Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu pańskim - ebook

PRO­LO­GUS

Wciór­nast­kie rze­czy stwo­rzo­ne,

Tak nie­bie­skie jako ziem­ne,

Krze­ści­ja­nie mili, wier­ni,

W Panu Bogu zgro­ma­dze­ni,

Po­ka­zo­wa­ły po so­bie,

Na zie­mi i też na nie­bie,

Jak się wszyt­kie we­se­li­ły

I też ba­rzo ra­do­wa­ły

Cza­su one­go świę­te­go

Zmar­twych­wsta­nia Kry­sto­we­go.

Prze­sta­nie tro­chę

Na­przód z nie­ba an­jo­ło­wie,

Do gro­bu Jego po­sło­wie,

Na znak swo­jej we­so­ło­ści

I też wiel­kiej stąd ra­do­ści,

Przy gro­bie ich dwa bę­dą­cy

Z nie­wia­sta­mi ga­da­ją­cy,

Byli ob­li­cza lśnią­ce­go,

Odzie­nia jako śnieg biał­łe­go.

Prze­sta­nie tro­chę

Po­tym zaś wciór­na­st­cy lu­dzie

Ra­do­wa­li się też wszę­dzie:

Di­stinc­te

Pod zie­mią, w zie­mi, na zie­mi,

Bę­dąc wszy­scy po­cie­sze­ni;

Pod zie­mią Oj­co­wie świę­ci,

Kie­dy z pie­kła byli wzię­ci,

A w zie­mi cia­ła umar­łych,

Wie­la lu­dzi do­brych, świę­tych,

Z gro­bów swo­ich po­wsta­wa­jąc

I lu­dziom się po­ka­zu­jąc. Mat. 27

Prze­sta­nie tro­chę

Tu le­pak z wierz­chu na zie­mi

Apo­sto­ło­wie z dru­gie­mi,

Wciór­na­st­cy się ra­do­wa­li, Joan. 20

Gdy Pana Kry­sta wi­dzie­li.

Prze­sta­nie tro­chę

I po dziś dzień lu­dzie wier­ni,

Po wszyt­kim świe­cie na­boż­ni,

We­se­lą się i ra­du­ją,

Gdy to so­bie spo­mi­na­ją.

Prze­sta­nie tro­chę

Stwo­rze­nia zaś nie­ro­zum­ne,

Wciór­nast­kie te rze­czy ziem­ne,

Też po so­bie po­ka­zu­ją,

Iż się stąd nie­co ra­du­ją:

Drze­wa swo­imi pącz­ka­mi,

List­ka­mi i też kwiat­ka­mi,

Któ­re wy­pusz­cza­ją z sie­bie

Na koż­dy rok o tej do­bie.

Znać to na łą­kach, na po­lach,

Di­stinc­te

Na gó­rach, w ogro­dziech, na ro­lach.

Wszy­tek się świat za­zie­le­niał,

Tak, by też więc prze­mo­wie chciał.

I słoń­ce te­raz in­ak­sze,

Di­stinc­te

Wyż­sze, cie­plej­sze, ja­śniej­sze.

Owa wciór­nast­ko stwo­rze­nie

Czu­je Pań­skie Zmar­twych­wsta­nie.

Prze­sta­nie tro­chę

To wszyt­ko my uwa­ża­jąc

I k temu się przy­kła­da­jąc,

Toch­my so­bie umy­śli­li

I na to się przy­pra­wi­li,

Iż­bych­my wam po­ka­za­li

I wier­sza­mi po­wia­da­li

Istą pra­wie hi­sto­ry­ją,

Z Pi­sma świę­te­go ze­bra­ną,

O Kry­sto­wym Zmar­twych­wsta­niu,

Ku na­sze­mu po­cie­sze­niu.

Roz­dział hi­sto­ry­jej

Któ­rą świę­tą hi­sto­ry­ją

Od­pra­wim czę­ścia­mi sze­ścią.

Pierw­szej czę­ści sum­ma

Z któ­rych pierw­sza o tym bę­dzie

Przy Ewan­je­li­jej wszę­dzie,

Jako bi­sku­pi z dru­gi­mi

Oso­ba­mi du­chow­ny­mi

Pi­ła­ta o to pro­si­li,

By grób Pań­ski osa­dzi­li

Z jego dwo­ru żoł­nie­rza­mi,

Za ich pie­nią­dze stró­ża­mi.

Wtó­rej czę­ści sum­ma

Wtó­ra o na­boż­nych pa­niach,

O trzech, a wszyt­ko Ma­ry­jach,

Któ­re ma­ści ku­po­wa­ły,

Co nimi po­ma­zać mia­ły

Pana Je­zu­so­we cia­ło,

Gdy w gro­bie wło­żo­ne było.

Trze­ciej czę­ści sum­ma

Trze­cia część bę­dzie o stró­żach,

O Pi­ła­to­wych żoł­nier­zach,

Przy gro­bie Pań­skim bę­dą­cych,

A cia­ła jego strze­gą­cych.

Czwar­tej czę­ści sum­ma

Część czwar­ta we­dług Da­wi­da

I krze­ści­jań­skie­go Kre­da

O tym się bę­dzie plą­ta­ła

I to roz­pa­mię­ta­wa­ła,

Jako Pan do pie­kieł stą­pił,

Ojce świę­te z nich wy­ba­wił.

Pią­tej i szó­stej czę­ści sum­ma

A pią­ta część z osta­tecz­ną

Będą mia­ły spra­wę spo­iną.

Zno­wu za­się o Ma­ry­jach,

O onych trzech świę­tych pa­niach,

Któ­re do gro­bu cho­dzi­ły,

By Pana Kry­sta ma­za­ły.

Po­tym o uka­zo­wa­niu

Pań­skim, po swym Zmar­twych­wsta­niu.

Prze­sta­nie tro­chę

A je­śli co ta­ko­we­go,

Do tego aktu świę­te­go,

W tej chwa­leb­nej hi­sto­ry­jej

Nad tekst świę­tej Ewan­je­liej

Bę­dziem przy­wo­dzić ską­di­nąd,

Nie po­czy­taj­cie nam za błąd.

Bo je­śli co przy­czy­ni­my,

Tedy z sta­rych Pa­trów mamy.

Osta­tek sami osądź­cie,

Je­śli nie tak jest na świe­cie,

Co my tu bę­dziem spo­mi­nać,

Nad Pi­smo świę­te przy­czy­niać.

Kto by nie miał czy­tać Ewan­je­li­jej mie­dzy hi­sto­ry­ją, tedy te sześć se­qu­en­tes ver­sus Pro­log prze­stą­pi, a po­cznie siód­my wiersz: "Wasz­mość się" etc.

A ten uczy­nim or­dy­nek

Przez te­raź­niej­szy akt wszy­tek:

Bę­dziem czyść po sen­ten­cy­jej

Tekst świę­tej Ewan­je­li­jej,

Z któ­re­jech­my uczy­ni­li

To, co bę­dziem spra­wo­wa­li.

Prze­sta­nie tro­chę

Wasz­mość się już uspo­kój­cie,

A rze­czy pil­no słu­chaj­cie.

A chcąc Wasz­mość mieć czuj­niej­sze

I też w słu­cha­niu pil­niej­sze,

Dla po­obied­nie­go spa­nia