Zakochaj się we mnie - ebook

Smak zmysłów

Alice Clayton

Wyglą­da na to, że zo­sta­ły­śmy same, mała… Tyl­ko ty i ja – po­wie­dzia­łam i po­ki­wa­łam smut­no gło­wą, roz­glą­da­jąc się po pu­stym domu.

Pie­czo­ło­wi­cie roz­ło­żo­ne po­dusz­ki, sta­ran­nie po­roz­sta­wia­ne me­ble, ko­lo­ry do­bra­ne z wiel­ką dba­ło­ścią o szcze­gó­ły. Mój prze­pięk­ny, ide­al­ny dom.

Mój dom prze­peł­nio­ny sa­mot­no­ścią.

Cho­dzi­łam od po­ko­ju do po­ko­ju z Mary Jane przy no­dze, przy­glą­da­jąc się opra­wio­nym w ram­ki fo­to­gra­fiom, wy­rów­nu­jąc ster­ty cza­so­pism i ście­ra­jąc nie­wi­dzial­ne dro­bi­ny ku­rzu z klo­sza lam­py. Ob­rzu­ci­łam wzro­kiem swój po­grą­żo­ny w ci­szy świat, wy­da­jąc wes­tchnie­nie, któ­re od­bi­ło się echem w pu­stej prze­strze­ni, a po­tem po­szłam do kuch­ni, żeby przy­go­to­wać so­bie lunch.

Kie­dy koń­czy­łam ro­bić ka­nap­kę z in­dy­kiem, Mary Jane trą­ci­ła no­sem moją dłoń w nie­mej proś­bie, by się z nią po­dzie­lić.

– Głup­ta­sie, i tak ja­dasz le­piej niż inne psy – stwier­dzi­łam, kła­dąc w jej za­się­gu ka­wa­łek mię­sa.

Po­li­za­ła mnie po ko­niusz­kach pal­ców, ob­da­rzy­ła naj­pięk­niej­szym z psich uśmie­chów, a po­tem po­chło­nę­ła go jed­nym kę­sem. Uśmiech­nę­łam się do niej i za­nu­rzy­łam pal­ce w mięk­kiej brą­zo­wej sier­ści, przy­po­mi­na­jąc so­bie inne wa­len­tyn­ki, zu­peł­nie od­mien­ne od dzi­siej­szych…

– O rany, Ti­mo­thy, coś ty zno­wu wy­my­ślił?! – wy­krzyk­nę­łam na wi­dok kar­to­no­we­go pu­dła z otwo­ra­mi w ścian­kach.

– Otwórz. Nie za­sta­na­wiaj się, tyl­ko otwórz – od­parł ze śmie­chem, przy­su­wając pu­dło do mnie.

– Czyś ty zwa­rio­wał?! Co­kol­wiek w nim jest i tak nas na to nie stać.

– Prze­stań, Mad­die, cza­sem trze­ba so­bie po­wie­dzieć: „chcę to mieć”. A poza tym, kie­dy się po­bie­rze­my i zo­sta­nę wzię­tym praw­ni­kiem, bę­dzie­my mie­li for­sy jak lodu. No już, otwórz to pu­dło, za­nim samo się otwo­rzy! – rzu­cił i ro­ze­śmiał się, widząc, że kar­ton za­czy­na się ru­szać.

Prze­wra­ca­jąc ocza­mi nad jego nie­prak­tycz­nym pre­zen­tem, po­de­szłam bli­żej, a wte­dy usły­sza­łam wy­do­by­wa­ją­ce się ze środ­ka skom­le­nie. Roz­dar­łam wierzch pu­deł­ka i ser­ce mo­men­tal­nie mi zmię­kło. Na roz­ło­żo­nym na dnie sta­rym ręcz­ni­ku przy­cup­nął naj­słod­szy szcze­nia­czek, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam: czar­ny, z brą­zo­wym pa­skiem i bia­łym pod­brzu­szem. Gdy wraz z Ti­mo­thym po­chy­li­li­śmy się nad nim, za­czął pi­skli­wie uja­dać.

– Nie mogę uwie­rzyć, że to zro­bi­łeś – po­wie­dzia­łam mięk­kim gło­sem, za­uro­czo­na psia­kiem.

Pod­nio­słam go, a on od razu po­li­zał mnie po twa­rzy.

– Po­my­śla­łem, że przy­da ci się to­wa­rzy­stwo, kie­dy będę mu­siał pra­co­wać do póź­na – wy­szep­tał mi do ucha, gdy tu­li­łam do sie­bie szcze­niacz­ka.

– Na­praw­dę nie mo­że­my so­bie na nie­go po­zwo­lić, ale nie mam za­mia­ru te­raz się nad tym te­raz za­sta­na­wiać – po­wie­dzia­łam we­so­ło i uca­ło­wa­łam no­we­go przy­ja­cie­la.

– Jak ją na­zwiesz?

– To ona? Cu­dow­nie, za­wsze ma­rzy­łam o sucz­ce! – za­wo­ła­łam uszczę­śli­wio­na, po czym po­sta­wi­łam małą na pod­ło­dze, żeby mo­gła się ro­zej­rzeć po swo­im no­wym domu.

Szyb­ko za­czę­ła pe­ne­tro­wać na­sze cia­sne miesz­kan­ko, na po­czą­tek za­fa­scy­no­wa­na ście­recz­ką za­wie­szo­ną na uchwy­cie pie­kar­ni­ka. Wy­bu­chli­śmy śmie­chem, wi­dząc, jak ścią­ga ją na sie­bie i szcze­ka, oglą­da­jąc się wy­cze­ku­ją­co na nas.

– Mary Jane – wy­rwa­ło mi się.

– Mary Jane?

– Tak ją na­zwie­my.

– Ta­kie bab­ci­ne imię dla ma­łe­go pie­ska? Na pew­no? – spy­tał, marszcząc brwi.

– Dla­te­go jest za­baw­ne! – za­pro­te­sto­wa­łam, bio­rąc na ręce Mary Jane i roz­ko­szu­jąc się do­ty­kiem mię­ciut­kiej sier­ści na swo­im po­licz­ku.

– Niech bę­dzie Mary Jane. Szczę­śli­wych wa­len­ty­nek, Mad­die! – za­mru­czał mi do ucha, obej­mując wpół i przy­cią­ga­jąc do sie­bie.

– Na­wza­jem, skar­bie. Ko­cham cię – szep­nę­łam.

Dziś, ma­jąc na kon­cie dzie­sięć prze­ży­tych wspól­nie lat, ślub, wła­sny dom i obie­cu­ją­cą ka­rie­rę praw­ni­czą męża, do­szło do tego, że spę­dzam wa­len­tyn­ki sa­mot­nie… Wes­tchnę­łam głę­bo­ko i wy­rzu­ci­łam do śmie­ci resz­tę ka­nap­ki. Stra­ci­łam ape­tyt, gdy mój wzrok już ko­lej­ny dziś raz padł na not­kę zo­sta­wio­ną na ta­bli­cy przez męża praw­ni­ka:

„Idę na ko­la­cję z part­ne­ra­mi, nie cze­kaj na mnie.

Tim”.

Czy moż­na uchwy­cić ten mo­ment, kie­dy ro­man­tyzm umie­ra? Sie­dząc sa­mot­nie w uko­cha­nym domu, oto­czo­na przez ulu­bio­ne przed­mio­ty, na­gle przy­ła­pa­łam się na tym, że tę­sk­nię za cza­sa­mi, gdy nie mie­li­śmy nic prócz na­szej mi­ło­ści. I gdy oboj­gu nam za­le­ża­ło, by jak naj­czę­ściej ją czuć.

***

– Skar­bie, co tak pięk­nie pach­nie?

– Oprócz mnie? – za­py­ta­łam i ro­ze­śmia­łam się, od­wra­ca­jąc gło­wę od ku­chen­ki i uśmie­cha­jąc się przez ra­mię do świe­żo po­ślu­bio­ne­go mał­żon­ka.

Nie dało się nie za­uwa­żyć cie­ni pod jego ocza­mi i wiel­kie­go znu­że­nia, zu­peł­nie jak­by płaszcz, któ­ry wła­śnie od­wie­szał, wa­żył co naj­mniej dwa­dzie­ścia kilo. Wszy­scy nas ostrze­ga­li, że pierw­szy rok w fir­mie bę­dzie naj­cięż­szy, i rze­czy­wi­ście tak było. Tim pra­co­wał po kil­ka­na­ście go­dzin dzien­nie i w za­sa­dzie pra­wie się nie wi­dy­wa­li­śmy. Na do­bre pie­nią­dze, któ­re rze­ko­mo za­ra­bia­ją mło­dzi praw­ni­cy, wciąż jesz­cze trze­ba było cze­kać, ale ro­bi­łam, co w mo­jej mocy, by w na­szym miesz­kan­ku było do­mo­wo i przy­tul­nie.

– Ty za­wsze cu­dow­nie pach­niesz, kot­ku, ale po­wiedz mi, co go­tu­jesz? – spy­tał, obej­mu­jąc mnie od tyłu i wtu­la­jąc się w moje ple­cy. Oparł pod­bró­dek na moim ra­mie­niu, a ja nie prze­ry­wa­łam mie­sza­nia sosu.

– Za­sza­la­łam. Dziś mamy do ma­ka­ro­nu sos mię­sny, w któ­rym na­praw­dę jest mię­so – od­par­łam ze śmie­chem.

W tym cza­sie Tim wy­ło­wił z przy­go­to­wa­nej wcze­śniej sa­łat­ki ser­ce kar­czo­cha.

– No, no, kar­czo­chy! Jemy je chy­ba pierw­szy raz od na­sze­go we­se­la.

Ro­ze­śmiał się, ca­łu­jąc mnie jed­no­cze­śnie w kark, od cze­go jak zwy­kle ugię­ły się pode mną nogi.

– Uzna­łam, że ser­ca będą od­po­wied­nie na tę oka­zję – wy­szep­ta­łam, czu­jąc, jak zna­czy po­ca­łun­ka­mi moją szy­ję, a po­tem zsu­wa usta na ra­mio­na.

– Bar­dzo od­po­wied­nie – wy­mru­czał. – A gdzie jest ta mała bu­tel­ka po mle­ku, któ­rą wy­szpe­ra­łaś na tar­gu sta­ro­ci?

– Pod zle­wem. A co? – spy­ta­łam, czu­jąc, jak zwal­nia uścisk.

Od­wró­ci­łam się i zo­ba­czy­łam, że się­ga po bu­tel­kę, a po­tem wkła­da do niej dwa tu­li­pa­ny – ró­żo­wy i czer­wo­ny.

– Kot­ku, są prze­ślicz­ne! – po­wie­dzia­łam i roz­pro­mie­ni­łam się w uśmie­chu, szczę­śli­wa, że mój mąż pa­mię­ta, że je tak uwiel­biam. Róże są okle­pa­ne, a tu­li­pa­ny to coś wy­jąt­ko­we­go.

– Je­steś pięk­na – od­parł, od­gar­nia­jąc mi wło­sy z kar­ku, by znów mnie po­ca­ło­wać.

– Li­zus! Ale wy­ba­czę ci, je­śli na­dal bę­dziesz tak ro­bił – jęk­nę­łam, czu­jąc, że za­czy­na de­li­kat­nie ką­sać moją szy­ję.

– Szczę­śli­wych wa­len­ty­nek, złot­ko – szep­nął mi do ucha. Uśmiech­nę­łam się, nie prze­sta­jąc mie­szać sos.

– Na­wza­jem – od­po­wie­dzia­łam, wy­pusz­cza­jąc z ręki łyż­kę.

Od­wró­cił mnie przo­dem do sie­bie i na­chy­lił się, żeby po­ca­ło­wać w usta.

Po­nie­waż ni­g­dy do­tąd nie zda­rzy­ło mi się spa­lić sosu, nie mia­łam po­ję­cia, że to w ogó­le moż­li­we. Gdy jed­nak pra­wie po go­dzi­nie i kil­ku or­ga­zmach pod­nie­śli­śmy się z ku­chen­nej pod­ło­gi, nago i z wło­sa­mi w nie­ła­dzie, na pa­tel­ni za­miast sosu wid­nia­ła ża­ło­sna czer­wo­no­brą­zo­wa maź. Ma­ka­ron cał­ko­wi­cie się roz­go­to­wał i skle­ił w ja­sno­be­żo­wą bre­ję.

Tam­te­go roku na­sza uro­czy­sta wa­len­tyn­ko­wa ko­la­cja skła­da­ła się z na­pręd­ce za­mó­wio­nej chińsz­czy­zny, któ­rą zje­dli­śmy nago na kocu roz­ło­żo­nym na środ­ku po­ko­ju. Po­pi­ja­li­śmy ją pi­wem im­bi­ro­wym z kie­lisz­ków do szam­pa­na, któ­re do­sta­li­śmy w pre­zen­cie ślub­nym. Wy­glą­da­ło jak naj­droż­sze bą­bel­ki.

Dla­cze­go je­dli­śmy ko­la­cję nago na środ­ku po­ko­ju? Bo by­li­śmy świe­żo po ślu­bie i tak nam się po­do­ba­ło.

Przy­po­mnia­łam so­bie z roz­rzew­nie­niem tam­ten dzień, bie­ga­jąc z Mary Jane po par­ku. Ła­two o ro­man­tyzm, gdy jest się mło­dym i sza­leń­czo za­ko­cha­nym, ale z upły­wem lat co­raz trud­niej utrzy­my­wać tem­pe­ra­tu­rę związ­ku.

Kie­dy po­bie­ra­li­śmy się z Ti­mem, mia­łam pra­cę. Zro­bi­łam dy­plom z li­te­ra­tu­ry an­giel­skiej, ale za­trud­ni­łam się w fir­mie ca­te­rin­go­wej. On na­dal stu­dio­wał. Szyb­ko od­kry­łam, że bar­dzo lu­bię piec i za­czę­łam wy­ra­biać so­bie mar­kę dzię­ki swo­im sta­ro­świec­kim cia­stom – bo­ga­to lu­kro­wa­nym i wie­lo­war­stwo­wym. Moją spe­cjal­no­ścią były wy­pie­ki, któ­re lu­dzie pa­mię­ta­li z dzie­ciń­stwa: orze­cho­wiec, ko­ko­so­wiec, red ve­lvet1). Po­nie­waż cie­szy­ły się co­raz więk­szą po­pu­lar­no­ścią, za­czę­łam się za­sta­na­wiać, czy nie otwo­rzyć wła­sne­go biz­ne­su.

------------------------------------------------------------------------

1) Amerykańskie ciasto w czerwonym kolorze przełożone białym kremem (przyp. tłum.).

Jed­nak nie­dłu­go po­tem Tim za­czął pra­cę w fir­mie i szyb­ko do­szli­śmy do wnio­sku, że chce­my po­więk­szyć ro­dzi­nę. Gdy za­ra­biał już tyle, że stać nas było na kup­no nie­wiel­kie­go domu, zre­zy­gno­wa­łam z pra­cy i za­ję­łam się jego urzą­dza­niem, a tak­że… ekhm… sta­ra­nia­mi. Mie­li­śmy z tego dużo przy­jem­no­ści, ale kie­dy mi­nął rok i nie było efek­tów, zgło­si­łam się na ba­da­nia. Wkrót­ce się oka­za­ło, że nie bę­dzie nam dane mieć dzie­ci, więc odło­ży­li­śmy ro­dzin­ne pla­ny na bli­żej nie­okre­ślo­ną przy­szłość, aż zde­cy­du­je­my, cze­go ocze­ku­je­my od ży­cia. Z cza­sem wpa­dli­śmy w ru­ty­nę, do­cho­dząc do wnio­sku, że je­ste­śmy w mia­rę szczę­śli­wi we dwój­kę, z Mary Jane jako na­miast­ką po­tom­ka.

Z bie­giem cza­su Tim za­czął piąć się po szcze­blach ka­rie­ry, więc mo­gli­śmy so­bie po­zwo­lić na kup­no więk­sze­go domu. Z upły­wem lat co­raz bar­dziej za­czę­ła mi od­po­wia­dać rola pani domu, a moje pla­ny, by za­ło­żyć wła­sną fir­mę ca­te­rin­go­wą, po­szły w nie­pa­mięć. Pra­co­wa­łam jako wo­lon­ta­riusz­ka, zaj­mo­wa­łam się ogro­dem i cie­szy­łam ży­ciem. Cza­sa­mi spo­ty­ka­łam lu­dzi, któ­rzy z po­gar­dą trak­to­wa­li ko­bie­ty po­świę­ca­ją­ce się ro­dzi­nie, ale ja by­łam dum­na z tego, że uda­ło mi się stwo­rzyć dla nas cu­dow­ny dom.

Mniej wię­cej rok temu Tim za­czął pra­co­wać jesz­cze wię­cej, chcąc zo­stać part­ne­rem w fir­mie. Po­czu­łam się sa­mot­na i tro­chę bez­u­ży­tecz­na, wró­ci­łam więc do pie­cze­nia, po­cząt­ko­wo dla przy­ja­ciół, za­chwy­co­nych tym, co przy­no­si­łam na wspól­ne spo­tka­nia. Stop­nio­wo po­ja­wi­ły się proś­by o wy­pie­ki na przy­ję­cia uro­dzi­no­we dzie­ci czy im­pre­zy po­że­gnal­ne i za­nim się obej­rza­łam, mia­łam co­raz wię­cej za­mó­wień. Od ja­kie­goś cza­su pla­no­wa­łam po­roz­ma­wiać z Ti­mem o za­ło­że­niu wła­snej fir­my i pie­cze­niu ciast na za­mó­wie­nie. Te­raz, gdy za­po­mniał o wa­len­tyn­kach, nada­rza­ła się oka­zja, by wy­to­czyć cięż­kie dzia­ła.

Wjeż­dża­jąc na pod­jazd, za­uwa­ży­łam w ga­ra­żu jego sa­mo­chód. Z nie­do­wie­rza­niem spoj­rza­łam na ze­ga­rek – do­pie­ro wpół do szó­stej, a prze­cież ni­g­dy nie wra­cał do domu tak wcze­śnie… Mie­li­śmy szczę­ście, je­śli uda­ło mu się usiąść do ko­la­cji przed ósmą.

We­szły­śmy z Mary Jane przez kuch­nię. Na­wet ona za­czę­ła na­gle wę­szyć, jak­by czu­ła, że coś wisi w po­wie­trzu. Zo­ba­czy­łam płaszcz Tima prze­wie­szo­ny przez opar­cie krze­sła, ale jego sa­me­go ni­g­dzie nie było wi­dać. Wy­tę­ży­łam słuch… Ci­sza.

– Ti­mo­thy? – za­wo­ła­łam, a wte­dy z góry do­biegł mnie stłu­mio­ny okrzyk:

– Cho­le­ra!

Czyż­by jed­nak pa­mię­tał o wa­len­tyn­kach? Wo­la­łam nie ro­bić so­bie na­dziei, bo ostat­nio bar­dzo cięż­ko pra­co­wał nad ja­kąś spra­wą. Chciał zo­stać part­ne­rem, więc licz­ba go­dzin po­świę­ca­nych przez nie­go fir­mie po­wo­li za­kra­wa­ła na ab­surd. A kie­dy po­chła­nia­ła go pra­ca, za­po­mi­nał o ca­łym świe­cie.

Na­sze mał­żeń­stwo było uda­ne, jed­nak co­raz czę­ściej mia­łam po­czu­cie, że naj­waż­niej­sza jest jego pra­ca. Tę­sk­ni­łam za nim i chcia­łam, aby wię­cej prze­by­wał w domu. Kie­dy skoń­czył stu­dia, obo­je spo­dzie­wa­li­śmy się, że bę­dzie mu­siał dużo pra­co­wać i ja­koś uda­wa­ło nam się wszyst­ko po­go­dzić. Na­wet już po ślu­bie za­wsze znaj­do­wa­li­śmy czas, żeby – jak to się ład­nie mówi – zbli­żyć się do sie­bie. A ostat­nio?

Nie do­szło mię­dzy nami do zbli­że­nia już od kil­ku ty­go­dni i po­wo­li za­czy­na­łam się ro­bić ner­wo­wa.

– Niech to szlag! – usły­sza­łam zno­wu, więc po­szły­śmy z Mary Jane spraw­dzić, co się dzie­je.

Może wró­cił do domu wcze­śniej, żeby mi zro­bić nie­spo­dzian­kę? Może w koń­cu doj­dzie mię­dzy nami do… zbli­że­nia? Może…

Upo­mnia­łam się w du­chu. Ba­łam się roz­cza­ro­wa­nia, je­śli oka­za­ło­by się, że rze­czy­wi­ście za­po­mniał. Idąc po scho­dach na górę, za­wo­ła­łam do nie­go, żeby uprze­dzić, że je­stem już w domu.

– Kot­ku, co ty tam ro­bisz?

Mary Jane wy­rwa­ła się do przo­du, chcąc się z nim przy­wi­tać. Ona rów­nież tę­sk­ni­ła za dłu­gi­mi spa­ce­ra­mi, na któ­re daw­niej ją za­bie­rał.

– Mad­die? Hej, je­stem w sy­pial­ni! – krzyk­nął, więc po­szłam w tam­tą stro­nę.

Stał po­środ­ku gar­de­ro­by, prze­su­wa­jąc je­den po dru­gim wie­sza­ki z gar­ni­tu­ra­mi, jak­by cze­goś szu­kał.

– Hej, skar­bie, już w domu? – spy­ta­łam, na­chy­la­jąc się, żeby dać mu szyb­kie­go ca­łu­sa.

Od­su­nął się od ubrań i od­wró­cił gło­wę w moją stro­nę, by od­dać po­ca­łu­nek, ale za­raz po­tem wró­cił do po­szu­ki­wań.

– Wpa­dłem tyl­ko na chwi­lę przed ko­la­cją, żeby coś za­brać. Nie wi­dzia­łaś mo­je­go nie­bie­skie­go kra­wa­ta? Tego, któ­ry da­łaś mi pod cho­in­kę dwa lata temu?

– Pro­szę bar­dzo, tu jest, ale po co ci dru­gi? – spy­ta­łam, wy­ła­wia­jąc wspo­mnia­ny kra­wat z ba­ła­ga­nu, jaki zro­bił w gar­de­ro­bie.

To był mój ulu­bio­ny kra­wat. Ide­al­nie pa­so­wał do jego oczu – in­ten­syw­nie błę­kit­nych, wręcz fioł­ko­wych. Na ich wi­dok Eli­za­beth Tay­lor po­zie­le­nia­ła­by z za­zdro­ści.

– Ech… za­mo­czy­łem kra­wat w zu­pie pod­czas lun­chu. Nie mogę tak iść na waż­ną ko­la­cję, no nie?

Ro­ze­śmiał się, a po­tem roz­piął gu­zik pod szy­ją i zdjął przez gło­wę brud­ny kra­wat. Rzu­ci­łam go na ster­tę ubrań prze­zna­czo­nych do pral­ni, zi­ry­to­wa­na, że jed­nak ma za­miar spę­dzić wie­czór poza do­mem.

We­szłam cięż­kim kro­kiem do sy­pial­ni i usia­dłam na­dą­sa­na na łóż­ku, za­sta­na­wia­jąc się, czy w ogó­le po­dej­mo­wać te­mat. Cięż­ko pra­co­wał, głów­nie dla­te­go, że­by­śmy mo­gli wy­god­nie i bez­tro­sko żyć. Ale żeby za­po­mnieć o wa­len­tyn­kach?

– A ty co ro­bisz wie­czo­rem? – spy­tał, wcho­dząc do ła­zien­ki i od­krę­ca­jąc kran.

– Nic kon­kret­ne­go nie pla­no­wa­łam. Cze­ka­łam… – od­par­łam su­ge­styw­nym to­nem.

Pod­czas na­szej roz­mo­wy Mary Jane sie­dzia­ła w otwar­tych drzwiach gar­de­ro­by, od­wra­ca­jąc gło­wę raz w moim, raz w jego kie­run­ku, zu­peł­nie jak­by śle­dzi­ła mecz te­ni­so­wy.

– Co mó­wi­łaś? – za­wo­łał, prze­krzy­ku­jąc szum wody.

– Mó­wi­łam, że nie mam żad­nych pla­nów. Cze­kam na to, co dzień przy­nie­sie! – od­krzyk­nę­łam, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc łzy.

Od­wró­ci­łam się ty­łem do drzwi ła­zien­ko­wych i za­czę­łam ude­rzać pię­ścią w po­dusz­kę, jak dziec­ko w na­pa­dzie zło­ści. Je­śli jesz­cze raz mnie za­py­ta, co ro­bię wie­czo­rem, to nie rę­czę za sie­bie…

Na­gle woda prze­sta­ła szu­mieć.

– Prze­pra­szam, kot­ku, nie do­sły­sza­łem… Więc co mó­wi­łaś? – po­wtó­rzył, a ja mi­mo­wol­nie zwi­nę­łam dłoń w pięść.

– Mó­wi­łam, ty skle­ro­ty­ku, że… – za­czę­łam, prze­krę­ca­jąc się na dru­gi bok.

Stał w drzwiach z bu­kie­tem czer­wo­nych i ró­żo­wych tu­li­pa­nów.

– Co to?! – wy­da­łam z sie­bie zdu­mio­ny okrzyk, a on ru­szył w moim kie­run­ku.

– Na­praw­dę my­śla­łaś, że za­po­mnia­łem, jaki dziś mamy dzień? Głup­ta­sie… – Ro­ze­śmiał się, wnio­sku­jąc z mo­jej miny, że się nie po­my­lił.

– Ale prze­cież… mó­wi­łeś… i zo­sta­wi­łeś wia­do­mość… więc… jak to? – spy­ta­łam nie­pew­nie, czu­jąc za­męt w gło­wie.

Usiadł obok mnie na łóż­ku, od­gar­nął mi wło­sy z twa­rzy i wrę­czył bu­kiet. Po­tem ujął moją twarz w obie dło­nie i zło­żył na mo­ich ustach po­ca­łu­nek – dłu­gi, głę­bo­ki i na­mięt­ny.

– Ko­cham cię i dla­te­go za­bie­ram dziś swo­ją dziew­czy­nę na ko­la­cję. Ubie­raj się. – Uśmiech­nął się do mnie sze­ro­ko i znów po­ca­ło­wał, tym ra­zem w czu­łe miej­sce tuż pod pra­wym uchem. Do­brze wie­dział, że wte­dy za­wsze się ru­mie­nię. – A swo­ją dru­gą dziew­czy­nę za­bie­ram na spa­cer. Tak, tak, i to za­raz! – za­wo­łał w stro­nę Mary Jane, któ­ra mo­men­tal­nie ze­rwa­ła się z miej­sca.

Przy­ci­snę­łam do pier­si bu­kiet, pa­trząc, jak mój przy­stoj­ny mąż wy­cho­dzi z sy­pial­ni. W my­ślach ro­bi­łam prze­gląd swo­jej gar­de­ro­by. Mia­łam na dzi­siej­szy wie­czór coś spe­cjal­ne­go.

***

Wy­pro­sto­wa­łam się na krze­śle i od­su­nę­łam od sto­li­ka, po­kle­pu­jąc z bło­go­ścią po brzu­chu.

– To naj­lep­szy po­si­łek w moim ży­ciu – wes­tchnę­łam z za­do­wo­le­niem, upi­ja­jąc łyk wina.

Tim za­brał mnie do na­szej ulu­bio­nej hisz­pań­skiej re­stau­ra­cyj­ki na praw­dzi­wie kró­lew­ską ucztę: kre­wet­ki z gril­la, du­szo­ne mule z cho­ri­zo, klop­si­ki cie­lę­co-wie­przo­we z se­rem Man­che­go, a na ko­niec jesz­cze pa­el­la. Nie mo­głam uwie­rzyć, że by­li­śmy w sta­nie po­chło­nąć aż tyle je­dze­nia. Wcze­śniej wy­pi­łam już kil­ka lam­pek cavy, te­raz zaś de­lek­to­wa­łam się wy­śmie­ni­tym por­to.

– Cał­kiem nie­zły, ale da­le­ko mu do man­go, któ­re ja­dłem z two­je­go brzu­cha w ze­szłym roku na Bora-Bora – wy­mam­ro­tał, spo­glą­da­jąc mi w oczy znad kie­lisz­ka.

– Mmm… fak­tycz­nie. No do­bra, nie li­cząc wa­ka­cyj­nych uczt, ta była naj­wspa­nial­sza – wes­tchnę­łam bło­go, pro­stu­jąc pod sto­łem nogi i nie­chcą­cy trą­ca­jąc go sto­pą.

– Do cze­go pani zmie­rza, pani Fo­ster?

– To był przy­pa­dek, pa­nie Fo­ster, sko­ro jed­nak je­ste­śmy przy tym te­ma­cie… – od­par­łam, po­dej­mu­jąc grę i wyj­mu­jąc z buta sto­pę, któ­rą wsu­nę­łam mu pod no­gaw­kę spodni.

Przy­mknął oczy i się uśmiech­nął.

– Nie za­czy­naj cze­goś, cze­go nie mo­żesz skoń­czyć – ostrzegł, spo­glą­da­jąc na mnie sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi.

– Kto mówi, że nie mogę? – zdzi­wi­łam się z prze­kor­nym uśmiesz­kiem, wę­dru­jąc pal­ca­mi po jego no­dze.

– Czy coś jesz­cze pań­stwu po­dać? – roz­legł się głos kel­ne­ra, któ­ry jak na złość aku­rat w tym mo­men­cie mu­siał się zja­wić przy na­szym sto­li­ku.

– O Jezu, nie! Wszyst­ko było pysz­ne.

Po­wo­li opu­ści­łam sto­pę i wsu­nę­łam ją z po­wro­tem do buta.

Ro­zej­rza­łam się po re­stau­ra­cji – ota­cza­ły nas same szczę­śli­wie za­ko­cha­ne pary. Może dzień za­ko­cha­nych jest ko­mer­cyj­nym świę­tem, ale to nie zmie­nia fak­tu, że naj­waż­niej­sza w nim jest mi­łość.

– Dzię­ku­ję, na nas już pora. Pro­si­my o ra­chu­nek – rzu­cił Tim.

– O tak, już naj­wyż­sza pora – po­twier­dzi­łam szep­tem, a on uniósł py­ta­ją­co brwi.

– Tak są­dzisz?

– Uhm – przy­tak­nę­łam, pusz­cza­jąc do nie­go oko.

– Do­brze wie­dzieć – od­po­wie­dział mru­gnię­ciem.

Kil­ka mi­nut póź­niej sie­dzie­li­śmy w sa­mo­cho­dzie, pę­dząc w kie­run­ku domu. Pod­czas jaz­dy cały czas trzy­mał rękę na moim ko­la­nie i wo­dził po nim opusz­ka­mi pal­ców, do­pro­wa­dza­jąc mnie tym nie­mal do sza­leń­stwa.

– Na­praw­dę my­śla­łaś, że za­po­mnia­łem o dzi­siej­szym świę­cie? – spy­tał nie­spo­dzie­wa­nie.

– Tak.

– By­łem pe­wien, że się do­my­ślisz, że cały ten nu­mer z ko­la­cją służ­bo­wą to wy­bieg. Chcia­łem ci zro­bić nie­spo­dzian­kę.

– Wiem, skar­bie. Tyl­ko że ostat­nio nie mie­li­śmy dla sie­bie zbyt wie­le cza­su. W za­sa­dzie już od dość daw­na – przy­po­mnia­łam.

W od­po­wie­dzi ujął moją dłoń i uniósł ją do ust.

– Stę­sk­ni­łem się za tobą – od­parł, od­wra­ca­jąc gło­wę w moją stro­nę, gdy cze­ka­li­śmy na zmia­nę świa­teł.

– Ja za tobą też – po­wie­dzia­łam nie­mal szep­tem, czu­jąc, że na wi­dok je­dy­ne­go męż­czy­zny na świe­cie, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek na­praw­dę ko­cha­łam, do oczu na­pły­wa­ją mi łzy. Je­dy­ne­go, któ­re­go do­tyk przy­pra­wiał mnie o drże­nie, któ­ry tak do­brze mnie znał i któ­re­go będę ko­chać przez resz­tę swo­je­go ży­cia. – Za­bierz mnie do domu – szep­nę­łam, a po­tem unio­słam jego dłoń do swo­ich warg i czu­le ją po­ca­ło­wa­łam.

– A po­tem? – spy­tał pro­wo­ku­ją­co, od­wra­ca­jąc wzrok i sku­pia­jąc się na jeź­dzie.

– A po­tem do łóż­ka – od­par­łam tym sa­mym to­nem. Mo­men­tal­nie moc­niej wci­snął pe­dał gazu, a moja gło­wa opa­dła na opar­cie.

Ro­ze­śmia­łam się wnie­bo­wzię­ta, że na­dal tak moc­no dzia­łam na swo­je­go męża.

***

Wspi­na­li­śmy się nie­cier­pli­wie po scho­dach, nie za­wra­ca­jąc so­bie gło­wy za­pa­la­niem świa­teł, byle jak naj­szyb­ciej zna­leźć się w sy­pial­ni. Ma­ry­nar­ka Tima za­wi­sła na drzwiach wej­ścio­wych, moje buty zo­sta­ły gdzieś w sa­lo­nie, a poń­czo­chy skoń­czy­ły prze­rzu­co­ne przez ba­lu­stra­dę.

– Jak ty to, do cho­le­ry, za­wią­za­łaś? – wy­stę­kał, zma­ga­jąc się z za­wią­za­nym na ko­kar­dę pa­skiem mo­jej ko­per­to­wej su­kien­ki z czer­wo­ne­go je­dwa­biu. Za­trzy­ma­li­śmy się na mo­ment na pół­pię­trze, błą­dząc nie­cier­pli­wy­mi dłoń­mi po swo­ich cia­łach i przy­wie­ra­jąc za­chłan­nie do swo­ich warg. Mary Jane na nasz wi­dok roz­trop­nie wy­co­fa­ła się na swo­je le­go­wi­sko w kuch­ni.

– Taki wiel­ki fa­cet i nie daje so­bie rady z ma­lut­kim wę­zeł­kiem? – ro­ze­śmia­łam się, się­ga­jąc usta­mi do jego ucha i de­li­kat­nie je przy­gry­za­jąc, co za­wsze sza­le­nie go pod­nie­ca­ło.

– Och, Mad­die, taka pięk­na su­kien­ka – ode­zwał się iro­nicz­nie, od­cią­ga­jąc mnie od sie­bie, by spoj­rzeć mi w oczy.

Na­gle po­czu­łam szarp­nię­cie, bo zde­cy­do­wa­nym ru­chem roz­darł ją na mo­ich pier­siach. Gwał­tow­nie wcią­gnę­łam po­wie­trze, a po­tem wbi­łam w nie­go wzrok, dy­sząc rów­nie cięż­ko jak on. Unio­słam pro­wo­ku­ją­co brew i to mu wy­star­czy­ło.

Prze­szedł do sed­na.

Zła­pał mnie wpół, owi­ja­jąc wo­kół sie­bie moje nogi, i za­nim się obej­rza­łam, już niósł mnie po scho­dach na górę. Za­ta­cza­li­śmy się ze śmie­chem po ko­ry­ta­rzu, obi­ja­jąc się o ścia­ny.

– Zdą­ży pan do­trzeć do sy­pial­ni, pa­nie Fo­ster? – za­kpi­łam, gdy od­bił się od ko­lej­ne­go rogu i przy­parł do fra­mu­gi drzwi.

– Ma pani coś prze­ciw­ko pod­ło­gom, pani Fo­ster? – spy­tał ostrze­gaw­czym to­nem, roz­luź­nia­jąc nie­co uścisk, aż za­czę­łam się zsu­wać po jego cie­le.

– Skąd! – za­prze­czy­łam, a on z prze­kor­nym uśmiesz­kiem znów mnie pod­cią­gnął.

– A oto i sy­pial­nia – po­wie­dział i rzu­cił mnie na łóż­ko jak wo­rek ziem­nia­ków.

– Auć! To nie było zbyt ro­man­tycz­ne – za­uwa­ży­łam z prze­ką­sem, spo­glą­da­jąc na swo­ją roz­dar­tą suk­nię.

– Za­raz bę­dzie ro­man­tycz­nie, ko­cha­nie – wy­mam­ro­tał, roz­luź­nia­jąc kra­wat i wy­su­wa­jąc go po­wo­li spod koł­nie­rzy­ka.

– Och…. – wy­rwa­ło mi się, a na jego twarz po­wo­li wy­pły­nął uśmiech.

– Masz do nie­go sła­bość, praw­da? – ro­ze­śmiał się, rzu­ca­jąc kra­wat na brzeg łóż­ka i bio­rąc się nie­cier­pli­wie do roz­pi­na­nia spi­nek od man­kie­tów.

– Uhm, ten błę­kit… – przy­zna­łam, czu­jąc jak na wi­dok męża po moim cie­le roz­cho­dzi się fala cie­pła. Był tak samo przy­stoj­ny, jak wte­dy, gdy się po­zna­li­śmy i jak w dniu, w któ­rym się oświad­czył.

– Wi­dzia­łaś klu­czy­ki od sa­mo­cho­du?

– Nie. A nie ma ich na sto­li­ku przy drzwiach?

– Nie, tam już spraw­dza­łem. Po­szu­kaj w moim płasz­czu, a ja spraw­dzę w sy­pial­ni! – za­wo­łał z przed­po­ko­ju.

Jęk­nę­łam pod no­sem. Tim ni­g­dy nie mógł ich zna­leźć, a mie­li­śmy za­re­zer­wo­wa­ny sto­lik w re­stau­ra­cji na wpół do ósmej. Je­śli się spóź­ni­my, nie ma szans, żeby prze­dłu­ży­li re­zer­wa­cję, nie w wa­len­tyn­ki.

Jego płaszcz jak zwy­kle wi­siał prze­rzu­co­ny przez opar­cie krze­sła w sa­lo­nie, kil­ka me­trów od wie­sza­ka, któ­ry stał przy drzwiach. Set­ki razy pro­si­łam, żeby go tam wie­szał, gdy wra­ca do domu, ale co wie­czór mu­sia­łam to ro­bić za nie­go. Idąc z płasz­czem do przed­po­ko­ju, wsu­nę­łam rękę do kie­sze­ni w po­szu­ki­wa­niu klu­czy­ków. Na­tra­fi­łam na zwi­tek nie­po­trzeb­nych pa­pie­rów, tik-taki i… ak­sa­mit­ne pu­de­łecz­ko.

Wy­ję­łam je z kie­sze­ni i w tym sa­mym mo­men­cie usły­sza­łam za ple­ca­mi skrzy­pie­nie pod­ło­gi. Od­wró­ci­łam się, nie mo­gąc wy­do­być z sie­bie gło­su, a wte­dy zo­ba­czy­łam, że Tim klę­czy przede mną na jed­nym ko­la­nie i uśmie­cha się z na­dzie­ją.

– Co ro­bisz? – wy­szep­ta­łam, czu­jąc, jak po po­licz­kach spły­wa­ją mi łzy.

– Pro­szę cię o rękę – szep­nął, a po­tem wy­jął mi z rąk pu­de­łecz­ko, otwo­rzył je i wy­cią­gnął w moim kie­run­ku.

Wy­da­łam okrzyk za­chwy­tu na wi­dok okrą­głe­go dia­men­tu.

– Och, Ti­mo­thy, tak, tak, tak! – wy­krzyk­nę­łam, za­rzu­ca­jąc mu ręce na szy­ję i moc­no go do sie­bie przy­tu­la­jąc. Tak moc­no, aż obo­je stra­ci­li­śmy rów­no­wa­gę i po­tur­la­li­śmy się po pod­ło­dze.

Śmie­jąc się jak sza­le­ni, za­trzy­ma­li­śmy się w drzwiach i usie­dli­śmy.

– Po­cze­kaj, prze­cież jesz­cze cię nie spy­ta­łem! – za­wo­łał i wło­żył mi pier­ścio­nek na pa­lec. – Mad­die, nie po­tra­fię wy­ra­zić, jak bar­dzo cię ko­cham. Zo­sta­niesz moją żoną? – po­wie­dział po­waż­nym to­nem, przy­gry­za­jąc dol­ną war­gę, jak miał w zwy­cza­ju, gdy ro­bił się ner­wo­wy. Albo głod­ny, ale tym ra­zem ob­sta­wia­łam zde­ner­wo­wa­nie.

– Czy już mogę po­wie­dzieć „tak”? – za­py­ta­łam, wpa­tru­jąc się w swo­ją dłoń z lśnią­cym pier­ścion­kiem.

– Tak! – wy­krzyk­nął.

–Tak, tak, tak!

Przy­war­li­śmy do sie­bie, obej­mu­jąc się i ca­łu­jąc wszę­dzie tam, gdzie mo­gli­śmy do­się­gnąć, nie roz­luź­nia­jąc uści­sku.

W tam­te wa­len­tyn­ki w ogó­le się nie prze­ję­li­śmy, że prze­pa­dła nam re­zer­wa­cja sto­li­ka.

Tim pod­cią­gnął się na łóż­ku w moją stro­nę. Roz­my­śla­jąc o na­szych po­przed­nich wa­len­tyn­kach, prze­ga­pi­łam mo­ment, gdy się roz­bie­rał. Nie mo­głam się na­pa­trzeć na jego roz­wi­chrzo­ne blond wło­sy, pło­ną­ce ogniem błę­kit­ne oczy i cia­ło, wciąż tak samo jędr­ne i szczu­płe, jak w dniu, w któ­rym się po­zna­li­śmy. Ca­łu­jąc moje ko­la­na, raz jed­no, raz dru­gie, po­ło­żył mi dłoń na udzie, a ja za­czę­łam się na­pa­wać wi­do­kiem jego ślub­nej ob­rącz­ki.

– Ti­mo­thy?

– Tak, skar­bie?

– Ko­cham cię – po­wie­dzia­łam po pro­stu, się­ga­jąc dło­nią do jego pod­bród­ka i uno­sząc jego gło­wę, żeby mógł spoj­rzeć mi w oczy.

– Ja też cię ko­cham, Mad­die – od­parł, ca­łu­jąc moją otwar­tą dłoń. – Nie masz po­ję­cia, jak bar­dzo…

Znów uca­ło­wał śro­dek mo­jej dło­ni, a ja wy­cią­gnę­łam dru­gą rękę i za­nu­rzy­łam pal­ce w jego wło­sach.

– Ti­mo­thy?

– Tak, ko­cha­nie?

– Mo­żesz ze mnie zdjąć… resz­tę su­kien­ki?

Prze­rwał po­ca­łun­ki i uśmiech­nął się do mnie ło­bu­zer­sko.

– Już się robi!

Chwi­lę póź­niej skraw­ki czer­wo­ne­go je­dwa­biu wy­lą­do­wa­ły na łóż­ku i obu szaf­kach noc­nych. Ich śla­dem po­szła resz­ta na­szych ubrań, któ­re na szczę­ście za­cho­wa­ły się w ca­ło­ści.

Tim przy­warł swo­im sil­nym, ide­al­nie umię­śnio­nym, cia­łem do mo­je­go. Oplo­tłam go moc­no no­ga­mi, a on uśmiech­nął się i wsu­nął we mnie – po­wo­li, de­li­kat­nie, na­mięt­nie. Gdy po­czu­łam go w środ­ku, z mo­jej pier­si wy­rwa­ło się wes­tchnie­nie.

Po­ru­sza­jąc się we wspól­nym ryt­mie w in­tym­nym tań­cu, któ­ry zna­li­śmy na pa­mięć, a mimo to za każ­dym ra­zem wy­da­wał się nam inny i nie­po­wta­rzal­ny, ko­lej­ny raz zda­łam so­bie spra­wę z tego, jak bar­dzo go ko­cham. Do­tar­ło do mnie, że już ni­g­dy nie będę się czu­ła w na­szym domu sa­mot­na.

– Tę­sk­ni­łam za tobą – wy­szep­ta­łam, przy­tu­la­jąc go moc­niej do sie­bie, kie­dy le­że­li­śmy.

Czu­łam na swo­im cie­le jego słod­ki cię­żar, a na­sze klat­ki pier­sio­we wzno­si­ły się i opa­da­ły w zgod­nym ryt­mie.

– Nie­dłu­go już nie bę­dziesz mu­sia­ła – po­wie­dział stłu­mio­nym gło­sem, nie od­ry­wa­jąc warg od mo­jej szyi, któ­rą zna­czył czu­ły­mi i de­li­kat­ny­mi po­ca­łun­ka­mi.

– To zna­czy? – spy­ta­łam ci­cho, wo­dząc opusz­ka­mi pal­ców po jego ple­cach.

– Nie mó­wi­łem ci? Zo­sta­łem part­ne­rem. A to ozna­cza, że mogę tro­chę zwol­nić…

Za­sty­głam w bez­ru­chu. Do­pie­ro chwi­lę po­tem opa­mię­ta­łam się i za­czę­łam go bić po gło­wie po­dusz­ką.

– Zo­sta­łeś part­ne­rem?! Ty dra­niu! Od kie­dy o tym wiesz? – wy­krzyk­nę­łam, za­po­mi­na­jąc, że je­stem cał­kiem naga, i po­wtór­nie za­mie­rza­jąc się na nie­go po­dusz­ką.

Ro­ze­śmiał się w głos, pró­bu­jąc uchy­lić się przed cio­sem, a po­tem pod­niósł się i klęk­nął na łóż­ku, ła­piąc mnie za nad­garst­ki.

– Od kil­ku dni, ale cze­ka­łem z tą no­wi­ną do wa­len­ty­nek.

Usia­dłam nie­ru­cho­mo, za­sta­na­wia­jąc się, co to w ogó­le dla nas zna­czy. Wię­cej cza­su dla domu. Mniej week­en­dów spę­dza­nych w pra­cy. Ko­la­cja o szó­stej trzy­dzie­ści, a może na­wet o szó­stej. I lep­sze pie­nią­dze.

– O czym tak roz­my­ślasz? – spy­tał, przy­su­wa­jąc się bli­żej i wtu­la­jąc we mnie.

– O ku­chen­ce Vi­king z po­dwój­nym pie­kar­ni­kiem.

– Ja­kiej ku­chen­ce? – zdzi­wił się, po­cią­ga­jąc mnie z po­wro­tem na łóż­ko.

Usia­dłam na nim okra­kiem. Wie­dzia­łam, że cał­kiem nie­źle wy­glą­dam, a on uwiel­bia pa­trzeć na moje cia­ło.

– Mar­ki Vi­king, z po­dwój­nym pie­kar­ni­kiem. Do­brze się skła­da, że bę­dzie­my mie­li pie­nią­dze.

– Chcesz ku­pić nową? Prze­cież do­pie­ro co zro­bi­li­śmy re­mont… Mmm, kot­ku, co ty tam ro­bisz? – za­py­tał i aż się za­chły­snął, gdy za­czę­łam się na nim po­ru­szać. Nie mu­sia­łam dłu­go cze­kać, by mój mąż był znów go­to­wy.

– Każ­dy do­bry ca­te­rin­go­wiec po­trze­bu­je ku­chen­ki Vi­king – uśmiech­nę­łam się prze­kor­nie, wi­dząc jego roz­sze­rzo­ne zdu­mie­niem oczy.

– Jaki ca­te­rin­go­wiec? I jaka ku­chen­ka Vi­king?

– Z po­dwój­nym pie­kar­ni­kiem! Szczę­śli­wych wa­len­ty­nek, Ti­mo­thy – wy­szep­ta­łam, a na­sze złą­czo­ne cia­ła znów roz­po­czę­ły in­tym­ny ta­niec.

– Szczę­śli­wych… wa­len­ty­nek… naj­droż­sza…Zdobyta przez wikinga

Jennifer DeLucy

Wszyst­ko za­czę­ło się od nie­zdro­we­go za­uro­cze­nia, dni spę­dza­nych na roz­my­śla­niach o nim i nie­ustan­nym przy­wo­ły­wa­niu w my­ślach jego ob­ra­zu. Nie po­tra­fi­łam za­po­mnieć o tym fa­ce­cie, nie by­łam w sta­nie zo­sta­wić go w spo­ko­ju. I mimo iż zda­wa­łam so­bie spra­wę, jak ab­sur­dal­nie się za­cho­wu­ję, co dzień z utę­sk­nie­niem wy­cze­ki­wa­łam wie­czo­ra.

Bo on po­ja­wiał się w snach.

Po­dob­no nie moż­na się za­ko­chać w sło­wach. Na­wet trud­no to so­bie wy­obra­zić. Gdy­by jed­nak któ­rejś z was się to przy­tra­fi­ło – wy­ra­zy współ­czu­cia, bo wte­dy uzna­cie, że ża­den re­al­ny męż­czy­zna nie jest dla was wy­star­cza­ją­co do­bry. Nikt nie jest w sta­nie do­ści­gnąć ide­ału wy­kre­owa­ne­go w umy­śle.

Pa­trząc wstecz, wy­raź­nie wi­dzę, jak sło­wa spły­wa­ją na pa­pier. Pi­sa­nie tam­tej po­wie­ści ani przez mo­ment nie było żmud­nym obo­wiąz­kiem, ra­czej wy­jąt­ko­wo sil­ną ob­se­sją, pra­gnie­niem, któ­re­go nie spo­sób zlek­ce­wa­żyć i któ­re pro­wa­dzi­ło do udrę­ki. Zaj­mo­wa­łam się pi­sa­niem od pra­wie dwu­na­stu lat, dzień w dzień po­chy­lo­na nad kla­wia­tu­rą, i mimo że na­pi­sa­łam wie­le in­nych ksią­żek, żad­na z nich nie po­chło­nę­ła mnie tak bar­dzo jak ta.

Kie­dyś było zu­peł­nie ina­czej – pi­sa­łam dla in­nych. To, co two­rzy­łam, mia­ło być uciecz­ką od rze­czy­wi­sto­ści dla drę­czo­nych pro­ble­ma­mi i tych, któ­rzy szu­ka­ją no­we­go spoj­rze­nia lub in­spi­ra­cji. Tym ra­zem jed­nak pi­sa­łam dla sa­mej sie­bie. Wkrót­ce to, co zro­dzi­ło się z ka­pry­su i czy­stej fan­ta­zji, za­mie­ni­ło się w coś znacz­nie po­waż­niej­sze­go, nad czym za­czę­łam tra­cić kon­tro­lę.

Na po­cząt­ku pró­bo­wa­łam ob­wi­niać za tę sy­tu­ację in­nych. Po­wta­rza­łam so­bie, że to wszyst­ko przez nie­go – męż­czy­znę o od­py­cha­ją­cym cha­rak­te­rze, któ­re­go każ­da świa­do­ma oraz sza­nu­ją­ca się ko­bie­ta mo­men­tal­nie znie­na­wi­dzi­ła­by za szo­wi­nizm i pry­mi­tyw­ne ma­nie­ry. Ale było ja­sne, że to tyl­ko i wy­łącz­nie moja pa­ra­no­ja. Pie­lę­gno­wa­łam ją, ni­czym ćma le­cą­ca do tego, czym po­win­nam gar­dzić – tu­bal­ne­go gło­su, zwa­li­stej syl­wet­ki i wszyst­kie­go, co re­pre­zen­to­wał sobą ów bar­ba­rzyń­ca, któ­re­go to­wa­rzy­stwa nie był­by w sta­nie znieść nikt oprócz tej, któ­ra go stwo­rzy­ła.

Do­szło do tego, że nie po­tra­fi­łam od­róż­nić rze­czy­wi­sto­ści od fik­cji, co wię­cej, nie mia­ło to już dla mnie żad­ne­go zna­cze­nia. Zbyt moc­no się za­an­ga­żo­wa­łam. Im dłu­żej pi­sa­łam, tym bar­dziej on sta­wał się tym, czym pier­wot­nie miał być – ide­ałem.

Au­to­ma­tycz­na se­kre­tar­ka w moim te­le­fo­nie już kil­ka ty­go­dni temu prze­sta­ła speł­niać swo­ją funk­cję, za­pcha­na wia­do­mo­ścia­mi, na któ­re i tak nie mia­łam za­mia­ru od­po­wia­dać. Na­wet mój na­rze­czo­ny dał za wy­gra­ną. Bied­ny Pe­ter, wy­da­wał mi się tak od­le­gły, jak­by dzie­li­ły nas ty­sią­ce lat świetl­nych. Gdy­by tyl­ko wie­dział… Nie, nie miał naj­mniej­szych szans w po­rów­na­niu z Ma­gnu­sem. Wady Pe­te­ra, jego mę­czą­ce po­trze­by emo­cjo­nal­ne, cały ten nie­po­trzeb­ny ba­last, jaki nie­sie ze sobą praw­dzi­wy zwią­zek, wy­da­wa­ły mi się uciąż­li­we i iry­tu­ją­ce. Nie wspo­mi­na­jąc o sek­sie. Kur­czę, z Pe­te­rem by­wa­ło róż­nie. Trze­ba mu od­dać spra­wie­dli­wość, że się sta­rał i cza­sem było w po­rząd­ku, ale ni­g­dy nie mia­łam stu­pro­cen­to­wej pew­no­ści, że mnie nie za­wie­dzie. A kto lubi roz­cza­ro­wa­nia?

Dla­te­go sama, z wła­snej woli, ska­za­łam się na sa­mot­ność. Po­zwo­li­łam, żeby wszy­scy się ode mnie od­su­nę­li, po to, bym mo­gła żyć we śnie. Dziś w nocy Ma­gnus jak zwy­kle po­pro­si mnie, że­bym z nim zo­sta­ła. Po­sta­no­wi­łam, że tym ra­zem się zgo­dzę. Nie chcę znów wra­cać do sza­rej rze­czy­wi­sto­ści.

Bu­dzik na szaf­ce noc­nej wska­zy­wał dwu­dzie­stą dru­gą. Zwy­kle nie cho­dzi­łam spać tak wcze­śnie, ale cier­pli­wość nie na­le­ża­ła do mo­ich cnót. Ubra­na je­dy­nie w cien­ką ko­szu­lę noc­ną, po­ło­ży­łam się na za­ście­lo­nym łóż­ku i cze­ka­łam na sen.

Ale on nie nad­cho­dził.

Prze­wra­ca­jąc się nie­cier­pli­wie z boku na bok, nie mo­głam się już do­cze­kać, aż po­grą­żę się w sta­nie nie­świa­do­mo­ści. W pew­nym mo­men­cie za­czę­łam na­wet ob­wi­niać swo­ją opor­ną psy­chi­kę. Wi­docz­nie po­wo­li do­cho­dził do gło­su mój zdro­wy roz­są­dek… Za­raz się z nim roz­pra­wię! Do­bry żoł­nierz nie ru­sza do wal­ki bez bro­ni.

Się­gnę­łam do szu­fla­dy w szaf­ce noc­nej po fiol­kę ze środ­ka­mi na­sen­ny­mi i po­łknę­łam pi­guł­kę bez po­pi­ja­nia wodą. To z pew­no­ścią po­mo­że roz­wią­zać mój pro­blem.

Już po krót­kiej chwi­li moje po­wie­ki nie były w sta­nie oprzeć się spo­wi­ja­ją­cej oczy czar­nej za­sło­nie. Kie­dy znów je otwo­rzy­łam, znaj­do­wa­łam się w du­żej sali o ścia­nach z po­tęż­nych drew­nia­nych bali. Z góry spo­glą­da­ły na mnie wy­rzeź­bio­ne na bel­kach zło­co­ne wi­ze­run­ki be­stii o dzi­kich oczach. Za­wie­szo­ne na ścia­nach po­chod­nie rzu­ca­ły tań­czą­ce cie­nie na pod­ło­gę i su­fit. Pode mną roz­cią­ga­ła się gru­ba zwie­rzę­ca skó­ra o mięk­kim, pu­szy­stym wło­siu. Roz­ło­żył ją dla mnie, spo­dzie­wa­jąc się, że wró­cę.

Dziś wie­czo­rem mia­ła się od­być wiel­ka uczta. Wie­dzia­łam, bo sama ją wy­my­śli­łam i opi­sa­łam.

Gdy tyl­ko o tym po­my­śla­łam, tuż obok roz­le­gła się gło­śna mu­zy­ka. Usły­sza­łam sta­ro­daw­ną pieśń, grom­ką i trium­fal­ną, któ­ra z pew­no­ścią brzmia­ła obco dla współ­cze­snych uszu, ale ja już tu wcze­śniej by­wa­łam. Wspar­łam dło­nie na cie­płym fu­trze i po­dźwi­gnę­łam się z pod­ło­gi, a po­tem ru­szy­łam za gło­sem ro­gów.

Chwi­lę póź­niej sta­łam w ma­syw­nych odrzwiach, ob­ser­wu­jąc Ma­gnu­sa w oto­cze­niu wo­jow­ni­ków i ich ko­biet. Śmiał się gło­śno. Jego ja­sne wło­sy spły­wa­ły na sze­ro­kie ra­mio­na, ale nie zdo­ła­ły cał­ko­wi­cie prze­sło­nić wy­pa­lo­nych na nich śla­dów krwa­wych pod­bo­jów. Przy­szły mi na myśl wszyst­kie bez­li­to­śnie ode­bra­ne przez nie­go ży­cia oraz zie­mie pod­bi­te i splą­dro­wa­ne w jego imie­niu przez słu­żą­cych mu wo­jow­ni­ków. Do­sko­na­le zda­wa­łam so­bie spra­wę z tego, że ten męż­czy­zna jest sym­bo­lem za­gła­dy. Byłam obecna przy tym, jak siekał swoich wrogów mieczem. Wymyśliłam każdą scenę bitewną, policzyłam ciała ofiar, opisałam jej następstwa. A mimo to, gdy go teraz obserwowałam, widząc jego błyszczące z dumy brązowe oczy i męską twarz, na której malował się wyraz satysfakcji i zadowolenia, byłam przekonana, że… go kocham.

W tej sa­mej chwi­li, zu­peł­nie jak­by wy­czuł moją obec­ność, uniósł gło­wę i sze­ro­ko się uśmiech­nął. Po­tem pod­niósł się ze swo­je­go miej­sca, na co wszy­scy wbi­li w nie­go zdu­mio­ny wzrok, za­sko­cze­ni jego nie­ty­po­wym za­cho­wa­niem. Było po­wszech­nie wia­do­mo, że Ma­gnus z Pfel­tu, nie­po­ko­na­ny ksią­żę wi­kin­gów, ni­g­dy nie wsta­wał dla żad­ne­go męż­czy­zny, nie mó­wiąc o ko­bie­cie.

Pod­szedł do mnie szyb­ko, zo­sta­wia­jąc swo­ją kom­pa­nię.

– Bo­go­wie znów mi cię ze­sła­li – ode­zwał się, pa­trząc na mnie z góry. Był wiel­ki jak dąb.

– Tak…

– Pro­mie­nie­jesz ja­śniej od słoń­ca. Czym dzi­siaj pach­niesz?

– Esca­dą – rzu­ci­łam i uśmiech­nę­łam się pod no­sem, do­brze wie­dząc, że nie ma po­ję­cia, o czym mó­wię.

– Cóż za pięk­nie brzmią­ce sło­wo. Czy to ja­kiś kwiat?

– To jest… Trud­no mi to wy­ja­śnić – od­par­łam.

– Ach, mniej­sza z tym. Pójdź ze mną do mo­je­go łoża. Spra­wię, że bę­dziesz śpie­wa­ła.

Za­ru­mie­ni­łam się, kie­dy Ma­gnus po raz pierw­szy po­wie­dział do mnie te sło­wa. Mó­wiąc szcze­rze, sama so­bie by­łam win­na – to ja, au­tor­ka, ka­za­łam mu się wy­sła­wiać w tak ro­man­tycz­ny spo­sób. Te­raz już nie było od­wro­tu.

Choć zdą­ży­łam już wcze­śniej dość do­brze po­znać jego wa­row­nię, wziął mnie na ręce, jak miał w zwy­cza­ju, zo­sta­wia­jąc za­cie­ka­wio­nych to­wa­rzy­szy i po­zie­le­nia­łe z za­zdro­ści ko­bie­ty w ich wła­snym ma­łym świat­ku, i po­niósł mnie zna­jo­my­mi mi ko­ry­ta­rza­mi do swo­ich kom­nat. Tam usa­do­wił mnie na ster­cie fu­ter i po­ło­żył się obok.

– Słu­chaj, Ma­gnus, nie mu­sisz za­wsze mnie tu tasz­czyć. Wierz mi, znam dro­gę – za­uwa­ży­łam.

– Nie lu­bisz spo­czy­wać w mo­ich ob­ję­ciach? – spy­tał z szel­mow­skim uśmie­chem.

– Eee… Nie, bar­dzo lu­bię. Ale mimo to dzię­ku­ję. Po­wta­rzam ci to za każ­dym ra­zem, a ty…

– Nie mam za­mia­ru tego słu­chać – prze­rwał mi sta­now­czo. – Je­steś moją na­łoż­ni­cą i będę z tobą ro­bił, co mi się po­do­ba.

Wes­tchnę­łam z re­zy­gna­cją. No tak. Mu­szę spró­bo­wać od­uczyć go tej ma­nie­ry, sko­ro za­mie­rzam tu zo­stać.

– Jak się dzi­siaj mie­wasz? – spy­ta­łam, wy­cią­ga­jąc rękę, by do­tknąć jego twa­rzy.

– Moje lę­dź­wie cię pra­gną. Po­ka­żę ci, jak bar­dzo…

Par­sk­nę­łam, wy­dy­ma­jąc po­licz­ki od po­wstrzy­my­wa­ne­go śmie­chu, i po­ki­wa­łam gło­wą na zgo­dę. Ta kwe­stia za każ­dym ra­zem jed­na­ko­wo mnie ba­wi­ła. I jesz­cze to mę­czą­ce po­czu­cie winy: jak w ogó­le mo­głam pi­sać w ten spo­sób? Wstyd!

– Po­każ mi – po­pro­si­łam, a wte­dy Ma­gnus ujął mnie za nad­gar­stek i prze­cią­gnął moją dłoń po skó­rza­nym ka­fta­nie na wy­so­ko­ści bio­der. Wsu­nę­łam pod nie­go pal­ce. Tak, jego… lę­dź­wie były bar­dzo spra­gnio­ne. Był nie tyl­ko twar­dy jak ska­ła, ale i wy­jąt­ko­wo hoj­nie ob­da­rzo­ny przez na­tu­rę.

Przy­gry­złam war­gę, sy­gna­li­zu­jąc w ten spo­sób swo­ją go­to­wość, na co on się po­chy­lił i przy­warł usta­mi do mo­ich warg. Ależ po­tra­fił ca­ło­wać! Pod do­ty­kiem jego nie­sa­mo­wi­te­go ję­zy­ka mo­men­tal­nie mię­kły mi nogi (i wil­got­nia­ły inne czę­ści cia­ła).

Po­ca­łu­nek tak moc­no mnie pod­nie­cił, że…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnejO autorkach

Ali­ce Clay­ton zna­na pol­skim czy­tel­ni­kom z ero­tycz­nych po­wie­ści (Nie da­jesz mi spać, Z Tobą się nie nu­dzę). Skoń­czy­ła te­atro­lo­gię na Uni­wer­sy­te­cie Mis­so­uri. Miesz­ka w St. Lo­uis ze swo­im part­ne­rem i czwo­ro­noż­ny­mi do­mow­ni­ka­mi. Po raz pierw­szy pu­bli­ku­je opo­wia­da­nie.

Jen­ni­fer De­Lu­cy do­ra­sta­ła w Scran­ton w Pen­syl­wa­nii. Stu­dio­wa­ła emi­sję gło­su, sta­wia­jąc jed­no­cze­śnie pierw­sze kro­ki w li­te­ra­tu­rze. Obec­nie miesz­ka na Środ­ko­wym Za­cho­dzie, gdzie roz­wi­ja ka­rie­rę pi­sar­ską i mu­zycz­ną.

Nic­ki El­son w po­wie­ściach two­rzy wie­lo­wy­mia­ro­we, re­ali­stycz­ne po­sta­cie i uważ­nie ob­ser­wu­je, jak za­cho­wu­ją się w zwa­rio­wa­nych sy­tu­acjach, w któ­re je pa­ku­je. Miesz­ka na przed­mie­ściach Chi­ca­go z mę­żem i dwój­ką dzie­ci.

Jes­si­ca McQu­inn szczę­śli­wa żona z dwu­dzie­sto­let­nim sta­żem i mama dwój­ki ma­lu­chów. Pi­sze, od­kąd się­ga pa­mię­cią, ale do­pie­ro gdy dzie­ci po­szły do szko­ły, po­sta­no­wi­ła po­dzie­lić się swo­ją twór­czo­ścią z in­ny­mi.

Vic­to­ria Mi­cha­els miesz­ka z mę­żem i czwór­ką dzie­ci. Wol­ny czas po­świę­ca na czy­ta­nie, pi­sa­nie i po­dró­żo­wa­nie po kra­ju. W jej utwo­rach za­wsze są obec­ne mi­łość i hu­mor, któ­re sta­no­wią esen­cję jej co­dzien­ne­go ży­cia.

Ali­son Obu­ria za­nim zo­sta­ła pi­sar­ką, pra­co­wa­ła jako na­uczy­ciel­ka. Ma męża i dwóch sy­nów. I to szczę­ście, że cała ro­dzi­na wspie­ra ją w pi­sa­niu, to­le­ru­jąc cią­głe oku­py­wa­nie przez nią wspól­ne­go kom­pu­te­ra.