Jesteś zagadką - ebook

Rozdział 1

Sie­dzia­łam i słu­cha­łam, jak moja naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka roz­wo­dzi się na te­mat swo­je­go ostat­nie­go fa­ce­ta, któ­ry oka­zał się nie­wy­pa­łem.

– Ko­niec z męż­czy­zna­mi! – oznaj­mił mi sta­now­czo jej głos w słu­chaw­ce.

Za­krztu­si­łam się swo­ją lat­te, nie­mal oplu­wa­jąc let­nim pły­nem ekran kom­pu­te­ra.

– Na pew­no, Liz.

Moja przy­ja­ciół­ka ja­koś cią­gle nie po­tra­fi­ła zro­zu­mieć, że wy­rwa­nie fa­ce­ta z baru o dru­giej w nocy to nie­ko­niecz­nie do­bry wstęp do praw­dzi­we­go związ­ku. Nie mia­łam za­mia­ru strzę­pić so­bie ję­zyk, tłu­ma­cząc jej to nie wia­do­mo któ­ry już raz. Była peł­na sprzecz­no­ści. Jej ży­cie to­wa­rzy­skie w ni­czym nie ustę­po­wa­ło te­le­wi­zyj­ne­mu re­ali­ty show z pa­nien­ka­mi go­to­wy­mi na wszyst­ko.

– We­zmę przy­kład z cie­bie. Chło­pa­ki na ba­te­rie ni­g­dy nie za­wo­dzą, praw­da, Ash­lyn? – za­chi­cho­ta­ła mi do ucha.

Ner­wo­wo prze­łknę­łam łyk kawy. Bra­wo. Do­brze wie­dzieć, co naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka tak na­praw­dę o mnie my­śli.

– Nie ma spra­wy, ku­pię więk­szy za­pas ba­te­rii – od­po­wie­dzia­łam w rów­nie żar­to­bli­wym to­nie.

Za­wsze uwa­ża­łam, że Liz ma zbyt wy­gó­ro­wa­ne po­trze­by sek­su­al­ne. Mnie sa­mej zwy­kle wy­star­cza­ła sa­tys­fak­cja z prze­brnię­cia przez ko­lej­ny mę­czą­cy wy­kład na stu­diach dok­to­ranc­kich i od cza­su do cza­su za­ba­wa z wi­bra­to­rem.

Gdy spoj­rza­łam na ekran kom­pu­te­ra, za­uwa­ży­łam w skrzyn­ce od­bior­czej nowy e-mail. Nadaw­cą był pro­fe­sor Clan­cy, a ty­tuł brzmiał: „Pro­po­zy­cja te­ma­tu pra­cy”.

Od­su­nę­łam te­le­fon nie­co da­lej od ucha, żeby choć na chwi­lę ode­rwać się od mo­no­lo­gu Liz, i za­czę­łam czy­tać na­pi­sa­ną ofi­cjal­nym ję­zy­kiem wia­do­mość, krzy­wiąc się jed­no­cze­śnie na myśl o tym, że le­d­wie przed chwi­lą ga­da­łam o wi­bra­to­rach. Tak, Liz mia­ła ra­cję. Od dwóch lat była to je­dy­na ak­tyw­ność sek­su­al­na w moim ży­ciu. Kom­plet­nie nie mia­łam cza­su na praw­dzi­wy zwią­zek, a ni­g­dy nie in­te­re­so­wał mnie przy­god­ny seks. Mu­sia­łam na­wią­zać bliż­szą re­la­cję, by od­dać ko­muś swo­je cia­ło.

– Liz, mu­szę koń­czyć. Za­dzwo­nię wie­czo­rem – rzu­ci­łam i roz­łą­czy­łam się, za­nim zdą­ży­ła co­kol­wiek po­wie­dzieć, jed­nak mo­gła­bym przy­siąc, że sły­szę w te­le­fo­nie jej śmiech.

Za­mknę­łam lap­top i wy­bra­łam nu­mer pro­fe­so­ra, li­cząc, że jak zwy­kle za­sta­nę go w pra­cy, z któ­rej prak­tycz­nie nie wy­cho­dził. Był praw­dzi­wą le­gen­dą na uni­wer­sy­te­cie i w krę­gach na­uko­wych, mo­głam więc uwa­żać się za szczę­ścia­rę, że zgo­dził się zo­stać moim pro­mo­to­rem. Pod­niósł słu­chaw­kę po trze­cim sy­gna­le.

– Mia­łem cie­ka­wy te­le­fon od dok­to­ra An­drew­sa – oznaj­mił na wstę­pie. – Za­wsze w ten spo­sób roz­po­czy­nał roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną – żad­nych grzecz­no­ścio­wych wstę­pów, żad­ne­go „wi­tam, jak się masz”. Od razu prze­cho­dził do sed­na. – Cho­dzi o jed­ne­go z jego pa­cjen­tów. Chy­ba zna­la­złem obiekt ba­daw­czy do two­jej pra­cy na te­mat amne­zji.

Za­sta­na­wia­li­śmy się wspól­nie nad te­za­mi mo­je­go dok­to­ra­tu, któ­re za­pew­ni­ły­by mi uzy­ska­nie gran­tu i jed­no­cze­śnie umoż­li­wi­ły­by sta­ra­nia o pu­bli­ka­cję z dzie­dzi­ny psy­cho­lo­gii be­ha­wio­ral­nej, któ­rą się zaj­mo­wa­łam. Te­mat amne­zji fa­scy­no­wał mnie od daw­na. Cza­sa­mi na­wet fan­ta­zjo­wa­łam, że do­brze by­ło­by ją mieć i w ten spo­sób po­zbyć się wszyst­kich bo­le­snych wspo­mnień z okre­su do­ra­sta­nia. Pro­fe­sor Clan­cy na­dal coś mó­wił. Wy­tę­ży­łam uwa­gę, przy­słu­chu­jąc się, jak stresz­cza mi hi­sto­rię męż­czy­zny przy­wie­zio­ne­go kil­ka dni temu do szpi­ta­la Nor­th­we­stern Me­mo­rial. Le­ka­rze mó­wi­li, że nic nie pa­mię­ta.

– Jest pan ge­nial­ny, pro­fe­so­rze.

Wie­dzia­łam, że to za­da­nie ide­al­ne dla mnie. Oczy­ma wy­obraź­ni już wi­dzia­łam swo­je na­zwi­sko i pra­cę na te­mat amne­zji opu­bli­ko­wa­ną w pre­sti­żo­wym cza­so­pi­śmie me­dycz­nym… Je­śli to nie bę­dzie wy­star­cza­ją­cym do­wo­dem, że do cze­goś do­szłam, to sama nie wiem, co jesz­cze mogę zro­bić.

– Jest jed­nak je­den pro­blem.

– To zna­czy?

– Pa­cjent zo­stał aresz­to­wa­ny za mor­der­stwo, któ­re­go nie pa­mię­ta.

Sku­biąc pa­znok­cie, cze­ka­łam na dal­sze wy­ja­śnie­nia pro­fe­so­ra.

– Aresz­to­wa­no go na miej­scu zbrod­ni, tuż obok męż­czy­zny, któ­ry zo­stał tak moc­no po­bi­ty, że trze­ba go było iden­ty­fi­ko­wać na pod­sta­wie sta­nu uzę­bie­nia.

Prze­szedł mnie mi­mo­wol­ny dreszcz.

– Jezu…

– Tak… Może to jesz­cze prze­my­ślisz, Ash?

– Nie, chcę z nim pra­co­wać.

– Spo­dzie­wa­łem się ta­kiej od­po­wie­dzi. Chciał­bym cię tyl­ko ostrzec i upew­nić się, że wiesz, w co się pa­ku­jesz.

– Oczy­wi­ście. Dzię­ku­ję, pro­fe­so­rze. Pro­szę po­wie­dzieć, czy coś jesz­cze o nim wia­do­mo? – spy­ta­łam, chcąc wy­do­być z nie­go jak naj­wię­cej in­for­ma­cji.

– Nie pa­mię­ta nic ze swo­jej prze­szło­ści. Na­wet wła­sne­go imie­nia.

– Brzmi obie­cu­ją­co…

Już wcze­śniej roz­wa­ża­li­śmy za­ję­cie się te­ma­tem skut­ków amne­zji i jej wpły­wu na psy­chi­kę, ale pro­ble­mem był ogra­ni­czo­ny do­stęp do obiek­tów ba­daw­czych. Chcia­łam na­pi­sać coś świe­że­go i od­kryw­cze­go, a nie opie­rać się tyl­ko na ar­ty­ku­łach z ar­chi­wal­nych nu­me­rów cza­so­pism me­dycz­nych.

– Umó­wi­łem cię na spo­tka­nie z dok­to­rem An­drew­sem, jego le­ka­rzem. Masz czas ju­tro rano?

– Oczy­wi­ście.

Na­wet gdy­bym mia­ła ja­kieś pla­ny, i tak na­tych­miast bym je od­wo­ła­ła.

Po za­koń­cze­niu roz­mo­wy przej­rza­łam do­ku­men­ty, któ­re pro­fe­sor Clan­cy prze­słał mi w e-ma­ilu, po­tem za­czę­łam się przy­go­to­wy­wać do swo­je­go pierw­sze­go spo­tka­nia z pa­nem N.N.

***

Od­sta­wi­łam ku­bek z kawą na brzeg umy­wal­ki i prze­cze­sa­łam wło­sy pal­ca­mi. Co­dzien­nie rano spę­dza­łam spo­ro cza­su przed lu­strem, żeby jako tako je uło­żyć. Za­zwy­czaj no­si­łam koń­ski ogon, ale po­nie­waż dziś szcze­gól­nie za­le­ża­ło mi na pro­fe­sjo­nal­nym wy­glą­dzie, wy­pro­sto­wa­łam je, na ile to było moż­li­we, a po­tem za­ło­ży­łam grzecz­nie za uszy.

Wtar­łam w po­licz­ki pod­kład na­wil­ża­ją­cy, roz­my­śla­jąc o in­for­ma­cjach, ja­kie prze­słał mi pro­fe­sor Clan­cy. Męż­czy­zna rasy bia­łej, dwa­dzie­ścia kil­ka lat, sto osiem­dzie­siąt pięć cen­ty­me­trów wzro­stu, osiem­dzie­siąt sie­dem ki­lo­gra­mów wagi, zero pa­mię­ci. Cał­ko­wi­ta amne­zja. W jego kar­to­te­ce zna­la­zła się rów­nież wzmian­ka o tym, że ma pro­ble­my emo­cjo­nal­ne, bę­dą­ce naj­praw­do­po­dob­niej re­zul­ta­tem tra­ge­dii, jaka go spo­tka­ła. Od­zna­cza się po­nad­prze­cięt­ną in­te­li­gen­cją i zdol­no­ścia­mi ko­mu­ni­ka­cyj­ny­mi, a mimo to za­my­ka się w so­bie i od­ma­wia współ­pra­cy. Żad­nych zna­mion, do­bry stan zdro­wia, dwa ta­tu­aże, ob­rze­za­ny. Czu­łam, że na­ru­szam jego pry­wat­ność, ma­jąc do­stęp do tylu in­for­ma­cji na jego te­mat, ale per­spek­ty­wa spo­tka­nia z nim wy­wo­ły­wa­ła u mnie dresz­czyk emo­cji.

By­łam zbyt zde­ner­wo­wa­na, żeby co­kol­wiek zjeść. Przy­go­to­wa­na wcze­śniej grzan­ka le­ża­ła obok lap­to­pa nie­tknię­ta, a po­nie­waż wy­sty­gła, bez żalu wy­rzu­ci­łam ją do śmie­ci. Po­tem zła­pa­łam plik do­ku­men­tów od pro­fe­so­ra i skie­ro­wa­łam się w stro­nę wyj­ścia. Po­my­śla­łam, że rów­nie do­brze mogę ja­koś wy­ko­rzy­stać swo­ją bez­sen­ność i po­ja­wić się w szpi­ta­lu nie­co wcze­śniej.

Dwa­na­ście prze­cznic, ja­kie dzie­li­ły mnie od Nor­th­we­stern Me­mo­rial przy uli­cy Hu­ron, po­ko­na­łam pie­szo. Gdy w ze­szłym roku prze­pro­wa­dzi­łam się do Chi­ca­go, żeby pi­sać dok­to­rat u pro­fe­so­ra Clan­cy’ego, sprze­da­łam sa­mo­chód, bo nie było mnie stać na zło­dziej­skie opła­ty, ja­kie po­bie­ra­no za par­ko­wa­nie w cen­trum mia­sta.

Na­ci­snę­łam gu­zik win­dy i wje­cha­łam na trze­cie pię­tro. Po po­ran­nym dzie­się­cio­ki­lo­me­tro­wym bie­gu i dwu­dzie­sto­mi­nu­to­wym spa­ce­rze do szpi­ta­la moje nogi nie po­ra­dzi­ły­by so­bie ze scho­da­mi. Do­dat­ko­wo zy­ski­wa­łam w ten spo­sób chwi­lę spo­ko­ju, żeby ze­brać my­śli przed spo­tka­niem z dok­to­rem An­drew­sem. Pod­cią­gnę­łam pa­sek od tor­by z lap­to­pem wy­żej na ra­mię i zgar­nę­łam wło­sy z kar­ku, żeby się nie­co ochło­dzić. Chwi­lę póź­niej drzwi win­dy się roz­su­nę­ły, a ja, po­dą­ża­jąc za umiesz­czo­ny­mi na ścia­nie wska­zów­ka­mi, uda­łam się do re­cep­cji. Pie­lę­gniar­ka skie­ro­wa­ła mnie do po­ko­ju kon­sul­ta­cji, gdzie mia­łam cze­kać na dok­to­ra An­drew­sa.

Gdy tyl­ko usia­dłam, wy­ję­łam z tecz­ki do­ku­men­ty, ukła­da­jąc je przed sobą w rów­ny sto­sik. Dok­tor na pew­no był za­ję­ty, więc spo­dzie­wa­łam się, że będę mu­sia­ła tro­chę po­cze­kać. Nie­za­leż­nie od tego, czy le­ka­rze na­praw­dę mie­li aku­rat ro­bo­tę, czy tyl­ko spra­wia­li wra­że­nie za­pra­co­wa­nych, żeby oka­zać swo­ją wyż­szość i do­dać so­bie po­wa­gi, prak­tycz­nie za­wsze ka­za­li czło­wie­ko­wi na sie­bie cze­kać.

Po­wo­li przy­zwy­cza­ja­łam się do my­śli, że naj­da­lej za rok przed moim na­zwi­skiem rów­nież po­ja­wi się ty­tuł dok­to­ra. Oczy­wi­ście, jest ogrom­na róż­ni­ca mię­dzy stop­niem dok­tor­skim a ty­tu­łem dok­to­ra me­dy­cy­ny, ale ni­g­dy nie mia­łam za­mia­ru zo­stać le­ka­rzem. Ba­brać się w krwi i pły­nach ustro­jo­wych? Wiel­kie dzię­ki! Wzdry­gnę­łam się na samą myśl, że mia­ła­bym się czymś ta­kim zaj­mo­wać. Nie, zde­cy­do­wa­nie wo­la­łam pra­cę na­uko­wą. Szcze­rze mó­wiąc, po­cząt­ko­wo wca­le nie my­śla­łam o dok­to­ra­cie, ale stu­dia tak mi się spodo­ba­ły, że po na­pi­sa­niu li­cen­cja­tu z so­cjo­lo­gii i uzy­ska­niu stop­nia ma­gi­stra z psychologii postanowiłam je kontynuować. Nie czułam się jeszcze gotowa, by robić coś innego, więc zdecydowałam się na program doktorancki i tak oto wylądowałam w tym miejscu.

Wy­gła­dza­łam brze­gi kar­tek, za­mie­rza­jąc po­now­nie je przej­rzeć – mimo że zna­łam je już pra­wie na pa­mięć – gdy drzwi na­gle się otwo­rzy­ły. Ze­rwa­łam się na rów­ne nogi, wy­cią­ga­jąc rękę, by przy­wi­tać się z dok­to­rem An­drew­sem. W bia­łym far­tu­chu i z przy­pró­szo­ny­mi si­wi­zną skroń­mi ide­al­nie pa­so­wał do po­pu­lar­nych wy­obra­żeń o le­ka­rzu.

– Pan­na Dra­ke? – za­py­tał, od­wza­jem­nia­jąc uścisk i dwu­krot­nie po­trzą­sa­jąc moją dło­nią.

– Tak, ale pro­szę mi mó­wić Ash­lyn.

Po wy­mia­nie uprzej­mo­ści i paru aneg­dot­kach na te­mat pro­fe­so­ra Clan­cy’ego, któ­re­go dok­tor An­drews znał z cza­sów, gdy obaj stu­dio­wa­li na uni­wer­sy­te­cie Loy­ola, le­karz zdjął oku­la­ry i po­tarł pal­ca­mi skro­nie.

– Z tego, co się do­wie­dzia­łem, zaj­mu­jesz się psy­cho­lo­gicz­ny­mi skut­ka­mi amne­zji i dla­te­go za­in­te­re­so­wał cię je­den z na­szych pa­cjen­tów.

– Wła­śnie tak. Mam za­miar do wio­sny sfor­mu­ło­wać tezy pra­cy dok­tor­skiej, więc chcę ze­brać jak naj­wię­cej in­for­ma­cji z wy­wia­dów i…

– Cze­kaj, cze­kaj… Wąt­pię, że Bob… to zna­czy pro­fe­sor Clan­cy, wła­ści­wie ci to wszyst­ko wy­ja­śnił. Kie­dy roz­ma­wia­li­śmy wczo­raj przez te­le­fon, było sły­chać, jak bar­dzo eks­cy­tu­je się tym przy­pad­kiem, ale po­win­naś wie­dzieć, że mamy do czy­nie­nia z bar­dzo cho­rym czło­wie­kiem. Ra­dzę ci, że­byś wy­bra­ła so­bie inny obiekt ba­daw­czy. On jest nie­bez­piecz­ny i nie­prze­wi­dy­wal­ny. Po­win­ni się nim za­jąć pro­fe­sjo­na­li­ści.

Jego pro­tek­cjo­nal­ny ton za­dzia­łał na mnie ni­czym ku­beł zim­nej wody. Całe ży­cie to­czy­łam boje z ludź­mi, któ­rzy mnie nie do­ce­nia­li. Ko­muś ta­kie­mu jak ja, wy­cho­wa­ne­mu w De­tro­it przez pra­cu­ją­ce­go fi­zycz­nie ojca al­ko­ho­li­ka, z re­gu­ły nie zda­rza­ło się pi­sać dok­to­ra­tu, i to przed ukoń­cze­niem dwu­dzie­ste­go pią­te­go roku ży­cia. To prze­świad­cze­nie było moją siłą na­pę­do­wą. Pra­gnę­łam udo­wod­nić wszyst­kim, jak bar­dzo się mylą.

– Z ca­łym sza­cun­kiem, dok­to­rze An­drews, ale je­stem dok­to­rant­ką, a nie li­ce­alist­ką pi­szą­cą wy­pra­co­wa­nie z lek­tu­ry. Prze­pro­wa­dza­łam już wcze­śniej wy­wia­dy z więź­nia­mi. – Nie wi­dzia­łam po­trze­by, by go in­for­mo­wać, że mia­ło to miej­sce na stu­diach ma­gi­ster­skich i od­by­wa­ło się wy­łącz­nie za po­śred­nic­twem kom­pu­te­ra. – Dam so­bie radę.

Spu­ścił wzrok, jak­by na­gle zdał so­bie spra­wę, że mnie ob­ra­ził. Kie­dy po­now­nie spoj­rzał mi w oczy, jego wy­raz twa­rzy nie­co zła­god­niał.

– Nie zro­zum mnie źle. Bob wy­ra­ża się o to­bie w sa­mych su­per­la­ty­wach, a ja na­praw­dę chciał­bym ci po­móc. Ra­dzę ci jed­nak, że­byś zre­zy­gno­wa­ła z tego pa­cjen­ta.

– Wiem, że aresz­to­wa­no go za mor­der­stwo. To mi nie prze­szka­dza, nie je­stem spe­cjal­nie wraż­li­wa. Chcę się z nim spo­tkać.

– No cóż – rzu­cił, ki­wa­jąc gło­wą. – Szcze­rze mó­wiąc, nie spo­dzie­wa­łem się, że uda mi się od­wieść cię od tego po­my­słu, ale mu­sia­łem spró­bo­wać. Wi­dać, udzie­li­ły ci się me­to­dy pra­cy Boba – do­dał, si­ląc się na uśmiech.

Pro­fe­sor Clan­cy był jed­nym z naj­bar­dziej za­an­ga­żo­wa­nych wy­kła­dow­ców, ja­kich spo­tka­łam. Prak­tycz­nie żył tyl­ko jed­nym: swo­ją pra­cą. Głów­nie z tego po­wo­du dia­bel­nie go sza­no­wa­łam.

– Oto kar­to­te­ka pa­cjen­ta, pro­wa­dzo­na od mo­men­tu, gdy się nim zaj­mu­ję. – Dok­tor An­drews wrę­czył mi tecz­kę wy­pcha­ną pa­pie­ra­mi. – W tej chwi­li jest spo­koj­ny, ale wcze­śniej mie­li­śmy z nim tro­chę kło­po­tów.

– Kło­po­tów? – zdzi­wi­łam się, pod­no­sząc wzrok znad pa­pie­rów.

– Prze­wie­zio­no go tu trzy dni temu ze szpi­ta­la miej­skie­go. Już pierw­sze­go dnia za­ata­ko­wał sa­ni­ta­riu­sza, któ­ry pró­bo­wał zro­bić mu za­strzyk.

– Co spro­wo­ko­wa­ło atak?

– Naj­pierw za­czął krzy­czeć, do­ma­ga­jąc się in­for­ma­cji o tym, dla­cze­go go tu prze­trzy­mu­je­my, kim jest i co o nim wie­my. Nie pa­mię­tał nic na te­mat mor­der­stwa. Kie­dy po­ja­wi­ła się po­li­cja i po­ka­za­ła mu zdję­cia z miej­sca zbrod­ni, za­ła­mał się i nie od­zy­wał do ni­ko­go przez dwa dni. A po­tem po pro­stu stra­cił pa­no­wa­nie nad sobą. – Dok­tor po­trzą­snął gło­wą, jak­by uzna­wał za coś dziw­ne­go, że czło­wiek może nie da­wać so­bie rady z cał­ko­wi­cie dla nie­go nową sy­tu­acją. – Chło­pak, któ­re­go za­ata­ko­wał, był od nie­go dwa razy cięż­szy. Mu­sie­li­śmy mu za­ło­żyć na twa­rzy osiem szwów.

Z tru­dem prze­łknę­łam śli­nę, czu­jąc na­gle su­chość w gar­dle.

– Pacjent tłumi w sobie gniew i agresję. Powinnaś wziąć to pod uwagę, skoro będziesz przebywać z nim w tym samym pokoju, ale jakoś wątpię, żebyś posłuchała mojej przestrogi. – Andrews uśmiechnął się, ale było widać, że traktuje swoje słowa poważnie.

– Pro­szę mnie do nie­go za­pro­wa­dzić. – Mój głos brzmiał spo­koj­nie, mimo zde­ner­wo­wa­nia. Przy­szło mi do gło­wy, że w ra­zie cze­go je­stem prze­cież w szpi­ta­lu, ale ta myśl ja­koś nie­szcze­gól­nie mnie uspo­ko­iła.

Dok­tor otwo­rzył drzwi i zgar­nął le­żą­ce na sto­le do­ku­men­ty.

– W tej chwi­li śpi, ale po­nie­waż je­steś upar­ta, mo­żesz się z nim zo­ba­czyć. Nie mam po­ję­cia, czy zgo­dzi się z tobą roz­ma­wiać, tym bar­dziej że nie­szcze­gól­nie za mną prze­pa­da.

Kie­dy do­tar­li­śmy do po­ko­ju nu­mer trzy­sta czte­ry, któ­re­go pil­no­wał po­li­cjant w cy­wi­lu, za­trzy­ma­łam się przed drzwia­mi, mó­wiąc:

– Bar­dzo prze­pra­szam, dok­to­rze, ale chcia­ła­bym wejść sama. – Nie mia­łam po­ję­cia, skąd wziął mi się ten po­mysł, ale prze­czu­wa­łam, że pa­cjent może się oka­zać bar­dziej skłon­ny do współ­pra­cy, je­śli nie bę­dzie ze mną An­drew­sa.

Dok­tor zmie­rzył mnie wzro­kiem, marsz­cząc brwi. Miał tyle lat, że mógł­by być moim oj­cem, i było wy­raź­nie wi­dać, że oba­wia się o moje bez­pie­czeń­stwo.

– Dam so­bie radę – za­pew­ni­łam go, kła­dąc dłoń na jego ra­mie­niu.

Ski­nął nie­chęt­nie gło­wą i dał znak po­li­cjan­to­wi, żeby otwo­rzył drzwi.

We­szłam do chłod­nej, ską­po oświe­tlo­nej szpi­tal­nej sali, gdzie na wą­skim łóż­ku le­żał po­grą­żo­ny we śnie męż­czy­zna, kom­plet­nie nagi, nie li­cząc bia­łe­go prze­ście­ra­dła okry­wa­ją­ce­go go od pasa w dół. Wi­docz­ne na nim wy­brzu­sze­nie wska­zy­wa­ło, że ma erek­cję. Poza tym ro­bił wra­że­nie cał­kiem spo­koj­ne­go.

Po­de­szłam bli­żej, chcąc mu się le­piej przyj­rzeć. Był ude­rza­ją­co przy­stoj­ny: gę­ste brą­zo­we wło­sy, moc­no za­ry­so­wa­na szczę­ka, peł­ne usta i wy­rzeź­bio­ny tors. Jego cia­ło skła­da­ło się nie­mal z sa­mych mię­śni – miał atle­tycz­ną syl­wet­kę, bez śla­du tłusz­czu.

Na­gle jego po­wie­ki za­drża­ły i wy­dał z sie­bie ci­che stęk­nię­cie.

Po­czu­łam się jak in­truz, sto­jąc tam i ga­piąc się na nie­go. W brzu­chu czu­łam mro­wie­nie, zu­peł­nie jak­by ktoś lada chwi­la miał mnie przy­ła­pać na czymś nie­sto­sow­nym. Męż­czy­zna le­żą­cy na szpi­tal­nym łóż­ku mógł­by z po­wo­dze­niem wy­stą­pić w roli mo­de­la w re­kla­mie per­fum „Za­pach obłę­du”. Za­ci­snę­łam war­gi, żeby po­wstrzy­mać się od uśmie­chu, ale myśl ta nie­co roz­luź­ni­ła na­pię­cie to­wa­rzy­szą­ce tej sy­tu­acji.

Pa­trzy­łam, jak śpi – męż­czy­zna z krwi i ko­ści, bar­dzo atrak­cyj­ny i nie­sa­mo­wi­cie mę­ski. Bez­po­śred­ni kon­takt z nim oka­zał się kom­plet­nie in­nym do­świad­cze­niem niż czy­ta­nie in­for­ma­cji na jego te­mat przy sto­le we wła­snym miesz­ka­niu. Ten czło­wiek był czy­imś sy­nem. Przy­ja­cie­lem. Ko­chan­kiem. Czy ktoś go szu­kał? Wie­dzia­łam od pro­fe­so­ra Clan­cy’ego, że nie zgło­szo­no za­gi­nię­cia żad­nej oso­by od­po­wia­da­ją­cej jego ry­so­pi­so­wi. Kim w ta­kim ra­zie był, nim roz­pły­nął się w po­wie­trzu?

Po­czu­łam ukłu­cie w ser­cu. Jak to, nikt nie zgło­sił jego za­gi­nię­cia? I co wy­wo­ła­ło u nie­go cał­ko­wi­ty za­nik pa­mię­ci?

Mój wzrok za­trzy­mał się na jed­nym z dwóch ta­tu­aży opi­sa­nych w jego kar­to­te­ce – Lo­gan, imię wy­ta­tu­owa­ne kur­sy­wą na we­wnętrz­nej stro­nie bi­cep­sa. Kim był Lo­gan? Może bra­tem albo przy­ja­cie­lem. Ale kto uwiecz­nia imię przy­ja­cie­la w taki spo­sób? Po­my­śla­łam, że może jest ge­jem, a Lo­gan to jego ko­cha­nek. Szyb­ko jed­nak od­rzu­ci­łam tę myśl.

Jego ob­ra­że­nia już pra­wie się za­go­iły. Je­dy­ny­mi po­zo­sta­ło­ścia­mi po nich był wstrząs mó­zgu oraz bla­da, pra­wie zu­peł­nie już nie­wi­docz­na bli­zna na pod­bród­ku.

Na­gle za mo­imi ple­ca­mi otwo­rzy­ły się drzwi. Od­wró­ci­łam się gwał­tow­nie, żeby za­pew­nić dok­to­ra An­drew­sa, że chcę zo­stać sama, ale za­miast nie­go po­ja­wił się pie­lę­gniarz w nie­bie­skim far­tu­chu, nio­sąc tacę z pla­sti­ko­wym dzban­kiem na­peł­nio­nym wodą. Znie­cier­pli­wio­na wy­wró­ci­łam ocza­mi. By­łam nie­mal pew­na, że to dok­tor przy­słał tu­taj tego bied­ne­go chło­pa­ka, żeby spraw­dził, co ze mną. Pie­lę­gniarz po­sta­wił tacę na sto­li­ku i skie­ro­wał się z po­wro­tem do drzwi. W tej sa­mej chwi­li męż­czy­zna na łóż­ku uniósł gło­wę znad po­dusz­ki, żeby zo­ba­czyć, co się dzie­je. Może nie­zbyt go ta cała sy­tu­acja za­in­te­re­so­wa­ła, a może za­dzia­ła­ły le­kar­stwa, któ­ry­mi go fa­sze­ro­wa­li, w każ­dym ra­zie jego gło­wa nie­mal na­tych­miast opa­dła z po­wro­tem na po­dusz­kę. Prze­krę­cił się przy tym na bok, wy­cią­ga­jąc przed sie­bie sku­te kaj­dan­ka­mi ręce, i po­ru­szył uwię­zio­ny­mi nad­garst­ka­mi.

Pie­lę­gniarz prze­niósł wzrok z pa­cjen­ta na mnie. Ski­nę­łam gło­wą na znak, że u mnie wszyst­ko w po­rząd­ku i może so­bie iść, mimo że ser­ce moc­no wa­li­ło mi w pier­siach i z tru­dem za­cho­wy­wa­łam spo­kój.

Wcze­śniej nie za­uwa­ży­łam, że pa­cjent jest za­ku­ty w kaj­dan­ki, po­nie­waż ręce miał scho­wa­ne pod szpi­tal­ną po­ście­lą.

– Pro­szę po­cze­kać!

Pie­lę­gniarz za­trzy­mał się przy drzwiach i od­wró­cił w moją stro­nę.

– Pro­szę mu zdjąć kaj­dan­ki.

Le­żą­cy na łóż­ku męż­czy­zna po raz pierw­szy otwo­rzył oczy. Nie mia­łam bla­de­go po­ję­cia, że w ogó­le może ist­nieć tak cu­dow­ny orze­cho­wy od­cień… Za­czer­wie­ni­łam się, gdy cała jego uwa­ga sku­pi­ła się na mnie. Wy­raź­nie igno­ro­wał sto­ją­ce­go obok pie­lę­gnia­rza.

N.N. nie było się dla nie­go od­po­wied­nim okre­śle­niem. Nie wiem dla­cze­go, ale imię wy­ta­tu­owa­ne na jego ra­mie­niu spra­wi­ło, że w my­ślach za­czę­łam na­zy­wać go Lo­ga­nem.

– Nie mogę tego zro­bić – za­pro­te­sto­wał sta­now­czo pie­lę­gniarz, przy­po­mi­na­jąc mi na­gle o swo­jej obec­no­ści.

– Masz klu­cze? – spy­ta­łam.

– Tak – po­twier­dził.

– W ta­kim ra­zie mo­żesz. Roz­kuj go.

Po­trzą­snął gło­wą, jak­by wła­śnie do nie­go do­tar­ło, że zna­lazł się w jed­nej sali nie z jed­nym, ale z dwo­ma sza­leń­ca­mi.

– Nie­źle po­kie­re­szo­wał Ter­ry’emu twarz. A pani jest za ład­na, żeby skoń­czyć jak on.

Od­wró­ci­łam się w stro­nę Lo­ga­na.

– Nic mi nie zro­bisz, praw­da?

Po­trzą­snął prze­czą­co gło­wą.

– Wi­dzisz? Zdej­mij mu kaj­dan­ki.

Mój tata, któ­ry kie­dyś był żoł­nie­rzem, na­uczył mnie, jak się bić. Rzad­ko czu­łam strach, na­wet ja­dąc ko­lej­ką przez róż­ne szem­ra­ne dziel­ni­ce, dla­te­go nie mia­łam za­mia­ru się wy­co­fać. By­łam pew­na, że dam so­bie radę, a poza tym nie są­dzi­łam, że bę­dzie pró­bo­wał zro­bić mi krzyw­dę. Było w nim coś, co ka­za­ło mi wie­rzyć, że w jego obec­no­ści mogę czuć się bez­piecz­nie, ale i tak by­łam świa­do­ma, że dzia­łam wbrew lo­gi­ce. Przy mo­ich nie­wie­le po­nad stu pięć­dzie­się­ciu cen­ty­me­trach wzro­stu był ode mnie wyż­szy co naj­mniej o gło­wę, a są­dząc po jego mu­sku­lar­nych ra­mio­nach, nie tyl­ko po­tra­fił­by się obro­nić, ale i ła­two po­ko­nać każ­de­go prze­ciw­ni­ka.

Pie­lę­gniarz zer­k­nął w kie­run­ku drzwi, naj­wy­raź­niej bi­jąc się z my­śla­mi, czy po­wi­nien pójść skon­sul­to­wać moją proś­bę z dok­to­rem An­drew­sem, czy też le­piej zro­bić to, o co go pro­szę, a po­tem jak naj­szyb­ciej się stąd od­da­lić.

Już mia­łam go po­pę­dzić, kie­dy w koń­cu wy­jął z kie­sze­ni klu­cze i roz­piął kaj­dan­ki, a po­tem szyb­ko wy­szedł z sali.

Lo­gan tym­cza­sem usiadł na łóż­ku i roz­tarł obo­la­łe nad­garst­ki.

– Dzię­ki – mruk­nął za­chryp­nię­tym gło­sem.

– Nie ma za co.

Po­de­szłam bli­żej, a wte­dy pod­cią­gnął okry­cie po­wy­żej pasa, za­sła­nia­jąc mięk­kie owło­sie­nie na jego brzu­chu. Przy­glą­da­łam mu się jak za­hip­no­ty­zo­wa­na.

Ta re­ak­cja wzbu­dzi­ła we mnie nie­po­kój. Czyż­bym była aż tak spra­gnio­na mę­skiej uwa­gi, że po­cią­gał mnie wię­zień? Przy­stoj­ny, ale jed­nak wię­zień. Cho­le­ra! Może Liz ma ra­cję, że po­win­nam czę­ściej spo­ty­kać się z fa­ce­ta­mi, za­miast zda­wać się wy­łącz­nie na swo­je ero­tycz­ne za­baw­ki.

Ta­kie za­cho­wa­nie było da­le­kie od pro­fe­sjo­na­li­zmu. Po­win­nam się ode­zwać, wy­ja­śnić mu, kim je­stem i po co przy­szłam, tak jak to ro­bi­łam wie­le razy przy oka­zji wcze­śniej­szych pro­jek­tów, jed­nak tym ra­zem głos od­mó­wił mi po­słu­szeń­stwa i tyl­ko ga­pi­łam się na nie­go bez sło­wa.

Wy­da­wa­ło mi się, że chce za­dać ja­kieś py­ta­nie, ale się nie ode­zwał, mie­rząc mnie wzro­kiem przez kil­ka dłu­gich chwil.

– Czy… czy my się zna­my? – spy­tał ostroż­nie, a w jego gło­sie usły­sza­łam cie­ka­wość. Bły­ska­wicz­nie opa­dło ze mnie na­pię­cie, ale do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wa­łam się, co miał na my­śli. Mu­siał dojść do wnio­sku, że przy­szłam do nie­go w od­wie­dzi­ny. W jego oczach było wi­dać ła­god­ny smu­tek, choć od­nio­słam wra­że­nie, że na mój wi­dok wy­peł­ni­ły się na­dzie­ją i ocze­ki­wa­niem. Po­my­ślał, że je­stem jego dziew­czy­ną? A może przy­ja­ciół­ką?

– Nie.

Wy­raź­nie się roz­cza­ro­wał i znów za­jął się roz­cie­ra­niem nad­garst­ków. Po­de­szłam do sto­ją­ce­go przy łóż­ku sto­li­ka, na któ­rym pie­lę­gniarz po­sta­wił dzba­nek. Wzię­łam do ręki pla­sti­ko­wy ku­bek i na­la­łam do nie­go wody. Po­da­łam mu go, ale nie za­re­ago­wał od razu. Za­nim się­gnął po wodę, sie­dział w mil­cze­niu przez dłuż­szą chwi­lę, nie spusz­cza­jąc ze mnie wzro­ku. Po­tem, gdy ją ode mnie od­bie­rał, na­sze pal­ce lek­ko się mu­snę­ły. Jego cie­pły do­tyk spra­wił, że prze­szedł mnie dreszcz.

Upił łyk, na­dal nie od­ry­wa­jąc ode mnie wzro­ku.

– Po co tu przy­szłaś i cze­mu trak­tu­jesz mnie po ludz­ku? Wszy­scy twier­dzą, że je­stem nie­bez­piecz­ny i że za­mor­do­wa­łem czło­wie­ka.

Wzię­łam głę­bo­ki wdech, sta­ra­jąc się od­zy­skać rów­no­wa­gę.

– Je­stem dok­to­rant­ką i pro­wa­dzę ba­da­nia nad skut­ka­mi amne­zji.

– Je­steś tu po to, żeby mnie zba­dać – ode­zwał się, rzu­ca­jąc mi wy­zy­wa­ją­ce spoj­rze­nie.

Spró­bo­wa­łam spoj­rzeć na całą tę sy­tu­ację z jego per­spek­ty­wy, wy­obra­ża­jąc so­bie, co mógł są­dzić na te­mat mo­ty­wów, ja­kie mną kie­ro­wa­ły, gdy ka­za­łam go uwol­nić i po­da­łam mu wodę. I wte­dy zda­łam so­bie spra­wę, że nie je­stem w stu pro­cen­tach ze sobą szcze­ra. To praw­da, za­le­ża­ło mi, żeby go skło­nić do współ­pra­cy, ale w ogó­le nie my­śla­łam o swo­im za­da­niu, gdy ka­za­łam pie­lę­gnia­rzo­wi go roz­kuć albo gdy na­le­wa­łam mu wody. Pa­trzy­łam na nie­go jak na czło­wie­ka, któ­re­mu po­trzeb­na jest po­moc i po­cie­sze­nie, a prze­cież bez­piecz­niej było o nim my­śleć jako o obiek­cie ba­daw­czym. Przy­cho­dzi­ło mi to z co­raz więk­szym tru­dem, szcze­gól­nie gdy wpa­try­wa­łam się w nie­go, kie­dy sie­dział na łóż­ku nagi do pasa, z tym sek­sow­nym kil­ku­dnio­wym za­ro­stem.

Mo­głam wy­re­cy­to­wać wy­uczo­ne for­muł­ki w sty­lu: „pra­wie osiem­dzie­siąt pro­cent osób cier­pią­cych na amne­zję cał­ko­wi­cie od­zy­sku­je pa­mięć”, ale wie­dzia­łam, że to go nie po­cie­szy. Po­czu­łam się nie­zręcz­nie. Jak do­tąd mia­łam do czy­nie­nia wy­łącz­nie ze sta­ty­sty­ka­mi, ba­da­nia­mi, fak­ta­mi i licz­ba­mi, dla­te­go bez­po­śred­ni kon­takt z pa­cjen­tem w moim wie­ku, któ­ry na do­da­tek bar­dzo mi się po­do­bał, kom­plet­nie wy­trą­cił mnie z rów­no­wa­gi. Przy­szła pora, by wziąć się w garść.

– Czy mogę usiąść? – spy­ta­łam, wska­zu­jąc pla­sti­ko­we krze­sło sto­ją­ce pod ścia­ną.

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

Uzna­jąc to za zgo­dę, przy­su­nę­łam krze­sło bli­żej łóż­ka i usia­dłam, po czym wy­ję­łam z tor­by plik kar­tek. Już ta pro­sta czyn­ność – za­ję­cie rąk pa­pie­ra­mi – po­zwo­li­ła mi się nie­co uspo­ko­ić. Głę­bo­ko ode­tchnę­łam. Pew­ność sie­bie i pro­fe­sjo­na­lizm wró­ci­ły.

Czu­łam na so­bie jego spoj­rze­nie, a kie­dy unio­słam wzrok, za­uwa­ży­łam ma­lu­ją­ce się na jego twa­rzy za­cie­ka­wie­nie.

– O co cho­dzi? – spy­ta­łam.

Po­krę­cił gło­wą, przy­gry­za­jąc war­gę.

Spoj­rza­łam po so­bie, by spraw­dzić, czy przy­pad­kiem nie roz­piął mi się gu­zik ko­szu­li albo nie przy­da­rzy­ło mi się coś rów­nie krę­pu­ją­ce­go.

– Coś nie tak?

Po­czu­łam się na­gle cał­kiem swo­bod­nie, zu­peł­nie jak­bym roz­ma­wia­ła z ko­le­gą, a nie prze­pro­wa­dza­ła wy­wiad z nie­zrów­no­wa­żo­nym psy­chicz­nie pa­cjen­tem.

– Je­steś za mło­da na dok­to­ra – oznaj­mił w koń­cu.

Aha. Od­ru­cho­wo za­ło­ży­łam wło­sy za uszy i spu­ści­łam wzrok.

– Nie je­stem jesz­cze dok­to­rem. Na­dal stu­diu­ję – od­po­wie­dzia­łam.

Sama świet­nie zda­wa­łam so­bie spra­wę z tego, że nie wy­glą­dam na dwa­dzie­ścia czte­ry lata. Prze­bie­głam wzro­kiem przy­go­to­wa­ne wcze­śniej py­ta­nia i na­gle – sie­dząc wraz z nim w tej szpi­tal­nej sali – uświa­do­mi­łam so­bie, jak głu­pio i sztucz­nie brzmią. Poza tym pew­nie i tak nie po­tra­fił­by udzie­lić mi na nie od­po­wie­dzi, a tyl­ko nie­po­trzeb­nie by się zde­ner­wo­wał. Nie oba­wia­łam się jego gnie­wu – mu­szę przy­znać, że z ja­kichś nie­wy­tłu­ma­czal­nych po­wo­dów bu­dził moje za­ufa­nie. Chcia­łam, żeby i on mi za­ufał. I je­śli mam być ab­so­lut­nie szcze­ra, za­le­ża­ło mi też na tym, żeby mnie po­lu­bił. Ze­bra­łam wszyst­kie do­ku­men­ty.

– Wiem, że nie pa­mię­tasz swo­je­go imie­nia, ale chcia­ła­bym cię ja­koś na­zy­wać. N.N. nie brzmi zbyt do­brze.

Prze­łknął śli­nę i spoj­rzał mi pro­sto w oczy. Jego wzrok prze­szy­wał mnie na wy­lot. Za­wsze uwa­ża­łam to ga­da­nie o oczach jako zwier­cia­dle du­szy za kom­plet­ną bzdu­rę, ale w jego przy­pad­ku na­bie­ra­ło to sen­su. Były ko­lo­ru orze­cho­we­go, usia­ne brą­zo­wy­mi i ciem­no­zie­lo­ny­mi cęt­ka­mi, w opra­wie czar­nych rzęs, a przy tym zda­wa­ły się tak wy­ra­zi­ste, że bez tru­du moż­na było z nich wy­czy­tać, jak bar­dzo cier­pi. Nie znał bo­wiem od­po­wie­dzi na naj­prost­sze py­ta­nia.

Z roz­tar­gnie­niem po­tarł ta­tu­aż na ra­mie­niu.

– Mam na­zy­wać cię Lo­ga­nem? – spy­ta­łam, wska­zu­jąc gło­wą wy­ta­tu­owa­ne imię.

Prze­cią­gnął pal­ca­mi po na­pi­sie, zu­peł­nie jak­by pró­bo­wał roz­szy­fro­wać jego zna­cze­nie.

– Po co miał­bym so­bie ro­bić ta­tu­aż z wła­snym imie­niem?

– Nie wiem, pew­nie byś tego nie zro­bił…

Kiw­nął gło­wą.

– Po­my­śla­łam, że musi ci być bliż­sze niż wszyst­kie inne.

– Może masz ra­cję. Te­raz z ni­czym mi się nie ko­ja­rzy, ale chy­ba rze­czy­wi­ście wolę, że­byś tak mnie na­zy­wa­ła.

– No do­brze, Lo­ga­nie – po­wie­dzia­łam z uśmie­chem. – Je­steś głod­ny? Ja­dłeś już śnia­da­nie?

Moja tro­ska spra­wi­ła, że na jego twa­rzy od­ma­lo­wa­ła się po­dejrz­li­wość. Wi­dząc to, na­tych­miast po­czu­łam wy­rzu­ty su­mie­nia.

– Za­ła­tw­my od razu two­je py­ta­nia i miej­my to z gło­wy. Co­dzien­nie na­cho­dzą mnie tłu­my le­ka­rzy, praw­ni­ków i śled­czych, ale ża­den za cho­le­rę nie po­tra­fi po­wie­dzieć, co ze mną jest nie tak. Im szyb­ciej się stąd wy­do­sta­nę i wró­cę do nor­mal­ne­go ży­cia, tym więk­sze szan­se, że coś so­bie przy­po­mnę, praw­da?

Czy­li nie miał ocho­ty na śnia­da­nie.

– To bar­dzo praw­do­po­dob­ne, że okre­ślo­ne bodź­ce śro­do­wi­sko­we mogą wy­wo­łać re­ak­cję… – Nie mia­łam od­wa­gi mu wy­ja­śnić, że oskar­że­nie o mor­der­stwo ozna­cza, że nie­pręd­ko opu­ści szpi­tal.

– Wie­dział­bym, że je­stem ge­jem? – wy­rwa­ło mu się na­gle.

– Nie je­stem pew­na. Ba­da­nia wska­zu­ją, że utra­ta pa­mię­ci nie po­wo­du­je zmia­ny pre­fe­ren­cji sek­su­al­nych. A dla­cze­go py­tasz? My­ślisz, że mo­żesz być ge­jem?

– Nie. Cho­dzi o to, że… Lo­gan to prze­cież mę­skie imię. Po co miał­bym ta­tu­ować so­bie imię ja­kie­goś fa­ce­ta?

Sama też się nad tym za­sta­na­wia­łam.

– My­ślisz, że Lo­gan mógł być two­im ko­chan­kiem?

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nie wiem, co mam my­śleć.

Po­ło­żył się z po­wro­tem na po­dusz­ce i przy­mknął oczy.

Wi­dzia­łam, jak wal­czy, żeby trzy­mać emo­cje na wo­dzy. Nie by­łam w sta­nie so­bie na­wet wy­obra­zić, co czuł, bu­dząc się pew­ne­go dnia w szpi­ta­lu i do­wia­du­jąc się, że jest oskar­żo­ny o mor­der­stwo, a nie pa­mię­ta ni­cze­go, co się wy­da­rzy­ło w jego ży­ciu.

Do­strze­głam cie­nie pod jego ocza­mi i bla­dą skó­rę o lek­ko błę­kit­na­wym od­cie­niu. Bar­dzo chcia­łam po­wie­dzieć coś, co mo­gło­by mu po­móc, ale kom­plet­nie nie wie­dzia­łam co, mimo ca­łej tej pod­ręcz­ni­ko­wej wie­dzy. By­łam go­to­wa, uczest­ni­czyć w dys­ku­sjach na­uko­wych na te­mat kli­nicz­nych ob­ja­wów amne­zji, ale nie mia­łam po­ję­cia, jak po­cie­szyć do­tknię­te­go nią pa­cjen­ta. Nie by­łam te­ra­peu­tą, nie uczo­no mnie, jak udzie­lać ko­muś wspar­cia. I dla­te­go te­raz bar­dzo ża­ło­wa­łam, że nie po­tra­fię zna­leźć wła­ści­wych słów, by go uspo­ko­ić i dać mu na­dzie­ję albo przy­naj­mniej ja­kąś jej na­miast­kę. Za­da­wa­nie mu py­tań, któ­re przy­go­to­wa­łam dziś rano, by­ło­by dla nie­go wręcz ob­raź­li­we.

– Słu­chaj, a może te­raz tro­chę od­pocz­niesz? Zga­dzasz się, że­bym przy­szła ju­tro?

Przy­tak­nął i od­wró­cił gło­wę, przy­my­ka­jąc oczy.

Na­sza roz­mo­wa nie była trud­na. Nie spra­wiał wra­że­nia za­mknię­te­go w so­bie i nie­chęt­ne­go do współ­pra­cy. Szcze­rze mó­wiąc, jego re­ak­cja na sy­tu­ację, w ja­kiej się zna­lazł, wy­da­ła mi się dość ty­po­wa.

Scho­wa­łam ma­te­ria­ły do tor­by i wsta­łam z krze­sła.

– Do zo­ba­cze­nia, Lo­ga­nie. Mi­łych snów.

Trzy­ma­łam już rękę na klam­ce, gdy usły­sza­łam:

– Jak masz na imię?

– Ash­lyn.

– Lo­gan i Ash­lyn – wy­mam­ro­tał, za­nim za­mknął oczy.

W jego zrów­no­wa­żo­nym spo­so­bie by­cia i prze­ni­kli­wym spoj­rze­niu było coś, co to­wa­rzy­szy­ło mi przez całą dro­gę do domu. Po­ru­szy­ło mnie, gdy wy­po­wie­dział mięk­ko moje imię w pa­rze ze swo­im. Zu­peł­nie jak­by te dwa imio­na były czymś rze­czy­wi­stym, co mógł przy­jąć za pew­nik i punkt opar­cia.Rozdział 2

Na­stęp­ne­go dnia wró­ci­łam do szpi­ta­la, tasz­cząc ze sobą płó­cien­ną tor­bę peł­ną przed­mio­tów po­trzeb­nych do se­sji z Lo­ga­nem. Przy­nio­słam od­twa­rzacz CD i pły­ty z mu­zy­ką, żeby spró­bo­wać, czy któ­raś z nich nie wy­wo­ła u nie­go na­wro­tu wspo­mnień. Mia­łam też kil­ka­na­ście ksią­żek, głów­nie kla­sy­kę li­te­ra­tu­ry czy­ta­ną w szko­le śred­niej.

Amne­zja Lo­ga­na nie mia­ła pod­ło­ża neu­ro­lo­gicz­ne­go ani nie była wy­wo­ła­na ura­zem gło­wy. To był przy­pa­dek amne­zji dy­so­cja­cyj­nej – za­bu­rze­nia prze­ja­wia­ją­ce­go się utra­tą pa­mię­ci mi­nio­nych wy­da­rzeń oraz wła­snej toż­sa­mo­ści. Wie­dzia­łam, że ten typ po­wo­du­ją trau­ma­tycz­ne prze­ży­cia pro­wa­dzą­ce do za­blo­ko­wa­nia w mó­zgu okre­ślo­nych in­for­ma­cji. Moż­li­wo­ści te­ra­pii były nie­zwy­kle ogra­ni­czo­ne i jak do­tąd kon­cen­tro­wa­ły się głów­nie na ła­go­dze­niu ob­ja­wów i kon­tro­li za­cho­wań spo­wo­do­wa­nych stre­sem. Ostat­nio po­ja­wi­ły się jed­nak nowe ba­da­nia sku­pio­ne na tym, jak po­ma­gać pa­cjen­tom od­zy­skać pa­mięć i ra­dzić so­bie z bo­le­sny­mi wspo­mnie­nia­mi.

Po­nie­waż nikt nie szu­kał Lo­ga­na, choć pra­sa mia­ła uży­wa­nie, re­la­cjo­nu­jąc jego hi­sto­rię, było ja­sne, że w jego przy­pad­ku te­ra­pia ro­dzin­na nie wcho­dzi w grę. Po­sta­no­wi­łam więc spró­bo­wać te­ra­pii przez sztu­kę i mu­zy­kę, ma­jąc przy tym na­dzie­ję, że uda się unik­nąć far­ma­ko­lo­gicz­ne­go le­cze­nia za­bu­rzeń lę­ko­wo-de­pre­syj­nych, do cze­go skła­niał się dok­tor An­drews. Chcia­łam się prze­ko­nać, w ja­kim stop­niu zdo­łam sa­mo­dziel­nie po­móc Lo­ga­no­wi, dla­te­go wo­la­łam, żeby jego mózg nie był otu­ma­nio­ny psy­cho­tro­pa­mi.

Przy­pa­dek amne­zji dy­so­cja­cyj­nej jest dla na­ukow­ca nie­sa­mo­wi­cie cie­ka­wy, po­nie­waż wspo­mnie­nia wciąż tkwią w umy­śle pa­cjen­ta, choć tak głę­bo­ko ukry­te, że ist­nie­je praw­do­po­do­bień­stwo, iż ni­g­dy ich nie od­zy­ska. Cza­sa­mi wra­ca­ją sa­mo­ist­nie lub przy­wra­ca­ją je okre­ślo­ne bodź­ce z oto­cze­nia.

Straż­nik pil­nu­ją­cy sali Lo­ga­na do­kład­nie obej­rzał do­ku­ment ze zdję­ciem, któ­ry mu po­da­łam, i ski­nął gło­wą na znak, że mogę wejść, ale kie­dy zna­la­złam się w środ­ku, ni­ko­go tam nie za­sta­łam. Po­sta­wi­łam cięż­ką tor­bę na pod­ło­dze, żeby ulżyć obo­la­łe­mu ra­mie­niu, i już mia­łam wró­cić do re­cep­cji, by się do­wie­dzieć, do­kąd go za­bra­li, gdy otwo­rzy­ły się bocz­ne drzwi i po­ja­wił się w nich Lo­gan, znów cał­kiem nagi, nie li­cząc ręcz­ni­ka owi­nię­te­go wo­kół bio­der.

Jego wzrok po­szy­bo­wał w moją stro­nę, a twarz roz­ja­śni­ła się uśmie­chem, nie by­łam jed­nak w sta­nie na nie­go od­po­wie­dzieć. Jego cia­ło było dzie­łem sztu­ki, na wi­dok któ­re­go każ­da ko­bie­ta bez naj­mniej­szych opo­rów prze­isto­czy­ła­by się w sek­so­ho­licz­kę. Gdy tak stał przede mną w bia­łym ręcz­ni­ku, cią­gle błysz­czą­cy od wody, nie by­łam w sta­nie dłu­żej my­śleć o nim jak o obiek­cie ba­daw­czym. Za­miast tego wy­obra­ża­łam so­bie, jak­by to było po­czuć jego moc­ne dło­nie na swo­im cie­le, do­świad­czyć cie­pła jego skó­ry, wdy­chać ten mę­ski za­pach i wtu­lić po­li­czek w po­ro­śnię­tą kil­ku­dnio­wym za­ro­stem szczę­kę.

– Ash­lyn?

Już mia­łam wy­mam­ro­tać prze­pro­si­ny, gdy od­wró­cił się bo­kiem, a moim oczom uka­zał się jego dru­gi ta­tu­aż.

Bie­gną­cy wzdłuż że­ber na­pis wy­dał mi się dziw­nie zna­jo­my. Nie na­my­śla­jąc się ani chwi­li, rzu­ci­łam się ku Lo­ga­no­wi, zła­pa­łam go za bio­dra i od­wró­ci­łam w swo­ją stro­nę, żeby le­piej mu się przyj­rzeć.

To nie­moż­li­we…

– Wi­dzisz tam coś cie­ka­we­go?

– Twój ta­tu­aż… Wiesz, co on zna­czy?

Spoj­rzał na za­wi­ja­sy li­ter i po­trzą­snął prze­czą­co gło­wą.

– Nie mia­łem jesz­cze oka­zji, żeby mu się przyj­rzeć. Na­wet nie wiem, w ja­kim to ję­zy­ku.

– Ła­ci­na.

– Wiesz, co zna­czy ten na­pis?

Bły­ska­wicz­nie roz­pię­łam gu­zik dżin­sów i roz­su­nę­łam za­mek.

– Hola, Ash­lyn! – za­wo­łał i schwy­cił moje nad­garst­ki, żeby mnie po­wstrzy­mać, ale mimo to zdo­ła­łam do­strzec w jego spoj­rze­niu na­ra­sta­ją­ce po­żą­da­nie. Nic nie było w sta­nie stłu­mić ner­wo­we­go pod­eks­cy­to­wa­nia, ja­kie czu­łam. Ten męż­czy­zna roz­pa­lił we mnie ja­kąś iskrę. Opu­ści­łam dżin­sy tyl­ko tyle, żeby mu po­ka­zać na­pis na moim le­wym bio­drze: „Aut viam in­ve­niam aut fa­ciam”. Czcion­ka zda­wa­ła się nie­co mniej­sza, ale poza tym oba ta­tu­aże były iden­tycz­ne – to samo ozdob­ne pi­smo, ten sam czar­ny tusz.

Uwol­nił moje ręce, uklęk­nął i de­li­kat­nie prze­su­nął ko­niusz­kiem pal­ca po moim cie­le. Po­tem wsu­nął pal­ce za gum­kę mo­ich maj­tek i…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej