Żona na sprzedaż - ebook

Prolog

Oprócz Bollywood, curry i jogi od trzech lat Indie kojarzą się przede wszystkim z innym, mniej sympatycznym tematem: gwałtów. Przyczyniła się do tego historia Nirbhayi, która w grudniu 2012 roku trafiła na nagłówki na całym świecie: w Nowym Delhi po brutalnym zbiorowym gwałcie zmarła 23-letnia studentka. Ponieważ Hinduska wcześniej wypowiadała się na temat przemocy seksualnej, nadano jej imię Nirbhaya, co w języku hindi oznacza „nieustraszona”.

Przez wiele tygodni trwały demonstracje przeciwko nieludzkiemu traktowaniu kobiet na subkontynencie azjatyckim. Indie stały się więc nie tylko miejscem gwałtów, lecz także największych protestów przeciwko temu zjawisku. W żadnym innym kraju świata takie tłumy nie wyszły na ulice, by demonstrować przeciwko przemocy wobec kobiet i przeciwko nierówności płci. Wprawdzie światowa opinia publiczna wkrótce zapomniała o tym problemie, ale dla kobiet w Indiach była to szczęśliwa chwila. Według obrończyń i obrońców praw człowieka oraz feministek i feministów Nirbhaya przerwała zmowę milczenia. Od tej pory część zgwałconych indyjskich kobiet bierze z niej przykład i ujawnia sprawców. W związku z tym liczba zgłaszanych gwałtów w Indiach jest teraz znacząco wyższa niż przed trzema laty. Nie znaczy to jednak, że dzisiaj na subkontynencie rzeczywiście zdarza się więcej aktów przemocy seksualnej niż przed Nirbhayą. Mimo że zaczęto na to zjawisko zwracać baczniejszą uwagę, jednak przemoc wobec kobiet w Indiach, tak samo jak przedtem, jest na porządku dziennym: przeciętnie co dwadzieścia minut jest tam gwałcona kobieta. Jeszcze częściej znieważana, molestowana seksualnie i atakowana. Dziewczęta są porywane, przymusowo wydawane za mąż i oferowane jako towar. Jak dotąd niezliczone noworodki płci żeńskiej były zabijane tuż po urodzeniu, wdowy często były palone (kobietobójstwo).

Kiedy zimą 2011 roku po raz pierwszy udałam się w podróż do Indii, jeszcze o tym nie wiedziałam. Początkowo, prawdopodobnie tak jak wielu turystów, bogata kultura Indii ekscytowała mnie. Byłam oszołomiona jej wielowarstwowością i mnogością przeciwieństw. Szybko zauważyłam jednak, że kobiety na subkontynencie nie cieszą się szacunkiem, są często dyskryminowane. Dotyczy to zarówno turystek, jak i Hindusek, przy czym te ostatnie są w znacznie gorszej sytuacji. Chciałam się dowiedzieć, dlaczego tak jest. Moje zainteresowanie tym tematem jedni przyjmowali z życzliwością, inni wyśmiewali. Większość zdawała się nie mieć wielkich nadziei, że możliwe jest polepszenie sytuacji kobiet w Indiach. Byłam tym oburzona, chciałam coś zrobić, pisać o tym.

Niestety media w Niemczech nie były zbyt zainteresowane tym tematem i zdołałam opublikować zaledwie kilka krótkich historii. To zmieniło się, kiedy w grudniu 2012 roku wielkie zainteresowanie wzbudziła historia Nirbhayi. Naraz skontaktowało się ze mną kilka mass mediów, ponieważ odkryły, że zajmowałam się już tematem „przemoc wobec kobiet w Indiach”. Zaproponowano mi, bym napisała książkę o losie indyjskich kobiet.

Wiosną 2014 roku znów pojechałam do Indii. Tym razem w towarzystwie fotoreportera Davida Weyanda, ponieważ wiedziałam, że prowadzenie kwerendy w pojedynkę, zwłaszcza gdy jest się kobietą, nie będzie bezpieczne. Nawet pomimo jego wsparcia nie było to proste. Byłam pod wrażeniem, jak wiele kobiet okazało mi zaufanie i opowiedziało o tym, jak zostały zgwałcone. Problem ten dotyczył zarówno młodych dziewcząt, jak i starszych kobiet, zamożnych i biednych, wykorzystanych w domu i w miejscu pracy, w mieście i na wsi, na północy, południu, wschodzie i zachodzie subkontynentu. Jedno łączyło kobiety, które doświadczyły przemocy: chciały mi powierzyć swoją historię, ponieważ wiele z nich absolutnie pierwszy raz mogło o tym opowiedzieć.

To, co dla nich było swego rodzaju wyzwoleniem, we mnie wywołało niepokój. Losy indyjskich kobiet obciążyły mnie o wiele bardziej, niż się spodziewałam, złączyły się z moimi własnymi doświadczeniami napastowania, dlatego musiałam się najpierw nauczyć, jak sobie z tym radzić. Poza tym stanęłam przed koniecznością wyboru na bohaterkę książki tylko jednej kobiety. Było to nie tylko bardzo trudne, lecz budziło we mnie wewnętrzny opór, ponieważ, moim zdaniem, wszystkie zasługiwały na wysłuchanie.

Kiedy poznałam Amilę, wiedziałam, że to jej historię muszę opowiedzieć. Byłam zaskoczona, z jaką łatwością Amila nieustannie rozśmieszała ludzi wokół siebie, pomimo cierpienia, jakie stało się jej udziałem. Imponowała mi silna wola i odwaga tej młodej kobiety, która postanowiła walczyć z niesprawiedliwością. Fakt, że w końcu mogła o tym porozmawiać, nie tylko poprawił jej samopoczucie. Pragnęła także, by jej otwartość – nawet gdyby miała stanowić dla niej samej zagrożenie – przyczyniła się do zmiany losu kobiet w Indiach.

Ponieważ gwałty są powszechnym zjawiskiem w Indiach, Amila występuje w imieniu wszystkich kobiet, które zostały skrzywdzone. Oczywiście można w tym miejscu zacząć dyskusję: w jaki niby sposób? Bo przecież jedna historia ukazuje tylko jedną prawdę. Daje jednak bardzo dobry wgląd w naznaczone niesprawiedliwością i przemocą stosunki między mężczyznami a kobietami na subkontynencie. Ponieważ chciałam odkryć, jakie czynniki odgrywają przy tym istotną rolę, i były dla mnie ważne także inne perspektywy, chciałam o tym porozmawiać z jak największą liczbą kobiet, by w książce znalazły się również dodatkowe informacje. Dlatego jesienią/zimą 2014/15 roku ponownie pojechałam z Davidem Weyandem do Indii.

Podróż wiodła nas z Nowego Delhi i Radźasthanu do stanów Himaćal Pradeś, Meghalaja, Asam i zamiast, jak wiosną, do Tamilnadu, tym razem przez Keralę aż do Maharasztry. Spotykaliśmy się z ludźmi, których już poznaliśmy wcześniej, i nawiązywaliśmy nowe kontakty. Coraz bardziej ugruntowywało się nasze przekonanie, że żadna indyjska kobieta nie jest bezpieczna, niezależnie od tego do jakiej należy kasty, jaką wyznaje religię lub z jakiej części kraju pochodzi. Ponadto uświadamialiśmy sobie coraz bardziej, że temat nie jest łatwy, a przyczyny dyskryminacji kobiet są bardzo złożone.

Z sercem tygrysicy opowiada historię młodej Hinduski Amili, daje wgląd w sytuację kobiet w Indiach, wyjaśnia związki i okoliczności, ma na celu wzbudzenie zainteresowania tym tematem. Nie tylko cierpieniami, lecz także odwagą i siłą, jakie się za nimi kryją. Książka ta powinna zachęcić do podjęcia publicznej debaty na temat „przemocy wobec kobiet w Indiach” i – co byłoby nawiązaniem idealnym – przyczynić się do poprawienia ich sytuacji.

Katharina Finke