Zaginiona Księga Bieli - ebook

Prolog

Idris, 2007

Nie świtało jeszcze, kiedy Magnus Bane wjechał na polanę, rozmyślając o śmierci. Ostatnio rzadko pojawiał się w Idris – takie zagęszczenie Nocnych Łowców wywoływało w nim niepokój – jednak musiał przyznać, że Anioł wybrał całkiem ładne miejsce na dom Nefilim. Powietrze było zimne i czyste, pachnące alpejską świeżością. Rosnące na brzegach doliny sosny kołysały się z wdziękiem. Idris czasami bywał przytłaczający, gotycko ponury i złowrogi, ale ta jego część wyglądała jak wyjęta z niemieckiej baśni. Może właśnie dlatego, mimo pałętających się wszędzie Nocnych Łowców, jego przyjaciel Ragnor Fell zbudował tutaj swój dom.

Ragnor nie należał do pogodnych osób, a jednak, z niewytłumaczalnych przyczyn, stworzył przytulny dom. Czarownik zdecydował się na niską kamienną chatę z dwuspadowym, wysokim dachem pokrytym strzechą z żyta. Magnus doskonale zdawał sobie sprawę, że Ragnor teleportował tę strzechę bezpośrednio z tawerny w North Yorkshire, ku konsternacji tamtejszych gości.

Jadąc kłusem w dół doliny, czarownik czuł, że jego obecne kłopoty blakną. Z góry wszystko wydawało się fatalne. Valentine Morgenstern pracował usilnie nad rozpętaniem upragnionej wojny, a Magnus był w to zdecydowanie za bardzo zamieszany. A jednak był też ten chłopak, z tymi jego trudnymi do opisania, błękitnymi oczami.

Niemniej przez chwilę zostaną z Ragnorem sami, tak jak wielokrotnie w przeszłości. Później będzie musiał stawić czoła światu i jego problemom, które pojawią się wraz z Clary Fairchild.

Zostawił konia za domem i ruszył ku frontowym drzwiom. Okazało się, że nie były zamknięte na klucz i wystarczyło lekko pchnąć, by się uchyliły. Magnus spodziewał się znaleźć przyjaciela zajętego piciem herbaty albo lekturą grubego tomiszcza, jednak Ragnor właśnie niszczył swój salon. Trzymał nad głową drewniane krzesło, opętany jakąś gorączką.

– Ragnor? – zagaił Magnus, a w odpowiedzi jego przyjaciel posłał krzesło na ścianę, gdzie rozbiło się w drzazgi. – Przyszedłem w złym momencie?

Ragnor chyba dopiero teraz zauważył czarownika. Podniósł palec, jakby dawał mu znak, by poczekał chwilę, a potem zdecydowanym krokiem pomaszerował do pękatej dębowej komody, która stała po drugiej stronie pomieszczenia. Wysunął wszystkie szuflady, które wylądowały na podłodze z głośnym łupnięciem i brzękiem metalu oraz porcelany. Wyprostował się, ściągnął łopatki i odwrócił się do Magnusa.

– Masz wzrok szaleńca, Ragnorze – powiedział ostrożnie czarownik.

Zawsze widział w przyjacielu względnie eleganckiego dżentelmena, dobrze ubranego, ze zdrowym blaskiem zielonej skóry i białych rogów, które wyrastały mu z czoła. Mężczyzna przed nim sprawiałby wrażenie kogoś w złej kondycji bez względu na to, kim by był, jednak jak na Ragnora było naprawdę, naprawdę źle. Wyglądał na zagubionego, z rozbieganymi oczami, jakby próbował dojrzeć kogoś, kto ukrywał się tuż poza polem widzenia.

– Znasz określenie sub specie aeternitatis? – zapytał donośnym głosem bez żadnego wstępu.

Magnus nie był pewien, co właściwie spodziewał się usłyszeć od przyjaciela, ale zdecydowanie nie to.

– To znaczy mniej więcej „z punktu widzenia wieczności”? Chociaż to oczywiście nie jest dosłowne tłumaczenie. – Ich rozmowa już zdążyła potoczyć się w niewłaściwym kierunku.

– Tak – odparł Ragnor. – Tak, z perspektywy tego, co jest prawdziwe, naprawdę i prawdziwie prawdziwe. Nie iluzji, które oglądamy na co dzień, oszukując się, że są prawdą, ale rzeczy odartych z wszelkich iluzji. Spinoza. – Po chwili dodał z nostalgią: – Ten to dopiero potrafił pić. Ale za to świetnie szlifował soczewki.

– Nie mam bladego pojęcia, o czym mówisz – oznajmił Magnus.

Nagle Ragnor skupił uwagę na przyjacielu, patrząc mu prosto w oczy, bez mrugania.

– Wiesz, czym jest egzystencja sub specie aeternitatis? Nie naszego świata, nawet nie światów, które znamy, ale absolutnie wszystkiego? Bo ja wiem.

– Czyżby? – rzucił Magnus.

Ragnor nie odwracał od niego wzroku.

– To są demony – powiedział. – To zło. To chaos do szpiku kości, kocioł wrzącej złowrogiej woli.

Magnus westchnął. Jego przyjaciel miał depresję. Czarownikom zdarzało się na nią zapadać, kiedy ich życie trwało znacząco dłużej niż jakiegokolwiek Przyziemnego, a absurd wszechświata stawał się dla nich jednocześnie bardziej i mniej zabawny. Wejście na tę ścieżkę było wyjątkowo niebezpieczne.

– Ale niektóre rzeczy są fajne, prawda? – Próbował przypomnieć sobie, co Ragnor lubił najbardziej. – Wschód słońca nad Fudżi? Butelka starego dobrego tokaja? I tamta kawiarnia w Hadze, gdzie piło się kawę z naparstków i czuło, jak pali w żołądku? – Wytężył pamięć. – I to, jak głupio wygląda albatros, gdy ląduje na wodzie?

Ragnor wreszcie zamrugał, kilkakrotnie, po czym opadł na fotel z tapicerką w kratę.

– Nie mam depresji.

– Jasne, przecież to tylko typowy dla starego Ragnora totalny egzystencjalny nihilizm.

– Zemściło się na mnie, Magnusie. Wszystko, co zrobiłem. Teraz ściga mnie gruba ryba. Najgrubsza. No, w sumie prawie najgrubsza.

– Nadal całkiem tłusta – zgodził się Magnus. – Czy chodzi o Valentine’a? Bo…

– Valentine! – warknął Ragnor. – Kretyńskie sprawy Nocnych Łowców, nie mam do nich cierpliwości. Ale to dobry moment, żebym zniknął. Wszystkie złe rzeczy, które się teraz dzieją w Idris, są pewnie związane z tą całą draką z Darami Anioła. Nie ma sensu, żeby kwestionowali to ci, którzy stanowią prawdziwe zagrożenie.

Magnus zaczynał mieć tego dosyć.

– Raczysz powiedzieć mi w końcu, o co chodzi? Skoro poprosiłeś, żebym się tu zjawił? To podobno sprawa życia i śmierci. Możemy się napić herbaty czy już rozbiłeś czajnik?

Ragnor pochylił się w jego stronę.

– Zamierzam sfingować własną śmierć, przyjacielu.

Zaśmiał się, po czym odwrócił się i ruszył przez drzwi, zapewne żeby kontynuować przemeblowanie. Magnus z niechęcią podążył za nim.

– Rany boskie, a czemu miałbyś to zrobić?! – zawołał do pleców Ragnora.

– Nie wiem, dlaczego akurat teraz, ale kilku z nich wraca. Nie da się ich zabić, wiesz, można ich tylko odesłać na jakiś czas, jednak potem wracają. Och tak, wracają.

Magnus zaczynał się zastanawiać, czy Ragnor przypadkiem nie postradał rozumu.

– Kto?

Tamten nagle pojawił się tuż obok Magnusa, wychodząc z czegoś, co czarownik wziął za szafę, ale okazało się korytarzem.

– I jeszcze pyta kto – rzucił sarkastycznie jego przyjaciel i przez moment brzmiał jak typowy Ragnor. – O kim mówimy? O demonach! Wielkich Demonach! Cóż za nazwa. Dlaczego pozwoliliśmy im ją wymyślić? Wcale nie są takie wielkie.

– Piłeś?

– Całe życie – przyznał Ragnor. – Pozwól, że podam ci imię, a ty mi powiesz, czy cokolwiek dla ciebie znaczy.

– Śmiało.

– Asmodeusz.

– Kochany tatuś – rzucił Magnus.

– Belfegor.

– Straszna z niego klucha. Czy ty do czegoś zmierzasz? Czy któryś z nich cię ściga?

– Lilith.

Magnus syknął, wciągając gwałtownie powietrze. Jeśli Lilith deptała Ragnorowi po piętach, było naprawdę źle.

– Matka Demonów. Kochanka Sammaela.

– Bingo. – Oczy Ragnora błysnęły. – Nie ona. On.

– Sammael? – zaśmiał się Magnus. – Nie ma mowy.

– A jednak – odparł Ragnor ze zdecydowaniem, po którym czarownik poznał, że jego przyjaciel nie żartuje.

– Mogę usiąść czy coś? – zapytał Magnus, czując ucisk w żołądku.

Schowali się w pobojowisku, jakim stała się sypialnia Ragnora. Udało mu się złamać ramę łóżka, co było dość imponującym osiągnięciem. Magnus przysiadł na biurku, które jakimś cudem ocalało. Ragnor kręcił się po pokoju.

– Sammael, jak wszyscy wiedzą, nie żyje – podjął Magnus. – Zrobił coś, co ściągnęło na nasz świat demony, a potem został zabity i ludzie mówią, że archanioł…

– Dobrze wiesz, że nie da się go naprawdę zabić – wypalił niecierpliwie Ragnor. – Nawet znacznie mniej potężne demony w końcu wracają. Zawsze było wiadomo, że powróci. I powrócił.

– Dobra – ciągnął Magnus – ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z tobą. No, w jakimś stopniu dotyczy to nas wszystkich, oczywiście, ale poza tym? Nie, proszę, nie rzucaj już meblami, dopóki mi tego nie wytłumaczysz.

Ragnor opuścił ręce, a lampa podłogowa, która leniwie frunęła w kierunku sufitu, łupnęła o ziemię.

– Szukał mnie. Nie wiem dlaczego, ale się domyślam.

– Czekaj – powiedział Magnus, jego umysł zaczynał nadążać. – Jeśli Sammael wrócił, dlaczego nie sieje, no wiesz, spustoszenia?

– Jego powrót jeszcze się nie dokonał. Nie może spędzać zbyt wiele czasu w naszym świecie, wciąż unosi się w swego rodzaju otchłani. Myślę, że chce, żebym znalazł mu wymiar.

Magnus uniósł wysoko brwi.

– Wymiar?

Ragnor pokiwał głową.

– Demoniczne królestwo. Jedno z pozostałych wymiarów w skupisku baniek mydlanych, którym jest nasza rzeczywistość. Na początku będzie bardzo słaby. Będzie potrzebował energii, żeby zebrać siły, zwiększyć magiczne moce. Jeśli zdobędzie własną sferę, może przerobić ją na coś w rodzaju dynama napędzającego jego moc. A ja, Ragnor Fell, jestem największym specjalistą od magii wymiarów w tym świecie.

– A przy tym najskromniejszym. Dlaczego sam nie może sobie znaleźć wymiaru?

– Och, pewnie w końcu by znalazł. Zresztą prawdopodobnie szukał go przez cały ten czas. Jednak czas demonów różni się od ludzkiego. A nawet czasu czarowników. Może minąć jeszcze kilkaset lat, zanim naprawdę powróci. A może tylko jeden dzień. – Zamilkł. Stojący w kącie kosz powoli się przewrócił, wyrzucając swoją zawartość na nierówne klepki podłogi.

– Czyli zamierzasz sfingować własną śmierć. Czy to nie zbyt… pochopna decyzja?

– Czy ty w ogóle masz pojęcie, co się stanie, gdy Sammael odzyska pełnię mocy? Gdy wróci do Lilith i połączą siły? Wybuchnie wojna, przyjacielu. Wojna na Ziemi. Totalne zniszczenie. Nie będzie już żadnych butelek tokaju! Nie będzie albatrosów!

– A co z innymi ptakami morskimi?

Ragnor westchnął i usiadł obok przyjaciela.

– Muszę się ukryć. Niech Sammael myśli, że zaszyłem się gdzieś, gdzie nikt nie ma do mnie dostępu. Ragnor Fell, ekspert od magii wymiarów, musi zniknąć na zawsze.

Magnus rozważał przez chwilę te słowa. Wstał i przeszedł z sypialni do salonu. Lubił to miejsce. Przez ponad sto lat stanowiło dla niego drugi dom. Ragnor był jego przyjacielem i mentorem wiele lat dłużej. Magnus czuł smutek, czuł gniew. Nie odwracając się, powiedział:

– Jak cię znajdę?

– Ja znajdę ciebie – odparł Ragnor. – W takiej czy innej postaci. Poznasz mnie.

– Moglibyśmy mieć jakieś słowo klucz – zaproponował Magnus.

– Wystarczy, że opowiem ci historię z wieczoru, w którym pierwszy raz napiłeś się śliwowicy, nalewki ze wschodniej Europy. O ile dobrze pamiętam, tamtej nocy śpiewałeś piosenkę własnego autorstwa.

– Może nie słowo klucz. Może puścisz do mnie oko czy coś.

Ragnor wzruszył ramionami.

– Nie powinno minąć wiele czasu, zanim moja nowa persona zacznie być znana. Zastanawiam się, kim powinienem teraz zostać. Tak czy inaczej, jeśli nie masz nic więcej…

– Owszem, mam – wtrącił Magnus. – Potrzebuję Księgi Bieli.

Ragnor najpierw zaśmiał się pod nosem, po czym zarechotał donośnie i poklepał Magnusa po plecach.

– Ach, ten Magnus Bane. Będzie topił mnie w intrygach Podziemnych, aż wydam fałszywe ostatnie tchnienie. Na cóż ci teraz, drogi przyjacielu, Księga Bieli?

Magnus odwrócił się, by na niego spojrzeć.

– Muszę obudzić Jocelyn Fairchild.

Ragnor znowu się zaśmiał.

– Niesamowite, niesamowite! Nie tylko potrzebujesz Księgi Bieli, ale musisz też znaleźć ją, zanim zrobi to Valentine Morgenstern. Nasza przyjaźń zawsze obfitowała w różne okropne wydarzenia, Magnusie. Chyba będzie mi tego brakowało. – Uśmiechnął się. – Księga znajduje się w rezydencji Wayland. W bibliotece, w okładce innej książki.

– Jest ukryta w starym domu Valentine’a?

Ragnor uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Jocelyn ją tam ukryła. W książce kucharskiej. Proste przepisy dla gospodyń domowych, chyba tak brzmiał tytuł. Nietuzinkowa kobieta. Tylko za mąż wyszła fatalnie. Tak czy inaczej, muszę uciekać. – Ruszył w kierunku drzwi.

– Czekaj. – Magnus poszedł za nim i potknął się o coś, co okazało się mosiężnym posążkiem małpy. – Córka Jocelyn jest w tej chwili w drodze do ciebie, by zapytać o Księgę.

Ragnor uniósł wysoko brwi.

– Cóż, nie mogę jej pomóc. W końcu jestem martwy. Będziesz musiał sam przekazać jej tę informację. – Odwrócił się do wyjścia.

– Czekaj – powtórzył Magnus. – Jak, eee… Jak umarłeś?

– Zostałem zabity przez zbirów Valentine’a, oczywiście – odparł Ragnor. – Dlatego robię to właśnie teraz.

– Oczywiście – mruknął Magnus.

– Oni też szukali Księgi Bieli. Doszło do szarpaniny, zginąłem. – Ragnar sprawiał wrażenie zniecierpliwionego. – Naprawdę muszę cię we wszystkim wyręczać? Proszę. – Wyminął przyjaciela, tupiąc głośno, po czym wyciągnął palec wskazujący lewej ręki do ściany i zaczął na niej pisać ognistym pismem Abyssal. – Zapiszę ci to tutaj, żebyś nie zapomniał.

– Serio? Abyssal?

– Zostałem… zabity… przez… bandę… Valentine’a… ponieważ… – Przerwał na moment i zerknął na przyjaciela. – Nigdy nie byłeś w tym dobry, więc przyda ci się trochę praktyki. – Odwrócił się do ściany i wrócił do pisania. – A teraz… nie… żyję… ojej. I już. Gotowe.

– Czekaj – powiedział Magnus po raz trzeci, ale tym razem nie miał o co zapytać. Chwycił przypadkowy szklany słoik, który leżał przewrócony na półce nad kominkiem. – Nie zabierasz ze sobą… – zerknął na etykietę i uniósł brew – pasty do rogów?

– Moje rogi będą musiały się bez niej obejść – stwierdził Ragnor. – Zejdź mi z drogi, będę teraz fingował własną śmierć.

– Nie wiedziałem, że polerujesz sobie rogi.

– Teraz już wiesz. Jak się ma rogi, trzeba o nie dbać. Wychodzę, przyjacielu.

W końcu Magnus nie zdołał już dłużej nad sobą panować.

– Naprawdę musisz? – zapytał, brzmiąc przy tym jak nadąsane dziecko, co zauważył nawet on sam. – To jakieś szaleństwo, Ragnor. Nie musisz umierać, żeby się chronić. Możemy porozmawiać ze Spiralnym Labiryntem. Nie musisz sam się z tym zmagać. Przecież masz przyjaciół! Potężnych przyjaciół! Takich jak ja!

Ragnor długo mu się przyglądał. W końcu podszedł i uściskał go z ogromną powagą. Magnus pomyślał, że był to może piąty czy szósty uścisk w kilkusetletniej historii ich przyjaźni. Ragnor nie należał do miłośników fizycznego kontaktu.

– To mój problem i sam sobie z nim poradzę – odparł. – Inaczej ucierpiałaby moja duma.

– Ja chciałem tylko powiedzieć, że nie musisz tego robić.

Ragnor odsunął się i popatrzył na niego ze smutkiem.

– Właśnie że muszę.

Odwrócił się do wyjścia.

Magnus patrzył na ogniste litery na ścianie, które już gasły i stawały się niewidzialne.

– Nie wiem, dlaczego robię z tego wielkie halo – powiedział.

– Ty po prostu uwielbiasz dramatyczne gesty. Zobaczymy, czy ta cała „sfingowana śmierć” potrwa chociaż tydzień, zanim się znudzisz i pojawisz w moim mieszkaniu z zestawem do gry w crokinole.

Ragnor zaśmiał się i zniknął, nie mówiąc nic więcej.

Magnus jeszcze długo wpatrywał się w puste miejsce, w którym dopiero co stał jego były mentor. Nie zabrał żadnego bagażu, nawet kilku ubrań na zmianę i szczoteczki do zębów. Zwyczajnie zniknął z tego świata.

Drzwi frontowe stały otworem, Ragnor nie zamknął ich po sobie. W ten sposób lepiej pasowały do wymyślonego przez niego scenariusza, ale Magnusa uwierały. Po chwili ostrożnie je zamknął.

W zrujnowanej kuchni przyjaciela znalazł ogromną glinianą fajkę, a w zdewastowanej łazience słoik suchych liści rzadkiej rośliny pochodzącej z Idrisu – była popularna wśród Nocnych Łowców w czasach, kiedy Magnus był jeszcze dzieckiem, setki lat temu. W imię Ragnora, w imię starych czasów, zapalił fajkę i zaciągnął się z zadumą.

Z okna podziwiał rytmiczny krok koni Clary Fairchild i Sebastiana Verlaca, którzy zbliżali się do chaty.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cierń snu

Wrzesień 2010

Było już późno, a jeszcze przed chwilą również cicho. Magnus Bane, Wysoki Czarownik Brooklynu, siedział w salonie na ulubionym fotelu, z otwartą książką na kolanach, i patrzył, jak ktoś szarpie zamek jego okna. Przez cały ostatni tydzień czary chroniące mieszkanie były wystawiane na próbę. Wyglądało na to, że nieznajomy postanowił teraz dokonać bardziej bezpośredniego natarcia.

Magnus uznał to za niemądrą decyzję. Po pierwsze, czarownicy nie spali do późna. Po drugie, mieszkał tutaj także Nocny Łowca – który w tym momencie przeprowadzał patrol; racja, ale Magnus mógłby spokojnie obronić się sam, nawet w piżamie. Zawiązał ciaśniej pasek czarnego jedwabnego szlafroka i poprzebierał palcami, czując zbierającą się w nich magię.

Pomyślał, że lata temu podszedłby do tego rodzaju włamania ze znacznie większym luzem, czekając na rozwój wypadków i wierząc, że instynkt sam go poprowadzi. Teraz siedział i dosłownie celował w okno palcami jak pistoletem. Różnica wynikała z tego, że w jednym z pokoi spał jego synek.

Max niedawno skończył rok i przesypiał już większość nocy. Przyjęli to z ulgą, ale też nie było to dla nich zbyt wygodne, bo obaj prowadzili nocne życie. Tymczasem Max był jak żołnierz, budził się każdego ranka o piątej trzydzieści z radosnym wrzaskiem, który w Magnusie wywoływał jednocześnie zachwyt i strach.

Okno podjechało do góry. Ogień zapłonął w dłoniach Magnusa, ciemność rozproszył szafirowo-niebieski blask magii.

Jakaś postać przecisnęła tułów przez otwór, po czym zamarła. W ramie okna znalazł się Nocny Łowca z całym sprzętem do polowania na demony, z łukiem przerzuconym przez ramię. Wydawał się zaskoczony.

– Eee, cześć – rzucił Alec Lightwood. – Wróciłem. Proszę, nie strzelaj magicznymi promieniami.

Magnus strząsnął dłonie, błękitne światło przygasło, potem całkiem zniknęło, zostawiając tylko wątłe nitki dymu wijące się wokół palców.

– Zazwyczaj korzystasz z drzwi.

– Czasami lubię zmiany. – Alec wciągnął resztę ciała do środka i zamknął za sobą okno. Magnus popatrzył na niego spode łba. – Okej. Prawda jest taka, że demon zeżarł moje klucze.

– Ciągle musimy dorabiać kolejne. – Magnus wstał, żeby przytulić swojego chłopaka.

– Czekaj, nie. Śmierdzę.

– Nie ma nic złego w zapachu potu po ciężkiej, całonocnej pracy – oznajmij Magnus, przysuwając głowę do szyi Aleca. – Ale ty naprawdę śmierdzisz. Co to jest?

– Piżmo bytującego w tunelach metra demona dymnego, zwyczajnego.

– Och, skarbie. – Magnus mimo smrodu pocałował go w szyję. Starał się oddychać przez usta.

– Czekaj, przylgnęło głównie do sprzętu – powiedział Alec. Magnus odsunął się nieco i Łowca zaczął zdejmować po kolei: łuk, kołczan, stelę, serafickie ostrza, skórzaną kurtkę, buty i koszulę.

– Pozwól, że pomogę ci z resztą – mruknął Magnus, gdy Alec skończył rozpinać guziki. Łowca posłał mu szczery uśmiech i ciepłe spojrzenie niebieskich oczu, a czarownik poczuł przypływ tkliwości. Minęły trzy lata, a jego uczucie do Aleca nie zmalało. Wręcz przeciwnie, rosło z dnia na dzień, budząc w nim zachwyt.

Alec uśmiechnął się znacząco i skierował wzrok na koniec korytarza.

– Śpi – powiedział Magnus i pocałował go w usta. – Już od kilku godzin. – Pociągnął Łowcę w kierunku kanapy. Wystarczył nieznaczny ruch palcami i zaraz świece na ławie zapłonęły, a lampy przygasły.

Alec się zaśmiał.

– Pamiętasz, że mamy całkiem wygodne łóżko?

– Łóżko jest za blisko pokoju dziecka. Stąd nas nie usłyszy – wymruczał Magnus. – Poza tym z łóżka musielibyśmy najpierw zrzucić Prezesa Miau.

– Ach – rzucił Alec, pochylając się, żeby pocałować Magnusa w zagłębienie u podstawy szyi. Czarownik zadarł delikatnie głowę i jęknął z rozkoszą. – On tego nie znosi.

– Czekaj – powiedział Magnus, odsuwając się. Zamaszystym gestem rozebrał się ze szlafroka, który utworzył czarną kałużę u jego stóp. Pod spodem miał granatową piżamę w białe kotwiczki. Alec zmrużył oczy. – No wiesz, gdybym spodziewał się igraszek, założyłbym coś bardziej ponętnego niż miękka piżama marynarza – wyjaśnił.

– Jest całkiem seksowna – stwierdził Alec, a potem obaj zamarli, ponieważ nagle rozległ się wrzask. Alec zamknął oczy i wypuścił powoli powietrze, a Magnus wiedział, że Łowca w myślach liczy do dziesięciu. – Ja pójdę – zaproponował.

– Nie, ja pójdę. Przecież dopiero co wróciłeś – odparł czarownik.

– Nie, nie, ja pójdę. I tak chciałem na niego popatrzeć. – Wciąż ubrany tylko w spodnie, Alec pomaszerował korytarzem do pokoju Maxa. Obejrzał się przez ramię i spojrzał z uśmiechem na Magnusa, kręcąc nieznacznie głową. – Idealnie wyczucie czasu, jak zawsze.

– Dzieciak ma szósty zmysł. Odpuszczamy?

– Zostań tam.

Magnus otworzył niewielki Portal do pokoju Maxa, żeby popatrzeć, jak Alec bierze małego na ręce i zaczyna nim kołysać. Łowca spojrzał na Portal i powiedział:

– Jasne, to przecież znacznie prostsze niż przejście korytarza.

– Kazano mi tu zostać.

Alec wskazał na Portal i powiedział do Maxa:

– Czy to jest bapak? Widzisz bapaka?

Magnus chciał być nazywany tak, by poczuć więź z własnym dzieciństwem, jednak za każdym razem było mu z tym dziwnie. Jego ojciec, ludzki ojciec, był bapakiem, a kiedy Magnus powiedział to Maxowi, poczuł małe ukłucie, jakby chodził po grobie ojca.

Dziecko szybko się uspokoiło – ostatnio płakało głównie przez koszmary, a po nich wystarczało je chwilę pokołysać – i patrzył sennymi oczkami na Magnusa, który uśmiechał się i posyłał migoczące iskierki z opuszek palców. Usta maleństwa wyciągnęły się, powieki opadły. Już prawie znowu zasnął; pulchna rączka opadła mu wzdłuż boku. Skóra Maxa miała głęboki, niebieski odcień – to było jego znamię czarownika, razem z uroczymi kikucikami, z których zdaniem Magnusa w przyszłości wyrosną rogi. Alec odłożył dziecko do łóżeczka. Magnus patrzył, zachwycając się tym dziwnym szczęściem, jak piękny, niezwykle wysportowany, młody mężczyzna z nagim torsem i zadziwiająco błękitnymi oczami opiekował się ich dzieckiem. Przeklął własny sentymentalizm i spróbował wrócić do bardziej seksownych myśli.

Alec podniósł na niego wzrok i w słabym świetle Magnus nagle dostrzegł w nich wielkie znużenie.

– Zamierzam teraz wziąć prysznic – oznajmił Łowca. – A potem przyjdę do salonu.

– Później pewnie przyda się jeszcze jedna kąpiel – stwierdził Magnus. – Pośpiesz się.

Zamknął Portal i wrócił do czytania książki o mitologicznych artefaktach ze Skandynawii, ich historii, właścicielach i lokalizacji. Planował wrócić do myśli o seksie, gdy Alec wyjdzie z łazienki.

Po jakichś dwóch minutach Max znowu zapłakał. Alec, zważywszy na jego przyzwyczajenia, miał wyjść spod prysznica najszybciej za kwadrans. Magnus zaczął nasłuchiwać, ale kiedy z pokoju nie dobiegły go już żadne inne dźwięki, znowu się rozluźnił i skupił na lekturze.

Kilka chwil później usłyszał kroki w korytarzu. Szybko się odwrócił. Nie przywidziało mu się, ktoś faktycznie sprawdzał czary ochronne i planował włamanie.

Kiedy zobaczył, kto pojawił się w przejściu, poczuł ukłucie w sercu. Bez względu na powód, dla którego się tutaj znalazła, nikt w tym mieszkaniu nie będzie już dzisiaj myślał o seksie.

– Shinyun Jung – powiedział, siląc się na obojętny ton. – Czyżbyś zamierzała podjąć kolejną próbę zabicia mnie?

Znamieniem Shinyun Jung była nienaturalnie nieruchoma twarz, która nigdy nie zdradzała jej uczuć. Kiedy widzieli się ostatnio, była przywiązana do marmurowego filaru, a jej spisek w celu sprowadzenia Księcia Piekieł Asmodeusza spalił się na panewce. Magnusowi było jej żal – aż za dobrze rozumiał gorejące w niej gniew i ból. I nie wściekał się, gdy „jakimś cudem” wydostała się z aresztu Aleca i nie stanęła przed Clave.

Teraz stała przed Magnusem, beznamiętna jak zawsze.

– Potrzebowałam naprawdę dużo czasu, żeby przebić się przez twoje zabezpieczenia. Imponujące.

– A jednak nie dość imponujące – stwierdził.

Shinyun wzruszyła ramionami.

– Musiałam się z tobą rozmówić.

– Mamy telefon, mogłaś po prostu zadzwonić. Właściwie to nie jest najlepszy moment.

– Przybywam z pewnymi bardzo, bardzo dobrymi wieściami – oznajmiła czarownica, czego Magnus zupełnie się nie spodziewał. – A poza tym potrzebuję Księgi Bieli. I ty mi ją dasz.

To było więcej, niż się spodziewał.

Magnus zastanawiał się, czy powinien wytłumaczyć, dlaczego, chociaż życzył Shinyun jak najlepiej, bał się powierzyć jej księgę z najpotężniejszymi zaklęciami.

– Już jej nie mam – powiedział zamiast tego. – Przekazałem ją do Spiralnego Labiryntu. A co to za dobre wieści?

Zanim zdążyła się odezwać, w korytarzu pojawiła się druga postać.

Magnus wciągnął gwałtownie powietrze.

Ragnor.

Ragnor, który zniknął trzy lata wcześniej, zapewniając, że niedługo się z nim skontaktuje. Magnus najpierw czekał, potem rozpoczął aktywne poszukiwania, a w końcu doszedł do wniosku, że Ragnor mimo wszystko został schwytany; że jego podstęp nie wypalił i przyjaciel jednak zginął. Teraz stał przed nim ten sam Ragnor, z którym zdążył się już mentalnie pożegnać, nawet jeśli w głębi serca czuł inaczej.

Czarownik trzymał na rękach Maxa.

Magnus zapomniał języka w gębie. W normalnych warunkach zdecydowałby się na siódmy w historii uścisk z Ragnorem, jednak to nie były normalne warunki. W jego mieszkaniu pojawiła się Shinyun, a poza tym było coś bardzo dziwnego w spojrzeniu, jakim obdarzył go Ragnor.

I w sposobie, w jakim trzymał dziecko. Równie dobrze mógłby trzymać worek mąki, tyle go obchodził syn Magnusa. Maxowi to nieszczególnie przeszkadzało; wciąż był bardzo zaspany i mrugał powoli.

– No – rzucił czarownik ostrzej, niż Magnus się spodziewał. – Widzę, że trochę się u ciebie pozmieniało. Zawsze zakładałem, że w końcu sobie coś takiego sprawisz, ale czy to aby na pewno mądre, Magnusie?

– On się nazywa Max – odparł czarownik. Postanowił się nie śpieszyć. – Ktoś musiał go przyjąć, więc my to zrobiliśmy. Jest nasz. A w ogóle jak się tutaj dostałeś?

Ragnor się zaśmiał; ten znajomy odgłos w kontekście jego niespodziewanego powrotu zabrzmiał upiornie.

– Magnus Bane. Taka potęga, takie miękkie serce. Zawsze przyjmuje bezradnych i w potrzebie. Zorganizowałeś sobie tutaj mały azyl, przyjmując Nocnego Łowcę i tę oto jagódkę.

Magnus nie był pewien, czy, zważywszy na nastawienie Ragnora, miał prawo nazywać Maxa jagódką.

– To nie tak – powiedział. Spojrzał na Shinyun, która przysłuchiwała się ich rozmowie z niemym zainteresowaniem. – Tworzymy rodzinę.

– Oczywiście – rzucił Ragnor. Oczy mu błysnęły.

– Czyli jak w końcu? Jesteś jeszcze martwy? Czy już oficjalnie wracasz do życia? I skąd znasz Shinyun? Ach, no i chyba powinieneś mi oddać dziecko.

– Połączyliśmy z Ragnorem siły przy pewnym projekcie – odezwała się Shinyun.

Alec nadal brał prysznic. Magnus zastanawiał się, czy nie narobić hałasu, chociaż najpierw wolałby odebrać Ragnorowi Maxa. Postanowił grać na zwłokę.

– Mam nadzieję, że się nie pogniewacie, jeśli zapytam o szczegóły tego projektu. Przy naszym ostatnim spotkaniu, Shinyun, mój chłopak uwolnił cię z więzów, licząc, że nauczysz się pewnej ważnej rzeczy w zakresie współpracy z Wielkimi Demonami, Książętami Piekła i tak dalej. Konkretnie mieliśmy nadzieję, że nauczyłaś się, by nie pracować z nimi w przyszłości.

Kategoria Wielkich Demonów była rozległa – obejmowała wiele rodzajów inteligentnych demonów. Książęta Piekieł dysponowali większą mocą jako byli aniołowie, którzy zostali zrzuceni z nieba po tym, jak walczyli po stronie Lucyfera w trakcie rebelii.

– Oczywiście – oznajmiła wyniośle Shinyun. – Nie służę już Wielkiemu Demonowi.

Magnus wypuścił z ulgą powietrze.

– Służę Największemu Demonowi! – dokończyła.

Na moment zapadła cisza.

– Kapitalizmowi? – rzucił Magnus ostrożnie. – Założyliście z Ragnorem własny biznes i szukacie inwestorów?

– Jestem teraz sługą największego z Dziewięciu – wyjaśniła Shinyun chełpliwie, z triumfalnym tonem, który Magnus dobrze zapamiętał i który za pierwszym razem też mu się nie spodobał. – Stworzyciela Drogi! Pożeracza Światów! Żniwiarza Dusz!

– Cudu z Antypodów? – zasugerował Magnus. – A ty, Ragnor? Stary przyjacielu? Jak się zapatrujesz na pożeranie światów?

– Doszedłem do wniosku, że jestem za – odparł czarownik.

– Powinnam była wspomnieć wcześniej – odezwała się Shinyun – że Ragnor został całkowicie zniewolony przez mojego pana i otrzymał od niego dar Svefnthorna. – Z pochwy przy boku wyciągnęła długie, wąskie żelazne ostrze z zadziorami, którego koniec przypominał korkociąg. Wyglądał jak bardzo gotycki pogrzebacz.

Całe opanowanie Magnusa wyparowało.

– Oddaj mi dziecko, Ragnor – powiedział i wstał, ruszając w kierunku przyjaciela.

– To bardzo proste – odparł Ragnor, trzymając Maxa z dala od Magnusa. – Sammael, władca Wielkich Demonów, najpotężniejszy z Książąt Piekieł, bezwzględnie ukończy rozpoczęte tysiąc lat wcześniej przedsięwzięcie, jedynie nieznacznie opóźnione przez to całe zamieszanie z Nocnymi Łowcami. Będzie rządził swoją sferą, jak rządził innymi. Nieuchronność jego zwycięstwa… jakby to ująć… nagięła moją wolę swą bezgraniczną siłą? – ciągnął lekkim tonem. – Tak, to całkiem dobry opis.

– Czyli całe to udawanie martwego było zupełnie bez sensu? – rzucił Magnus.

– Shinyun mnie odnalazła – przyznał Ragnor. – Była bardzo zdeterminowana.

Magnusowi prawie udało się dosięgnąć Ragnora, lecz kobieta szokująco szybko pokonała dzielący ich dystans i wycelowała w niego ostrze Svefnthorna. Czarownik zatrzymał się w pół kroku i podniósł ręce w klasycznej pozie poddania. Serce waliło mu w piersi. Trudno było o koncentrację w sytuacji, gdy Ragnor wciąż trzymał w rękach Maxa.

– Nie rozumiesz – podjęła Shinyun. – My wcale nie kradniemy Księgi Bieli. Chcemy dać ci coś w zamian. Coś jeszcze cenniejszego.

Gwałtownie wbiła Svefnthorna w pierś Magnusa.

Ostrze zatopiło się w ciele; kości i mięśnie nie stanowiły żadnej przeszkody. Czarownik nie poczuł najmniejszego bólu ani chęci, by się ruszyć, nawet kiedy cierń przebił jego serce. Towarzyszyło mu jedynie przemożne znużenie. Czuł, że jego serce bije ze szpikulcem w środku. Nie chciał spoglądać w dół, nie chciał patrzeć na Svefnthorna wystającego mu z klatki piersiowej.

Wciąż nie dowierzał, że Ragnor jest tutaj, w jego mieszkaniu, i na to patrzy. Obserwuje ze spokojem.

Shinyun pochyliła się i pocałowała czarownika w policzek. Przekręciła szpikulec o pół obrotu, niczym tarczę sejfu, po czym go wyciągnęła. Wysunął się równie bezboleśnie, pozostawiając smugę zimnego, czerwonego płomienia. Magnus dotknął ognia w swojej piersi, nie parząc się. W dalszym ciągu nie odczuwał żadnego bólu.

Znużenie zaczęło zanikać.

– Coś ty zrobiła?

– Jak już mówiłam, mamy dla ciebie ogromny dar. Właśnie otrzymałeś jego pierwszą część. A w zamian za to… zabierzemy Księgę Bieli – wyjaśniła Shinyun.

– Przecież powiedziałem… – zaczął Magnus.

– Tak, ale wiedziałam, że kłamiesz – przerwała mu. – Ponieważ mam już księgę. Zabrałam ją z pokoju dziecka, zanim ci się pokazałam. Tylko głupi postąpiłby inaczej.

– Nie bierz tego do siebie – wtrącił Ragnor ze współczuciem. – Wola Sammaela jest związana z Księgą Bieli i jego słudzy czują do niej nieustanne przyciąganie.

Magnus nie zdawał sobie z tego sprawy. Gdyby wiedział, znalazłby bezpieczniejszą kryjówkę niż sterta książeczek obrazkowych synka.

– Mógłbym zrobić różne rzeczy, żeby przeszkodzić wam w opuszczeniu tego mieszkania z księgą – powiedział i zobaczył, jak Ragnor mruży oczy. – A poza tym jest tutaj też Alec. Ale macie mnie w szachu. Oddajcie Maxa, a pozwolę wam odejść z księgą.

– I tak byśmy z nią odeszli – oznajmiła Shinyun, jednak Ragnor, który nigdy nie przepadał za fizyczną konfrontacją, pokiwał głową.

– Tylko nie kombinuj – rzucił do Magnusa.

– Oczywiście.

Ragnor podszedł i oddał dziecko przyjacielowi, który wziął je i umieścił bezpiecznie na lewej ręce, opierając główkę na swoim ramieniu. Potem, nagłym ruchem, wbił mocno wszystkie pięć palców prawej dłoni w pierś Ragnora, mniej więcej w okolicy serca. Dzięki magii przepływającej z ciała Ragnora do dłoni Magnusa czarownik natychmiast wyczuł obecność sprawującej kontrolę woli Sammaela: czerń, która pochłonęła światło esencji życia Ragnora. Z wysiłkiem, starając się nie niepokoić Maxa, spróbował wyciągnąć tę otchłań.

– Miałeś nie kombinować! – krzyknęła Shinyun. Celowała Svefnthornem w Ragnora, wykonując subtelne ruchy.

Ragnor próbował się uwolnić, z głębi jego piersi wydobył się charkot. Potem spiął się i z nagłą siłą odepchnął Magnusa, który poleciał do tyłu, stracił grunt pod nogami i upadł na kanapę, cały czas trzymając Maxa. Lądowanie było miękkie, zważywszy na okoliczności, ale nie aż tak łagodne, by nie wystraszyć dziecka, które natychmiast się rozpłakało.

Wszyscy dorośli w pomieszczeniu zamarli.

– Nie wyrzucaj sobie niczego, Magnusie – powiedział bardzo cicho Ragnor. – Ani ty, ani żaden inny czarownik nie może mierzyć się z siłą, jaką zyskałem po złożeniu hołdu Sammaelowi.

– Ragnor! – syknęła Shinyun. – Ciszej! Dziecko…

Nagle wrzasnęła i padła na podłogę. Z jej łydki wyrastały drzewce strzały. To było tak niespodziewane, że Max znowu zamilkł.

– Stój, gdzie stoisz! – wypalił Alec z drugiego końca korytarza. Ragnor popatrzył na niego z wyrazem szczerego zaciekawienia i zaskoczenia.

Magnus zdawał sobie sprawę, że powinien przyłączyć się do walki, ale leżał jak długi na kanapie, a na nim spoczywało niemowlę. Z pewnym wysiłkiem rozpoczął skomplikowaną sekwencję ruchów, żeby wstać i nie upuścić przy tym Maxa. Zastanawiał się, nie pierwszy raz, czy nie teleportować dziecka, jednak uznał to za niebezpieczne. Nie miał czasu na otwarcie Portalu. Może gdyby uniósł go pod sufit…

Jego myśli przerwał charakterystyczny dźwięk i blask – to Shinyun otworzyła własny Portal. Magnus niemądrze założył, że została wykluczona z walki, a tymczasem Ragnor już maszerował w kierunku przejścia. Nie było szans w porę go zatrzymać.

Wtedy jednak jego oczom ukazał się zaiste przepiękny widok. Niczym grecki bóg, Alec pojawił się w zasięgu wzroku, z włosami mokrymi i zmierzwionymi po prysznicu, wciąż ociekający wodą. Owinął się w pasie białym ręcznikiem, na szyi miał skórzany rzemień z pierścieniem Lightwooda; na piersi widać było wielką runę Celnego Ciosu. Nie założył na siebie nic więcej, za to w rękach dzierżył uzbrojony w strzałę pięknie wypolerowany dębowy łuk, który zwykle robił za dekorację na ścianie w sypialni. Wyglądał jak postać z renesansowego obrazu.

Magnus wiedział, że Alec często martwił się o to, czy nie jest zbyt zwyczajny dla czarownika, czy nie wypada zbyt blado na tle cudowności, których jego chłopak naoglądał się przez setki lat życia. Zdaniem Magnusa Alec nie rozumiał, co to znaczy oglądać z bliska Nocnego Łowcę w ferworze walki.

A to było coś.

Wracając szybko myślami do aktualnej sytuacji, Magnus zauważył, że Shinyun zdążyła już przejść przez Portal, a Ragnor właśnie w niego wchodził. Tymczasem Magnus podniósł się i trzymał przed sobą Maxa. Potrzebował wolnych rąk, żeby używać magii, ale nie chciał puszczać synka.

Poleciała strzała. Minęła Ragnora o włos, za to wyrwała kawałek jego peleryny, gdy Portal zamykał się wokół czarownika.

Nagle zapadła cisza. Alec odwrócił się do Magnusa, który kołysał w rękach Maxa. Dziecko ucichło.

– Czy to był Ragnor Fell? – Łowca wydawał się zszokowany. – Z Shinyun Jung?

Alec nie miał nigdy okazji poznać Ragnora, ale widział mnóstwo fotografii, szkiców, a nawet jeden duży obraz olejny, które znajdowały się w posiadaniu Magnusa.

– We własnej osobie – odparł czarownik.

Alec przeszedł przez pokój i kucnął, żeby wyciągnąć strzałę, która utknęła w podłodze, przybijając do niej kawałek materiału. Gdy podniósł wzrok na Magnusa, na jego twarzy malował się posępny wyraz.

– Przecież Ragnor Fell nie żyje.

– Nie – odparł Magnus. Pokręcił głową, czując nagłe znużenie. – Ragnor żyje.

Ciąg dalszy w wersji pełnej