Zmiana odrobinę radykalna - ebook

CER­TY­FI­KAT

Po kil­ku­na­stu la­tach za­wo­do­wej ka­rie­ry za­trzy­ma­łem się na­gle w dro­dze na szczyt.

Na­tu­ral­ną kon­se­kwen­cją pod­ję­tych wcze­śniej kro­ków, lo­gicz­nym, mą­drym, wła­ści­wym i zy­skow­nym po­su­nię­ciem by­ło wów­czas zło­że­nie wszyst­kich wy­ma­ga­nych, a zgro­ma­dzo­nych skru­pu­lat­nie prze­ze mnie „pa­pie­rów”, zda­nie eg­za­mi­nu i otrzy­ma­nie cer­ty­fi­ka­tu psy­cho­te­ra­peu­ty Sek­cji Na­uko­wej Psy­cho­te­ra­pii Pol­skie­go To­wa­rzy­stwa Psy­chia­trycz­ne­go.

W za­sa­dzie miał to być ostat­ni, for­mal­ny eg­za­min w mo­im ży­ciu. Po eg­za­mi­nie do li­ceum, zda­niu eg­za­mi­nu na pra­wo jaz­dy, kar­tę pły­wac­ką, ma­tu­ry, eg­za­mi­nów wstęp­nych na stu­dia, za­li­cze­niu wszyst­kich se­sji pod­czas sied­mio­let­nie­go stu­dio­wa­nia na Aka­de­mii Me­dycz­nej (po­wta­rza­łem rok, pew­nie z uwa­gi na ni­skie IQ), zda­niu wszyst­kich eg­za­mi­nów nie­zbęd­nych do spe­cja­li­za­cji pierw­sze­go stop­nia i zda­niu wszyst­kich eg­za­mi­nów nie­zbęd­nych do by­cia spe­cja­li­stą stop­nia dru­gie­go, po­zo­stał mi je­dy­nie eg­za­min na by­cie for­mal­nie uzna­nym psy­cho­te­ra­peu­tą i mógł­bym so­bie umie­rać z po­czu­ciem przy­zwo­ite­go wy­edu­ko­wa­nia, ale…

Ale za­da­łem so­bie py­ta­nie, czy ca­ła ta wie­dza, któ­rą naj­pierw mu­sia­łem wtło­czyć so­bie do gło­wy, a po­tem jesz­cze udo­wad­niać przed prze­waż­nie nie­mi­ły­mi ludź­mi, że na­praw­dę nią dys­po­nu­ję, czy ca­ła ta wie­dza i umie­jęt­no­ści na­praw­dę do cze­goś mi się w mo­im ży­ciu, pry­wat­nym i za­wo­do­wym, w ogó­le przy­da­ją?

Czy ja się znam na czymś na­praw­dę po­ży­tecz­nym? Na czymś na­praw­dę waż­nym?

Czy ja na­praw­dę wiem jak po­ma­gać? Czy ja wiem jak le­czyć?

Czy ja wiem, jak żyć?

Czy ja wiem, po co?

Czy wiem, jak być szczę­śli­wym? Jak ko­chać?

Jak opie­ko­wać się so­bą? Jak opie­ko­wać się swo­im dziec­kiem? Jak je wy­cho­wy­wać? Jak być z żo­ną? Jak po­ro­zu­mie­wać się z ludź­mi? Co ro­bić? Cze­go nie ro­bić?

Co mieć? Z kim być?

Ta­kie py­ta­nia. I ta­kie:

– Po co mam tra­cić czas na zdo­by­wa­nie ko­lej­ne­go do­ku­men­tu, któ­re­go po­sia­da­nie nie przy­bli­ży mnie do ni­cze­go waż­ne­go?

A ra­czej od­da­li.

Utwar­dzi mo­je ego. Za­ma­sku­je głu­po­tę i nie­wie­dzę. Za­chę­ci do dal­sze­go oszu­ki­wa­nia sie­bie i in­nych. Uła­twi za­ra­bia­nie pie­nię­dzy i po­zwo­li się łu­dzić, że nie zmar­no­wa­łem te­go wcie­le­nia. Ale od­da­li od te­go co na­praw­dę istot­ne…

Do­tar­łem do ścia­ny.

Po an­giel­sku „śle­pa ulicz­ka” na­zy­wa się – de­ad end. Mar­twy ko­niec.

Mó­wię do Cie­bie, nie ma­jąc żad­ne­go cer­ty­fi­ka­tu, bez żad­ne­go glej­tu, żad­ne­go po­twier­dze­nia lub upo­waż­nie­nia przez ja­ką­kol­wiek in­stan­cję.

Nie wiem, czy to lep­sze i nie wiem czy to uczciw­sze, ale w ogó­le nie zaj­mu­ję się oce­nia­niem. Po pro­stu, śpie­wam swo­ją pio­sen­kę i bar­dzo się cie­szę, że je­steś.SPIS TRE­ŚCI (wer­sja de­mo):

CZĘŚĆ 1

OD­MIA­NA?

CEL PO­DRÓ­ŻY

KO­MU JEST PO­TRZEB­NE OŚWIE­CE­NIE

KIM JE­STEŚ

RAJ

ENER­GIA UWOL­NIO­NA

EDEN - PRAW­DZI­WA HI­STO­RIA

TRZY FI­LA­RY TO­TAL­NEJ PO­RAŻ­KI

AU­TO­TE­RA­PIA ZO­RIEN­TO­WA­NA NA NIE­ŚMIER­TEL­NOŚĆ

CZWAR­TY FI­LAR CZY­LI PIĄ­TA KO­LUM­NA

BRA­MY RA­JU I ŚCIEŻ­KI

PO CO SIĘ URO­DZI­ŁEŚ

PO CO SIĘ URO­DZI­ŁEŚ W TEJ RO­DZI­NIE

SENS ŻY­CIA

CO RO­BISZ?

CO SIĘ STA­NIE Z TO­BĄ PO ŚMIER­CI

RE­IN­KAR­NA­CJA I OD­PO­WIE­DZIAL­NOŚĆ

KO­NIEC CIER­PIE­NIA

CZĘŚĆ 2

ĆWI­CZE­NIA CZY­LI PRAK­TY­KA VI­CE-VI­CE-(…)VI­CE-VI­CE­MI­STRZA

AU­TO­TE­RA­PIA ZO­RIEN­TO­WA­NA NA NIE­ŚMIER­TEL­NOŚĆ - ZA­SA­DY, NOR­MY, PRZY­KA­ZA­NIA

WA­RUN­KI I PO­ZY­CJE DO ĆWI­CZEŃ

ĆWI­CZE­NIE ZE­RO - USPO­KÓJ SIĘ

ĆWI­CZE­NIE 1

OD­WA­GA, MO­TY­WA­CJA, DE­TER­MI­NA­CJA

PEŁ­NA OD­PO­WIE­DZIAL­NOŚĆ

OPÓR, NIE­ŚWIA­DO­MOŚĆ I PO­TĘ­GA ŚWIA­DO­MO­ŚCI

PO CO SIĘ URO­DZI­ŁEŚ?

PO CO SIĘ URO­DZI­ŁEŚ W TEJ RO­DZI­NIE?

MAT­KA I OJ­CIEC

PIERW­SZE WSPO­MNIE­NIE

ŻA­LE, WI­NY I GRZE­CHY

PRA­CA Z OB­JA­WEM

O CZYM JEST TWO­JE ŻY­CIE?

ILE MASZ W SO­BIE Z IDE­AŁU

CO BĘ­DZIE Z TO­BĄ PO ŚMIER­CI

RE­IN­KAR­NA­CJA CZY­LI NIE­ŚMIER­TEL­NOŚĆ

KRY­ZYS, UPA­DEK, BŁĄD, PO­RAŻ­KA (W AZnN)

TRI­KI

KO­NIE CZY­LI PO­CZĄ­TEK

AB­SO­LUT­NIE WSZYST­KOCZĘŚĆ 1

OD­MIA­NA?

Czy my­śla­łeś kie­dyś, jak ina­czej mo­gło­by wy­glą­dać Two­je ży­cie?

Co byś zmie­nił, gdy­byś otrzy­mał na­gle ta­ką nad­ludz­ką moc? Gdy­byś uwol­nił Dżi­na z bu­tel­ki, zło­wił zło­tą ryb­kę, do­stał ma­gicz­ną różdż­kę?

Co byś zro­bił, gdy­byś wy­grał 100 mi­lio­nów eu­ro?

Czy ma­rzy­łeś kie­dyś, by cof­nąć czas? By móc wró­cić do ja­kie­goś punk­tu w prze­szło­ści i zmie­nić bieg swo­je­go ży­cia? Ura­to­wać ko­goś lub coś? Od­mie­nić hi­sto­rię Pol­ski lub ca­łe­go świa­ta?

Jak po­to­czy­ło­by się Two­je ży­cie, gdy­byś w prze­szło­ści wy­brał in­ną al­ter­na­ty­wę? Jak mógł­byś te­raz żyć, gdy­byś nie po­peł­nił po­peł­nio­nych błę­dów lub się­gnął po suk­ce­sy, po któ­re nie od­wa­ży­łeś się się­gnąć?

Czy my­śla­łeś kie­dyś jak ina­czej mo­gło­by wy­glą­dać Two­je ży­cie, gdy­byś tyl­ko uro­dził się w in­nej ro­dzi­nie? W in­nym pań­stwie? W in­nym cza­sie?

Je­śli in­te­re­su­ją Cię ta­kie lub po­dob­ne py­ta­nia to bar­dzo się cie­szę, ale mu­szę uprze­dzić, że wła­śnie ta­ki­mi za­gad­nie­nia­mi na pew­no nie bę­dzie­my się zaj­mo­wać w tym pod­ręcz­ni­ku.

To jest ksią­żecz­ka dla osób, któ­re po­szu­ku­ją Ab­so­lu­tu.

To jest ksią­żecz­ka dla tych, któ­rzy są na ty­le świa­do­mi, że­by wie­dzieć, że po­trze­bu­ją zmia­ny i wie­dzy, ale na ty­le nie­świa­do­mi, że nie bar­dzo wie­dzą ja­kiej.

To jest ksią­żecz­ka o po­dró­ży we­wnętrz­nej. O ra­dy­kal­nej prze­mia­nie, o do­świad­cze­niu od­mien­ne­go sta­nu świa­do­mo­ści. O nir­wa­nie. O oświe­ce­niu, wy­zwo­le­niu, zba­wie­niu, mok­szy, sa­to­ri, zwał jak zwał – to jest ksią­żecz­ka o do­tar­ciu do bło­go­ści i eks­ta­zy, do świę­te­go spo­ko­ju, naj­wyż­szej rze­czy­wi­sto­ści, naj­wyż­szej praw­dy.

Trze­ba być bez­czel­nym al­bo na­wie­dzo­nym, lub i bez­czel­nym i na­wie­dzo­nym, że­by na­pi­sać po­rad­nik do oświe­ce­nia.

Jak okre­ślić wy­pa­da­ło­by jed­nak te­go, ko­mu na­wet się nie chce się prze­czy­tać ta­kiej nie­wiel­kiej książ­czy­ny do koń­ca?CEL PO­DRÓ­ŻY

Ce­lem po­dró­ży jest zba­wie­nie Two­jej du­szy i ży­cie wiecz­ne. W ra­ju. W bło­go­ści. Spo­ko­ju. Mi­ło­ści. Eks­ta­zie. I in­nych tym po­dob­nych.

To nie jest po­dróż re­li­gij­na. To jest po­dróż are­li­gij­na, a być mo­że na­wet w ja­kimś za­kre­sie an­ty­re­li­gij­na, du­cho­wa. Nikt nie mo­że jej od­być za Cie­bie i ni­ko­go nie mo­żesz ze so­bą za­brać.

Nie ma żad­nej gwa­ran­cji, że do­kądś w ogó­le doj­dziesz i nie ma żad­nej gwa­ran­cji, że w ogó­le wró­cisz.

Te­raz jesz­cze mo­żesz się wy­co­fać.

Prze­stań czy­tać i daj so­bie i mi tzw. świę­ty (no­men omen) spo­kój.

Czy­tasz da­lej?

Wie­dzia­łem.

Nie mo­żesz mi dać spo­ko­ju, bo dać moż­na tyl­ko to co się ma. Świę­te sło­wa, praw­da?

Za­dam Ci za­tem kil­ka pro­stych, pod­sta­wo­wych py­tań:

Kim je­steś?

Po co się uro­dzi­łeś?

Co waż­ne­go ro­bisz w swo­im ży­ciu?

Co się z To­bą sta­nie po śmier­ci?

Je­śli znasz od­po­wiedź – za­cznij na­uczać.

Je­śli nie znasz – za­sta­nów się przez chwi­lę, jak w ogó­le mo­gło do te­go dojść?

Oświe­ce­nie to wgląd w rze­czy­wi­stość, na­tu­ral­ne wi­dze­nie świa­ta.

Dla­cze­go tak wie­lu lu­dzi lu­bi roz­wią­zy­wać za­gad­ki? Dla­cze­go ba­wi nas po­zna­nie praw­dy, wy­ja­śnie­nie ta­jem­ni­cy?

Nie wszyst­kich, oczy­wi­ście. Zga­dzam się w zu­peł­no­ści. Są lu­dzie, któ­rzy nie chcą wie­dzieć. Wo­lą nie­świa­do­mość od świa­do­mo­ści. Wo­lą złu­dze­nia od praw­dy. Po­zo­ry od rze­czy­wi­sto­ści.

Je­śli na­le­żysz do tej ka­te­go­rii – to nie jest lek­tu­ra dla Cie­bie. Ode­ślij mi pro­szę ten eg­zem­plarz, a ja zwró­cę Ci pie­nią­dze, któ­re na To­bie nie­chcą­cy za­ro­bi­łem.

Je­śli in­te­re­su­je Cię jed­nak Two­ja nie­śmier­tel­ność, po­rzuć na­dzie­ję.

Po­rzuć na­dzie­ję, po­rzuć ma­rze­nia, po­rzuć pla­ny i prze­stań zaj­mo­wać się prze­szło­ścią.

Prze­stań w ogó­le zaj­mo­wać się tym co nie­istot­ne i skup się na tym co waż­ne. Kim je­steś? Po co się tu­taj zna­la­złeś? Po co to czy­tasz? I do cze­go Cię to wszyst­ko do­pro­wa­dzi?

Za­in­te­re­so­wa­ny?

Scep­tycz­ny?

Znie­sma­czo­ny?

Roz­ba­wio­ny?

W lę­ku?

Obo­jęt­nie cze­go do­świad­czasz, obo­jęt­nie ja­ka jest Two­ja mo­ty­wa­cja in­te­re­su­je mnie tyl­ko to, czy bie­rzesz od­po­wie­dzial­ność.

Że­by po­tem nie by­ło, że nie ostrze­ga­łem.KO­MU JEST PO­TRZEB­NE OŚWIE­CE­NIE?

Świa­tu.

I wszech­świa­tu.

Ro­zej­rzyj się wo­kół i zo­bacz to co wi­dać. Cier­pie­nie ist­nie­je.

Nie wzy­wam do ko­lej­nej kru­cja­ty. Na­wra­ca­nie nie­wier­nych i zba­wia­nie nie­zba­wio­nych wy­ni­ka za­wsze z py­chy, ni­g­dy z praw­dzi­we­go współ­czu­cia. My wę­dru­je­my w do­kład­nie od­wrot­nym kie­run­ku – zo­staw w spo­ko­ju cier­pią­cych i zaj­mij się so­bą.

Do­ko­naj in­ne­go cu­du – prze­stań pod­trzy­my­wać swój ból. Wy­zwól je­dy­ną oso­bę, któ­rą wię­zisz i je­dy­ną oso­bę, na któ­rej los masz na­praw­dę re­al­ny wpływ.

Oświeć te­go, kto czy­ta to zda­nie.

Jak te­go do­ko­nać?

Krok po kro­ku.

Krok pierw­szy jest oczy­wi­sty – po­znaj sa­me­go sie­bie.KIM JE­STEŚ?

„– Na­resz­cie twa­rze – po­wie­dział gi­ne­ko­log wcho­dząc do ba­ru, po ca­łym dniu pra­cy.”

_( \ \ dow­cip)

Nie py­tam Cię o imię. O płeć. O na­zwi­sko. O na­ro­do­wość nie py­tam. O ra­sę, za­wód, stan cy­wil­ny, ro­lę ja­ką od­gry­wasz w pra­cy lub ro­dzi­nie. Nie py­tam o miej­sce za­miesz­ka­nia lub kraj po­cho­dze­nia. Nie zaj­mu­je­my się tu bo­wiem tym co nie­istot­ne. W tej po­dró­ży to zbęd­ny ba­last, śmie­ci.

Prze­pra­szam, je­śli po­czu­łeś się ura­żo­ny, ale to naj­wi­docz­niej część Two­je­go pro­ble­mu.

Dziś na­zy­wasz się tak, ju­tro mo­żesz na­zy­wać się ina­czej.

Dziś czu­jesz się czło­wie­kiem, a wczo­raj za­cho­wa­łeś się jak świ­nia.

Dziś je­steś dy­rek­to­rem, mę­żem, do­ro­słym dziec­kiem al­ko­ho­li­ka, a ju­tro wszyst­ko się zmie­ni i za­czniesz utoż­sa­miać się z czymś zu­peł­nie in­nym.

Czy jest w To­bie coś co nie­zmien­ne?

Kim był­byś bez swo­ich ma­sek, ety­kie­tek, od­gry­wa­nych ról?

Ja na przy­kład zde­cy­do­wa­nie nie je­stem ni­skim, ły­sie­ją­cym, po­god­nym i zło­śli­wym męż­czy­zną, ra­sy kau­ka­skiej, eu­ro­pej­czy­kiem, Po­la­kiem, mę­żem, oj­cem, le­ka­rzem psy­chia­trą, isto­tą ludz­ką, po­szu­ku­ją­cym du­cho­we­go olśnie­nia.

Wczo­raj po­ło­wa z tych epi­te­tów nie do­ty­czy­ła mnie wca­le, a ju­tro prze­sta­nie mnie do­ty­czyć resz­ta z nich.

Utoż­sa­miasz się z ja­kimś swo­im wi­ze­run­kiem, bo tak Cię za­pro­gra­mo­wa­no. To tyl­ko hi­sto­ryj­ka na Twój te­mat, ja­kaś ety­kiet­ka, aneg­dot­ka, żart. Ja py­tam o isto­tę.

O Isto­tę.

O Cie­bie.

Wy­obraź so­bie, że w wie­ku pię­ciu lat ad­op­to­wa­ło Cię mał­żeń­stwo z kra­ju le­żą­ce­go na in­nej pół­ku­li, w in­nej stre­fie kli­ma­tycz­nej. Wy­cho­wy­wa­no Cię w in­nej kul­tu­rze, mó­wisz w in­nym ję­zy­ku, wy­glą­dasz zu­peł­nie nie­po­dob­nie do sie­bie, gdy by­łeś dziec­kiem, co nie jest ja­koś spe­cjal­nie dziw­ne, bo masz dziś wła­śnie 95 uro­dzi­ny. Wszyst­ko masz in­ne, za­cho­wu­jesz się ina­czej, my­ślisz ina­czej, mó­wisz ina­czej, wy­glą­dasz ina­czej, ale nikt, nikt, ani Ty, ani kto­kol­wiek in­ny, by­le był przy zdro­wych zmy­słach nie ma wąt­pli­wo­ści, że tam­ten brzdąc i ten sta­ru­szek to jed­na i ta sa­ma oso­ba.

Isto­ta jest nie­zmien­na, praw­da?

Mo­żesz zmie­nić ko­lor wło­sów, mo­żesz zmie­nić płeć, mo­żesz uro­dzić się czar­ny jak Mi­cha­el Jack­son i umrzeć bia­ły jak Mi­cha­el Jack­son i nikt ni­g­dy nie bę­dzie miał wąt­pli­wo­ści, że Ty to Ty.

Czy­li kto?

Je­śli od­po­wiem, że świa­do­mość, to czy w ogó­le bę­dzie to dla Cie­bie ja­kaś pod­po­wiedź?RAJ

Wy­obraź so­bie ide­al­ne miej­sce na Zie­mi.

Nad mo­rzem. W gó­rach. Nad rze­ką, rzecz­ką, stru­my­kiem. Nad je­zio­ra­mi, je­zio­rem, sta­wem. W le­sie. W pusz­czy. Na ste­pie.

Na naj­wyż­szym pię­trze naj­wyż­sze­go dra­pa­cza chmur. Na ba­se­nie. W par­ku. W ogro­dzie, w ogród­ku. Na wzgó­rzu. Na gór­ce.

Wy­obraź so­bie wiel­kie mia­sto. Al­bo ma­łe. Wio­skę, sa­mot­nię, schro­ni­sko lub mia­sto śred­niej wiel­ko­ści. Port, ho­tel, re­zy­den­cję.

Mo­że to być wio­sna. Je­sień. La­to. Zi­ma. Mo­że pa­dać deszcz. Świe­cić słoń­ce. Wiać wiatr al­bo pa­dać śnieg. Mo­że być noc, po­ra­nek, wie­czór lub dzień.

Wy­obraź so­bie co ze­chcesz.

Sau­nę, ja­cuz­zi, spa. Jog­ging, jo­gę, me­dy­ta­cję. Dys­ko­te­kę, wi­no­te­kę, pub. Re­stau­ra­cję.

Ki­no, te­atr, fil­har­mo­nię. Ope­rę. Ope­ret­kę. Ba­let.

Strzel­ni­cę, krę­giel­nię, bi­blio­te­kę. Go­kar­ty, ka­sy­no, lu­na­park.

Jaz­dę na nar­tach. Na ro­we­rze. Wy­ma­rzo­nym sa­mo­cho­dem. Lot ba­lo­nem, ste­row­cem, he­li­kop­te­rem, szy­bow­cem, lot­nią, my­śliw­cem.

Wspi­nacz­kę, rol­ler­ko­ster, wy­stęp naj­śmiesz­niej­sze­go ka­ba­re­tu świa­ta.

Wy­obraź so­bie wszyst­ko. Wszyst­ko, ab­so­lut­nie wszyst­ko, co­kol­wiek tyl­ko chcesz.

Za­sta­wio­ne sto­ły. Mu­zy­kę. Kon­cert. Tań­ce.

Nie­sa­mo­wi­tą ba­lan­gę. Wiel­kie żar­cie. Naj­praw­dziw­szą ci­szę i ab­so­lut­ny spo­kój.

I wszyst­ko za dar­mo.

I wiecz­nie.

Za­wsze do­stęp­ne. Za­wsze naj­śwież­sze. Za­wsze naj­wyż­szej ja­ko­ści.

I to­wa­rzy­stwo naj­wspa­nial­szych lu­dzi.

Naj­cu­dow­niej­szych, naj­mą­drzej­szych, naj­in­te­li­gent­niej­szych, naj­za­baw­niej­szych, na­da­ją­cych na ta­kich sa­mych fa­lach jak Ty.

Ge­niu­szy roz­mo­wy, ge­niu­szy za­ba­wy, ge­niu­szy re­flek­sji lub ge­niu­szy oglą­da­nia oper my­dla­nych, ge­niu­szy zbie­ra­nia znacz­ków, ge­niu­szy pi­cia pol­skiej wód­ki – ta­kich kom­pa­nów jak lu­bisz, bez ogra­ni­czeń, bez żad­nej cen­zu­ry, ro­zu­mie­ją­cych Cię bez słów.

Wy­obraź so­bie ide­al­ny seks. Bez za­ha­mo­wań. Bez oszustw, bez kłamstw, bez po­czu­cia grze­chu.

Wy­obraź so­bie wol­ność bez ja­kich­kol­wiek ne­ga­tyw­nych kon­se­kwen­cji. Wszech­ogar­nia­ją­cą mi­łość i ak­cep­ta­cję. Bło­gość. Ra­dość. Eks­ta­zę. Nie­śmier­tel­ność. Raj.

Wy­obraź so­bie raj.

Czym­kol­wiek Ci się wy­da­je, wy­obraź go so­bie do­kład­nie, ze szcze­gó­ła­mi, de­ta­licz­nie, na­ma­cal­nie, kon­kret­nie.

Raj, wiecz­ny eden, naj­cu­dow­niej­sze miej­sce wszech­świa­ta nie­ogra­ni­czo­ne w cza­sie i prze­strze­ni. Ogród wszel­kiej roz­ko­szy, wszel­kie­go szczę­ścia, ab­so­lut­ne­go speł­nie­nia…

Je­steś w nim.

Za­wsze w nim by­łeś.

Za­wsze bę­dziesz.

Nikt nie wy­gna Cię z nie­go. Ni­g­dy. Nie ma do­kąd.

Je­steś w ra­ju i nie ma nic po­za ra­jem.

Je­steś nie­śmier­tel­ny i nic i nikt nie mo­że Cię zra­nić lub za­bić. Mo­żesz wszyst­ko. Wszyst­ko jest do­zwo­lo­ne.

Dla­cze­go o tym nie wiesz?

Bo śpisz.

Ucią­łeś so­bie drzem­kę. Być mo­że śnił Ci się kosz­mar. Być mo­że na­dal Ci się śni. Obudź się. To był tyl­ko zły sen.

Nie­po­trzeb­nie się ba­łeś. Po­patrz jak wo­kół jest pięk­nie!ENER­GIA UWOL­NIO­NA

Obu­dzi­łeś się?

Prze­sta­łeś śnić?

Aku­rat!

Śpisz jak su­seł.

Po­słu­chaj mnie jesz­cze raz:

– Po­patrz jak wo­kół jest pięk­nie.

Prze­stań czy­tać i ro­zej­rzyj się wo­kół. Zo­bacz każ­dą z form, każ­dy ko­lor, usłysz każ­dy dźwięk, wcią­gnij za­pach, po­czuj smak na ję­zy­ku.

Nie za­chwy­caj się, tyl­ko ob­ser­wuj.

Zro­zum mnie do­brze:

– To tu jest raj.

Bra­my ra­ju otwie­ra­ją się tyl­ko Te­raz. Za chwi­lę bę­dą za­mknię­te. Ju­tro bę­dą za­mknię­te. Za rok, kie­dy już bę­dziesz go­to­wy, gdy po­do­kań­czasz wszyst­kie pro­jek­ty, osią­gniesz ce­le, przy­go­tu­jesz się, do­czy­tasz, wów­czas bę­dą za­mknię­te.

Ju­tro bę­dzie za­mknię­te. Po­ju­trze bę­dzie za­mknię­te. I po po­ju­trze też.

Za rok bę­dzie za­mknię­te. Za dwa. Za dzie­sięć, za sto. Tak sa­mo jak by­ło za­mknię­te wczo­raj.

Wczo­raj nie mo­głeś wejść, bo wpusz­cza­ją tyl­ko dziś. Te­raz.

Ro­zu­miesz? Wi­dzisz?

Tu jest raj. Na wy­cią­gnię­cie rę­ki. I za­wsze.

Nie mu­sisz się spie­szyć.

Drzwi są Te­raz otwar­te, ale ni­g­dy nie bę­dą otwar­te ju­tro. Ni­g­dy nie by­ły otwar­te w ja­kieś wczo­raj. Tyl­ko dziś, tyl­ko Te­raz! Wchodź!

Je­śli nie wsze­dłeś – nic się nie przej­muj. Naj­wy­raź­niej je­stem mar­nym prze­wod­ni­kiem.

To nie jest pro­blem. Zro­bi­li­śmy ty­le ile się da­ło.EDEN – PRAW­DZI­WA HI­STO­RIA

Jesz­cze tu je­steś?

To bar­dzo do­brze.

Za­miast być w ra­ju, je­steś w pie­kle i czy­tasz ta­ki chłam. Bar­dzo do­brze. Je­stem z Cie­bie dum­ny.

Ale nie zmie­nia to fak­tu, że utkną­łeś, przy­wią­za­łeś się do szu­ka­nia.

Przy­wią­za­nie jest złe, bo za­trzy­mu­je Cię w pół dro­gi.

Wróć­my do te­go co naj­istot­niej­sze – dla­cze­go nie wi­dzisz ra­ju?

Od­po­wiedź brzmi:

– Po­nie­waż masz za­ci­śnię­te po­wie­ki.

Masz za­mknię­te oczy. Nic nie wi­dzisz, je­steś śle­py jak kret.

To nie jest Two­ja wi­na. Tak Cię za­pro­gra­mo­wa­no i na­uczo­no od dzie­ciń­stwa. Twoi ro­dzi­ce też nic nie wi­dzie­li. I Twoi na­uczy­cie­le, po­li­ty­cy, księ­ża, są­sie­dzi, wszy­scy. Od Ada­ma i Ewy tak jest. Od stwo­rze­nia świa­ta.

Adam i Ewa ży­li w ra­ju. Mie­li otwar­te oczy, bo w ra­ju by­ło bar­dzo pięk­nie, dla­cze­góż mie­li­by za­tem je za­my­kać?!

By­li w ra­ju, wszyst­ko do­kład­nie wi­dzie­li.

By­li nadzy, mło­dzi, zdro­wi, pięk­ni, sil­ni i eks­ta­tycz­nie szczę­śli­wi.

By­li per­ma­nent­nie za­do­wo­le­ni, per­ma­nent­nie za­chwy­ce­ni, w ko­mu­nii z Naj­wyż­szym i bez ja­kich­kol­wiek zmar­twień.

Wiecz­nie.

Za­wsze.

Ca­ły czas.

Po­tra­fisz to so­bie wy­obra­zić?

Nie­ustan­ny or­gazm, nie­ustan­na szczę­śli­wość, nie­ustan­na roz­kosz. Po ty­go­dniu moż­na mieć dość, a tu mó­wi­my o ra­ju, by­ciu w nie­śmier­tel­nej wiecz­no­ści…, cu­dow­no­ści, któ­ra z de­fi­ni­cji nie mo­że mieć koń­ca.

Pi­smo mó­wi, że wy­gnał ich Bóg.

Nie wiem czy sło­wo wy­gnał jest ade­kwat­ne, ale na pew­no zro­bił to z li­to­ści.

Bóg jest do­bry, współ­czu­ją­cy, em­pa­tycz­ny jest Bóg. Mu­siał wi­dzieć jak bar­dzo tam­ci się mę­czą.

Jak moż­na jed­nak wy­gnać ko­goś z ra­ju, jak wo­kół wszę­dzie jest tyl­ko raj?

Do­bry Bóg nie mo­że prze­cież stwo­rzyć nie­do­bre­go pie­kła, bo to był­by ja­kiś kosz­mar!

Do­bry Bóg mo­że mieć jed­nak ja­kieś do­bre po­my­sły.

Wpro­wa­dził więc za­kaz, ta­bu i wol­ną wo­lę. Na efek­ty nie trze­ba by­ło dłu­go cze­kać. Da­lej wy­da­rze­nia po­to­czy­ły się już bły­ska­wicz­nie.

Ko­bie­ta ja­ko bar­dziej prag­ma­tycz­na, zde­cy­do­wa­ła się na szu­ka­nie ja­kie­goś wyj­ścia.

Gdzie jed­nak moż­na wyjść, jak wo­kół jest wszę­dzie Bóg?

No a co moż­na zro­bić, gdy nic nie moż­na zro­bić?

Tu z ca­łą pew­no­ścią mu­siał się włą­czyć fa­cet – i BIN­GO! Wy­my­ślił – moż­na za­mknąć oczy i uda­wać, że się nie wi­dzi żad­ne­go pro­ble­mu.

Czy Adam i Ewa, bo­że dzie­ci, mo­gli być idio­ta­mi?

Teo­re­tycz­nie mo­gli, ale z ca­łą pew­no­ścią nie by­li.

Do­sko­na­le wie­dzie­li, że jak za­mkną oczy na ja­kiś pro­blem, to on nie znik­nie, nie roz­wią­że się sam.

Raj nie znik­nął.

Bóg nie prze­stał ist­nieć.

Eden jest tuż przed Two­imi ocza­mi, na wy­cią­gnię­cie rę­ki.

Dla­cze­go go nie wi­dzisz?

Bo wi­dzisz tyl­ko to, o czym wiesz, że ist­nie­je.

Wiesz, że raj jest gdzieś tam, że był kie­dyś. Wiesz, wiesz to z ca­łą pew­no­ścią, że ra­ju nie ma tu, że jest od­da­lo­ny od Cie­bie w cza­sie i prze­strze­ni. Tak Cię uczo­no i dla wzmoc­nie­nia pe­da­go­gicz­ne­go efek­tu kon­se­kwent­nie po­pie­ra­no te te­zy kon­kret­ny­mi, bo­le­sny­mi przy­kła­da­mi.

Tak Cię uczy­li od dziec­ka. Wszy­scy. Wszy­scy do­ro­śli.

Czy po­zna­łeś w swym ży­ciu choć jed­ną oso­bę, któ­ra twier­dzi­ła­by, że je­steś w ra­ju?

Któ­ra twier­dzi­ła­by, że raj ist­nie­je? Że je­steś w nie­bie? Że Bóg na­dal Cię ko­cha do­kład­nie ta­kie­go ja­kim je­steś? Że Bóg nie ma do Cie­bie pre­ten­sji? Nie ma ja­kiś idio­tycz­nych ocze­ki­wań? Że Pan Bóg po­zwa­la Ci zry­wać wszyst­kie owo­ce i nie po to dał Ci wol­na wo­lę, by tyl­ko Cię ogra­ni­czać, ka­rać i stra­szyć?

Nikt nie mógł Ci te­go po­wie­dzieć, bo te­go nie wie. Ma za­mknię­te oczy. Dla nie­go ży­cie jest au­ten­tycz­nie cięż­kie.

Ro­dzi­ce mó­wi­li praw­dę. Chcie­li do­brze. Zgod­nie z ich do­świad­cze­niem, ten świat to pie­kło.

Ży­cie więk­szo­ści lu­dzi to kosz­mar. Obi­ja­ją się o sprzę­ty i prze­szko­dy, bo ma­ją za­mknię­te oczy i nie wie­dzą co mó­wią. Nie wie­dzą co czy­nią. Ta­kie są fak­ty.

Adam i Ewa ży­li bli­sko Bo­ga, w ra­ju. Już o tym pi­sa­li­śmy, ale po­wta­rza­my dla co mniej roz­gar­nię­tych. Mie­li dość per­ma­nent­nej eks­ta­zy w do­dat­ku w do po­rzy­ga­nia nie­ska­zi­tel­nie pięk­nych oko­licz­no­ściach przy­ro­dy. Ty też byś miał.

By­li jed­nak twór­czy, sza­tań­sko prze­bie­gli.

Za­mknę­li oczy na ca­ły ten bo­ski kram, ale by per­wer­sja przy­nio­sła praw­dzi­wą przy­jem­ność za­tra­ci­li się w niej w zu­peł­no­ści.

Gdy grasz na kom­pu­te­rze pa­trzysz na ja­kieś pła­skie, kan­cia­ste po­sta­ci, któ­re ma­ją imi­to­wać coś co ist­nie­je na­praw­dę.

Tak wła­ści­wie to na­wet nie są po­sta­ci tyl­ko ukła­dy ko­lo­ro­wych punk­ci­ków, w któ­rych ty do­pa­tru­jesz się ja­kiś bo­ha­te­rów… Ro­zu­miesz o czym mó­wi­my?

Je­śli nie prze­ko­nasz sam sie­bie, że to jest za­baw­ne to to nie bę­dzie za­baw­ne, nie spra­wi Ci naj­mniej­szej przy­jem­no­ści!

Sie­dze­nie przed kom­pu­te­rem i gra­nie w gry to idio­tyzm, to kosz­mar, ab­so­lut­na i bez­pro­duk­tyw­na stra­ta cza­su. Ból oczu, krę­go­słu­pa, rę­ki, no­gi, gło­wy. Ka­wał gów­na.

A lu­dzie są za­chwy­ce­ni!

Za ple­ca­mi ma­ją re­al­ny, barw­ny, trój­wy­mia­ro­wy, full za­pa­cho­wo-sma­ko­wo-do­ty­ko­wy wszech­świat, ale wo­lą pła­ski ekran i zgar­bio­ne ple­cy.

Dla­cze­go?

Po­nie­waż da­li się wcią­gnąć.

Po­nie­waż umó­wi­li się sa­mi z so­bą, że to jest fraj­da. Że to jest fraj­da, a to nie jest fraj­da. Ro­zu­miesz?

Za­po­mi­na­ją o bo­żym świe­cie i po­ko­nu­ją ja­kieś nie­ist­nie­ją­ce prze­szko­dy, roz­wią­zu­ją ja­kieś nie­ist­nie­ją­ce pro­ble­my, za­bi­ja­ją ja­kiś nie­ist­nie­ją­cych wro­gów, tra­cą ży­cia, któ­re nie są wca­le żad­ny­mi ży­cia­mi i jesz­cze są go­to­wi za to pła­cić.

Tak to by­ło z Ada­mem i Ewą – za­tra­ci­li się w swo­jej grze i za­po­mnie­li, że to tyl­ko gra.

Za­po­mnie­li, że w każ­dej chwi­li moż­na otwo­rzyć oczy i zo­ba­czyć praw­dzi­wy raj.

A po­tem za­po­mnie­li, że za­po­mnie­li i po­grą­ży­li się w kom­plet­nej nie­świa­do­mo­ści.

Je­śli my­ślisz, że pi­szę ja­kąś no­wą Bi­blię, al­bo An­ty­bi­blię, al­bo książ­kę do po­czy­ta­nia so­bie do po­dusz­ki, to po pro­stu się my­lisz. Obudź się. Otwórz oczy. Ile jesz­cze żyć chcesz stra­cić?!

Ty ma­nia­ku!

WER­SJA DE­MOW skró­cie

Któż z nas nie chciał­by przy­naj­mniej od cza­su do cza­su do­ko­nać w swo­im ży­ciu mniej lub bar­dziej po­waż­nych po­pra­wek, udo­sko­na­leń lub zmian?!

Każ­dy chciał­by. Lub nie­mal każ­dy. No w każ­dym ra­zie wie­lu, bar­dzo wie­lu. A zmian ra­dy­kal­nych? Zmian to­tal­nych? Zmian wy­wra­ca­ją­cych ca­łe na­sze mniej lub le­piej, ale jed­nak po­ukła­da­ne ży­cie "do gó­ry no­ga­mi"? Też by się kil­ku zna­la­zło, praw­da?

Je­steś wśród nich? Masz ocho­tę na ra­dy­kal­nie od­mien­ne po­trak­to­wa­nie sie­bie i swo­je­go Lo­su?

Je­śli tak, to dla Cie­bie jest ta książ­ka. Książ­ka o tym kim je­steś, o tym kim nie je­steś, o tym cze­go chcesz i cze­go nie chcesz, i jesz­cze też o tym co mo­żesz, a cze­go nie mo­żesz.

O po­zna­wa­niu sie­bie jest ta książ­ka i nie­roz­po­zna­wa­niu sie­bie, o za­gu­bie­niu i od­na­le­zie­niu, o cier­pie­niu i za­prze­sta­niu cier­pie­nia.

Ta­ki dro­go­wskaz dla tych, któ­rzy po­szu­ku­ją lub dla tych, któ­rzy na­wet nie wie­dzą, że war­to wy­ru­szyć na po­szu­ki­wa­nie.

To tro­chę ta­ka do­mo­wa ap­tecz­ka dla Two­je­go zmę­czo­ne­go umy­słu. Zio­ło­wa mik­stur­ka dla ro­ze­dr­ga­nej psy­chi­ki. Lek pierw­sze­go rzu­tu dla sko­ła­ta­nej du­szy.

Któż z nas nie chciał­by przy­naj­mniej od cza­su do cza­su prze­ko­nać się sa­me­mu, że zmia­na jest nie tyl­ko moż­li­wa, ale tak­że nie wy­ma­ga­ją­ca wiel­kie­go wy­sił­ku, do­stęp­na, przy­jem­na, trwa­ła i ła­twa? Każ­dy chciał­by. Lub nie­mal każ­dy. A przy­naj­mniej wie­lu.

Sprawdź.