Zaginiony symbol - ebook

Podziękowania

Składam serdeczne podziękowania trójce wspaniałych przyjaciół, z którymi mam przywilej współpracować: mojemu redaktorowi, Jasonowi Kaufmanowi, agentce literackiej, Heide Lange, i konsultantowi Michaelowi Rudellowi. Chciałbym także wyrazić ogromną wdzięczność wydawnictwu Doubleday, wydawcom moich książek na całym świecie i, oczywiście, Czytelnikom.

Powieść, którą trzymacie w rękach, nie powstałaby bez wspaniałomyślnej pomocy niezliczonych osób, które podzieliły się ze mną swoją wiedzą i umiejętnościami. Przekazuję Wam wszystkim wyrazy ogromnego uznania.FAKTY

W 1991 roku w sejfie dyrektora CIA umieszczono dokument, który spoczywa tam bezpiecznie do dziś. Tajemniczy tekst zawiera wzmianki o pradawnym portalu i nieznanym miejscu znajdującym się pod ziemią. Jest w nim również zdanie: Zostało to gdzieś ukryte.

Wszystkie instytucje pojawiające się na kartach tej książki istnieją naprawdę, m.in. masoni, Invisible College^(), Biuro Bezpieczeństwa, SMSC^() oraz Instytut Badań Noetycznych.

Prawdziwe są również wszystkie rytuały, dzieła sztuki i pomniki, o których wspominam.

------------------------------------------------------------------------

^() Invisible College (ang.) – Niewidzialny College – grupa przyrodników będąca prekursorem londyńskiego Royal Society (Towarzystwa Królewskiego).

^() SMSC – Smithsonian Museum Support Center – Centrum Wspierania Muzeum Smithsoniańskiego.Prolog

Dom świątyni, godz. 23.33

Prawdziwą tajemnicą jest śmierć.

Tak było od zarania czasu: zawsze pozostawało tajemnicą, jak umrzeć.

Trzydziestoczteroletni adept wpatrywał się w ludzką czaszkę, którą trzymał w dłoniach. Czaszkę wydrążoną jak misa, wypełnioną winem czerwonym niczym krew.

Wypij – powiedział sobie. – Nie masz się czego bać.

Zgodnie z nakazem tradycji rozpoczął podróż odziany w rytualną szatę średniowiecznego heretyka prowadzonego na szubienicę. Luźne poły rozsunęły się, ukazując bladą pierś, lewa nogawka uniosła się ponad kolano, prawy rękaw odsłonił łokieć. Na szyi wisiała ciężka pętla, „sznur do wleczenia”, jak nazywali ją bracia. Tej nocy, podobnie jak ci, którzy składali świadectwo, miał na sobie strój mistrza.

Otoczyli go wszyscy członkowie bractwa przybrani w regalia^(): w fartuchy z jagnięcej skóry, szarfy i białe rękawiczki. Na szyjach mieli ceremonialne klejnoty, które lśniły w słabym świetle jak oczy zjaw. Wielu z nich zajmowało wysokie stanowiska, lecz adept wiedział, że w tych murach doczesna władza nie ma żadnego znaczenia. Wszyscy są równi – są braćmi, których za sprawą przysięgi połączyła mistyczna więź.

Patrzył na członków tego niezwykłego zgromadzenia, zastanawiając się, czy ktoś z zewnątrz dałby wiarę, że wszyscy ci ludzie zbiorą się w jednym miejscu... i to w takim miejscu. Sala przypominała starożytną świątynię.

Prawda była jeszcze bardziej niewiarygodna.

Jestem w odległości zaledwie kilku przecznic od Białego Domu!

Ogromny gmach przy Szesnastej Ulicy pod numerem tysiąc siedemset trzydziestym trzecim, w północno-zachodniej części Waszyngtonu, był kopią pogańskiej świątyni – świątyni króla Mauzolosa, pierwotnego mauzoleum, miejsca, w którym po śmierci składano ludzkie szczątki. Głównego wejścia strzegły dwa siedemnastotonowe, odlane z brązu sfinksy. Wnętrze budynku tworzył bogato zdobiony labirynt sal, korytarzy, zamkniętych krypt i bibliotek. Znajdował się tam nawet otwór w ścianie, w którym widać było dwa ludzkie szkielety. Choć powiedziano mu, że każde pomieszczenie w tym gmachu ma swoją tajemnicę, wiedział, iż największe kryje wielka sala, w której klęczał z czaszką w rękach.

Sala świątyni.

Pomieszczenie zbudowane na planie kwadratu było olbrzymie. Sklepienie sięgające imponującej wysokości trzydziestu metrów wspierało się na kolumnach z zielonego granitu. Pod ścianami stały w kręgu rzędy krzeseł wykonanych z ciemnego rosyjskiego orzecha z siedzeniami obitymi ręcznie wyprawioną świńską skórą. Zachodnią stronę sali zdominował wysoki na dziesięć metrów tron, naprzeciwko którego ukryto organy. Ściany pokrywała mozaika starożytnych symboli, egipskich i hebrajskich, astronomicznych i alchemicznych oraz innych, których nie rozpoznawał.

Tej nocy salę świątyni oświetlał szereg precyzyjnie rozmieszczonych świec. Słabe światło wzmacniał jedynie blady promień księżyca wpadający przez duży otwór w suficie, odsłaniając najbardziej zdumiewający element pomieszczenia – potężny ołtarz wykuty z jednego bloku polerowanego, czarnego belgijskiego marmuru, usytuowany na samym środku.

Prawdziwą tajemnicą jest śmierć – przypomniał sobie.

– Nadszedł czas – wyszeptał głos.

Adept podniósł wzrok i spojrzał na dostojną postać w białej szacie, która przed nim stała. Czcigodny Wielki Mistrz. Ten dobiegający sześćdziesiątki mężczyzna był symbolem Ameryki, człowiekiem uwielbianym, silnym i niesłychanie bogatym. Jego niegdyś czarne włosy całkiem posiwiały, a twarz sugerowała błyskotliwy intelekt i władzę sprawowaną przez długie lata.

– Złóż przysięgę – powiedział Wielki Mistrz głosem cichym jak padający śnieg. – Dotrzyj do kresu wędrówki.

Podróż adepta, podobnie jak wszystkie podróże tego rodzaju, rozpoczęła się od pierwszego stopnia wtajemniczenia. Tamtej nocy, podczas podobnego rytuału, Czcigodny Wielki Mistrz zasłonił mu oczy aksamitną przepaską, przyłożył do piersi ceremonialny sztylet i zapytał:

– Czy uroczyście przysięgasz na własną cześć, wolny od chęci zysku lub innych niskich pobudek, dobrowolnie i bez przymusu dążyć do zgłębienia tajemnic i dostąpienia przywilejów naszego bractwa?

– Tak – skłamał.

– Przestrzegam cię, że karą za wyjawienie tajemnic, które zostaną ci powierzone, będzie natychmiastowa śmierć – ostrzegł Mistrz.

Adept nie czuł wtedy lęku. Nigdy nie poznają prawdziwego powodu, dla którego się tu znalazłem.

Tej nocy poczuł jednak złowrogą atmosferę panującą w świątynnej sali. W jego głowie zaczęły rozbrzmiewać wszystkie złowieszcze przestrogi, których udzielono mu podczas wędrówki, opowieści o strasznych konsekwencjach ujawnienia starożytnych sekretów, które pozna: „Gardło rozpłatane od ucha do ucha... wydarty język... wypatroszone i spalone wnętrzności, rozrzucone na cztery strony świata... serce wyrwane z piersi i rzucone na pożarcie dzikim zwierzętom...”.

– Bracie, złóż ostatnią przysięgę – ponaglił go Wielki Mistrz, wpatrując się w niego szarymi oczami i kładąc lewą dłoń na jego ramieniu.

Adept zebrał siły, by przystąpić do ostatniego etapu podróży. Pochylił muskularny tułów i skupił uwagę na czaszce spoczywającej w jego rękach. W słabym świetle świec czerwone wino stało się niemal czarne. W sali zapadło grobowe milczenie. Czuł na sobie spojrzenia wszystkich świadków czekających, by złożył ostatnie przyrzeczenie i wstąpił do ich elitarnego grona.

Tej nocy w ścianach tego gmachu zdarzy się coś, co nie wydarzyło się w całej historii tej loży – pomyślał. – Ani razu w całych jej dziejach.

Wiedział, że wznieci iskrę, że zdobędzie w ten sposób niewyobrażalną władzę. Pełen energii, wciągnął głęboko powietrze i wypowiedział głośno te same słowa, które od wieków wypowiadali niezliczeni mężczyźni na całym świecie.

– Niech wino, które wypiję, stanie się dla mnie śmiertelną trucizną, jeśli kiedykolwiek świadomie lub rozmyślnie złamię złożoną przysięgę.

Jego słowa odbiły się echem w wielkiej sali.

Zapadła cisza.

Opanował drżenie rąk i uniósł czaszkę do ust, czując na wargach suchy dotyk kości. Zamknął oczy i przechylił kielich, pijąc wino długimi haustami. Kiedy opróżnił naczynie, opuścił je.

W tej samej chwili poczuł, jak jego usta się zaciskają, a serce zaczyna dziko łomotać. Dobry Boże, dowiedzieli się! Na szczęście upiorne uczucie znikło równie szybko, jak się pojawiło.

Jego ciało ogarnęła przyjemna fala ciepła. Odetchnął głęboko i uśmiechnął się do siebie, patrząc na niczego niepodejrzewającego mężczyznę o szarych oczach, który lekkomyślnie powierzył mu największe tajemnice bractwa.

Wkrótce stracisz wszystko, co jest ci najdroższe.

------------------------------------------------------------------------

^() Ponieważ masoneria określa się również jako „sztuka królewska” (ars regia), właśnie dla niej symbole nazywane bywają insygniami królewskimi – regaliami; wśród masonów trwa spór, czy do regaliów należy zaliczyć tylko pewne elementy ceremonialnego stroju (fartuchy, białe rękawiczki, szarfy, klejnoty, naszyjniki, pierścienie itd.), czy też wyłącznie pewne elementy wystroju loży (przyp. prof. Zbigniew Mikołejko).Rozdział 1

Winda marki Otis, wznosząca się południowym filarem wieży Eiffla, była pełna turystów. Przedsiębiorca o surowym wyglądzie, w starannie odprasowanym garniturze, spojrzał na chłopca, który stał obok.

– Kiepsko wyglądasz, synku – stwierdził. – Powinieneś był zostać na dole.

– Nic mi nie jest... – zapewnił chłopiec, próbując opanować lęk. – Wysiądę na następnym poziomie.

Nie mogę oddychać!

Mężczyzna przysunął się bliżej.

– Sądziłem, że masz to już za sobą. – Czule pogładził policzek syna.

Chłopak poczuł się zawstydzony, że rozczarował ojca, lecz tak huczało mu w uszach, iż ledwie słyszał.

Nie mogę oddychać. Muszę wysiąść z windy!

Windziarz opowiadał coś o niezawodnych tłokach napędzających windę i konstrukcji ze zgrzewanego żelaza. Daleko pod nimi widać było ulice Paryża biegnące we wszystkich kierunkach.

Jesteśmy prawie na miejscu – dodał sobie otuchy, podnosząc głowę i spoglądając na ostatnią platformę. – Muszę wytrzymać.

Winda zmierzała ku górnej platformie widokowej. Filar zaczął się zwężać, a jego masywna konstrukcja skurczyła się w ciasny pionowy tunel.

– Tato, ja nie...

Nad głową usłyszeli nieoczekiwane skrzypienie. Kabina szarpnęła i dziwnie wychyliła się na bok. Postrzępione liny, przypominające węże, zaczęły uderzać o ściany. Chłopiec złapał ojca za rękę.

– Tato!

Wpatrywali się w siebie przez przerażającą chwilę.

Po chwili podłoga wróciła do właściwego położenia.

Robert Langdon podskoczył na miękkim skórzanym fotelu, budząc się z na wpół świadomego snu na jawie. Siedział sam w ogromnej kabinie falcona 2000EX, który znalazł się właśnie w strefie turbulencji. W oddali pracowały równo dwa silniki firmy Pratt & Whitney.

– Panie Langdon? – usłyszał nad głową trzeszczący głos dochodzący z interkomu. – Rozpoczynamy podchodzenie do lądowania.

Wyprostował się i wsunął notatki do skórzanej torby podróżnej. Odpłynął myślami w połowie przeglądania materiałów dotyczących symboli masońskich. Pomyślał, że wspomnienie zmarłego ojca zostało wywołane nieoczekiwanym zaproszeniem, które otrzymał tego ranka od swojego dawnego mentora, Petera Solomona.

Kolejny facet, którego nie chcę zawieść.

Ten pięćdziesięcioośmioletni filantrop, historyk i badacz wziął go pod swoje skrzydła prawie trzydzieści lat temu, pod wieloma względami wypełniając pustkę, która powstała po śmierci ojca Roberta. Mimo że Solomon pochodził z wpływowej i niezwykle zamożnej rodziny, Langdon dostrzegł w jego łagodnych szarych oczach pokorę i ciepło.

Chociaż słońce już zaszło, Langdon nadal widział delikatny zarys największego obelisku na świecie, wznoszącego się ponad horyzontem niczym ramię starożytnego zegara słonecznego. Mający prawie sto siedemdziesiąt metrów wysokości pomnik był symbolem serca tego narodu. Od iglicy we wszystkich kierunkach rozchodziła się misterna geometryczna siatka ulic i pomników.

Waszyngton, nawet oglądany z lotu ptaka, promieniował niemal mistyczną mocą.

Langdon kochał to miasto, a gdy odrzutowiec wylądował, poczuł podniecenie na myśl o tym, co go czeka. Falcon podkołował do prywatnego terminalu znajdującego się na rozległym obszarze Międzynarodowego Lotniska Dullesa.

Kiedy maszyna się zatrzymała, Langdon zabrał swoje rzeczy, podziękował pilotom i opuścił luksusowe wnętrze, schodząc po rozkładanych schodkach. Chłodne styczniowe powietrze dawało poczucie swobody.

Odetchnij głęboko, Robercie – pomyślał, rozkoszując się otwartą przestrzenią.

Pas startowy spowijała biała mgła, gęsta jak zasłona. Schodząc na mokry asfalt, Langdon miał wrażenie, że znalazł się na bagnach.

– Witam! Witam pana! – usłyszał śpiewny angielski akcent. – Czy to pan, profesorze Langdon?

Odwrócił głowę i ujrzał kobietę w średnim wieku z plakietką i podkładką do pisania. Biegła w jego stronę, machając ręką. Spod modnego, robionego na drutach kapelusza wystawały jasne kręcone włosy.

– Witam pana w Waszyngtonie!

– Dziękuję – odpowiedział z uśmiechem.

– Nazywam się Pam, pracuję w liniach pasażerskich. – Kobieta mówiła z takim ożywieniem, że było to niepokojące. – Proszę za mną, samochód już czeka.

Langdon ruszył w poprzek pasa do terminalu „Signature” otoczonego lśniącymi prywatnymi odrzutowcami. Postój taksówek dla sławnych i bogatych.

– Proszę wybaczyć, że pytam – zagadnęła kobieta nieśmiało. – Czy jest pan tym Robertem Langdonem, który pisze książki o religiach i symbolach?

Langdon po chwili wahania skinął głową.

– Tak sobie pomyślałam! – wykrzyknęła rozpromieniona. – W moim klubie czytelniczym dyskutowaliśmy o pana książce poświęconej Kościołowi i świętej kobiecości! Tej, która wywołała taki skandal! Widać lubi pan wpuszczać lisa do kurnika.

– Nie chciałem wywołać skandalu.

Wyczuła, że Robert nie jest w nastroju do rozmowy o swojej pracy.

– Przepraszam, że tyle gadam. Pewnie męczy pana sława, ale sam pan jest sobie winien. – Wskazała żartobliwie jego ubranie. – Zdradził pana uniform.

Uniform? Langdon spojrzał na siebie. Był ubrany w grafitowy golf, marynarkę marki Harris Tweed, spodnie khaki i uniwersyteckie mokasyny z miękkiej skóry... typowy ubiór, w którym przychodził na zajęcia, wygłaszał wykłady, pozował do zdjęć jako autor i brał udział w imprezach towarzyskich.

Kobieta się roześmiała.

– Golfy już dawno wyszły z mody. Wyglądałby pan znacznie przystojniej w krawacie.

Nie ma mowy, nie założę sobie pętli na szyję – pomyślał.

Wykładając w Phillips Exeter Academy, musiał nosić krawat przez sześć dni w tygodniu i mimo romantycznie brzmiących zapewnień rektora, że krawat wywodzi się od jedwabnego fascalium, noszonego przez rzymskich mówców, pragnących w ten sposób ogrzać struny głosowe, doskonale wiedział, że słowo cravat pochodzi od nazwy bezwzględnych chorwackich najemników, którzy przed wyruszeniem do walki zawiązywali sobie chustę na szyi. Biurowi wojownicy, pragnący onieśmielić wrogów podczas codziennych potyczek w salach posiedzeń, zakładają je do dziś.

– Dzięki za radę – zaśmiał się Langdon. – Pomyślę o tym w przyszłości.

Na szczęście z lśniącego lincolna zaparkowanego obok terminalu wysiadł profesjonalnie wyglądający mężczyzna w czarnym garniturze, dając mu znak ręką.

– Pan Langdon? Jestem Charles z firmy Beltway Limousine – powiedział, otwierając tylne drzwi. – Dobry wieczór, proszę pana. Witam w Waszyngtonie.

Langdon wręczył Pam napiwek za jej gościnność i zajął miejsce we wnętrzu luksusowego auta. Kierowca pokazał mu regulator temperatury, butelkę z wodą i koszyczek z ciepłymi babeczkami. Po chwili mknęli prywatną drogą dojazdową. A więc tak żyje druga połowa ludzkości.

Kiedy znaleźli się na Windsock Drive, szofer sprawdził listę pasażerów i podniósł słuchawkę telefonu.

– Dzwonię z firmy Beltway Limousine – oznajmił rzeczowo. – Proszono mnie o potwierdzenie przylotu pasażera. – Zamilkł na chwilę. – Tak, proszę pana. Pański gość, pan Langdon, właśnie przybył. Będzie przed Kapitolem o dziewiętnastej. Bardzo proszę. – Rozmowa dobiegła końca.

Langdon uśmiechnął się do siebie. Pomyśleli o wszystkim. Drobiazgowość była jednym z największych przymiotów Petera Solomona, dzięki którym z niezwykłą łatwością sprawował tak rozległą władzę. Nie zaszkodziło też kilka miliardów dolarów w banku.

Rozsiadł się wygodnie w skórzanym fotelu i zamknął oczy, pozostawiając za sobą szum lotniska. Jazda do Kapitolu miała zająć pół godziny. Langdon był zadowolony, że może spędzić ten czas w samotności, by zebrać myśli. Wszystko działo się tak szybko, że dopiero teraz zaczął się poważnie zastanawiać nad niesamowitym wieczorem, który go czeka.

Mój przyjazd jest okryty tajemnicą – pomyślał rozbawiony.

Piętnaście kilometrów od Kapitolu na przybycie Roberta Langdona czekał niecierpliwie pewien mężczyzna.Rozdział 2

Mężczyzna nazywający siebie Mal’akh wbił igłę w skórę swojej ogolonej głowy, wzdychając z rozkoszą, gdy ostre narzędzie wchodziło i wychodziło z ciała. Cichy szum elektrycznego urządzenia był uzależniający, podobnie jak ukłucia igły wnikającej w skórę właściwą i wprowadzającej barwnik.

Jestem dziełem sztuki.

Celem tatuażu nigdy nie było piękno, lecz przemiana. Począwszy od składanych w ofierze nubijskich kapłanów z 2000 roku przed naszą erą i wytatuowanych wyznawców kultu Kybele ze starożytnego Rzymu, po tatuaże moko współczesnych Maorysów, ludzie zdobili swoje ciała, aby niejako złożyć je w ofierze, znosząc fizyczny ból związany z upiększaniem się i odmieniając swoje jestestwo.

Mimo złowrogiej przestrogi zapisanej w Księdze Kapłańskiej, zakazującej umieszczania znaków na ciele, tatuowanie pozostało obrzędem przejścia dla milionów współczesnych ludzi: od ogolonych na łyso nastolatków i narkomanów po gospodynie domowe z przedmieść.

Czynność tatuowania skóry była wyrazem mocy przemiany, ogłoszeniem światu: „Jestem panem własnego ciała”. Upajające poczucie władzy, czerpane z przemiany fizycznej, uzależniło miliony od praktyk zmieniających wygląd ciała, od chirurgii kosmetycznej, piercingu, kulturystyki i sterydów, po bulimię i zmianę płci.

Ludzki duch pragnie władzy nad swoją cielesną powłoką.

Zegar szafkowy uderzył jeden raz. Mal’akh spojrzał na tarczę. Osiemnasta trzydzieści. Odłożył instrumenty, owinął nagie, mające sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu ciało jedwabnym szlafrokiem kiryu i ruszył korytarzem. W powietrzu wypełniającym jego rozległą rezydencję czuć było ostrą woń barwników i dym świec z wosku pszczelego, których używał do dezynfekowania igieł. Rosły mężczyzna szedł korytarzem, mijając bezcenne włoskie antyki – akwafortę Piranesiego, krzesło Savonaroli, srebrną lampę naftową Bugariniego...

Wyjrzał przez okno sięgające od podłogi do sufitu, podziwiając widoczną w oddali linię horyzontu. Błyszcząca kopuła Kapitolu lśniła władczo na tle ciemnego zimowego nieba.

Spoczywa tam, gdzie je ukryto – pomyślał. – Zakopali to gdzieś tam.

Niewielu wiedziało o jego istnieniu... a jeszcze mniej o jego budzącej grozę mocy i o tym, jak przemyślnie został ukryty. Do dziś pozostał największą tajemnicą tego kraju. Garstka ludzi, która znała prawdę, ukrywała ją za zasłoną symboli, legend i alegorii.

Teraz otworzyli przede mną drzwi – pomyślał Mal’akh.

Trzy tygodnie temu, po mrocznym rytuale, którego świadkami byli najpotężniejsi ludzie Ameryki, Mal’akh osiągnął trzydziesty trzeci stopień wtajemniczenia, najwyższego eszelonu w najstarszym bractwie, jakie przetrwało. Mimo iż zdobył wysoką pozycję, bracia nic mu nie powiedzieli. Nigdy tego nie zrobią. Odbywa się to zupełnie inaczej. W jednych kręgach wtajemniczenia znajdują się drugie, podobnie jak bractwa w ramach bractw. Nawet gdyby czekał całe lata, mógłby nigdy nie zasłużyć na największe zaufanie.

Na szczęście nie potrzebował zaufania członków loży, aby poznać jej najpilniej strzeżony sekret.

Obrzęd inicjacji spełnił swoje zadanie.

Podniecony tym, co go czeka, ruszył do sypialni. Z głośników rozmieszczonych w całym domu dobiegały dźwięki rzadkiego nagrania kastrata, wykonującego arię Lux Aeterna z Requiem Verdiego. Muzyka była jak wspomnienie poprzedniego życia. Mal’akh wcisnął guzik pilota, aby usłyszeć grzmiące Dies Irae. Przy akompaniamencie kotłów i równoległych kwint zaczął wchodzić po marmurowych stopniach, czując, jak szata opina jego muskularne nogi.

Kiedy zaczął biec, pusty żołądek jęknął w proteście. Mal’akh pościł od dwóch dni. Pił tylko wodę, przygotowując swoje ciało zgodnie ze starożytnym zwyczajem. Zaspokoisz głód o świcie – dodał sobie otuchy. – Wtedy ból ustanie.

Wszedł z czcią do sanktuarium sypialni, zamykając za sobą drzwi. Skierował się do garderoby, lecz nagle przystanął, czując, że przyciąga go do siebie ogromne pozłacane lustro. Nie mogąc się oprzeć, spojrzał na swoje odbicie. Wolno, jakby rozpakowywał bezcenny dar, rozpostarł poły szlafroka, odsłaniając nagi tors. Widok, który ujrzał, wzbudzał podziw.

Jestem dziełem sztuki.

Jego masywne ciało było ogolone i gładkie. Opuścił głowę, spoglądając na stopy, na których wytatuowano łuskę i szpony jastrzębia. Umięśnione nogi były wytatuowane niczym rzeźbione kolumny – lewa pokryta spiralnym wzorem, prawa pionowymi liniami. Boaz i Jakin^(). Pachwina i brzuch tworzyły ozdobny łuk, ponad którym wznosiła się potężna klatka piersiowa z dwugłowym Feniksem. Źrenicami pojedynczego oka jednego i drugiego ptaka były brodawki sutkowe. Ramiona, szyję, twarz i ogoloną głowę pokrywała misterna siatka starożytnych symboli i magicznych znaków.

Jestem dziełem sztuki... ewoluującą ikoną.

Jeden ze śmiertelnych, który osiemnaście godzin temu oglądał nagie ciało Mal’akha, wykrzyknął przerażony:

– Mój Boże, jesteś demonem!

– Jak sobie życzysz – odparł Mal’akh, rozumiejąc jak starożytni, że anioły i demony są tym samym: wymiennymi archetypami. Wszystko zależy od punktu widzenia. Opiekuńczy anioł, który pokonał twojego nieprzyjaciela podczas bitwy, był przez niego postrzegany jako demon zagłady.

Mal’akh pochylił głowę, by spojrzeć z ukosa na jej czubek. Tam, niczym podobna koronie aureola, lśnił mały krąg bladej, niewytatuowanej skóry, jedyny dziewiczy fragment jego ciała. Święte miejsce, które czekało cierpliwie aż do dzisiejszej nocy... Chociaż Mal’akh nie miał jeszcze tego, co było potrzebne do ukończenia arcydzieła, wiedział, że ta chwila szybko nadejdzie.

Zachwycony swoim odbiciem, poczuł, jak narasta w nim świadomość posiadanej władzy. Ściągnął poły szlafroka i podszedł do okna, podziwiając mistyczne miasto, które rozciągało się przed jego oczami. Ukryli to gdzieś tutaj.

Pomyślał o czekającym go zadaniu, podszedł do toaletki i zaczął starannie nakładać warstwę podkładu, aż znikły tatuaże pokrywające twarz, głowę i szyję. Kiedy skończył, spojrzał na swoje odbicie. Z zadowoleniem pogładził gładką skórę głowy i się uśmiechnął.

Jest tu – pomyślał. – Dzisiejszej nocy pewien człowiek pomoże mi go odnaleźć.

Wychodząc z domu, przygotował się na wydarzenie, które niebawem wstrząśnie gmachem amerykańskiego Kapitolu. Zadał sobie wiele trudu, by złożyć wszystkie fragmenty układanki.

Teraz do gry miał wkroczyć jego ostatni pionek.

------------------------------------------------------------------------

^() Boaz i Jakin – kolumny strzegące wejścia do Świątyni Salomona.Rozdział 3

Robert Langdon przeglądał karteczki z notatkami, kiedy odgłos opon jadącego samochodu się zmienił. Podniósł głowę i zdumiał się, gdy stwierdził, gdzie są.

Dotarliśmy do mostu Memorial?

Odłożył notatki i spojrzał na przesuwające się w dole spokojne wody Potomacu. Nad jego powierzchnią unosiła się ciężka mgła. Słusznie nosząca miano Foggy Bottom^(), zawsze wydawała mu się dziwnym miejscem na zbudowanie stolicy kraju. Spośród wszystkich miejsc Nowego Świata Ojcowie Założyciele wybrali grząskie nadrzeczne mokradła, umieszczając w nich kamień węgielny pod swoje utopijne społeczeństwo.

Langdon spojrzał w lewo, za Tidal Basin, ku wdzięcznie zaokrąglonemu kształtowi Mauzoleum Jeffersona, Panteonu Ameryki, jak wielu go nazywało. Z przodu ze sztywną surowością wznosiło się Mauzoleum Lincolna przypominające ateński Partenon. W oddali Langdon dostrzegł centralny punkt miasta – tę samą iglicę, którą oglądał z lotu ptaka. Jej architektoniczna inspiracja wywodziła się z czasów znacznie poprzedzających Greków i Rzymian.

Egipski obelisk Ameryki.

Monolityczna iglica pomnika Waszyngtona rysowała się w oddali, oświetlona na tle nieba niczym majestatyczny maszt żaglowca. Gdy się patrzyło z ukosa, obelisk wydawał się oderwany od ziemi, jakby kołysał się na posępnym niebie niczym na wzburzonych falach. Langdon czuł się tak samo pozbawiony oparcia. Jego podróż do Waszyngtonu była zupełnie niespodziewana. Obudziłem się rano, myśląc, że spędzę spokojną niedzielę w domu, a oto jestem w odległości kilku minut drogi od Kapitolu.

O czwartej czterdzieści pięć Langdon dał nurka do spokojnej wody, zgodnie ze swoim zwyczajem rozpoczynając dzień od przepłynięcia pięćdziesięciu długości pustego o tej porze basenu Harvard. Nie miał już takiej formy jak w czasach college’u, gdy grał w drużynie piłki wodnej, nadal jednak był szczupły i wysportowany, i wyglądał całkiem znośnie, jak na faceta po czterdziestce. Jedyną różnicą był wysiłek, jaki musiał włożyć, by ten stan utrzymać.

Wróciwszy do domu koło szóstej, przystąpił do porannego rytuału ręcznego mielenia sumatrzańskiej kawy i wdychania egzotycznego aromatu, który wypełnił kuchnię. Tego ranka zdumiało go migające światełko automatycznej sekretarki.

Kto może dzwonić w niedzielę o szóstej rano?

Wcisnął przycisk i odsłuchał wiadomość.

„Dzień dobry, profesorze Langdon. Przepraszam, że dzwonię o tak wczesnej porze”. W uprzejmym głosie brzmiało wahanie i słaby południowy akcent. „Nazywam się Anthony Jelbart, jestem asystentem Petera Solomona. Pan Solomon powiedział mi, że wcześnie pan wstaje... Próbował skontaktować się z panem dziś rano w pilnej sprawie. Czy byłby pan łaskaw zadzwonić do Petera, gdy otrzyma pan tę wiadomość? Wiem, że zna pan jego prywatny numer, lecz na wszelki wypadek go powtórzę: dwieście dwa – trzysta dwadzieścia dziewięć – pięćdziesiąt siedem – czterdzieści sześć”.

Langdon zaniepokoił się nagle o starego przyjaciela. Peter Solomon miał nienaganne maniery i był niezwykle uprzejmy. Z pewnością nie nękałby go w niedzielę, gdyby nie stało się coś bardzo złego.

Odstawił na pół zmieloną kawę i pobiegł do gabinetu, by oddzwonić.

Mam nadzieję, że wszystko jest w porządku.

Peter Solomon był jego przyjacielem i mentorem. Chociaż starszy od Langdona o zaledwie dwanaście lat, wypełniał pustkę po stracie ojca od czasu, gdy spotkali się po raz pierwszy na uniwersytecie Princeton. Langdon był wtedy studentem drugiego roku i musiał wysłuchać wieczornego odczytu zaproszonego wykładowcy – znanego młodego historyka i filantropa. Solomon przemawiał z zaraźliwym entuzjazmem, przedstawiając olśniewającą wizję semiotyki i historii archetypów. Obudziła ona w Langdonie zainteresowanie symbolami, które miało stać się później jego życiową pasją. Jednak to nie błyskotliwość Petera Solomona, lecz pokora widoczna w jego szarych oczach sprawiła, że Langdon zdobył się na odwagę i napisał do niego list z podziękowaniami. Młody student nawet nie śmiał marzyć o tym, że Peter Solomon, jeden z najbogatszych i najbardziej intrygujących młodych intelektualistów, odpisze. Solomon to zrobił i w ten sposób rozpoczęła się ich niezwykła przyjaźń.

Peter Solomon, wybitny akademik, którego spokojny sposób bycia nie zdradzał wspaniałego rodzinnego dziedzictwa, pochodził z niezwykle zamożnego rodu Solomonów. Ich nazwisko widniało na gmachach i uniwersytetach w całym kraju. Tak jak Rothschild w Europie, nazwisko Solomon zawsze kryło w sobie mistyczną aurę arystokratyczności i sukcesu. Peter przejął obowiązki głowy rodu w młodym wieku, po śmierci ojca, i w ciągu pięćdziesięciu ośmiu lat życia piastował wiele ważnych stanowisk. Obecnie był dyrektorem Instytutu Smithsoniańskiego. Langdon żartował czasami z Petera, mówiąc, że jedyną skazą na jego doskonałym życiorysie jest dyplom drugorzędnej uczelni – Yale.

Gdy wszedł do gabinetu, stwierdził zdumiony, że Peter przesłał mu faks.

Peter Solomon

SEKRETARIAT

INSTYTUTU SMITHSONIAŃSKIEGO

Witaj, Robercie,

Muszę z Tobą natychmiast pomówić.

Zadzwoń niezwłocznie na numer 202-329-5746

Peter

Langdon, nie namyślając się, wykręcił numer. Usiadł przy ręcznie wykonanym biurku i czekał na połączenie.

– Biuro Petera Solomona – usłyszał znajomy głos asystenta. – Mówi Anthony, czym mogę służyć?

– Tu Robert Langdon. Otrzymałem wiadomość...

– Witam, profesorze Langdon! – wykrzyknął młody człowiek z wyraźną ulgą. – Dziękuję, że tak szybko pan oddzwonił. Pan Solomon czekał na pański telefon. Powiem mu, że jest pan na linii. Zaczeka pan?

– Oczywiście.

Langdon czekał, aż Solomon podejdzie do telefonu, spoglądając z uśmiechem na nazwisko Petera widniejące w nagłówku Instytutu Smithsoniańskiego. W klanie Solomonów nie ma obiboków. Drzewo genealogiczne Petera pełne było nazwisk magnatów finansowych, wpływowych polityków i wybitnych naukowców, niektórzy byli nawet członkami Royal Society w Londynie. Jedyna żyjąca osoba z rodziny, młodsza siostra Solomona Katherine, najwyraźniej odziedziczyła gen nauki, bo była jedną z czołowych postaci nowej dyscypliny nazywanej noetyką.

Nic nie rozumiem – pomyślał Langdon, z rozbawieniem wspominając, jak rok temu Katherine bezskutecznie próbowała wyjaśnić mu cele i metody noetyki podczas przyjęcia zorganizowanego w domu brata. Langdon słuchał jej uważnie, by w końcu oznajmić: „Bardziej przypomina to magię niż naukę”. Mrugnęła do niego szelmowsko. „Jesteś bliższy prawdy, niż ci się wydaje, Robercie”.

Asystent Solomona wrócił do telefonu.

– Przepraszam, pan Solomon bierze właśnie udział w telekonferencji. Mamy dziś rano urwanie głowy.

– Nie ma problemu, mogę zadzwonić potem.

– Pan Solomon prosił mnie, abym wyjaśnił, dlaczego się z panem skontaktował. Nie ma pan nic przeciwko temu?

– Pewnie, że nie.

Asystent odetchnął głęboko.

– Jak pan zapewne wie, profesorze, co roku w Waszyngtonie rada nadzorcza Instytutu Smithsoniańskiego organizuje galę, aby podziękować najbardziej hojnym ofiarodawcom. W tym roku weźmie w niej udział kulturalna elita wielu krajów.

Langdon wiedział, że na jego koncie jest o kilka zer za mało, by mógł zostać zaliczony do tego grona. Może Instytut Smithsoniański chce go zaprosić mimo to?

– Jak zawsze uroczysty obiad poprzedzi prelekcja – ciągnął asystent. – Zarezerwowaliśmy w tym celu National Statuary Hall.

Najpiękniejszą salę w całym Waszyngtonie – pomyślał Langdon, przypominając sobie odczyt na temat polityki, którego wysłuchał w tej olśniewającej półokrągłej sali. Trudno było zapomnieć pięćset składanych krzeseł ustawionych w idealny łuk, otoczony trzydziestoma ośmioma posągami w sali, która pierwotnie mieściła Izbę Reprezentantów.

– Problem w tym, że nasz prelegent zachorował. Właśnie powiadomił nas, że nie będzie mógł przybyć. – Anthony urwał, najwyraźniej zakłopotany. – Pan Solomon ma nadzieję, że zechce go pan zastąpić.

– Ja? – zdziwił się Langdon. Była to ostatnia rzecz, której się spodziewał. – Jestem pewny, że Peter może znaleźć lepszego zastępcę...

– Pan Solomon od razu pomyślał o panu. Jest pan zbyt skromny, profesorze. Nasi goście będą zachwyceni, mogąc pana wysłuchać. Peter pomyślał, że mógłby pan wygłosić ten sam odczyt, co w Bookspan TV kilka lat temu. W ten sposób nie musiałby pan się specjalnie przygotowywać. Wspomniał, że mówił pan wtedy o symbolach w architekturze naszej stolicy. Temat wydaje się idealny.

Langdon nie był tego pewny.

– O ile pamiętam, mówiłem wtedy głównie o budowlach wznoszonych przez masonów...

– Właśnie! Jak pan wie, pan Solomon jest masonem, podobnie jak wielu jego przyjaciół, którzy będą na sali. Jestem pewny, że z przyjemnością wysłuchają tego, co ma pan do powiedzenia na ten temat.

Rzeczywiście, nie byłoby to trudne. Langdon pieczołowicie przechowywał notatki do wszystkich swoich wykładów.

– Przypuśćmy, że się zgodzę. Na kiedy zaplanowaliście uroczystość?

Asystent odchrząknął nerwowo, jakby nagle poczuł się niezręcznie.

– No cóż... na dziś wieczór, panie profesorze.

Langdon nie mógł opanować śmiechu.

– Na dzisiejszy wieczór?

– Właśnie dlatego mamy takie urwanie głowy. Instytut Smithsoniański znalazł się w niezwykle kłopotliwym położeniu... – Mężczyzna mówił coraz szybciej. – Pan Solomon przyśle po pana do Bostonu prywatny odrzutowiec. Lot trwa zaledwie godzinę. Wróci pan do domu przed północą. Wie pan, gdzie jest terminal prywatnych odrzutowców na Lotnisku Logana w Bostonie?

– Tak – przyznał z niechęcią Langdon. Nic dziwnego, że Peter zawsze dostaje to, czego chce.

– Wspaniale! Mógłby pan znaleźć się na pokładzie, powiedzmy, o... siedemnastej?

– Nie pozostawił mi pan dużego wyboru, prawda? – zaśmiał się Langdon.

– Chcę tylko, żeby pan Solomon był zadowolony.

Peter umie wywierać wpływ na ludzi.

Langdon wahał się przez chwilę i, nie widząc innego wyjścia, odpowiedział:

– W porządku. Proszę mu powiedzieć, że przyjadę.

– Wspaniale! – wykrzyknął młodzieniec, nie kryjąc ulgi. Podał Langdonowi numer widniejący na ogonie maszyny i inne niezbędne informacje.

Kiedy Langdon wreszcie odłożył słuchawkę, zadał sobie pytanie, czy Peter Solomon kiedykolwiek spotkał się z odmową.

Wrócił do kuchni i dorzucił kilka dodatkowych ziaren do młynka. Trochę więcej kofeiny w taki poranek nie zaszkodzi – pomyślał. – Zapowiada się długi dzień.

------------------------------------------------------------------------

^() Foggy (ang.) – „mglisty”, Foggy Bottom to także nieco ironiczna nazwa Departamentu Stanu.Rozdział 4

Gmach Kapitolu wznosi się dostojnie na wschodnim krańcu National Mall, na wysokim płaskowyżu, który architekt miasta, Pierre L’Enfant, nazwał „piedestałem oczekującym na pomnik”. Masywna podstawa Kapitolu ma dwieście dwadzieścia osiem metrów długości i sto sześć metrów głębokości. Powierzchnia wewnętrzna to ponad sześćdziesiąt cztery tysiące metrów kwadratowych, podzielonych na pięćset czterdzieści jeden okazałych sal. Neoklasycystyczna architektura nawiązuje do wielkości starożytnego Rzymu, którego ideały były inspiracją dla amerykańskich Ojców Założycieli, tworzących prawa i kulturę nowej republiki.

Bramki bezpieczeństwa dla turystów wchodzących do Kapitolu znajdują się w głębi podziemnego centrum dla zwiedzających, pod wspaniałym świetlikiem w kopule gmachu. Nowy strażnik, Alfonso Nuñez, przyglądał się uważnie mężczyźnie podchodzącemu do bramki – miał ogoloną głowę i stał przez jakiś czas w holu, rozmawiając przez komórkę. Lekko utykał i prawe ramię miał na temblaku. Ubrany był w sfatygowany marynarski płaszcz z demobilu, co w połączeniu z ogoloną głową zasugerowało Nuñezowi, że jest wojskowym.

– Dobry wieczór! – odezwał się strażnik, postępując zgodnie z zasadami bezpieczeństwa, nakazującymi zagadnąć każdego samotnego mężczyznę, który chce wejść do środka.

– Witam – odparł nieznajomy, spoglądając na niemal puste wejście. – Widzę, że macie spokojną noc.

– Mamy spotkania barażowe NFC^() – wyjaśnił Nuñez. – Dziś wieczorem wszyscy oglądają Washington Redskins. – Żałował, że nie może oglądać meczu, lecz pracował tu od miesiąca i wyciągnął krótszą słomkę. – Proszę położyć metalowe przedmioty na tacy.

Nuñez obserwował gościa, który sprawną ręką zaczął grzebać w kieszeniach długiego płaszcza. Współczucie nakazywało wyrozumiałość dla rannych i inwalidów, lecz Nuñeza nauczono, jak je uciszyć.

Patrzył cierpliwie, jak tamten wydobywa z kieszeni typową kolekcję przedmiotów: drobne, klucze i kilka telefonów komórkowych.

– Skręcił pan nadgarstek? – zainteresował się, spoglądając na zabandażowaną rękę mężczyzny.

Łysy facet skinął głową.

– Tydzień temu poślizgnąłem się na lodzie. Nadal boli jak cholera.

– Przykro mi to słyszeć. Proszę przejść przez bramkę.

Gość pokuśtykał na drugą stronę, a maszyna pisnęła ostrzegawczo.

Mężczyzna ściągnął brwi.

– Właśnie tego się obawiałem. Mam obrączkę pod bandażem. Palec był zbyt spuchnięty, nie mogłem jej zdjąć. Lekarz zabandażował całą rękę.

– Nie ma problemu – zapewnił go Nuñez. – Użyję ręcznego wykrywacza metalu.

Przesunął urządzenie wzdłuż zabandażowanej ręki. Tak jak oczekiwał, jedynym metalowym przedmiotem było duże zgrubienie nad kontuzjowanym palcem serdecznym. Wiedział, że przełożony w centrum bezpieczeństwa go obserwuje, więc musiał to zrobić.

Odrobina ostrożności nigdy nie zawadzi. Wsunął wykrywacz pod bandaż.

Facet skrzywił się z bólu.

– Przepraszam.

– Nic się nie stało. W dzisiejszych czasach lepiej być ostrożnym.

– Fakt.

Nuñez polubił tego gościa. O dziwo, w jego robocie miało to ogromne znaczenie. Intuicja stanowiła pierwszą linię obrony Ameryki przed terroryzmem. Udowodniono, że jest lepszym wykrywaczem niebezpieczeństwa niż wszystkie urządzenia elektroniczne na świecie. W podręcznikach zasad bezpieczeństwa nazywano ją „darem lęku”.

Tym razem Nuñez nie wyczuł niczego, co mogłoby wzbudzić lęk. Jedyną osobliwością, którą odnotował, gdy stali blisko siebie, było to, że twardziel miał na twarzy grubą warstwę samoopalacza lub podkładu.

Co z tego? Zimą nikt nie lubi wyglądać blado.

– W porządku – oznajmił, odkładając wykrywacz metalu.

– Dzięki. – Mężczyzna zaczął zbierać z tacy swoje rzeczy.

Kiedy już to robił, Nuñez zauważył dwa wytatuowane palce wystające spod bandaża. Na czubku palca wskazującego była korona, a na kciuku gwiazda. W dzisiejszych czasach wszyscy mają tatuaże – pomyślał, chociaż opuszki palców muszą być bardzo wrażliwe.

– Czy zrobienie tych tatuaży było bardzo bolesne?

Facet spojrzał na swoje palce i się uśmiechnął.

– Mniej, niż pan sądzi.

– Szczęściarz z pana – westchnął Nuñez. – Mnie piekielnie bolało. Kiedy byłem na obozie dla rekrutów, kazałem wytatuować sobie na plecach syrenę.

– Syrenę? – roześmiał się łysy.

– Taak. – Wyraźnie zmieszany Nuñez skinął głową. – Wszyscy popełniamy takie błędy w młodości.

– Jasne. Ja też w młodości popełniłem wielki błąd i teraz budzę się z nią w łóżku co rano.

Roześmiali się i facet ruszył przed siebie.

Dziecinnie proste – pomyślał Mal’akh, zostawiając za sobą Nuñeza i kierując się w stronę windy. Wejście do budynku okazało się łatwiejsze, niż sądził. Garbienie się i warstwa gąbki umieszczona na brzuchu zamaskowały prawdziwy wygląd Mal’akha, a podkład na twarzy i rękach ukrył tatuaże. Najgenialniejszym rozwiązaniem był jednak temblak, który pozwolił mu wnieść do Kapitolu pewien przedmiot.

Podarunek dla jedynego człowieka na ziemi, który może mi pomóc w odnalezieniu tego, czego szukam.

------------------------------------------------------------------------

^() NFC – National Football Conference – Krajowa Konferencja Futbolowa – jedna z dwóch konferencji zawodowej ligi futbolu amerykańskiego.Rozdział 5

Największe i najnowocześniejsze muzeum na świecie kryło również najpilniej strzeżone sekrety. Znajdowało się w nim więcej eksponatów niż w Ermitażu, Muzeum Watykańskim i nowojorskim Metropolitan razem wziętych. Jednak mimo wspaniałych zbiorów jego tak dobrze strzeżone mury odwiedzało niewiele osób.

Kompleks położony przy Silver Hill Road cztery tysiące dwieście dziesięć był gmachem o zygzakowatym kształcie, składającym się z pięciu połączonych części, każda wielkości przekraczającej powierzchnię boiska piłkarskiego. Niebieskawa metalowa fasada niejasno sugerowała dziwną rzeczywistość, która kryje się w środku – mający ponad pięćdziesiąt pięć tysięcy metrów kwadratowych obcy świat, zawierający „martwą strefę”, Sektor 3, tak zwany wilgotny sektor, i ponad dwadzieścia kilometrów szklanych gablot.

Naukowiec Katherine Solomon była dziwnie niespokojna, przejeżdżając białym volvo przez główną bramę prowadzącą na teren kompleksu.

– Widzę, że nie jest pani miłośniczką futbolu, panno Solomon – zauważył z uśmiechem strażnik, ściszając głos w telewizorze. Najwyraźniej oglądał mecz Redskinsów.

Katherine odpowiedziała wymuszonym uśmiechem.

– Jest niedzielny wieczór – zauważyła.

– Fakt, mają państwo spotkanie.

– Czy on już przyjechał? – spytała nieco zdenerwowana.

Strażnik zajrzał do książki gości.

– Nie widzę jego nazwiska.

– Jestem przed czasem.

Pozdrowiła go przyjacielskim gestem i ruszyła krętym podjazdem w kierunku swojego miejsca parkingowego na parterze małego, dwupoziomowego parkingu. Spojrzała we wsteczne lusterko, by sprawdzić, jak wygląda. Bardziej z nawyku niż z próżności.

Katherine Solomon odziedziczyła po przodkach śródziemnomorską urodę i mimo iż skończyła pięćdziesiąt lat, jej oliwkowa cera była gładka. Prawie się nie malowała, a gęste czarne włosy spływały na ramiona, nieułożone w żadną wymyślną fryzurę. Podobnie jak starszy brat, Peter, miała szare oczy, smukłą figurę i patrycjuszowską elegancję.

„Wyglądacie jak bliźniaki” – powtarzali ludzie.

Ojciec Katherine zmarł na raka, gdy miała siedem lat, dlatego słabo go pamiętała. Piętnastoletni Peter, starszy od siostry o osiem lat, został wówczas głową rodu Solomonów. Znacznie wcześniej, niż ktokolwiek się tego spodziewał. Zgodnie z oczekiwaniami Peter zaczął pełnić tę funkcję z godnością i siłą typową dla członków ich rodziny. Do dziś opiekował się Katherine, jakby nadal byli dziećmi.

Mimo zachęty brata i wielu zalotników Katherine nigdy nie wyszła za mąż. Jej życiowym partnerem stała się nauka, a praca dostarczała więcej satysfakcji i zadowolenia niż jakikolwiek mężczyzna. Katherine niczego nie żałowała.

Choć dyscyplina, którą się zajęła – noetyka – gdy usłyszała o niej po raz pierwszy, była zupełnie nowa, w ostatnich latach otworzyła wiele drzwi w ludzkim umyśle.

Nasze niewykorzystane możliwości są naprawdę zdumiewające.

Dwie książki poświęcone noetyce, które napisała, uczyniły ją najważniejszą postacią tej nowej dyscypliny, a ogłoszenie najnowszych odkryć gwarantowało, że noetyka stanie się głównym tematem rozmów na całym świecie.

Tego wieczoru jednak w ogóle o tym nie myślała. Kilka godzin temu otrzymała niepokojące informacje dotyczące brata.

Nie mogę w to uwierzyć!

Przez całe popołudnie nie mogła skupić się na niczym innym.

Kiedy usłyszała pierwsze krople deszczu uderzające w szybę, postanowiła wejść do budynku. Już miała wysiąść z samochodu, gdy zadzwoniła komórka.

Spojrzała na ekran i westchnęła głęboko.

Poprawiła włosy i usadowiła się wygodnie, by odebrać.

Dziesięć kilometrów dalej Mal’akh szedł korytarzami Kapitolu z telefonem komórkowym przyciśniętym do ucha. Czekał cierpliwie na połączenie.

Wreszcie w słuchawce odezwał się kobiecy głos:

– Słucham?

– Musimy spotkać się jeszcze raz – powiedział.

Milczała przez dłuższą chwilę.

– Wszystko w porządku?

– Mam nowe informacje – oznajmił.

– Jakie?

Mal’akh zaczerpnął powietrza.

– O tym, co zdaniem pani brata ukryto gdzieś w Waszyngtonie.

– Mów dalej.

– Myślę, że możemy to odnaleźć.

Katherine Solomon skamieniała.

– Chcesz powiedzieć, że... że to prawda?

Mal’akh uśmiechnął się do siebie.

– Bywa, że legendy żyją przez wieki... i dzieje się tak nie bez powodu.Rozdział 7

Katherine Solomon biegła przez parking w strugach zimnego deszczu, żałując, że nie włożyła dżinsów i kaszmirowego swetra. Gdy zbliżyła się do głównego wejścia, odgłos gigantycznych urządzeń oczyszczających powietrze się nasilił. Prawie nie słyszała hałasu, bo w uszach wciąż brzmiało to, co powiedział jej rozmówca:

„O tym, co zdaniem twojego brata ukryto gdzieś w Waszyngtonie... Myślę, że możemy to odnaleźć”.

Nie mogła uwierzyć. Mieli jeszcze dużo do omówienia. Zgodził się na spotkanie wieczorem.

Dotarła do drzwi, czując takie samo podniecenie, jakie ogarniało ją zawsze, gdy wchodziła do tego ogromnego gmachu. „Nikt nie wie, gdzie to się znajduje”.

Tabliczka na drzwiach informowała:

SMITHSONIAN MUSEUM SUPPORT CENTER

(SMSC)

Instytut Smithsoniański, oprócz ponad tuzina dużych muzeów na terenie parku National Mall, posiadał tak ogromne zbiory, że wystawiano zaledwie dwa procent z nich. Pozostałe dziewięćdziesiąt osiem trzeba było gdzieś przechowywać. Wszystkie zgromadzono właśnie tutaj.

Nic dziwnego, że w gmachu znajdowała się zdumiewająca kolekcja eksponatów – od gigantycznych posągów Buddy po ręcznie kopiowane kodeksy, zatrute strzały z Nowej Gwinei, inkrustowane szlachetnymi kamieniami noże i kajaki z fiszbinów wieloryba. Równie zadziwiające były eksponaty przyrodnicze: szkielety plezjozaurów, bezcenna kolekcja meteorytów, ogromna kałamarnica, a nawet kolekcja czaszek słoni, przywieziona z Afryki przez Teddy’ego Roosevelta.

Żadna z tych rzeczy nie była jednak powodem, dla którego sekretarz Instytutu Smithsoniańskiego, Peter Solomon, przyprowadził tutaj siostrę trzy lata temu. Ściągnął ją nie po to, by pokazywać cuda nauki, lecz by je tworzyć. Właśnie tym zajmowała się Katherine.

W głębi gmachu, w mroku najbardziej odległych zakamarków, znajdowało się małe laboratorium naukowe, jakiego nie było nigdzie indziej na świecie. Przełom, którego Katherine dokonała niedawno w dziedzinie noetyki, miał konsekwencje dla wszystkich nauk – od fizyki po historię, od filozofii po religioznawstwo.

Na widok Katherine recepcjonista wyłączył radio i zdjął słuchawki z uszu.

– Witam, panno Solomon! – uśmiechnął się szeroko.

– Redskinsi już grają?

Rozpromienił się, spoglądając na nią wzrokiem winowajcy.

– Transmitują przedmecz.

Uśmiechnęła się.

– Nie zorientowałabym się. – Podeszła do bramki i opróżniła kieszenie. Zsuwając z przegubu złotego cartiera, poczuła znajomą falę smutku. Dostała go od matki na osiemnaste urodziny. Minęło prawie dziesięć lat od czasu, gdy umarła... Zgasła w ramionach Katherine.

– Panno Solomon, powie pani wreszcie, co pani tam robi? – zagadnął żartobliwie strażnik.

Podniosła głowę.

– Pewnego dnia, Kyle, lecz nie dziś wieczorem.

– Śmiało. Tajne laboratorium w tajnym muzeum? To musi być coś naprawdę super.

Nawet sobie nie wyobrażasz – pomyślała Katherine, zbierając swoje rzeczy. W rzeczywistości zajmowała się tak zaawansowanymi badaniami, że przestały przypominać tradycyjną naukę.Rozdział 10

Robert Langdon wiele razy wchodził do Rotundy Kapitolu, lecz nigdy nie robił tego biegiem. Wpadł północnym wejściem i dostrzegł pośrodku sali niewielką grupkę turystów. Jakiś mały chłopiec krzyczał, a rodzice próbowali go uspokoić. Kilku strażników starało się przywrócić porządek.

– Zerwał temblak – mówił gorączkowo jeden z gości. – Tu go zostawił!

Langdon podszedł bliżej i ujrzał przedmiot, który wywołał zamieszanie. Fakt, to co leżało na posadzce Kapitolu, wyglądało dziwnie, lecz nie tłumaczyło przeraźliwych krzyków.

Langdon wielokrotnie widywał podobne przedmioty. Na Wydziale Sztuki Harvardu mieli takich kilkanaście – naturalnej wielkości plastikowe manekiny, używane przez rzeźbiarzy i malarzy jako modele, by mogli jak najlepiej oddać części ludzkiego ciała. Co dziwne, nie była to ludzka twarz, lecz dłoń.

Ktoś zostawił w Rotundzie model ludzkiej dłoni?

Modele dłoni miały zwykle ruchome palce, aby artysta mógł dowolnie je ustawiać. Studenci drugiego roku często prostowali środkowy palec. Palec wskazujący tej dłoni wskazywał sufit.

Kiedy Robert podszedł bliżej, spostrzegł, że model dłoni jest nietypowy. Plastikowa powierzchnia nie była gładka, a wnętrze lekko pomarszczone, pokryte cętkami i plamami. Wyglądała jak...

Jak prawdziwa skóra.

Langdona zamurowało.

Dopiero teraz dostrzegł krew.

Dobry Boże!

Okaleczony nadgarstek został osadzony na spiczastej drewnianej podstawie, aby można go było postawić. Langdon poczuł mdłości. Podszedł jeszcze bliżej. Nie mógł oddychać. Stwierdził, że czubek palca wskazującego i kciuka zostały ozdobione małymi tatuażami. Nie one jednak przykuły jego uwagę. Utkwił wzrok w znajomym złotym pierścieniu na czwartym palcu.

Nie!

Cofnął się przerażony. Świat wokół zaczął wirować, gdy Langdon zrozumiał, że to odcięta prawa dłoń Petera Solomona.