Zaczekaj na mnie - ebook

Dzień pierwszy

Dwa pogrzeby bliskich osób w jednym roku to zdecydowanie za dużo. Dla każdego, nie tylko dla drobnej dwudziestolatki. Nawet jeśli wiernie asystuje jej najmądrzejszy na świecie wilczarz irlandzki.

Michalina tak właśnie to czuła.

Było przed południem; słońce grzało już niemiłosiernie, kiedy wolno, z pochyloną głową szła wzdłuż cmentarnego muru. Helmut starał się nie przeszkadzać, choć nowe zapachy drażniły psi nos i kusiły, by odwrócić łeb i zgubić tempo. Jednak odkąd zwierzę na dobre trafiło pod opiekę dziewczyny, zaakceptowało jej zwyczaje. Jednym z nich od niedawna były regularne spacery na cmentarz na Dołach. Historia tej bodaj największej nekropolii w Łodzi sięgała końca XIX wieku. Z początku grzebano na niej jedynie luteranów i katolików. Później, jak to w mieście wielu kultur, kres ziemskiej podróży znajdowali tu także prawosławni osadnicy, nieliczni muzułmanie, a nawet przybyli głównie z okolic Płocka mariawici. Rzecz jasna Helmuta to wcale nie obchodziło. Zgodnie z przepisami i tak nie mógł wchodzić za bramę cmentarza; po prostu cieszył się spacerem i starał się nie myśleć o bezsensownym przepisie zabraniającym czworonogom wstępu na teren nekropolii. Momentami się burzył, jakby głośnym szczekaniem chciał podnieść argument, że dla wielu spoczywających tu osób psy i koty były najbliższymi stworzeniami. Dlaczego więc nie mogły wpaść z wizytą? Z czasem pogodził się i grzecznie czekał przy jednej z wielu budek z wiązankami.

– Pani Krysiu, zostawię Helmuta, w porządku? – zapytała Michalina, zaglądając w głąb straganu.

– Jasne, dziecko! Będzie mi weselej – odpowiedziała sprzedawczyni o spracowanych dłoniach i smutnym spojrzeniu. Jak większość kobiet w tym mieście mogła mieć sześćdziesiąt lat albo czterdzieści, trudno było zgadnąć. Zresztą metryka nie miała tu żadnego znaczenia, i tak na pierwszy rzut oka widać było, że warunki pracy i bezrobotny mąż zabrały jej najlepsze lata.

– Poproszę wiązankę, o tę, z tyłu – Michalina wskazała ręką – i znicze, te co zawsze.

– Musiał być dla ciebie bardzo ważny? – Kobieta nazwana wcześniej panią Krysią spojrzała na nią bacznie i ostrożnie spakowała zakupy do foliowej torebki. – Przychodzisz tu tak często…

Michalina uśmiechnęła się w odpowiedzi, jeśli oczywiście za uśmiech zgodzimy się przyjąć ten grymas, który pojawił się na jej twarzy. Nie była gotowa, by o tym mówić. Niemal rok wcześniej pochowała swojego narzeczonego, Jaromira. Przegrał nierówną walkę z glejakiem. Choroba zabrała go w kilka tygodni. Z tym odejściem zdążyła się już oswoić, za to ze stratą sprzed dwóch miesięcy jeszcze nie. Traciła najważniejszych dla siebie mężczyzn i była tym faktem przerażona. Najpierw Jaromir, teraz…

– Dziękuję pani, wrócę niedługo. Gdyby przeszkadzał, proszę podrapać go za uchem, będzie wtedy potulny jak baranek. – Wskazała Helmuta i zniknęła w alejce.

Cmentarz zaprojektował architekt Ignacy Stebelski, który choć zarabiał niebagatelne 450 rubli rocznie, zmarł niedługo po czterdziestce na nowotwór gardła. Nie mogła uwierzyć, że podobna choroba niemal w tym samym wieku dopadła jej ojca. Rak krtani, paskudna sprawa.

Szła szerokimi alejami części komunalnej, na której spoczywały osoby najbardziej zasłużone dla miasta. Żydowską arystokrację i biedotę pochowano solidarnie – macewa przy macewie – na odległym o niecałe dwa kilometry cmentarzu przy Brackiej. Tutaj z kolei natknąć się można było na mogiły baptystów, zielonoświątkowców, katolików i prawosławnych. Lubiła to miejsce, jego spokój, ciszę i atmosferę zadumy. Na chwilę przystanęła przy nagrobku Kiejstuta Bacewicza – patrona swojej uczelni. Wieloletni rektor łódzkiej Akademii Muzycznej był postacią wyjątkową, a historia jego rodziny była niezwykle barwna, jedyna w swoim rodzaju. Jeden z braci i ojciec uważali się za Litwinów i pozostali przy nazwisku Bacevičius. Sam Kiejstut z siostrami, Grażyną i Wandą, opowiedział się narodowościowo po stronie matki, Polki. Rodzeństwo Grażyna i Kiejstut patronowali łódzkiej akademii, w której Michalina kończyła właśnie studia. Już wkrótce miała zostać dyrygentem, od dawna się na to cieszyła. Do momentu, kiedy…

Ta śmierć, pogrzeb i cholerna pustka później odbierały jej całą radość.

Zostawiła znicz przy grobie Kiejstuta Bacewicza i ruszyła dalej, mijając po drodze zadbane mogiły reżysera Wojciecha Jerzego Hasa, poety Jacka Bierezina, trenera Leszka Jezierskiego, piosenkarza Bogusława Meca, malarza Józefa Wasiołka i aktora Ludwika Benoit. Przy grobie tego ostatniego krzątała się jakaś blondynka; Michalina rozpoznała w niej córkę aktora. Zapamiętała twarz kobiety ze zdjęć zrobionych na radiowych imprezach ojca. Uśmiechnęła się i skręciła w alejkę prowadzącą do świeżych kwater. Przychodziła tu co tydzień, jakby chciała zadać te wszystkie pytania, których nie zdążyła. Nie liczyła na odpowiedzi, potrzebowała czasu, by oswoić tę sytuację. Kiedy zmarł Jaromir, wiedziała, że byli bezsilni; choroba okazała się potężniejsza niż ich zaklęcia. Wszystko potoczyło się tak szybko, że na dobrą sprawę nie miała okazji, by pojąć całą grozę i nieuchronność losu. Z tą drugą śmiercią było inaczej – o tym, że idzie po swoje żniwo, dowiedziała się z wyprzedzeniem. Miała czas, by się przygotować. Ale to nie znaczy, że nie bolało…

– Dzień dobry, profesorze – przywitała się cicho, kładąc wiązankę na płycie i zgarniając wypalone znicze.

Nie była jedyną studentką, która przychodziła na grób profesora Macieja Radwana. Ukochany przez młodzież pedagog, promotor Michaliny, cieszył się ogromną miłością żaków, dla których był jak ojciec i najlepszy przyjaciel. Mimo sporej różnicy wieku nie trzymał dystansu, dzieląc swój czas między nich i dwa psy, znajdy z łódzkiego schroniska. Dorosłe dzieci już dawno rozjechały się po świecie, a żona zmarła dobre dziesięć lat wcześniej. Maciej Radwan praktycznie nie miał rodziny poza swoimi studentami. I poświęcił im się bez wahania, a oni odpłacali mu szacunkiem, sympatią i talentem. Do czasu. Udar mózgu okazał się na tyle silny, że stare ciało profesora nie poradziło sobie z walką o jeszcze jeden rok spokojnego życia. Profesor zmarł, a szacowna łódzka uczelnia pogrążyła się w żałobie. Michalina bardzo przeżyła śmierć swojego promotora, dlatego pojawiała się na Dołach regularnie. Tylko tak mogła oswoić się ze śmiercią. Tym bardziej, że ze względu na chorobę ojca spodziewała się kolejnej.

A przy okazji, pomyślała, gdzie on teraz jest?

Tego dnia Matylda umarła po raz drugi.

Znała tę drogę na pamięć, ale wciąż nie zdążyła się nią znudzić. Najpierw skrajem łąki, trochę pod górę, potem północnym brzegiem jeziora w cieniu olszyn i brzóz, kawałek piaszczystą drogą oddzielającą zagony kapusty od pola bladofioletowych kwiatów, o których nazwę pytała już kilkakrotnie i jakoś nie potrafiła jej zapamiętać. Za ogromną lipą i przydrożnym krzyżem w lewo, lekko w dół… Stąd już stodoła i sad były widoczne jak na dłoni. Kiedy nikt nie widział, a zwykle nikt nie patrzył, zbiegała w dół, wdychając szybko powietrze, każdego dnia pachnące inaczej. Zatrzymywała się dopiero przy samej furtce, zdyszana i uśmiechnięta.

Ale tak było tylko do dnia, w którym umarła po raz pierwszy.

Dziś szła wolno, właściwie coraz wolniej. W nocy musiało padać. Południe już dawno minęło, ale w cieniu drzew trawa była mokra, w nasłonecznionych miejscach lśniła jeszcze żywą zielenią wilgotnych źdźbeł. Ich chłód czuła na odkrytych stopach. Brzeg długiej białej sukienki, przyklejając się do jej kostek, już w połowie spaceru potęgował wrażenie zimna. Nie próbowała jej unosić. Pozwoliła, żeby cienka tkanina chłonęła wilgoć w swoim tempie. W końcu jakie to miało dzisiaj znaczenie, czy otworzy kluczem drzwi w suchej, czy w mokrej sukience?

Zatrzymała się na chwilę na wzniesieniu. Przed domem nie było jeszcze nikogo. Dotarła grubo przed czasem. Właściwie sama nie wiedziała, dlaczego chciała być pierwsza. Decyzję o sprzedaży tego miejsca podjęła już dawno.

Dawno? Przecież to wszystko było jakby wczoraj. Dopiero co trzymał ją w objęciach, kiedy oboje patrzyli na wtedy jeszcze zupełną ruderę, i tak niedawno jeszcze nie wierzyła, że człowiek może być do tego stopnia szczęśliwy. Powinna nie wierzyć do końca…

– Dobrze się pani czuje? Małecki, byliśmy umówieni na dzisiaj. Mogę pani w czymś pomóc?

Słońce błysnęło mocno przez gałęzie drzew. Zamrugała oczami, jakby dopiero teraz zaczęła się budzić. Patrzyła z dołu na twarz obcego mężczyzny. Zadawał jej pytania, które rozumiała, ale nie wiedziała, jak na nie zareagować, tak jak nie mogła zrozumieć, dlaczego w rysach przyglądającego jej się z niepokojem człowieka nie ma nic znajomego. „Pomóc… byliśmy umówieni na dzisiaj…”; bardzo powoli sens usłyszanych przed chwilą słów zbiegał się z odpowiedzią, która – choć jeszcze niewyartykułowana – już miała pewność, że dostanie swoje pięć minut.

– Tak… Tak… – Siedziała w kucki oparta plecami o płot. Podnosząc się wolno, wygładziła przód sukienki, na której oprócz mokrych plam zauważyła zielone ślady od trawy. Wciąż oddychała szybko i płytko. Mrużąc oczy przed słońcem, pozwoliła pomóc sobie wstać.

Wirówka z pytaniami, które w kosmicznym pędzie bombardowały jej mózg, nie dawała się przełączyć na opcję stand by. Z największym wysiłkiem zmusiła się do udzielenia wyjaśnień facetowi, który sam zaczął zdradzać niepokój.

– Byliśmy… Byliśmy umówieni – powiedziała wolno, ale ze zrozumieniem.

– Pani Witecka? Nawigacja…

– To tu. Dobrze państwo trafili. – Udało jej się złapać jeden głęboki oddech.

– Mam wodę w samochodzie. – Czysta biel koszuli nieznajomego, który wciąż uważnie się w nią wpatrywał, nie wiedzieć czemu uspokoiła ją na tyle, że dalej mogła mówić już bez wysiłku.

– Nie trzeba. – Uśmiechnęła się słabo, uwalniając dłoń z ręki mężczyzny. – Zdarza mi się to czasami, kiedy tak wieje… – Wypuściła powietrze wąskim strumieniem, zamykając na chwilę oczy.

– Na pewno?

– Tak. – Matylda podniosła prawą rękę, wskazując otwartą dłonią furtkę. – Proszę, pokażę państwu dom.

Mężczyzna puścił przodem ją i swoją towarzyszkę. Matylda w milczeniu próbowała otworzyć kluczem drzwi wejściowe. Robiła to tyle razy przez ostatni rok, ale nigdy tak bezmyślnie jak dzisiaj. Przekręcała klucz w przeciwną stronę, chociaż powinna robić to już automatycznie.

– Może ja pomogę? – Właściciel białej koszuli wyjął jej delikatnie klucze z rąk. Chwilę później drzwi ustąpiły bez problemu.

– Proszę wybaczyć… – Matylda wciągnęła przez nos maksymalnie dużo powietrza, jakby miała zanurkować na Bóg wie ile. – Rozejrzyjcie się państwo. I – dokończyła, zauważywszy pytający wzrok mężczyzny – już mi lepiej.

– Mieszka pani na końcu świata – zagadnęła milcząca dotychczas kobieta.

– Proszę mi wierzyć, urok tych miejsc rekompensuje wiele… – Matylda dochodziła do siebie, stając z boku od wejścia i pozwalając nieznajomej parze wkroczyć swobodnie do salonu z widokiem na sad. Dopiero teraz poczuła chropowatość zmiętej w kulkę koperty, którą ciągle trzymała w zaciśniętej dłoni. Wpatrywała się w plecy gestykulującego faceta i gruby warkocz kobiety stojącej obok niego, ale widziała tylko obraz sprzed roku, którego od tamtej pory nie była w stanie wyprzeć z pamięci.

Kosma… Jej Kosma obejmujący jakąś kobietę i uśmiechnięty kilkulatek z lodem w małych rączkach, mówiący coś z wypiekami na twarzy do obojga. Teraz zobaczyła tę scenę jeszcze raz. Inaczej, jasno i pod właściwym kątem.

I dostrzegła w niej coś, czego wcześniej widzieć nie mogła. Że jego obecność tam nie oznaczała tego, co oznaczała; że uśmiech tamtej kobiety, choć skierowany do niego, tak naprawdę przeznaczony był… dla niej. Dotarł wreszcie do niej sens tej sceny i wszystkie pytania, które zadawała sobie przez cały ostatni rok, ułożyły się w jeden równy szereg, tworząc słowo – odpowiedź.

Ktoś podał jej rękę, żeby mogła zrobić ostatni krok na szczyt, i zaraz potem ta sama ręka pchnęła ją w przepaść; bez ostrzeżenia, bez modlitwy, bez zgody…

– Kiedy skończyliście państwo remont? Jakich materiałów użyto do wykonania instalacji sanitarnej? Jak przedstawia się sprawa z ogrzewaniem? Zima tutaj przecież…

Matylda wybiegła przed dom. Minęła furtkę i zawieszoną na niej żółtą skrzynkę na listy. Rozejrzała się chaotycznie wokół i po chwili zrobiła kilka kroków w tym samym kierunku co wiatr. Nie było potrzeby szukać zawartości wyblakłej koperty. Treść wiadomości mogłaby odtworzyć z pamięci. Każde słowo tworzyło jej nowy dekalog, było jak nowo odkryte działanie w skomplikowanej życiowej tabliczce mnożenia. Jakby chciał ją tym listem nauczyć liczyć. Liczyć tylko na siebie.

Nie dałem Ci szansy, bo i ja nie dostałem jej dla siebie. Dla nas. Los nie był łaskawy dla tej miłości, a dla mnie okazał się prawdziwym sukinsynem.

Nie oczekuję, że mi wybaczysz, chcę tylko prosić o odrobinę zrozumienia.

Nie mogłem inaczej, uwierz. Nie jest łatwo ścigać się z czasem. Jeszcze trudniej wyrzec się Ciebie.

Świadomość tego, że się umiera, jest obezwładniająca, Matyldo. Kiedy masz już taką wiedzę, wszystko blednie i traci znaczenie. Wszystko oprócz tego, co czuję do Ciebie.

Dlatego zrobiłem to, co zrobiłem.

Jeszcze mówię, ale lekarze twierdzą, że to kwestia czasu. Wytną mi połowę gardła, wiesz? Umieram na raka krtani. Chciałbym, żebyś zapamiętała mój głos z lepszych czasów. Jeśli cokolwiek z tego będziesz chciała kiedyś wspominać, to może właśnie to, jak mówiłem do Ciebie…

Przepraszam.

Kosma

Para pożegnana godzinę temu była ostatnią, której pokazała dom po tym, jak ogłoszenie o jego sprzedaży niespełna trzy tygodnie wcześniej trafiło do internetu. Od tamtej pory odbierała codziennie co najmniej kilka telefonów w tej sprawie. Nie była zdziwiona zainteresowaniem, jakie wzbudziła jej oferta. Tego właśnie oczekiwała po tym, jak uczciwie wyceniła całą nieruchomość i fachowo sfotografowała każdy kąt domu. Ten dzień był ostatnim, w którym witała i żegnała potencjalnych nabywców stodoły. Jej i jego… Czy już tylko jej…

Dom urządziła pod klucz. Tak, jak sama chciałaby mieszkać. Chociaż od paru miesięcy dekorowała go, wiedząc, że i tak pójdzie pod młotek, do samego końca i ostatniego detalu konsekwentnie wybierała tylko to, co podobało się jej samej. Tylko te przedmioty, w których obecności czułaby się swobodnie i bezpiecznie. Wnętrze miało intrygować, nie krzyczeć; inspirować, uspokajać, bawić i cieszyć. I takie było w najdrobniejszych szczegółach kolorów, faktur i rozmieszczenia sprzętów w zaplanowanej z rozmysłem przestrzeni.

Stare pędy dzikiego wina kazała na jesieni ostrożnie przenieść na ażurowy stelaż, który po bokach domu od strony sadu tworzył teraz zielone przewiewne zadaszenie dla mebli ogrodowych. Sama była zdziwiona, że ta operacja nie zaszkodziła roślinie. Krzew musiał mieć zahartowane korzenie i wielką wolę przetrwania. Gdyby wieloletnie wina gwarantowały takową, traciłaby majątek, upijając się do nieprzytomności.

Wzięła poduchę z kanapy, położyła ją na drewnianym podeście niskiego tarasu i usiadła przy zielonej ścianie z liści. Dojmująca cisza w domu była chłodna i niegościnna. Na zewnątrz wiatr się nieco uspokoił i znowu ustąpił miejsca rozwrzeszczanej ptasiej komitywie. Niesione przez wiatr baldachy przekwitłych mleczy turlały się na całej połaci ogrodu, zbijając się pod oknami i murem w cichą puszystość.

Słyszałam to już tyle razy: dajesz tyle, ile potrafimy unieść. Skąd wiesz, ile ja potrafię wytrzymać, przepłakać, wykrzyczeć? Ach, zapomniałam; przecież Ty wszystko wiesz. Więc i moją granicę znasz. Jeśli znasz, to nie mów. Nie chcę wiedzieć. Lepiej nie…

Na więcej już nie mam siły. Jeśli dotychczas tego nie robiłeś, to zrób to teraz. Zrób ze mną, co chcesz. Jeśli to ma być kara, to ta miłość musiała być fałszywa. A jeśli taka była, to jak niepojęta musi być ta prawdziwa? Czyja to była mistyfikacja? Jego czy Twoja? Nie, nie zgubiłam się i nie pogubiłam. Wierz mi, ktoś inny zrobił błąd. Tym razem – nie ja. Nie przez przypadek postawiłeś go na mojej drodze. Ty przecież nie masz na to czasu, prawda? Pozwoliłeś, żeby ulepił mnie od nowa; po coś… Jeszcze nie wiem, po co, i wybacz, ale nie rozumiem. Kiedyś zrozumiem – i to zdanie też słyszałam już nie raz. A kiedy w końcu zrozumiem – ile czasu mi zostanie, ile czasu mi dasz? I na co?

Nigdy nie mówiłam do Ciebie tak dużo. Kto inny chciałby tego słuchać. Słuchasz mnie? Może właśnie tego chcesz. Żebym nie zapominała, że jesteś. Szczerze umiem się modlić tylko o miłość i o śmierć. Chcesz mnie taką?

Nie wiedziała, co ma zrobić z pustą kopertą i z życiem, w którym chyba już nie miała na kogo czekać.

Pozostało jej tylko pożegnać się z Xenią i jej mężem. Już wcześniej zabrała z siedliska wszystkie swoje rzeczy. Zostawiła tylko jeden kubek, tak na dobrą wróżbę. Bardziej dla siebie niż dla kogoś innego. Żeby ktoś jeszcze kiedyś na nią czekał. Tu lub gdziekolwiek indziej. Obydwie bały się tego pożegnania. Matylda – na pewno. Nie chciała go przedłużać. Klucz od stodoły zostawiła na kuchennym parapecie. Nie patrzyła we wsteczne lusterko tak długo, jak długo wiedziała, że jeszcze widać w nim siedlisko. Przepłakała większość trasy do Warszawy. Częściej wycierała oczy rękawem, niż włączała migacz.

Bezsens ostatnich miesięcy i bezskuteczne próby wytłumaczenia samej sobie, że przecież coś jeszcze dalej musi być, że życie nie może już zawsze wyglądać tak, jak teraz, wylały się z niej strumieniem zbyt długo tłumionego, oszukiwanego żalu na zabranie jej tej jednej szansy, o której wykorzystaniu zdecydował ktoś inny.

Gdyby do tej pory jeszcze żył, byłby to cud, o który nie śmiałaby nawet prosić. Nie po tym, czego musiała doświadczyć przez ostatni rok. Widać limit jej szczęścia wyczerpał się nagle i niespodziewanie. Nie uprzedzono jej o tym ani mailem, ani listem poleconym. Jak bardzo się myliła, myśląc, że nie można już być bardziej samotnym!

Zatrzymała się na poboczu w szczerym polu. Musiała wysiąść z auta, bo czuła, że się dusi. Od strony pól wiatr przyniósł zapach wybujałych zbóż i wplecionych w nie polnych kwiatów. Falujące łany wibrowały w gorącym popołudniowym powietrzu czerwienią, kobaltem i bielą. Momentami kwiatów było więcej niż zboża. I tyle samo było w niej rozpaczy, przed którą nie miała już dokąd uciekać.

Nie pożegnała się z nim… Nie zamknęła otwartej książki; przerwała czytanie w pół zdania. Nie miała pojęcia, w jaki sposób ma ją teraz zamknąć.

Stary autobus PKS trząsł się niemiłosiernie, jakby właś­nie przyszedł czas na ostatnie podrygi i za chwilę miał skonać. Solidnie zionęło swojską kiełbasą, mokrą, znoszoną odzieżą i czymś jeszcze. Było to jednak tak trudne do zidentyfikowania, że Kosma poddał się po jakimś czasie i uchylił szerzej lufcik. Nie pomogło. Przez moment pomyślał, że rozsądniej byłoby przenieść się na tył, ale koniec autobusu okupowała hałaśliwa grupka wyrostków. Pili piwo i grali w karty. W sumie to nawet im zazdrościł, ale nie miał ochoty zawierać nowych znajomości. Rozłożył się wygodniej na swoim siedzeniu, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał sąsiad. Kosma miał już niemal pewność, że ta nieokreślona woń panosząca się w przestrzeni zdezelowanego pojazdu pochodziła ze sfatygowanego, gumowego obuwia mężczyzny.

Podlasie… Podlasze, Pod Lachami… Za oknem migały mu drewniane chatki, cerkwie i leśne ostępy. Kompletnie inny świat. Podróż przez pół Polski minęła bez przygód, za to na miejscu zderzył się z tym, co jednych urzeka, innych odtrąca na długo. Rzeczywistość małych miasteczek i wsi, inne zapachy, kolory, język i zwyczaje. Odkąd zostawił swoje auto córce, przywykł korzystać ze środków komunikacji publicznej. Planując podróż do Czeremchy, mógł oczywiście pożyczyć volvo od Michaliny, ale wiązałoby się to z tłumaczeniem, dokąd jedzie, po co i kiedy wróci. Nie chciał się tłumaczyć, a już na pewno nie miał zamiaru mówić jej nieprawdy. Ani prawdy. A ta była taka, że jechał do szeptuchy.

– Tonący chwyta się brzytwy… – powiedział do swego odbicia w lustrze, kiedy zbierał się do wyjścia z domu. Powtórzył to jeszcze, wysiadając z pociągu w Białymstoku, wsłuchując się we wschodni zaśpiew w głosach mijających go ludzi. Dziewięćdziesiąt kilometrów na południe była wieś, w której miał nadzieję znaleźć remedium na swój ginący głos. Był na to gotowy, nawet jeśli miałoby to skutkować przejęciem takiego zaśpiewu.

Od kilku miesięcy żył z wyrokiem. Co prawda wielu celebrytów w kolorowej prasie przekonywało, że rak to nie wyrok, ale Kosma wiedział swoje. Kiedy diagnoza postawiona przez laryngologa zmieniła mu życiowe priorytety i pogrzebała plany na przyszłość, zapadł się w sobie i zmalał. Jakby codziennie ubywało go po kawałku. Odczuwał to fizycznie; spodnie z każdym tygodniem spinał coraz mocniej paskiem, twarz zrobiła mu się bardziej pociągła, a kołnierzyki obcisłych do niedawna koszul zapinał teraz bez wysiłku. Ubywało mu kilogramów, tak jak dni, skrupulatnie wyliczonych przez profesora Klejmanna. Szanowany łódzki lekarz namawiał go na operację, bez której Kosma – co do tego medyk nie pozostawiał żadnych wątpliwości – nie będzie miał zbyt wiele czasu. Miesiące, w najlepszym wypadku rok.

– Chcę więcej! – Gwałtowność w głosie Kosmy, choć niemiła dla ucha, była dla lekarza całkiem zrozumiała.

– Więcej? Proszę położyć się na oddziale i zaakceptować propozycję leczenia. Wtedy zrobimy wszystko, by miał pan szansę na więcej – tłumaczył cierpliwie profesor.

– Pokroicie mnie i zaimplementujecie rurę. To jest ta propozycja leczenia?

– To jedyne wyjście, żeby mógł pan żyć.

– Żyć? – Kosma wstał z krzesła i skierował się do wyjścia z gabinetu. – Chyba raczej wegetować…

W zasadzie mógłby do Czeremchy dojechać wygodniej pociągiem, ale nie chciało mu się czekać na korzystne połączenie. Wybrał autobus; zjeździł takimi setki kilometrów w czasie studenckich praktyk, a i wcześniej – jeszcze w podstawówce – żółtymi autosanami podróżował do dziadków, na wieś. Dziadek Zygmunt prowadził nawet przez lata punkt sprzedaży biletów. Kosma pamiętał czarną, skórzaną aktówkę, a w niej rozłożone w równych rzędach żółtawe bloczki o rozmaitych nominałach. Do Milicza za siedem pięćdziesiąt, do Trzebnicy, Żmigrodu, a nawet Rawicza. Wtedy były to wyprawy na koniec świata, a skórzana aktówka stanowiła obiekt westchnień. Te wszystkie kieszonki i skrytki, i stalowe szczęki, mocno ściskające papierowe zwitki…

Pomysł z szeptuchą był jak błaganie o ostatnią szansę, jak próba wytargowania od losu czegoś jeszcze.

– Jak trwoga, to do Boga! – podsumowała była żona, Kaśka. Rozwiedli się kilka miesięcy przed postawieniem diagnozy i choć żyli osobno, to czuła się w jakiś sposób odpowiedzialna za to, co dzieje się w życiu ojca jej jedynej córki. – Mam jechać z tobą?

– Nie, nie trzeba. Muszę to zrobić sam, tylko wtedy ma to sens.

– Nie rozumiem. Dlaczego? Pojedziemy w trójkę, z Michaliną.

– Szeptucha to nie znachorka, co sypnie zielem i przyłoży opatrunek z cudowną maścią z ziół z Czarciej Łąki. To ktoś z darem od Boga, kto leczy modlitwą. Chcę to przeżyć w skupieniu. – Spojrzał na nią, jakby podejrzewał, że zaraz wybuchnie śmiechem. Ale w tej rodzinie od dawna już nikomu nie było do śmiechu. – Rozumiesz?

– Nie do końca, ale skoro tak wolisz…

Naprawdę tak wolał. Czuł, że kończy mu się czas i musi zrobić wszystko, by go nie zmarnować. Nie zostało mu zbyt wiele. Ruszył do Czeremchy jak po przeznaczenie.

W zasadzie najbardziej znaną uzdrowicielką z Podlasia była chyba pani Wala z Orli, w której rodzinie szeptano już od kilku pokoleń, ale Kosma zdecydował się na babcię Paraskiewę z małej osady w środku lasu. Spodobało mu się jej imię, poza tym polecił mu ją ktoś, do kogo miał pełne zaufanie. Musiał się jednak spieszyć, także dlatego, że kobieta była już bardzo leciwa i w zasadzie nie przyjmowała potrzebujących. Szykowała się w swoją ostatnią podróż. Miał nadzieję, że dla niego zrobi wyjątek: zaprosi go do izby, posadzi przy kuchennym stole i uczyni wszystko, co w jej mocy. Albo w mocy Tego, od Kogo ją otrzymała.

Z tamtych pierwszych kilku dni niewiele pamiętała.

– Ten skurwysyn cię zostawił, tak?! Matylda? – Wiktor potrząsał nią za ramiona, kiedy opuchniętymi od płaczu oczami patrzyła gdzieś na przestrzał. Nie pamięta, w jaki sposób dotarła do ich mieszkania. Auto zostawiła gdzieś na chodniku; nie była w stanie prowadzić. Wiktor po trzech dniach zastał ją tam w prawie zupełnie pustej już sypialni, skuloną na łóżku w ciuchach, których w ogóle nie zmieniła, odkąd tam przyszła. Zmatowione, potargane włosy potęgowały okropne wrażenie. Nigdy jeszcze nie widział jej w takim stanie. Nagły przestrach, który targnął nim w pierwszym momencie, kiedy zobaczył ją nieruchomą na łóżku, prawie natychmiast ustąpił miejsca wściekłości. Nie mógł jej opanować, od kiedy zorientował się, że milczenie byłej żony oznacza jego cholerną rację. Jej tępe i puste spojrzenie sprawiło, że przeszedł go dreszcz.

– Wyjdź, Wiktor… – Matylda poczuła, jak fala mdłości przybliża się i oddala, kiedy próbowała coś mówić, zmuszając przeponę do wysiłku. Jadła byle co przez te kilka dni; nie miała siły gotować ani gdziekolwiek wyjść. Ściśnięty żołądek buntował się za każdym razem, kiedy próbowała coś przełknąć.

– Mam cię zostawić jak ten gnój?! – Zwolnił uścisk rąk na jej ramionach; trzymał ją tak mocno, że przecież musiało ją to boleć. Odgarnął delikatnie dłonią włosy, które przykleiły się do jej spoconego policzka.

– Proszę cię, wyjdź… – Brzuch zaczął ją boleć na nowo. Teraz, kiedy poczuła ciepło rąk Wiktora, zaczęło jej się zbierać na płacz.

Przestał nią w końcu potrząsać; poprawił jej niesforne ramiączko biustonosza i pozwolił, żeby przytuliła się do niego jak dziecko.. Zaczęła cicho szlochać. Zupełnie się nie hamowała. Obnażyła tym płaczem cały swój wstyd i poniżenie; przed nim i przed sobą. Było jej wszystko jedno, co myślał o niej w tej chwili. Chciała tylko, żeby przestało boleć. Wpijała palce w jego przedramiona; twarzą wtuliła się w jego tors i czuła, jak koszula robi mu się coraz bardziej mokra od jej łez. Miała wrażenie, że dostaje gorączki od upału w mieszkaniu i ciepła jego skóry. Nie pytał już o nic więcej. Nie musiał. Okazało się, że jednak są chwile, kiedy rozumieją się bez słów.

Zamierzał tego dnia spakować resztę swoich rzeczy, których nie zdążył zabrać jeszcze z mieszkania. Po to właściwie przypadkiem się tu zjawił. Teraz zrezygnował z tego planu. Wyciągnął jakiś koc z dna szafy w przedpokoju i nieobleczoną poduszkę. Zreflektował się po chwili, że przy takiej temperaturze koc to jednak nie najlepszy pomysł. Zwinął go w mały rulonik w nogach łóżka.

Leżał obok niej, póki nie zasnęła. Matylda w półśnie czuła, jak układa się ostrożnie za jej plecami. Prawie jej nie dotykał – być może ze strachu, żeby znów nie zaczęła płakać, ale sama jego obecność w tym pustym mieszkaniu sprawiła, że zaczęła oddychać trochę swobodniej. Zasnęła, nim obeschły jej policzki.

Kiedy rano weszła do kuchni, zastała Wiktora nakrywającego do stołu. Pachniało kawą i świeżym pieczywem.

– Dżem… – Wzięła do ręki mały słoiczek z pachnącą zawartością. Otwarty słoiczek uwalniał przyjemną woń słodkich owoców.

– Nie miałaś w lodówce. – Położył pół kostki masła obok talerzyka z bułkami. – Zjedz coś! – Przed nią postawił kubek herbaty. Chciał jeszcze dodać, że za dwa tygodnie przekazuje klucze do mieszkania nowemu właścicielowi, ale uwolnił powietrze bez słowa. Zdąży jej to jeszcze zakomunikować. Nie to było teraz najważniejsze.

– Muszę iść do pracy. Zasiedziałem się. – Nie kłamał, ale na wszelki wypadek zapowiedział w firmie, że tego dnia może w ogóle się nie pojawić.

– Dziękuję. – Nie wiedziała, co ma jeszcze powiedzieć. Wyczytał z niej wszystko jak z otwartej książki. – Dobre bułki… – Unikała jego wzroku, skubiąc chrupiący brzeg przekrojonej na pół kajzerki.

– Lubisz te.

– Lubię. – Wolno rozsmarowała odrobinę masła. Świeże produkty pobudziły w końcu jej apetyt, a zapach śniadania podziałał uspokajająco. A może było to poczucie bezpieczeństwa, złudnie się z nim łączącego… Różnica między nocą, która – jak się bała – nigdy się nie skończy, a tym porankiem była kolosalna. Przez jedną krótką chwilę miała wrażenie, że to, co zobaczyła trzy dni temu, było tylko okropnym snem. Zaraz jednak gwałtowne ukłucie gdzieś w okolicy mostka przypomniało jej, że dzisiejszy poranek jest piękny, ale nie dla niej.

Przez otwarte okna wlewało się do mieszkania z każdą chwilą cieplejsze powietrze. Ktoś piętro niżej podkręcił Trójkę. Jakiś letni rytm przebijał się przez szum i klaksony aut.

– Przyjdę wieczorem. Nie myśl za dużo!

Rada była jej potrzebna jak umarłemu kadzidło, ale nic innego nie przyszło mu do głowy, żeby przerwać nieznośną ciszę.

– Po co to robisz…?

– Nie atakuj mnie. Martwię się. Ot co.

– Poradzę sobie. – Ton jej głosu mówił dokładnie coś innego.

– Jesteś pewna?

Zamilkła. Jej milczenie go nie dziwiło, ale tym razem był zły na siebie, że je przewidział.

– Jestem w mieście. Po prostu dzwoń. – Podniósł się powoli, chociaż nie miał ochoty jeszcze wychodzić. Pragnął zostać, ale nie wiedział, czy ona tego chce. I nie wiedział, czy sam chce się łudzić, że mogłaby o tym pomyśleć. Zdusił w sobie to pytanie, zmył naczynia i wytarł dłonie w kuchenną ściereczkę. – Musisz się pozbierać – powiedział, kiedy odprowadziła go do drzwi i pocałowała w policzek.

– Obiecuję! – Skrzyżowała przedramiona na brzuchu. – Dzięki za śniadanie i zakupy.

– Nie ma za co. – Patrzył na nią jeszcze przez chwilę smutnymi oczami. – Musisz! – powtórzył.

Wiedziała, że musi, chociażby dlatego, że od pewnych decyzji odwrotu już nie było. I tym jednym słowem jej to przypomniał.

Musiała jeszcze z innego powodu…

Wysiadł z wyraźną ulgą. Przystanek w samym środku Czeremchy tonął w promieniach popołudniowego słońca. Jak na każdej polskiej wsi, tak i tu nie działo się nic, co wykraczało poza utarte i bezpieczne schematy. Kilka psów leniwie wylegiwało się przed skromnymi domkami. Nieco dalej grupka dzieci ganiała po ulicy za piłką, za nic mając ruch samochodów. Zresztą stare skody i wartburgi przejeżdżały tędy od wielkiego dzwonu, a kierowca, zazwyczaj trąbiąc już z daleka, dawał maluchom czas na rozbiegnięcie się w popłochu.

– „Knajpa, kościół, widok z mostu”1… – zanucił pod nosem i ruszył w stronę pobliskiego sklepiku. Zwykle w takich miejscach koncentrowało się życie towarzyskie, a skoro tak, to będzie mógł tam zasięgnąć języka. Jako obcy element musiał się liczyć z nieufnością. I nie pomylił się. Przed budynkiem kilku miejscowych popijało tanie wina; przyglądali mu się uważnie, zanim zniknął w środku.

W sklepie była tylko ekspedientka. Mocny makijaż, a zwłaszcza czerwień jej warg, nie pozwalały mu się skupić, więc milczał przez chwilę.

– No i co on tak zaniemówił, kochanieńki? – przerwała ciszę kobieta za ladą. – Czego mu trzeba? Niech się nie wstydzi!

Kosma rozważał w myślach ten w gruncie rzeczy prosty komunikat i doszedł do wniosku, że skoro są tu tylko we dwoje, to mimo użycia trzeciej osoby pytanie zostało zadane właśnie jemu.

– Dzień dobry, którędy dojdę do Paraskiewy? – Przyjął za pewnik, że szeptunkę musi tu znać każdy mieszkaniec. Znów trafił w dziesiątkę.

– Do naszej szeptuchy? Toć ona już nie przyjmuje. A na co on choruje? – Czerwonousta ekspedientka wciąż mówiła do niego w trzeciej osobie. Postanowił nie oponować.

– Zakochałem się… – odpowiedział krótko.

– Tylko tyle?

– I mam raka – dokończył z wahaniem.

– To on dobrze trafił. Z chorobą Paraskiewa sobie poradzi! Ale z tym zakochaniem, to sama nie wiem, może lepiej do popa iść?

– Spróbuję u szeptuchy.

– Pójdzie tak, jak droga prowadzi, pod las. A później duktem do samej chatki, trzeba głośno stukać, bo babcia niedosłysząca już. Zrozumiał?

– Co miał nie zrozumieć? Podziękował serdecznie! – Kosma mimowolnie przeszedł na tryb ekspedientki, co przyszło mu nad wyraz łatwo. – Z Bogiem!

– Z Bogiem, z Bogiem, tylko niech starej nie męczy. – Uśmiechnęła się na pożegnanie. – A może co kupi na drogę?

– Pani da czekoladę i coś do picia. A resztę kupi, jak będzie wracał. Miłej pracy!

Ruszył raźno przed siebie. Jeśli miał wrócić przed zmierzchem do cywilizacji, to powinien się spieszyć. Ostatni autobus do miasta odchodził koło dwudziestej pierwszej, nie uśmiechało mu się szukanie noclegu po wsi ani spędzenie nocy na stacji kolejowej. Nie był nawet pewien, czy jest tam jakiś budynek, w którym mógłby przekimać na ławce do rana. Nie rozpracował logistycznie tej wyprawy, wszystko odbywało się na wariackich papierach.

Jak zawsze, pomyślał i przyspieszył kroku.

Droga wiodła przez las, potężny, zielony i tajemniczy. Słyszał bzyczenie dzikich pszczół, nawoływania ptaków i trzask łamanych gałęzi, zupełnie jakby ktoś szedł za nim. Rozejrzał się na boki, ale nie zauważył niczego podejrzanego. Mały plecak zaczął mu ciążyć, ucieszył się więc, widząc najpierw komin, a później dach i zmurszałe ściany drewnianej chatki.

– Jak w pieprzonej bajce! – Nie mógł się powstrzymać od komentarza i już po chwili zdał sobie sprawę z niestosowności użytych słów. Tu nie wypadało być wulgarnym. Miejsce było wyjątkowe; świadczyły o tym dziesiątki świętych obrazków i krzyżyków przymocowanych do drzew. Dopiero teraz zadarł głowę i zauważył, jak wiele tych pamiątek i śladów ludzkiej wdzięczności przegapił wcześniej. Na dobrą sprawę nie sposób było zabłądzić – drogę do szeptuchy wyznaczały kapliczki na pniach. Dobrze wiedział, że ozdobionym nimi drzewom nic nie grozi i nikt nie odważy się ich ściąć. Każdego drwala czy pilarza, który tknąłby swym narzędziem drzewo z wotywną deską, czekało nieszczęście. Choroba albo śmierć w rodzinie. Tak wierzono tu od wieków, a i dziś wiara ta najwyraźniej miała się całkiem dobrze. Nie zdziwiło go to; ludzie w tym regionie żyli bliżej natury. Pełniej i piękniej, jakby wiedzieli więcej. Dlatego tu przyjechał. To była jego ostatnia deska ratunku. Jego deska wotywna.

Kilkadziesiąt żyjących jeszcze szeptunek każdego dnia szeptało słowa modlitwy, pochylając się nad takimi jak on. Ludźmi bez nadziei, dla których zabrakło racjonalnych rozwiązań. Na wsi dawniej wszystko było poukładane – jak bolał ząb, szło się do kowala. Jak w okolicy był znachor czy zielarz, można było go poprosić o mieszankę na wszystkie dolegliwości. Jeśli zmartwienia nie przechodziły, konieczna była wizyta u szeptuchy. Idź do tej, co się modli – mówiono wtedy, godząc się na ostateczną Boską interwencję. Bo w rzeczy samej wierzono, że szeptuchy swój dar otrzymały właśnie od Boga, i dlatego mogą pomóc w sprawach beznadziejnych. To była ich powinność – obdzielać posiadanym darem potrzebujących. Dziś z ich usług korzystali nie tylko najbliżsi sąsiedzi, ale przede wszystkim zabiegani mieszkańcy wielkich miast. Tylko tu, przyparci do muru przez chorobę, znajdowali chwilę dla siebie. Jakby wkraczając na posesję tej czy innej starowinki, zrywali krępujący ich gorset uprzedzeń, nawyków i konwenansów. Nawet jeśli drogę w takie miejsca znaleźli w Google.

Tak właśnie poczuł się Kosma, uchylając furtkę prowadzącą na małe podwórko. Obowiązkowa grusza, lipa i jabłoń skłaniały swe wiekowe gałęzie, a pilnujące porządku w obejściu psy podbiegły, machając przyjaźnie ogonami. Z daleka było widać, że są przyzwyczajone do wizyt obcych i oczekują od nich nie tylko zainteresowania, ale i smakołyków. Nie przewidział tego, ale jako właściciel wilczarza irlandzkiego, który też nie stronił od psich przysmaków, w plecaku miał jakiś zapas. Obdzielił nim sprawiedliwie parę kundelków i podrapał je po grzbietach. Na razie szło mu jak z płatka. Pełen nadziei podniósł się i ruszył w stronę drzwi.

Za Radzyminem zaczęło nieśmiało zmierzchać. Ostre jeszcze słońce wisiało nisko nad horyzontem i coraz częściej znikało za kępami drzew. Przez Marki i centrum przejechała bez problemu. Jakiś kilometr przed domem rodziców zatrzymała się na chwilę na stacji benzynowej. Kupiła opakowanie ibupromu; nie była pewna, czy w domowej apteczce coś znajdzie. Bała się, że bez pigułki przeciwbólowej jej codzienne leki nie wystarczą, żeby przespać chociaż parę godzin. Jechała powoli pustoszejącymi uliczkami, coraz dalej od serca miasta.

Teraz dopiero zaczynała pojmować niezrozumiałą niezgodę na to wypchnięcie jej na głębinę bez chwili na ostatni oddech. Tłumaczyła ją sobie na wszelkie możliwe sposoby przez te wszystkie miesiące. I za każdym razem wspomnienie łagodnego uśmiechu Kosmy, jego szczerych oczu i słów o nich, o ich przyszłości, którymi karmił ją jak ciastem wyjętym prosto z pieca, było jak nagły niespodziewany krzyk wśród tysięcy myśli przychodzących jej do głowy zawsze wtedy, kiedy próbowała nakazać swojemu wewnętrznemu wzrokowi zajrzeć mu za plecy i zobaczyć jego drugą twarz. Nagle okazało się, że tej twarzy nie było. Że był tylko jego strach przed jej drugą twarzą, którą bał się zobaczyć po tym, kiedy powie Matyldzie prawdę. Jak bardzo ten strach odsunął go od ich świata, w którym już nic nie miało być twardsze od fundamentu szczerości? Tego fundamentu, którego nowe znaczenie poznawali właściwie po raz pierwszy…? Czuła nieznany posmak wymykającej się rozumowi ulgi, że jednak ta niezgoda potrafiła wytrwać w niej aż do teraz i w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku odejść gdzieś, gdzie być może okaże się bardziej potrzebna. Na jej miejscu mościła się już bez skrępowania bezradność wobec czegoś, na co Matylda nie miała wpływu – niechcianych prezentów od losu, który zostawiał je pod drzwiami bez pokwitowania i możliwości zwrotu.

Bał się dzielić z nią ten lęk. I w końcu każde zostało samo ze swoim.

Kiedy podjeżdżała pod dom, paliło się już tylko światło w kuchennym oknie. Ojciec, jeśli jeszcze nie spał, czytał coś pewnie w łóżku przy nocnej lampce, ale z podjazdu nie mogła tego zobaczyć.

Pani Radecka musiała usłyszeć szum silnika, bo kiedy Matylda otwierała niezamknięte jeszcze na klucz drzwi, stanęła w korytarzu z bawełnianą ściereczką w dłoni.

– Już miałam dzwonić… Długo cię nie było, dziecko – powiedziała cicho i poprawiła spadający na czoło kosmyk włosów. Matylda wyraźnie zauważyła, że matka jest zmęczona i że widok córki całej i zdrowej przyniósł jej ogromną ulgę.

– Jestem. Jak dzieci? – Zdejmowała szybko sandałki, patrząc cały czas uważnie na twarz matki.

– Śpią od jakiejś godziny.

– Mocno płakały? – Pocałowała ją szybko w policzek i minęła, kierując się w głąb mieszkania.

– Prawie wcale, aniołki…

– Ostatni raz zostawiłam je na tak długo – powiedziała cicho bardziej do siebie niż do matki.

Spory pokój nie był zupełnie ciemny. Oświetlały go dwie małe lampki dające ciepły, słaby blask. Matylda podeszła do dwóch łóżeczek postawionych obok siebie. Dziewczynki spały spokojnie, obie na tym samym boku z rączkami uniesionymi do góry. Patrzyła z czułością na córki i dotykała ich maleńkich, chłodnych paluszków, gładząc delikatnie dołki ich dłoni opuszkiem palca. Czy on czułby tę bezbrzeżną, niezwykłą miłość, jak ona teraz?

------------------------------------------------------------------------

1 Andrzej Zaucha, C’est la vie – Paryż z pocztówki (sł. Jacek Cygan).

Ciąg dalszy w wersji pełnej