Jak w kabarecie - ebook

ESTRADOWE BLASKI I (GŁÓWNIE) CIENIE

„Cała sala śpiewa z nami!” – intonował Jerzy Połomski, jeden z największych gwiazdorów PRL-u. I od razu cała sala nie tylko śpiewała, ale i kołysała się rytmicznie. Ba! Śpiewały, kołysały się sale, hale i amfiteatry od Bałtyku po Tatry i od Odry po Bug. Im piosenki artysty były częściej puszczane w jednym z czterech programów Polskiego Radia, a on sam pokazywany w jednym z dwóch programów TVP, tym więcej ludzi przychodziło zobaczyć występ na żywo. Andrzej Rosiewicz, stepujący piosenkarz, a przede wszystkim showman, którego szczyt popularności przypadł na lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte, przypomina, że w 1981 roku w samej Warszawie miał dwadzieścia koncertów w namiocie cyrku Intersalto. Namiot jednorazowo mieścił dwa i pół tysiąca widzów. „To liczby, o których teraz artyści mogą tylko marzyć. Ale wtedy nie było seriali w telewizji, więc ludzie chodzili na koncerty” – wspomina Rosiewicz. Występy poznańskiego kabaretu Tey w latach świetności wypełniały Salę Kongresową w Warszawie pięćdziesiąt sześć razy z rzędu, a w Wałbrzychu dał trzynaście występów w ciągu dwóch dni. Co do Sali Kongresowej, to pierwszym polskim artystą, którego samodzielny recital wypełnił to wnętrze kompletem publiczności, był Bohdan Łazuka, a przynajmniej on sam tak twierdzi. Rok po zwycięstwie na pierwszym festiwalu w Opolu miał komplet publiczności na czterech koncertach w listopadzie, a w grudniu 1964 roku – na ośmiu. W ogromnej Hali Ludowej we Wrocławiu Łazuka występował przy pełnej widowni przez cztery wieczory, co tamtejszy stary portier skomentował następująco: „Panie Łazuka, pan jesteś lepszy od Hitlera. On miał tutaj tylko jeden komplet”.

Nie gorzej wyglądała frekwencja na występach polskich gwiazd za granicą. Tłumy były, ale w krajach RWPG, czyli bloku wschodniego. Jerzego Połomskiego w Moskwie oklaskiwało dwanaście tysięcy osób, nie mniejszą liczbą fanów na koncertach mogła się pochwalić Maryla Rodowicz. Nikt zaś nie był w stanie równać się z popularnością Anny German w dawnym ZSRR: podczas jednego z tournée w Ałma Acie dała trzynaście koncertów w sali wypełnionej za każdym razem trzyipółtysięczną publicznością. Wizyta zaś w sklepie w Moskwie, kiedy ją rozpoznano, o mało nie skończyła się stratowaniem piosenkarki przez rozentuzjazmowanych wielbicieli. O takiej frekwencji na Zachodzie polscy artyści mogli tylko pomarzyć, występując głównie w polonijnych lokalach. Chociaż zdarzali się i tacy wykonawcy, których występy potrafiły wypełnić do ostatniego miejsca paryską Olimpię – to cygański zespół Roma, a jego historia była równie burzliwa, jak występy malownicze.

Jerzy Połomski – niekoronowany król estrady PRL-u. Na jego recitale przychodziły tłumy.

Fot. Radosław Nawrocki/Archiwum PWN

Andrzej Rosiewicz u zarania kariery występował z zespołem Asocjacja Hagaw, później wybrał drogę showmana solisty.

Fot. Grażyna Rutowska/Narodowe Archiwum Cyfrowe

Frontman zespołu Czerwone Gitary Seweryn Krajewski był obiektem westchnień ładniejszej części społeczeństwa PRL-u.

Fot. Grażyna Rutowska/Narodowe Archiwum Cyfrowe

Cygański zespół Roma był jednym z najlepszych towarów eksportowych polskiej estrady wysyłanym na Zachód.

Był rok 1971. „Zadzwonił do mnie Szymon Szurmiej, dyrektor Teatru Żydowskiego, i powiedział: »Słuchaj! Ty musisz zobaczyć ten zespół!«” – opowiada Zbigniew Napierała, w latach 1969–1974 dyrektor poznańskiej Estrady (Estrady były agencjami artystycznymi, które podlegały wydziałowi kultury urzędu wojewódzkiego lub miasta i na swoim terenie organizowały koncerty rozrywkowe). Roma, zespół założony jeszcze w 1948 roku, działał w tym czasie przy Teatrze Żydowskim. Skoro namawiał Szymon Szurmiej, człowiek z wielkim wyczuciem estradowym, Napierale nie pozostawało nic innego, jak wsiąść w pociąg i przyjechać do Warszawy. Towarzyszył mu ówczesny zastępca Sławomir Pietras, wielki znawca opery i operetki. Panowie dotarli do teatru, który zajmował budynek stojący w miejscu, gdzie obecnie wznosi się hotel Victoria. „W portierni siedzi portier z długimi pejsami. Przedstawiamy się, mówimy, że jesteśmy z Poznania. On wykręca numer na tarczy telefonu i mówi tak: »Panie dyrektorze, przyjechało takich jakichś dwóch facetów z Poznania. Czy pan jest, czy pana nie ma?«” – wspomina Napierała. Dla tych dwóch „facetów z Poznania” dyrektor Szurmiej oczywiście w pracy był. Razem obejrzeli bajecznie kolorowy i żywiołowy, z wpadającymi w ucho charakterystycznymi cygańskimi melodiami, doskonale przyjmowany przez publiczność występ i dyrektor poznańskiej Estrady postanowił przejąć zespół do swojej stajni artystycznej i zrobić z niego cygańskie Mazowsze. Na przeszkodzie jednak stało kilka spraw. To był wspaniały żywiołowy zespół, ale całkowicie amatorski. Muzycy i tancerze występujący w Romie byli przywiązani do tradycji, bardzo muzykalni, lecz problemem stało się chociażby przekonanie ich do takiego wyćwiczenia pieśni i tańców, aby podczas każdego występu wykonywali je w ten sam sposób. Żeby można było myśleć o dużych koncertach w kraju i za granicą, należało spektakl przygotować w sposób maksymalnie profesjonalny, a przede wszystkim dostać na to zgodę starszyzny. Był to czas, kiedy „wozy kolorowe” przeszły do historii, a przyzwyczajonych do życia nomadów Romów zmuszano do osiedlania się. Trzon zespołu pochodził z Krakowa i tam na rozmowy pojechał dyrektor Napierała. „Pamiętam to mieszkanie – było jak wóz cygański w bloku – z żyrandolami, kryształami i kartoflami w przedpokoju, nieomal kury gdakały. A mnie ta cygańskość pociągała” – opowiada Napierała. Trzon zespołu tworzyli przedstawiciele trzech rodzin: Iszkiewiczów, Madziarowiczów i Stefanowiczów. Napierała przede wszystkim namówił do udziału w występach starszyznę cygańską – wchodziła na scenę barwnym korowodem, co nadawało spektaklowi waloru autentyczności. Żeby zapewnić odpowiedni poziom muzyczny, został specjalnie zaangażowany skrzypek solista. Estrada kupiła nawet najlepsze w Poznaniu cymbały, ale nie znalazła nikogo, kto mógłby na nich zagrać. Choreografię przygotowali doskonali tancerze z poznańskiego Teatru Wielkiego, Teresa Kujawa i Conrad Drzewiecki, a przepiękne kostiumy zaprojektowała scenograf również związana z tamtejszą operą, Zofia Wierchowicz. Dyrektorem naczelnym był Napierała, artystycznym zaś – Władysław Iszkiewicz. Tak wzmocniony zespół mógł się już pokazać publiczności i w kraju, i za granicą.

To, czy ktoś wystąpi za granicą, w równej mierze zależało od zaproszenia przez tamtejszego impresaria, jak i od urzędnika Polskiej Agencji Artystycznej Pagart. „To oni decydowali, czy dostaniemy paszport, czy nie. Pracowało tam sporo ubeków. Każdy drżał, żeby urzędnik krzywo na niego nie spojrzał. Stało się na korytarzu i czekało na decyzję – będzie kontrakt czy nie” – wspomina Maryla Rodowicz. Paszport w czasach PRL-u, zwłaszcza w latach osiemdziesiątych, był prawdziwym obiektem pożądania – trudno było go zdobyć, a bardzo łatwo utracić. Muzykowi z zespołu Rodowicz zabrano go za to, że podczas trasy w ZSRR na oficjalnym bankiecie wzniósł toast: „Za następną rewolucję i drugi wystrzał z Aurory”. W urzędzie paszportowym odmówiono wydania dokumentu, gdyż muzyk za wschodnią granicą „kontaktował się z podejrzanym elementem i woził tam niepożądane publikacje”. „Agnieszka Osiecka poradziła mi, żebym poszła do Kiszczaka, który niedawno, za czyimś wstawiennictwem, zwolnił jej znajomego poetę z więzienia w Białołęce. Zadzwoniłam więc na Rakowiecką i poprosiłam o spotkanie. Kiszczak zgodził się mnie przyjąć. Ponure gmaszysko, w środku długie korytarze. Wartownik zaprowadził mnie do gabinetu generała. Siedział tyłem do okna, twarz ukryta w cieniu, ja naprzeciw niego, jak na przesłuchaniu. Interwencja okazała się skuteczna, Florek dostał paszport i pojechaliśmy na trasę. Nie zapomnę jednak żartu generała: »No dobrze, niech ten muzyk przyjdzie, to mu zerwiemy paznokcie«” – wspomina Maryla Rodowicz.