Źródła siły wewnętrznej - ebook

Wpro­wa­dze­nie

Kto spo­ty­ka lu­dzi zmę­czo­nych i wy­czer­pa­nych, za­uwa­ża, iż są nie tyl­ko zre­zy­gno­wa­ni i znie­chę­ce­ni, ale w do­słow­nym tego sło­wa zna­cze­niu nie mogą na­wet za­czerp­nąć tchu. Mó­wią czę­sto o tym, że po­trze­bu­ją cza­su, aby dojść do sie­bie. Kie­dy to­wa­rzy­szę ta­kim lu­dziom jako kie­row­nik du­cho­wy, sły­szę nie­jed­no­krot­nie, jak bar­dzo szu­ka­ją na­dziei. Naj­wy­raź­niej w swo­im obec­nym sta­nie nie czu­ją w so­bie źró­dła, z któ­re­go mo­gli­by za­czerp­nąć. W tym kon­tek­ście po­ja­wia się ob­raz za­pie­czę­to­wa­ne­go źró­dła. To, co do­tąd było dla nas źró­dłem siły, na­gle wy­sy­cha. Ten, kto jest wy­czer­pa­ny, czu­je się we­wnętrz­nie pu­sty i oschły. Tra­ci po­ten­cjał twór­czy i kre­atyw­ność. Prze­sta­je czuć sa­me­go sie­bie, jest nie­za­do­wo­lo­ny, oschły, jak­by zmiaż­dżo­ny przez tych wszyst­kich lu­dzi, któ­rzy cią­gle cze­goś od nie­go chcą.

Dzi­siaj mówi się nie tyl­ko o wy­czer­pa­niu, ale też o wy­pa­le­niu. Cho­dzi jed­nak o po­dob­ne do­świad­cze­nie: Czło­wiek nie ma już siły, nie czu­je w so­bie ży­cia. Te symp­to­my po­ja­wia­ją się naj­czę­ściej u lu­dzi bez­po­śred­nio po­ma­ga­ją­cych in­nym, ale sta­no­wią też za­gro­że­nie dla osób dźwi­ga­ją­cych więk­szą od­po­wie­dzial­ność i ży­ją­cych pod pre­sją osią­ga­nia suk­ce­su. Kie­dy tre­ner pił­kar­ski Otmar Hitz­feld, znaj­du­ją­cy się w sy­tu­acji wzmo­żo­nej pre­sji spo­łecz­nej, zo­stał za­py­ta­ny, czy chce tre­no­wać nie­miec­ką dru­ży­nę na­ro­do­wą, od­mó­wił, twier­dząc, iż jego we­wnętrz­ne „aku­mu­la­to­ry” są wy­czer­pa­ne. Pe­wien me­ne­dżer po­wie­dział, że czu­je się „wy­pa­lo­ny jak ra­kie­ta”. A każ­dy wie, że wy­pa­lo­na ra­kie­ta nie jest już ni­ko­mu do ni­cze­go po­trzeb­na. Sa­mo­cho­dy, któ­rym brak ben­zy­ny, moż­na za­tan­ko­wać. Aku­mu­la­to­ry po­now­nie na­ła­do­wać. Lecz my nie je­ste­śmy ma­szy­na­mi.

Co się dzie­je z na­szą du­cho­wą ener­gią, kie­dy czu­je­my się bez sił? Jak mo­że­my od­na­leźć po­now­nie źró­dło na­sze­go ży­cia?

Lu­dzie wy­czer­pa­ni i wy­pa­le­ni tę­sk­nią za źró­dła­mi ener­gii, z któ­rych mo­gli­by czer­pać. „Moje źró­dło ener­gii” – taką re­kla­mę roz­mie­ści­ła na ogrom­nych pla­ka­tach jed­na z firm zaj­mu­ją­cych się dys­try­bu­cją wody mi­ne­ral­nej. Inna zaś uży­wa­ła slo­ga­nu „źró­dło czy­stej siły” i łą­czy­ła z tym ta­kie war­to­ści jak: wi­tal­ność, siła, atrak­cyj­ność, mło­dość i zdro­wie. Naj­wi­docz­niej chcia­ła od­po­wie­dzieć na ludz­kie tę­sk­no­ty za mło­do­ścią i wi­tal­no­ścią. Wie­le kur­sów dla me­ne­dże­rów kon­cen­tru­je się dzi­siaj na „ła­do­wa­niu aku­mu­la­to­rów”, na do­cie­ra­niu do we­wnętrz­nych źró­deł ener­gii. Psy­cho­lo­gia mówi obec­nie o du­cho­wych re­sur­sach. Sło­wo to po­cho­dzi z ję­zy­ka fran­cu­skie­go i okre­śla za­so­by, po któ­re się się­ga, oraz re­zer­wu­ar, z któ­re­go moż­na czer­pać. Wy­wo­dzi się ono z ła­ciń­skie­go sło­wa „re­sur­ge­re”, co zna­czy „po­wstać po­now­nie”.

Re­sur­sy są czę­sto ukry­te głę­bo­ko pod po­wierzch­nią. Na­le­ży naj­pierw je od­kryć. Je­śli do­trę do we­wnętrz­ne­go cen­trum, w któ­rym jest ze­bra­na cała siła, wte­dy przez moje my­śle­nie i dzia­ła­nie za­cznie prze­pły­wać wy­star­cza­ją­ca ilość ener­gii, wte­dy coś we mnie roz­kwit­nie. W każ­dym z nas ist­nie­je ta­kie we­wnętrz­ne cen­trum peł­ne ener­gii, peł­ne na­dziei. Aby prze­bić się przez sko­ru­pę, przy­kry­wa­ją­cą to miej­sce, po­trze­ba ci­szy. Tyl­ko wte­dy na­sze ży­cie bę­dzie mo­gło roz­kwit­nąć i przy­nieść owo­ce.

Wie­le osób ma dzi­siaj po­czu­cie, iż źró­dło, z któ­re­go czer­pią, zmęt­nia­ło i stra­ci­ło swo­ją orzeź­wia­ją­cą siłę. Albo jest za­bru­dzo­ne przez nie­do­bre dla du­szy po­sta­wy czy też przez emo­cje, któ­re z ze­wnątrz wpro­wa­dza­ją za­męt do tego czy­ste­go źró­dła. Wie­le lu­dzi tę­sk­ni więc za orzeź­wia­ją­cą i oży­wia­ją­cą przej­rzy­sto­ścią. Kie­dy pod­czas wy­kła­dów mó­wię o źró­dłach, z któ­rych czer­pie­my, a przede wszyst­kim o źró­dłach du­cho­wych, czę­sto sły­szę na­stę­pu­ją­ce py­ta­nia: Jak mam do­trzeć do tego we­wnętrz­ne­go cen­trum, gdzie znaj­du­je się źró­dło Du­cha Świę­te­go?

W tych py­ta­niach wy­czu­wam nie tyl­ko świa­do­me bądź nie­uświa­do­mio­ne prze­ko­na­nie o nie­zdro­wej sy­tu­acji ży­cio­wej, ale rów­nież głę­bo­ką tę­sk­no­tę za tym, co nas uzdra­wia i do­da­je sił.

Inni zaś mają wra­że­nie, że ich źró­dło na­po­ty­ka na prze­szko­dy i gro­zi wy­schnię­ciem. Woda wy­da­je się pły­nąć głę­bo­ko pod po­wierzch­nią. U pro­ro­ka Je­re­mia­sza znaj­du­je się ob­raz przed­sta­wia­ją­cy ogrom­ną cy­ster­nę, z któ­rej wy­cie­ka woda i wsią­ka bez­u­ży­tecz­nie w zie­mię. Bi­blia na­zy­wa też Boga nie­wy­czer­pa­nym źró­dłem. Je­re­miasz przy­po­mi­na lu­dziom, że opu­ści­li Boga – źró­dło ży­wej wody, aby „wy­ko­pać so­bie cy­ster­ny, cy­ster­ny po­pę­ka­ne, któ­re nie utrzy­mu­ją wody” (Jr 2,13). Jest to ob­raz, prze­ma­wia­ją­cy dzi­siaj do wie­lu lu­dzi, gdyż nie wie­dzą oni, gdzie znaj­du­je się woda, któ­rą kie­dyś czer­pa­li. Gdzieś wy­schła.