepszym ze względu na nią. Słuchanie, jak opowiada o tych „jednomiesięcznych” facetach, jakby wszyscy byli Johnami Cusackami łażącymi po okolicy z boom boxami w Nic nie mów, było całkiem urocze, choć generalnie to jest strasznie naiwne myślenie. Jasne, gość wykupujący członkostwo na miesiąc to romantyk szukający miłości, no na pewno. Niemożliwe, żeby zapisał się tylko na miesiąc, bo na dłużej nie ma kasy. Ale, hej, jeśli ona chce widzieć romantyka w facecie z jednomiesięcznym członkostwem, to niech sobie widzi. Dla mnie jej optymizm jest słodki.

Zresztą, do diabła, może ma rację. Co ja tam wiem? John jest bogaty jak krezus, a zapisał się tylko na miesiąc. I jest romantykiem aż do bólu. Tak czy inaczej, kiedy opowiedziała mi o tym programiście, kiedy go broniła, jakby był rycerzem z Camelotu, była taka słodka, taka romantyczna. Taka dobra. Cholera, ta kobieta po prostu strasznie mnie kręci.

Myśli mi galopują. Mam wrażenie, jakbym wariował. Robię długi wydech. Muszę się uspokoić. Muszę się opanować, zwolnić i przestać pozwalać, żeby co dwie sekundy rzucała mnie na kolana. Bo teraz chcę ją doprowadzić do orgazmu, zależy mi na tym bardziej niż na oddychaniu. Ale żeby to osiągnąć, muszę przejąć kontrolę nad sytuacją.

Drzwi do łazienki otwierają się w końcu i Sarah wychodzi.

– Chcesz dokończyć oprowadzanie mnie po domu? – pyta.

– Jasne – odpowiadam. – Ale nie ma tu zbyt wiele do oglądania.

Śmieje się i podnosi oczy do sufitu.

– Ach ci bogacze. Są tacy zabawni.

Rozglądam się. Jak dla mnie, mój dom jest dość skromny. To znaczy, nie zrozumcie mnie źle, mam tu wszystko, co potrzeba, żeby czuć się komfortowo – salę kinową, siłownię, zabójczy widok, basen, dobrze wyposażoną kuchnię, piwniczkę na wino. Ale, no naprawdę, dom nie jest jakiś niesamowity. Powiedziałbym, że zwyczajny. Nie mam ani kręgielni, ani boiska do kosza. Metraż też jest dość ograniczony. Proste linie. No tak, dzieła sztuki na ścianach są wyjątkowe, ale ja lubię sztukę. Zawsze lubiłem. I, no dobra, wszystkie podłogi i materiały wykończeniowe są najlepszej jakości, część marmurów ściągana była nawet z Włoch, ale to tylko dlatego, że człowiek, jeśli tylko ma możliwość, powinien otaczać się pięknem. Ono jest pokarmem dla duszy. Rozglądam się, patrzę na swój dom jej oczami.

– Wiesz co? Pieprzmy zwiedzanie domu. Jesteś głodna?

– Jestem – przytakuje. – Apetyt dziwnie mi dzisiaj dopisuje. – Czerwieni się.

– No tak, a ja cię pozbawiłem ostatnich pięciu dań podczas kolacji.

– To ja cię ich pozbawiłam – przypomina. – Uważam, że to lepiej podsumowuje wydarzenia dzisiejszego wieczoru – uśmiecha się. – Nie tylko ty masz kompleks Boga, zapomniałeś? – Puszcza do mnie przekornie oko.

O ludzie, jest przeurocza.

– Chodźmy sprawdzić, co mam w kuchni. – proponuję.

– Masz jabłka? Albo może PB&J? – pyta. – Łatwo mnie zaspokoić.

Przechwytuje moje spojrzenie i nagle oboje zaczynamy się śmiać. O tak, jasne, łatwo ją zaspokoić, bardzo łatwo. Zaspokojenie dziewczyny, której nigdy w życiu nie udało się osiągnąć orgazmu, jest tak proste jak pstryknięcie palcami.

– No, przynajmniej jeśli chodzi o jedzenie. – Znowu się śmieje, czytając mi w myślach. Przez chwilę rozmowa jest niemożliwa, bo oboje tak bardzo pękamy ze śmiechu.

Wreszcie Sarah cichnie. Wyciera oczy z łez i zarzuca mi ręce na szyję.

– Dziękuję za najwspanialszy wieczór z możliwych. – Wyciska na moim policzku entuzjastycznego całusa.

Nachylam się do jej ucha.

– Wciąż nie wierzę, że cię odnalazłem.

– Obłęd, co? – Puszcza moją szyję. – Nigdy, przenigdy bym nie pomyślała, że będę tu z tobą stała – z samym Panem Zaklinaczem Kobiet.

Wyciągam masło orzechowe, dżem i pieczywo i stawiam na blacie, a ona od razu zabiera się do dzieła.

– Też chcesz jedną? – pyta. – Nie – zaprzeczam. – To wstrętne.

– To dlaczego masz to w domu?

– Przez Josha. Może jeść tylko PB&J i będzie szczęśliwy. Jest tak samo obrzydliwy jak ty.

Uśmiecha się.

– Często do ciebie wpada?

– Zwykle raz czy dwa w miesiącu. Uprawiamy wspólnie wędrówki piesze i wspinaczkę. Przyjeżdża do Seattle rzekomo w interesach, ale zawsze udaje nam się wyskrobać kilka dni wolnego, żeby wybrać się na wspinaczkę. W przyszłym roku planujemy zdobyć Kilimandżaro.

Kanapka jest już gotowa, Sarah odgryza spory kęs. Jest cudowna.

– Chcesz do tego mleka? Oreos?

– O tak, proszę, oreos i mleko. Mniam.

– Żartowałem. No wiesz, nabijałem się z tego całego dziecinnego jedzenia.

Mina jej rzednie.

– Och.

– To świństwo cię zabije, wiesz?

Wzrusza ramionami.

– Uwielbiam oreos.

Zapisuję sobie w pamięci, żeby kupić oreos tak szybko, jak to tylko możliwe. Jeśli mogę temu zapobiec, nie chcę nigdy więcej widzieć wyrazu zawodu na jej twarzy.

– Kilimandżaro, mówisz? – Przez chwilę ma tęskny wyraz w oczach. – Afryka.

– No tak. Szykuje się całkiem niezłe przeżycie. Wody?

Kiwa głową.

– Dzięki.

Wyciągam z szafki dwie szklanki i napełniam lodowatą wodą. Sarah już siedzi przy stole, dołączam do niej. Kiedy stawiam przed nią wodę, dziękuje mi uprzejmie i uśmiecha się.

– Byłeś już w Afryce? – pyta.

– Kilka razy – odpowiadam. – A ty?

– Jeszcze nigdy nie wyjeżdżałam z kraju.

– Poważnie?

Kręci głową.

– Nie masz paszportu?

Znowu przeczący ruch głowy.

– No, Jezu, musisz mieć paszport. Każę asystentce przysłać ci formularze. Załatwię tak, że wyrobią ci go szybciej.

– A do czego, na litość boską, potrzebny mi paszport i to jeszcze wyrobiony w przyspieszonym tempie? – Jej policzki nagle zalewa rumieniec.

– Żebyś mogła w każdej chwili wyjechać. Nigdy nic nie wiadomo.

– No, kurczę. Nie wiedziałam, że to przez to nie wybierałam się w nagłą podróż do Afryki – śmieje się. – A niech to. – Udaje rozbawioną, ale nagły rumieniec na jej policzkach mówi sam za siebie.

Też się śmieję.

– Lubię, kiedy się śmiejesz – mówi.

Przekrzywiam głowę i patrzę na nią. Zwykle aż tyle się nie śmieję.

Sarah wzdycha i pochyla się do przodu, opierając się na łokciach.

– Założę się, że czasami ciężko ci przez to, że jesteś taki przystojny. – Odgryza duży kęs kanapki.

Unoszę brwi. Nie potrafię ocenić, czy się ze mną droczy, czy nie.

– Nikt w twojej obecności nie może się skoncentrować. Wszyscy zamieniają się w mdlejące zombie, zagubione w labiryncie ubóstwiania. – Milknie na chwilę. Jej głos robi się poważniejszy. – Wszyscy mówią ci tylko to, co chcesz usłyszeć.

Taak, zdecydowanie mówi poważnie – przynajmniej jeśli chodzi o tę ostatnią część.

– Mówię zupełnie serio – oznajmia, zgadując moje myśli. – Atrakcyjni ludzie mają łatwiej. Ci, którzy plasują się po środku spektrum dobrego wyglądu. Ludzi do nich ciągnie, są lubiani, bo nikomu niczym nie zagrażają. Z drugiej strony ci, którzy są tacy super cudowni jak ty, ci na krańcu skali urody, znajdują się po złej stronie punktu krytycznego.

– Jakiego znów punktu krytycznego?

– Tego, w którym ludzie zaczynają żywić do ciebie niechęć, projektować na ciebie własne emocje i odczuwać zagrożenie. Myślą, że jesteś palantem, chociaż nie jesteś. Albo zaabsorbowanym sobą egoistą. Tylko dlatego, że jesteś tak niedorzecznie cudowny. Oceniają cię inaczej.

– No zgoda, ale co, jeśli jestem palantem i egoistą?

– Och, cóż, w takim przypadku masz zwyczajnie przechlapane.

Uśmiechamy się do siebie.

– Ale poważnie, pewnie musisz się nieźle nagimnastykować, żeby udowodnić ludziom, że nie jesteś skończonym dupkiem. To musi być wyczerpujące.

– Czyli, współczujesz mi, bo jestem atrakcyjny?

– Nie, już powiedziałam… nie jesteś atrakcyjny. Ja jestem atrakcyjna. Ty jesteś oszałamiający, aż szczęka opada. – Zaciska usta.

Nachylam się do niej.

– To ty jesteś oszałamiająca aż szczęka opada, Sarah. – Czy to możliwe, żeby tego nie wiedziała?

– Oj daj spokój. Nie chodzi mi o to, żebyś prawił mi komplementy. – Wzdycha i zerka na mnie z ukosa. – Po prostu próbuję cię rozgryźć. – Bierze kolejny kęs kanapki i wzrusza ramionami. – Jesteś doskonały… poza tym, że co wieczór przelatujesz inną kobietę. To trochę zaburza twój idealny obraz. Ale oprócz tego nie znajduję w tobie żadnych wad.

Nie wiem, co mam powiedzieć. Skomplementowała mnie i przywaliła w bebechy jednocześnie. Jestem przekonany, że widać po mnie moją konsternację.

– Nie chcę ci dowalić. Tylko że… jakoś trudno mi pogodzić Jonasa, który chciał mieć życiowy zapas cipek, z Jonasem, który siedzi tu i przygląda się, jak jem PB&J po tym, jak wynajął dla mnie całą restaurację.

Niech szlag trafi to cholerne zgłoszenie.

– Cóż, sądzę, że odpowiedź brzmi, że Jonas, który chciał sobie zapewnić zapas cipek na całe życie, tak naprawdę wcale nie chciał zapasu cipek na całe życie… Po prostu był zbyt głupi, żeby to rozumieć.

Sarah nagle przestaje przeżuwać kanapkę, nieruchomieje.

Ja wzdycham.

– Myślisz, że to możliwe, żebyś zapomniała o moim zgłoszeniu i brała mnie takiego, jaki jestem, tu i teraz, siedzącego obok ciebie? Bo chcę być właśnie tutaj, z tobą. Tak więc, jeśli nawet widzisz unoszące się nade mną widmo rozpusty, myślisz, że mogłabyś może po prostu postarać się je zignorować i uznać, że mężczyzna, którego widzisz przed sobą, to ten prawdziwy Jonas? To by nam zaoszczędziło mnóstwo czasu.

Przełyka i kiwa głową. Kładzie dłoń na sercu, jakby chciała je uspokoić.

– Świetnie. – Moje serce też bije mocno. – Byłoby naprawdę wspaniale. – Odchrząkuję. – Naprawdę super.

Odchyla się na oparcie krzesła.

Patrzę na nią, czuję pulsowanie w napiętej szczęce.

– Przepraszam – mówi.

Wzruszam ramionami.

– Byłeś dla mnie wspaniały. A ja cię sonduję, czekam na twoje potknięcie. To nie jest w porządku.

– To zrozumiała reakcja, biorąc pod uwagę, kim jestem i co o mnie wiesz… i oczywiście wszystko, przez co przeszłaś.

Najeża się.

– A przez co ja przeszłam?

– To znaczy, no nie. Nie wiem, przez co przeszłaś. Mówię tylko, że to zrozumiałe, zważywszy… – milknę, nie kończąc. Już mam zamiar wcisnąć jej jakiś szajs, żeby się ratować, ale wtedy sobie przypominam, że obiecałem, że nigdy jej nie okłamię. – Mam pewną hipotezę odnośnie do twojej osoby, to wszystko. Ale prawdopodobnie nie powinienem się nią kierować.

– Co to za hipoteza?

Znowu odchrząkuję, żeby oczyścić gardło. O cholera. No to się wkopałem.

– Przypuszczam, że twój ojciec musiał być niezłym sukinsynem. Prawdopodobnie widziałaś, jak krzywdził matkę, co musiało wywołać w tobie traumę. Nie wiem, czy ciebie też krzywdził, ale w najlepszym razie na pewno cię porzucił, emocjonalnie lub fizycznie, albo jedno i drugie. I jeśli mam rację, to wystraszyłaś się i nieźle cię to skrzywiło, może bardziej, niż sobie uzmysławiasz, i trudno jest ci zaufać ludziom, zwłaszcza mężczyznom. To prawdopodobnie główna przyczyna twoich… seksualnych… problemów. – O cholera, mam przerąbane.

Mruga szybko kilkakrotnie oczami, jakbym właśnie zafundował jej mentalną chłostę. Milczy dłuższą chwilę.

Czuję skurcz żołądka. Jestem idiotą. Po co ja wygaduję takie rzeczy? Żeby się popisać? Ale ze mnie palant. To zbyt drażliwy temat. Ona nie ufa mi jeszcze aż tak, żebym odgrywał przy niej domorosłego psychologa. Jeśli dziewczyna ma problemy z zaufaniem, potężny kompleks tatusia, nie istnieje lepszy sposób na odstraszenie jej niż gadanie o tych sprawach. Szlag!

– Dokładnie tak – mówi w końcu. – Co do joty.

Spada ze mnie napięcie.

Spogląda na do połowy zjedzoną kanapkę na talerzu.

– Nigdy mnie nie tknął… ale poza tym… wszystko się zgadza. – Wbija we mnie spojrzenie.

Kiwam głową. Serce mi łomocze.

Sarah wzdycha.

– Aż tak łatwo mnie przejrzeć?

– Nie, wcale. – Wzruszam ramionami. Z jakiejś przyczyny po prostu ją czuję.

Przygryza koniuszek palca, przez chwilę jest zagubiona w myślach.

– Taa…, zdecydowanie mam problemy związane z zaufaniem – mówi.

Wypuszczam powietrze. Jestem szczęśliwy, że się na mnie nie wściekła.

– Wiem. Ale to nic nie szkodzi.

– Potrafię komuś zaufać, naprawdę. Tylko że nie szybko. Trochę mi to zajmuje. Dłużej niż powinno.

– W porządku.

– I może jest coś w tym, co mówisz, że to wszystko łączy się jakoś z moimi… problemami… seksualnymi. – Przechyla głowę na bok. – Nigdy dotąd tego nie łączyłam. Ale prawdopodobnie masz rację.

Biorę głęboki wdech, żeby się trochę uspokoić.

– No więc, Jonasie.

– Tak?

– Mogę mieć do ciebie prośbę?

– Proś, o co chcesz.

– Jeśli zdarzy się, że mi odbije, że… no zacznę cię odtrącać, mógłbyś nie mieć do mnie o to pretensji?

– Tylko wtedy, jeśli obiecasz, że nie będziesz wymawiała mi niekończącej się parady cipek.

Uśmiecha się półgębkiem.

– Zgoda.

– Zresztą już ci odbiło i mnie odepchnęłaś. I to nie raz. A ja się nie obraziłem.

– To prawda. – Jej oczy przez chwilę wpatrują się intensywnie w moje. – Dzięki, że mnie odszukałeś.

– Dzięki, że byłaś do odszukania.

Parska śmiechem, tym lekko ochrypłym.

– Tak się nie mówi.

– Teraz już tak. Jestem Bogiem, zapomniałaś? Ja ustanawiam zasady.

Znowu się śmieje.

– Masz ochotę na coś jeszcze? – pytam. Od dłuższej chwili nie tknęła kanapki.

– Tak. Może pokazałbyś mi jakieś zdjęcie twojej rodziny? – pyta.

Nie o to mi chodziło. Myślałem o jabłku albo krakersach. Chwilę się zastanawiam.

– Jasne – rzucam w końcu. Rozglądam się. – Uhm, no tak. – Idę do salonu, a ona za mną. – Uhm. Tutaj. To Josh i ja. – Podaję jej magazyn biznesowy sprzed kilku lat ze mną i Joshem na okładce. Redakcja opracowała listę trzydziestu najważniejszych dyrektorów firm w Stanach poniżej trzydziestki. Razem z Joshem zajmowaliśmy dwudziestą piątą pozycję.

– A tak, widziałam to zdjęcie w Internecie.

– Aha. To Josh. Jesteśmy bliźniakami. Dwujajowymi.

– Też jest niesamowicie przystojny – stwierdza. – Ale to jednak ty zwalasz mnie z nóg, zdecydowanie. – Wydaje odgłos, jakby zlizywała smakowity sos z palców. – Masz w sobie tę… mroczność. Jakąś melancholię w oczach. Nie potrafię się temu oprzeć.

Zamurowało mnie.

– Widzisz to we mnie, naprawdę?

– Oczywiście, że tak. W twoich oczach.

Mówię teraz ciszej.

– I to ci się podoba?

– Żartujesz? To jest najlepsza część.

Skąd ta kobieta się wzięła? Jest wszystkim, czego szukałem, kiedy zapisywałem się do Klubu. Czego szukałem i nawet nie wiedziałem, że szukam.

– Masz jakieś inne zdjęcia? – pyta. – Jeszcze z kimś innym z rodziny?

Już chcę odpowiedzieć, że tylko z wujkiem, ale nie robię tego, tylko kręcę przecząco głową. Z jakiegoś powodu w gardle tworzy mi się gruda.

– Mogę ci pokazać innym razem? – udaje mi się wydusić. Odchrząkuję.

– Jasne – zgadza się. I kładzie mi dłoń na ramieniu.

Kiwam głową. Gruda w gardle jeszcze nie zniknęła.

– Wiesz, na co mam teraz ochotę? Chciałabym wziąć twoją twarz w dłonie i zasypać pocałunkami twoje policzki, oczy, nos i usta.

Wypuszczam powietrze. Nie umiem sobie wyobrazić niczego lepszego w tej chwili.

– Ale ponieważ już wiem, że tak bardzo brzydzisz się masła orzechowego i dżemu, sądzę, że byłabym nieuprzejma, gdybym to zrobiła, zanim umyję zęby.

Jakimś sposobem udało jej się zmusić mnie do uśmiechu, ot tak po prostu.

– Słusznie kombinujesz.

Puka się palcem w skroń.

– Ja zawsze kombinuję, Jonasie – rzuca i puszcza oko.

Parskam śmiechem.

– To niedopowiedzenie roku.Rozdział 2

Sarah

Stoję w łazience Jonasa Faradaya, myję zęby nad umywalką Jonasa Faradaya, patrzę na swoje odbicie w lustrze Jonasa Faradaya. Jak ja się tu znalazłam? Życie jest pełne niespodzianek, to nie ulega wątpliwości.

Zamykam oczy i szoruję zęby.

Ten wyraz na jego twarzy, kiedy zapytałam o rodzinę, ten głęboki smutek, który się zakradł do jego oczu… prawie pękło mi serce. Co się przytrafiło temu biedakowi w dzieciństwie? Ale to jasne, że nie chce o tym mówić, nie ze mną.

Z wywiadu, jaki przeprowadziłam, wiem, że jego ojciec, Joseph, zmarł, gdy Jonas miał siedemnaście lat. Ale nigdzie nie przeczytałam niczego wyjątkowego na temat przyczyn śmierci. I jak się nad tym zastanowić, to nie natknęłam się też na żadną wzmiankę o matce. Pewnie założyłam, że żyje i zasiada w zarządzie jakiegoś szpitala dziecięcego albo urządza herbatki dla lokalnego oddziału Cór Rewolucji Amerykańskiej. Ale w oparciu o to, co właśnie ujrzałam na twarzy Jonasa, to oczywiste, że matka nie żyje i, no cóż… cokolwiek się wydarzyło, nadal bardzo go to boli.

Odkładam szczoteczkę na blat obok zlewu i płuczę usta.

Słuchać ciche pukanie do drzwi.

– Sarah?

– Wejdź.

Wchodzi.

– Wykąpiesz się ze mną? – pyta.

– Z wielką chęcią.

Podchodzi do mnie jak pantera, mięśnie naprężone, ich widok budzi niepokój.

– Ale najpierw… – Sięgam do niego i ujmuję jego twarz w obie dłonie. – Chciałam to zrobić przez cały wieczór. – Całuję go delikatnie w usta. Pocałunek nie jest namiętny – raczej dodający otuchy. Pocałunek, który mówi: nieważne, jaki jesteś pokręcony, Jonasie Faradayu, i tak cię pragnę.

Zamyka oczy i wzdycha głęboko, gdy prześlizguję się ustami po jego ustach, po powiekach, brwiach i czubku perfekcyjnie wyrzeźbionego nosa. Podnoszę dłonie i przeciągam palcami po czole, kolejny raz zachwycając się doskonałą symetrią jego rysów.

Znowu wzdycha, roztapiając się pod moim dotykiem. Kiedy w końcu otwiera oczy, patrzy na mnie z takim pożądaniem, tak żarliwym, szczerym, bezbronnym, że przytulam go do siebie, jakby był dzieckiem, które zgubiło się w zatłoczonym centrum handlowym i wreszcie odnalazło.

Odwzajemnia mój gorący uścisk i wzdycha z ustami przy moich włosach.

Stoimy tak przez chwilę w milczeniu, obejmując się. Potem on się odsuwa i gdy znowu zagląda mi w twarz, na jego własnej natychmiast pojawia się wyraz zatroskania.

– Co się stało? – pyta.

Potrząsam głową. Jeśli o mnie chodzi, nie stało się nic złego. Tylko że trudno mi zignorować buzujące we mnie silne emocje.

– Nic – odpowiadam szeptem i próbuję się uśmiechnąć.

Wypuszcza mnie z objęć na krótko, żeby puścić gorącą wodę w prysznicu.

Potem wraca i odgarnia mi grzywkę z oczu.

– Jak się czujesz? – pyta.

Wzruszam ramionami.

Jeśli odpowiem, moja strategia na wieczór rozpadnie się.

Uśmiecha się półgębkiem.

– Mam na myśli fizycznie. Tam na dole.

Na dole? Takie coś z ust faceta, który wypluwa z siebie słowa „cipka”, „pizda” z taką swobodą, jakby to było „cześć” albo „do widzenia”?

– O rany, milszy, delikatniejszy Jonas – mamroczę.

Robi zażenowaną minę.

– Podoba mi się to – uspokajam go. – Jestem trochę obolała – wyznaję. – Całkiem nieźle mnie dzisiaj przyszpiliłeś, chłoptasiu.

– No tak. – Oczy mu się rozpromieniają. – Dwukrotnie.

Parskam śmiechem.

– Może doładujmy trochę akumulatory – proponuje. – Nawet ja potrzebuję złapać drugi oddech. Inaczej mnie wykończysz.

– Starzec – rzucam kpiąco.

Posyła mi krzywy uśmiech.

– Nigdzie się przecież nie spieszymy. Mamy czas.

– Więcej niż dwie do siedmiu godzin? – Uśmiecham się, żeby wiedział, że próbuję być dowcipna. Ale tak naprawdę to się denerwuję. Jeśli błędnie odczytuję sytuację, jeśli to jest tylko jednorazowa randka, jeśli traktuje mnie jak kogoś w rodzaju Kopciuszka na balu, to będę załamana. Czy czuję się, jak wszystkie kobiety po zbliżeniu z boskim Jonasem Faradayem? Czy to, co teraz odczuwam, to właśnie ten „problem”, o którym pisał w zgłoszeniu – niemożność kobiet do odróżnienia pociągu fizycznego od romantycznej bajki? Czy uczucia, jakich doznaję, są dokładnie tym, co pchnęło go do zapisania się do Klubu?

– Tak, więcej – odpowiada czule.

Niejasna odpowiedź, to prawda, ale, hej, przyjmę i taką.

– Chcę teraz tylko dotknąć twojej skóry. Dobrze? Tylko to na razie.

Kiwam głową. Dzięki Bogu. Naprawdę, naprawdę nie chcę go zawieść – i oczywiście, udawanie orgazmu nie wchodzi w grę – ale po prostu nie sądzę, żebym miała jeszcze siłę na to całe trzepotanie motyli trzeci raz z rzędu w jeden wieczór. W końcu jestem tylko człowiekiem.

Para zaczyna wypełniać łazienkę i przysłaniać lustra.

Jonas sięga do moich pleców i rozpina mi sukienkę. Inaczej niż w łazience w restauracji podciąga ją delikatnie i przeciąga przez głowę, zmuszając mnie do podniesienia rąk. Kiedy już jestem bez sukienki, przygląda się mojemu ciału z żarem w oczach. Jednym szybkim ruchem sięga do pleców i rozpina mi stanik, uwalniając piersi. Na ich widok jego oddech zamiera.

Przygryza dolną wargę.

Nieproszona, ściągam stringi i stoję przed nim ubrana tylko w uśmiech. Lustruje mnie od stóp do głowy, mruga powoli, jakby próbował się powstrzymać, żeby się na mnie nie rzucić.

– Jesteś niesamowita – mówi głosem ociekającym pożądaniem.

Wyciągam drżącą dłoń i rozpinam mu koszulę, potem wolno ściągam mu ją z ramion. O ja cię kręcę, jego tors to dzieło sztuki. Nie potrafię sobie wyobrazić, ile godzin musiał spędzić w siłowni, żeby tak wyrzeźbić ciało. To zapierający dech w piersi przykład pięknej męskiej sylwetki.

Przeciągam palcami po wytatuowanym na lewym przedramieniu długim napisie. Teraz, z bliska, widzę, że jest po grecku. Ale to nie pora pytać go o to… nie czas na słowa. Zresztą i tak chyba wiem, co tam jest napisane. Przeciągam po drugim tatuażu, na prawym przedramieniu – też greka. Nie wiem, co znaczy ten drugi napis, nawet się nie domyślam, ale, jak już zauważyłam, teraz nie muszę tego wiedzieć.

Sięga w dół, ściąga spodnie i slipy i rzuca je nonszalancko przez łazienkę.

Śmieję się. Ale kiedy odwraca się z powrotem i stoi bezpośrednio przede mną, spięty, z pełną erekcją, przestaję się śmiać. Kurczę blade. Nigdy nie widziałam faceta wyglądającego bardziej spektakularnie. I patrzy na mnie, jakbym i ja była ucieleśnieniem piękna.

Głośno wypuszcza powietrze z płuc, bierze mnie za rękę i prowadzi pod parujący prysznic. Gorąca woda leje mi się na twarz, spływa po piersiach, a on stoi za mną i wodzi rękoma po moich mokrych biodrach, pośladkach, plecach, szturcha mnie naprężonym członkiem. Rozsuwam lekko nogi i szykuję się na to, że we mnie wejdzie, ale nie robi tego, odwracam się więc do niego z powrotem twarzą, gorąca woda zalewa nas strumieniami. Jego usta natychmiast zamykają się na moich, dłonie odszukują piersi.

Nie uwierzyłabym, że to możliwe po ostrym seksie, jaki już dzisiaj odbyliśmy, ale jednak znowu go pożądam. W chwili, gdy mam zamiar chwycić go za penisa i pokierować w swoje wnętrze, odsuwa się i sięga po myjkę. Nalewa na nią żel do kąpieli i zaczyna mi myć plecy, schodząc aż do pośladków.

– Najpiękniejsza dupcia świata – szepcze mi do ucha.

Wzbiera we mnie wszechogarniający ból. Znowu go pożądam. Nie obchodzi mnie, że jestem w środku otarta. I na pewno nie myślę o orgazmie. Chcę tylko znów go w sobie poczuć, być z nim tak blisko, jak to tylko możliwe. Chcę dotknąć jego erekcji, ale odsuwa moją rękę łagodnie.

Karcę go wzrokiem, a on się uśmiecha.

Nalewa żel do dłoni i wsuwa ją między moje nogi. Zapiera mi dech, czekam na więcej… chcę więcej… ale on tylko mnie myje, bardzo delikatnie, a potem zabiera dłoń. Zdejmuje głowicę prysznica i dokładnie spłukuje pianę z każdego milimetra mojej skóry. Wsuwa mi głowicę między nogi i przez chwilę pozwala, żeby ciepły silny strumień pieścił mnie tam. Jego pocałunek staje się coraz bardziej namiętny. Podnoszę nogę, znowu boleśnie pragnąc, żeby we mnie wszedł… ale odsuwa głowicę. Zakręca wodę i uśmiecha się.

O co mu chodzi, do diabła?

Wychodzi spod prysznica, zostawiając mnie w kabinie. Ocieka wodą, dyszy. Zdejmuje z wieszaka gruby biały ręcznik.

Nie tego się spodziewałam.

Owija mnie troskliwie ręcznikiem i sięga po drugi dla siebie. Bez słowa bierze mnie za rękę i pomaga wyjść z kabiny.

A niech to wszyscy diabli. On naprawdę chciał wziąć prysznic pod prysznicem.

– Powolne rozpalanie, skarbie – szepcze, czytając mi w myślach. Puszcza oko. Wyciera nas oboje i wyprowadza mnie z łazienki do sypialni.

– Proszę – pokazuje łóżko.

Przyjmuję propozycję ochoczo. Robię pokaz i kokieteryjnie wczołguję się na pościel. Wyginam plecy i wystawiam pośladki, jakbym była panterą podchodzącą ofiarę. Po chwili, uśmiechnięta od ucha do ucha, odwracam twarz, żeby na niego spojrzeć.

Ale on się nie uśmiecha. Nie, wpatruje się we mnie żarliwie, jego członek pręży się w erekcji. Spojrzeniem mógłby ciąć szkło.

O ludzie, wystarczy samo takie spojrzenie, a cała płonę. Przekręcam się na plecy i rozkładam na łóżku, zapraszając go, by do mnie dołączył.

Ale nie kładzie się.

Zerkam na niego.

Przewierca mnie wzrokiem.

Przenoszę ramiona nad głowę i szeroko rozsuwam nogi.

– Jestem cała do twojej dyspozycji – mówię.

Penis mu pulsuje, ale stoi tam dalej jak głaz, nie odrywając ode mnie oczu.

Na co on czeka?

Bierze głęboki oddech i zdecydowanym krokiem przechodzi przez pokój do laptopa. Rozbrzmiewa Roztopię się z tobą, Modern English, jedna z moich ulubionych piosenek wszechczasów. Zaciska mi się serce. Nigdy bym się nie spodziewała, że puści dla mnie właśnie ten utwór. Bardziej pasuje mi do kogoś, kto lubi Nine Inch Nails.

Jonas jest drapieżnikiem z dżungli. Ja jego łupem. Wczołguje się na mnie wolno, a w tym samym czasie leader Modern English zawodzi o nas roztapiających się w swoich objęciach. W mgnieniu oka jego majestatyczne ciało zawisa nade mną, mięśnie prężą się i pęcznieją, gdy układa przedramiona po obu stronach mojej głowy.

Piosenka mnie uwodzi, wiruje dokoła, zniewala.

– Uwielbiam ten kawałek – mamroczę mu w usta.

– Najlepszy z najlepszych – zgadza się, całując mnie leniwie.

Myślałam, że będzie mnie pieprzył jak bestia, a on chce przerwać ten idealny moment i się ze mną stapiać? Serce pęka mi ze wzruszenia.

Jonas znowu mnie całuje. Tym razem żarliwiej. I pieści każdy milimetr mojego ciała.

Jęczy z rozkoszy.

– Sarah – mamrocze, nie przerywając pocałunku. – Och, mój Boże.

Zamykam oczy. Słowa piosenki, jego silne ciało napierające na mnie, dłonie na mojej skórze, miękkie wargi czule mnie całujące. To wszystko wiruje dokoła mnie, nade mną i we mnie, przenosząc do innego wymiaru. To może być najbardziej podniosła chwila w całym moim życiu.

– Jesteś doskonała – mówi.

Nie mogę odpowiedzieć. Płynę, wiruję, frunę.

Jego dłonie odnajdują wilgoć pomiędzy moimi udami. Pieści mnie delikatnie, prawie nie dotykając. Z ust wydziera mi się cichy jęk.

Podążam za jego śladem i dotykam go wolno, lekko.

Wypuszcza długi drżący oddech.

Nagle zaczynam się denerwować. To jest to. Będzie próbował doprowadzić mnie do orgazmu, ale ja wiem, że to się teraz nie stanie. Jestem obolała i wykończona. Nigdy w życiu tyle się nie kochałam. Nawet jeśli osiągnięcie orgazmu przeze mnie byłoby możliwe, co wcale nie jest pewne, to co, jeśli moje ciało nie ma na to teraz ochoty? Nigdy nie wiem, czy ponoszę porażkę, bo ono jest zmęczone, czy po prostu, bo nie jestem do tego zdolna, kropka.

– Po prostu rozluźnij się – zachęca mnie czule. – Nie staramy się tu niczego osiągnąć. Tylko się pieścimy, to wszystko.

Całuje mnie, a ja zaplatam mu nogi na biodrach.

– Do niczego nie musimy się zmuszać – szepcze, skubiąc mi ucho ustami. – Tylko się pieścimy.

Nie chcę, żeby ta magiczna noc skończyła się dla niego zawodem. Ja też nie chcę się zawieść. Chcę być demonem energii, tak jak on o mnie myśli. Ale jeszcze nigdy nie kochałam się jednej nocy trzy razy pod rząd i tracę parę. Jeśli zacznie się teraz ze mną kochać, a to jest to, co lubi robić bardziej niż cokolwiek innego, i absolutnie nic się nie wydarzy, to co wtedy? Inni moi partnerzy też próbowali i też ponieśli porażkę. Co jeśli ja po prostu nie mogę? Chcę popróbować tej macanki jak w ogólniaku, ale wolałabym mieć więcej siły.

Gładzi mnie po policzku.

– Będziemy dzisiaj udawali, że jesteśmy nastolatkami. Będziemy się tylko pieścili.

Jakby czytał mi w myślach. Kiwam głową i zamykam oczy.

Piosenka czaruje.

Czuję jego usta na szyi, potem na piersiach. Liże mi brodawki, nie mogę się powstrzymać i z rozkoszy wyginam się w łuk. Jego język jest ciepły, porusza się pewnie. Pieści mi biodra, brzuch, pośladki (które z entuzjazmem ściska). Potem palce powracają do coraz większej wilgoci między moimi nogami.

Znowu wyrywa mi się cichy jęk. I nagle ogarnia mnie silne pragnienie, żeby wsunął we mnie palce – nieważne, że jestem obolała po naszej wcześniejszej eskapadzie. Wiercę się od przyjemności, wypycham do niego biodra. Sięgam w dół i delikatnie go masuję.

Jęczy.

W głowie mi wiruje. Podoba mi się, że czuję w dłoni jego erekcję. Lubię czuć na sobie jego ciepłe twarde mięśnie. Lubię, gdy obsypuje mnie całą pocałunkami, lubię jego palce. Och Boże, te palce właśnie znalazły dokładnie to miejsce, którego pobudzanie doprowadza mnie do szaleństwa. Jęczę. O rany boskie, jest w tym tak cholernie dobry.

Przejeżdża mi językiem po piersiach, sutkach, a potem schodzi do brzucha. Omiata pępek i kieruje się do wewnętrznej strony ud. Wyprężam się do tego ciepłego języka, chcę, żeby przesunął się w lewo i znalazł moje epicentrum, ale język, drocząc się ze mną, pozostaje na udzie. Cała wibruję od pożądania, na chwilę zapominam o dręczących mnie wątpliwościach.

Jonas głośno wypuszcza powietrze. Twarz trzyma między moimi udami. Czuję na nich jego ciepły oddech. Rozsuwam nogi szerzej, pragnę go. Nieruchomieje z ustami zawieszonymi tuż nade mną. O mój Boże, cała dla niego tętnię. Nieważne, co mówiłam o powstrzymywaniu się. Przesuwam się, żeby się lepiej ułożyć, by miał łatwiejszy dostęp. Unoszę do niego biodra.

Drżę.

On głośno wzdycha.

Otwieram oczy i spoglądam na niego.

Jego twarz tkwi między moimi nogami. Oczy mu płoną. Znowu ostro wypuszcza powietrze, a ja czuję łaskotanie.

Oblizuje sobie wargi. Wygląda teraz jak wielki kot.

– Nie ma pośpiechu. – Widać, że mówi to bardziej do siebie niż do mnie. Dotyka mojej łechtaczki i zaczyna ją pieścić, ale bardzo delikatnie.

Wstrząsa mną dreszcz. Tylko że ja już nie chcę jego palców. Chcę języka.

Oblizuje usta.

– Muszę cię posmakować, tylko raz. Muszę sprawdzić, jak smakujesz, bo inaczej zejdę tu zaraz na zawał.

Kiwam głową i zamykam oczy. Od chwili gdy w zgłoszeniu przeczytałam o jego rzekomo oszałamiającym talencie w posługiwaniu się językiem, wielokrotnie fantazjowałam o tym, że wypróbowuje go na mnie, a jego melancholijne oczy zerkają na mnie spomiędzy moich nóg.

– Tylko jedno liźnięcie.

Znowu kiwam głową. Nie mogę nabrać oddechu. Dyszę.

Nic.

Dlaczego nie zabiera się do dzieła? Otwieram oczy i spoglądam w dół. Przygląda mi się, wyraźnie tocząc ze sobą jakąś wewnętrzną walkę.

– Tak bardzo chcę cię polizać – mówi.

– Więc zrób to. Jezu.

Wypuszcza powietrze jak bokser, który ma wyjść zaraz na ring. Robi wielki show z luzowania szczęki.

– To nie będzie to, okej? Zrobię to tak jak należy później, kiedy nie będziesz otarta i zmęczona. Teraz to tylko dla mnie – bo jestem idiotą i nie potrafię ci się oprzeć. Nie wpadaj przez to w żadne kompleksy, dobra? Nie będziesz teraz miała orgazmu, więc nie wbijaj sobie jakichś głupot do głowy, w porządku? To nie będzie to.

Kiwam głową na zgodę. Nie ma ciśnienia. Chce mnie tylko posmakować. Kapuję.

– Nie myśl.

Znowu kiwam głową, kładę się i zamykam oczy.

– Dawaj.

Bez ostrzeżenia jednym posuwistym liźnięciem przeciąga po mnie językiem, jakbym była roztapiającym się cieknącym lodem w upalny letni dzień.

Wyrywa mi się głośne stęknięcie. O ja cię kręcę, jakie to przyjemne. Całe moje ciało podryguje gwałtownie pod wpływem szoku.

Jonas wydaje niski gardłowy pomruk, a potem penetruje mnie językiem, pożera wargami. I tak po prostu zaczynam odchodzić od zmysłów. Co tam jakieś trzepotanie motylich skrzydeł… gdzieś głęboko we mnie swoje silniki uruchomił z rykiem sam bombowiec. O ja pierdzielę.

Niespodziewanie jednak przerywa najazd na moją cipkę i nagle jego twarz jest milimetry od mojej.

– Spróbuj, jak smakujesz – mówi szeptem, przyciskając usta do moich. – Sam miód. – Wsuwa mi język do środka, a ja staję w płomieniach. Nigdy wcześniej nie próbowałam własnych soków. Ledwie je czuć na jego języku, ale jednak. I są wspaniałe.

Piosenka znowu opowiada o tym, jak bardzo Jonas chce wszystko przerwać i zlać się ze mną w jedno.

– Chcę, żebyś we mnie wszedł – mówię zduszonym głosem.

Nie muszę prosić dwa razy. Na początku się krzywię, jestem dość obolała, ale gdy zatapia się głębiej, rozluźniam się i przyjmuję go w siebie. Eksplorując językiem wnętrze moich ust, porusza się we mnie rytmicznie, ale zarazem wolno i delikatnie.

– Tak może być? – pyta cicho łamiącym się głosem.

– Jest idealnie. – Chcę się z nim stopić, połączyć w jedno.

Cały jest ciepły i sprężysty, umięśniony tam, gdzie trzeba. Całuje mnie, pieści, porusza się we mnie. Zatracam się w tej chwili. Zatracam się w nim.

Piosenka rozpoczyna się od nowa. Musiał ją włączyć na odtwarzanie w pętli. Oplatam go nogami i przyciągam. Jego dłoń wędruje w dół i ląduje na spodzie moich ud, na pośladkach.

Jęczy i wbija się we mnie nawet jeszcze głębiej.

– Tak mi w tobie dobrze – szepcze. Otwieram oczy i widzę, że jego, błękitne, są centymetr ode mnie. Porusza się we mnie i na mnie patrzy, a wokół rozbrzmiewa muzyka.

Och Boże, wokalista ciągle powtarza, że Jonas chce się ze mną stopić.

W żyłach czuję naelektryzowanie. Serce wali mi mocno, przepełnione radością, uczuciem ulgi i zachwytem z tego, że jestem tu, w jego domu, w jego łóżku. Obejmuję go i przyciskam, chcę go w siebie wchłonąć. Poruszam biodrami w przód i w tył w zgodzie z jego ruchami, pragnąc, by nasze ciała stały się jednością.

– Sarah – szepcze.

Nie wiem, co się miedzy nami dzieje, ale nie chcę, żeby to się kiedykolwiek skończyło.

Z cichym pojękiwaniem żarliwie pożera moje usta, językiem naśladując posuwiste ruchy naszych połączonych ciał.

To dalekie ćmienie w środku znowu nieśmiało daje o sobie znać. Podciągam nogi jeszcze wyżej, tak wysoko, jak to tylko możliwe, żeby mógł wejść we mnie jak najgłębiej. Ale to wciąż za mało. Muszę znaleźć się na górze.

Jonas przerywa pocałunek i patrzy na mnie intensywnie.

– Chcę cię znowu posmakować – mówi ochryple.

Kręcę głową.

– Nie tym razem.

Dotyka moich włosów.

– Chcę cię posmakować.

Nie zgadzam się. Jeśli naprawdę jestem z grupy dziesięcioprocentowej, nie chcę, żeby zostało to teraz niezaprzeczalnie udowodnione – ta magiczna noc nie może się tak zakończyć.

– Następnym razem – dyszę. – Obiecuję. – Odpycham go. – Ja na górze – mówię szeptem.

Obejmuje mnie silnymi ramionami i jednym, płynnym ruchem przekręca się na plecy. Jestem na nim, dosiadam go, ujeżdżam, odchodzę od zmysłów. Trzyma mnie mocno, wbija się we mnie, całuje, jęczy, a ja kręcę biodrami, żeby wszedł jak najdalej. Dotyka łechtaczki, a niech to szlag, dobry jest, i to jest to. Już po mnie. Nie mogę myśleć, nie mogę sformułować słowa. Tracę zmysły. Rozkosz, jaką odczuwam, jest niesamowita.

Coś we mnie wzbiera. Czuję się jak zwierzę. Odrzucam głowę w tył i wydaję głośny pomruk. Tracę kontrolę. Nie jestem sobą. Wykrzykuję jego imię. I jeszcze raz. O mój Boże, nie jestem w stanie nad sobą zapanować. Dyszę. Serce bije mi jak oszalałe. Mam zawroty głowy.

– Sarah – słyszę jego zduszony okrzyk.

Ogarniają mnie konwulsje, wstrząsa mną gwałtowny dreszcz. Tylko jeden, ale silny, niezaprzeczalny.

– Och Boże – jęczy. Czuję jak pod wpływem uwolnienia drży i pulsuje we mnie.

Potem długa przerwa. Oddech ma urywany. Jego mięśnie lśnią pode mną.

Piosenka znowu dociera do refrenu, ponownie opowiada, co Jonas do mnie czuje.

Przygryzam wargę. W dole brzucha pulsuje lekki ból. Nadal wszystko we mnie tętni. Tęsknie. Pożądliwie. Jeszcze nie skończyłam.

Koniec wersji demonstracyjnej.Rozdział 12

Jonas

No, wreszcie bzykanko.

Oblizuję usta.

Chociaż bardzo mi się podobało oglądanie jej w nowej białej sukience przy kolacji, wyglądała w niej jeszcze piękniej, niż mogłem sobie wyobrazić, nie smuci mnie, że ta śliczna sukienka leży teraz pognieciona na podłodze. Sięgam do jej pleców i rozpinam stanik. Uwielbiam to, jak jej biust opada, gdy zostaje uwolniony z okrutnych więzów.

Wygląda na pijaną i to nie od ponczu z rumem, który piliśmy do kolacji. Nie, jest pijana podnieceniem. Cholera, zaraz wystrzeli jak rakieta. I ja też.

Włączam piosenkę, którą przygotowałem na ten moment. Obłęd Muse. Nie istnieje lepszy utwór na wyrażenie tego, co czuję. Ten kawałek opowiada moją prawdę każdym słowem i nutą.

Z chwilą gdy przeszliśmy przez drzwi po kolacji, bezceremonialnie zdarłem z siebie ciuchy, a ona momentalnie poszła w moje ślady, ściągając sukienkę i rzucając ją na podłogę z głośnym „łup”. To mnie podnieciło. Ale z drugiej strony wszystko, co robi, mnie podnieca.

– Połóż się – rozkazuję, gestem pokazując łóżko.

Wykonuje polecenie bez wahania, wdrapuje się na łóżko na czworaka jak kot. Widok białych stringów znikających w jej uroczej pupci nieomal zwala mnie z nóg.

– Na plecy – mówię, ledwie mogąc złapać oddech.

Kładzie się i wyciąga na całą długość, jej ciemne włosy rozsypują się na poduszce dokoła jej twarzy. Oddech ma płytki. Już teraz drży z ekscytacji oczekiwania, co ma się z nią wydarzyć. Och ludzie, oczekiwanie zżera ją w tej chwili żywcem. No cóż, wiecie co? Oczekiwanie może sobie kurwa odpuścić – od tej pory tylko ja będę pożerał ją żywcem.

Piosenkarz z Muse opowiada jej moją prawdę.

Wdrapuję się na łóżko i powarkując, rozsuwam jej nogi. Wygina plecy w łuk, pożądając mnie. Bez ostrzeżenia nurkuję w dół i chwytam dziko w zęby stringi. Piszczy z zaskoczenia. Trzymam majtki w zębach i potrząsam głową jak pies targający zabawkę do gryzienia, rozrywam elastyczną gumkę i zdzieram z niej resztę jednym płynnym szarpnięciem.

Sapie.

Widzę mój słodki cel. Wygląda do bólu rozkosznie. Ale jeszcze nie.

Wspinam się na nią i całuję w usta, moja erekcja wciska się jej natarczywie w udo. Oplata mnie ramionami, jej miednica automatycznie naciera i uderza we mnie, zachęcając, bym w nią wszedł.

Obłęd.

Pieszczę ją między nogami bardzo, bardzo delikatnie, palce ledwie muskają czubek, a ona cicho pojękuje. Zanurzam palec, och Boże, jest taka na mnie gotowa, i podnoszę go do ust.

– Jesteś taka smaczna – szepczę ochryple. Znowu wsuwam w nią palec, a potem wkładam go jej do ust. Ssie żarłocznie. – Taka smaczna – dyszę znów, a ona kiwa głową, wijąc się pode mną.

Mój wilgotny palec ześlizguje się z powrotem w dół i odnajduje łechtaczkę. Jest pobudzona, twarda i śliska. Ledwie mogę oddychać.

Obłęd.

Ustami odnajduję piersi, palce dalej poruszają się w niej w tę i z powrotem. Brodawki są twarde i stoją na baczność. Liżę jedną z nich przez chwilę i potem pozwalam ustom powędrować w dół do pępka. Jęczy cicho.

Mój język ześlizguje się do wnętrza ud.

– Jonasie – szepcze, wypuszczając drżący oddech i wyginając plecy.

Nie mogę się dłużej powstrzymywać. Przesuwam wargi do jej słodkiego punktu, do przecudownej cipki, o której lizaniu marzyłem przez połowę swojego życia. Całuję ją znowu i znowu, uprawiając miłość z jej wilgocią ustami i językiem.

– Tak – dyszy, wyginając się do mnie. – Tak.

Obłęd.

Kaligrafuję alfabet na jej rozkoszności, po jednej literze naraz, bacznie obserwując, co jej ciało mówi mi, żebym zrobił. Gdy docieram do „H”, wydaje dziki pomruk, zatrzymuję się więc przy tej literze, a ona wije się pode mną i podryguje.

Kiedy pora jest właściwa, kiedy jej ciało mi tak podpowiada, przechodzę dalej. I… J… K… L… M.

Och, wow, moja maleńka lubi „M”. Och taak, bardzo to lubi.

M… M… M… M… M… M.

M jak madness, jak obłęd z piosenki.

Z każdą kolejną literą, z każdym kolejnym obrotem języka, z każdym kolejnym pocałunkiem, wyznaję jej prawdę o swoim dla niej oddaniu. Z emfazą.

N… O… P.

Jęczy. Wije się dziko.

Q… R… S.

„S” zwykle oznacza „jasna sprawa” lub, czasami, „sekretna broń”. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek dotarł poza „S”, ale nie, nie z Sarah. Bo Sarah nie jest jak ktokolwiek inny. Ale ja już o tym wiem.

Przechodzę do „T”.

Bingo.

Och taak, moja dziecina lubi, jak jej się serwuje odrobinę „T”.

„T” to paralizator, najwyraźniej, bo jej ciało dygocze gwałtownie, jakbym właśnie przeszył ją prądem.

T… T… T dla Mojej Zjawiskowej Sarah.

T… T… T dla mojego słodkiego skarbu.

Wierci się dziko i sapie, łapiąc powietrze.

Och taak, zaczyna tracić głowę.

I ja też.

Uwalnia się.

Zrzuca pęta.

Jej rozkosz zaczyna zamieniać się w ból.

Do momentu gdy docieram do „Z”, do którego dokładam długi szereg żarliwych wykrzykników, wisi na najcieńszej nitce.

Klucz twardo tkwi w zamku, pora go przekręcić.

Krótko drażnię językiem jej guziczek, ale kogo ja chcę oszukać? Już dawno przekroczyliśmy punkt drażnienia. Biorę jej twardą wisienkę w usta i ssę tak, jak nigdy nie była ssana.

Sarah wyje i rzuca się jak zranione zwierzę w pułapce.

Och, moja maleńka. No dalej.

Chwyta mnie obiema rękami za tył głowy i przyciska ją do siebie z całej siły, wykrzykując moje imię, rozkładając nogi na całą szerokość.

Puść się, dziecino.

Jej umysł zaczyna oddzielać się od ciała, czuję to.

Obłęd.

Wiruję językiem, wykonuję nim okrążenia, stękam i jęczę w nią. Och Boże, albo dojdę, zemdleję, albo dostanę pieprzonego zawału. Nie mogę…

Wyje teraz jak dzika małpa. Nie jest już człowiekiem.

Przeszywa mnie dreszcz. Jestem tak podniecony, że nie mogę…

Ale nie, nie, nie, nie dojdę, póki ona nie dojdzie. Nie dojdę, póki ona nie dojdzie.

No już, maleńka. Poddaj się.

Wbijam w nią język, penetruję tak głęboko, jak tylko dosięgam, pożeram żywcem, ssę, pochłaniam, żeby się tylko poddała.

Dużo dłużej nie wytrzymam.

Muskam zębami nabrzmiały czubek.

Krzyczy.

Puść, dziecino. Proszę. Proszę. Błagam. Puść.

Kąsam jej słodki guziczek.

Klik.

Otwiera się.

Dzięki Bogu.

Zaczyna dygotać pod moimi wargami jak otwierające się i zamykające szybko okno. Wstrząsają nią dreszcze jeden za drugim, jeden za drugim, podskakuje i podryguje, jakby miała epilepsję, i, och mój Boże, przez cały czas krzyczy na głos z samych głębin duszy. Odsłania się przede mną do naga, odkrywa wszystko. Och Boże, tak, ulega w końcu rozkoszy, prawdzie, mnie. Tak, mnie.

Jest czystym pięknem.

Jest perfekcją.

Jest moją największą kreacją.

Każdy dany mi od Boga instynkt mówi, żebym wbił się w nią i pozwolił jej ciału zacisnąć się wokół mnie. Najwspanialsze uczucie znane ludzkości, Święty Graal, ale prędzej umrę, niż dojdę bez niej, a co do tego nie mam stuprocentowej pewności.

Obłęd.

Dreszcz wstrząsa nią ostatni raz i to koniec, jest po niej.

Przestaje krzyczeć. Drży. Jęczy. Jest zlana potem.

– Jonasie – mówi w końcu zdławionym głosem. – Tak – sapie. Kładzie dłonie na piersi, ucisza rozpędzone serce.

Spoglądam na nią spomiędzy jej nóg. Klatka piersiowa faluje jej gwałtownie.

Jestem oszalały ze szczęścia.

– Zrobiłeś to – szepcze. Oczy ma wielkie. Zobaczyła światło.

Obłęd.

– Kochaj się ze mną – mruczy, wiercąc biodrami. Jej piersi unoszą się i opadają.

Wspinam się do jej twarzy i liżę, żeby ją uspokoić. Odpowiada tym samym, liże mnie po ustach, brodzie, po języku.

– Kochaj się ze mną – mruczy znowu.

Wbijam się w nią, spragniony uwolnienia. Jej ciało przyjmuje mnie z ciepłą, wygłodniałą radością.

– Sarah – stękam, kochając się z nią, wielbiąc ją. Pasujemy do siebie jak nikt i nigdy. Jej ciało zostało stworzone wyłącznie pode mnie.

Jest idealną formą piękna.

Jest boskim oryginałem.

Każdym ruchem mojego ciała mówię jej, co czuję.

– Jonasie – szepcze mi do ucha.

Już po mnie.

Dochodzę z głośnym, głębokim pomrukiem, cały dygoczę, drżę, uwalniam się.

Sarah.

Jest moją religią.

Ja jej wyznawcą.

Jest wszechmogąca.

Ja jej poddanym.

Poddaję się.

Tak, poddaję.

Totalnie i kompletnie.

– Obłęd – dyszę, opadając na nią. Moje ciało znowu gwałtownie dygocze, najwyraźniej doświadcza jakiegoś rodzaju wstrząsu wtórnego. – Och mój Boże, Sarah.

Śmieje się tym jej ochrypłym śmiechem.

– O Matko Boska, ja pierdolę. – Wciąż się trzęsę. Serce wciąż łomocze. – Obłęd.