Złote nasionka czyli Wiązarek dla dzieci, zawierające w sobie drobne utwory wierszem i prozą, oryginalne lub przełożone z obcych autorów - ebook

Czy­li wią­za­rek dla dzie­ci, za­wie­ra­ją­ce w so­bie drob­ne utwo­ry wier­szem i pro­zą, ory­gi­nal­ne lub prze­ło­żo­ne z ob­cych Au­to­rów,

Przez

T. No­wo­siel­skie­go

War­sza­wa w Dru­kar­ni Adol­fa Kre­th­low, przy uli­cy Lesz­no pod Nr. 66 r i 2, na Dzia­łyń­skiem.

1851.

Wol­no dru­ko­wać z wa­run­kiem zło­że­nia w Ko­mi­te­cie Cen­zu­ry, po wy­dru­ko­wa­niu, pra­wem prze­pi­sa­nej licz­by exem­pla­rzy… w War­sza­wie, dnia (18) 30 Kwiet­nia 1850.

Cen­zor.

Du­brow­ski.DO MA­ŁYCH CZY­TEL­NI­KÓW.

Oto ksią­żecz­ka mała; ona dla was, dzia­tek,

Dla wa­sto… mło­de sio­stry! dla was. bra­cia mło­dzi!

Są tu dla was na­sion­ka i gdzie­nieg­dzie kwia­tek;

Przyj­mij­cie dar ten ser­cem; bo z ser­ca po­cho­dzi.

Wiem że dar to zbyt skrom­ny, może zbyt ubo­gi;

Lecz ser­ca wa­sze mło­de do do­bre­go skłon­ne:

To i ziar­no się przyj­mie i wyda plon bło­gi.

A na­dzie­je mej pra­cy nie będą też płon­ne!

DROB­NE PO­EZYE LI­RYCZ­NE.KRZYŻ

W gru­zach daw­ne świet­ne gro­dy,

A krzyż stoi – znak zba­wie­nia;

Prze­trwał wie­ki i na­ro­dy,

Świe­cąc w przy­szłe po­ko­le­nia.

Krzyż, na­gro­da ziem­skiej cno­ty,

Koi bo­leść i mę­czar­nie;

Uci­śnio­nych i sie­ro­ty

Pod ra­mio­na swo­je gar­nie.

Krzyż, mę­czeń­skiej znak ofia­ry,

Łzy nie­win­ne w per­ły zmie­nia;

Krzyż, to go­dło Oj­ców Wia­ry

Gro­by Oj­ców opro­mie­nia.

Krzyż, znak wiecz­ny od­ku­pie­nia,

Gwiaz­dą nie­ba nas po­cie­sza,

Chro­ni ser­ca od zwąt­pie­nia,

I na­dzie­je z łza­mi mie­sza.DO­MEK RO­DZIN­NY.

Wi­taj, dom­ku mój ro­dzin­ny,

Dwor­ku bia­ły z fa­cy­jat­ką;

W twych­to ścia­nach wiek nia­win­ny

Prze­pę­dzi­łem z Oj­cem, z Mat­ką…

Bia­ły dom­ku uko­cha­ny,

Każ­dy ką­cik ser­cu dro­gi;

Miłe ser­cu czte­ry ścia­ny,

Dziś ca­łu­ję two­je pro­gi.

Tu mi ży­cie Mat­ka dała,

Moja do­bra, Mat­ka dro­ga;.

Tu mnie Mat­ka wy­cho­wa­ła,

I uczy­ła ko­chać Boga.

Tu mnie Oj­ciec mój po­czci­wy,

Do­bry Oj­ciec, choć su­ro­wy.

Czcić na­uczał wiek sę­dzi­wy,

Słod­kiej ser­cu uczy! mowy.

Wi­taj dom­ku mój drew­nia­ny,

Pe­łen wspo­mnień i pa­mią­tek!

Wi­taj dwor­ku uko­cha­ny,

Skar­bie dro­gi świę­tych szczą­tek!

Pod tem drze­wem roz­ło­ży­stem,

Pta­sząt śpie­wu ja słu­cha­łem;

Dziec­ko jesz­cze, ser­cem czy­stem,

Z każ­dem kwiat­kiem roz­ma­wia­łam.

W kro­pli rosy krysz­ta­ło­wej,

Co zdo­bi­ła kwiat­ki, ziół­ka,

Bóg ma­lo­wał świat ró­żo­wy,

A jam wi­dział tam anioł­ka.

O! by­ły­to chwi­le bło­gie,

Nie­win­no­ścią dziec­ka tchną­ce;

Prze­mi­nę­ły dni te dro­gie,

Po­zo­sta­ły łzy go­rą­ce.

Prze­mi­nę­ła ma ju­trzen­ka,

Dni dzie­cę­cych zwię­dły kwiat­ki;

Lecz mi w du­szy brzmi pio­sen­ka,

Co'm ją sły­szał od mej Mat­ki.

O! czas dąży chy­żym kro­kiem:

Gdzie był uśmiech dziś mo­gi­ły –

Ze­gnam cię znów łza­wem okiem,

Mój ro­dzin­ny dom­ku miły!

Że­gnam dro­gie two­je ścia­ny!

Głos przy­szło­ści brzmi zda­le­ka;

Idę, idę w świat nie­zna­ny, –

Gdzie po­win­ność, ludz­kość cze­ka.