Zgoda na zabijanie - ebook

Wstęp

Sto­sun­ko­wo ła­two jest za­bić czło­wie­ka – szcze­gól­nie zwy­czaj­ne­go, któ­ry ni­cze­go się nie spo­dzie­wa. Jed­nak za­bić ko­goś ta­kie­go jak Mitch Rapp to zu­peł­nie inna spra­wa. To wy­ma­ga sta­ran­ne­go pla­no­wa­nia i bar­dzo uta­len­to­wa­ne­go za­bój­cy, a ra­czej za­bój­ców, do­sta­tecz­nie od­waż­nych lub sza­lo­nych, żeby pod­jąć się tego za­da­nia. Tak na­praw­dę ktoś zdro­wy na umy­śle nig­dy by się tego nie pod­jął.

Za­ma­chow­cy mu­sie­li­by za­sko­czyć Rap­pa, żeby po­dejść wy­star­cza­ją­co bli­sko i za­ła­twić go raz na za­wsze. Wstęp­ny ra­port nie wy­glą­dał do­brze. Ten Ame­ry­ka­nin był albo nie­zwy­kle czuj­ny, albo cier­piał na moc­no za­awan­so­wa­ną pa­ra­no­ję. Plan mu­siał być do­pra­co­wa­ny w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach, a na­wet wte­dy po­trzeb­na by­ła­by odro­bi­na szczę­ścia. Wy­li­czy­li, że szan­se po­wo­dze­nia są w naj­lep­szym ra­zie oko­ło sie­dem­dzie­się­cio­pro­cen­to­we. Dla­te­go mu­sie­li zro­bić to tak, żeby w ra­zie po­trze­by móc się wszyst­kie­go wy­przeć. Je­śli ten, któ­re­go po­ślą, za­wie­dzie, Rapp od­szu­ka zle­ce­nio­daw­ców, nie zwa­ża­jąc na ich po­zy­cję na dra­bi­nie wła­dzy, a oni nie za­mie­rza­li przez resz­tę ży­cia ucie­kać przed kimś ta­kim jak Mitch Rapp.1 LANGLEY, WIRGINIA

Rapp stał przed biur­kiem sze­fo­wej. Za­pro­po­no­wa­ła, żeby usiadł, ale Rapp od­mó­wił. Słoń­ce za­cho­dzi­ło, ro­bi­ło się póź­no i wo­lał­by już być w domu z żoną, ale chciał za­ła­twić tę spra­wę. Tecz­ka mia­ła pra­wie trzy cen­ty­me­try gru­bo­ści. Wku­rza­ła go. Nie było na to lep­sze­go sło­wa. Chciał się jej po­zbyć. Usu­nąć z biur­ka, żeby móc się za­jąć czymś in­nym. Czymś waż­niej­szym i za­pew­ne bar­dziej iry­tu­ją­cym, nie­mniej te­raz po pro­stu chciał roz­wią­zać ten wła­śnie pro­blem.

Miał na­dzie­ję, że Ken­ne­dy po pro­stu prze­czy­ta koń­co­we wnio­ski i odda mu tecz­kę. Ale sze­fo­wa lu­bi­ła ro­bić wszyst­ko in­a­czej. Nie zo­sta­je się pierw­szą w hi­sto­rii dy­rek­tor­ką CIA dzię­ki cho­dze­niu na skró­ty. Mia­ła fo­to­gra­ficz­ną pa­mięć i nie­zwy­kle ana­li­tycz­ny umysł. Była jak je­den z tych naj­no­wo­cze­śniej­szych su­per­kom­pu­te­rów, któ­re dzia­ła­ją w pod­zie­miach du­żych firm ubez­pie­cze­nio­wych, prze­twa­rza­jąc dane, kal­ku­lu­jąc tren­dy, ry­zy­ko i mi­liard in­nych rze­czy. Ken­ne­dy jak nikt inny po­tra­fi­ła ogar­nąć sy­tu­ację. Była skarb­ni­cą wszel­kich in­for­ma­cji, w tym – szcze­gól­nie – o spra­wach, któ­re nig­dy nie mo­gły zo­stać ujaw­nio­ne. Ta­kich jak ta, któ­rej akta te­raz le­ża­ły na jej biur­ku.

Pa­trzył, jak szyb­ko prze­wra­ca kart­ki, a po­tem cofa się, by spraw­dzić pew­ne nie­kon­se­kwen­cje, któ­re nie­wąt­pli­wie tam były. Przy­go­to­wy­wa­nie ta­kich ra­por­tów nie było jego spe­cjal­no­ścią. Jego umie­jęt­no­ści mia­ły wię­cej wspól­ne­go z dru­gim koń­cem ich pra­cy. Cza­sa­mi czy­ta­ła jego spra­woz­da­nia z dłu­go­pi­sem w ręku. Po­pra­wia­ła je i ro­bi­ła no­tat­ki na mar­gi­ne­sach. Jed­nak nie te­raz. Ta tecz­ka mo­gła oka­zać się tru­ci­zną, czymś, co nisz­czy ka­rie­ry jak tor­na­do prze­cho­dzą­ce przez par­king przy­czep miesz­kal­nych. Kie­dy przy­cho­dził do jej ga­bi­ne­tu wcze­snym ran­kiem lub póź­nym po­po­łu­dniem i nie chciał usiąść, Ken­ne­dy wie­dzia­ła, że le­piej nie spie­szyć się z ro­bie­niem ad­no­ta­cji. Wie­dzia­ła, cze­go chciał, więc tyl­ko czy­ta­ła i nic nie mó­wi­ła.

Ken­ne­dy za­wsze chcia­ła mieć wgląd w ta­kie spra­wy. Rapp nie był pe­wien, czy to do­bry po­mysł, ale ona le­piej od nie­go ogar­nia­ła cały ob­raz sy­tu­acji. Była jego sze­fo­wą i w re­zul­ta­cie to jej ślicz­na głów­ka mo­gła spaść. Gdy­by bom­ba za­czę­ła ty­kać, Rapp bez wa­ha­nia za­sło­nił­by ją wła­snym cia­łem, ale sępy z Ka­pi­to­lu chcia­ły­by do­stać tak­że jej skalp. Rapp da­rzył ją sza­cun­kiem, co o czymś świad­czy­ło. Był sa­mot­ni­kiem. Wy­szko­lo­no go, żeby dzia­łał sa­mo­dziel­nie i mógł prze­trwać wie­le mie­się­cy w polu zda­ny wy­łącz­nie na sie­bie. Dla nie­któ­rych lu­dzi taka pra­ca by­ła­by ka­tor­gą. Nie dla Rap­pa. Dla nie­go to był raj. Żad­nych pa­pie­rów, ni­ko­go, kto za­glą­dał­by mu przez ra­mię. Żad­ne­go oba­wia­ją­ce­go się ry­zy­ka biu­ro­kra­ty, któ­ry kry­ty­ko­wał­by po fak­cie wszyst­kie jego dzia­ła­nia. Cał­ko­wi­ta au­to­no­mia. Tak go wy­szko­li­li i te­raz mu­sie­li ja­koś so­bie z nim ra­dzić.

Tacy fa­ce­ci jak Rapp nie lu­bią otrzy­my­wać roz­ka­zów, chy­ba że od ko­goś, kogo na­praw­dę sza­nu­ją. Na szczę­ście Ken­ne­dy zy­ska­ła so­bie jego sza­cu­nek i umia­ła ko­rzy­stać ze swej wła­dzy, żeby coś zro­bić lub – jak w tym przy­pad­ku – od­wró­cić gło­wę i po­zwo­lić mu dzia­łać. Tyl­ko tego chciał. Wła­ści­wie tak wo­lał. Nie po­trze­bo­wał jej pod­pi­su czy zie­lo­ne­go świa­tła. Cze­kał, aż zwró­ci mu tecz­kę, po­wie do­bra­noc i to bę­dzie ko­niec. Albo po­czą­tek, za­le­ży, jak na to pa­trzeć.

Współ­pra­cow­ni­cy Rap­pa byli już na miej­scu. Mógł do­łą­czyć do nich rano i za­koń­czyć ak­cję w cią­gu dwu­na­stu go­dzin albo szyb­ciej, je­śli nie bę­dzie żad­nych nie­spo­dzia­nek, a w tej spra­wie nie bę­dzie. Ten fa­cet był kom­plet­nym idio­tą. Na­wet nie bę­dzie wie­dział, co się sta­ło. Pro­ble­mem było za­mie­sza­nie, ja­kie mo­gło to wy­wo­łać. Re­per­ku­sje. Oso­bi­ście Rapp wca­le się tym nie przej­mo­wał, ale wie­dział, że sko­ro Ken­ne­dy się za­sta­na­wia, musi mieć ja­kiś po­wód.

Za­mknę­ła tecz­kę i zdję­ła oku­la­ry do czy­ta­nia. Po­ło­ży­ła je na biur­ku i za­czę­ła trzeć oczy. Rapp ob­ser­wo­wał to. Do­brze ją znał. Tak do­brze, jak to moż­li­we. Po­cie­ra­nie oczu nie było do­brym zna­kiem. Ozna­cza­ło ból gło­wy, spo­wo­do­wa­ny praw­do­po­dob­nie tą kupą, któ­rą wła­śnie zwa­lił na jej biur­ko.

– Niech zgad­nę – po­wie­dzia­ła, pa­trząc na nie­go zmę­czo­nym wzro­kiem. – Chcesz go wy­eli­mi­no­wać.

Rapp ski­nął gło­wą.

– Jak to jest, że two­je roz­wią­za­nia za­wsze obej­mu­ją za­bi­ja­nie?

Rapp wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Dzię­ki temu zwy­kle są trwal­sze.

Dy­rek­tor­ka CIA wy­glą­da­ła na roz­cza­ro­wa­ną. Po­krę­ci­ła gło­wą i po­ło­ży­ła dło­nie na za­mknię­tej tecz­ce.

– Co mam ci po­wie­dzieć, Ire­ne? Nie zaj­mu­ję się re­ha­bi­li­ta­cją. Ten fa­cet miał szan­sę. Fran­cu­zi wsa­dzi­li go na pra­wie dwa lata. Wy­szedł sześć mie­się­cy temu i już wró­cił do sta­rych nu­me­rów.

– Po­fa­ty­go­wa­łeś się, by oce­nić skut­ki?

– To chy­ba nie moja spe­cjal­ność?

Ob­rzu­ci­ła go gniew­nym spoj­rze­niem.

– Roz­ma­wia­łem już z na­szy­mi fran­cu­ski­mi ko­le­ga­mi. Są tak samo wku­rze­ni jak my. To ich prze­klę­ci po­li­ty­cy i ten nie­zdar­ny sę­dzia po­zwo­li­li temu idio­cie wyjść na wol­ność.

Ken­ne­dy nie mo­gła temu za­prze­czyć. Dłu­go roz­ma­wia­ła ze swo­im fran­cu­skim od­po­wied­ni­kiem o tym osob­ni­ku i kil­ku in­nych. Nie był za­do­wo­lo­ny z pod­ję­tej przez jego kraj de­cy­zji wy­pusz­cze­nia tego ra­dy­kal­ne­go is­lam­skie­go du­chow­ne­go. Lu­dziom z fran­cu­skich służb an­ty­ter­ro­ry­stycz­nych nie po­do­ba­ło się to tak samo jak jej.

– Ten gość jest zna­ną oso­bi­sto­ścią – po­wie­dzia­ła Ken­ne­dy.

– Pi­szą o nim w ga­ze­tach. Re­la­cjo­no­wa­li jego zwol­nie­nie. Je­śli te­raz umrze, wszy­scy się na to rzu­cą.

– Niech się rzu­ca­ją. Ta sen­sa­cja po­trwa kil­ka dni… naj­wy­żej ty­dzień, a po­tem zaj­mą się czymś in­nym. Po­nad­to… bę­dzie to wy­raź­na wia­do­mość dla tych wszyst­kich idio­tów, któ­rzy są­dzą, że mogą bez­kar­nie dzia­łać na Za­cho­dzie.

Spoj­rza­ła na nie­go wzro­kiem, któ­ry ni­cze­go nie zdra­dzał.

– A co z pre­zy­den­tem? Bę­dzie chciał wie­dzieć, czy ma­cza­li­śmy w tym pal­ce.

Rapp wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Po­wiesz mu, że nic o tym nie wiesz.

Ken­ne­dy zmarsz­czy­ła brwi.

– Nie chcę go okła­my­wać.

– Za­tem po­wiedz, żeby mnie o to za­py­tał. Zo­rien­tu­je się, co w tra­wie pisz­czy, i prze­sta­nie drą­żyć te­mat. Zna za­sa­dy tej gry.

Ken­ne­dy wy­cią­gnę­ła się na fo­te­lu i za­ło­ży­ła nogę na nogę. Spoj­rza­ła na prze­ciw­le­głą ścia­nę i po­wie­dzia­ła, bar­dziej do sie­bie niż do Rap­pa:

– To du­chow­ny.

– To ra­dy­kal­ny ban­dzior, któ­ry wy­ko­rzy­stu­je Ko­ran do wła­snych sa­dy­stycz­nych po­trzeb. Zbie­ra pie­nią­dze dla ugru­po­wań ter­ro­ry­stycz­nych, wer­bu­je po­dat­ne na pro­pa­gan­dę dzie­cia­ki do sa­mo­bój­czych ata­ków bom­bo­wych i robi to tuż pod na­szym no­sem.

– To ko­lej­ny pro­blem. Jak two­im zda­niem za­re­agu­ją na to Ka­na­dyj­czy­cy?

– Pu­blicz­nie… z pew­no­ścią nie­któ­rzy będą wście­kli, ale pry­wat­nie będą go­to­wi dać nam me­dal. Roz­ma­wia­li­śmy już z Kró­lew­ską Kon­ną i ludź­mi z SIS. Chcie­li­by de­por­to­wać tego idio­tę, lecz ich pro­ku­ra­tor ge­ne­ral­ny za­wzię­cie pró­bu­je do­wieść, że jest uoso­bie­niem po­li­tycz­nej po­praw­no­ści. Na­wet prze­chwy­ci­li­śmy roz­mo­wę dwóch, któ­rzy za­sta­na­wia­li się, jak ten fa­cet mógł­by znik­nąć.

– Nie mó­wisz po­waż­nie?

– Jak naj­bar­dziej. Co­le­man i jego lu­dzie prze­chwy­ci­li to w tym ty­go­dniu.

Ken­ne­dy przy­glą­da­ła mu się.

– Nie wąt­pię, że nasi ko­le­dzy pry­wat­nie przy­kla­sną śmier­ci tego czło­wie­ka, ale to w ni­czym nie zmie­nia po­li­tycz­nych re­per­ku­sji.

Rapp nie chciał się wda­wać w po­li­tycz­ne roz­wa­ża­nia. Wie­dział, że szyb­ko by się po­gu­bił.

– Po­słu­chaj… wy­star­czy, że ci fa­na­tycz­ni sza­leń­cy ro­bią swo­je w Ara­bii Sau­dyj­skiej i Pa­ki­sta­nie, ale to pew­ne jak dia­bli, że nie mo­że­my po­zwo­lić im na to w Ame­ry­ce Pół­noc­nej. Będę z tobą szcze­ry. Mam na­dzie­ję, że pra­sa roz­dmu­cha tę spra­wę… a tak­że że resz­ta tych fa­na­ty­ków wy­raź­nie od­czy­ta na­szą wia­do­mość. Ire­ne, to­czy­my woj­nę i mu­si­my za­cząć dzia­łać w taki spo­sób.

Nie po­do­ba­ło jej się to, ale przy­zna­ła mu ra­cję.

– Jak za­mie­rzasz to zro­bić? – spy­ta­ła z re­zy­gna­cją.

– Ze­spół Co­le­ma­na już od sze­ściu dni jest na miej­scu i ob­ser­wu­je go. Fa­cet robi wszyst­ko punk­tu­al­nie jak w ze­gar­ku. Nie ma po­rząd­nej ochro­ny, któ­rą mu­sie­li­by­śmy się przej­mo­wać. Mo­że­my po­dejść i krop­nąć go na uli­cy, ale wte­dy mu­sie­li­by­śmy zli­kwi­do­wać każ­de­go, kto mu to­wa­rzy­szy, albo zdjąć go z ka­ra­bi­nu z tłu­mi­kiem z od­le­gło­ści kil­ku­set me­trów. Wolę strzał z ka­ra­bi­nu. Przy od­po­wied­nim wy­ko­naw­cy szan­se będą duże, a skut­ki ubocz­ne mniej­sze.

Prze­su­nę­ła pal­cem po nu­me­rze akt i za­py­ta­ła:

– Mo­żesz spra­wić, żeby znik­nął?

– Gdy­bym miał dość cza­su, pie­nię­dzy i wła­dzy, mógł­bym zro­bić wszyst­ko, ale po co to kom­pli­ko­wać?

– Wrza­wa by­ła­by znacz­nie mniej­sza, gdy­by nie było cia­ła, któ­re dzien­ni­ka­rze mo­gli­by sfo­to­gra­fo­wać.

– Ni­cze­go nie mogę obie­cać, ale zo­ba­czę, co się da zro­bić.

Ken­ne­dy po­wo­li po­ki­wa­ła gło­wą.

– W po­rząd­ku. Za­sa­da nu­mer je­den, Mitch. Nie daj się zła­pać.

– To się ro­zu­mie samo przez się. Mam bar­dzo roz­wi­nię­ty in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy.

– Wiem. Ja tyl­ko mó­wię, że gdy­byś wy­my­ślił ja­kiś spo­sób, żeby nig­dy go nie zna­le­zio­no, bar­dzo by nam to po­mo­gło.

– Ro­zu­miem. – Rapp wy­cią­gnął rękę i chwy­cił tecz­kę. – Jesz­cze coś?

– Tak. Kie­dy wró­cisz, chcę, że­byś się z kimś spo­tkał. Wła­ści­wie z dwie­ma oso­ba­mi.

– Z kim?

Po­krę­ci­ła gło­wą.

– Kie­dy wró­cisz, Mitch. Na ra­zie masz moją zgo­dę. Zrób to i za­dzwoń do mnie za­raz po­tem.2 MEKKA, ARABIA SAUDYJSKA

Chcę śmier­ci pew­ne­go czło­wie­ka.

Te sło­wa zo­sta­ły wy­po­wie­dzia­ne zbyt gło­śno, w obec­no­ści zbyt wie­lu lu­dzi i w oto­cze­niu, któ­re nie sły­sza­ło ta­kiej wy­po­wie­dzi od dzie­się­cio­le­ci. Dwu­dzie­stu ośmiu męż­czyzn, włącz­nie z ochro­nia­rza­mi, sta­ło lub sie­dzia­ło w urzą­dzo­nej z prze­py­chem sali au­dien­cyj­nej księ­cia Mu­ham­ma­da Ibn Ra­szi­da w jego pa­ła­cu w Mek­ce. Ra­szid był sau­dyj­skim mi­ni­strem do spraw is­la­mu, bar­dzo waż­ną oso­bi­sto­ścią w kró­le­stwie. Swo­ich co­ty­go­dnio­wych me­dżli­sów, czy­li au­dien­cji, lu­bił udzie­lać w pa­ła­cu, zgod­nie z tra­dy­cją pu­styn­nych szej­ków. Nie­któ­rzy przy­by­wa­li tu pro­sić o róż­ne ła­ski, inni, żeby tyl­ko zna­leźć się bli­sko księ­cia, a jesz­cze inni bez wąt­pie­nia po to, aby szpie­go­wać go z po­le­ce­nia jego przy­rod­nie­go bra­ta, kró­la Ab­dul­la­ha.

Po tak bez­ce­re­mo­nial­nie wy­gło­szo­nej proś­bie po­rzu­co­no wszel­kie po­zo­ry dys­kre­cji, zwy­kle osią­ga­ją­ce ran­gę sztu­ki pod­czas tych co­ty­go­dnio­wych au­dien­cji. Le­d­wie te sło­wa wy­szły z ust mó­wią­ce­go, wszyst­kie gło­wy zwró­ci­ły się w kie­run­ku księ­cia.

Ksią­żę Mu­ham­mad Ibn Ra­szid nie ro­zej­rzał się, ale czuł na so­bie spoj­rze­nia wszyst­kich obec­nych. Kie­dy usły­szał te zu­chwa­łe sło­wa przy­ja­cie­la, tyl­ko przez mo­ment po­czuł lek­ki nie­po­kój i wca­le nie dla­te­go, że cho­dzi­ło o za­bój­stwo. Ra­szid spo­dzie­wał się tego. Już od pew­ne­go cza­su pod­su­wał swo­je­mu przy­ja­cie­lo­wi in­for­ma­cje, któ­re mia­ły go skło­nić do wy­stą­pie­nia z tą proś­bą. Na­praw­dę zi­ry­to­wa­ło go tyl­ko to, że jego sta­ry przy­ja­ciel był na tyle nie­roz­waż­ny, że wy­gło­sił te sło­wa w obec­no­ści tak wie­lu lu­dzi, któ­rym nie moż­na ufać. Kró­le­stwo sta­ło się bar­dzo nie­bez­piecz­nym miej­scem, na­wet dla czło­wie­ka tak wpły­wo­we­go jak Mu­ham­mad Ibn Ra­szid.

Ra­szid uści­snął dłoń klę­czą­ce­go i sta­ran­nie roz­wa­żył swo­ją od­po­wiedź. Do za­cho­du słoń­ca za­rów­no ta proś­ba, jak jego sło­wa będą po­wta­rza­ne w ca­łym kró­le­stwie, a być może i da­lej. W domu Sau­dów pa­no­wał roz­łam. Brat sta­wał prze­ciw­ko bra­tu i Ra­szid wie­dział, że musi być bar­dzo ostroż­ny. Za­bi­to już kil­ku człon­ków kró­lew­skiej ro­dzi­ny i zgi­nie jesz­cze wie­lu in­nych, za­nim to się skoń­czy. Jego głów­nym prze­ciw­ni­kiem był sam król, na­zbyt mięk­ki przy­wód­ca, któ­ry na­zbyt czę­sto słu­chał Ame­ry­ka­nów.

Oparł­szy się wro­dzo­nej skłon­no­ści do wy­gła­sza­nia zu­chwa­łych słów, skar­cił przy­ja­cie­la:

– Nie wol­no ci tak mó­wić, Sa’idzie. Wiem, że utra­ta syna to cięż­ki cios, ale mu­sisz pa­mię­tać, że Al­lah jest po­tęż­ny, a ze­msta na­le­ży do nie­go.

Tam­ten od­parł gniew­nie:

– My jed­nak je­ste­śmy na­rzę­dzia­mi Al­la­ha i do­ma­gam się ze­msty. Mam do tego pra­wo.

Ksią­żę ode­rwał wzrok od zbo­la­łej twa­rzy swo­je­go sta­re­go przy­ja­cie­la, któ­ry przed nim klę­czał, i ski­nął na swo­ich asy­sten­tów, żeby opróż­ni­li salę. Po­tem wy­cią­gnął rękę i do­tknął ko­la­na sie­dzą­ce­go po jego pra­wej stro­nie męż­czy­zny, da­jąc mu znak, aby zo­stał.

Kie­dy po­zo­sta­li opu­ści­li salę, ksią­żę su­ro­wo spoj­rzał na swe­go przy­ja­cie­la.

– Zło­ży­łeś u mo­ich stóp bar­dzo po­waż­ną proś­bę – rzekł.

Sa’id Ah­med Ab­dul­lah miał łzy w oczach.

– Nie­wier­ni za­bi­li mo­je­go syna. Był do­brym chłop­cem. – Zwró­cił udrę­czo­ną twarz do męż­czy­zny, któ­re­mu Ra­szid ka­zał zo­stać. Szejk Ah­med al-Gham­di był du­cho­wym przy­wód­cą z Wiel­kie­go Me­cze­tu w Mek­ce. – Mój syn był głę­bo­ko wie­rzą­cym mu­zuł­ma­ni­nem, któ­ry od­po­wie­dział na we­zwa­nie do dżi­ha­du. Po­świę­cił wszyst­ko, pod­czas gdy tak wie­lu nie robi nic.

Sa’id ro­zej­rzał się po sali, chcąc skie­ro­wać część swo­je­go gnie­wu na tych człon­ków uprzy­wi­le­jo­wa­nej kla­sy, któ­rzy wy­gła­sza­li od­waż­ne sło­wa, sza­sta­li pie­niędz­mi, ale nie prze­la­li ani kro­pli wła­snej krwi. Był tak po­grą­żo­ny w bólu, że na­wet nie za­uwa­żył, że wszy­scy już wy­szli.

Szejk Ah­med ła­ska­wie ski­nął gło­wą.

– Wa­hid był dziel­nym wo­jow­ni­kiem.

– Bar­dzo dziel­nym. – Sa’id znów spoj­rzał na sta­re­go przy­ja­cie­la. – Zna­my się od bar­dzo daw­na. Czy kie­dy­kol­wiek by­łem nie­roz­sąd­ny? Czy kie­dy­kol­wiek obar­cza­łem cię ja­ki­miś try­wial­ny­mi proś­ba­mi?

Ra­szid prze­czą­co po­krę­cił gło­wą.

– Nie przy­szedł­bym tu te­raz pro­sić o to, gdy­by ci tchó­rze w Ri­ja­dzie speł­ni­li moją skrom­ną proś­bę i po­sta­wi­li się Ame­ry­ka­nom. A pro­si­łem tyl­ko o cia­ło mo­je­go naj­młod­sze­go dziec­ka, że­bym mógł wy­pra­wić mu na­le­ży­ty po­grzeb. Za­miast tego po­wie­dzia­no mi, że zo­sta­ło ono zbez­czesz­czo­ne przez Mit­cha Rap­pa, któ­ry w ten spo­sób chciał za­gro­dzić mu dro­gę do raju. Co in­ne­go mi po­zo­sta­ło?

Ra­szid wes­tchnął.

– O co mnie pro­sisz?

– Chcę, że­byś za­bił dla mnie czło­wie­ka. Nic wię­cej. Oko za oko.

Ra­szid uważ­nie przyj­rzał się przy­ja­cie­lo­wi.

– Pro­sisz o dużą przy­słu­gę.

– Zro­bił­bym to sam – od­parł za­pal­czy­wie Sa’id – ale je­stem la­ikiem w ta­kich spra­wach, pod­czas gdy ty, mój sta­ry przy­ja­cie­lu, masz kon­tak­ty w świe­cie wy­wia­du.

Ra­szid przez osiem lat był sau­dyj­skim mi­ni­strem do spraw za­gra­nicz­nych, któ­re­mu pod­le­ga­ły po­li­cja i służ­by wy­wia­dow­cze. Po je­de­na­stym wrze­śnia zo­stał w nie­sła­wie zdy­mi­sjo­no­wa­ny przez przy­rod­nie­go bra­ta, pa­nu­ją­ce­go wład­cę, któ­ry ugiął się pod pre­sją Ame­ry­ka­nów. Tak, Ra­szid miał kon­tak­ty. W rze­czy sa­mej wy­brał już na­wet w du­chu kon­kret­ne­go wy­ko­naw­cę tego zle­ce­nia.

– Kim jest czło­wiek, któ­re­go śmier­ci pra­gniesz?

– Na­zy­wa się Rapp… Mitch Rapp.

Ksią­żę ukrył ra­dość. Pla­no­wał to od wie­lu mie­się­cy. Od kie­dy przy­ja­ciel po­pro­sił go, żeby się do­wie­dział, co spo­tka­ło jego syna, któ­ry opu­ścił kró­le­stwo, by wal­czyć w Afga­ni­sta­nie. Ra­szid wy­ko­rzy­stał swo­je źró­dła w wy­wia­dzie i od­krył znacz­nie wię­cej, niż ujaw­nił. Po­wo­li kar­mił swo­je­go przy­ja­cie­la in­for­ma­cja­mi, wie­dząc, że w ten spo­sób wzbu­dzi w nim żą­dzę ze­msty.

– Sa’idzie, czy wiesz, o co mnie pro­sisz? – po­wie­dział wy­ćwi­czo­nym, zło­wiesz­czym gło­sem. – Czy masz po­ję­cie, kim jest ten Mitch Rapp?

– Jest za­bój­cą, nie­wier­nym, czło­wie­kiem od­po­wie­dzial­nym za śmierć i zbez­czesz­cze­nie zwłok mo­je­go syna. Nic wię­cej nie mu­szę wie­dzieć.

– Mu­szę cię ostrzec – rzekł z na­ci­skiem Ra­szid – że ten Mitch Rapp jest nie­zwy­kle nie­bez­piecz­nym czło­wie­kiem. Po­dob­no jest ulu­bień­cem ame­ry­kań­skie­go pre­zy­den­ta, a tak­że na­sze­go kró­la.

– Jest nie­wier­nym – po­wtó­rzył zbo­la­ły oj­ciec i zwró­cił się do du­chow­ne­go: – Słu­cha­łem two­ich ka­zań. Czy nie to­czy­my woj­ny o prze­trwa­nie is­la­mu? Czy nie mó­wi­łeś nam, aby­śmy chwy­ci­li za broń prze­ciw­ko nie­wier­nym?

Ta nie­wiel­ka część twa­rzy, któ­rej nie za­sła­nia­ła gę­sta siwa bro­da, nie zdra­dza­ła żad­nych uczuć. Szejk tyl­ko za­mknął oczy i ski­nął gło­wą.

Sa’id znów spoj­rzał na księ­cia, sta­re­go przy­ja­cie­la.

– Nie je­stem po­li­ty­kiem, mę­żem sta­nu ani słu­gą Boga. Je­stem czło­wie­kiem in­te­re­su. Nie spo­dzie­wam się, by któ­ryś z was pu­blicz­nie czy pry­wat­nie wsparł mnie w tym, co chcę zro­bić. Pro­szę tyl­ko, Ra­szi­dzie, abyś wska­zał mi od­po­wied­ni kie­ru­nek. Po­daj mi na­zwi­sko, a ja zaj­mę się resz­tą.

Gdy­by nie wcze­śniej­sze pu­blicz­ne wy­stą­pie­nie Sa’ida, Ra­szid nie mógł­by być bar­dziej za­do­wo­lo­ny z ob­ro­tu wy­da­rzeń. Nie­mal ide­al­nie prze­wi­dział re­ak­cję przy­ja­cie­la. Te­raz sie­dział spo­koj­nie, sta­ra­jąc się nie zdra­dzać en­tu­zja­zmu.

– Sa’idzie, znam czło­wie­ka, któ­ry jest bar­dzo zręcz­nym wy­ko­naw­cą ta­kich za­dań. Jest bar­dzo dro­gi, ale zna­jąc cię tak do­brze, wąt­pię, aby to mia­ło ja­kieś zna­cze­nie.

Sa’id ener­gicz­nie kiw­nął gło­wą. Za­ro­bił mi­liar­dy, naj­pierw prze­cią­ga­jąc li­nie te­le­fo­nicz­ne i ener­ge­tycz­ne w kró­le­stwie oraz są­sied­nich kra­jach re­gio­nu, a obec­nie kła­dąc ty­sią­ce ki­lo­me­trów świa­tło­wo­dów.

– Przy­ślę go do cie­bie, ale nie wol­no ci wspo­mi­nać o na­szym dzi­siej­szym spo­tka­niu ani jemu, ani ko­mu­kol­wiek in­ne­mu. Po­dzie­lam twój gniew i ży­czę ci po­wo­dze­nia, ale mu­sisz mi dać sło­wo jako mój naj­star­szy przy­ja­ciel, że nig­dy ni­ko­mu nie po­wiesz o mo­jej roli w tej spra­wie. Kró­le­stwo jest dzi­siaj bar­dzo nie­bez­piecz­nym miej­scem i nie­któ­rzy z mo­ich bra­ci nie oka­za­li­by ci ta­kie­go współ­czu­cia jak ja. – Ta alu­zja Ra­szi­da do pro­ame­ry­kań­skie­go rzą­du Ara­bii Sau­dyj­skiej była oczy­wi­sta.

Sa’id prych­nął.

– Chciał­bym wie­le po­wie­dzieć, ale jak za­uwa­ży­łeś, kró­le­stwo jest dziś bar­dzo nie­bez­piecz­nym miej­scem. Masz moje sło­wo. Nie po­wiem o tym ni­ko­mu. Na­wet czło­wie­ko­wi, któ­re­go przy­ślesz.

– Do­brze. – Ra­szid się uśmiech­nął. Wstał i po­mógł pod­nieść się przy­ja­cie­lo­wi. Obaj po­szli przez roz­le­głą salę, zo­sta­wia­jąc sie­dzą­ce­go du­chow­ne­go. – Po­nie­waż, mój przy­ja­cie­lu, je­śli uda ci się za­bić pana Rap­pa i Ame­ry­ka­nie do­wie­dzą się, że za tym sta­łeś, król utnie ci gło­wę. Je­śli ci się nie po­wie­dzie i pan Rapp do­wie się, że za tym sta­łeś… przy­spo­rzy to­bie i two­jej ro­dzi­nie wię­cej cier­pień, niż mo­żesz so­bie wy­obra­zić.

Sa’id ski­nął gło­wą.

– Jak roz­po­znam czło­wie­ka, któ­re­go przy­ślesz?

– To Nie­miec. Na pew­no go po­znasz. Jest nie­zwy­kle uta­len­to­wa­ny. Po pro­stu po­wiedz mu, cze­go chcesz, a on zaj­mie się resz­tą.3 MONTREAL, KANADA

Rapp przy­był na­stęp­ne­go ran­ka pry­wat­nym od­rzu­tow­cem Fal­con 2000, wy­czar­te­ro­wa­nym przez fir­mę z Wir­gi­nii, któ­ra była jed­ną z przy­kry­wek agen­cji. Rapp peł­nił rolę dru­gie­go pi­lo­ta, ubra­ny w od­po­wied­ni mun­dur. Ten mun­dur i zu­ży­ty, lecz fał­szy­wy pasz­port za­pew­ni­ły mu bez­pro­ble­mo­we przej­ście przez po­bież­ną kon­tro­lę cel­ną na pry­wat­nym lot­ni­sku, z któ­re­go tak­sów­ką do­je­chał do ho­te­lu, gdzie za­trzy­ma­ła się resz­ta ze­spo­łu. Była so­bo­ta rano. Siód­my dzień ak­cji dla ze­spo­łu. Two­rzy­ły go czte­ry oso­by, włącz­nie z Co­le­ma­nem. Pra­co­wa­li z Rap­pem od ja­kichś pięt­na­stu lat. Każ­dy z nich do­brze wie­dział, jak dzia­ła­ją po­zo­sta­li, i wszy­scy so­bie ufa­li, co w ich fa­chu było bar­dzo waż­ne.

Co­le­man cze­kał na nie­go w po­ko­ju ho­te­lo­wym, go­to­wy szyb­ko za­po­znać go z bie­żą­cą sy­tu­acją. Po­zo­sta­li trzej męż­czyź­ni byli w mie­ście i ob­ser­wo­wa­li cel. Co­le­man, daw­ny ko­man­dos SEAL, był o dwa cen­ty­me­try niż­szy od Rap­pa. Za­zwy­czaj blond wło­sy miał krót­ko ostrzy­żo­ne, ale ostat­nio po­zwo­lił im od­ro­snąć, tak że za­kry­wa­ły mu uszy i do­ty­ka­ły koł­nie­rzy­ka ko­szu­li na kar­ku. Uło­żo­ne w fale, po­skrę­ca­ły się na koń­cach. Był szczu­pły i mu­sku­lar­ny, ale miał swo­bod­ny spo­sób by­cia, któ­ry mógł być zwod­ni­czy. Znał swo­je moż­li­wo­ści i nie czuł już po­trze­by ni­cze­go udo­wad­niać. Ro­bił wszyst­ko, prze­szedł wie­le na­praw­dę pa­skud­nych chwil i prze­żył, ale nig­dy o tym nie mó­wił. Tak już jest z ludź­mi z SEAL. Mogą wy­mie­niać się wo­jen­ny­mi opo­wie­ścia­mi mię­dzy sobą lub in­ny­mi ko­man­do­sa­mi, ale na tym ko­niec. To bar­dzo eli­tar­ny klub, w któ­rym nie lu­bią sa­mo­chwa­łów.

Rapp po­ło­żył swój wo­rek na jed­nym z łó­żek i spoj­rzał na mapę roz­po­star­tą na dru­gim.

– Tu­taj jest ho­tel, tu me­czet – rzekł Co­le­man, wska­zu­jąc je­den obiekt, a po­tem dru­gi – a tu jego miesz­ka­nie.

Rapp spoj­rzał na mapę uka­zu­ją­cą frag­ment cen­trum Mont­re­alu.

– Ile cza­su za­bie­ra mu przej­ście z me­cze­tu do miesz­ka­nia?

– Prze­cięt­nie pięć mi­nut i dwa­dzie­ścia trzy se­kun­dy. Naj­szyb­ciej prze­szedł tę tra­sę w czte­ry mi­nu­ty i osiem­na­ście se­kund. Był spóź­nio­ny i spie­szył się na mo­dły. Naj­dłu­żej szedł po­nad dzie­sięć mi­nut. Przy­sta­nął, żeby z kimś po­roz­ma­wiać.

– Za­uwa­ży­li­ście coś, co wska­zy­wa­ło­by, że jest śle­dzo­ny przez po­li­cję lub służ­bę wy­wia­dow­czą?

– Nie.

Rapp zmarsz­czył brwi.

– To dziw­ne.

– Z po­cząt­ku też tak my­śla­łem, ale do­sze­dłem do wnio­sku, że może mają ko­goś we­wnątrz.

– Ko­goś z wier­nych?

– Taa. – Co­le­man wska­zał na zdję­cie me­cze­tu w for­ma­cie po­dwój­nej pocz­tów­ki. – Prze­chwy­ci­li­śmy roz­mo­wę. Nie wszy­scy zga­dza­ją się z jego ra­dy­kal­ną in­ter­pre­ta­cją Ko­ra­nu.

Rapp uniósł pra­wą brew, wy­ra­ża­jąc swo­je zdzi­wie­nie.

– Za­ło­ży­li­ście pod­słuch w me­cze­cie?

– Nie. Na­słu­chu­je­my roz­mów wcho­dzą­cych i wy­cho­dzą­cych wier­nych za po­mo­cą mi­kro­fo­nów pa­ra­bo­licz­nych. Wczo­raj, po tym jak Cha­lil wy­gło­sił swo­je po­po­łu­dnio­we piąt­ko­we ka­za­nie, na­gra­li­śmy roz­mo­wę dwóch fa­ce­tów w po­de­szłym wie­ku. Uwa­ża­ją, że jest ra­ko­wa­tą na­ro­ślą na ich spo­łecz­no­ści. Ma zły wpływ na dzie­ci. Na­bi­ja im gło­wy ga­da­ni­ną o dżi­ha­dzie i mę­czeń­stwie.

To nie zdzi­wi­ło Rap­pa. Prze­wa­ża­ją­ca więk­szość mu­zuł­ma­nów nie zga­dza się z tym, co ter­ro­ry­ści ro­bią w imię Al­la­ha. Rapp wo­lał­by tyl­ko, żeby gło­śniej wy­ra­ża­li tę nie­chęć.

– Jesz­cze coś?

– Tak. Ten gość to na­praw­dę za­kła­ma­ny drań. Wczo­raj pod­czas po­po­łu­dnio­we­go ka­za­nia wła­ma­li­śmy się do jego miesz­ka­nia. Cały bu­dy­nek wte­dy pu­sto­sze­je, więc za­kła­da­li­śmy, że bę­dzie­my bez­piecz­ni. Zaj­rze­li­śmy do jego kom­pu­te­ra. – Co­le­man wy­jął z kie­sze­ni kar­tę pa­mię­ci. – Sko­pio­wa­li­śmy dla cie­bie za­war­tość jego twar­de­go dys­ku.

Rapp uśmiech­nął się i wziął kar­tę.

– Dzię­ku­ję.

– Jest za­pcha­ny por­no­gra­fią.

– Żar­tu­jesz?

– Mó­wię po­waż­nie. Mnó­stwo na­praw­dę ostrych scen. Głów­nie sa­do­ma­so.

Rapp po­pa­trzył na kar­tę pa­mię­ci.

– Po tych idio­tach moż­na się spo­dzie­wać wszyst­kie­go, praw­da?

– Tak, ale to wca­le mnie nie dzi­wi.

– Owszem, chy­ba masz ra­cję. Oni wszy­scy ucie­ka­ją przed czymś. Co jesz­cze?

– Naj­le­piej by­ło­by za­ła­twić go mię­dzy me­cze­tem a miesz­ka­niem. Prze­by­wa tę tra­sę pięć razy dzien­nie. Przed wscho­dem słoń­ca, w po­łu­dnie, po po­łu­dniu, po za­cho­dzie słoń­ca i – co naj­bar­dziej mi się po­do­ba – o dzie­sią­tej wie­czo­rem.

– Dla­cze­go nie wcze­snym ran­kiem?

– Też moż­na – od­parł Co­le­man – ale na mo­dły o wscho­dzie słoń­ca przy­cho­dzi dwa razy wię­cej wier­nych niż na mo­dły wie­czor­ne. Kie­dy je od­pra­wi i ru­szy do domu, jest już pra­wie je­de­na­sta i uli­ce są pu­ste.

– Cho­dzi sam? – za­py­tał Rapp, wciąż nie wie­rząc da­nym, któ­re wy­wiad prze­ka­zał mu na po­cząt­ku ty­go­dnia.

– Yhm.

Ten fa­cet był praw­dzi­wym czub­kiem, ale trud­no się temu dzi­wić, je­śli przyj­rzeć się jego mło­do­ści. Cha­lil Mu­ham­mad, uro­dzo­ny w Egip­cie, do­ra­stał pod wpły­wem jed­ne­go z od­ga­łę­zień Sto­wa­rzy­sze­nia Bra­ci Mu­zuł­ma­nów, in­dok­try­no­wa­ny przez or­to­dok­syj­nych wy­znaw­ców is­la­mu, za­chę­ca­nych i fi­nan­so­wa­nych przez wa­ha­bi­tów z Ara­bii Sau­dyj­skiej. W wie­ku pięt­na­stu lat wraz z grup­ką ró­wie­śni­ków uka­mie­no­wał re­por­te­ra, któ­ry na­pi­sał kry­tycz­ny ar­ty­kuł o ich me­dre­sie. Ta re­li­gij­na szko­ła, do któ­rej uczęsz­czał, wy­sła­ła wszyst­kich swo­ich ab­sol­wen­tów do Afga­ni­sta­nu na woj­nę prze­ciw­ko So­wie­tom. Krą­ży­ły po­gło­ski, że wie­lu tych chłop­ców po­sła­no wbrew ich woli.

Pod­czas gdy po­zo­sta­li sta­nę­li przed są­dem za uka­mie­no­wa­nie, Cha­lil uciekł do Ara­bii Sau­dyj­skiej, gdzie nadal po­bie­rał re­li­gij­ny in­struk­taż u wa­ha­bi­tów. W wie­ku dwu­dzie­stu paru lat za­koń­czył na­ukę i zo­stał ima­mem. Kie­dy miał dwa­dzie­ścia sześć lat, wy­emi­gro­wał do Ka­na­dy, aby wy­bu­do­wać tam nowy me­czet i sze­rzyć po­glą­dy wa­ha­bi­tów w Ame­ry­ce Pół­noc­nej. Jego me­czet po­wstał szyb­ko, więc w na­gro­dę otrzy­mał fun­du­sze na zbu­do­wa­nie dru­gie­go, we Fran­cji.

Po­dró­że Cha­li­la prze­waż­nie nie zwra­ca­ły ni­czy­jej uwa­gi. Do je­de­na­ste­go wrze­śnia. Po­tem wszyst­ko się zmie­ni­ło. Cha­lil w koń­cu zo­stał aresz­to­wa­ny przez Fran­cu­zów, jako za­mie­sza­ny w spi­sek, któ­ry miał na celu po­wtó­rze­nie w Pa­ry­żu za­ma­chu do­ko­na­ne­go w po­cią­gach w Ma­dry­cie. Na­mó­wił sze­ściu mło­dych lu­dzi, z któ­rych ża­den nie miał wię­cej niż sie­dem­na­ście lat, aby zo­sta­li mę­czen­ni­ka­mi. Obie­cał im wspa­nia­łą na­gro­dę w raju. Tam mie­li być oczysz­cze­ni i wy­wyż­sze­ni. Mie­li być pa­mię­ta­ni jako bo­ha­te­ro­wie, a ich ro­dzi­ny mia­ły być oto­czo­ne opie­ką i da­rzo­ne sza­cun­kiem. Jego re­kru­ci mie­li wy­ko­nać brud­ną ro­bo­tę. Cha­lil wo­lał po­zo­stać w cie­niu. Plan po­wiódł­by się, lecz CIA już ob­ser­wo­wa­ła Cha­li­la. Ha­ke­rzy w Lan­gley w po­śpie­chu ła­ma­li za­po­ry sie­cio­we, aby wy­tro­pić, do­kąd pły­ną sau­dyj­skie pie­nią­dze wy­sy­ła­ne za gra­ni­cę. Na­tknę­li się na Cha­li­la i za­wia­do­mi­li fran­cu­ski DST.

Pod­czas prze­szu­ka­nia jego miesz­ka­nia nie zna­le­zio­no żad­nych ob­cią­ża­ją­cych go do­wo­dów. Jed­nak po­li­cyj­ne psy wy­ka­za­ły nie­zwy­kłe za­in­te­re­so­wa­nie in­nym miesz­ka­niem w głę­bi ko­ry­ta­rza. Kie­dy wy­ła­ma­no drzwi, zna­le­zio­no ka­mi­zel­ki sa­mo­bój­ców z ła­dun­ka­mi o mocy wy­star­cza­ją­cej do zrów­na­nia bu­dyn­ku z zie­mią. Cha­lil po­szedł za krat­ki ra­zem z sze­ścio­ma chłop­ca­mi. Wszy­scy trzy­ma­li ję­zy­ki za zę­ba­mi i prze­sie­dzie­li po­nad rok, pod­czas gdy służ­by wy­wia­dow­cze za­sta­na­wia­ły się, ile mogą wy­ja­wić po­li­cji, nie zdra­dza­jąc ro­dzin­nych se­kre­tów. Za­nim spraw­cy sta­nę­li przed ob­li­czem sę­dzie­go, sto­sun­ki fran­cu­sko-ame­ry­kań­skie sta­ły się gor­sze niż kie­dy­kol­wiek przed­tem. Sę­dzia był obu­rzo­ny bra­kiem kon­kret­nych do­wo­dów, nie­do­star­czo­nych przez oskar­że­nie. Prze­cież Cha­lil nie po­peł­nił żad­ne­go prze­stęp­stwa. Był du­chow­nym, któ­re­go je­dy­ną winą były kon­tak­ty z kil­ko­ma za­ka­ła­mi. Sę­dzia na­ka­zał jego na­tych­mia­sto­we zwol­nie­nie. Sze­ściu chłop­ców uznał za win­nych po­sia­da­nia nie­bez­piecz­nych sub­stan­cji i ska­zał na kary wię­zie­nia. Cha­li­la ode­sła­no do Ka­na­dy. Nim mi­nął ty­dzień, znów był w me­cze­cie, wzy­wa­jąc mło­dych męż­czyzn do dżi­ha­du i oplu­wa­jąc te same wła­dze, któ­re bro­ni­ły jego pra­wa swo­bo­dy wy­po­wie­dzi. Po­stę­po­wa­nie fran­cu­skie­go sę­dzie­go spra­wi­ło, że Cha­lil po­czuł się nie­zwy­cię­żo­ny.

Tak na­praw­dę Rapp miał więk­sze zmar­twie­nia, ale ten fa­cet za­lazł mu za skó­rę. Trzy ty­go­dnie wcze­śniej w Afga­ni­sta­nie pe­wien sa­mo­chód sta­ra­no­wał ba­ry­ka­dę przed bu­dyn­kiem na­le­żą­cym do rzą­du Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Straż­ni­cy zna­leź­li w środ­ku ka­mień do­ci­ska­ją­cy pe­dał gazu i pół­przy­tom­ne­go chło­pa­ka przy­ku­te­go do kie­row­ni­cy. Sa­mo­chód był wy­peł­nio­ny ma­te­ria­ła­mi wy­bu­cho­wy­mi, któ­re na szczę­ście nie wy­bu­chły z po­wo­du wa­dli­we­go de­to­na­to­ra. Chło­pak zo­stał uwol­nio­ny i za­raz za­czął opo­wia­dać swo­ją hi­sto­rię każ­de­mu, kto tyl­ko chciał słu­chać. Po­wie­dział, że jego ro­dzi­ce wy­emi­gro­wa­li do Ka­na­dy z Je­me­nu, kie­dy był jesz­cze dziec­kiem. Szejk Cha­lil Mu­ham­mad wy­słał go do Ara­bii Sau­dyj­skiej, gdzie chło­pak miał stu­dio­wać is­lam, lecz za­raz po przy­by­ciu do Mek­ki zo­stał zwią­za­ny, za­kne­blo­wa­ny i ogłu­szo­ny. Na­stęp­ne, co pa­mię­tał, to wy­cią­ga­ją­cych go z sa­mo­cho­du ame­ry­kań­skich żoł­nie­rzy.

Wszyst­kie te in­for­ma­cje prze­ka­za­no ka­na­dyj­skiej Służ­bie Wy­wia­dow­czej, któ­ra z ko­lei pró­bo­wa­ła prze­słu­chać Cha­li­la w związ­ku z po­rwa­niem chłop­ca. Cha­lil stał się wo­jow­ni­czy, we­zwał na po­moc praw­ni­ka oraz Is­lam­ską Radę Mont­re­alu. Pro­ku­ra­tor ge­ne­ral­ny Ka­na­dy, mię­czak ja­kich mało, prze­ra­ził się, że przy­kle­ją mu ety­kie­tę nie­to­le­ran­cyj­ne­go, i wy­warł na­cisk na Służ­bę Wy­wia­dow­czą. Ka­zał im trzy­mać się z da­le­ka od Cha­li­la i jego me­cze­tu. Lu­dzie wciąż zni­ka­ją na ca­łym świe­cie. To, że zła­pa­no tego chłop­ca, wca­le nie ozna­cza, że Cha­lil ma­czał w tym pal­ce.

Rapp nie był tak ufny. Przy­dzie­lił do tej spra­wy Mar­cu­sa Du­mon­da, swo­je­go naj­lep­sze­go ha­ke­ra, a ten w cią­gu trzy­dzie­stu sze­ściu go­dzin zna­lazł mnó­stwo nie­pra­wi­dło­wo­ści w wy­cią­gach ban­ko­wych Cha­li­la. Du­chow­ny wciąż ko­rzy­stał z pie­nię­dzy wa­ha­bi­tów i wy­słał na na­uki do Ara­bii Sau­dyj­skiej jesz­cze dwóch in­nych chłop­ców. Do­tych­czas nie uda­ło się usta­lić, czy ci chłop­cy rze­czy­wi­ście uczęsz­cza­ją do szko­ły, lecz ich ro­dzi­ce po­twier­dzi­li, że już od kil­ku mie­się­cy nie mie­li od nich żad­nych wia­do­mo­ści. Po­wie­dzia­no im, że za­pew­ne mi­nie rok, za­nim o nich usły­szą, ze wzglę­du na su­ro­we re­gu­ły tej me­dre­sy. Rapp wy­czuł skunk­sa, a tym skunk­sem był Cha­lil Mu­ham­mad.

Oczy­wi­ście na pew­no byli groź­niej­si prze­ciw­ni­cy, ale ten dzia­łał zbyt bli­sko. I był zbyt zu­chwa­ły. Kto wie, co te­raz wy­my­śli, je­śli się go nie po­wstrzy­ma? Nie, le­piej zro­bić to te­raz. Niech po­słu­ży za przy­kład. Ken­ne­dy chcia­ła, żeby znik­nął, ale Rapp miał lep­szy po­mysł. Im dłu­żej się nad nim za­sta­na­wiał, tym bar­dziej mu się po­do­bał.

Pod­szedł do okna, spoj­rzał na sza­re nie­bo i po­wie­dział:

– W po­rząd­ku, oto, co zro­bi­my.