Zachwycenie i Błogosławiona - ebook

I.

Ma­tu­lu moja po­wiedz­cie prze­cie,

Co­ście wi­dzie­li na tam­tym świe­cie?

– O! moje dziec­ko, by­łam ja w raju,

Gdzie drze­wa ro­sną jak w na­szym gaju, – (1) Le­targ na­zy­wa­ją u nasi za­chwy­ce­niem, w cią­gu któ­re­go du­sza czło­wie­ka ma so­bie od­kry­tą przy­szłość, oglą­da nie­bo i pie­kło, ale jej o tem mó­wić po ock­nię­ciu się nie wol­no, chy­ba przed isto­ta­mi nie­win­ne­mi, ja­kie­mi są małe dzie­ci. We­dle po­da­nia ludu, każ­dy któ­ry był w le­tar­gu, wie go­dzi­nę swo­jej śmier­ci, i na to tyl­ko ma so­bie prze­dłu­żo­ne swo­ję ży­cie, aże­by się do wiecz­no­ści przy­go­to­wał. (Przy­pi­sek au­to­ra.)

Same ja­bło­nie i wiel­kie gru­sze;

Na nich naj­czyst­sze umar­łych du­sze

Za do­bry ży­wot, za świę­tą cno­tę

Po­prze­mie­nia­ne w owo­ce zło­te,

Na cien­kich prąt­kach pod li­ść­mi wi­szą,

W cie­płem się słoń­cu pięk­nie ko­ły­szą;

Ale ich z drze­wa zry­wać nie trze­ba,

Bo za­raz lecą w górę do nie­ba.

Po­tem wi­dzia­łam ja­sne nie­bio­sy,

Ową psze­ni­cę z zło­te­mi kło­sy,

Co się po­chy­la pod boie nóż­ki,

Oj! nie psze­ni­ca, lecz świę­te dusz­ki.

Po­tem wi­dzia­łam prze­róż­ne kwiat­ki.

Te w bo­żych łą­kach prze­ślicz­ne brat­ki,

Co się na zie­mi bar­dzo ko­cha­li,

A po­tem w nie­bie po­wy­ra­sta­li.

– Ma­teń­ko moja, pro­szęż ja cie­bie,

Co też tam robi Pan Je­zus w nie­bie?…

Co robi w nie­bie gwiaz­da za­ran­na,

Kró­lo­wa na­sza Naj­święt­sza Pan­na?…

– O! moje dziec­ko, o! ko­cha­ją­ce,

Je­zus owiecz­ki pa­sie na łące,

Jak śnieg bie­luch­ne co sku­bią tra­wę,

I nie boją się, ta­kie ła­ska­we,

A to są du­sze bło­go­sła­wio­ne,

Któ­re cier­nio­wą znio­sły ko­ro­nę.

Mat­ka Naj­święt­sza dla ludz­kiej nę­dzy,

Wy­ra­bia płót­no ze srebr­nej przę­dzy;

I już­by wszyst­kie dzie­ci sie­ro­ty

Mia­ły ko­szul­ki z owej ro­bo­ty,

Gdy­by w je­sie­ni po­chmur­nej, słot­nej,

Nie psuł w po­wie­trzu przę­dzy wiatr psot­ny,

Tych srebr­nych ni­tek ba­bie­go lata,

Co się na na­szych pło­tach opla­ta.

– Ma­tu­lu moja, czy­ście wi­dzie­li,

Co też tam ro­bią świę­ci anie­li?

– Anie­li z nie­ba świe­cą nad nami

Bar­dzo wy­so­ko temi gwiaz­da­mi,

A sły­sząc lu­dzi pro­szą­cych gło­sy,

Z li­to­ści płą­czą kro­pla­mi rosy;

Rosa upa­da na ob­szar zie­mi,

I przez tę li­tość zbo­że się ple­mi.

– Jest też jak u nas ma­tu­lu dro­ga

Taka we­so­łość u Pana Bosa?

– O! moje dziec­ko, jak ci się zda­je?

Musi mieć Pan Bóg, kie­dy nam daje.

– A czy tam gra­ją tak anio­ło­wie,

Jak nasi wiej­scy chłop­cy w dą­bro­wie?

– O! jesz­cze pięk­niej, jesz­cze we­se­lej,

Na zło­tych skrzyp­kach gra­ją anie­li.

– A gdzie się uczą prze­róż­nych pie­śni?

– Tam gdzie się uczą ptasz­ko­wie le­śni

I nasi lu­dzie – w ru­mia­nej zo­rzy,

We łzach ra­do­ści, w mi­ło­ści bo­żej…

– Ma­tu­lu moja po­wiedz­cie ino,

Wi­dać tam na­szą, wio­skę je­dy­ną,

Na­szą, cha­łu­pę, by­dło na smu­gu,

Sio­strę w za­go­nie, ojca przy płu­gu?

Wi­dać tam dziew­cze co zbie­ra zie­le,

I tego dzia­da co przy ko­ście­le

Sie­dzi i w górę wy­cią­ga ręce,

Na ma­łym wzgór­ku przy bo­żej męce?

– O! wi­dać wszyst­ko gdzie się kto ru­szy,

Wie­dzą tam do­brze o każ­dej du­szy;

Je­że­li lu­dzie w grze­chy po­pad­ną,