Fałszywe wrażenie - ebook

Podziękowania

Oto lista osób i instytucji, którym pragnę podziękować za ich bezcenną pomoc i rady udzielane przy pisaniu tej książki: Rosie de Courcy, Mari Roberts, Simon Bainbridge, Victoria Leacock, Kelley Ragland, Mark Poltimore (szef działu malarstwa dziewiętnastowiecznego i dwudziestowiecznego, Sotheby’s), Louis van Tilborgh (kurator malarstwa, Muzeum van Gogha), Gregory DeBoer, Rachel Rauchwerger (dyrektorka, Art Logistics), National Art Collections Fund, Instytut Sztuki Courtaulda, John Power, Jun Nagai i Terry Lenzner.

Jeffrey Archer10 września

1

Victoria Wentworth siedziała samotnie przy stole, przy którym Wellington jadł kiedyś kolację w towarzystwie swych szesnastu starszych oficerów w przeddzień wymarszu pod Waterloo.

Tamtego wieczoru generał sir Harry Wentworth siedział po prawicy Żelaznego Księcia i to on dowodził lewym skrzydłem, kiedy pokonany Napoleon zjechał z pola bitwy, by skończyć na wygnaniu. Wdzięczny monarcha obdarzył generała tytułem earla Wentworth, który rodzina z dumą piastowała od 1815 roku.

Takie myśli zaprzątały głowę Victorii, gdy czytała ponownie sprawozdanie doktor Petrescu. Przebiegłszy wzrokiem ostatnią stronę, odetchnęła z ulgą. Rozwiązanie wszystkich jej kłopotów znalazło się dosłownie za pięć dwunasta.

Drzwi pokoju jadalnego otworzyły się bezszelestnie i Andrews, który posługiwał trzem pokoleniom Wentworthów, początkowo jako młodszy lokaj, a obecnie kamerdyner, zręcznie sprzątnął talerzyk deserowy jaśnie pani.

– Dziękuję – powiedziała Victoria i dopiero gdy Andrews był przy drzwiach, dodała: – Czy wszystko przygotowane do wyekspediowania obrazu? – Nie była w stanie wymówić nazwiska malarza.

– Tak, milady – odparł Andrews, odwracając się ku swej chlebodawczyni. – Obraz zostanie odesłany, zanim pani zejdzie na śniadanie.

– A czy poczyniono przygotowania do wizyty doktor Petrescu?

– Tak, milady – powtórzył Andrews. – Spodziewamy się doktor Petrescu w środę koło południa. Już poinstruowałem kucharkę, że panie będą jadły lunch na oszklonej werandzie.

– Dziękuję ci, Andrews – rzekła Victoria.

Kamerdyner lekko się skłonił i cicho zamknął za sobą ciężkie dębowe drzwi.

Kiedy przybędzie tu doktor Petrescu, jedna z najcenniejszych pamiątek rodowych będzie w drodze do Ameryki i choć arcydzieło nigdy już nie wróci do pałacu Wentworth Hall, nikt poza najbliższą rodziną nie musi się o tym dowiedzieć.

Victoria złożyła serwetkę i wstała od stołu. Zabrała sprawozdanie doktor Petrescu i opuściła jadalnię. Stukot jej obcasów odbijał się echem w marmurowym holu. Przystanęła u stóp schodów, podziwiając portret pędzla Gainsborough, przedstawiający całą postać Catherine, lady Wentworth, w długiej sukni z jedwabiu i tafty, z naszyjnikiem z brylantów i w dobranych kolczykach. Victoria dotknęła swego ucha i uśmiechnęła się na myśl, że w tamtych czasach noszenie tak kosztownych błyskotek uważano zapewne za rzecz nader śmiałą.

Patrzyła prosto przed siebie, idąc szerokimi, marmurowymi schodami do swojej sypialni na pierwszym piętrze. Nie miała odwagi spojrzeć w oczy przodków, których uwiecznili Romney, Lawrence, Reynolds, Lely i Kneller, gdyż zdawała sobie sprawę, że ich wszystkich zawiodła. Pogodziła się z myślą, że zanim się położy spać, napisze wreszcie do siostry i powiadomi ją o decyzji, jaką podjęła.

Arabella jest taka mądra, taka rozsądna. Gdyby ta jej ukochana siostra bliźniaczka urodziła się kilka minut wcześniej, a nie później, wtedy odziedziczyłaby majątek i niewątpliwie poradziłaby sobie z sytuacją z o wiele większym polotem. Co gorsza, kiedy Arabella dowie się o wszystkim, nie będzie ani narzekać, ani protestować, lecz po prostu, zgodnie z rodzinną tradycją, nie okaże żadnych emocji.

Victoria zamknęła drzwi sypialni, przemierzyła pokój i położyła na biurku raport doktor Petrescu. Rozwiązała kok, rozpuszczając włosy. Przez kilka minut szczotkowała je, po czym rozebrała się i włożyła jedwabną koszulę nocną, którą pokojówka przygotowała na łóżku. Na koniec wsunęła stopy w nocne pantofle. Nie mogła dłużej zwlekać, więc usiadła przy biurku i sięgnęła po wieczne pióro.

Wentworth Hall

10 września 2001

Najdroższa Arabello!

Odkładałam napisanie tego listu tak długo, bo chciałam Ci zaoszczędzić przykrej wiadomości.

Kiedy umarł nasz drogi papa, a ja odziedziczyłam posiadłość, dopiero po pewnym czasie zorientowałam się, w jak wielkie popadł długi. Obawiam się, że mój brak doświadczenia w interesach, połączony z rujnującym podatkiem spadkowym, tylko zaostrzył problem.

Myślałam, że rozwiązaniem będą dalsze pożyczki, ale to jeszcze pogorszyło sytuację. W pewnym momencie nawet się bałam, że z powodu mojej naiwności trzeba będzie sprzedać naszą rodową posiadłość. Jednak z radością Cię informuję, że znalazło się rozwiązanie.

W środę będę się widziała…

Victoria odniosła wrażenie, że słyszy, jak otwierają się drzwi sypialni. Zastanowiło ją, kto ze służących poważył się wejść do pokoju bez pukania.

Kiedy się odwróciła, aby to sprawdzić, kobieta już stała przy niej.

Victoria podniosła oczy na nieznajomą, której nigdy nie widziała. Była młoda, szczupła i jeszcze niższa od Victorii. Miło się uśmiechnęła, przez co wydała się bezbronna. Victoria odwzajemniła uśmiech, lecz wtem spostrzegła, że tamta w prawej ręce trzyma kuchenny nóż.

– Kto… – zaczęła Victoria, kiedy nieznajoma schwyciła ją za włosy i szarpnęła jej głowę do tyłu. Victoria poczuła na szyi dotyk cienkiego ostrza. Jednym cięciem noża poderżnięto jej gardło, jak owieczce skazanej na rzeź.

Gdy umierała, nieznajoma odcięła jej lewe ucho.

Ciąg dalszy w wersji pełnej.