Zemsta lorda - ebook

Rozdział 1

1807

Wynajęta dorożka zatrzymała się przed wysokim domem przy ulicy Curzona, i Romara stwierdziła z ulgą, że w oknach palą się jeszcze światła. Obawiała się, że przyjedzie za późno, wszyscy już pójdą spać i nikt nie odpowie na jej pukanie. Dyliżans wiozący ją ze wsi opóźnił się znacznie po wielu męczących przygodach. Miała również trudności w znalezieniu dorożki. Dorożkarze nie chcieli wieźć samotnej kobiety, skromnie ubranej i z niewielkim bagażem.

W końcu znalazła się jednak na ulicy Curzona przed domem siostry. Kiedy otrzymała od niej błagalny list, żeby przyjechała natychmiast, poczuła wielki niepokój. Caryl nigdy nie popadała w histerię, ale tym razem nawet jej pismo świadczyło o zdenerwowaniu. I choć sam list nie wyjaśniał niczego, postanowiła spełnić prośbę siostry.

Jeszcze dwa miesiące temu sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej. Wówczas żył ojciec, który stanowczo zabronił jej wszelkich kontaktów z Caryl. Nawet jej imię nie mogło być wymawiane w jego domu. Ojciec bowiem kategorycznie i stanowczo sprzeciwiał się jej związkowi z Harveyem Wychboldem, który zaczął jej nadskakiwać. Caryl była zafascynowana potajemnymi, zabronionymi przez ojca spotkaniami, a Romara, choć nie lubiła Harveya, rozumiała pociąg siostry do dużo starszego od niej światowca.

Caryl była uroczą dziewczyną, lecz niewiele wiedziała o życiu. Mieszkała stale w niewielkiej wiosce w Huntingdonshire, toteż oprócz synów sąsiadów lub ich przyjaciół przyjeżdżających z Oksfordu na wakacje nie znała wielu mężczyzn. Romara, choć była tylko o rok starsza od siostry, więcej od niej podróżowała. Przebywała wraz z babką przez pewien czas w Bath, gdzie ta leczyła reumatyzm, a innym znów razem odwiedziły razem Harrogate. Dlatego odnosiła wrażenie, jakby była o wiele lat starsza i mądrzejsza od siostry, a tymczasem to Caryl oparła się zakazom ojca i odważyła się na rzecz niesłychaną — uciekła z Harveyem Wychboldem.

Generał Shaldon zawsze traktował swoje córki, tak jakby były rekrutami podporządkowanymi jego rozkazom. Nie przychodziło mu nawet do głowy, że mogłyby go nie posłuchać. Toteż gdy przeczytał pozostawiony przez Caryl list, był jak uderzony obuchem.

— Od dziś Caryl dla mnie nie istnieje — oświadczył stanowczo. — Nie wolno ci się z nią kontaktować. Ona już nigdy nie przekroczy progu tego domu.

— Ależ papo, cokolwiek by zrobiła Caryl, nadal jest przecież twoją córką! — zaprotestowała Romara.

— Mam tylko jedną córkę! — wybuchnął generał. — I ty nią jesteś.

Obecnie ojciec już nie żył, zmarł w wyniku kontuzji odniesionych w różnych bitwach, w których brał udział, więc kiedy przyszedł list od Caryl, Romara była wdzięczna losowi, że może nań odpowiedzieć, czuła bowiem, że siostra oczekuje od niej pomocy.

„Co się mogło wydarzyć”, zapytywała samą siebie setki razy, kiedy dyliżans toczył się po zakurzonych drogach.

Konie poruszały się niemrawo, ponieważ jak zwykle dyliżans był przeciążony zarówno pasażerami, jak i bagażami. Romara przewidywała, że Caryl jest już zapewne poślubiona mężczyźnie, którego kochała, i wydawało jej się dziwne, że mogło się wydarzyć coś złego.

— Chyba niepokoję się całkiem niepotrzebnie — mówiła do siebie Romara.

Obecnie wysiadając z dorożki uświadomiła sobie, że już za parę chwil pozna prawdę i będzie wiedziała, w jaki sposób się zachować. Dorożkarz już zsiadł z kozła i właśnie pukał do drzwi frontowych. Potem wrócił, żeby zdjąć bagaż Romary. Jego zabiegi wynikały stąd, że wygląd domu zrobił na nim wrażenie, a ponadto spodziewał się hojnego napiwku. Całe szczęście miała przygotowane na ten cel pieniądze, więc kiedy drzwi otworzył służący w liberii i kiedy jej kuferek został wniesiony do środka, podziękowała dorożkarzowi i wcisnęła mu do ręki banknot. Potem odwróciła się w stronę służącego i dostrzegła, że przypatruje się jej ze zdumieniem.

— Nazywam się Romara Shaldon — powiedziała, a widząc, że wyraz twarzy służącego nie zmienił się, dodała: — Czy to jest dom Harveya Wychbolda?

— Tak jest, proszę panienki.

— Pani mnie oczekuje. Proszę jej powiedzieć, że przyjechałam.

Służący spojrzał niezdecydowanie w stronę schodów, jakby nie wiedząc, co ma robić.

W tym momencie usłyszała okrzyk i ujrzała Caryl biegnącą w stronę holu.

— Romara! Romara! — wołała Caryl. — Dzięki Bogu, że nareszcie jesteś!

Objęła siostrę ramionami i przytuliła mocno, co uświadomiło Romarze, że coś jest nie w porządku.

— Przykro mi, kochanie, że się spóźniłam — powiedziała spokojnie — lecz dyliżans posuwał się w żółwim tempie.

Usiłowała nadać swoim słowom niefrasobliwy ton, aby rozładować napiętą sytuację, lecz Caryl ujęła ją za rękę i poprowadziła przez hol w stronę otwartych drzwi.

— Ale w końcu jesteś i tylko to jest ważne — rzekła. — Dobrze się stało, że przyjechałaś teraz, bo akurat nie ma Harveya.

Romara odniosła wrażenie, że głos siostry zadrżał, gdy wymawiała imię męża. Weszły do niewielkiej bawialni i Caryl zamknęła za nimi drzwi.

— Och, Romaro, tak bardzo się bałam, że nie przyjedziesz!

W jej oczach pojawiły się łzy, a głos się łamał. Romara zdjęła płaszcz podróżny, położyła go na krześle i zaczęła rozwiązywać wstążki kapelusza.

— Co się stało? Z twojego listu wnoszę, że jesteś zdenerwowana.

— Zdenerwowana? — powtórzyła Caryl, a łzy potoczyły się po jej policzkach.

Romara położyła kapelusz i torebkę obok płaszcza i podchodząc do siostry objęła ją czule.

— Co to wszystko ma znaczyć? — zapytała. — Myślałam, że jesteś szczęśliwa.

— Jak mogę być szczęśliwa?

— Usiądźmy i porozmawiajmy — odezwała się Romara. — Czy mogłabym dostać coś do picia? Nie jestem głodna, ale bardzo spragniona.

— Ależ oczywiście! — rzekła Caryl. — Tu jest szampan.

— Szampan? — zdziwiła się Romara.

Caryl podeszła do bocznego stolika, na którym stała butelka szampana w kubełku z lodem. Były tam także kanapki i kiedy je ujrzała, Romara poczuła, że jest głodna.

— Te kanapki zostały przygotowane dla Harveya — powiedziała Caryl — lecz jeśli zjesz jedną lub dwie, on nawet tego nie zauważy.

— Nie zauważy? — zdziwiła się Romara, a potem zapytała: — A więc Harvey nie wie o tym, że miałam do ciebie przyjechać w odwiedziny?

Caryl wręczyła jej kieliszek szampana i wówczas Romara przyjrzawszy jej się uważnie dostrzegła, jak bardzo się zmieniła. Nadal była ładna, lecz bardzo mizerna i miała podkrążone oczy. Trzymając kanapkę w jednej ręce, a kieliszek w drugiej, Romara podeszła do sofy i usiadła na niej.

— Jestem bardzo zaniepokojona twoim wyglądem, kochanie — powiedziała łagodnie — więc może zacznij od początku i wyjaśnij mi, czemu jesteś nieszczęśliwa i dlaczego chciałaś koniecznie, żebym do ciebie przyjechała.

Wypiła łyczek szampana czując, że to doda jej sił, aby wysłuchać, co siostra ma jej do powiedzenia. Caryl podeszła do sofy i także usiadła. Miała na sobie elegancki negliż ozdobiony drogimi koronkami, lecz jej oczy były smutne, a policzki mokre od łez.

— Powiedz mi, co się stało — zachęcała Romara.

— Spodziewam się dziecka — wyszeptała — a nie jestem dotąd zamężna.

Romara zamarła z wrażenia, odstawiła kieliszek na stół i rzekła:

— Czy ja się nie przesłyszałam, Caryl? Nie jesteś mężatką? Przecież Harvey Wychbold prosił cię wielokrotnie, żebyś została jego żoną.

— To prawda — odrzekła Caryl — ale kiedy przyjechaliśmy do Londynu i kiedy oddałam mu się, przestał wspominać o małżeństwie i domyśliłam się, że wcale tego nie chce.

— Jak on mógł zrobić coś tak szkaradnego! — wykrzyknęła Romara.

— Ale to jeszcze nie wszystko — powiedziała Caryl. — On jest bardzo niezadowolony, że będę miała dziecko, i jak mi się zdaje, już mu się znudziłam.

Romara objęła ją i przytuliła do siebie.

— Wprost nie chce mi się wierzyć, że to, co mówisz, jest prawdą — rzekła. — Ależ on musi się z tobą ożenić! Koniecznie porozmawiaj z nim o tym.

— Ale on w ogóle nie chce o tym słyszeć — oświadczyła Caryl. — Będzie na mnie bardzo zły, że zaprosiłam cię tutaj. Nie pozwala mi się z nikim widywać ani nigdzie wychodzić.

— Więc siedzisz tu sama przez całe dnie? — zapytała Romara.

— Zaraz gdy opuściłam dom, chodziliśmy w wiele miejsc. Było wspaniale. Uwielbiałam to — rzekła, a po chwili dodała z łkaniem: — Kochałam też Harveya.

— Wiem o tym, kochanie — odezwała się Romara. — Rozumiałam twoje postępowanie nawet wówczas, kiedy papa grzmiał, że uciekłaś z domu.

Caryl zakryła twarz rękami.

— Czemu ja byłam taka głupia i nie posłuchałam papy?

Głos jej się załamał i rozpłakała się bezradnie. Romara zaczęła się zastanawiać, jak powinna się zachować, Nie czas było teraz żałować tego, co się stało. Okazało się, że ojciec prawidłowo ocenił charakter Harveya Wychbolda. Nie lubił go i pogardzał nim od pierwszej chwili, kiedy Caryl spotkała go na polowaniu. Zatrzymał się w sąsiedztwie i naciskał na gospodarza, żeby go przedstawił Caryl. Od tej pory nie dawał już jej spokoju. Przesyłał kwiaty i bileciki i był codziennym gościem, dopóki generał nie wyprosił go z domu. Wówczas nakłonił Caryl, żeby się z nim spotykała potajemnie.

Romara rozumiała, jakie to wszystko musiało być fascynujące dla młodej dziewczyny, która nigdy nie była obsypywana komplementami, nie słyszała zapewnień o miłości, a także nigdy nie miała do czynienia z mistrzem w sztuce uwodzenia. Jednak wciąż zdumiewał ją fakt, że Harvey Wychbold, mimo że był dżentelmenem z urodzenia, wycofał się z obietnicy małżeństwa i zredukował Caryl do roli kochanki.

Wobec śmierci ojca to jej obowiązkiem było teraz przypomnienie Harveyowi Wychboldowi o jego zobowiązaniach, lecz na samą myśl o tym truchlała ze strachu.

— Przestań już płakać, kochanie — powiedziała do Caryl — i poinformuj mnie, kiedy można się spodziewać powrotu Harveya.

— Nie mam pojęcia — wyszeptała Caryl. — Czasami wraca dopiero o świcie. Wydaje mi się, że jest jakaś kobieta, która pociąga go bardziej ode mnie.

Po tych słowach znów wybuchnęła płaczem, więc Romarze nie pozostało nic innego, jak tulić ją i pocieszać. Jednocześnie myślała, że fatalnie się stało, że ich ojciec już nie żyje.

— Nie wiem zupełnie, co robić — mówiła Caryl. — Dlatego poprosiłam cię o pomoc. Może powinnam wrócić do domu, ale jestem bez pieniędzy.

— Nie masz pieniędzy! — wykrzyknęła Romara.

— Harvey nigdy mi ich nie daje, a na zakupy mogę wychodzić tylko z nim.

Romara pomyślała, że jej siostra żyje jak w więzieniu. A jednocześnie otacza ją przepych i luksus. Gdyby wróciła do domu, bardzo trudno byłoby wytłumaczyć sąsiadom jej status — spodziewa się dziecka, a jednocześnie nie jest mężatką. Romara przysięgała sobie, że zmusi Harveya Wychbolda do wypełnienia swoich zobowiązań wobec Caryl, lecz nie wiedziała właściwie, jak to zrobić. Zastanawiała się, czy mają jakichś krewnych, do których Caryl mogłaby się zwrócić o pomoc. Ich babka ze strony ojca już nie żyła, ojciec był jedynakiem, a rodzina matki mieszkała w Northumberland.

— Kiedy dziecko ma się urodzić?— zapytała Romara.

— Myślę, że za dwa miesiące — wyjaśniła Caryl, a Romara spojrzała na nią zdumiona. — Prawie nie widać — mówiła dalej — ponieważ Harvey kupił mi specjalne suknie, żeby ukryć mój stan.

Więc to była przyczyna, dlaczego nie dostrzegła, że Caryl jest w odmiennym stanie. Negliż był obszerny i pełen falban tuszujących jej sylwetkę. Obecnie, kiedy przyjrzała się siostrze, uświadomiła sobie, że dla doświadczonego i bystrego oka było oczywiste, że nie jest już to szczupła i pełna gracji dziewczyna, jaka opuszczała rodzinny dom.

— Martwię się o dziecko — wyszeptała Caryl. — Nie pozwala mi kupić wyprawki dla niemowlęcia. Boję się, że nie będę mogła wychowywać go w tym domu.

— A gdzie miałabyś je wychowywać? — zapytała Romara.

— Nie mam pojęcia. Harvey nie lubi dzieci.

Znów wybuchnęła płaczem i Romara pomyślała, że sytuacja siostry z każdym dniem będzie stawać się coraz bardziej skomplikowana.

— Przestań już płakać, kochanie — błagała.

— Kochałam Harveya, a teraz kiedy on mnie nie kocha, nie wiem doprawdy, co mam robić.

Romara pomyślała w duchu, że trudno kochać takiego łajdaka, lecz powstrzymała się z wyjawieniem głośno swojej opinii. Wyjęła chusteczkę i otarła łzy z oczu siostry, a potem napiła się nieco szampana.

— Nienawidzę szampana — odezwała się Caryl. — Kiedy po raz pierwszy wyszłam razem z Harveyem, piłam dużo, ponieważ on sobie tego życzył, ale teraz odrzuca mnie od trunków.

— A może zadzwonię i poproszę o kawę dla ciebie — zaproponowała Romara. — Albo raczej o mleko? Pamiętasz, że zawsze dostawałyśmy mleko, kiedy byłyśmy w złym nastroju.

— Nie, nie! — zawołała szybko Caryl. — Służbie wydałoby się to podejrzane. Nie chcę, żeby domyślili się mojego stanu.

— Wkrótce i tak się dowiedzą — powiedziała Romara.

— Na razie wie o tym tylko moja pokojówka, ale to dobra kobieta i lojalna wobec mnie — wyjaśniła Caryl.

Romara pomyślała — znając służbę — że jest wprost niepodobieństwem, żeby pokojówka nie wyjawiła komuś tak rewelacyjnej wiadomości. Spostrzegła, że Caryl boi się wszystkich i wszystkiego, lecz doszła do przekonania, że nie będzie jej teraz uczyć śmiałości. Caryl była ponadto osobą, którą łatwo było kierować, bo nie miała własnej woli. To nie siostra podjęła decyzję o ucieczce. Nie miała też na tyle siły woli, żeby przeciwstawić się perswazjom Harveya Wychbolda.

„Co ja mam z tym wszystkim począć”, pytała Romara samą siebie.

Widziała Harveya zaledwie kilka razy, bo kiedy generał zabronił mu bywać w ich domu, Caryl zaczęła się z nim spotykać potajemnie. Zapamiętała go jako przystojnego ogorzałego mężczyznę, starannie ubranego o śmiałym spojrzeniu, które ją zawsze wprawiało w zakłopotanie. Ojciec nie ujawniał szczegółów, czemu nie pozwalał młodszej córce na spotkania z nim. Pewnego razu, kiedy przeczytał list od niego, który Caryl przypadkiem zostawiła, wybuchnął:

— To libertyn! Wszetecznik!

Rzucił list na podłogę i oświadczył, że nie uważa już Caryl za swoją córkę. Już wówczas musiał wiele słyszeć na temat Harveya Wychbolda, co tłumaczyło jego niechęć do niego, która okazała się usprawiedliwiona. A teraz Caryl, która nie posłuchała ojca, siedziała wyczerpana płaczem. Widząc jej rozpacz Romara przejęła natychmiast inicjatywę.

— Robi się późno, kochanie — rzekła — więc skoro nie wiesz, kiedy wróci Harvey, sugeruję, żebyśmy się położyły, a wiadomość o mojej wizycie przekażesz mu jutro rano.

— Ostrzegam cię, Romaro, że on będzie bardzo zły!

— Nie boję się go — oświadczyła Romara ukrywając prawdę.

Wyciągnęła ręce do siostry, a w tym samym czasie w holu rozległy się głosy i Caryl wydała cichy okrzyk przerażenia.

— To Harvey — wyszeptała. — Już wrócił!

— To dobrze się składa — powiedziała spokojnie Romara. — Zobaczę się z nim teraz i powiem, jaki jest cel mojej wizyty.

Jednocześnie czuła lekki dreszcz nie tyle strachu co skrępowania, ponieważ byłą pewna, że rozmowa nie będzie przyjemna. Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Harvey Wychbold w wieczorowym stroju z wyrazem gniewu na czerwonej twarzy. Stał przez chwilę w teatralnej pozie spoglądając na obydwie kobiety.

— Jesteś już z powrotem — odezwała się Caryl drżącym głosem.

— To chyba oczywiste! — wypalił. — Spojrzał na Romarę i zapytał: — A ty, co tu robisz, u diabła?

— Przyjechałam odwiedzić moją siostrę — odrzekła spokojnie Romara — i jak zauważyłam, okoliczności, w których żyje, są nieco dziwne.

— Jakie okoliczności? — zapytał.

Wymówił ostatnie słowo w sposób uświadamiający Romarze, że musiał sporo wypić. Nie był kompletnie pijany, lecz wypite wino wzmogło jego gniew. Podszedł do obu kobiet, a następnie zwrócił się do Caryl:

— Mówiłem ci dziesiątki razy, żebyś nie rozmawiała z nikim bez mojej zgody, a zwłaszcza nie opowiadała o swoim stanie.

— Och, Harveyu, przecież to nie moja wina.

— A czyja wina? — zapytał. — Czy ty się nigdy nie nauczysz trzymać język za zębami, ty idiotko?

Mówiąc to uderzył Caryl w twarz tak mocno, że upadła na sofę.

— Jak pan śmie! — krzyknęła Romara. — Jak pan śmie bić moją siostrę!

— Robię, co mi się podoba! — zawołał. — Kto może mi w tym przeszkodzić?

— Ja! — krzyknęła Romara. — Zamierzam zmusić pana do poślubienia mojej siostry.

— A w jaki sposób chcesz to zrobić? — zapytał drwiąco.

— Jeśli pan się z nią nie ożeni, powiadomię o pańskim postępku wszystkich pana znajomych, a jeśli będzie trzeba, napiszę w imieniu Caryl petycję do królowej.

Romara przemawiała z ogniem, ale i z godnością. Jej oczy rzucały błyskawice, twarz była blada, a jej głos dźwięczał niczym trąbka bojowa.

— I ty sobie wyobrażasz, mała jędzo, że możesz się wtrącać do mojego życia?! — zawołał. — Jeśli publicznie piśniesz choć słowo, zabiję cię! Możesz być pewna, że cię zabiję!

Mówiąc to uderzył Romarę pięścią w twarz. Upadła na kolana, a Caryl zaczęła krzyczeć histerycznie. Jej krzyki sprawiły, że Harvey stracił panowanie nad sobą, uniósł Romarę i znów począł ją bić, następnie zaczął ją ciągnąć do wyjścia. Gdy się znalazł przy drzwiach spostrzegł płaszcz, kapelusz i torbę i chwycił je wolną ręką. Lokaj patrzył na swego pana z przerażeniem.

— Otwórz drzwi, Thomas! — zawołał Harvey i jego polecenie zostało wykonane natychmiast.

Wtedy pchnął Romarę z całych sił na schody, aż potoczyła się po nich na chodnik. Rzucił za nią jej rzeczy, a torebką wycelował w głowę. Potem z zadowoleniem przyglądał jej się przez drzwi.

— To będzie dla ciebie lekcja, której nigdy nie zapomnisz! — zawołał.

Zatrzasnął drzwi, a lokaj je zaryglował.

R omara leżała nieprzytomna od kilku minut, kiedy z domu sąsiadującego z domem Harveya Wychbolda zeszło po schodach kilku elegancko ubranych mężczyzn, dwóch z nich bardzo chwiejnie trzymało się na nogach.

— Gdzie pójdziemy najpierw? — zapytał jeden z nich.

— A co proponujesz? — odrzekł drugi.

Było oczywiste, że obydwaj z powodu nadużycia trunków mieli trudności z mówieniem.

— Musimy się pospieszyć — odezwał się trzeci. — Cała zabawa na nic, jeśli Trent się rozmyśli.

— Przysiągł przecież, że to zrobi — powiedział ktoś. — A Trent zawsze dotrzymuje słowa.

— Chodźmy więc. Na co czekamy? — spytał któryś z kompanów i zaczął iść ulicą Curzona. Nagle ujrzał Romarę leżącą na chodniku.

— A cóż my tu widzimy?

— Wygląda to na kobietę — odpowiedział któryś z przyjaciół.

— Sam widzę, że to kobieta. Ale czemu ona tutaj leży?

— Może jest wstawiona — zasugerował ktoś inny.

— Albo ją ktoś pobił — powiedział ktoś. — Jej twarz krwawi.

Pierwszy z mężczyzn nachylił się.

— Ona wygląda okropnie! — oświadczył, a potem wykrzyknął: — Na Boga! Mamy, co nam trzeba!

— Masz ją na myśli?

— Spójrz tylko, czy widziałeś kiedyś kogoś tak brzydkiego?

Zgromadzeni dokoła mężczyźni zaczęli krzyczeć jeden przez drugiego.

— Chciał brzydką — oznajmił ktoś — i taką właśnie znaleźliśmy.

— Zabieramy ją.

Mężczyźni mieli niemałe kłopoty z podniesieniem Romary, ponieważ sami z trudem trzymali się na nogach. Jednak w końcu im się to udało. Kiedy ją wnieśli po schodach i weszli do marmurowego holu, Romara otworzyła jedno oko, ale nie zaczęła odzyskiwać przytomności.

— Czy Trent jest tam, gdzie go zostawiliśmy? — zapytał któryś z mężczyzn.

— Myślę, że tak. Poszukajmy go.

Ujęli Romarę za ramiona i wlekli po dywanie długim korytarzem prowadzącym do jadalni. W odległym końcu stołu z głową opartą na łokciu jednej ręki i z kieliszkiem w drugiej siedział młody mężczyzna. Obok niego drugi, który wciąż napełniał swój kieliszek ze stojącej na stole karafki. Był bardzo mocno wstawiony i nie zauważył nawet, że przyjaciele, którzy przed chwilą odeszli od stołu, znów się pojawili.

— Co przynieśliście? — zapytał.

— Kobietę, której mieliśmy poszukać — odezwał się jeden z dżentelmenów podtrzymujących Romarę. — Nie musieliśmy nawet chodzić daleko, bo Pan Bóg czy też anioły, o których nam zwykle opowiadasz, Joshua, położyły ją nam niemal pod domem.

— Anioły? Jakie znowu anioły? — zapytał Joshua.

— Niech go ktoś trochę otrzeźwi — zakomenderował jeden z panów trzymających Romarę.

— Jeśli zwracasz się do mnie, to ci powiem, że on jest tak wstawiony, że nie pamięta ani jednego słowa świętej liturgii — odezwał się ktoś.

— Mogę odmówić tekst każdego nabożeństwa, jaki tylko sobie życzycie — odrzekł Joshua urażonym tonem. Jestem duchownym czy nie. Kto ośmieli się wątpić, że nim nie jestem?

— W porządku, chłopie, wiemy, że jesteś pastorem — odezwał się pierwszy dżentelmen. — Potrzebny nam jest tekst przysięgi małżeńskiej, czy go pamiętasz?

— Oczywiście, że pamiętam! Kto śmie mówić, że nie pamiętam?

— Ależ nikt! — powiedział któryś z mężczyzn. — Podejdź tutaj i powiedz Trentowi, że narzeczona już przybyła.

Na dźwięk swojego imienia mężczyzna siedzący na końcu stołu uniósł głowę.

— Co się stało? O czym wy mówicie? — zapytał.

Mówił głosem wyraźniejszym i mniej pijackim od pozostałych.

— Znaleźliśmy to, co chciałeś, Trent. Najbrzydszą kobietę w Londynie! Czy zamierzasz się z nią ożenić? Czy też cofasz swoje słowo?

— Trent jest człowiekiem honoru — wymamrotał ktoś. — Trent nie zmienia raz danego słowa!

— Ma się rozumieć, że zrobię tak, jak powiedziałem — odrzekł Trent. — Zamierzam pokazać tej przeklętej kobiecie, że nie jestem mężczyzną, z którym można sobie igrać, i że ożenię się wcześniej, niż ona zdąży wyjść za mąż. Tak postanowiłem i wykonam to!

— A więc możesz ożenić się zaraz. Twoja narzeczona jest z nami. Spójrz na nią, Trent. Nigdzie nie mogliśmy znaleźć brzydszej!

— Im brzydsza, tym lepiej — powiedział Trent ze złością.