Złotowiedząca 2. Schronienie - ebook

Postacie występujące w powieści

W Glorii, w Kalifornii:

Leah „Lee” Westfall, szesnastoletnia sierota

Jefferson McCauley, najlepszy przyjaciel Lee

Joynerowie

Rebekah Joyner, wdowa z Tennessee

Olive Joyner, jej siedmioletnia córka

Andrew Joyner Junior, jej czteroletni syn

Bezimienne niemowlę, jej córka

„Major” Wally Craven, były przywódca taboru

Hampton Bledsoe, zbiegły niewolnik

Studenci z Illinois

Jasper Clapp, student medycyny

Thomas Bigler, student prawa

Henry Meek, student literatury

Hoffmanowie

Herman Hoffman, rolnik z Niemiec

Helma Hoffman, jego żona

Martin, ich czternastoletni syn

Luther, ich dwunastoletni syn

Otto, ich dziesięcioletni syn

Carl, ich dziewięcioletni syn

Doreen, ich sześcioletnia córka

W Kopalni Hirama

Hiram Westfall, wuj Lee

Frank Dilley, najemnik i były przewodnik taboru

Jonas Waters, zastępca Dilleya

Abel Topper, nadzorca kopalni

Piżmak, przywódca Indian

Mary, chińska imigrantka

Wilhelm, najemnik

Pastor Ernest Lowrey, wdowiec i podróżujący kaznodziejaRozdział 1

W Kalifornii słońce wschodzi późno. Nawet gdy w końcu złociste światło rozjaśnia niebo, a ośnieżone szczyty Sierra Nevada różowią się jak zimowe róże, my jeszcze długo siedzimy w cieniu zbocza. Aż w końcu pierwszy promień tworzy szczelinę w ciemności, a po chwili zalewa nas rzeka światła, zbyt intensywnego, by na nie patrzeć. Cienie ustępują pokonane, a nasze obozowiska zalewają kolory – otaczają nas wysokie zielone sosny, wokół faluje pożółkła trawa, potok wije się niebieską wstęgą.

Stoję twarzą na wschód, osłaniam oczy dłonią. W tle słychać odgłosy budzącego się obozowiska; trzaska ogień, na którym Becky szykuje śniadanie, psy pluskają się na płyciźnie.

– Dzień dobry – rozlega się głos przy moim uchu. Podskakuję nerwowo. To Jefferson McCauley Kingfisher, blady i zaspany, z szelkami zwisającymi wzdłuż boków. Ciemne włosy są zmierzwione, jakby spędziła w nich noc mysia rodzina. – I co cię tak bawi? – burczy pod nosem.

– Masz włosy jak Andrew Jackson.

Jefferson krzywi się, jakby wbił zęby w kwaśne jabłko.

– Akurat do niego nie chcę być podobny. Sama wiesz, co zrobił.

Pochmurnieję.

– Przypomniało mi się tamto zdjęcie w szkole i… Przepraszam.

Przeczesuje włosy palcami.

– Cóż, póki nie mam jego brwi, nadal jestem najprzystojniejszy... – wraca wzrokiem do obozowiska, patrzy na Becky Joyner pochyloną nad patelnią, na chłopców Hoffmanów, wraz z ojcem oglądających nasz wóz. Henry Meeks akurat strzyże swoją mizerną bródkę – … w promieniu co najmniej pięćdziesięciu metrów.

Prycham pogardliwie. Jefferson jest najprzystojniejszy w promieniu pięćdziesięciu mil, ale w życiu mu tego nie powiem. Niech mu to nie uderzy do tej rozczochranej głowy.

– Cały miesiąc w Kalifornii, a ty nie przespałaś nawet jednego wschodu słońca – zauważa.

– Jakże bym mogła? W życiu nie widziałam nic równie pięknego. – Wracam wzrokiem na wschód. Stamtąd przybyliśmy, my wszyscy. Początkowo nasz konwój liczył pięćdziesiąt wozów i trzy razy tyle ludzi, ale potem jedni poszli inną drogą, inni umarli i koniec końców zostało nas osiemnaścioro, z jednym wozem.

– Są jednak piękniejsze rzeczy – zauważa miękko. Robi mi się gorąco, od słońca i na myśl, że Jefferson przygląda mi się uważnie.

Becky Joyner ratuje mnie od konieczności odpowiedzi, gdy woła:

– Śniadanie gotowe!

– Czuję jajka – mówi Jefferson szybko. – Wyobrażasz to sobie? Jajka! A przez pewien czas sądziłem, że do końca życia będę jadł już tylko podpłomyki i opuncje!

– Przypalone jajka – uściślam. Becky jeszcze nie zdarzyło się nie uszlachetnić dobrego śniadania porządną dawką spalenizny.

– Cóż, i tak zjem je z apetytem, przypalone czy nie. Chodź, umyjemy się. – Idziemy nad strumień, kucamy, moczymy ręce.

Jefferson zakasuje rękawy i myje przedramiona.

– Kiedy znajdziemy odpowiednie działki, wrócę do Mormon Island po kury. A jeśli starczy nam złota, rozejrzę się też za mleczną krową.

– Starczy – zapewniam. Uśmiechamy się do siebie znacząco.

W Mormon Island rozmawialiśmy z rodziną osadników, których wykończyła podróż na zachód i chcieli już wracać. Szkoda, bo złotowidzenie we mnie buzuje, jak zawsze w tych górach, mruczy cicho, leniwie, jak kot. Jest tu dość złota dla wszystkich, przynajmniej na razie.

Pochylam się, żeby umyć twarz, i złotowidzenie przybiera na sile, staje się niemal nieprzyjemne, jak bzyczenie roju pszczół.

Jefferson cały czas trzyma ręce nad wodą.

– Lee? – szepcze, rozgląda się, żeby się upewnić, że nikt nas nie podsłuchuje, i mówi: – Znowu masz te dziwne oczy.

Jego zdaniem, ilekroć znajduję się blisko złota, moje oczy zmieniają kolor, stają się złociste, a nie piwne, jak tygrysie oczko.

– Coś tu jest – odpowiadam cicho. – Chyba bryłka. Niezbyt duża, bo wtedy niemal traciłabym przytomność.

– No to ją znajdźmy!

– Ja… tak, dobrze. – Dziwnie się czuję, uruchamiając złotowidzenie, gdy Jefferson tak na mnie patrzy. Teraz obserwuje mnie bez przerwy. Czasami, kiedy go na tym przyłapię, odwraca wzrok, ale czasami wcale nie. Patrzy na mnie jak ktoś, kto nie ma nic do ukrycia, i wtedy żołądek fika mi koziołki.

– Jak to dokładnie działa? – pyta. – Po prostu zamykasz oczy i…

– Ze śniadania już prawie nic nie zostało! – woła Becky. – Jeśli zaraz nie przyjdziecie, sami musicie je zrobić!

Podrywam się na równe nogi. Oddycham z ulgą.

– Najpierw śniadanie, potem bryłka – decyduję.

Jefferson marszczy brwi.

– Dobrze. – Chwyta mnie za ramię, zanim zdążę się odwrócić. – Lee, poczekaj.

Jego dłoń jest duża i silna. To dłoń mężczyzny. Kiedy na mnie patrzy, widzę chłopca, z którym dorastałam, a jednak w ciągu minionego roku bardzo się zmienił i ta świadomość uwiera jak kolec pod skórą. Jakbym w pewnym sensie go straciła. Zmieniliśmy się oboje, myślę. Nadal jesteśmy przyjaciółmi, to jasne jak słońce, ale pewne cząstki Jeffersona McCauleya i Leah Westfall zniknęły bez śladu, porzucone po drodze, jak bagaże, których nie mieliśmy jak zabrać dalej, a może rozsiane po świecie, jak nasiona roślin.

– Lee, chciałbym cię o coś zapytać. – Wbija wzrok w buty. Nerwowo przygryza wargę i nagle wydaje mi się, że stado bizonów tratuje moje serce.

Wyrywam rękę z jego dłoni. Nie jestem gotowa, żeby to usłyszeć, bez względu na to, co chce powiedzieć. Wiem to na pewno i już otwieram usta, żeby mu oznajmić, że nie mam teraz głowy na kolejne bezsensowne, durne oświadczyny, ale jakimś cudem słowa nie przechodzą mi przez gardło.

– Przyjaźnimy się od dziecka – mówi. – Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. I nie bardzo wiem, jak o tym zapomnieć, żeby… – Urywa. Nagle patrzy mi w oczy. Nabiera odwagi. – Żeby było tak, jak chcę.

Serce mi się ściska. Nie, Jefferson. Nie teraz. Jeszcze nie.

– Nie wiem, czy ty też tego chcesz – ciągnie. – Ale prawdziwy mężczyzna nie ukrywa swoich zamiarów, a ja chciałbym…

Huk wystrzału, zdecydowanie za blisko.

Jefferson osuwa się na ziemię. Ma szeroko otwarte oczy.

Podtrzymuję go, gdy pada drugi strzał, tym razem z pistoletu i znacznie bliżej obozowiska.

Pani Hoffman krzyczy. Jefferson osuwa się w moje ramiona.

– Lee? – szepcze. Ma szklisty wzrok. – Chyba oberwałem.

Muszę szukać schronienia. Muszę zapewnić mu bezpieczeństwo. Kula świszcze mi koło ucha. Konie rżą nerwowo. Ciągnę Jeffersona w stronę linii sosen. Jego pięty znaczą wilgotną ziemię głębokimi koleinami.

– Wszyscy za wóz! – krzyczy major.

Moje nozdrza wypełnia zapach prochu, gdy padają kolejne strzały.

Dopadamy linii drzew. Wypatruję najgrubszy pień i ciągnę za sobą Jeffersona. Pochyla się opornie. – Nie jest źle – zapewnia, ale mimo śniadej karnacji Cherokee jest biały jak śmietana.

Kucam obok niego. Aż mnie świerzbią ręce, żeby chwycić strzelbę i pobiec sprawdzić, czy dzieci są bezpieczne. Najpierw jednak muszę mieć pewność, że Jeffersonowi nic nie grozi.

– Udowodnij mi – mówię.

Przesuwa się, odsłania prawy bok. Podarta koszula już nasiąkła krwią.

– Kula nie weszła w ciało – zapewnia. Z ulgą słucham jego spokojnego, pewnego głosu. – Piecze jak diabli, ale zaraz się zagoi.

Rozwiązuję chusteczkę na szyi, ściągam ją, podaję mu.

– Trzymaj – mówię. – Zwiń w kłębek i przyciśnij do rany. Zaraz wracam.

Schylona, żeby mnie nie widzieli, przemykam się między drzewami w stronę naszego obozowiska przy wozie.

– Uważaj na siebie, Leah Westfall – szepcze za moimi plecami Jefferson.

Spomiędzy sosnowych gałęzi widzę koła naszego wozu. Powietrze przecinają kolejne strzały. Oby to nasi odpowiadali ogniem. Rozpaczliwie chcę mieć ich w zasięgu wzroku, mieć pewność, że wszyscy są cali i zdrowi. Jednak póki się nie dowiem, kto nas atakuje i skąd, muszę zachować spokój. Muszę być duchem.

Powolutku, bezszelestnie skradam się przed siebie.

Są, przy kołach wozu. Mała Olive i Andy Joynerowie siedzą wtuleni w siebie, jak piłka z rąk i nóg. Po zakurzonej buzi Olive spływają łzy, ale kiedy odnajduje mój wzrok, a ja podnoszę palec do ust, kiwa główką szybko i dzielnie.

Młodsi Hoffmanowie siedzą za drugim kołem, tuląc między sobą najmłodszą siostrę, Doreen. Otto niezdarnie ściska w dłoni pistolet ojca, jak węża, który lada chwila zaatakuje. Nigdzie nie widzę pana Hoffmana, ale wiem, że jest w pobliżu; wiem, bo teraz to on nosi medalion mojej mamy. Jednak nawet słodki śpiew złota nie powie mi, czy pan Hoffman żyje, czy nie.

Obok wozu stoi trójkątny namiot majora. Jego poły zwisają smętnie, przy wierzchołku trzepocze skrawek materiału – a obok widnieje dziura po kuli. Oby nikogo nie było w środku.

Nigdzie nie widzę Becky Joyner z maleństwem, starszych Hoffmanów, trzech studentów i Hamptona. Konie stoją spętane na pobliskiej łące, wśród nich – moja ukochana Peonia, ale teraz nie ma szans, żebym sprawdziła, co się z nią dzieje. Choć nie jestem specjalnie religijna, nie mogę się oprzeć i posyłam do nieba krótką prośbę: proszę cię, Boże, niech wszyscy się okażą cali i zdrowi.

Kolejne strzały przecinają ciszę – dwa z drugiej strony potoku, jeden od południa. O ile wiem, strzelają do nas trzy osoby i do tego mają tylko jedną strzelbę. Z tej odległości rewolwer nie stanowi większego zagrożenia, ale jeśli mam uporać się z tym, który zranił Jeffersona, muszę mieć moją strzelbę i proch. A to wszystko jest w sakwach przy siodle, które leży na pniu po drugiej stronie jeszcze żarzącego się ogniska. Na widoku.

Ciszę przecina krzyk. Maleństwo Joyner. Zaraz rozlega się też cicha kołysanka i szepty, ale mała nie cichnie, za to mnie ogarnia taka ulga, że nogi się pode mną uginają. Becky i dziecko. Oboje żyją.

Strzały milkną. Ptaki zdążyły już uciec, moi towarzysze siedzą cichutko jak trusie w swoich kryjówkach i tylko maleństwo Joyner drze się na całe gardło pod bezkresnym niebem.

Rozlega się męski głos:

– Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że macie tam dziecko!

Tylko głupiec albo wariat zaatakowałby obozowisko pełne ludzi, nie wiedząc, z kim przyjdzie mu się zmierzyć.

Z mojej prawej strony odpowiada Tom Bigler:

– Mamy szóstkę dzieci poniżej dziesiątego roku życia i kilka kobiet! – Dawniej, w Illinois, Tom studiował prawo i odkąd przyjechaliśmy do Kalifornii, nie raz i nie dwa wypowiadał się w naszym imieniu.

– Mormoni? – powtarza dziwny mężczyzna. – Z mormonami nie trzymamy.

– Nie, proszę pana – odpowiada Tom, a po chwili dodaje: – Czy dlatego do nas strzelacie?

Wstrzymuję oddech. Odkąd tu przyjechaliśmy, słyszeliśmy sporo narzekania na mormonów, choć jeśli o mnie chodzi, to najzwyklejsi ludzie, którzy nie sprawiają żadnych problemów. Nie chciałabym usłyszeć, że zaatakowali nas, bo uznali nas za mormonów.

Ale jeszcze bardziej nie chciałabym, żeby się okazało, że to ludzie mojego wuja i że szukają mnie, bo to oznaczałoby, że to wszystko moja wina. Od konfrontacji w forcie Sutter nie widzieliśmy wuja Hirama, ale spodziewam się, że jeszcze się spotkamy, i nie będzie to przyjemna sytuacja.

– Dobre miejsce? – woła głos. – Znaleźliście coś?

Tom nie odpowiada od razu, wiem, że rozważa wszystkie opcje. Głos dobiega od południa. Może mogłabym zakraść się od tyłu i go zaskoczyć. Musiałabym być bardzo wolna i ostrożna, jak podczas polowania na jelenia.

Już ruszam, ale słowa Toma zatrzymują mnie w miejscu.

– To bardzo dobre miejsce – kłamie.

Nasza mała grupka czeka, aż Jefferson i ja uznamy, że w danym miejscu znajdziemy sporo złota. Na tym odcinku rzeki wyczuwam trochę kruszcu, ale nie tyle, by tu zostać. Pozostali myślą, że znamy się na tym, bo urodziliśmy się i dorastaliśmy wśród poszukiwaczy złota w Georgii. Ale tak naprawdę mam magiczną moc, która prowadzi mnie do złota, równie nieomylnie, jak słońce wskazuje zachód.

– Cóż, może my też upatrzyliśmy sobie tę miejscówkę – mówi mężczyzna.

A zatem to nie są ludzie mojego wuja, tylko inni poszukiwacze złota.

– Jeszcze nie zdecydowaliśmy, że tu zostajemy – odpowiada Tom. – Przyjechaliśmy zaledwie wczoraj, a już znaleźliśmy trochę złotego piasku, bez żadnego wysiłku. Ale jeśli pozwolicie nam się spakować i odjechać, poszukamy sobie innej działki, a wy zostaniecie tutaj z naszym błogosławieństwem.

Następuje chwila ciszy, przerywana tylko pomrukami. Nie ujdzie im to na sucho. Nie po tym, jak postrzelili Jeffersona. Owszem, ucieszę się, że wszyscy nasi są cali i zdrowi, ale chyba oddałabym buty tatki, żeby zobaczyć ich twarze. Na przyszłość chcę wiedzieć wcześniej, kiedy nadejdą kłopoty.

– Macie dziesięć minut! – woła mężczyzna. – Jeśli któreś z was chwyci za broń, zaczniemy strzelać.

– Umowa stoi – odpowiada Tom. – Ani się obejrzycie, a już nas nie będzie.

Nie wierzę własnym oczom, kiedy Becky Joyner wyskakuje zza sporego głazu z dzieckiem na ręku, śmiało podbiega do paleniska i jedną ręką wrzuca wszystko, co się da, do wozu – jeszcze gorącą patelnię, wiadro na wodę, kocyk maleństwa. Mimo porannego chłodu ocieka potem, krótkie kosmyki lepią się do spoconej szyi.

Kiedy nikt do niej nie strzela, zza potężnego drzewa wysuwa się Hampton.

– Pójdę po woły, zaprzęgnę je – mówi.

– Pomogę. – Otto wypełza spod wozu.

Major Craven kuśtyka zza tego samego głazu, za którym schowała się Becky, podchodzi do namiotu, składa go pospiesznie. Nie mam czasu rozglądać się za pozostałymi, bo już wracam między drzewa, do Jeffersona.

Wstał o własnych siłach. Opiera się o drzewo. Oddycha szybko, płytko. Plama krwi sięga już spodni.

– Chyba nie dam rady wsiąść na konia – sapie, gdy zarzucam sobie jego ramię na szyję i podpieram go całym ciałem. – Wsadź mnie na wóz.

Zataczamy się między drzewami. Jest tak wysoki i ciężki, że nogi bolą mnie niemiłosiernie. Kiedy zdążył tak urosnąć?

– Jasper! – wołam, gdy zbliżamy się do wozu. – Jeff jest ranny! – Wszyscy otaczają nas błyskawicznie, pracują szybko. Podnieśli płócienne ścianki wozu, żeby ułatwić załadunek. Wóz jest już prawie pełen. – Jasper!

Młody lekarz zbliża się biegiem, a wraz z nimi wielu innych. Odpędza ich zdecydowanie.

– Pracujcie dalej – decyduje. Jest wczesny ranek, a Jasper już ma na sobie wykrochmaloną białą koszulkę, czyściutką jak u pana młodego w dniu wesela. Jak na górnika, ma dziwne podejście do brudu i pyłu, choć z drugiej strony, u lekarza może to jednak nie takie dziwne. Powtarza, że czystość pomaga ratować życie.

Jasper mruży oczy, ocenia sytuację, jeszcze zanim do nas podejdzie. Razem układamy Jeffersona na ziemi i przewracamy na bok. Olive Joyner podchodzi do nas, ściskając w dłoni szmacianą lalkę.

– Przyniosę torbę lekarską – mówi spokojnie, jak dorosła kobieta, i odbiega.

– Kula nie zatrzymała się w ciele, doktorku – sapie Jefferson.

– Nie jestem lekarzem. – Jasper odrywa koszulę od rany. – Tylko studentem medycyny. – Ma spokojny, łagodny głos, jakby przed chwilą wcale nikt do nas nie strzelał.

– Jesteś jedynym lekarzem, jakiego nam trzeba – ucina major. Stuka drewnianą protezą o kamień. To Jasper amputował mu nogę, by ratować mu życie, gdy jechaliśmy na zachód.

Spomiędzy drzew dobiega głos nieznajomego:

– Nie chcieliśmy zrobić nikomu krzywdy! To był wypadek!

– Nie trzeba było strzelać, jak się nie umie celować! – odpowiadam, a Jasper posyła mi groźne spojrzenie, które tak bardzo przypomina minę mamy, gdy mi mówiła, że nie wolno niepotrzebnie rozwścieczać ludzi, że coś boleśnie ściska mnie za serce.

Jefferson syczy, gdy Jasper zaczyna go badać. Nie chcę patrzeć na ranę, wolę wpatrywać się w pobladłą twarz Jeffersona.

– Nic ci nie będzie – zapewniam, choć nie mam pojęcia, czy to prawda.

– Oczywiście, że nie – cedzi przez zęby i wyciąga do mnie rękę. Ściskam ją mocno.

Wraca Olive, biegnie, aż jasne warkocze podskakują, a lekarska torba Jaspera obija się jej o nogi. Torba jest ogromna i aż trudno uwierzyć, że wróciła z nią tak szybko.

Jasper leje wodę z bukłaka na ranę Jeffersona. Choć nigdy nie lubiłam tego widoku, nie mogę się powstrzymać i zerkam na rozerwaną skórę. Rana jest postrzępiona, cały czas mocno krwawi, ale jest też mała. Jefferson miał rację, kula go tylko drasnęła, rozdzierając skórę.

– Naprawdę nic ci nie będzie – stwierdzam z ulgą i zdumieniem.

– A nie mówiłem? – mruczy Jefferson.

Jasper odkłada manierkę i teraz polewa ranę obficie leczniczym ekstraktem Hawe’a. Odwracam wzrok, gdy sięga po straszliwą igłę i nić.

Olive natomiast przygląda się zafascynowana.

– Tak samo szyłam fartuszek Dolly – zauważa, patrząc na lalkę.

– Skóra reaguje trochę inaczej niż płótno – tłumaczy Jasper. – Ale skoro umiesz uszyć fartuszek, umiesz też zszyć ranę.

Jefferson miażdży mi palce, gdy igła przebija jego skórę.

– Mogłabym to zrobić – zauważa Olive.

Jasper wiąże supełek i odcina nadmiar nici.

– Wiesz co? Następnym razem, kiedy Lee albo Jefferson ustrzelą królika, poćwiczymy zszywanie ran na otworze po kuli.

– Cudownie!

Wpatruję się w małą z niedowierzaniem. Taka kruszynka, płacze z byle powodu… Ale pewnie każdy znajduje w sobie odwagę w innej sytuacji.

– No dobra, Jefferson. – Jasper owija ranę bandażem. – Straciłeś sporo krwi, więc póki nie będę pewny, że rana się na dobre zasklepiła, pojedziesz na koźle. Ale poza tym wszystko będzie dobrze.

Jeff krzywi się, wstając.

– Dzięki, doktorku.

– Damy wam jeszcze kilka minut, bo macie rannego – woła mężczyzna zza drzew.

Obozowisko już spakowane. W przeszłości nieraz musieliśmy działać szybko i wszyscy wiedzą, co robić. Major Craven jest przy wozie, sprawdza uprzęż wołów.

– Dobrze chociaż, że nie chcą nas wszystkich wymordować – mruczy.

– Głupcy bywają równie niebezpieczni jak źli – zauważam.

– Albo i groźniejsi – przyznaje i pomaga nam posadzić Jeffersona na ławeczce na koźle.

Podchodzi Hampton, prowadzi osiodłane Peonię i Karą. Kamień spada mi z serca, gdy widzę nasze klacze. Biorę lejce Peonii i całuję jej śliczne białe chrapy.

– Więcej zamieszania niż to było warte, kochana – uspokajam ją, a ona, jak to ona, potrząsa jasną grzywą, nie tyle przerażona, co zirytowana.

– Kara ma rozciętą skórę na przedniej nodze – mówi Hampton. – Chyba spanikowała, kiedy zaczęła się strzelanina. Ale poza tym wszystko z nią w porządku.

– I tak teraz na niej nie pojadę – zauważa Jefferson.

– Poprowadzę ją, nie przywiążę jej do wozu, bo wtedy zakurzy się rana – mówi Hampton.

– Dzięki.

Kara klacz Jeffersona wygląda równie żałośnie jak zawsze, smętnie zwiesza łeb, opuściła ogon, jakby to był najgorszy dzień jej życia, ale taka jest, od źrebaka, więc się tym nie przejmuję.

– Ruszamy! – woła pan Hoffman swoim niskim, przejmującym głosem.

Major strzela z bata i woły ruszają z miejsca. Podążamy za nim – ja na Peonii, Jefferson na koźle, reszta na piechotę. Pani Hoffman niesie małą Joyner na ręku, żeby Becky miała chwilę spokoju, a Martin Hoffman sadza sobie na karku młodszą siostrę, Doreen, która aż piszczy z radości. Tom Bigler i Henry Meeks klepią Jaspera po plecach z uznaniem – znowu wykonał kawał dobrej roboty.

Przepuszczam wszystkich przodem, żeby mieć ich na oku, i przez chwilę rozmyślam w samotności. Myślę o bryłce złota, którą wyczułam, bezpieczną w przybrzeżnym piachu. Mam nadzieję, że tam zostanie, czysta i lśniąca, aż po wsze czasy.

– Działka jest wasza! – wołam w stronę drzew. – Powodzenia!

– Wam też! – odpowiada ktoś. – Przykro mi z powodu twojego przyjaciela.

Włosy na karku stają mi dęba. Nie widzę jego twarzy, więc zapamiętuję jego głos – niski, głęboki, wyraźnie wypowiadający słowa.

Kiedy mam pewność, że znaleźliśmy się poza zasięgiem jego wzorku, chwytam za strzelbę i proch.Rozdział 2

Jedziemy na wschód, wzdłuż rzeki American, mijamy kolejne obiecujące miejsca, ale nikt nie sugeruje postoju. Nic dziwnego, wszyscy chcemy jak najbardziej oddalić się od tych przeklętych oszustów, zajmujących cudze działki.

Słońce jest już nisko na niebie, drzewa ścielą się nierównymi cieniami na drodze, gdy zatrzymujemy się nad bystrym potokiem wpadającym do rzeki. Pan Hoffman wchodzi do wody, żeby ustalić głębokość i zdecydować, jak przeprawimy wóz.

– Płytko – oznajmia, stojąc po kolana w lodowatej wodzie. – Przejedziemy.

Jefferson ściąga lejce i zmusza woły, by ruszyły z miejsca.

– Poczekaj! – wołam. – Chwileczkę.

Oczy wszystkich zwracają się w moją stronę.

Złotowidzenie wzbiera we mnie, czyste, wyraźne.

– To dobre miejsce. Do szukania złota, o to mi chodzi. I dalej, w górę tego potoku.

Major odwraca się na koźle, żeby popatrzeć mi w oczy.

– Jesteś pewna, Lee? Dlaczego tak uważasz?

Rumienię się pod wzrokiem współtowarzyszy. Nie mają nic złego na myśli; tylko Jefferson wie, co potrafię. A jednak czuję się jak jeleń na muszce, zwłaszcza kiedy major spogląda na mnie tak uważnie. Moje oczy w tej chwili lśnią pewnie jak brylanty.

– Ja… No… Skały. I wysokie brzegi. – Wskazuję strumień. – Widzicie, jakie są gładkie? I jak głęboko skały wrzynają się w ziemię? Ten potok wylewa każdej wiosny, a zalanie oznacza złoto. – Oddycham głęboko. Nie skłamałam ani razu.

Po prostu nie powiedziałam całej prawdy. Złoto powierzchniowe zniknie w ciągu roku, ale tutaj jest go pod dostatkiem także pod ziemią. Czuję, jak pulsuje, jak bolący ząb, nie w ustach, lecz pod moimi nogami. U nas, w Georgii, gdy skończyło się złoto powierzchniowe, wszyscy zeszli do kopalń, a ich właściciele zbili majątek. Pewnego dnia i tutaj będzie kopalnia, to jasne jak słońce.

– Zgadzam się z Lee – mówi Jefferson i patrzy na mnie porozumiewawczo. Nikt nie wie, co ma na myśli.

– No dobra – orzeka major. – Czyli szukamy miejsca na obozowisko. Ktoś jest przeciw?

– Mnie ich słowo wystarczy – odpowiada Becky.

– Mnie też – mruczy pan Hoffman.

Jefferson z majorem kierują woły w górę potoku, wzdłuż brzegu. Starsi synowie Hoffmanów, Martin i Luther, idą przodem, usuwają co większe gałęzie sprzed wozu. Złoto wzywa mnie cały czas, głośno i wyraźnie.

Przypominają mi się słowa Becky: Mnie ich słowo wystarczy.

Muszę im powiedzieć. Muszę powiedzieć wszystkim i muszę zrobić to dzisiaj.

Obiecaliśmy sobie, że będziemy trzymać się razem, przynajmniej póki nie znajdziemy sporej ilości złota. Przeszliśmy razem zbyt wiele, by się rozstawać, stwierdził pan Hoffman. Poza tym, jak zauważył Jefferson, tu, na Zachodzie, niełatwo o ludzi, którym można zaufać.

– Jesteśmy rodziną – podsumowała Becky Joyner. Tak więc po tym, jak wyruszyliśmy z fortu Sutter, ruszyliśmy w góry, żeby znaleźć złotodajne działki położone obok siebie.

Mało brakowało, a już wtedy powiedziałabym im prawdę. Ale tajemnice weszły mi w krew, zwłaszcza że z ich powodu zginęli moi rodzice.

Nowa rodzina ma prawo zdecydować, czy chce mieć w swoich szeregach małą czarownicę, jak ja, przez którą wszyscy mogą zginąć. Mieliśmy szczęście, jeśli chodzi o tych napastników. Gdyby to byli ludzie mojego wuja, nie skończyłoby się na jednym draśnięciu.

Zerkam na Jeffersona. Siedzi na koźle. Na wybojach zaciska dłoń na skraju ławeczki. Tak dobrze znam tę dłoń. Zarys kłykci, odcień skóry. Nagle pieką mnie oczy, mrugam nerwowo, żeby powstrzymać łzy. Umarłabym, gdyby ktoś jeszcze zginął przez tajemnicę, którą skrywam.

– Hej! – woła major i wóz staje. Blokuje koła hamulcem, zeskakuje na ziemię. Szturcham Peonię piętami, ciekawa, co kazało mu się zatrzymać.

Na potoku wznosi się tama z gałęzi i błota. Dalej potok rozlewa się w najpiękniejsze jeziorko, jakie w życiu widziałam. Nad wodą kołyszą się trzciny i uwijają ważki. Nieco dalej woda spływa po kamieniach, pieniąc się biało, i tam stoi czapla, jak na straży, ze wzrokiem wbitym w wodę, czekając na kolejny posiłek. Nad jeziorkiem wznosi się samotne trawiaste wzgórze, wysoko ponad poziomem wody, płaskie na tyle, że da się na nim rozbić wiele, wiele namiotów.

– Chwała Panu – szepcze Becky z szeroko otwartymi ustami.

Nugget, wielka płowa suka Jeffersona, szczeka radośnie i rzuca się do przodu, płosząc całe stado wróbli.

– Bobry zawsze wybierają najpiękniejsze zakątki – mówię do Becky.

– Tam, gdzie bobry budują tamy, tam są ryby – dodaje major z tym samym ogniem w oczach, który pamiętałam ze wzroku tatka, gdy mówił o złocie.

Podchodzi pan Hoffman. Marszczy niespokojnie brwi.

– Czy aby na pewno odjechaliśmy dość daleko od tamtych łotrów?

– Tu jest Kalifornia – zauważa Tom. – Każde obozowisko oznacza ryzyko.

– Ale jeśli rozbijemy obóz na wzgórzu – zauważam – będziemy z daleka widzieli, kto się do nas zbliża. Będziemy trzymać wartę, jak w konwoju.

Nikt nie protestuje.

– Do roboty – decyduje major.

Objeżdżamy jeziorko, wspinamy się na wzgórze, rozładowujemy wóz, pozwalamy zwierzętom się paść, szykujemy palenisko. Pracujemy szybko, sprawnie – w końcu robiliśmy to już setki razy.

Hampton pogwizduje wesoło, Henry żartuje i śmieje się z przyjaciółmi. Tylko ja biorę się do pracy z ciężkim sercem i poważną miną.

Jesteśmy już tak wysoko w górach, że dęby powoli ustępują drzewom iglastym i wieczorne ognisko pachnie ostrym drewnem sosnowym. Psy, Nugget i Coney, zmęczone całym dniem hasania, zwinęły się w kłębki tak blisko ognia, jak to możliwe. Major nałowił mnóstwo pstrągów i pokazał Becky, jak obtaczać je w mące i smażyć – i tym sposobem trafił się nam najpyszniejszy posiłek od wielu miesięcy – zwłaszcza że major osobiście pomagał jej w smażeniu.

Oblizuję tłuste palce do czysta, a Jefferson rzuca do zebranych:

– Mnóstwo drewna na opał. I solidne wzgórze.

– W ciągu kilku dni zbudujemy z chłopcami szałasy – mówi pan Hoffman. – Jak takie, które widzieliśmy nad rzeką. A przed zimą może nawet zdążymy z chatą.

– Cudownie byłoby mieć chatę dla dzieci – przyznaje Becky. Jej malutka córeczka patrzy na nas z jej ramion. Co chwila macha nóżkami i gaworzy do siebie. – Tu, w górach, na pewno spadnie śnieg.

– Sucha chata stanowiłaby lepszą ochronę dla naszych rzeczy – zauważa Jasper.

– A więc postanowione – ucina pan Hoffman. – Jutro z samego rana razem z synami zabieramy się za fundamenty. Jefferson i Lee pomogą wszystkim zająć działki, sąsiadujące ze sobą, tak jak postanowiliśmy.

Jasper wznosi blaszany kubek w toaście, jakby miał w nim dżin, a nie napar z igieł sosnowych.

– Za nasz zimowy dom.

– Jak go nazwiemy? – pyta Henry.

– Nazwiemy? – powtarza pan Hoffman.

– Skoro to osiedle, musi się jakoś nazywać.

Luther uśmiecha się promiennie.

– Może Good Diggins – Dobre Kopanie.

Martin, jego starszy brat, szturcha go pogardliwie.

– Dureń.

– Tylko bez wyzwisk! – karci go z daleka pani Hoffman. Jeśli chodzi o jej dzieci, ma słuch nietoperza.

– Ale przecież mijaliśmy już tyle osad z Diggins w nazwie! – sprzeciwia się Martin. – Było już Smith ’s Diggins, Missouri Diggins, Negro Diggins.

– Może powodzenie, Prosperity? – sugeruje major. – Bo od teraz będzie się nam dobrze powodzić.

Becky marszczy brwi.

– Nie dziel skóry na niedźwiedziu, ani złota, zanim je wykopiesz. To kuszenie losu.

– Święte słowa – przyznaje major. – Więc może Hope? Nadzieja? Bo jeśli czegoś teraz mam na kopy, to właśnie nadziei.

Może to tylko gra świateł, ale wydaje mi się, że kiedy Becky patrzy na majora, jej wzrok mięknie.

– To już lepiej – przyznaje.

Jefferson mówi niby do wszystkich, ale patrzy tylko na mnie.

– Nadzieja jest niepewna. To znaczy, czasami nadzieje się spełniają, a czasami nie.

Muszę natychmiast zmienić temat, bo wiem, że nie złoto ma na myśli, a na tę rozmowę nie jestem jeszcze gotowa.

– W tej chwili najważniejsze, że, chwalić Boga, mamy gdzie zacząć.

Pani Hoffman siada u boku męża. Kładzie mu głowę na ramieniu i uśmiecha się miękko.

– Chwała panu – mówi.

– All ehr und lob sol Gottes sien – oznajmia poważnie pan Hoffman.

Jasper ponownie wznosi toast.

– Za Glorię, chwałę, w Kalifornii – mówi.

– Za Glorię! – powtarzają wszyscy i wznoszą toasty tym, co mają w rękach. Tylko ja nie.

– Chwileczkę – odzywam się. – Najpierw muszę wam coś powiedzieć.

Wszyscy milkną, tylko ogień trzaska. Coś pluska w jeziorze.

– Ja… muszę wam powiedzieć…

Jefferson unosi brwi ze zdumieniem, ale zaraz dodaje mi otuchy ruchem głowy. Od samego początku oczekiwał ode mnie tylko i wyłącznie prawdy.

Jego wzrok dodaje mi odwagi, gdy mówię:

– Wuj nadal mnie ściga. Nie spodziewał się, że będę wśród przyjaciół. Nie da za wygraną. Spróbuje jeszcze raz.

– Ale cię nie dostanie – deklaruje Jasper. Pozostali mu wtórują.

– Doceniam to, naprawdę, ale musicie wiedzieć, czemu mu tak na mnie zależy. Dopiero wtedy możecie zdecydować, czy mogę z wami zostać.

– Co ty gadasz, Lee? – dziwi się Becky.

– Ba! – woła maleństwo.

Zdobywam się na odwagę i wyrzucam z siebie:

– Wyczuwam złoto. Nie szukam go, jak zwyczajni ludzie, wyczuwam je, jak… jak czarownica.

Major ściąga brwi i jest to mina tak nietypowa, że zbiera mi się na mdłości.

– Do tej pory nigdy nie plotłaś bzdur – zauważa.

Jefferson wstaje, trzymając się za ranny bok.

– Chyba czas na pokaz. Ma pan jeszcze ten medalion? – zwraca się do pana Hoffmana.

Czoło pana Hoffmana przecinają bruzdy tak głębokie, że chyba dałoby się zasiać w nich kukurydzę. A jednak sięga do kieszeni i wyjmuje z niej medalion w kształcie serca, który moja mama nosiła na szyi do ostatniego dnia swojego życia. Przechodził z rąk do rąk podczas naszej podróży, ale cieszę się, że coś, co do niej należało, pokonało z nami cały kontynent.

Jefferson bierze go od niego. Medalion kołysze się na łańcuszku, migocze w blasku ognia.

– Ten medalion to właściwie czyste złoto. Odwróć się, Lee.

Posłusznie spełniam jego polecenie – domyślam się, co planuje. Stoję do nich plecami, a zebrani szepczą coś ukradkiem i zmieniają miejsca.

– Dobra, jesteśmy gotowi.

Odwracam się i przez chwilę zapamiętuję twarze towarzyszy. Zaraz czegoś się o mnie dowiedzą. Po tym nie będzie już odwrotu. Ale zrobię wszystko, naprawdę wszystko, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. Nawet jeśli to oznacza samotność. Znowu.

– Gdzie jest medalion, Lee? – pyta Jeff uroczyście.

Jest grudką słodyczy w moim sercu, przyzywa mnie czule i wyraźnie jak lelkowiec krzykliwy.

– Koło paleniska, w żeliwnym garnku Becky.

Pani Hoffman głośno nabiera tchu.

– Świetna sztuczka – odzywa się Henry. – Masz doskonały słuch, trzeba ci to przyznać.

Jefferson mruży oczy.

– Zrobimy to jeszcze raz. Odwróć się, Lee.

Bez słowa sprzeciwu spełniam jego prośbę. Dobrze, że to on przejął teraz stery. Nie robi tego po to, żeby mną rządzić; Jeff wie po prostu, jak trudno mi o tym mówić, i tym sposobem zdejmuje ze mnie ten ciężar.

I znowu szepty i szmery.

– Teraz, Lee.

Tym razem medalion jest dalej. Muszę zamknąć oczy i mocniej się skoncentrować. Wzywa mnie od południa, gdzieś spomiędzy wzgórza i jeziorka. Nie, to coś innego, coś większego.

Wstaję, idę w dół.

– Dokąd ona idzie? – pyta pan Hoffman.

– Ha! – woła jej mąż. – Tym razem się pomyliła.

Nie zwracam na nich uwagi. Osuwam się na kolana, gołymi rękami kopię w ziemi wilgotnej i zarazem szorstkiej, zupełnie innej niż błoto w rodzimej Georgii. Opuszki moich palców rozpoznają złoto, ledwie je muskam. Z trudem nad nimi panuję, rozkopując wilgotną ziemię.

W końcu udaje mi się podważyć je palcem i wyjąć.

– Co tam masz, Lee? – pyta mały Andy. Podskakuję nerwowo. Odwracam się i dostrzegam, że wszyscy ruszyli za mną. W blasku księżyca z trudem widzę ich twarze. Oczy Jaspera lśnią. Becky jest opanowana i spokojna jak woda w jeziorze. Za to pan Hoffman spochmurniał. W mroku wydaje się przerażająco wielki.

Wycieram grudkę o spodnie i pokazuję wszystkim.

– To czyste złoto. Warte mniej więcej osiemdziesiąt dolarów.

– Wiedziałaś, że tam jest – mówi Henry.

– Masz medalion w kieszeni, Henry – odpowiadam.

Zapada cisza. Po chwili wyjmuje go i podaje bez słowa panu Hoffmanowi. Wszyscy wpatrują się na mnie, jakbym miała zaraz zacząć gryźć albo może rzucać zaklęcia.

– W jeziorze jest więcej – mówię, żeby przerwać tę straszną ciszę. – A po wschodniej stronie o wiele więcej. Chyba spora żyła, na tyle blisko powierzchni, że można się do niej dobrać, jeśli człowiek umie posługiwać się kilofem. W potoku mnóstwo piasku dla maluchów. To dobre miejsce. Najlepsze, jakie do tej pory mijaliśmy.

– Pamiętacie, jak znalazła Andy’ego? – wtrąca Jefferson. – Kiedy zgubił się na prerii? Miał na szyi medalion.

Becky kiwa głową ze zrozumieniem.

– Więc to dlatego pan Westfall zamordował twoich rodziców – mówi. – Dlatego tak bardzo mu na tobie zależy. To… – Czekam, że powie: klątwa albo brzemię, ale słyszę: – Dar od Boga.

– Chyba… chyba tak.

Major prostuje się.

– Powiem tak: Hiram Westfall cię nie dostanie.

Odczuwam ulgę, ale nie na długo, bo wtedy odzywa się pan Hoffman:

– Chcesz powiedzieć, że nas też może zabić?

Obiecałam sobie, że będę z nimi szczera.

– Tak.

– Nie mogę stracić kolejnego dziecka – mówi pani Hoffman łamiącym się głosem. – Po prostu nie mogę.

Nie mam jej tego za złe. Brakuje mi Therese bardziej, niż daję to po sobie poznać, nawet Jefferson o tym nie wie.

Pan Hoffman ukrywa twarz w dłoniach. Jego sylwetka odcina się ciemno na tle nieba, jakby dźwigał na barkach ciężar całej Kalifornii.

– Niepotrzebnie w ogóle tu przyjechaliśmy. To najgorsza decyzja, jaką w życiu podjąłem. Przepraszam cię, Helmo. Bitte, vergib mir.

Żona przyciąga go do siebie. Kładzie jej głowę na ramieniu.

Słowa z trudem przechodzą mi przez gardło:

– Spakuję się. Jutro rano będziemy z Peonią już daleko stąd.

– Nie! – Jasper podnosi głos. Nigdy nie widziałam go tak podekscytowanego. Dopadła go gorączka złota, tak samo jak mojego wuja.

– Wzbogaci się każdy, kto będzie mi towarzyszył, to jasne jak słońce – mówię. – Ale można też skończyć martwym.

– Jadę z Lee – oznajmia Jefferson. – To postanowione.

– Ja też – decyduje Jasper.

Hampton podchodzi bliżej i kładzie Jeffersonowi dłoń na barku.

– Ja i tak już jestem trupem – zauważa. – Wystarczy, żeby dopadli mnie łapacze niewolników. Równie dobrze mogę zginąć wśród przyjaciół.

Przełykam z trudem, nagle boli mnie gardło.

– Nie chcę... To znaczy, nie rozdzielajcie się przeze mnie. Tylko ja odejdę. Wskażę wam bogate złoża, żebyście wszyscy mogli zacząć poszukiwania, a potem zostawię was w spokoju.

– Nie – odzywa się pan Hoffman. Wyprostował się, w jego głosie znowu jest spokój: – Ty zostaniesz, Lee. To my odejdziemy.

– Dokąd? – pyta Tom. – Nie macie pojęcia o poszukiwaniu złota. Potrzebujecie Lee i Jeffersona, żeby…

– Do domu. Do Ohio.

– Vater, nie! – krzyczy Martin.

Ojciec krzywi się, ale ignoruje jego błaganie.

Pani Hoffman bierze męża za rękę, tak, że razem stoją naprzeciwko nas. Odwzajemnia jej uścisk i mówi dalej:

– Nie my pierwsi damy sobie spokój i zawrócimy; rozmawiałem z ludźmi w forcie Sutter i na Mormon Island i już niejedna rodzina szykowała się do powrotu. Wydawało mi się, że przeprawa przez pustynię będzie jak przeprawa przez ocean, że po drugiej stronie czeka na nas lepsze życie. Ale złoto nie jest warte naszego życia. Tym razem popłyniemy statkiem, wrócimy do domu o wiele ubożsi, ale wdzięczni Bogu, że nie straciliśmy nikogo więcej.

Milczymy wszyscy przez dłuższą chwilę. Spodziewam się, że lada chwila pozostali ogłoszą podobne decyzje, ale nikt się nie odzywa.

Podaję bryłkę panu Hoffmanowi.

– Proszę.

Bierze ją ode mnie.

– To też. – Sięgam do kieszeni, wyjmuję kolejną. – Znalazłam przed dwoma dniami. Warta mniej więcej pięćdziesiąt dolarów.

– Nie mogę…

– Może pan i weźmie je. – Wciskam mu złoto w dłonie. – Przy siodle mam sakiewkę pełną mniejszych bryłek. Weźmiecie wszystko. Dzięki temu kupicie bilety do domu.

Kręci głową.

– Mamy jeszcze jeden świecznik. Sprzedam go i…

– I dzięki niemu zaczniecie w Ohio nowe życie. Niech to będzie prezent. Na cześć Therese, która była moją przyjaciółką.

– Ja… – Troska o rodzinę wygrywa z dumą. – Dobrze. Bardzo ci dziękuję, Leah Westfall. – Sięga do kieszeni, wyjmuje medalion mojej mamy. – Oddaję ci to.

Kiwam głową, biorę od niego medalion i wieszam sobie na szyi. Oddycham głęboko, kiedy błyskotka w kształcie serca dotyka mojej piersi, wprawia złotowidzenie w drżenie, gdy witam medalion tam, gdzie jego miejsce.

Razem wracamy na wzgórze. Martin Hoffman idzie ze zwieszoną głową, co chwila kopie ziemię pod nogami. Gdy dochodzimy do wozu i namiotów, znika gdzieś w ciemności. Pan Hoffman rusza za nim, ale żona kładzie mu rękę na ramieniu.

– Daj mu chwilę.

Wyjmuję strzelbę z sakwy przy siodle.

– Wezmę pierwszą wartę – oznajmiam.

– Obudź mnie za dwie godziny – prosi Jefferson.

Ale ja nadal siedzę na szczycie wzgórza, nie zmrużywszy oka, ze strzelbą na kolanach, aż do świtu.

Wysoko nad nami krąży kondor. Potężne ptaszysko, większe nawet od orła, o majestatycznych biało-czarnych skrzydłach. Jak wszystko na tej ziemi, jest zarazem znajomy i obcy. Sprawia, że nasz dom w Georgii wydaje mi się malutkim, odległym punkcikiem na mapie.

Po śniadaniu dzielimy się ekwipunkiem. Hoffmanowie godzą się, żebyśmy zatrzymali namioty i sprzęt górniczy, który kupiliśmy w Mormon Island, i szarego wałacha pana Hoffmana. Oni natomiast dostaną wóz i połowę wołów, które sprzedadzą w San Francisco.

Żegnamy się. Czterej synowie Hoffmanów z kamiennymi twarzami zaprzęgają woły do wozu, tylko Ottonowi drżą przy tym wargi. Martin pracuje nerwowo, rusza się niezdarnie, szarpie za popręg tak mocno, że woły ryczą żałośnie na znak protestu.

Pani Hoffman mocno ściska Becky.

– Helmo, będę czekała na list – mówi Becky.

Pani Hoffman obiecuje pisać.

– A ty dbaj o małą – upomina. – I koniecznie daj znać, kiedy w końcu nadasz jej imię!

Wagon rusza w drogę. Olive Joyner puszcza się biegiem, ściskając szmacianą lalkę w dłoniach.

– Doreen!

Serce podchodzi mi do gardła, gdy najmłodsza córka Hoffmanów zeskakuje z wozu i upada, zaraz jednak zrywa się na równe nogi i biegnie do Olive, aż czepek spada jej z główki. Dziewczynki rzucają się sobie w ramiona.

Olive odsuwa się, wciska Doreen swoją lalkę, a potem, bez słowa, odwraca się na pięcie i ucieka do najbliższego namiotu.

Martin Hoffman zawraca po siostrę. Doreen nie protestuje, kiedy ją podnosi, ale z jej oczu płyną łzy. Patrzy na nas znad ramienia brata, ściskając w małej łapce szmacianą lalkę Olive, póki rodzina Hoffmanów nie zniknie między drzewami.Rozdział 3

Becky ociera policzek i wygładza jasne włosy.

– Cóż, nie ma lepszego lekarstwa na smutek niż ciężka praca – oznajmia i z tymi słowami pochyla się nad paleniskiem i szoruje naczynia po śniadaniu.

Pozostali jeszcze chwilę trwają w bezruchu. Rozglądam się po twarzach tych, którzy bez względu na ryzyko postanowili zostać ze mną: Jefferson i Hampton, Jasper, Tom i Henry, wdowa Joyner i jej dzieci, i major Craven. Przełykam gulę w gardle.

– Kto chce się nauczyć wypłukiwać złoty piasek?

– Ja! – Andy podnosi rączkę jak w szkole.

– Ja też – przyznaje Jasper, trochę speszony. Jak na prawie lekarza, który za wszelką cenę chce pomagać ludziom, dał się też ponieść gorączce złota i jak wszyscy inni chciałby poczuć w kieszeniach jego słodki ciężar.

– Pójdziemy z Jeffersonem wyznaczyć działki – proponuje Hampton.

– To żadna robota – zauważa Jeff. – W forcie Sutter mówili, że wystarczy odliczyć długość działki krokami, wbić paliki i związać je sznurkiem.

Tom w zadumie pociera podbródek.

– Nie podoba mi się, że to wszystko jest takie tymczasowe.

Henry szturcha go w ramię.

– Nie wszystko na tym świecie to odwieczne prawa wyryte w kamieniu.

– A szkoda! Zwłaszcza jeśli Kalifornia ma zostać kolejnym stanem! Teraz prawo jest jeszcze bardziej ważne niż w czasie pokoju. A jeśli…?

– Żadne: a jeśli, chodź i pomóż mi wyznaczyć fundamenty chaty – ucina spokojnie Henry i wszyscy oddychamy z ulgą. Kiedy Tom zacznie, nie sposób go powstrzymać.

– Prawo własności to dziewięćdziesiąt procent prawa – mamrocze pod nosem. – Budowa chaty stanowi lepsze zabezpieczenie naszych praw do tej ziemi niż kołki i sznurki.

– Nie zaszkodzi zrobić jedno i drugie – zauważa major Craven. Macha do nas kulą. – Nie będzie ze mnie pożytku przy dźwiganiu i wbijaniu gwoździ, ale zajmę się zwierzętami i stanę na warcie.

– Chyba wdowy Joyner – szepcze mi Jefferson do ucha. Szturcham go łokciem.

– Olive, idź z Lee – mówi Becky do córki. – Później, jak już się nauczysz, pokażesz mi, jak płukać złoto.

Olive wyszła z namiotu. Choć ciągle zapłakana, stoi ze stoickim spokojem z rączkami splecionymi na fartuszku.

– Dobrze, ma.

– Nie bądź taka smutna – pociesza ją Jasper. – Będzie fajnie.

Gładzi ją po głowie. Olive odsuwa się szybko. Nie lubi tego, tak samo jak ja.

Przez chwilę wpatruję się w drzewa, między którymi zniknęła rodzina Hoffmanów, a potem chwytam szerokie, płaskie sito, wiaderko i kapelusz.

– No dobrze. Andy i Olive, chcecie przemoknąć do suchej nitki?

– Tak jest! – wrzeszczy Andy, a Olive przygląda mi się podejrzliwie.

– Mam szpadle – rzuca Jasper.

– No, to idziemy.

Gdybyśmy byli w Georgii i szukali złota w przesianych tamtejszych potokach, moglibyśmy harować przez cały ranek, a i tak skończyłoby się tylko na spalonych słońcem karkach, bąblach na rękach i przy odrobinie szczęścia, garstce złotego piasku. Tu, w Kalifornii, złotowidzenie nie milknie ani na moment, jakby ktoś cały czas pociągał za szkolny dzwonek. Słodka melodia w uszach nie cichnie.

Jasper uspokaja dzieci na tyle, że mogę się skupić. Wybieram doskonałe miejsce. Szeroki, płaski punkt w potoku, na tyle płytki, że Andy i Olive mogą tam pracować, cicho szumiący złotem.

Tak jak się spodziewałam, złota jest pod dostatkiem. Właściwie ograniczam się do wydawania instrukcji. Jasper nabiera szpadlami żwir i ciemny piasek i na zamianę z Olive płucze je na płaskim naczyniu, aż co cięższe kawałki opadną na dno. Olive nuci coś pod nosem, stary hymn religijny. To jej ulubiona pieśń, słyszałam, jak nuciła ją, pomagając matce.

– Wolniej – instruuję Olive. – Złoto musi opaść, widzisz?