Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Zatrzymaj mnie - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
Marzec 2017
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Zatrzymaj mnie - ebook

Seksowny chłopak po przejściach i córka farmera.

Ich miłość miała trwać wiecznie!

Cage York ma wszystko, czego pragnął. Piękną dziewczynę i wymarzoną karierę baseballisty. Stypendium sportowe daje mu możliwość wyjazdu do Tennessee, gdzie razem z Evą chce rozpocząć szczęśliwe życie. Niestety, ich plany krzyżuje choroba... Dziewczyna zostaje na farmie w Alabamie, by zająć się chorym ojcem. Jej spokój burzą niepokojące wiadomości od znajomych Cage'a - świat baseballistów to przecież nie tylko wyczerpujące, wielogodzinne treningi, ale również napalone fanki, które chętnie imprezują topless? Czy wystawiona na próbę miłość Evy i Cage'a przetrwa długą rozłąkę i ludzką zawiść?

Kategoria: Romans
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8103-029-8
Rozmiar pliku: 1,1 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

– Prolog –

Sta­łam w ko­ście­le na­prze­ciw­ko ro­dzi­ny i przy­ja­ciół, spo­glą­da­jąc na ich po­waż­ne twa­rze. Wca­le nie chcia­łam tam stać na wi­do­ku. Mia­łam ocho­tę zwi­nąć się w kłę­bek obok le­żą­cej przede mną trum­ny i pła­kać jak dziec­ko. To wszyst­ko wy­da­wa­ło mi się ta­kie nie­spra­wie­dli­we. Już raz przez to prze­cho­dzi­łam: sta­łam przed za­pła­ka­nym tłu­mem i mó­wi­łam o męż­czyź­nie, któ­re­go ko­cha­łam, ale któ­ry zo­stał mi ode­bra­ny.

A te­raz znów tu by­łam. I mia­łam prze­mó­wić do ze­bra­nych. Po­wie­dzieć coś o męż­czyź­nie le­żą­cym w trum­nie. O tym, któ­re­mu ufa­łam bez­gra­nicz­nie. O tym, do któ­re­go przy­war­łam, wy­pła­ku­jąc się na jego ra­mie­niu, kie­dy od­kry­łam, że zo­sta­nę sa­mot­ną mat­ką. O tym, któ­ry, jak wie­dzia­łam, ni­g­dy by mnie nie opu­ścił. Ale te­raz od­szedł.

Spoj­rza­łam na Je­re­my’ego, któ­ry – w gar­ni­tu­rze i pod kra­wa­tem – przy­glą­dał mi się bacz­nie. On wciąż tu był. Nie za­mie­rzał mnie zo­sta­wić. Wciąż mia­łam jego. W mil­cze­niu ski­nął mi gło­wą, a ja wie­dzia­łam, że gdy­bym go po­pro­si­ła, pod­szedł­by i zła­pał mnie za rękę w tej trud­nej chwi­li. Wciąż na nie­go pa­trzy­łam, kie­dy otwo­rzy­łam usta, by prze­mó­wić. Jego obec­ność do­da­wa­ła mi sił.

– W ży­ciu czło­wiek ni­g­dy się nie spo­dzie­wa, że stra­ci tych, któ­rych ko­cha. Nie pla­nu­je­my, że bę­dzie­my sta­li przed przy­ja­ciół­mi i ro­dzi­ną i mó­wi­li o oso­bie, któ­ra była dla nas wszyst­kim. Tak się jed­nak zda­rza. I to boli. Boli cały czas. – Urwa­łam i prze­łknę­łam śli­nę w na­dziei, że to zła­go­dzi ucisk w moim gar­dle. Je­re­my zro­bił krok w moją stro­nę, ale po­trzą­snę­łam gło­wą. Dam so­bie radę bez nie­go. Mu­szę. – Nikt nie obie­cu­je nam ju­tra. Tata na­uczył mnie tego, kie­dy bę­dąc małą dziew­czyn­ką nie ro­zu­mia­łam, dla­cze­go mama nie wra­ca do domu. A po­tem, kie­dy stra­ci­łam chło­pa­ka, z któ­rym mia­łam na­dzie­ję się ze­sta­rzeć, los przy­po­mniał mi o tym jesz­cze raz. Ży­cie jest krót­kie. – Ode­rwa­łam wzrok od Je­re­my’ego. Nie by­łam w sta­nie na nie­go pa­trzeć, kie­dy mó­wi­łam o Jo­shu. Ból, któ­ry wi­dzia­łam w jego twa­rzy, spra­wił, że oczy jesz­cze bar­dziej za­pie­kły mnie od ci­sną­cych się do nich łez. – Mia­łam to szczę­ście, że za­zna­łam bez­wa­run­ko­wej mi­ło­ści. I to ze stro­ny dwóch męż­czyzn. Obaj ko­cha­li mnie aż do swo­jej śmier­ci. Za­cho­wam ich w ser­cu do koń­ca ży­cia. Mam tyl­ko na­dzie­ję, że resz­ta świa­ta bę­dzie mia­ła tyle samo szczę­ścia, co ja. – Drzwi koś­cio­ła otwo­rzy­ły się, a ja prze­sta­łam mó­wić. Mia­łam wra­że­nie, że wszyst­ko dzie­je się w zwol­nio­nym tem­pie.

Na­po­tka­łam spoj­rze­nie nie­bie­skich oczu Cage’a, sto­ją­ce­go z tyłu ko­ścio­ła. Nie spo­dzie­wa­łam się, że dzi­siaj go tu zo­ba­czę. W ogó­le się nie spo­dzie­wa­łam, że jesz­cze kie­dy­kol­wiek go zo­ba­czę. Nie by­łam go­to­wa na spo­tka­nie z nim. Zwłasz­cza dziś.

Po­czu­łam, że obej­mu­je mnie ra­mię Je­re­my’ego, sły­sza­łam też, że on coś szep­cze, ale nie mo­głam się sku­pić na jego sło­wach. Mie­sza­ni­na uczuć w oczach Cage’a zu­peł­nie mnie spa­ra­li­żo­wa­ła. Mi­nę­ło wie­le mie­się­cy, od­kąd po raz ostat­ni wi­dzia­łam jego przej­mu­ją­co pięk­ną twarz. I jesz­cze wię­cej, od­kąd po raz ostat­ni ota­cza­ły mnie jego ra­mio­na. Oka­zał się naj­więk­szym kłam­stwem mo­je­go ży­cia. My­śla­łam, że jest moim je­dy­nym. My­li­łam się jed­nak. Te­raz wie­dzia­łam, że taka mi­łość tra­fia się tyl­ko raz w ży­ciu, a wraz ze śmier­cią Jo­sha stra­ci­łam szan­sę na to, by być w peł­ni ko­cha­ną.

– Usiądź­my. – Wresz­cie do­tar­ły do mnie sło­wa Je­re­my’ego. Mar­twił się o mnie. Za­mie­rza­łam jed­nak do­koń­czyć moją prze­mo­wę. Po­ja­wie­nie się Cage’a Yor­ka nie mo­gło mnie przed tym po­wstrzy­mać. Ode­brał mi już tak wie­le. Nie po­zwo­lę, żeby i dziś mi za­szko­dził.

Od­chrząk­nę­łam i mó­wi­łam da­lej.

– Nie ma dnia, że­bym nie my­śla­ła o ta­cie. Pa­mięć o nim na za­wsze po­zo­sta­nie w moim ser­cu. Kie­dyś opo­wiem mo­jej có­recz­ce o dziad­ku. O tym, ja­kim był do­brym czło­wie­kiem. O tym, jak bar­dzo by ją ko­chał. Kła­dąc się spać wie­czo­rem, ni­g­dy nie będę się czuć nie­ko­cha­na, bo ko­chał mnie je­den z naj­cu­dow­niej­szych męż­czyzn, ja­kich zna­łam. – Je­re­my za­ci­snął dłoń na mo­jej ta­lii. Spoj­rza­łam na pier­ścio­nek z dia­men­tem na mo­jej le­wej dło­ni i ser­ce mi się ści­snę­ło. W dniu, w któ­rym Je­re­my wło­żył mi ten pier­ścio­nek na pa­lec, tata po­czuł taką ulgę. Mar­twił się, że po jego śmier­ci zo­sta­nę sama. Je­re­my uwol­nił go od tego lęku.

– Ko­cham cię, tato. Dzię­ku­ję ci za wszyst­ko – wy­szep­ta­łam do mi­kro­fo­nu.– Rozdział I –

SIE­DEM MIE­SIĘ­CY PÓŹ­NIEJ…

Cage

To się dzia­ło na­praw­dę. Ukoń­czę col­le­ge. Dzię­ki ba­se­bal­lo­wi do­sta­łem peł­ne sty­pen­dium. Je­dy­ny pro­blem po­le­gał na tym, że mu­sia­łem prze­nieść się do Ten­nes­see. Eva po­je­dzie ze mną. Do­pro­wa­dzę do tego. Jej tata za mną nie prze­pa­dał, ale wy­śle ją do col­le­ge’u w Ten­nes­see, je­śli go po­pro­si. Wbie­głem po dwa stop­nie po scho­dach pro­wa­dzą­cych do na­sze­go miesz­ka­nia. Nie mo­głem się do­cze­kać, kie­dy ją zo­ba­czę. Mu­sia­łem jej po­wie­dzieć. Będę miał dy­plom ukoń­cze­nia stu­diów. A pew­ne­go dnia znaj­dę do­brą pra­cę. Nie by­łem ta­kim nie­udacz­ni­kiem, za ja­kie­go uwa­żał mnie jej oj­ciec.

Z im­pe­tem otwo­rzy­łem drzwi miesz­ka­nia. Zo­ba­czy­łem, że Eva sie­dzi przy pia­ni­nie. Prze­sta­ła grać i uśmiech­nę­ła się do mnie. W tym mo­men­cie po­czu­łem, że ży­cie jest do­sko­na­łe. Wszyst­ko jest ta­kie, jak być po­win­no. Mam uko­cha­ną dziew­czy­nę i zdo­łam za­pew­nić przy­szłość nam oboj­gu.

Przy­glą­da­ła mi się przez chwi­lę, po czym wsta­ła i pod­bie­gła do mnie.

– Do­sta­łeś je – po­wie­dzia­ła, obej­mu­jąc mnie w pa­sie i spo­glą­da­jąc na mnie z za­dar­tą gło­wą.

– Do­sta­łem – od­par­łem, przy­cią­ga­jąc ją do swo­jej pier­si i zbli­ża­jąc usta do jej ust. Była ze mnie dum­na. Cho­le­ra, bar­dzo przy­jem­ne uczu­cie.

Kie­dy już na­sy­ci­łem się jej sma­kiem, od­su­ną­łem się i spoj­rza­łem jej w oczy. Uwiel­bia­łem te oczy i blask, któ­ry w nich do­strze­ga­łem, kie­dy była pod­nie­co­na. Moją przy­jem­ność do­dat­ko­wo wzma­ga­ła świa­do­mość, że to dzię­ki mnie tak lśni­ły.

– Do­kąd? – spy­ta­ła.

– Hill Sta­te – od­par­łem. Jej uśmiech nie zbladł ani tro­chę. Na jego wi­dok znik­nął cień lęku, że się nie ucie­szy albo nie bę­dzie chcia­ła ze mną wy­je­chać.

– Och, Cage! Tak się cie­szę. Speł­ni­ło się two­je naj­więk­sze ma­rze­nie! Uda­ło ci się!

Wsu­ną­łem dło­nie w jej wło­sy, tu­ląc jej gło­wę.

– Nie, Evo. Ty je­steś speł­nie­niem mo­ich ma­rzeń. Sty­pen­dium to tyl­ko za­bez­pie­cze­nie, że będę mógł o cie­bie za­dbać tak, jak na to za­słu­gu­jesz.

Prze­su­nę­ła dło­nie po mo­jej pier­si i splo­tła pal­ce na mo­jej szyi.

– To słod­kie, co mó­wisz, ale chcę, że­byś my­ślał rów­nież o so­bie. Nie tyl­ko o mnie. Tego wła­śnie prag­ną­łeś. I to za­nim jesz­cze cię po­zna­łam. Nie za­po­mi­naj, że pra­co­wa­łeś na to już dużo wcze­śniej, za­nim po­ja­wi­łam się w two­im ży­ciu.

Cza­sem wciąż mnie zdu­mie­wa­ło, że ona tego nie ro­zu­mie. Z chwi­lą, kie­dy po­ja­wi­ła się w moim ży­ciu, wszyst­ko się zmie­ni­ło. W tym rów­nież moja mo­ty­wa­cja. Moje ży­cie na­bra­ło znacz­nie więk­sze­go sen­su.

– Ty je­steś cen­trum mo­je­go świa­ta, dziew­czy­no. Nie za­po­mi­naj o tym.

Po­wio­dła pal­cem po mo­jej pier­si, za­trzy­mu­jąc się na prze­kłu­tym sut­ku i ba­wiąc się nim przez ko­szul­kę.

– Hmm, je­śli tym tek­stem usi­ło­wa­łeś mnie skło­nić do zdję­cia spode­nek, w ta­kim ra­zie gra­tu­la­cje, bo wła­śnie ci się to uda­ło.

Za­chi­cho­ta­łem, a ona chwy­ci­ła moją ko­szul­kę i za­czę­ła ją ze mnie ścią­gać. Pod­nio­słem ręce, żeby jej po­móc. Rzu­ci­ła ko­szul­kę na pod­ło­gę, po czym po­sła­ła mi szel­mow­ski uśmiech.

– To mi się ni­g­dy, prze­nig­dy nie znu­dzi. Wiesz o tym, praw­da? Wi­dok tego per­fek­cyj­nie wy­rzeź­bio­ne­go cia­ła, ozdo­bio­ne­go kol­czy­ka­mi jest dia­bel­nie sek­sow­ny, Cage’u Yor­ku.

Kie­dy prze­kłu­łem so­bie pierw­szy su­tek, zro­bi­łem to wy­łącz­nie dla wła­snej przy­jem­no­ści. Ni­g­dy bym nie po­my­ślał, że to bę­dzie aż tak krę­cić małą, przy­zwo­itą Evę. Z ra­do­ścią prze­kłu­łem so­bie dla niej rów­nież dru­gi su­tek. By­łem go­tów na wszyst­ko, co tyl­ko ją pod­nie­ca­ło.

– Two­je fry­wol­ne sło­wa, wy­po­wia­da­ne pod­czas roz­bie­ra­nia mnie, ni­g­dy mi się nie znu­dzą – mruk­ną­łem, bio­rąc ją na ręce i nio­sąc chi­cho­czą­cą do na­szej sy­pial­ni. Kie­dy mu­snę­ła ję­zy­kiem mój su­tek, jęk­ną­łem. Mu­sia­łem jak naj­szyb­ciej ją ro­ze­brać.

– Po­do­ba­ło mi się, jak ro­bi­li­śmy to na bar­ku tam­te­go wie­czo­ru – po­wie­dzia­ła, oglą­da­jąc się w stro­nę kuch­ni.

Prze­sta­łem iść do sy­pial­ni i za­wró­ci­łem do kuch­ni. Chcia­ła ko­chać się na bar­ku, zro­bi­my to na nim.

– Co ci się naj­bar­dziej po­do­ba­ło tam­te­go wie­czo­ru? To, jak li­za­łem two­ją go­rą­cą cip­kę, czy to, jak za­ło­ży­łem so­bie two­je nogi na ra­mio­na, wcho­dząc w cie­bie głę­bo­ko?

Eva za­czę­ła drżeć i wier­cić się w mo­ich ra­mio­nach.

– Jed­no i dru­gie. Za­wsze jed­no i dru­gie.

– To do­brze, bo mnie też – od­par­łem, sta­wia­jąc ją na ku­chen­nej pod­ło­dze, a na­stęp­nie ścią­ga­jąc z niej szor­ty i ko­szul­kę. Nie mia­ła sta­ni­ka. To była na­sza za­sa­da: w domu nie no­si­ła sta­ni­ka ani maj­tek. Uśmiech­ną­łem się i przy­ci­sną­łem war­gi do jed­ne­go z twar­dych sut­ków Evy, po czym ob­ją­łem ją za szy­ję i znów wpi­łem się w jej war­gi.

Ta przy­go­da z Ten­nes­see musi się udać. Sta­nę się god­ny mi­ło­ści Evy. Jej tata się my­lił. Nie oka­żę się naj­więk­szym błę­dem tej dziew­czy­ny.

Eva

Le­ża­łam w ra­mio­nach Cage’a i pa­trzy­łam jak śpi. Po sza­lo­nym i ra­do­snym sek­sie na bar­ku prze­nie­śli­śmy się do sy­pial­ni, gdzie Cage zro­bił się de­li­kat­ny i czu­ły. Tak bar­dzo się cie­szył. By­łam z nie­go dum­na. Cięż­ko pra­co­wał na to sty­pen­dium. Wie­dzia­łam, że mu się uda, ale on wca­le nie był pe­wien swe­go.

Bez jego czuj­ne­go spoj­rze­nia mo­głam do­pu­ścić do sie­bie wła­sny nie­po­kój. Nie mia­łam pew­no­ści, czy tata za­pła­ci za moją prze­pro­wadz­kę z Cage’em aż do Ten­nes­see. Na­wet gdy­bym zna­la­zła pra­cę, nie będę mo­gła z nim je­chać, je­śli tata nie po­mo­że mi fi­nan­so­wo. Tata bar­dzo nie­chęt­nie po­go­dził się z moją de­cy­zją o zwią­za­niu się z Cage’em, ale to wszyst­ko. Nie po­chwa­lał tego. Był prze­ko­na­ny, że Cage zła­mie mi ser­ce.

Mu­sia­łam po­roz­ma­wiać z nim bez Cage’a. Wy­ja­wia­nie Cage’owi mo­ich obaw za­nim po­roz­ma­wiam z tatą, nie mia­ło sen­su. Nie chcia­łam, żeby Cage mar­twił się o przy­szłość na­sze­go związ­ku, kie­dy był taki szczę­śli­wy z po­wo­du zdo­by­cia sty­pen­dium. Jego cięż­ka pra­ca zo­sta­ła na­gro­dzo­na. Nie po­wi­nien te­raz stre­so­wać się tym, jak mnie ścią­gnąć do Ten­nes­see. To był mój pro­blem, nie jego.

Po­ca­ło­wa­łam go w ra­mię i wy­su­nę­łam się z jego ob­jęć. Chcia­łam za­dzwo­nić do taty i spy­tać, czy zje ze mną ju­tro lunch. Wte­dy z nim po­roz­ma­wiam. Za­le­ża­ło mu, że­bym po­szła do col­le­ge’u. Może spodo­ba mu się ten po­mysł.

Ci­cho za­mknę­łam za sobą drzwi sy­pial­ni i wy­szłam z miesz­ka­nia. Chcia­łam odejść na tyle da­le­ko od Cage’a, żeby się nie obu­dził i nie usły­szał, co mó­wię. De­ner­wo­wa­łam się, sto­jąc pod na­szym miesz­ka­niem na pla­ży. Usi­ło­wa­łam sku­pić się na fa­lach i na pięk­nie za­to­ki roz­po­ście­ra­ją­cej się przede mną.

– Naj­wyż­sza pora, że­byś za­dzwo­ni­ła do taty – usły­sza­łam na po­wi­ta­nie.

Roz­ma­wia­li­śmy dwa dni temu. Bar­dzo czę­sto do nie­go dzwo­ni­łam, ale tata lu­bił tro­chę po­ma­ru­dzić.

– Cześć, tato. Co u cie­bie? – za­py­ta­łam naj­pierw, jak za­wsze. Od­kąd za­miesz­ka­łam w Sea Bre­eze z Cage’em, czu­łam się wy­łą­czo­na z ży­cia na far­mie. Mar­twi­łam się, jak tata so­bie ra­dzi bez Je­re­my’ego i beze mnie. Nie był jesz­cze sta­ry, ale mło­dy też nie. Z przy­kro­ścią my­śla­łam o tym, że jest tam zu­peł­nie sam.

– W po­rząd­ku. Big Boy wresz­cie zdechł. Wczo­raj mu­sia­łem się tym za­jąć. Te­raz, kie­dy nie mu­szę go już pie­lę­gno­wać, po­wi­nie­nem wy­brać się na au­kcję by­dła i do­ku­pić parę sztuk. Pora sprze­dać całe stad­ko.

Big Boy był by­kiem. Bar­dzo sta­rym by­kiem. Ostat­nio od kil­ku mie­się­cy cho­ro­wał. To był byk, któ­re­go wy­bra­li­śmy z Jo­shem przed laty, kie­dy jesz­cze jeź­dzi­li­śmy z tatą na au­kcje. Tata wie­dział, że by­łam przy­wią­za­na do wszyst­kie­go, co ko­ja­rzy­ło mi się z Jo­shem, więc go nie sprze­dał. Kie­dy Josh zgi­nął, zwie­rzę sta­ło się dla mnie jesz­cze waż­niej­sze. Po­czu­łam żal, że nie było mnie na far­mie, kie­dy Big Boy umie­rał.

– Miał dłu­gie ży­cie – po­wie­dzia­łam bar­dziej do sie­bie niż do taty. Po­cie­sza­łam się, że zdą­żył się na­cie­szyć ży­ciem. Jed­nak kwe­stia jego śmier­ci wciąż nie da­wa­ła mi spo­ko­ju. Drę­czył mnie lęk, że stra­cę ko­lej­ną uko­cha­ną oso­bę.

– To praw­da – od­parł tata. – A co u cie­bie, có­recz­ko? Ten chło­pak na­dal do­brze cię trak­tu­je?

Tata z tru­dem po­zwo­lił mi za­miesz­kać z Cage’em. Nie był prze­ko­na­ny, że nasz zwią­zek oka­że się trwa­ły. Nie ufał Cage’owi i bo­la­ło mnie to. Chcia­łam, żeby ko­chał go tak samo jak ja. Ale tata twier­dził, że Cage nie jest ma­te­ria­łem na sta­łe­go part­ne­ra.

– Wszyst­ko wspa­nia­le. Wkrót­ce koń­co­we eg­za­mi­ny, nie mogę się już do­cze­kać wa­ka­cji – od­par­łam szcze­rze. Tata tak się cie­szył, kie­dy w tym roku prze­nio­słam się z na­sze­go ma­łe­go lo­kal­ne­go col­le­ge’u na Uni­wer­sy­tet Po­łu­dnio­wej Ala­ba­my. Na­dal nie by­łam zde­cy­do­wa­na na przed­miot kie­run­ko­wy. Kie­dyś mia­łam bar­dzo kon­kret­ne ży­cio­we pla­ny. Ale po śmier­ci Jo­sha wszyst­ko się zmie­ni­ło.

– Za dwa ty­go­dnie przy­jeż­dża Je­re­my. Wpadł do mnie w ubie­głym ty­go­dniu, kie­dy był aku­rat w domu, i py­tał o ro­bo­tę na lato.

Mia­łam ocho­tę ode­tchnąć z ulgą na myśl, że Je­re­my bę­dzie la­tem z moim tatą. Po­trze­bo­wał po­mo­cy i do­brze było wie­dzieć, że może li­czyć na Je­re­my’ego.

– To świet­nie! Nie bę­dziesz mu­siał szu­kać in­ne­go po­moc­ni­ka.

– To wspa­nia­ły pra­cow­nik. Wspa­nia­ły mło­dy czło­wiek – po­wie­dział tata. To nie było zwy­kłe stwier­dze­nie. Wie­dzia­łam, do cze­go pije. Ale zi­gno­ro­wa­łam jego alu­zję. Nie mo­gła­bym za­ko­chać się w Je­re­mym tak, jak ko­cha­łam jego bra­ta bliź­nia­ka, Jo­sha. To Josh Be­asley był ca­łym moim świa­tem, a Je­re­my po pro­stu do­brym przy­ja­cie­lem.

– Mia­łam na­dzie­ję, że któ­re­goś dnia w tym ty­go­dniu mo­gła­bym przy­je­chać i ugo­to­wać ci coś na lunch – po­wie­dzia­łam, chcąc przejść do rze­czy i jed­no­cze­śnie zmie­nić te­mat.

– Już my­śla­łem, że ni­g­dy tego nie za­pro­po­nu­jesz. Tę­sk­nię za two­imi bu­łecz­ka­mi – od­parł tata.

Uśmiech­nę­łam się i ser­ce mi się ści­snę­ło. Ko­cha­łam tatę. Chwi­la­mi strasz­li­wie za nim tę­sk­ni­łam, cho­ciaż dzie­li­ła nas za­le­d­wie go­dzi­na dro­gi.

– To może w czwar­tek? – spy­ta­łam, chcąc spo­tkać się z tatą ra­czej wcze­śniej niż póź­niej. Wie­dzia­łam, że nie uda mi się zbyt dłu­go ukry­wać mo­ich obaw przed Cage’em. Mu­sia­łam jak naj­szyb­ciej po­ga­dać z tatą.

– Nie wi­dzę prze­szkód. W czwar­tek bę­dzie też Je­re­my. Za­ję­cia ma tyl­ko do śro­dy i przy­jeż­dża do domu na dłu­gi week­end. W pią­tek chce się ze mną wy­brać na au­kcję by­dła.

Świet­nie. Obec­ność Je­re­my’ego mo­gła oka­zać się zba­wien­na. W ra­zie cze­go sta­nie po mo­jej stro­nie.

– No to je­ste­śmy umó­wie­ni. Do zo­ba­cze­nia w czwar­tek, tato. Ko­cham cię – po­wie­dzia­łam.

– Ja też cię ko­cham, có­recz­ko – od­parł tata i się roz­łą­czył.

Scho­wa­łam te­le­fon do tyl­nej kie­sze­ni i sta­łam, pa­trząc na fale. Wszyst­ko bę­dzie do­brze. Je­re­my po­mo­że mi prze­ko­nać tatę, że po­win­nam je­chać z Cage’em, sko­ro… tak bar­dzo tego chcia­łam. Będę tę­sk­nić za tatą, bar­dzo tę­sk­nić, ale nie mo­głam roz­sta­wać się z Cage’em. Chcia­łam z nim być. To prze­wa­ża­ło nad tę­sk­no­tą za tatą.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku?

Wzdry­gnę­łam się, sły­sząc to py­ta­nie. Od­wró­ci­łam się i zo­ba­czy­łam Low, któ­ra sta­ła za mną z za­tro­ska­ną miną. Wil­low była naj­bliż­szą przy­ja­ciół­ką Cage’a; mó­wił do niej „Low”, a za jego przy­kła­dem wszy­scy inni też. Nie bar­dzo mo­głam jej po­wie­dzieć, co mnie tra­pi. Ufa­łam jej, ale była lo­jal­na przede wszyst­kim wo­bec Cage’a. Wie­dzia­łam o tym.

– Tak, po pro­stu lu­bię pa­trzeć na wodę – od­par­łam.

Low nie wy­glą­da­ła na prze­ko­na­ną, ale uśmiech­nę­ła się. Jej dłu­gie rude wło­sy tań­czy­ły na wie­trze, a ja po raz ko­lej­ny uświa­do­mi­łam so­bie, że by­ła­bym o nią strasz­li­wie za­zdro­sna, gdy­by nie to, że była szczę­śli­wą mę­żat­ką, żoną Mar­cu­sa Har­dy’ego, by­łe­go współ­lo­ka­to­ra Cage’a. Nie było mnie tu, kie­dy Mar­cus i Wil­low się po­zna­li, ale po­dob­no była to mi­łość od pierw­sze­go wej­rze­nia. Cage tro­chę się z po­cząt­ku zży­mał, ale nie mógł nic po­ra­dzić na uczu­cie Low do Mar­cu­sa.

– Po­my­śla­łam, że zaj­dę i spy­tam, czy nie chcie­li­by­ście z Cage’em przyjść dziś do nas na ko­la­cję. Będą też Pre­ston i Aman­da. Mar­cus i Pre­ston wy­pły­nę­li w week­end na ryby i przy­wieź­li ich całe mnó­stwo. Bę­dzie­my je sma­żyć i by­ło­by nam nie­zmier­nie miło, gdy­by­ście zje­dli z nami.

Wie­dzia­łam, że Cage z przy­jem­no­ścią spo­tka się z przy­ja­ciół­mi. Ostat­nio cią­gle grał w ba­se­ball i nie miał cza­su wi­dy­wać się z ni­kim poza Pre­sto­nem Dra­kiem, któ­ry na­le­żał do jego dru­ży­ny. To zresz­tą Pre­ston przed­sta­wił Cage’a swo­jej gru­pie przy­ja­ciół i tak ja­koś wy­szło, że po­tem Cage za­miesz­kał z Mar­cu­sem.

– Przyj­dzie­my z przy­jem­no­ścią. Co mogę przy­nieść?

– Cage cią­gle gada o two­ich bu­łecz­kach. Mo­gła­byś upiec tro­chę i jesz­cze może to cia­sto cze­ko­la­do­we, któ­re po­da­łaś, jak by­li­śmy u was parę mie­się­cy temu?

Kiw­nę­łam gło­wą z uśmie­chem.

– Ja­sne.

Low obej­rza­ła się na scho­dy pro­wa­dzą­ce do na­sze­go miesz­ka­nia.

– Na pew­no wszyst­ko w po­rząd­ku? Wiem, że Cage bywa cza­sem trud­ny, ale on ma do­bre ser­ce i ko­cha cię.

Po­krę­ci­łam gło­wą i po­wstrzy­ma­łam ją przed mó­wie­niem da­lej. Mój nie­po­kój, któ­ry naj­wi­docz­niej wy­czu­ła, nie miał nic wspól­ne­go z Cage’em. On był ide­al­ny.

– Cage jest cu­dow­ny. Wszyst­ko w po­rząd­ku. Po pro­stu roz­ma­wia­łam przez te­le­fon z tatą. Mu­szę z nim po­mó­wić o opła­cie za stu­dia w przy­szłym roku. Ta­kie spra­wy.

Mia­łam wra­że­nie, że Low tro­chę się uspo­ko­iła.

– Och, to do­brze. Po pro­stu… nie wy­da­je mi się, że ten chło­pak dał­by so­bie radę bez cie­bie. Od­kąd po­ja­wi­łaś się w jego ży­ciu, zu­peł­nie się zmie­nił. Wiel­bi zie­mię, po któ­rej stą­pasz, i bar­dzo bym nie chcia­ła, żeby wszyst­ko ze­psuł. Cza­sa­mi po­dej­mu­je głu­pie de­cy­zje, ale ma do­bre in­ten­cje.

W ta­kich mo­men­tach uświa­da­mia­łam so­bie, że Low jest dla Cage’a jak ro­dzi­na. Tak na­praw­dę miał tyl­ko ją. Low była w tym sa­mym wie­ku co on, ale bro­ni­ła go jak star­sza sio­stra. Roz­czu­la­ło mnie to.

– Ko­cham go. I za­wsze będę – za­pew­ni­łam ją.

Low uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko.

– To do­brze. Prze­pra­szam, je­śli by­wam wo­bec nie­go tro­chę na­do­pie­kuń­cza.

– To zro­zu­mia­łe. Cie­szę się, że cie­bie ma.– Rozdział II –

Cage

Coś było nie tak. Nie by­łem tyl­ko pe­wien co. Mar­cus wy­da­wał się zde­ner­wo­wa­ny. Low wy­glą­da­ła na za­nie­po­ko­jo­ną, a ja nie mo­głem się sku­pić na żad­nym z nich dwoj­ga, po­nie­waż Eva spra­wia­ła wra­że­nie wy­co­fa­nej. Po­cią­gną­łem ko­lej­ny łyk piwa, gdy tak sie­dzia­łem na ka­na­pie i słu­cha­łem, jak Pre­ston na­wi­ja o me­czu, któ­ry nas cze­kał w przy­szłym ty­go­dniu. Z tru­dem się po­wstrzy­my­wa­łem, żeby nie wy­wlec Evy z kuch­ni i nie za­cią­gnąć jej do in­ne­go po­ko­ju, gdzie mógł­bym się do­wie­dzieć, co ją tra­pi.

Coś było nie tak, od­kąd po po­łu­dniu ock­ną­łem się z drzem­ki i zo­ba­czy­łem, że jej nie ma. Chwi­lę póź­niej wró­ci­ła do miesz­ka­nia i cała w uśmie­chach opo­wie­dzia­ła mi o od­wie­dzi­nach Low i za­pro­sze­niu na wie­czór, ale wy­raź­nie czymś się nie­po­ko­iła. Chcia­łem się do­wie­dzieć czym, by móc ja­koś temu za­ra­dzić. Nie chcia­łem, żeby się mar­twi­ła.

– Cage? – głos Pre­sto­na wy­rwał mnie z za­my­śle­nia. Ode­rwa­łem wzrok od drzwi ku­chen­nych i po­pa­trzy­łem na nie­go. Zmie­nił się, od­kąd zwią­zał się z sio­strą Mar­cu­sa, Aman­dą. Swe­go cza­su był play­boy­em, sły­ną­cym z tego, że co noc sy­pia z wię­cej niż jed­ną pa­nien­ką. Dla­te­go też tak się po­lu­bi­li­śmy. Kie­dyś by­łem taki sam.

– Co? – spy­ta­łem ostrzej­szym to­nem, niż za­mie­rza­łem.

– Wi­dzia­łeś ten mecz Buc­ca­ne­er­sów z ubie­głe­go ty­go­dnia, któ­ry ma tre­ner? Ich mio­tacz jest cho­ler­nie do­bry. – Mie­li­śmy grać z Buc­ca­ne­er­sa­mi w przy­szłym ty­go­dniu. Pre­ston się stre­so­wał, że prze­gra­my i za­li­czy­my pierw­szą po­raż­kę w tym se­zo­nie. Ja mia­łem po­waż­niej­sze pro­ble­my.

– Tak, wiem – od­par­łem, po czym od­sta­wi­łem piwo i wsta­łem. Mu­sia­łem po­roz­ma­wiać z Evą. To na­pię­cie mnie wy­kań­cza­ło.

– Do­kąd idziesz? – za­wo­łał za mną Pre­ston. Nie od­po­wie­dzia­łem. Usły­sza­łem, że Mar­cus coś mówi, ale zi­gno­ro­wa­łem ich obu i skie­ro­wa­łem się do kuch­ni.

Kie­dy otwo­rzy­łem drzwi, od­szu­ka­łem ją wzro­kiem – sta­ła przy zle­wie i myła ręce, pod­czas gdy Aman­da pa­pla­ła ra­do­śnie, opo­wia­da­jąc o czymś Evie i Low.

Eva niby się uśmiech­nę­ła, ale ja­koś tak bez prze­ko­na­nia, jak­by my­śla­mi była gdzie in­dziej.

– Cześć, Cage. – Aman­da roz­pro­mie­ni­ła się na mój wi­dok, a Eva pod­nio­sła gwał­tow­nie gło­wę i na­sze spoj­rze­nia się spo­tka­ły.

– Mogę po­rwać Evę na chwi­lę? – spy­ta­łem, nie od­ry­wa­jąc od niej wzro­ku.

Eva wy­tar­ła ręce w ście­recz­kę wi­szą­cą przy zle­wie, po czym obej­rza­ła się na Low i Aman­dę.

– Za­raz wró­cę i zaj­rzę do bu­łe­czek – po­wie­dzia­ła, idąc w moją stro­nę.

Wy­cią­gną­łem do niej rękę, a ona wsu­nę­ła swo­ją dłoń w moją i wy­pro­wa­dzi­łem ją z kuch­ni tyl­ny­mi drzwia­mi. Nie chcia­łem prze­cho­dzić przez sa­lon. Pres­ton za­da­wał, cho­le­ra, za dużo py­tań.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – spy­ta­ła Eva, gdy już za­mkną­łem za nami drzwi. Od­wró­ci­łem się do niej.

– To ja chcę cię o to spy­tać, bo mar­twię się o cie­bie. Czu­ję, że coś jest nie tak, kot­ku, i mu­szę wie­dzieć co – po­wie­dzia­łem, nie pusz­cza­jąc jej dło­ni.

Eva za­czę­ła coś mó­wić, ale na­gle urwa­ła. Za­ci­snę­ła po­wie­ki i wes­tchnę­ła sfru­stro­wa­na. Mia­łem ra­cję. Coś było nie tak. Przy­su­ną­łem się do niej bli­żej, go­tów ją chro­nić przed tym, co­kol­wiek ją tra­pi­ło. Nie zno­si­łem po­zo­sta­wać w nie­świa­do­mo­ści, gdy cze­goś po­trze­bo­wa­ła.

– Co się sta­ło, ko­cha­nie? Po­wiedz mi, że­bym mógł temu za­ra­dzić – szep­ną­łem, pusz­cza­jąc jej rękę i obej­mu­jąc ją w pa­sie, żeby przy­cią­gnąć ją do sie­bie jesz­cze bli­żej.

Otwo­rzy­ła oczy i spoj­rza­ła na mnie ze smut­kiem.

– Nie chcia­łam cię mar­twić. Nie za­mie­rza­łam ci nic o tym mó­wić. Ale zbyt do­brze mnie znasz albo po pro­stu nie po­tra­fię ukry­wać swo­ich uczuć.

Nie po­do­ba­ło mi się to, co usły­sza­łem.

– W czwar­tek za­mie­rzam po­roz­ma­wiać z tatą o opła­cie za stu­dia w przy­szłym roku. Nie mam pew­no­ści, jak za­re­agu­je. Ten­nes­see znaj­du­je się ka­wał dro­gi stąd i nie je­stem prze­ko­na­na, czy za­ufa ci na tyle, żeby z ocho­tą pu­ścić mnie z tobą tak da­le­ko. Wiem, że mogę wy­je­chać bez jego bło­go­sła­wień­stwa, ale będę… ale po­trze­bu­ję pie­nię­dzy. To on musi za­pła­cić za stu­dia. – Wy­rwał jej się ci­chy szloch, stłu­mi­ła go, mam­ro­cząc prze­kleń­stwo. To było ta­kie uro­cze, że uśmiech­nął­bym się, gdy­bym nie był taki prze­ję­ty jej zmar­twie­niem.

– Je­śli on nie za­pła­ci, to ja coś, kur­de, wy­kom­bi­nu­ję. Nie martw się tym. Mogę sprze­dać miesz­ka­nie i prze­zna­czyć te pie­nią­dze na two­je stu­dia. Damy so­bie radę. Nie chcę, że­byś się tym za­mar­twia­ła. Nie zo­sta­wię cię sa­mej, Evo.

Do oczu na­pły­nę­ły jej wiel­kie łzy.

– O to wła­śnie cho­dzi, Cage. Mu­sisz je­chać. To two­ja przy­szłość. Two­je ma­rze­nie. Nie zga­dzam się tak­że, że­byś sprze­dał swój ma­ją­tek po to, by opła­cić moje stu­dia. To miesz­ka­nie jest two­im za­bez­pie­cze­niem. Nie zga­dzam się. Nie zga­dzam się i już.

Ują­łem jej twarz w dło­nie i wy­tar­łem kciu­ka­mi jej łzy.

– Je­śli nie chcesz, to nie sprze­dam miesz­ka­nia, a wy­jeż­dżam dla­te­go, że to n a s z a przy­szłość. Moim ma­rze­niem jest ży­cie z tobą, Evo. To sty­pen­dium sta­no­wi je­dy­nie śro­dek do celu. Nic wię­cej. Wy­je­dzie­my obo­je, z pie­niędz­mi two­je­go taty albo bez nich. Obie­cu­ję ci to. A te­raz prze­stań się za­drę­czać. Wszyst­kim się zaj­mę.

– Okej – wy­szep­ta­ła.

– Za­ufaj mi – bła­ga­łem. Chcia­łem, żeby prze­sta­ła się mar­twić.

– Ufam. Bez­gra­nicz­nie – od­par­ła.

W po­dob­nych chwi­lach trwa­łem oszo­ło­mio­ny tym, że ta dziew­czy­na tak bar­dzo mnie ko­cha. Ni­g­dy bym nie przy­pusz­czał, że będę dzie­lić ży­cie z taką oso­bą, jak ona. To, że była ze mną, ko­cha­ła mnie i nie mu­sia­łem się bać, że mnie zo­sta­wi, sta­no­wi­ło lek na wszyst­kie moje pro­ble­my i lęki. Na całe zło.

Po­chy­li­łem się, skub­ną­łem de­li­kat­nie dol­ną war­gę Evy, po czym wsu­ną­łem jej ję­zyk do ust, żeby po­czuć ich smak. Kie­dy trzy­ma­łem ją w ra­mio­nach, mój świat osią­gał ide­al­ną rów­no­wa­gę.

Eva od­su­nę­ła się, jak tyl­ko moje ręce zna­la­zły się pod jej bluz­ką. Tym ra­zem uśmiech na jej twa­rzy był praw­dzi­wy.

– Cage, mamy być w środ­ku z przy­ja­ciół­mi, a nie ob­ła­piać się tu po kry­jo­mu – po­wie­dzia­ła.

– A niby dla­cze­go nie? To dużo przy­jem­niej­sze niż ga­da­nie z tam­ty­mi ko­le­sia­mi – od­par­łem, po czym po­ca­ło­wa­łem ją w ką­cik ust i jed­ną dło­nią chwy­ci­łem jej pierś.

– Cage, prze­stań – po­wie­dzia­ła chra­pli­wym, zdra­dza­ją­cym po­żą­da­nie gło­sem. Cho­le­ra, te­raz na­praw­dę chcia­łem wra­cać do domu. – Mu­si­my zjeść z nimi ko­la­cję. My­ślę, że Low chce nam coś po­wie­dzieć. Jest bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­na.

Obo­je, Low i Mar­cus, dziw­nie się za­cho­wy­wa­li. Te­raz to do mnie do­tar­ło. Nie­chęt­nie wy­ją­łem dłoń spod bluz­ki Evy, po czym po­da­łem jej rękę i splo­tłem pal­ce z jej pal­ca­mi.

– W po­rząd­ku, te­raz wró­ci­my do środ­ka, ale przez całą ko­la­cję będę my­ślał o tej two­jej cia­snej cip­ce – od­par­łem, pusz­cza­jąc do niej oko.

Eva

Trud­no mi było jeść. Cage co chwi­la wsu­wał mi rękę mię­dzy uda. Za­czę­łam my­śleć, że wło­że­nie tej spód­nicz­ki to był zły po­mysł. Za każ­dym ra­zem, kie­dy od­su­wa­łam jego rękę, po­sy­łał mi szel­mow­ski uśmiech, któ­ry był tak nie­sa­mo­wi­cie sek­sow­ny, że to praw­dzi­wy cud, że mu nie ule­głam.

– Wiesz prze­cież, że chcesz się dla mnie otwo­rzyć – wy­szep­tał mi Cage do ucha, aż prze­szedł mnie dreszcz. A niech go.

Po­je­dyn­czy pa­lec wę­dro­wał w górę po moim udzie i wśli­zgnął mi się pod spód­nicz­kę. Cage był na­praw­dę nie­grzecz­nym chłop­cem. Pod tym wzglę­dem chy­ba ni­g­dy się nie zmie­ni.

– Wpuść mnie do tych mo­krych maj­te­czek.

Jego chra­pli­wy szept spra­wił, że moje majt­ki na­praw­dę zro­bi­ły się mo­kre. Efekt bę­dzie taki, że za­nim jesz­cze ko­la­cja do­bie­gnie koń­ca, od­dam mu się w ła­zien­ce.

– Co ty jej ro­bisz, sta­ry? Cho­le­ra, jest cała czer­wo­na – ode­zwał się Pre­ston zza sto­łu.

Cage pod­niósł gwał­tow­nie gło­wę i spoj­rzał na Pres­tona, a ja by­łam roz­dar­ta po­mię­dzy po­czu­ciem upo­ko­rze­nia, że wszy­scy wi­dzie­li, co się dzie­je, a lę­kiem, że Cage zro­bi mu krzyw­dę.

– Nie wiem, o czym ty, do dia­bła, mó­wisz, ale chy­ba nie chcesz wpra­wić mo­jej dziew­czy­ny w za­kło­po­ta­nie? Bo je­śli jest ina­czej, to sko­pię ci ty­łek!

Pre­ston tyl­ko za­chi­cho­tał, do­strze­głam jed­nak pa­ni­kę w oczach Aman­dy.

– Do­bra, wy dwaj. Już do­syć. Pre­ston, ty się przy­mknij, a ty, Cage, wy­lu­zuj. Cho­ler­ni psy­cho­le – ode­zwał się Mar­cus, sie­dzą­cy u szczy­tu sto­łu.

Te­raz przy­naj­mniej nie by­łam już taka chęt­na, żeby za­cią­gnąć Cage’a do ła­zien­ki i pie­przyć się tam z nim do utra­ty tchu.

– Za­nim Cage i Pre­ston za­czną się bić przy sto­le, chcę wam coś po­wie­dzieć – prze­mó­wi­ła Low, uśmie­cha­jąc się do Mar­cu­sa. Wi­dząc peł­ne uwiel­bie­nia spoj­rze­nie, ja­kie mu po­sła­ła, do­my­śli­łam się, co za­mie­rza nam ogło­sić. Wie­dzia­łam już, o co cho­dzi. Zła­pa­łam rękę Cage’a i moc­no ją ści­snę­łam.

– Wczo­raj by­łam u le­ka­rza. Bę­dzie­my mie­li dziec­ko – oznaj­mi­ła Wil­low z naj­bar­dziej pro­mien­nym uśmie­chem, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam na jej twa­rzy.

Pre­ston wy­dał gło­śny okrzyk.

– Ja­sna cho­le­ra, a niech was! To fan­ta­stycz­nie!

Aman­da ze­rwa­ła się z krze­sła i po­bie­gła uści­skać Low, po czym rzu­ci­ła się bra­tu w ra­mio­na. Pa­trzy­łam, jak Mar­cus uśmie­cha się do sio­stry i chi­cho­cze na wi­dok jej łez szczę­ścia. Swe­go cza­su, kie­dy od­krył, że spo­ty­ka się z jego naj­lep­szym przy­ja­cie­lem, był wście­kły. Ale te­raz wszy­scy świet­nie się do­ga­dy­wa­li. Z pew­no­ścią po­mógł w tym fakt, że Pre­ston wiel­bił zie­mię, po któ­rej Aman­da stą­pa­ła. Mar­cu­so­wi to się po­do­ba­ło.

Low po raz pierw­szy spoj­rza­ła na Cage’a. Za­sta­na­wia­łam się, jak on to przyj­mie. Wie­dzia­łam, że Cage mnie ko­cha, ale ją też ko­chał. Rów­nie moc­no, tyl­ko ina­czej. Od­wza­jem­nił uścisk mo­jej dło­ni, po czym pu­ścił mnie, wstał i ob­szedł stół na­oko­ło, żeby wziąć w ra­mio­na Low. Zo­ba­czy­łam, że szep­cze jej coś do ucha, a ona się śmie­je. Z po­cząt­ku nie ro­zu­mia­łam ich re­la­cji. Z cza­sem jed­nak zda­łam so­bie spra­wę, że cho­ciaż nie­spo­krew­nie­ni, są po­krew­ny­mi du­sza­mi. To po­tra­fi­łam zro­zu­mieć. Po­dob­na więź łą­czy­ła mnie z Je­re­mym. Do­ra­sta­łam z Je­re­mym i Jo­shem Be­asley­ami. Cho­ciaż moje ser­ce za­wsze na­le­ża­ło do Jo­sha, Je­re­my’ego ko­cha­łam jak bra­ta. Po śmier­ci Jo­sha ra­zem prze­ży­wa­li­śmy ża­ło­bę. To nas do­dat­ko­wo po­łą­czy­ło. Re­la­cja Wil­low i Cage’a jak naj­bar­dziej mia­ła dla mnie sens. Oni nie ko­cha­li tej sa­mej oso­by i jej nie stra­ci­li, ale ra­zem wal­czy­li o ży­cie i prze­trwa­nie. W dzie­ciń­stwie dzię­ki temu, że mie­li sie­bie, ła­twiej było im znieść za­nie­dby­wa­nie ze stro­ny ich ro­dzin. Utra­ta Jo­sha zdru­zgo­ta­ła mnie, ale Je­re­my’ego tak­że. Josh był jego bra­tem bliź­nia­kiem. Jego dru­gą po­ło­wą. Trzy­ma­li­śmy się ra­zem, żeby prze­trwać.

Ogar­nę­ło mnie wzru­sze­nie. Cage miał ta­kich cu­dow­nych przy­ja­ciół. Wszy­scy, co do jed­ne­go z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi przy­ję­li mnie do swo­je­go gro­na.

Ser­ce mi się ści­ska­ło, gdy pa­trzy­łam, jak się cie­szą szczę­ściem Low i Mar­cu­sa.

Wsta­łam i po­de­szłam do Mar­cu­sa, by mu po­gra­tu­lo­wać. Na­stęp­nie zwró­ci­łam się do Low, któ­rą Cage wła­śnie wy­pu­ścił z ob­jęć.

– Gra­tu­la­cje – po­wie­dzia­łam i przy­tu­li­łam ją. – Bę­dziesz wspa­nia­łą mat­ką. – Była już wspa­nia­łą cio­cią. Wi­dzia­łam ją z La­ris­są, jej sio­strze­ni­cą.

– Dzię­ku­ję. Tak się cie­szę, że Cage ma te­raz cie­bie – wy­szep­ta­ła.

To dla­te­go mar­twi­ła się o nas. Wie­dzia­ła, że jej ży­cie dra­stycz­nie się zmie­ni i nie bę­dzie już mo­gła słu­żyć Cage’owi wspar­ciem w każ­dej sy­tu­acji. Po­trze­bo­wał mnie.

Cage ob­jął mnie w pa­sie i przy­cią­gnął do sie­bie. Wtu­li­łam się w nie­go, pa­trząc, jak Pre­ston kle­pie Mar­cu­sa po ple­cach i na­zy­wa ta­tuś­kiem. Aman­da już py­ta­ła Low o imio­na dla dziec­ka, a ja ob­ser­wo­wa­łam to z przy­jem­no­ścią. To było szczę­ście. Cu­dow­nie było w tym uczest­ni­czyć.

– Je­steś szczę­śli­wy? – spy­ta­łam Cage’a, za­dzie­ra­jąc gło­wę ku jego twa­rzy.

Po­pa­trzył na mnie.

– Prze­szczę­śli­wy. Kie­dy by­li­śmy dzieć­mi, my­śla­łem, że za­wsze bę­dzie­my mie­li tyl­ko sie­bie. Ale los spra­wił nam nie­spo­dzian­kę. Low zna­la­zła Mar­cu­sa, a ja cie­bie.

Po­ca­ło­wa­łam go w pierś i znów spoj­rza­łam na po­zo­sta­łe oso­by w po­ko­ju. Na­wet je­śli tata nie po­mo­że mi w wy­jeź­dzie do Ten­nes­see, znaj­dzie­my ja­kiś spo­sób. Mar­cus i Low prze­zwy­cię­ży­li znacz­nie gor­sze pro­ble­my niż kło­po­ty fi­nan­so­wo-wy­jaz­do­we, a kto by w to uwie­rzył, pa­trząc na nich te­raz?
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: