Zdrada. Tom 2 - ebook

Słowniczek do mapy:

The Frozen Wastes – Mroźne Pustkowia
Tundra – tundra
Sulfur Mines – kopalnie siarki
Work Camp – obóz pracy
Plateau – płaskowyż
The Plains – Wielka Równina
Capital – stolica
City – miasto
Queen’s City – miasto królowej
Tath – Thath
Lahirrin – Lahirrin
Val – Val
Taratanir – Taratanir
Valoria – Valoria
Dacra – Dacra
Herran – Herran
Equator – równik
The Empty Islands – Wyspy Bezludne
Ithrya Island – wyspa Ithrya
Southern Isles – Wyspy Południowe
Temple Island – Wyspa Świątynna1

KESTREL ROZCIĘŁA RĘKĘ, OTWIERAJĄC LIST. ZACHOWAŁA SIĘ głupio, rzucając się niecierpliwie na niego tylko dlatego, że na kopercie widniały litery herrańskiego alfabetu. Nożyk wyślizgnął się jej z dłoni, a krople krwi, czerwone i błyszczące, poplamiły papier.

List oczywiście nie był od niego, tylko od nowego herrańskiego ministra rolnictwa, który napisał do Kestrel, by się przedstawić i oznajmić, iż nie może doczekać się spotkania. Wierzę, że mamy wiele wspólnego i mnóstwo spraw do przedyskutowania, przeczytała dziewczyna.

Nie była pewna, o co chodzi mężczyźnie. Nie znała go i do niedawna w ogóle nie wiedziała o jego istnieniu. Choć zapewne spodziewano się po niej, że zaszczyci urzędnika rozmową jako pośredniczka między imperium a niezależnym teraz Herranem, nie pałała zbytnią chęcią do dyskusji akurat z ministrem rolnictwa. Nie miała zbyt wiele do powiedzenia o zaletach płodozmianu i sposobach nawożenia.

Kestrel uświadomiła sobie, jak niespokojne są jej myśli. Świadczyły o tym zaciśnięte w wąską linię usta. Zorientowała się, że list wprawił ją we wściekłość. Wściekłość na samą siebie za to, jak serce jej zabiło na widok herrańskiego alfabetu na kopercie. Tak wielką miała nadzieję, że to wiadomość od Arina.

Nie miała z nim kontaktu niemal od miesiąca, od dnia, w którym zaoferowała jego krajowi wolność. List nie był zaadresowany jego krojem pisma. Ten krój dobrze znała. Znała palce, które trzymałyby pióro. Krótko przycięte paznokcie, srebrzyste blizny po dawnych oparzeniach, szorstkie odciski kontrastujące z eleganckimi pochyłymi literami. Kestrel powinna była od początku wiedzieć, że list nie był od niego.

A jednak tak szybko rozcięła kopertę. A jednak się rozczarowała.

Odłożyła list i sięgnęła po torebkę przy pasie, którą, wzorem wszystkich Valorianek, nosiła obok sztyletu na biodrze. Owinęła nią zranioną rękę, niszcząc w ten sposób delikatny jedwab w kolorze kości słoniowej. Krew splamiła materiał, ale to nie miało dla dziewczyny znaczenia. Kestrel była narzeczoną księcia Vereksa, następcy imperialnego tronu. Dowód tego widniał na jej czole – cienka, namalowana olejkiem i obsypana złotym pyłem linia pomiędzy jej brwiami. Miała mnóstwo torebek, mnóstwo sukien i całą rzekę klejnotów. Była przyszłą cesarzową.

A jednak gdy wstała z rzeźbionego mahoniowego krzesła, była niespokojna. Rozejrzała się po komnacie, jednej z wielu składających się na jej apartament, i poczuła się osaczona przez zbiegające się pod idealnym kątem kamienne ściany, przecięte dwoma wąskimi korytarzami łączącymi się w tej sali. Nie powinno jej to denerwować. Kestrel wiedziała, że imperialny pałac był również fortecą. Ciasne korytarze, pozwalające na łatwe powstrzymanie wrogich sił, wyglądały jednak nieprzyjaźnie i obco. Tak bardzo różniły się od jej domu.

Kestrel upomniała się w duchu, że pałac w Herranie tak naprawdę nigdy nie był jej domem. Owszem, wychowano ją w kolonii, ale była Valorianką. Była tu, gdzie powinna być. W miejscu, które sama wybrała.

Rozcięcie na dłoni przestało krwawić.

Kestrel zostawiła list i poszła przebrać się do kolacji. Jej życie było takie jak jej stroje: ciężki, bogato zdobiony materiał i dodatki z lekkiego jedwabiu. Kolacja z cesarzem… i z księciem.

To była jej rzeczywistość. I musiała się do niej przyzwyczaić.

Imperator był sam. Gdy dziewczyna weszła do jego surowo urządzonej jadalni, uśmiechnął się. Szpakowate włosy przycięte miał krótko, po wojskowemu, tak samo jak ojciec Kestrel, a jego ciemne oczy patrzyły na nią ciepło. Nie wstał od długiego stołu, by ją powitać.

– Wasza Imperatorska Wysokość. – Kestrel skinęła głową.

– Córko. – Głos cesarza odbił się echem w kamiennej komnacie, zadzwonił o puste kielichy i talerze. – Usiądź.

Podeszła do stołu.

– Nie – powiedział władca. – Tutaj, po mojej prawej stronie.

– To miejsce księcia.

– Który, jak się wydaje, jest nieobecny.

Kestrel usiadła. Niewolnicy zaserwowali pierwsze danie i napełnili kielichy białym winem. Dziewczyna mogłaby zapytać, dlaczego imperator wezwał ją na kolację i gdzie podziewa się książę, wiedziała jednak, że cesarz uwielbia przekuwać milczenie w broń, za pomocą której wydobywa z ludzi ich największe lęki. Pozwoliła ciszy narastać, aż stała się po równo jego i jej udziałem. Odezwała się dopiero przy trzecim daniu.

– Słyszałam, że kampania na wschodzie przebiega pomyślnie.

– Ach, więc twój ojciec pisze do ciebie z frontu. Muszę nagrodzić go za tę cudownie zyskowną wojnę. A może, lady Kestrel, to tobie należy się nagroda?

Dziewczyna upiła łyk wina.

– Nie mam nic wspólnego z sukcesami ojca.

– Doprawdy? To ty nalegałaś, bym zakończył herrańską rebelię, pozwalając Herrańczykom zachować własny rząd pod moją jurysdykcją. To ty upierałaś się, że to pozwoli przerzucić nasze siły oraz pieniądze na wschód i prowadzić tam działania zbrojne. I – uczynił dłonią szeroki gest – tak się stało. Cóż za genialna rada z ust kogoś tak młodego.

Słowa cesarza wprawiły Kestrel w zdenerwowanie. Gdyby władca znał prawdziwy powód jej domagania się wolności dla Herrańczyków, słono by za to zapłaciła. Zamiast odpowiedzieć, spróbowała kolejnej przygotowanej z pietyzmem potrawy. Łodzie z mięsnej teryny cumowały na jej talerzu pod żaglami z galarety. Kestrel jadła powoli.

– Nie smakuje ci? – zapytał władca.

– Nie jestem zbyt głodna.

Cesarz zadzwonił złotym dzwonkiem.

– Deser – powiedział do usługującego im chłopca, który natychmiast pojawił się w komnacie. – Przejdziemy od razu do deseru. Wiem, jak bardzo młode damy kochają słodycze.

Kiedy młodzieniec wrócił z dwoma talerzykami z porcelany tak cienkiej, że niemal przezroczystej, władca oznajmił:

– Dla mnie nie. – I jeden talerz został odstawiony na bok wraz z wykonanym z jakiegoś przejrzystego materiału widelcem.

Kestrel zmusiła się do spokoju. Imperator nie znał prawdy na temat dnia, w którym wymusiła koniec herrańskiej rebelii. Nikt jej nie znał. Nawet Arin nie wiedział, że kupiła jego wolność kilkoma przemyślanymi słowami i że zapłaciła za nią obietnicą poślubienia księcia.

Gdyby Arin o tym wiedział, stawiałby opór. Zniszczyłby sam siebie.

Gdyby imperator wiedział, dlaczego Kestrel to zrobiła, zniszczyłby ją.

Dziewczyna spojrzała na obłok różowej bitej śmietany na jej talerzu oraz na przezroczysty widelczyk, jakby to one były całym jej światem. Musiała ostrożnie dobierać słowa.

– Jakiej nagrody mogłabym chcieć, skoro oddałeś mi, panie, swego jedynego syna?

– O tak, Verex zaiste jest nagrodą. Wciąż jednak nie wyznaczyliśmy daty ślubu. Kiedy ma się odbyć? Milczysz na ten temat.

– Myślałam, że to książę powinien zdecydować. – Gdyby zostawić wybór Vereksowi, do małżeństwa nie doszłoby najpewniej nigdy.

– Dlaczego nie my mielibyśmy ustalić termin?

– Bez niego?

– Moja droga, skoro ułomny umysł księcia nie jest w stanie zapamiętać czegoś tak trywialnego jak dzień i godzina kolacji z ojcem i narzeczoną, to jak możemy odeń oczekiwać, że zaplanuje bodaj część najważniejszego państwowego wydarzenia od kilku dekad?

Kestrel nie odpowiedziała.

– Nie jesz – zwrócił jej uwagę władca.

Zanurzyła widelczyk w bitej śmietanie i uniosła go do ust. Ząbki widelca rozpuściły się jej na języku.

– Cukier – skonstatowała ze zdumieniem. – Widelec jest z cukru.

– Smakuje ci deser?

– Tak.

– Więc musisz zjeść go do końca.

Ale jak dokończyć bitą śmietanę, kiedy widelec za każdym uniesieniem do ust coraz bardziej się rozpuszcza? Jego większą część dziewczyna wciąż miała w dłoni, ale nie potrwa to długo.

Gra. Deser był grą, tak jak i cała rozmowa. Imperator chciał zobaczyć, w jaki sposób Kestrel rozegra swoją partię.

– Myślę, że koniec miesiąca to świetna pora na ślub – powiedział.

Dziewczyna zjadła kolejną porcję śmietany. Cukrowe ząbki znikły i widelec zaczął przypominać ułamaną łyżkę.

– Ślub w zimie? Nie będzie kwiatów.

– Nie potrzebujesz kwiatów.

– Skoro wiesz, panie, że młode damy uwielbiają desery, na pewno wiesz również, że bardzo lubią kwiaty.

– Domyślam się zatem, że wolałabyś wesele wiosną.

Kestrel wzruszyła ramionami.

– Najlepsze byłoby lato.

– Na szczęście w moim pałacu są cieplarnie. Nawet zimą możemy pokryć wielką halę dywanem z płatków kwiatów.

Kestrel w milczeniu zjadła jeszcze trochę deseru. Z widelczyka został tylko trzonek.

– Chyba, że zależy ci na tym, by odwlec uroczystość w czasie – powiedział imperator.

– Myślę o gościach. Imperium jest ogromne, a goście zjadą ze wszystkich prowincji. Zima to fatalny czas na podróże. Wiosna nie jest o wiele lepsza. Ziemia po deszczach rozmięknie i ludzie będą grzęznąć w błocie.

Cesarz rozparł się swobodnie na krześle i przyglądał się jej z rozbawioną miną.

– Poza tym – ciągnęła dziewczyna – nienawidzę tracić dobrych okazji. Wiesz, panie, że arystokraci i zarządcy zaoferują wszystko, co tylko mogą, przysługi, informacje, złoto, w zamian za jak najlepsze miejsca na weselu. Całe imperium będzie chciało wiedzieć, co założę i do jakiej muzyki będę tańczyć. Jeśli podejmiesz, panie, jakąś potencjalnie niewygodną dla wielu decyzję, to nikt nie zareaguje, bo wszyscy będą zbyt zajęci. Na twoim miejscu nie skracałabym narzeczeństwa. Wykorzystałabym możliwości, które to daje.

Imperator zaśmiał się głośno.

– Och, Kestrel, będziesz wspaniałą cesarzową. – Uniósł kielich. – Za twoje szczęście w pierwszym dniu lata.

Wypiłaby za to, gdyby w tej chwili w drzwiach jadalni nie pojawił się książę Verex. Mężczyzna zatrzymał się jak wryty,
a w jego wielkich oczach można było dostrzec wszystkie targające nim emocje: zaskoczenie, ból i złość.

– Spóźniłeś się – powiedział jego ojciec.

– Nieprawda – odparował książę, zaciskając pięści.

– Kestrel udało się przybyć na czas. Dlaczego ty nie mogłeś?

– Bo podałeś mi złą godzinę.

Imperator zacmokał z niezadowoleniem.

– Coś przekręciłeś.

– Przez ciebie wychodzę na głupca!

– Przeze mnie? Ja nie mam z tym nic wspólnego.

Verex zamknął usta. Jego głowa kiwała się na cienkiej szyi jak kaczka pochwycona nurtem strumienia.

– Usiądź – powiedziała łagodnie Kestrel. – Zjedz z nami deser.

Spojrzenie, jakim Verex ją obrzucił, powiedziało dziewczynie, że mężczyzna od gierek swojego ojca jeszcze bardziej nienawidzi jej litości. Niemal wybiegł z komnaty.

Kestrel bawiła się pozostałościami cukrowego widelca. Nawet gdy echo kroków zbiegającego po schodach księcia ucichło, milczała. Wiedziała, że lepiej się nie odzywać.

– Spójrz na mnie – zażądał imperator.

Uniosła wzrok.

– Nie dlatego chcesz mieć wesele latem, że pragniesz kwiatów i gości oraz liczysz na potencjalne polityczne zyski – oznajmił. – Chcesz je odwlec tak bardzo, jak tylko się da.

Kestrel zacisnęła palce na widelcu.

– Dam ci to, czego pragniesz, oczywiście w granicach rozsądku – ciągnął władca. – I powiem ci dlaczego. Bo ze względu na twego narzeczonego nie winię cię za chęć odwleczenia ślubu. Bo nie marudzisz, tylko starasz się zdobyć to, czego pragniesz. Tak jak ja. Kiedy na mnie patrzysz, widzisz osobę, którą kiedyś się staniesz. Władcę. Wybrałem cię, Kestrel, by uczynić cię kimś, kim mój syn nigdy nie będzie. Kimś, kto zajmie moje miejsce.

Dziewczyna patrzyła w oczy imperatora, starając się wyczytać swoją przyszłość z twarzy mężczyzny zdolnego do okrucieństwa wobec własnego dziecka.

Cesarz się uśmiechnął.

– Chcę, żebyś spotkała się jutro z kapitanem imperialnej straży.

Dziewczyna nie poznała dotąd tego mężczyzny, była jednak świadoma, na czym polega jego praca. Oficjalnie odpowiadał za bezpieczeństwo władcy, nieoficjalnie jednak zakres jego obowiązków był o wiele szerszy i nikt o nim nie mówił. Inwigilacja. Zabójstwa. Kapitan był świetny w sprawianiu, że ludzie znikali bez wieści.

– Ma coś, co chciałby ci pokazać – dodał imperator.

– Co takiego?

– To niespodzianka. A teraz uśmiechnij się, Kestrel. Daję ci wszystko, czego mogłabyś zapragnąć.

Zdarzało się, że cesarz był naprawdę łaskawy i hojny. Kestrel bywała na audiencjach, w trakcie których obdarowywał senatorów posiadłościami w nowych koloniach albo lekką ręką rozdawał im przywileje. Widziała także, jak ta hojność prowokowała ludzi, by poprosić o trochę więcej. Wtedy imperator patrzył na nich półprzymknietymi oczyma niczym kot. Już jakiś czas temu dziewczyna zrozumiała, że jego hojność sprawia, iż ludzie ujawniają swoje prawdziwe pragnienia.

A jednak Kestrel wciąż po cichu liczyła na to, że uda się jej odwlec wesele jeszcze o kilka miesięcy. Początek lata był lepszy niż przyszły tydzień, co do tego nie było wątpliwości, wciąż jednak nazbyt nieodległy. Zdecydowanie. Czy cesarz zgodziłby się na rok narzeczeństwa? Na coś więcej?

– Początek lata… – zaczęła.

– To świetny termin.

Dziewczyna opuściła wzrok na swoją zaciśniętą w pięść dłoń. Gdy ją otwarła i położyła na stole, poczuła słodki zapach cukru.

Widelczyk znikł. Rozpuścił się od ciepła jej palców.2

Arin przebywał w apartamentach ojca, o których, jak przypuszczał, nigdy nie pomyśli jak o własnych, nieważne, jak stare stałyby się duchy jego rodziny.

Dzień był piękny. Z okien pokoju rozciągał się widok na miasto we wszystkich jego szczegółach, łącznie z miejscami zniszczonymi w trakcie rebelii. Blade zimowe słońce oblewało port delikatną poświatą.

Arin nie myślał o niej. Wcale. Myślał o tym, jak wolno postępuje odbudowa miejskich murów. O tym, że zbliżają się zbiory orzechów sercowca na południu kraju i że dzięki temu ludzie będą mieli co jeść i czym handlować. Nie myślał o Kestrel, a także o ostatnim miesiącu i tygodniu niemyślenia o niej. Ale to niemyślenie przypominało podnoszenie ciężkich odłamków skał i był nim tak zaabsorbowany, że nie usłyszał, jak do pokoju weszła Sarsine. Nie zarejestrował obecności kuzynki, póki kobieta nie pomachała mu przed twarzą otwartym listem.

Na złamanej pieczęci widniały dwa skrzyżowane miecze. Korespondencja od valoriańskiego cesarza. Wyraz twarzy Sarsine powiedział Arinowi, że wieści nie przypadną mu do gustu.

– Co to jest? – zapytał. – Kolejny podatek? – Potarł oczy. – Imperator musi wiedzieć, że nie jesteśmy w stanie zapłacić, nie teraz, chwilę po poprzednim trybucie. Wykańcza nas.

– No cóż, teraz wiemy, dlaczego cesarz tak chętnie oddał Herran Herrańczykom.

Rozmawiali o tym już wcześniej. Podatki wydawały się jedynym uzasadnieniem niespodziewanej decyzji imperatora. Dochody z Herranu trafiały wcześniej do kieszeni valoriańskich arystokratów, którzy skolonizowali półwysep. Potem wybuchła rebelia zakończona dekretem władcy i arystokraci powrócili do stolicy. Utracone przez nich ziemie nazwano kosztem uzyskania. Teraz cesarz mógł wykrwawić Herran za pomocą podatków, przeciwko którym Herrańczycy nie mogli protestować. Bogactwa półwyspu płynęły prosto do imperialnego skarbca.

Przebiegłe posunięcie. Ale tym, co martwiło Arina najbardziej, było dręczące przeczucie, że coś przegapił. Nie było mu łatwo myśleć o dniu, w którym Kestrel przedstawiła ofertę i żądania cesarza. Z trudem dostrzegał cokolwiek poza złotą linią wymalowaną pomiędzy jej brwiami.

– Po prostu powiedz mi, ile będzie nas to kosztować tym razem – powiedział do Sarsine.

Kuzynka wykrzywiła usta.

– To nie podatek. To zaproszenie – oznajmiła i wyszła z pokoju.

Arin rozwinął list. Jego dłonie znieruchomiały.

Jako zarządca Herranu miał zjawić się na balu w valoriańskiej stolicy. Żeby uhonorować zaręczyny lady Kestrel z księciem korony Vereksem, jak napisano.

Sarsine nazwała to zaproszeniem, ale Arin wiedział, że tak naprawdę to rozkaz. Rozkaz, którego nie wolno mu było zignorować, choć przecież formalnie nie był już niewolnikiem.

Mężczyzna uniósł wzrok znad listu i spojrzał przez okno na port. Kiedy pracował w dokach, jeden z niewolników znany był jako dozorca przysług.

Niewolnicy nie posiadali żadnej własności, a przynajmniej nie w rozumieniu swych valoriańskich panów. Zresztą Arin i tak nie miał kieszeni, w których mógłby cokolwiek ukryć. Ubrania z kieszeniami nosili tylko domowi niewolnicy. Tak właśnie wyglądało życie pod jarzmem Valorian – o miejscu Herrańczyka świadczyło to, czy miał w odzieniu kieszenie, dające mu iluzję prawa do posiadania czegoś prywatnego, co mógłby do nich schować.

A jednak niewolnicy mieli własną walutę. Handlowali przysługami. Dodatkowym jedzeniem. Lżejszym ładunkiem do przeniesienia. Luksusem kilku chwil odpoczynku, gdy pracował za nich ktoś inny. Jeśli niewolnik z doków czegoś potrzebował, to zgłaszał się do dozorcy przysług, najstarszego wśród Herrańczyków.

Dozorca przysług miał kłębek różnobarwnych nici. Każdy kolor odpowiadał innemu niewolnikowi. Gdyby Arin miał jakąś prośbę, jego nić zostałaby wyciągnięta, zapętlona i spleciona z inną, na przykład żółtą, żółta zaś mogłaby splatać się z zieloną, w zależności od tego, kto miał wobec kogo dług wdzięczności. Szpula dozorcy przysług zawierała wszystkie informacje.

Ale Arin nie miał swojej nici. O nic nie prosił. Niczego nie dawał. Już jako młodzieniec nienawidził myśli, że miałby być komukolwiek coś winien.

Ponownie uważnie przeczytał list od imperatora. Piękna kaligrafia, staranny dobór słów. Pasował do otoczenia Arina, do lśniącego niczym tafla wody lakieru, którym pokryte było biurko jego ojca, a także do oprawionych w ołowiane ramki szyb, przez które wpadały do komnat promienie zimowego słońca.

To światło sprawiało, że słowa imperatora były aż nazbyt łatwe do odczytania.

Arin zmiął papier, zaciskając dłoń w pięść. Żałował, że nie ma z nim dozorcy przysług. Odrzuciłby swój honor, by stać się jedną z nici, gdyby tylko dzięki temu dostał to, czego pragnie.

Przehandlowałby serce za ciasny węzeł, gdyby to oznaczało, że nigdy więcej nie zobaczy Kestrel.

Arin wezwał do siebie Tensena. Starszy mężczyzna przeczytał wyprostowane i wygładzone zaproszenie z błyskiem w jasnozielonych oczach. Odłożył cienką, pomiętą kartkę na biurko Arina i postukał kościstym palcem w pierwszy akapit tekstu.

– To – powiedział – jest znakomita okazja.

– Więc jedź – odpowiedział Arin.

– Oczywiście.

– Beze mnie.

Tensen wydął wargi i posłał Arinowi pełne mądrości i lekkiego wyrzutu spojrzenie, które sprawdzało się, gdy przed rebelią nauczał valoriańskie dzieci.

– Arinie, nie bądźmy zbyt dumni.

– Nie jestem dumny, tylko zajęty. Będziesz reprezentował Herran na balu.

– Nie sądzę, żeby imperator był usatysfakcjonowany obecnością zwykłego ministra rolnictwa.

– Satysfakcja imperatora niespecjalnie mnie interesuje.

– Wysyłając mnie, albo go urazisz, albo zwrócisz na mnie jego uwagę. Domyśli się, że jestem kimś więcej, niż się wydaje. – Tensen, nie spuszczając wzroku z Arina, podrapał się po pokrytej szpakowatym zarostem szczęce. – Musisz jechać. Powinieneś zagrać w tej sztuce. Jesteś dobrym aktorem.

Arin potrząsnął głową.

Oczy Tensena pociemniały.

– Byłem tam tamtego dnia – przypomniał.

Tamtego dnia, kiedy Kestrel kupiła Arina.

Arin pamiętał spływający mu wzdłuż kręgosłupa pot, gdy czekał w pomieszczeniu obok areny aukcyjnej. Poczekalnia była zadaszona, nie mógł więc widzieć tłumu wrzeszczących Valorian na trybunach, a jedynie stojącego na środku areny Cheata.

Czuł smród własnego ciała i szorstki żwir pod bosymi stopami. Był obolały. Słuchając wznoszącego się i opadającego niczym pieśń głosu licytatora, który świadczył o kunszcie mężczyzny, dotykał lekko palcami posiniaczonego policzka. Jego twarz przypominała nadgniły owoc.

Tamtego ranka Cheat nieźle się wściekł.

– Dwa dni! – wrzeszczał. – Wypożyczyłem cię na dwa dni, a ty wracasz w takim stanie! Co takiego trudnego jest w budowaniu drogi i trzymaniu mordy na kłódkę?

Stojąc w poczekalni i ignorując toczącą się tuż obok aukcję, Arin starał się nie myśleć o biciu i tym wszystkim, co do niego doprowadziło.

Tak naprawdę sińce niczego nie zmieniły. Arin i tak nie wierzył, że Cheat będzie w stanie sprzedać go właścicielowi jakiejś posiadłości. Valorianie dbali o wygląd swoich niewolników, a Arin nie spełniał ich kryteriów nawet, kiedy połowy jego twarzy nie pokrywała sinofioletowa maska. Wyglądał na robotnika. Był robotnikiem. Robotników nie nabywało się do pracy w domu, a właśnie w nich Cheat starał się umieścić ludzi oddanych rebelii.

Arin odwrócił wzrok od wykonanych z drewnianych bali ścian poczekalni, walcząc z frustracją.

Na arenie zapadła cisza. Ta chwila spokoju znaczyła, że gdy Arin nie zwracał na to uwagi, Cheat zakończył licytację i udał się do domu aukcyjnego na chwilę przerwy.

Przez tłum na trybunach znowu przebiegł pomruk. Cheat wracał na scenę, zbliżał się do podestu, na którym niebawem miał stanąć kolejny niewolnik.

– Mam dla was coś wyjątkowego – powiedział do zebranych.

Niewolnicy w poczekalni wyprostowali się. Popołudniowe otępienie znikło. Nawet starszy mężczyzna, który o wiele później przedstawił się jako Tensen, wyglądał na zaalarmowanego.

Cheat mówił szyfrem. Jego słowa niosły ze sobą wiadomość dla niewolników – któryś z nich może zostać umieszczony w istotnym dla rebelii miejscu. Żeby szpiegować. Kraść. Być może zabijać. Cheat miał wiele planów.

Słowo „wyjątkowego” sprawiło, że Arin poczuł nienawiść do samego siebie, gdyż sygnalizowało licytację najważniejszą ze wszystkich, tę, na którą czekali. Oto nadarzyła się sposobność, by ulokować buntownika w posiadłości generała Trajana.

Kto krył się wśród tłumu Valorian?

Czyżby sam generał?

A Arin, głupi Arin, zaprzepaścił swoją szansę na zemstę. Cheat na pewno nie wybierze go do tej aukcji.

A jednak kiedy licytator obrócił się w kierunku poczekalni, popatrzył prosto na niego. Palce Cheata drgnęły dwa razy. To był sygnał.

Arin został wybrany.

– Wtedy – powiedział Arin Tensenowi, kiedy siedzieli w zimowym słońcu w apartamentach jego ojca – wszystko było inne.

– Naprawdę? Wtedy byłeś gotów zrobić dla swoich ludzi wszystko. Teraz już nie?

– Tensenie, to tylko bal.

– To okazja. Przynajmniej dowiemy się, jak wiele ze zbiorów sercowców pragnie zawłaszczyć imperator.

Zbliżały się zbiory. Ludzie potrzebowali orzechów sercowca zarówno do jedzenia, jak i na handel. Arin przycisnął palce do czoła. Tępy ból w skroniach narastał.

– I co nam to da? Niezależnie od tego, jak dużo by zabrał, to i tak zbyt wiele.

Przez chwilę Tensen milczał, a potem powiedział ponuro:

– Od tygodni nie miałem wieści od Thrynne’a.

– Może nie dał rady wymknąć się z pałacu i spotkać się z naszym kontaktem.

– Może. Ale nie mamy zbyt wielu ludzi w rezydencji. Ci, których udało się tam umieścić, są dla nas bezcenni. To niespokojny moment. Elity wydają krocie, żeby przygotować się na najbardziej wystawny, z powodu zaręczyn księcia, sezon zimowy w historii imperium. Koloniści, którzy niegdyś mieszkali w Herranie, są coraz bardziej niezadowoleni. Nie spodobało im się, że musieli zwrócić nam domy i ziemię. Są w mniejszości, a wojsko stoi po stronie cesarza, więc władca na razie może ich ignorować. Wszystko wskazuje jednak na to, że na dworze nic nie jest stałe, a my nie możemy zapominać, że jesteśmy na łasce imperatora. Kto wie, co zamierza zrobić? Albo w jaki sposób nas to dotknie. To – Tensen wskazał brodą zaproszenie – jest dobra okazja, by dowiedzieć się, dlaczego Thrynne milczy. Arinie, czy ty mnie w ogóle słuchasz? Nie stać nas na utratę tak dobrze ulokowanego szpiega.

O tak, tak samo dobrze ulokowanego, jak kiedyś Arin. Nie dobrze, wręcz doskonale. Tamtego dnia na arenie Arin nie rozumiał, skąd Cheat wiedział, że to właśnie on sprawdzi się najlepiej. Mężczyzna miał talent do dostrzegania słabych punktów innych ludzi. Potrafił dostrzec cudze pragnienia. W jakiś sposób umiał zajrzeć w serce licytującej osoby i wiedział, jak ją podejść.

Na początku Arin jej nie zauważył. Kiedy wyszedł na arenę, oślepiło go słońce. Tłum ryknął śmiechem, ale on nie widział zebranych nad jego głową Valorian, słyszał tylko ich głosy. Nie przeszkadzał mu wstyd, drażniący jego skórę niczym stado mrówek. Przynajmniej tak sobie wmawiał. Nie obchodzili go ani zebrani, ani ich słowa.

Potem zamrugał i odzyskał ostrość widzenia. Zobaczył dziewczynę. Unosiła dłoń, by zalicytować.

Jej widok podziałał na niego jak dźgnięcie nożem. Nie dostrzegał wyraźnie rysów jej twarzy, właściwie to nawet nie chciał ich dostrzec, bo to, co zobaczył, sprawiło, że miał ochotę zacisnąć oczy. Wyglądała bardzo po valoriańsku. Mieniła się odcieniami złota, a jej blask przywodził na myśl uniesioną ku słońcu broń. Arinowi trudno było uwierzyć, że dziewczyna jest prawdziwa.

I była czysta. Doskonała skóra, doskonała sylwetka. To sprawiło, że poczuł się brudny, i przez chwilę nie dostrzegał, że złotowłosa jest mała. Drobna.

Absurd. Absurdem było myśleć, że ktoś taki jak ona mógłby mieć nad nim jakąś władzę. A jednak, jeśli dziewczyna wygra aukcję, to tak właśnie się stanie.

Chciał, żeby wygrała. Ta myśl wzbudziła w nim pierwotną, paskudną radość. Nigdy wcześniej nie widział tej dziewczyny, wiedział jednak, kim była: lady Kestrel, córka generała Trajana.

Tłum usłyszał jej ofertę. I nagle okazało się, że Arin jest jednak coś wart.

Mężczyzna zapomniał, że siedzi przy biurku swego ojca. Że minęło kilka miesięcy. Że Tensen czeka na jego odpowiedź. Znów był na arenie. Wspominał, jak patrzył na dziewczynę, czując nienawiść tak czystą i promienną, jak czysta i promienna była jego nowa właścicielka.