Zostań ze mną - ebook

PROLOG

15.11.1993

Anchorage, Alaska

Wren stawia dwie granatowe walizki obok wózka, po czym chwyta papierosa niepewnie trzymanego w ustach i zaciąga się nim głęboko i powoli. Wypuszcza dym na mroźną aurę.

– Tylko te?

– I torba na pieluchy. – Wdycham piżmową woń. Od zawsze nienawidziłam dymu. Wciąż tak jest, ale Wren stanowi wyjątek.

– No tak. Pójdę po nią – mówi, rzucając niedopałek na śnieg i przygniatając go butem. Zaciera zgrubiałe dłonie i chucha w nie, gdy przygarbiony zmierza z powrotem na płytę lotniska. Tam na godzinny powrót do domu czeka cessna, którą tu przylecieliśmy.

Obserwuję go w milczeniu, skulona w pluszowej, puchowej kurtce chroniącej przed lodowatym wiatrem, mocno trzęsąc się ze złości, którą noszę w sobie już od miesięcy. Jeśli przestanę, szybko przytłoczy mnie zarówno ból rozczarowania, jak i nadchodzącej straty, a ja jego nie zdołam przetrwać.

Wraca Wren, kładzie ciężką czerwoną torbę na asfalcie, kiedy przychodzi pracownik naziemny, by zabrać moje rzeczy. Mężczyźni wymieniają uprzejmości, jakby chodziło o transport każdego innego pasażera. Pracownik zabiera mój bagaż i zostawia nas w pełnej napięcia ciszy.

– O której będziesz na miejscu? – pyta w końcu Wren, drapiąc się po brązowym zaroście na podbródku.

– Jutro w południe, czasu Toronto. – Modlę się, żeby Calla zdołała przetrwać dziesięć godzin podróży bez wrzasku. Choć może odwróci tym moją uwagę od własnych emocji. Przynajmniej kolejny samolot jest większy, w przeciwieństwie do awionetki, na wykorzystanie której nalegał Wren. Boże, dlaczego, u licha, wydawało mi się, że wyjście za mąż za urodzonego i wychowanego na pustkowiu pilota będzie dobrym pomysłem?

Wren kiwa głową, wyjmuje naszą śpiącą córkę z wózka i tuli ją w ramionach.

– A ty? Gotowa na swój pierwszy długi lot? – Jego promienny uśmiech skierowany do dziecka sprawia, że ściska mi się serce.

Po raz setny zastanawiam się, czy jestem egoistką. Czy może powinnam zagryźć zęby, znieść niedolę i alaskańską izolację. Mimo wszystko sama nawarzyłam piwa, którego nie chcę teraz pić. Ojciec szybko mi to wypomniał, gdy przyznałam rodzicom, że życie z Wrenem nie jest tak romantyczne, jak przekonywałam samą siebie. Kiedy oznajmiłam, że przez ostatni rok nie było dnia, żebym nie płakała – zwłaszcza podczas boleśnie długiej, chłodnej, ciemnej zimy, gdy tak rzadko widać było słońce. Że nie znoszę mieszkania na granicy Ameryki, że pragnę być blisko rodziny i przyjaciół, a także miejskiego gwaru z dzieciństwa. W moim własnym kraju.

Na czole Wrena pojawia się głęboka bruzda, gdy całuje naszą szczęśliwą, niczego nieświadomą siedemnastomiesięczną córkę w nos i stawia nosidełko na ziemi. Mała próbuje się poruszać, ale jej ciało jest szczelnie owinięte w gruby podgumowany różowy kombinezon, który nie przepuszcza lodowatego wiatru.

– Wiesz, że nie musisz wyjeżdżać, Susan.

Tak szybko, jak dopadły mnie wątpliwości, odsuwam je od siebie.

– I co dalej? Miałabym tu zostać i cierpieć? Siedzieć w domu z Callą, podczas gdy ty byłbyś w pracy, ryzykując życie dla garstki nieznajomych? Dłużej nie dam tak rady, Wren. Każdy kolejny dzień jest trudniejszy niż poprzedni. – Początkowo sądziłam, że była to depresja poporodowa, ale po kilku miesiącach latania do Anchorage, aby porozmawiać z terapeutą i wziąć od niego receptę na antydepresanty, które jedynie mnie spowalniały, zaakceptowałam fakt, że mój nastrój nie miał nic wspólnego z hormonami. Dorastając w Toronto, sądziłam, że poradzę sobie z alaskańską zimą. Myślałam, że wyjście za mąż za ukochanego przezwycięży trudy życia i egzystencji z człowiekiem, który ma niepokojąco wysokie szanse na śmierć w pracy. Że moje uwielbienie do niego i wzajemne przyciąganie wystarczą, by pokonać wszystko, co zgotuje mi Alaska.

Wren wkłada ręce do kieszeni granatowej kamizelki w kratkę, skupiając uwagę na zielonym pomponie na czubku dzianinowej czapki Calli.

– Sprawdzałeś może loty w święta? – śmiem zapytać, próbując po raz ostatni.

– Nie mogę wziąć aż tyle wolnego, wiesz o tym.

– Wren, jesteś właścicielem tej firmy! – Wskazuję na logo ALASKA WILD na kadłubie awionetki, którą przylecieliśmy do Anchorage. Ma więcej takich maszyn, które składają się na rodzinny biznes Fletchera, firmę czarterową, odziedziczoną pięć lat temu po zmarłym ojcu. – Możesz zrobić cokolwiek zechcesz!

– Ludzie liczą, że zostanę.

– Jestem twoją żoną! Ja również na ciebie liczę! My na ciebie liczymy! – Głos mi się łamie.

Wzdycha ciężko i pociera zmarszczone czoło.

– Nie możemy tak ciągle krążyć wokół tego tematu. Wychodząc za mnie, wiedziałaś, że Alaska jest moim domem. Nie możesz zmienić zdania i oczekiwać, że porzucę całe moje dotychczasowe życie.

Po moich policzkach płyną łzy. Ocieram je gwałtownie.

– A co z moim życiem? Tylko ja w tym związku zamierzałam się poświęcać? – Nie planowałam zakochać się w pilocie, kiedy byłam w Vancouver na wieczorze panieńskim, ale tak się właśnie stało i od tamtej pory tylko ja starałam się, żeby ten związek przetrwał. Robiłam to z lekkomyślną gorliwością szaleńczo zadurzonej kobiety. Wyprowadziłam się na drugi koniec kraju do Kolumbii Brytyjskiej i zapisałam na kurs ogrodniczy, by być bliżej Alaski. A potem, gdy dowiedziałam się o ciąży, rzuciłam szkołę i przeniosłam się do rodzinnego miasta Wrena, abyśmy mogli się pobrać i wspólnie wychowywać dziecko. Okazało się jednak, że czułam się jak samotna matka, ponieważ Wren ciągle przebywał na przeklętym lotnisku, w powietrzu albo planował, dokąd poleci.

I z czym zostałam? Ze stygnącymi obiadami, maluchem, który nieustannie pytał o „tiatię”, i niegościnną subarktyczną glebą, na której, jeśli miałam szczęście, rosły chwasty. Oddawałam temu mężczyźnie całą siebie i nie byłam świadoma tego, że w efekcie traciłam to, kim byłam.

Wren patrzy ponad mną na samolot komercyjnych linii lotniczych, który cofa z pobliskiego międzynarodowego terminalu. Mężczyzna wygląda na zdesperowanego, pragnącego znów się znaleźć w powietrzu, z dala od tej nigdy niekończącej się kłótni.

– Chcę, żebyś była szczęśliwa. Jeśli powrót do Toronto jest tym, czego potrzebujesz, nie będę cię zatrzymywał.

Ma rację, nie możemy tego ciągnąć, zwłaszcza jeśli nie jest gotowy na poświęcenie, by mnie zatrzymać. Ale jak może pozwolić nam tak odejść? Kiedy obwieściłam, że kupiłam bilet tylko w jedną stronę, jedynie mruknął coś pod nosem. Chociaż nie powinno mnie to dziwić. Wren nigdy nie potrafił wyrażać uczuć. Ale żeby tak po prostu nas tu podrzucił, ustawił nasze bagaże na twardej, zimnej ziemi…

Może nie kocha nas wystarczająco mocno?

Mam nadzieję, że matka będzie mieć rację i kilka miesięcy bez żony, która przyrządzała mu posiłki i ogrzewała łóżko, zmieni jego spojrzenie na całą sprawę. Może Wren uświadomi sobie, że jest w stanie polecieć dosłownie wszędzie, wliczając w to Toronto.

I zrozumie, że nie chce bez nas żyć.

Nabieram głęboko powietrza.

– Powinnam już iść.

Patrzy na mnie ostrym wzrokiem, oczami, które niegdyś mnie usidliły. Gdybym tylko wiedziała, ile bólu przysporzy mi ten krzepki przystojny mężczyzna, kiedy usiadł obok mnie w barze i zamówił butelkę budweisera…

– To zobaczymy się chyba wtedy, gdy będziesz gotowa wrócić do domu – mówi z rzadką chrypą niemal kruszącą moją determinację.

Ale chwytam się jedynego słowa, które dodaje mi siły: „domu”.

Chodzi o to, że Alaska nigdy nie będzie moim domem. Albo Wren naprawdę tego nie dostrzega, albo po prostu nie chce zauważyć.

Z trudem przełykam ślinę.

– Calla, pożegnaj się z tatą.

– Papa, tiatia. – Macha rączką w rękawiczce i uśmiecha się szeroko.

Mała jest niezwykle zadowolona, chociaż jej matce pęka serce.ROZDZIAŁ 1

26.07.2018

Kalkulator nie jest mój.

Uśmiecham się gorzko, przeglądając zawartość kartonu – szczoteczka do zębów, pasta, ubrania na siłownię, paczka chusteczek, wielka butelka advilu, kosmetyczka plus cztery szminki luzem, szczotka do włosów, sześć par butów trzymanych pod biurkiem oraz kosztowny kalkulator biurowy. W zeszłym miesiącu przekonałam managera, że go potrzebuję. Ochroniarz, który miał za zadanie posprzątać moje rzeczy z boksu, gdy wyrzucano mnie z pracy, najwyraźniej stwierdził, że należy on do mnie. Prawdopodobnie dlatego, że napisałam na nim czarnym mazakiem „Calla Fletcher”, by żaden chytry współpracownik mi go nie podwędził.

Zapłacił za niego bank, ale nie oddam go, pieprzyć to.

Trzymam się niewielkiej satysfakcji, jaką daje mi ta decyzja. Siedzę w metrze jadącym w tunelu Yonge i wpatruję się w swoje odbicie w szybie i mrok, desperacko próbując ignorować ucisk w gardle.

O tej porze dnia w środkach komunikacji miejskiej jest cicho i pusto, więc mogłam wybrać sobie miejsce siedzące. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mi się to przydarzyło. Przez niemal cztery lata wciskałam się do zatłoczonego wagoniku i wstrzymywałam oddech, żeby nie wdychać przeróżnych woni, nieustannie popychana, gdy jechałam w komunikacyjnym szczycie do pracy, a później do domu.

Ale dzisiejsza podróż jest inna.

Dziś właśnie zaczynałam się rozkręcać, dopijając ostatnie krople średniej wielkości latte ze Starbucksa, klikając „zapisz” w porannym pliku excela, kiedy to na skrzynkę przyszła wiadomość, że mam się spotkać z szefem w sali Algonquin. Nie zastanowiłam się nad tym zbytnio, wzięłam banana, notatnik i poszłam do niewielkiej salki konferencyjnej na piętrze.

Znalazłam w niej nie tylko szefa, lecz także jego przełożonego oraz Sonję Fuentes z działu kadr, która pomiędzy grubymi palcami trzymała szarą kopertę z wypisanym na wierzchu moim nazwiskiem.

Usiadłam przed nimi, w otępieniu słuchając przygotowanej wcześniej przemowy na temat tego, że niedawno bank wprowadził nowy system. Zautomatyzował on wiele zadań na moim stanowisku analityka ryzyka, więc zostało ono zlikwidowane. Jestem wzorowym pracownikiem i nie ma to żadnego związku z wykonaniem powierzonych mi zadań, a firma zapewni mi szerokie wsparcie podczas „okresu przejściowego”.

Możliwe, że jestem jedynym pracownikiem na świecie, który podczas wyrzucania z pracy cały czas jadł banana.

„Okres przejściowy” miał rozpocząć się natychmiast. Nie pozwolono mi nawet wrócić do boksu, by pozbierać swoje rzeczy, ani pożegnać się ze współpracownikami. Miałam zgłosić się do stanowiska ochrony jak jakiś przestępca, gdzie czekał na mnie karton z moimi rzeczami, i wyjść z budynku. Najwyraźniej to standardowy protokół przy zwalnianiu pracowników tego banku.

Cztery lata użerania się z arkuszami kalkulacyjnymi, aż bolały mnie oczy, i całowania po tyłkach egoistycznych spekulantów giełdowych z nadzieją, że szepną słówko przy moim awansie, zostawania do późna, aby nadrobić rzeczy innych analityków, planowania strategii w zakresie budowania zespołu, co wymagało od nas butów do kręgli i lokali ze szwedzkimi stołami. Wszystko to zupełnie na nic. Po zaimprowizowanym piętnastominutowym spotkaniu jestem bezrobotna.

Wiedziałam o nadchodzącej automatyzacji. Wiedziałam o redukcji analityków ryzyka i redystrybucji pracy, ale naiwnie wmawiałam sobie, że byłam zbyt cennym pracownikiem, by mnie wyrzucono.

Ile właściwie poleciało dziś głów?

Tylko moja?

Boże, co jeśli tylko ja straciłam pracę?

Mrugam gwałtownie, by rozgonić napływające mi do oczu łzy, ale i tak kilku udaje się spłynąć. Ocieram je pospiesznie, wyjmuję chusteczkę i małe lusterko z pudła, po czym delikatnie oczyszczam twarz – tak, żeby nie popsuć makijażu.

Metro zatrzymuje się, wsiada kilku pasażerów, którzy rozbiegają się po wagonie, by znaleźć miejsce jak najdalej od kogokolwiek. Wszyscy poza dobrze zbudowanym mężczyzną w szafirowym uniformie. Ten wybiera wiśniowe siedzenie w kącie obok mojego.

Odsuwam nogi, aby nie ocierać się o jego udo.

Bierze magazyn „Now”, który ktoś porzucił na siedzeniu obok, i zaczyna się nim wachlować, ciężko wzdychając.

– Może powinienem zostać tam, gdzie chłodniej. Przy tej wilgotności zacznę śmierdzieć – mamrocze pod nosem, ocierając krople potu spływające mu po czole, najwyraźniej nieświadomy bijącej ode mnie irytacji.

Udaję, że go nie słyszałam, ponieważ żadna osoba o zdrowych zmysłach nie rozpoczyna bezsensownej rozmowy w metrze, i wyciągam telefon, by ponownie przeczytać wcześniejszą wymianę wiadomości z Coreym. Kiedy wcześniej do niego pisałam, stałam oszołomiona na Front Street, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło.

ZOSTAŁAM ZWOLNIONA.

CHOLERA. PRZYKRO MI.

SPOTKAMY SIĘ NA KAWĘ?

NIE MOGĘ. UTKNĄŁEM. KLIENCI PRZEZ CAŁY DZIEŃ.

WIECZOREM?

ZOBACZYMY. ZADZWONIĘ PÓŹNIEJ?

Znak zapytania na końcu sprawia, że brzmi to tak, jakby nawet szybki telefon w celu pocieszenia swojej dziewczyny nie był w tym momencie możliwy. Wiem przecież, że ostatnio mocno na niego naciskano. Agencja reklamowa, w której jest zatrudniony, kazała mu pracować na okrągło, aby zaspokoić oczekiwania największego i najbardziej wybrednego klienta korporacyjnego, więc jeśli naprawdę stara się o wyczekiwany od dwóch lat awans, musi stworzyć miażdżącą kampanię promocyjną. W ciągu ostatnich trzech tygodni widziałam go tylko dwukrotnie. Nie powinno mnie dziwić, że nie jest w stanie rzucić wszystkiego, by się ze mną spotkać.

Mimo to jestem rozczarowana.

– Wie pani, w taki dzień jak dziś żałuję, że nie jestem kobietą. Damy mogą nosić o wiele mniej ubrań.

Tym razem spocony facet mówi bezpośrednio do mnie. I patrzy na mnie, na moje nagie nogi, które okrywa jedynie czarna ołówkowa spódnica.

Posyłam mu puste spojrzenie, zanim ściskam uda i odsuwam się jeszcze dalej, pozwalając długim cynamonowobrązowym włosom zasłonić mi twarz.

W końcu gość chyba zauważa mój nastrój.

– O, ma pani kiepski dzień. – Wskazuje na pudełko, które trzymam na kolanach. – Proszę się nie martwić, nie jest pani jedyna. Przez lata widywałem niejednego tak wychodzącego z biurowców.

Dałabym mu pięćdziesiątkę. Jest szpakowaty, na czubku głowy ma łysy placek. Szybki rzut oka na jego marynarkę mówi, że pracuje w firmie sprzątającej Williamsona. Musi to być jedna z tych, z którymi miał kontrakt i mój bank. Kiedy siedziałam do późna, widywałam, jak jej pracownicy przepychali swoje wózki pomiędzy boksami, próbując nie przeszkadzać, gdy opróżniali kosze na śmieci.

– Zwolniłam się – kłamię, zakrywając karton, ukrywając jego zawartość przed wścibskim spojrzeniem. Rana na moim ego wciąż jest zbyt świeża, bym rozmawiała o niej z nieznajomym.

Uśmiecha się w sposób, który mówi, że mi nie wierzy.

– A tak właściwie, co pani robiła?

– Analizowałam ryzyko w banku. – Dlaczego nadal zachęcam tego człowieka do rozmowy?

Kiwa głową, jakby dokładnie wiedział, co to oznacza. Gdyby ktoś zapytał mnie o to cztery lata temu, gdy odbierałam dyplom na uniwersytecie w Toronto, wciąż nie potrafiłabym udzielić odpowiedzi, chociaż byłam bardzo podekscytowana, kiedy dostałam ofertę pracy. Był to mój pierwszy krok na drodze kariery młodej profesjonalistki, dolny szczebel w korporacyjnej drabinie w centrum miasta. Przyzwoite wynagrodzenie z przywilejami i planem emerytalnym w dużym banku. Wiele do odhaczenia w polu „dobra posada”, zwłaszcza dla dwudziestodwuletniej kobiety z niedawno ukończoną szkołą i głową do matematyki.

Nie trwało długo, zanim uświadomiłam sobie, że praca analityka polegała na wrzucaniu liczb do komórek arkusza kalkulacyjnego i upewnianiu się, że odpowiedzi wyrzucane przez formularze były tymi, których oczekiwano. To trochę ponad robotę dla małpy. Szczerze mówiąc, przez większość czasu potwornie się nudziłam.

– Dlaczego się pani zwolniła?

– Nie zwolniłam się – przyznaję w końcu, wzdychając. – Wie pan, restrukturyzacja.

– Ach, tak. Znam to – urywa, wpatrując się we mnie uważnie. – Lubiła pani tę pracę?

– A czy ktokolwiek tak naprawdę lubi swoją?

– Jest pani zbyt młoda na taki cynizm. – Śmieje się. – Czy lubiła pani przynajmniej swoich współpracowników?

Myślę o mojej grupie. O Marku, bezpośrednim zwierzchniku z oddechem o zapachu kawy, który wzywał na spotkanie tylko po to, żeby potwierdzić swoje stanowisko, i notował co do minuty moje wyjście na lunch i powrót za biurko. O Tarze, obsesyjnie poświęcającej się pracy, niemającej życia poza nią i spędzającej weekendy na wysyłaniu długich e-maili w sprawie ulepszeń oznaczonych w temacie jako: „Pilne! Wymagana odpowiedź!”, by każdy zobaczył je w skrzynce w poniedziałkowy poranek. O Raju i Adnanie, którzy byli mili, ale nigdy nie wychodzili na drinka po pracy i nie potrafili się ze mną przywitać bez szkarłatnych rumieńców oblewających ich twarze. I o May z sąsiedniego boksu, nigdy niewyrabiającej się na czas i jedzącej przy biurku kiszoną kapustę, nawet jeśli polityka firmy zabraniała przynoszenia do budynku żywności o silnym zapachu. Musiałam wtedy wychodzić, inaczej przez dziesięć minut miałam odruch wymiotny. Każdego cholernego dnia.

– Nie za bardzo – przyznaję. – Szczerze mówiąc, nie pamiętam ostatniego razu, gdy nie musiałam zmuszać się do wstania z łóżka lub nie wyczekiwałam, aż miną godziny pracy. Uwielbiałam za to uczucie, kiedy każdego wieczoru wyłączałam komputer i zakładałam kurtkę.

– Może w takim razie wyrzucenie z pracy to dobra rzecz? – Uśmiecha się do mnie.

– Tak. Może. – Zbliża się stacja Davisville. Wstaję z westchnieniem ulgi, że mogę zakończyć tę rozmowę, nie będąc niegrzeczną. Balansując pudłem na jednej ręce, drugą trzymam się mocno rurki i czekam, aż metro się zatrzyma.

– Nie martwiłbym się za bardzo na pani miejscu. Jest pani młoda. – Mężczyzna dźwiga się z siedzenia, gdy wagon hamuje gwałtownie. – Takich prac jest wiele. Za kilka tygodni może pani przeciągać kartę dostępu przez drzwi innego banku.

Próbuje poprawić mi humor. Posyłam mu sztywny, choć uprzejmy uśmiech.

Drzwi otwierają się, więc wysiadam.

Mężczyzna trzyma się zaraz za mną.

– Wie pani, piętnaście lat temu tak samo niosłem karton z rzeczami, gdy wyrzucili mnie z biura w Toronto. Jasne, stanowiło to duży cios dla mojego ego, ale było również kopniakiem w tyłek. Postanowiłem otrzymaną odprawę wykorzystać na założenie z braćmi firmy sprzątającej. Nie sądziłem, aby było to moim powołaniem, ale okazało się najlepszym, co mnie kiedykolwiek spotkało. I teraz nie chciałbym robić niczego innego, nawet w najgorsze dni. – Puszcza do mnie oko i macha zrolowaną gazetą. – To przeznaczenie. Czekają panią w życiu znacznie lepsze rzeczy. Czuję to.

Stoję na peronie. Obejmuję pudełko i przyglądam się entuzjastycznemu mężczyźnie, który kieruje się do wyjścia. Gwiżdże, wyrzucając gazetę do kosza, jakby naprawdę był zadowolony z życia, mimo że musi szorować toalety i podłogi.

Chociaż może ma rację. Może dzisiejsza utrata pracy okaże się najlepszym, co mogło mnie spotkać.

Kręcę głową i idę do wyjścia. Udaje mi się przejść trzy kroki, zanim dno kartonu się poddaje, a wszystkie rzeczy rozsypują się na brudnym betonie.

* * *

Moją skórę pokrywa cienka warstwa potu, gdy przemierzam kamienną ścieżkę przy naszym domu dziesięć minut drogi od stacji metra. Od piętnastu lat mieszkam tu z mamą i ojczymem Simonem, który kilka lat wcześniej kupił dom od swoich starzejących się rodziców. Mądrze zainwestował, ponieważ wartość posiadłości w mieście wciąż rośnie. Co jakiś czas dzwonią do nas agenci nieruchomości, próbując nakłonić do sprzedaży trzykondygnacyjnego wiktoriańskiego budynku z brązowej cegły ze sporą narożną działką. Przez lata dom został w pełni odrestaurowany. Ostatnia wycena opiewała na blisko dwa miliony.

Jest prawie południe. Mam ochotę na długi, gorący prysznic, w trakcie którego będę mogła się wypłakać. Chcę też położyć się do łóżka, aby aż do jutra unikać ludzi – tych dających dobre rady i wszystkich innych.

Jestem już prawie na schodach, kiedy boczne drzwi prowadzące do gabinetu psychiatrycznego Simona otwierają się i wychodzi z nich zapłakana kobieta w średnim wieku, ubrana w kiepsko dopasowane czarne spodnium. Nasze spojrzenia na chwilę się krzyżują, zanim kobieta zwiesza głowę i mija mnie w drodze do zielonego chryslera neona.

Musi być pacjentką Simona. Chyba wizyta nie poszła zbyt dobrze. A może się jednak udała. On zawsze mówi, że prawdziwy przełom nie przychodzi zbyt łatwo. Tak czy inaczej, pociesza mnie myśl, że nie ja jedna miałam paskudny dzień.

Po wejściu do domu zrzucam szpilki i upuszczam rozklejone pudełko zadowolona, że w końcu mam je z głowy. Dwie z moich wartych czterdzieści dolarów szminek rozbiły się na peronie, a lewy sportowy but – z nowej, kosztownej pary – nadal leży obok torów. Przez chwilę zastanawiam się, czy po niego się nie przejść, ale wyobrażam sobie jutrzejsze nagłówki: „Wyrzucona z pracy z banku skoczyła pod pociąg”. Stwierdzam, że niekoniecznie w taki sposób chciałabym trafić do gazet.

– Halo? – woła mama z kuchni.

Tłumię jęk, odchylając głowę. Kurde. No tak, jest czwartek. W czwartki chodzi do kwiaciarni dopiero o drugiej.

– To tylko ja.

Drewniana podłoga zgrzyta, gdy mama podchodzi, a przy każdym kroku różowa spódnica powiewa przy jej kostkach.

Simon idzie tuż za nią, ubrany w zwyczajową jednobarwną kamizelkę, koszulę i beżowe spodnie. Nieważne, jak gorąco jest na zewnątrz, tutaj działa klimatyzacja.

Tłumię kolejny jęk. Spodziewałam się, że będzie w domu, bo prawie zawsze w nim przebywa, ale miałam nadzieję, że zajmie się następnym pacjentem i nie usłyszy, że weszłam.

– Co tu robisz? – Mama marszczy brwi, gdy przeskakuje wzrokiem od mojej twarzy do leżącego na podłodze kartonu. – Co to?

Stojący za nią Simon wydaje się równie zatroskany.

Zostaję zmuszona do streszczenia im mojego strasznego poranka, kiedy to dostałam wypowiedzenie oraz przekazano mi koperty z dokumentami. Gdy mówię, gardło mi się ściska. Do tej pory dobrze sobie radziłam, ale teraz walczę, żeby się nie rozpłakać.

– O, skarbie! Tak mi przykro! – Mama krzywo patrzy na Simona, chociaż dokładnie wiem dlaczego. Jego przyjaciel, Mike, jest wiceprezesem banku. To dzięki niemu dostałam tę posadę. Zastanawiam się, czy Mike wiedział, że znalazłam się na wylocie. Czy ostrzegł Simona? Czy ojczym wiedział, co się stanie, gdy wkładałam rano talerze do zmywarki i machałam mu na do widzenia?

Simon wkłada okulary do czytania, aby przejrzeć moje wypowiedzenie. Tymczasem mama obejmuje mnie i głaszcze po włosach, jak robiła to, kiedy byłam mała i potrzebowałam pociechy. To niemal komiczne, biorąc pod uwagę, że jestem od niej wyższa o osiem centymetrów.

– Nie martw się. Wszystkich nas to spotyka.

– Nie, wcale nie! Żadnego z was to nie spotkało! – Simon ciągle narzeka, że ma więcej pacjentów niż czasu, a mama od jedenastu lat prowadzi przynoszącą zyski kwiaciarnię na Yonge Street.

– No tak naprawdę to nie, ale… spotkało to twojego dziadka i brata Simona, Normana. I sąsiadów po każdej stronie, nie zapominaj o nich! – Próbuje znaleźć przykłady.

– Tak, ale oni wszyscy byli po czterdziestce! A ja mam dwadzieścia sześć lat!

Mama patrzy na mnie z rozdrażnieniem, ale bruzdy na jej czole zaraz się powiększają.

– Kto jeszcze stracił pracę?

– Nie wiem. Nie było innych osób przy stanowisku ochrony. – Czy moi współpracownicy siedzą teraz przy biurkach, szepcząc na mój temat? Czy się tego spodziewali?

Głaszcze mnie czule smukłymi dłońmi.

– Ten bank najwyraźniej prowadzi banda idiotów, którzy pozwalają sobie na utratę najlepszych, najbystrzejszych pracowników. – Po raz kolejny posyła Simonowi srogie spojrzenie, tak naprawdę przeznaczone dla Mike’a.

Oczywiście mu to wygarnie. To właśnie moja matka. Mimo to… nieznacznie poprawia mi tym humor.

Opieram głowę o jej ramię, odnajdując pociechę w jej kwiatowych perfumach i miękkości złotobrązowych, obciętych na boba włosów. W milczeniu wpatrujemy się w Simona czytającego dokumenty i oczekujemy na werdykt.

– Cztery miesiące pensji z zachowaniem wszystkich przywilejów… ponowne przeszkolenie w agencji pośrednictwa pracy… Wszystko wygląda standardowo – mówi Simon z uroczym brytyjskim akcentem Hugh Granta, mimo że od trzydziestu lat mieszka w Kanadzie. – Jesteś w dobrej sytuacji, nie płacisz czynszu ani nie spłacasz kredytu. Masz minimalne rachunki. – Unosi okulary na szpakowate, przerzedzone włosy i wpatruje się we mnie niebieskimi oczami. – Ale jak się z tym czujesz?

Simon uwielbia o to pytać, zwłaszcza gdy wie, że nie chcę o czymś rozmawiać. Jest psychiatrą, więc mimowolnie zawsze wszystkich analizuje. Mama twierdzi, że uczy mnie w ten sposób wyrażania emocji. Zachowuje się tak od dnia, w którym go poznałam. Miałam wtedy osiem lat, a on zapytał mnie, jak się czuję ze świadomością, że mama ma partnera.

– Czuję się, jakbym musiała zostać sama.

Kiwa głową ze zrozumieniem.

– Całkiem prawidłowo.

Biorę od niego kopertę z wypowiedzeniem i idę na górę.

– Susan? Czy może istnieje coś jeszcze, o czym zapomniałaś wspomnieć? – szepcze.

– Nie teraz! – syczy w odpowiedzi matka.

Kiedy na nich patrzę, porozumiewają się właśnie spojrzeniami, ruchami brwi i zmianami w wyrazach twarzy. Notorycznie tak robią. To zabawne… kiedy nie ma ze mną nic wspólnego.

– Co się dzieje?

Mama uśmiecha się sztywno i mówi cicho:

– To nic takiego. Możemy porozmawiać o tym później, jak już się uspokoisz.

Wzdycham.

– Powiedz.

W końcu mama się poddaje.

– Dostałam dziś telefon. – Waha się. – Połączenie było z Alaski.

Rodzi się we mnie niepewność. Znam stamtąd tylko jedną osobę i nie rozmawiałam z nią od dwunastu lat.

– Czego chciał?

– Nie wiem. Nie odebrałam, a nie zostawił wiadomości.

– To pewnie nic takiego.

Zmarszczone brwi podpowiadają mi, że tak nie uważa. Nawet kiedy jeszcze rozmawiałam z tatą, to nie on wysilał się, by zadzwonić i się przywitać pomimo różnicy czasu.

– Może powinnaś do niego zadzwonić?

– Jutro. – Wchodzę po schodach. – Mam dosyć rozczarowań jak na ten dzień.

Poza tym ojciec dołożył mi ich wystarczająco na całe życie.

Ciąg dalszy w wersji pełnej