Głosy czasu Emanuela Geibla - ebook

OPO­WIEDZ.

Za tam­tych dni śpie­wa­łem wam nie­je­den ra­zny, dźwięcz­ny śpiew,

Jak go w cza­row­nej po­rze róż ptak od­śpie­wu­je w cie­niu drzew;

Wio­nę­ła mło­dość, urok zgasł, i za­prze­sta­łem pio­snek mych,

I w gaje wa­len­cyj­skie-m Wszedł, gdzie błęd­ny Zin­gar śpie­wa w nich.

A w tem się ra­zem za­trząsł glob, rosł głu­cho szu­miąc cza­sów szturm,

I dąb sę­ka­tą gło­wę zgiął, i pę­kły pod­wa­li­ny turm;

A kie­dym od ta­bo­ru wzrok do góry wzniósł i spoj­rzał się:

Pło­mie­niem zdał się pa­lić wschód, a w czar­nej za­chód gro­ził mgle.

A w ko­łom wi­dział wszel­ki lud, jak w łu­nie tych pło­mie­ni stał,

Pan­cer­ny cze­kał, jak­by mu dzień osta­tecz­ny na­stać miał;

A cho­ciaż z dala mru­czał szmer, wi­dzia­łem że się ze­trze wróg,

I z świa­tłem noc, i z du­chem proch, i z An­ty­chry­stem spo­tka Bóg.

I sil­na umie po­rwa­ła chęć, aże­bym ja tez to­czył bój;

Lecz cóż do­ka­że jed­na dłoń, dłoń jed­na – i wiek cały mój?…

A ser­ce rze­kło, Pieśń – to broń; nią piew­ca zbroi żart i gniew,

A gdy ten czas spi­żo­wy jest… niech i spi­żo­wy bę­dzie śpiew!

Więc da­lej, da­lej śpie­wie mój, dzwię­czą­cy krok, piel­grzy­mie, nieś!

A jako za­cny ta­li­zman, do bój­ki krzyż ode­mnie wez;