Krótka wędrówka - ebook

Wstęp

To wszyst­ko wy­da­rzy­ło się po­nad 2000 lat temu w Na­za­re­cie, w Ga­li­lei, ma­lut­kim mia­stecz­ku w Zie­mi Świę­tej. Wte­dy to Ma­ry­ję na­wie­dził ar­cha­nioł Ga­briel. Naj­święt­sza Ma­ria Pan­na po­wie­dzia­ła wów­czas „tak”, dzię­ki cze­mu sta­ła się Mat­ką Me­sja­sza, Je­zu­sa Chry­stu­sa, za­po­wie­dzia­ne­go wszyst­kim na­ro­dom. Po tym wy­da­rze­niu, gdy mi­nę­ło 50 lat i wię­cej, czte­rech fe­no­me­nów: Ma­te­usz, Ma­rek, Łu­kasz i Jan pod na­tchnie­niem Du­cha Świę­te­go opi­sa­ło całe ży­cie Je­zu­sa, od na­ro­dzin aż do zmar­twych­wsta­nia. Zo­sta­ło to na­zwa­ne „do­brą no­wi­ną”, co w ję­zy­ku grec­kim ozna­cza ewan­ge­lię. Na­uki za­war­te w Ewan­ge­liach są wciąż ak­tu­al­ne, żywe, bo roz­cho­dzą się po ca­łym świe­cie każ­de­go dnia. Za­wie­ra­ją one pe­wien ko­deks praw stwo­rzo­ny dla istot ludz­kich, gdzie na pierw­szym miej­scu jest Pan Bóg. Rolą czło­wie­ka jest pod­po­rząd­ko­wa­nie się tym pra­wom. Spi­sa­ne są one w Bi­blii, aby za­cho­wa­ny był po­rzą­dek i ład mo­ral­ny tu­taj na zie­mi, a po śmier­ci, aby mógł czło­wiek osią­gnąć zba­wie­nie. Pan Bóg każ­dą isto­tę ludz­ką, któ­ra da się pro­wa­dzić za rękę oca­li i da mu wiecz­ną szczę­śli­wość. Tak zro­dzi­ło się chrze­ści­jań­stwo. Po­wsta­ła pięk­na re­li­gia, w któ­rej klu­czo­we miej­sce za­ję­ła obok Je­zu­sa, Jego Mat­ka Ma­ry­ja. W Na­za­re­cie zaś, w miej­scu, gdzie uro­dził się Je­zus, po­wsta­ło pierw­sze prze­pięk­ne sank­tu­arium ma­ryj­ne. Dzi­siaj nie ma kra­ju na świe­cie, w któ­rym nie by­ło­by cho­ciaż jed­ne­go sank­tu­arium po­świę­co­ne­go Mat­ce Bo­żej. Ma­ry­ja sta­ła się tak waż­na, że swo­ją obec­no­ścią wy­peł­nia świat na wszyst­kich kon­ty­nen­tach. Nie­któ­re miej­sca wiel­kie­go kul­tu ma­ryj­ne­go sta­ły się, po­przez ob­fi­tość łask, któ­ry­mi pro­mie­niu­ją, zna­ny­mi sank­tu­aria­mi mię­dzy­na­ro­do­wy­mi, od­wie­dza­ny­mi przez mi­lio­ny piel­grzy­mów każ­de­go roku. Sank­tu­ariów jest tak wie­le, że nie jest moż­li­wo­ścią na­wet wy­mie­nić wszyst­kich. War­to nad­mie­nić tyl­ko, że w Pol­sce, w jed­nym z kra­jów eu­ro­pej­skich, Po­la­cy szcze­gól­nie czczą Czar­ną Ma­don­nę w Czę­sto­cho­wie.Rozdział 1

Hen­ry­ka, dzię­ki ko­ścio­ło­wi w swo­im mie­ście, sta­ła się po­boż­ną ko­bie­tą, po­dob­nie jak wie­le in­nych pa­ra­fia­nek. Była wdzięcz­na swo­je­mu ko­ścio­ło­wi, że od­pra­wiał prze­pięk­ne na­bo­żeń­stwa, któ­re tak wcią­ga­ły, że z cza­sem nie moż­na było bez nich żyć. Dzię­ki temu po­ko­cha­ła też mo­dli­twę. Naj­bar­dziej po­do­ba­ła się jej mo­dli­twa do Mat­ki Bo­żej Czę­sto­chow­skiej, któ­rej na­uczy­ła się na pa­mięć. Brzmi ona w ten spo­sób:

„O Ma­ry­jo, na­sza dro­ga Pani Czę­sto­chow­ska, spójrz ła­ska­wie na Two­je dzie­ci w tym udrę­czo­nym i grzesz­nym świe­cie. Obej­mij nas Swo­ją ko­cha­ją­cą i Ma­cie­rzyń­ską opie­ką. Broń na­szej mło­dzie­ży od bez­boż­nych ście­żek; po­móż na­szym dro­gim dzie­ciom do­żyć sę­dzi­we­go wie­ku, aby się przy­go­to­wa­ły do po­dró­ży do domu Ojca; osłoń na­sze bez­bron­ne, nie­na­ro­dzo­ne dzie­ci od hor­ro­ru abor­cji i bądź na­szą siłą prze­ciw wszyst­kim grze­chom. Za­cho­waj Two­je dzie­ci od wszel­kiej nie­na­wi­ści, dys­kry­mi­na­cji i woj­ny. Na­peł­nij na­sze ser­ca, na­sze domy i nasz świat tym po­ko­jem i mi­ło­ścią, któ­ra po­cho­dzi od Two­je­go Syna, któ­re­go Ty obej­mu­jesz tak czu­le. O, Kró­lo­wo i Mat­ko, bądź na­szą Po­cie­szy­ciel­ką i Siłą! W Imię Je­zu­sa my mo­dli­my się. Amen”.

W mło­do­ści Hen­ry­ka po­dró­żo­wa­ła tro­chę po świe­cie i mia­ła to szczę­ście, że wi­dzia­ła nie­któ­re miej­sca kul­tu re­li­gij­ne­go, po­świę­co­ne­go Naj­święt­szej Pa­nien­ce. Gdy­by ktoś ją za­py­tał, któ­re było naj­pięk­niej­sze z tych, co wi­dzia­ła, nie umia­ła­by dać jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi. Wszyst­kie były pięk­ne. Wszyst­kie były prze­bo­ga­te, do­stoj­ne i tchnę­ły swo­ją in­dy­wi­du­al­no­ścią. I wszyst­kie one stwo­rzo­ne były spe­cjal­nie dla Ma­ryi, Mat­ki Boga: pro­stej, pięk­nej i świę­tej nie­wia­sty, któ­ra ob­ja­wi­ła się wie­lu lu­dziom na zie­mi i ode­gra­ła wiel­ką rolę w zba­wie­niu czło­wie­ka.

Hen­ry­ka lu­bi­ła mo­dlić się w swo­im ko­ście­le pw. św. Lu­dwi­ka we Wło­da­wie. Przy­cho­dzi­ła do nie­go od dzie­ciń­stwa. Mia­ła swo­je sta­łe miej­sce w ław­ce na­prze­ciw oł­ta­rza. Po­grą­ża­jąc się w mo­dli­twie i uczest­ni­cząc we mszy świę­tej, wy­ci­sza­ła się we­wnętrz­nie. A tak na­praw­dę to ucie­ka­ła od ota­cza­ją­ce­go ją złe­go świa­ta. Ko­ściół był jej przy­sta­nią, w któ­rej czu­ła się bez­piecz­nie i gdzie było jej do­brze. Była wdzięcz­na ko­ścio­ło­wi, że ist­niał, że za­wsze był otwar­ty i za­wsze moż­na było tam wejść. Była szczę­śli­wa zwłasz­cza wte­dy, gdy nie mia­ła do­kąd pójść.

W roku 1992 ko­ściół we Wło­da­wie nad Bu­giem wró­cił w ręce bra­ci pau­li­nów, któ­rzy spro­wa­dzi­li do nie­go ko­pię ob­ra­zu ja­sno­gór­skie­go, przed­sta­wia­ją­ce­go Ma­ry­ję z dzie­ciąt­kiem na rę­kach. Od tego mo­men­tu Hen­ry­ka uwa­gę swą prze­nio­sła z ta­ber­na­ku­lum na ob­raz Pani Ja­sno­gór­skiej wid­nie­ją­ce­go nad nim. Uwiel­bia­ła spe­cjal­ne na­bo­żeń­stwa ma­ryj­ne. Mo­gła w nie­skoń­czo­ność przy­glą­dać się twa­rzy Ma­ryi, któ­ra w jej oczach była bar­dzo smut­na, za­tro­ska­na, peł­na bólu we­wnętrz­ne­go, ale jed­no­cze­śnie pięk­na i po­sia­da­ją­ca swój ma­je­stat.

Hen­ry­ka uro­dzi­ła się dzie­sięć lat po dru­giej woj­nie świa­to­wej w bar­dzo bied­nej ro­dzi­nie. Nie zna­ła na tyle Boga, aby móc zro­zu­mieć swo­je przyj­ście na świat. Nikt jej tego nie wy­ja­śnił. Po co się uro­dzi­ła, sama nie wie­dzia­ła, po­nie­waż w swo­im śro­do­wi­sku za­wsze było jej źle i czu­ła się bar­dzo nie­szczę­śli­wa. Nie raz prze­kli­na­ła Boga za to, że ją stwo­rzył. Mia­ła pre­ten­sje do Nie­go, że stwo­rzył złych lu­dzi i w tym świe­cie przy­szło jej żyć. Nie ro­zu­mia­ła, po co Pan Bóg zro­bił z niej świad­ka nie­mo­ral­nych wy­da­rzeń, gdzie zło go­ni­ło zło i nig­dy nie wia­do­mo było, gdzie jest po­czą­tek, a gdzie ko­niec. A w tym wszyst­kim bez­bron­ny, bied­ny czło­wiek ogar­nię­ty nie­mo­cą, bez­sil­ny.

Pa­nu­ją­cy sys­tem po­li­tycz­ny po­zba­wiał spo­łe­czeń­stwo war­to­ści mo­ral­nych, zmu­szał lu­dzi do dziw­nych rze­czy, do oso­bi­ste­go znie­wo­le­nia. Na przy­kład obo­wiąz­ko­we było uczest­nic­two w Pol­skiej Zjed­no­czo­nej Par­tii Ro­bot­ni­czej czy przy­na­leż­ność do służb bez­pie­czeń­stwa, zmu­sza­no do wie­lu in­nych złych rze­czy, któ­re do­pro­wa­dza­ły lu­dzi do utra­ty god­no­ści oso­bi­stej. Lu­dzie czę­sto na­wet sami nie wie­dzie­li, byli nie­świa­do­mi, jak od­bie­ra­ło się im czło­wie­czeń­stwo, jak za­cie­ra­ły się róż­ni­ce mię­dzy do­brem a złem. Wie­lu z nich ucie­ka­ło za gra­ni­cę, je­śli tyl­ko mie­li taką moż­li­wość, a ci, co po­zo­sta­li w kra­ju mo­dli­li się bar­dzo go­rą­co, bo dla wie­lu z nich mo­dli­twa była osta­tecz­ną na­dzie­ją na prze­trwa­nie.

Było to 1.08.1995 roku. W tym dniu wy­ru­sza­ła pięt­na­sta z ko­lei pie­sza piel­grzym­ka z Wło­da­wy do Czę­sto­cho­wy. Piel­grzy­mi mie­li do po­ko­na­nia 450 ki­lo­me­trów. Hen­ry­ka za­wsze ma­rzy­ła o pój­ściu na piel­grzym­kę, ale w jej przy­pad­ku tyl­ko na ma­rze­niach się koń­czy­ło. Było jej po pro­stu bar­dzo trud­no wy­rwać się od obo­wiąz­ków dnia co­dzien­ne­go. Za­wsze coś wy­pa­da­ło. Jed­nak tym ra­zem chęć prze­ży­cia tak wiel­kiej przy­go­dy oka­za­ła się sil­niej­sza niż wszyst­ko inne. Sama oso­bi­ście wie­dzia­ła, że Ma­ry­ja ist­nie­je. Nie mo­gła za­po­mnieć, jak przy­szła do niej pew­nej nocy w szpi­ta­lu, gdy le­ża­ła w bó­lach po­ro­do­wych. Była w ko­lo­rze nie­ba, pro­mie­ni­sta i mia­ła wy­cią­gnię­te dło­nie. Przy­szła po jej dziec­ko, dziew­czyn­kę. Po kil­ku la­tach po tym wy­da­rze­niu, po za­go­jo­nych już w ser­cu ra­nach i gdy ból zo­stał lek­ko przy­ćmio­ny, na­stał w koń­cu ten pięk­ny dzień. Przy­szedł ten wy­ma­rzo­ny dzień, że ona rów­nież sta­ła się pąt­nicz­ką. Ostat­niej nocy przed wy­mar­szem źle spa­ła, po­nie­waż gło­wa jej peł­na była obaw i py­tań bez od­po­wie­dzi. Tłu­ma­czy­ła so­bie, że prze­cież jest zdro­wa, że nic jej nie do­le­ga i nie po­win­no być pro­ble­mów. Poza tym bała się, aby nie za­spać, bo całe jej przy­go­to­wa­nie po­szło­by na mar­ne.

Wy­szła z domu o go­dzi­nie 6.00, po­zo­sta­wia­jąc śpią­cych jesz­cze do­mow­ni­ków. Od­da­ła ba­gaż do sto­ją­ce­go przy ko­ście­le sa­mo­cho­du cię­ża­ro­we­go i we­szła do świą­ty­ni. Punk­tu­al­nie o go­dzi­nie 7.00 roz­po­czę­ła się msza świę­ta, ce­le­bro­wa­na przez prze­ora pa­ra­fii. Hen­ry­ka mia­ła mie­sza­ne uczu­cia. Tak na­praw­dę to nie lu­bi­ła sama sie­bie. Czu­ła się bar­dzo grzesz­na. Czu­ła, że jej du­sza jest bar­dzo ubo­ga i nie­świa­do­ma wie­lu rze­czy. Przy­szła jej na­wet do gło­wy myśl, że nie jest god­na, aby uczest­ni­czyć w piel­grzym­ce. W ko­ście­le był tłum lu­dzi, po­nie­waż oprócz pąt­ni­ków byli ci, któ­rzy ich od­pro­wa­dza­li. Po­ran­na msza świę­ta, przy peł­nym oświe­tle­niu wnę­trza, była cu­dow­na. Hen­ry­ka była bar­dzo wzru­szo­na. W oczach krę­ci­ły się jej łzy szczę­ścia. Nie mo­gła uwie­rzyć, że zna­la­zła się w śro­do­wi­sku, któ­re czci­ło tak głę­bo­ko Ma­ry­ję. Że sta­ła się pew­ną jego cząst­ką. Że ra­zem z nimi bę­dzie iść tak da­le­ko, do Czę­sto­cho­wy, aby po­wie­rzyć Jej to wszyst­ko, co skry­wa­ła w ser­cu. Chcia­ła tak jak inni po­wie­rzyć Jej swo­je tro­ski, zmar­twie­nia, pro­ble­my dnia co­dzien­ne­go: aby Jej dzię­ko­wać, aby Ją czcić, uwiel­biać. – Jak bar­dzo je­steś wspa­nia­ła, Mat­ko – my­śla­ła Hen­ry­ka. – Ja­kim je­steś fe­no­me­nem, że przyj­mu­jesz wszyst­kich, któ­rzy do Cie­bie idą, któ­rzy się do Cie­bie zwra­ca­ją. Wy­tar­ła oczy chu­s­tecz­ką i po­sta­no­wi­ła skon­cen­tro­wać się na ka­za­niu.

Prze­or był wy­so­kim męż­czy­zną, do­brze zbu­do­wa­nym, o ja­snej ce­rze i uśmiech­nię­tym spoj­rze­niu. Na gło­wie była już wi­docz­na nie­znacz­na ły­si­na. W jego gło­sie brzmia­ło prze­ko­na­nie, że to, co mówi jest praw­dą.

– Ko­cha­ni piel­grzy­mi. Dzi­siaj jest szcze­gól­ny dzień. Dla­te­go chciał­bym po­wie­dzieć wam coś na te­mat na­szej wia­ry. – Na­stą­pi­ła dłuż­sza prze­rwa, a po na­my­śle kon­ty­nu­ował swój wy­wód.– Sta­ty­sty­ki po­da­ją, że chrze­ści­jań­stwo wy­zna­je 30% lud­no­ści świa­ta. Ozna­cza to, że oko­ło 2,7 mi­liar­da jest lu­dzi wie­rzą­cych. Więk­szość z nich sta­no­wią ka­to­li­cy – oko­ło 1,1 mi­liar­da. Ale chrze­ści­ja­na­mi są rów­nież ta­kie wy­zna­nia jak: pro­te­stan­ci, pra­wo­sław­ni, zie­lo­no­świąt­kow­cy, an­gli­ka­nie, świad­ko­wie Je­ho­wy, Ży­dzi me­sja­ni­stycz­ni. Chrze­ści­jań­stwo zlo­ka­li­zo­wa­ne jest szcze­gól­nie w Eu­ro­pie oraz na te­re­nach sko­lo­ni­zo­wa­nych przez Eu­ro­pej­czy­ków – Ame­ry­ce i Au­stra­lii. Oprócz chrze­ści­jań­stwa ist­nie­je też dru­ga wiel­ka na świe­cie re­li­gia sku­pia­ją­ca 1,2 mi­liar­da wy­znaw­ców. Na­zy­wa się is­lam i zlo­ka­li­zo­wa­na jest głów­nie na Bli­skim Wscho­dzie, w Azji i Afry­ce. Ist­nie­je rów­nież bud­dyzm, ju­da­izm i hin­du­izm. – Znów na­stą­pi­ła krót­ka prze­rwa. Prze­or prze­stą­pił z nogi na nogę, ode­tchnął głę­bo­ko i spo­koj­nie mó­wił: – Ko­cha­ni, zo­bacz­cie, ile mamy na świe­cie lu­dzi wie­rzą­cych w Boga. Je­śli spoj­rze­li­by­śmy na sta­ty­sty­ki, to we­dług nich po­win­ni­śmy mieć raj na zie­mi, po­nie­waż każ­da wia­ra jest czymś do­brym, pięk­nym. A co po­ka­zu­je ży­cie? Ży­cie po­ka­zu­je, że po­dzia­ły na re­li­gie utwo­rzo­ne zo­sta­ły przez lu­dzi. Mię­dzy re­li­gia­mi ist­nie­je nie­po­trzeb­na ry­wa­li­za­cja. Jed­na chce być lep­sza od dru­giej, co w re­zul­ta­cie pro­wa­dzi do prze­śla­do­wań, do ter­ro­ry­zmu, do znie­wa­la­nia czło­wie­ka i do wo­jen. Giną lu­dzie. W su­mie do zła. – Prze­or w tym mo­men­cie spu­ścił gło­wę i ści­szył głos, mó­wił bar­dzo prze­ko­ny­wa­ją­co. – To wszyst­ko jest nie­po­trzeb­ne, to wszyst­ko nie po­win­no mieć miej­sca mię­dzy ludź­mi tu­taj, na zie­mi. Uwa­żam, że nie­waż­ne jest, jak re­li­gia ma na imię. Każ­da po­win­na być do­bra jak chleb po­wsze­dni. Nie­waż­ne też jest, jak Bóg ma na imię w po­szcze­gól­nych re­li­giach. Czło­wiek wie­rzą­cy, a zwłasz­cza chrze­ści­ja­nin po­wi­nien wie­dzieć, że Bóg jest je­den dla wszyst­kich lu­dzi na ca­łym świe­cie, i tyl­ko w Bogu mie­ści się do­bro ca­łe­go świa­ta. W na­tu­rze czło­wie­ka od po­cząt­ku swe­go ist­nie­nia jest pra­gnie­nie re­li­gij­no­ści, czy­li szczę­ścia, spra­wie­dli­wo­ści, speł­nie­nia, peł­ni ży­cia. Czło­wiek ra­dy­kal­nie po­trze­bu­je Boga, bo sam z sie­bie ska­za­ny jest na klę­skę. To jest pro­ste i po­win­no być zro­zu­mia­łe dla każ­de­go. Nie bu­dzi żad­nej wąt­pli­wo­ści fakt, że po na­szej piel­grzym­ce tu, na zie­mi sta­nie­my twa­rzą w twarz z jed­nym Bo­giem nie­za­leż­nie od przy­na­leż­no­ści. Każ­dy umrze, a Pan Bóg cię za­py­ta: czło­wie­ku, po­każ swo­je ręce, czy są czy­ste, po­każ swo­je ser­ce, czy miesz­ka w nim mi­łość.

Prze­or za­milkł. Wier­ni byli wy­ci­sze­ni. Po chwi­li mó­wił da­lej:

– Ko­cha­ni piel­grzy­mi. Cie­szę się, że chce­cie iść śla­da­mi Boga i prze­żyć pięk­ną przy­go­dę w po­zna­niu Go. Wła­śnie na piel­grzym­ce jest ku temu naj­lep­sza oka­zja. – Na twa­rzy prze­ora co­raz czę­ściej po­ja­wiał się uśmiech. Jego twarz po­wo­li się roz­ja­śnia­ła. – Bo tak na­praw­dę, to wie­le jest dróg, któ­re pro­wa­dzą do Boga i do wspól­no­ty z Nim. Pod­czas praw­dzi­wie prze­ży­wa­nej wę­drów­ki zo­ba­czy­cie, jak ota­cza­ją­ca was przy­ro­da prze­mó­wi do wa­szych zmy­słów. Wa­sze ser­ca, gdy się otwo­rzą, od­czu­ją mi­łość i chwa­łę Bożą ob­ja­wio­ną w dzie­le Jego rąk, w pra­wach na­tu­ry. – W tym mo­men­cie mó­wią­cy za­czerp­nął po­wie­trza i da­lej cią­gnął swo­ją myśl: – To Bóg was za­pra­sza na piel­grzym­kę, by­ście po­pa­trzy­li na to, co stwo­rzył, i za­sta­no­wi­li się sami nad sobą, nad swo­im cha­rak­te­rem. By­ście mo­gli przyj­rzeć się temu, co ro­bi­cie, jak po­stę­pu­je­cie w swo­im ży­ciu i kim tak na­praw­dę je­ste­ście. Za­sta­nów­cie się przez chwi­lę i po­my­śl­cie, jak do­sko­na­le stwo­rzo­ny jest wszech­świat i wszyst­ko to, co w nim ist­nie­je. Każ­da gwiaz­decz­ka na nie­bie ma swo­je miej­sce i prze­zna­cze­nie. Tak samo jest z czło­wie­kiem. Bóg stwo­rzył isto­tę ludz­ką rów­nież do­sko­na­łą i wo­bec każ­dej ma swój plan. Każ­dy z nas jest więc taką gwiaz­decz­ką we wszech­świe­cie, któ­ra po­win­na świe­cić. Nie wol­no się więc bun­to­wać, lecz swo­je ży­cie za­wie­rzyć wła­śnie Jemu, temu Je­dy­ne­mu. Gdy­by lu­dzie głę­bo­ko wie­rzy­li w Boga, to ży­cie wie­lu z nich na pew­no nie by­ło­by ta­kie cięż­kie, zgorzk­nia­łe i peł­ne roz­cza­ro­wań. Bo dla Nie­go żad­ne tro­ski nie są kło­po­ta­mi ani cię­ża­rem. Gdy­by­ście tyl­ko po­tra­fi­li to zro­bić, to prze­ko­na­li­by­ście się, że du­sza wa­sza sta­ła­by się spo­koj­na jak nig­dy. Zro­zu­mie­li­by­ście rów­nież, jak cen­nym skar­bem jest spo­kój du­szy. Ko­cha­ni piel­grzy­mi – po­wie­dział na za­koń­cze­nie prze­or. – Bę­dzie­cie prze­ży­wać wa­szą dwu­ty­go­dnio­wą piel­grzym­kę wła­śnie z Bo­giem. To On prze­mó­wi do was po­przez sło­wo Boże, po­przez Ewan­ge­lię, po­przez mo­dli­twę, re­ko­lek­cje w dro­dze, po­jed­na­nie i ży­cie we wspól­no­cie. Tą dro­gą zaj­dzie­cie do Ma­ryi, do na­szej pol­skiej Czę­sto­cho­wy, gdzie za­nie­sie­cie swo­je ser­ca, w któ­rych ukry­ty jest nie­jed­no­krot­nie ból, udrę­ki i utra­pie­nia. Tam też otwo­rzy­cie swo­je ser­ca, bo prze­cież idzie­cie do tej naj­pięk­niej­szej i naj­lep­szej z Ma­tek, któ­ra zro­zu­mie każ­de­go. Ona na was już cze­ka, cze­ka na każ­de­go z was i żad­nej proś­by nie od­rzu­ci. Ży­czę wszyst­kim sze­ro­kiej i szczę­śli­wej dro­gi. Szczęść Boże.

Mszy świę­tej to­wa­rzy­szy­ła pięk­na mu­zy­ka or­ga­no­wa i wiel­ka ja­sność dzię­ki stu­pro­cen­to­we­mu oświe­tle­niu ko­ścio­ła, co pod­kre­śla­ło jej uro­czy­sty cha­rak­ter. We­wnątrz było dusz­no. Za­raz po za­koń­cze­niu mszy świę­tej po­nad stu piel­grzy­mów sta­ło już na pla­cu przed ko­ścio­łem. Plac ten na pierw­szy rzut oka nie wy­da­wał się duży, jed­nak po­mie­ścił wszyst­kich. Mimo że lu­dzie po­mię­dzy sobą roz­ma­wia­li sku­pie­ni w grup­kach, prze­ka­zu­jąc so­bie wza­jem­nie ostat­nie rady i wska­zów­ki, to pa­no­wa­ła ogól­na ci­sza. Po­wie­trze z rana było rześ­kie, a na błę­kit­nym nie­bie nie było wi­dać żad­nej chmur­ki, co za­po­wia­da­ło pięk­ny, sło­necz­ny dzień.

Hen­ry­ka była sama. My­śla­ła o od­pra­wio­nej mszy świę­tej. Do­szła do wnio­sku, że wie­le sły­sza­ła w ży­ciu pięk­nych ka­zań, do­zna­wa­ła wie­lu wzru­szeń, słu­cha­jąc ich, ale póź­niej nie­wie­le za­pa­mię­ty­wa­ła. Na­wet te­raz, gdy­by ktoś po­pro­sił ją, aby po­wtó­rzy­ła do­kład­nie to, co usły­sza­ła, to na pew­no mia­ła­by trud­no­ści. Sta­nę­ła z boku, aby ni­ko­mu nie prze­szka­dzać i przy­glą­da­ła się lu­dziom z cie­ka­wo­ścią. Wszy­scy byli ubra­ni zgod­nie z re­gu­la­mi­nem piel­grzym­ko­wym. Skrom­nie, zdro­wo i wy­god­nie. Spodnie za ko­la­na, a ko­szul­ki za­kry­wa­ją­ce ra­mio­na. Na­wet dzie­ci mu­sia­ły pod­po­rząd­ko­wać się re­gu­la­mi­no­wi. Obo­wiąz­ko­we też było na­kry­cie gło­wy oraz wy­god­ne, moc­ne i roz­cho­dzo­ne buty. W pod­ręcz­nym ba­ga­żu: pe­le­ry­na od desz­czu, mo­dli­tew­nik, kar­ta uczest­ni­ka piel­grzym­ki, śpiew­nik, no­tes, dłu­go­pis oraz ró­ża­niec.

Każ­dy uczest­nik piel­grzym­ki mu­siał być u spo­wie­dzi przed wyj­ściem w tra­sę. Gru­pa wło­daw­ska była sie­dem­na­stą z ko­lei gru­pą i cha­rak­te­ry­stycz­ne było to, że każ­dy jej uczest­nik po­sia­dał zna­czek oraz je­dwab­ną, po­ma­rań­czo­wą chu­s­tecz­kę. Ka­te­go­rycz­ny był za­kaz pa­le­nia ty­to­niu i spo­ży­wa­nia al­ko­ho­lu pod każ­dą po­sta­cią. Obo­wią­zy­wa­ło też od­po­wied­nie za­cho­wa­nie peł­ne życz­li­wo­ści, wza­jem­nej tro­ski i po­go­dy du­cha. Wszyst­ko to za­pi­sa­ne było w kar­cie uczest­ni­ka piel­grzym­ki, z któ­rą każ­dy pąt­nik miał obo­wią­zek za­po­znać się i wziąć so­bie do ser­ca.

Po­wo­li, w ci­szy usta­wia­ła się dłu­ga ko­lum­na. Na prze­dzie ja­kiś męż­czy­zna trzy­mał duży, drew­nia­ny krzyż. Za nim usta­wi­ło się dwóch mło­dych chłop­ców, z któ­rych je­den trzy­mał wi­ze­ru­nek Mat­ki Bo­żej, a dru­gi wi­ze­ru­nek Pana Je­zu­sa. Za nimi z ko­lei usta­wi­ły się dwie na­sto­lat­ki z dłu­gim, nie­bie­skim trans­pa­ren­tem, gdzie wid­niał na­pis: „Piel­grzym­ka wło­daw­ska, gru­pa sie­dem­na­sta”.

Wzdłuż ko­lum­ny z le­wej stro­ny przy­go­to­wa­ne były do nie­sie­nia czte­ry gło­śni­ki po­łą­czo­ne mię­dzy sobą bar­dzo dłu­gi­mi ka­bla­mi, któ­re sta­no­wi­ły jed­no­cze­śnie ba­rie­rę mię­dzy piel­grzy­ma­mi a lewą stro­ną jezd­ni. W mo­men­cie wy­ru­sze­nia gru­py ko­ściel­ne dzwo­ny gło­śno roz­brzmie­wa­ły na czte­ry stro­ny świa­ta, aby ogło­sić mia­stu, że ten dzień jest szcze­gól­ny dla jego miesz­kań­ców. W tym zaś mo­men­cie pąt­ni­cy zo­sta­wia­li za sobą, na naj­bliż­sze dwa ty­go­dnie, całe swo­je cy­wi­li­zo­wa­ne ży­cie oso­bi­ste: miesz­ka­nia, domy, wy­go­dy, do­bre lub złe na­wy­ki i przy­zwy­cza­je­nia. Wszyst­ko tyl­ko po to, aby prze­żyć prze­pięk­ną wa­ka­cyj­ną przy­go­dę du­cho­wą. Ra­dio, te­le­wi­zja, prąd, lo­dów­ki, pral­ki, a tak­że nie­zręcz­ne czy przy­kre sy­tu­acje w pra­cy, w domu, być może ja­kieś kło­po­ty czy zmar­twie­nia – to wszyst­ko zo­sta­ło. Te­raz tyl­ko li­czył się trud na szla­ku, i waż­ne było, aby szczę­śli­wie dojść do Ma­ryi, do Czę­sto­cho­wy, aby dzię­ko­wać, pro­sić czy czy­nić po­ku­tę za prze­szłe, grzesz­ne ży­cie. Te­raz naj­waż­niej­si byli oni, któ­rzy mie­li sta­nąć twa­rzą w twarz z przy­ro­dą, mo­dli­twą i z Bo­giem. Czyż może być coś pięk­niej­sze­go w ży­ciu czło­wie­ka?

Wy­ru­szy­li z pie­śnią na ustach:

Jest za­ką­tek na tej zie­mi,
Gdzie po­wra­cać każ­dy chce,
Gdzie kró­lu­je Jej ob­li­cze,
Na Nim cię­te rysy dwie.
Wzrok ma smut­ny, za­tro­ska­ny,
Jak­by chcia­ła pro­sić cię,
Byś w mat­czy­ną Jej opie­kę od­dał się.

Ref.
Ma­don­no, Czar­na Ma­don­no,
Jak do­brze Twym dziec­kiem być.
O, po­zwól Czar­na Ma­don­no,
W ra­mio­na Two­je się skryć.

W Jej ra­mio­nach znaj­dziesz spo­kój
I uchro­nisz się od zła,
Bo dla wszyst­kich swo­ich dzie­ci
Ona czu­łe ser­ce ma.
I opie­ką cię oto­czy,
Gdy Jej ser­ce od­dasz swe,
Gdy po­wtó­rzysz Jej z ra­do­ścią sło­wa te:

Ref.
Ma­don­no, Czar­na Ma­don­no,
Jak do­brze Twym dziec­kiem być.
O, po­zwól Czar­na Ma­don­no,
W ra­mio­na Two­je się skryć.

Dziś, gdy wo­kół nas nie­po­kój,
Gdzie się czło­wiek schro­nić ma,
Gdzie ma pójść, jak nie do Mat­ki,
Któ­ra uko­je­nie da.
Więc bła­ga­my, o Ma­don­no,
Skie­ruj wzrok na dzie­ci swe,
I wy­słu­chaj jak śpie­wa­my,
Pro­sząc Cię:

Ref.
Ma­don­no, Czar­na Ma­don­no,
Jak do­brze Twym dziec­kiem być.
O, po­zwól Czar­na Ma­don­no,
W ra­mio­na Two­je się skryć.Rozdział 2

Miesz­kań­cy Wło­da­wy od­pro­wa­dzi­li piel­grzym­kę aż do po­bli­skie­go lasu, znaj­du­ją­ce­go się 5 ki­lo­me­trów za mia­stem. Mimo wcze­snej pory dnia, od­pro­wa­dza­ją­cych było wie­lu. Wśród po­boż­nych pie­śni wciąż po­wie­wa­ły w gó­rze po­ma­rań­czo­we chu­s­tecz­ki. Gdy od­pro­wa­dza­ją­cy go­ście wró­ci­li do swo­ich do­mów, je­den z bra­ci pau­li­nów na­tych­miast za­czął wpro­wa­dzać w gru­pie at­mos­fe­rę piel­grzym­ko­wą.

– Te­raz, gdy wy­ru­szy­li­śmy w tra­sę, mu­si­my za­jąć się sobą – mó­wił do mi­kro­fo­nu. – Naj­pierw po­mo­dli­my się wspól­nie, a na­stęp­nie bę­dzie­my za­po­zna­wać się w gru­pie. Mu­si­my mię­dzy nami utwo­rzyć pew­ną przy­ja­zną wspól­no­tę, aby­śmy byli jed­no­ścią. Nie może tak być, aby czło­wiek żył tyl­ko sam dla sie­bie, ale żył z in­ny­mi i dla in­nych – tłu­ma­czył. – Zdro­waś Ma­ry­jo – za­czął brat.

– Świę­ta Ma­ry­jo – od­po­wia­da­li wspól­nie piel­grzy­mi.

– Oto ja słu­żeb­ni­ca Pań­ska – za­śpie­wał pau­lin.

– Niech mi się sta­nie we­dług sło­wa Twe­go – od­po­wie­dzia­ła śpie­wa­ją­co gru­pa.

Brat pau­lin ubra­ny był w bia­ły ha­bit, a na gło­wie miał bia­łą cza­pecz­kę z dasz­kiem. Był mło­dy, przy­stoj­ny i wy­spor­to­wa­ny. Biła z nie­go pew­ność sie­bie, a gdy prze­ma­wiał, wy­da­wał się męż­czy­zną o wiel­kiej sile du­cha. Hen­ry­ce bia­ły ko­lor ko­ja­rzył się z nie­win­no­ścią. Przy­szło jej na­wet do gło­wy, że gdy­by miał przy­cze­pio­ne skrzy­dła, mógł­by być praw­dzi­wym anio­łem ze­sła­nym z nie­ba. Przy­glą­da­ła się jego po­sta­ci i zga­dy­wa­ła w my­ślach, kim mógł­by być na co dzień? – Jed­no jest pew­ne, że jest grzesz­nym czło­wie­kiem tak samo jak każ­dy z nas – roz­wa­ża­ła w my­ślach. – Może ma ko­bie­tę, może jest zbo­czeń­cem, może pali pa­pie­ro­sy i pije al­ko­hol, może pali traw­kę? Kto to wie? Tyle złych rze­czy sły­sza­ła o księ­żach i cho­ciaż ten wy­glą­dał na anio­ła, to oso­bi­ście nie wie­rzy­ła tak do koń­ca, że ta­kim jest.

– Mam na imię Ma­te­usz i je­stem prze­wod­ni­kiem gru­py sie­dem­na­stej. – przed­sta­wił się. Aby go le­piej mo­gli zo­ba­czyć ci, co szli z tyłu ko­lum­ny, od­wró­cił się do tyłu i po­ma­chał rę­ka­mi. Roz­le­gły się ser­decz­ne, nie­uda­wa­ne, en­tu­zja­stycz­ne bra­wa. – Na koń­cu ko­lum­ny jest mój za­stęp­ca, brat Mi­chał – po­wie­dział, śmie­jąc się bra­ci­szek – jest go­to­wy, aby spo­wia­dać, je­śli ktoś ma tyl­ko ocho­tę – wi­ta­my go ser­decz­nie okla­ska­mi. Za chwi­lę po­wie­dział: – Gdzieś tam w środ­ku ko­lum­ny po­wi­nien być nasz brat, kle­ryk Pa­weł. Po­wi­taj­my go rów­nież go­rą­co i po­dzię­kuj­my, że za­szczy­cił nas swo­ją obec­no­ścią. – znów roz­le­gły się okla­ski.

W na­stęp­nej ko­lej­no­ści brat Ma­te­usz wi­tał sio­stry i bra­ci z ze­spo­łów mu­zycz­nych, le­ka­rza i sio­stry pie­lę­gniar­ki z opa­ska­mi na ręku przed­sta­wia­ją­cy­mi czer­wo­ny krzyż. Po­dzię­ko­wał za ich przy­by­cie i pro­sił, aby w mia­rę moż­li­wo­ści ko­rzy­stać z ich po­mo­cy na po­sto­jach. Przy­wi­tał bra­ci po­rząd­ko­wych w zie­lo­nych ka­mi­zel­kach, znaj­du­ją­cych się na po­cząt­ku i na koń­cu ko­lum­ny. Kie­ro­wa­li oni ru­chem dro­go­wym i czu­wa­li nad bez­pie­czeń­stwem ca­łej gru­py. Brat Ma­te­usz aż do wzru­sze­nia pa­mię­tał o wszyst­kich. Wi­tał tych, któ­rzy szli pierw­szy raz, a tak­że tych, któ­rzy szli pięt­na­sty raz. Po­dzię­ko­wał za przy­by­cie oso­bom na wóz­kach in­wa­lidz­kich i pro­sił gru­pę, aby zro­bi­ła wszyst­ko, aby lu­dzie ci nie czu­li się cię­ża­rem, bę­dąc w gru­pie sie­dem­na­stej. Nie za­po­mniał rów­nież o dzie­ciach. Naj­młod­szy uczest­nik miał dwa lata.

Po pre­zen­ta­cji gru­pa szła w mil­cze­niu. Dzień był sło­necz­ny, taki nor­mal­ny. Nie za go­rą­cy i nie za zim­ny. Gdy we­szli głę­bo­ko w las, kie­row­nik gru­py za­rzą­dził wspól­ne za­po­zna­wa­nie się w gru­pie. Po­le­ga­ło to na tym, że każ­dy brat i każ­da sio­stra wy­cią­ga­li rękę do osób w naj­bliż­szym są­siedz­twie. Trze­ba było przed­sta­wić się swo­im imie­niem i wy­po­wie­dzieć sło­wa: „do­brze, że je­steś”. W tym cza­sie dziew­czę­ta z ze­spo­łu mu­zycz­ne­go śpie­wa­ły: „Do­brze, że je­steś, do­brze, że je­steś, do­brze, że je­steś. Co by to było, gdy­by Cię nie było, co by to było?”. Do śpie­wu do­łą­czy­ła się cała gru­pa. Gest za­po­zna­wa­nia był bar­dzo wzru­sza­ją­cy. Hen­ry­ce chcia­ło się pła­kać z emo­cji. Przy­kro jej się zro­bi­ło, że stra­ci­ła już ro­dzi­ców i bra­ci, i już ich nie było wśród ży­wych. W gło­wie pul­so­wa­ło jej krót­kie zda­nie: „do­brze, że je­steś”. We­dług niej tak wie­le zna­czy­ło: do­brze, że je­steś, do­brze, że ży­jesz, że ist­nie­jesz, że je­steś na piel­grzym­ce, że je­steś moim bra­tem, że je­steś obok mnie, że ko­chasz mnie ta­kim, ja­kim je­stem – więc mogę na to­bie po­le­gać. Nie­któ­rzy w tym ge­ście pod wpły­wem emo­cji ści­ska­li się ser­decz­nie, a na­wet ca­ło­wa­li w po­li­czek.

Pod­czas dal­sze­go mar­szu brat Ma­te­usz przy­po­mniał do­kąd idzie gru­pa.

– Mamy dziś do po­ko­na­nia 29 ki­lo­me­trów – mó­wił. – W Krzy­wo­wierz­bie za­pla­no­wa­ny mamy noc­leg. Mam na­dzie­ję, że wszy­scy mają wy­god­ne buty.

Hen­ry­ka, tak na­praw­dę, nie była do­brze przy­go­to­wa­na do piel­grzym­ki. Nie mia­ła wy­pró­bo­wa­nych, wy­god­nych bu­tów, o za­wy­żo­nej nu­me­ra­cji, ale nor­mal­ne, nowe adi­da­sy. Nie wzię­ła rów­nież na­mio­tu. Nie chcia­ła mieć z nim kło­po­tu. Po­cie­sza­ła się my­ślą, że ja­koś to bę­dzie.

Obok Hen­ry­ki cały czas, cał­kiem przy­pad­ko­wo, szła pew­na sio­stra. Ko­bie­ty bar­dzo szyb­ko po­ro­zu­mia­ły się mię­dzy sobą. Oka­za­ło się, że na imię ma He­le­na, że też nie ma na­mio­tu i idzie w piel­grzym­ce sama, bez ro­dzi­ny, rów­nież pierw­szy raz. Obie były bar­dzo za­do­wo­lo­ne ze swo­jej zna­jo­mo­ści. Od razu za­przy­jaź­ni­ły się i spra­wia­ły wra­że­nie, że zna­ły się od za­wsze. Śmia­ły się z fak­tu, że będą mu­sia­ły so­bie ja­koś ra­dzić w nocy. Hen­ry­ka była peł­na opty­mi­zmu. Wie­rzy­ła, że z po­mo­cą Bożą moż­na po­ko­nać wszel­kie trud­no­ści, choć­by po ludz­ku wy­da­wa­ły się nie do po­ko­na­nia. Uspo­ko­iła się we­wnętrz­nie. Na­bra­ła pew­no­ści, że szczę­śli­wie zaj­dzie do Pani Ja­sno­gór­skiej, do Czę­sto­cho­wy.

Mia­sto zo­sta­ło da­le­ko w tyle. Piel­grzy­mi szli cały czas w gę­stym, ciem­nym le­sie. Tyl­ko słoń­ce oświe­tla­ło sła­bo jezd­nię. Czu­ło się chłód. Aby nie było za nud­no, pau­lin za­pro­po­no­wał gru­pie na­ukę hym­nu piel­grzym­ko­we­go: Po­kor­na słu­żeb­ni­ca Pana. Każ­dy uczest­nik mu­siał się go na­uczyć na pa­mięć.

– Za ci­cho – krzy­czał do mi­kro­fo­nu brat Ma­te­usz. – To jest nasz hymn, więc śpie­waj­my go gło­śno i z ca­łe­go ser­ca.

Do­pie­ro za pią­tym czy szó­stym ra­zem wy­szło cał­kiem do­brze. W ten spo­sób, nie wia­do­mo kie­dy, prze­szli już spo­ry ka­wa­łek lasu.

– Za chwi­lę za­trzy­ma­my się na od­po­czy­nek, na dru­gie śnia­da­nie – in­for­mo­wał brat. – W związ­ku z tym przej­dzie­my przez jezd­nię na lewą stro­nę. Pro­szę to zro­bić bar­dzo spraw­nie, aby nie ha­mo­wać ru­chu na dro­dze. Tym­cza­sem pro­szę przy­go­to­wać kar­tecz­ki z in­ten­cja­mi na ró­ża­niec.

Miej­sce prze­zna­czo­ne na od­po­czy­nek było zwy­czaj­ną po­lan­ką, a ra­czej nie­sko­szo­ną łąką, gdzie po­śród tra­wy prze­bi­ja­ły dzi­kie czer­wo­ne maki, ja­kieś żół­te kwia­ty po­lne i błę­kit­ne cha­bry oraz dzwo­necz­ki okrą­gło­list­ne. Gdzie­nieg­dzie sta­ła kępa dzi­kiej róży. Przed po­łu­dniem nie było jesz­cze go­rą­co, więc piel­grzy­mi nie mu­sie­li szu­kać cie­nia. Po­sia­da­li w wy­so­kiej tra­wie jak po­pa­dło. Hen­ry­ka wciąż do­trzy­my­wa­ła to­wa­rzy­stwa He­le­nie. Wszę­dzie były ra­zem. Te­raz też usia­dły obok sie­bie. Hen­ry­ka przy­glą­da­ła się z bli­ska sio­strze, któ­rą Pan Bóg prze­zna­czył jej do to­wa­rzy­stwa (tak to ode­bra­ła). He­le­na nie była ład­na. Była bar­dzo wy­so­ka, chu­da, mia­ła dłu­gi nos i prysz­cze na twa­rzy. Ro­bi­ła jed­nak wra­że­nie mi­łej i bar­dzo sym­pa­tycz­nej. Lu­bi­ła żar­to­wać i śmiać się, co spodo­ba­ło się Hen­ry­ce. Nie zdą­ży­ły jesz­cze roz­wi­nąć ka­na­pek przy­nie­sio­nych z domu, gdy na łąkę nie­spo­dzie­wa­nie wje­cha­ły dwie fur­man­ki. Piel­grzy­mi sie­dzą­cy zbyt bli­sko dro­gi po­ucie­ka­li, aby ko­nie ich nie stra­to­wa­ły. Zro­bi­ło się za­mie­sza­nie. Fur­man­ki były wy­ko­na­ne z ma­syw­ne­go drew­na. Koła mia­ły gu­mo­we, a na nich przy­mo­co­wa­ne były drew­nia­ne bla­ty, przy­kry­te bia­ły­mi prze­ście­ra­dła­mi. Dwie pary pięk­nych, lśnią­cych koni po­słusz­nie za­trzy­ma­ły się na znak woź­ni­cy. – Co to ma zna­czyć? – nie kry­ła zdzi­wie­nia He­le­na.

– Coś mi się zda­je, że przy­je­cha­ło do nas śnia­da­nie – po­wie­dział gło­śno brat Ma­te­usz, zbli­ża­jąc się do jed­ne­go z wo­zów.

Męż­czy­zna miał we­so­łą twarz, przy­ozdo­bio­ną wą­sem i dwo­ma ru­mień­ca­mi. Ubra­ny był w dżin­so­we spodnie, bia­łą ko­szul­kę polo z krót­kim rę­ka­wem. Ener­gicz­nie ścią­gnął prze­ście­ra­dło z wozu. Tak samo uczy­nił dru­gi woź­ni­ca. Po­tem ra­zem za­pra­sza­li na wspól­ny po­czę­stu­nek. Fur­man­ki peł­ne były ja­dła. Na bia­łych ob­ru­sach przy­go­to­wa­no wie­le sma­ko­ły­ków, któ­rym nie spo­sób było się oprzeć. Na ta­ler­zach znaj­do­wa­ły się: prze­róż­na wę­dli­na, jaja na twar­do w ma­jo­ne­zie, miód, ma­sło, mar­mo­la­da, ser żół­ty w pla­ster­kach, twa­ro­żek, pu­szy­ste pącz­ki, ser­ni­ki, wy­ro­śnię­te bab­ki droż­dżo­we. Nie bra­ko­wa­ło też owo­ców: ja­błek, ba­na­nów, wi­śni. Były rów­nież ter­mo­sy z go­rą­cą wodą, kawą, her­ba­tą. Dużo wody mi­ne­ral­nej.

– Jaki to mu­siał być wiel­ki wy­da­tek dla tych lu­dzi, aby przy­go­to­wać taką ucztę. Czyż­by ta wio­ska była tak bo­ga­ta? – za­py­ta­ła Hen­ry­ka ko­le­żan­kę.

– Czy ja wiem?– prze­cią­gnę­ła He­le­na. – Nie wszyst­ko w ży­ciu prze­li­cza się na pie­nią­dze. Wio­ska jak każ­da inna, prze­cięt­na. Lu­dzie, co to przy­go­to­wa­li, nie są wca­le bo­ga­ci. Oni są po pro­stu go­ścin­ni. – Spoj­rza­ła w oczy Hen­ry­ki.

– Coś ta­kie­go? – od­po­wie­dzia­ła ta z nie­do­wie­rza­niem. – Nie chce mi się wie­rzyć, że tacy lu­dzie ist­nie­ją jesz­cze na tym świe­cie.

He­le­na po­pa­trzy­ła na sio­strę ja­koś dziw­nie i po­my­śla­ła, że jej ko­le­żan­ka nie do­świad­czy­ła wiel­kiej do­bro­ci od lu­dzi. Nic się nie ode­zwa­ła.

– Jedz­cie, jedz­cie, czę­stuj­cie się – mó­wił woź­ni­ca, śmie­jąc się do­bro­dusz­nie. – W za­mian pro­si­my o mo­dli­twy za nas i za miesz­kań­ców na­szej wio­ski.

– Obiet­ni­cy do­trzy­ma­my na pew­no. Bóg za­płać za go­ści­nę – za­pew­niał brat Ma­te­usz w imie­niu gru­py.

Sie­dząc na tra­wie i za­ja­da­jąc smacz­ne śnia­da­nie, Hen­ry­ka za­uwa­ży­ła mło­dą dziew­czy­nę, któ­ra sie­dzia­ła sa­mot­nie z boku gru­py i pa­trzy­ła gdzieś przed sie­bie, jak­by ko­goś ob­ser­wu­jąc. Po­szła za jej wzro­kiem i zro­zu­mia­ła, że ob­ser­wu­je ona trzech pau­li­nów: Ma­te­usza, Mi­cha­ła i Paw­ła. W tym cza­sie dwóch chłop­ców z wiel­ki­mi ta­ca­mi prze­cha­dza­ło się mię­dzy pąt­ni­ka­mi. Wy­glą­da­li uro­czo. Okrą­głe bu­zie, gę­ste czu­pry­ny, śmie­ją­ce się oczy i wy­pie­ki na twa­rzy. Ubra­ni byli w spodnie za ko­la­na na szel­kach i ko­lo­ro­we ko­szul­ki.

– Pro­szę, czę­stuj­cie się – za­pra­sza­li, pod­su­wa­jąc tacę pra­wie pod nos.

Ko­bie­ty, aby nie ro­bić przy­kro­ści chłop­com, wzię­ły po jed­nym cia­stecz­ku.

– Czy to wasz wła­sny wy­rób? – za­py­ta­ła Hen­ry­ka ta­jem­ni­czo, za­chwy­ca­jąc się cia­stecz­kiem. – Prze­pysz­ne.

– To na­sza bab­cia jest spe­cja­list­ką w tych spra­wach – od­po­wie­dział dum­nie je­den z nich, a na­stęp­nie obiej skie­ro­wa­li się do in­nych osób. – Ob­raz tych chłop­ców będę mia­ła w pa­mię­ci chy­ba do koń­ca ży­cia – po­my­śla­ła Hen­ry­ka. Spodo­bał się jej fakt, że ci mali chłop­cy już umie­li da­wać. Niby nic, ale w imie­niu swo­jej ro­dzi­ny czę­sto­wa­li piel­grzy­mów cia­stecz­ka­mi. Był to drob­ny, wzru­sza­ją­cy gest mi­ło­ści czło­wie­ka do czło­wie­ka i wła­śnie to wzru­szy­ło Hen­ry­kę. Piel­grzy­mi mo­gli zre­wan­żo­wać się tyl­ko mo­dli­twą. Po­si­le­ni, szczę­śli­wi usta­wi­li się spo­koj­nie na jezd­ni. Na­stą­pi­ła zmia­na bra­ci i sióstr nio­są­cych krzyż, wi­ze­run­ki Pana Je­zu­sa i Ma­ryi, trans­pa­rent, a tak­że gło­śni­ki. Gdy tyl­ko wy­ru­szy­li przed sie­bie, jed­na z sióstr szła od po­cząt­ku gru­py do koń­ca z ka­pe­lu­szem w ręce i zbie­ra­ła kar­tecz­ki z in­ten­cja­mi na ró­ża­niec.

– Po­mo­dli­my się te­raz za miesz­kań­ców wsi, któ­rzy nas ugo­ści­li po kró­lew­sku, aby do­bry Pan wy­słu­chał ich mo­dlitw i miał ich w swo­jej opie­ce – mó­wił prze­wod­nik gru­py.

Roz­le­gło się wspól­ne, gło­śne „Oj­cze nasz…”, „Zdro­waś Ma­ry­jo...”, „Świę­ta Ma­ry­jo…”. Na­stęp­nie roz­brzmia­ła pieśń pt. Mo­dli­twa do Mat­ki Boga. Kie­row­nik pro­sił chór o wspar­cie. Po­wo­li, co­raz śmie­lej wszy­scy włą­czy­li się do śpie­wu i szli krok po kro­ku jed­no­staj­nym ryt­mem. Pa­trzy­li przed sie­bie, upa­ja­li się le­śnym za­pa­chem i nie my­śle­li o prze­by­tej dro­dze. Nie my­śle­li też, co bę­dzie póź­niej. Każ­dy z nich prze­ży­wał na swój spo­sób obec­ną chwi­lę.Rozdział 4

Piel­grzy­mi szli ja­kiś czas w mil­cze­niu. Mie­li czas na prze­my­śle­nie swo­ich oso­bi­stych spraw. Nie wia­do­mo było, ile ki­lo­me­trów już po­ko­na­li, ale wie­dzie­li, że prze­szli już las. Na prze­dzie ko­lum­ny wy­raź­nie się roz­ja­śnia­ło. Na­resz­cie po­łu­dnio­we słoń­ce za­czę­ło ich ogrze­wać. Mi­ja­li ja­kąś wio­skę, w któ­rej gdzie­nieg­dzie sta­ły wol­no sto­ją­ce domy, a w dali wi­dać było pola upraw­ne. Lu­dzie po­wy­cho­dzi­li ca­ły­mi ro­dzi­na­mi przed swo­je domy i po­zdra­wia­li piel­grzy­mów. Przy jezd­ni przy­go­to­wa­ne były sto­li­ki z pi­ciem. Każ­dy, kto był spra­gnio­ny, mógł uga­sić pra­gnie­nie. Gdzieś w od­da­li sły­chać było bi­cie dzwo­nów na Anioł Pań­ski. Brat Ma­te­usz wy­śpie­wał pięk­nie tę mo­dli­twę, do któ­rej do­łą­czy­li tak­że inni. Na ko­niec po­mo­dli­li się za du­sze cier­pią­ce w czyść­cu, od­ma­wia­jąc wspól­nie: „Wiecz­ny od­po­czy­nek…”.

Po bar­dzo krót­kiej prze­rwie nie­stru­dzo­ny brat Ma­te­usz pa­trzał w nie­bo, roz­kła­da­jąc ręce i mó­wił en­tu­zja­stycz­nie:

– Zo­bacz­cie, ko­cha­ni, jaki mamy dzi­siaj wspa­nia­ły dzień: dzień pe­łen słoń­ca i ra­do­ści. Za­śpie­waj­my więc Panu.

W stru­ny gi­ta­ry ude­rza­ła moc­no jed­na z sióstr z chó­ru. Piel­grzy­mi po­wy­cią­ga­li swo­je śpiew­nicz­ki i wte­dy gdzieś po­nad po­la­mi roz­le­gła się pieśń mó­wią­ca o dniu, któ­ry stwo­rzył Pan Bóg dla czło­wie­ka. Dla­te­go po­win­ni oni cie­szyć się i ra­do­wać z tego po­wo­du. – Jesz­cze raz, jesz­cze raz – za­chę­cał we­so­ło prze­wod­nik. Dru­gi raz wy­szło le­piej, bar­dziej en­tu­zja­stycz­nie. Do­cho­dzi­ła go­dzi­na 13.00. Gru­pa zbli­ża­ła się na miej­sce wy­po­czyn­ku obia­do­we­go.

– Pro­si­my za­cho­wać po­rzą­dek i ci­szę. Prze­rwa po­trwa do godz. 14.00 – in­for­mo­wał brat Ma­te­usz.

Piel­grzy­mi po ko­lei szóst­ka­mi za­cho­dzi­li do pięk­ne­go sadu owo­co­we­go na­le­żą­ce­go do pry­wat­ne­go go­spo­dar­stwa. Tam na­kry­te już były bia­ły­mi ob­ru­sa­mi sto­ły z przy­go­to­wa­nym je­dze­niem. Zie­lo­na sko­szo­na tra­wa była niby-dy­wan spe­cjal­nie roz­ście­lo­ny dla za­pro­szo­nych go­ści. Taką samą so­czy­stą zie­leń mia­ły li­ście za­dba­nych drzew owo­co­wych. Doj­rze­wa­ją­ce brzo­skwi­nie, ja­bło­nie i gru­sze wy­da­wa­ły się zdzi­wio­ne przyj­ściem piel­grzy­mów, któ­rzy za­kłó­ca­li ich ci­szę. W tym za­cza­ro­wa­nym miej­scu było na­praw­dę bar­dzo przy­jem­nie. Gdzie­nieg­dzie sły­chać było wy­buch ra­do­sne­go śmie­chu. Uśmiech­nię­te i do­bro­dusz­ne ko­bie­ty z ca­łe­go ser­ca za­pra­sza­ły wszyst­kich na po­czę­stu­nek.

– To wszyst­ko jest dla was, moi ko­cha­ni, na­jedz­cie się wszy­scy do syta, aby­ście mie­li siłę iść da­lej do na­szej Pani – po­wie­dzia­ła jed­na z nich, a w oku za­krę­ci­ła się jej łza ze wzru­sze­nia.

– Zo­bacz, Hen­ry­ko – krzyk­nę­ła spon­ta­nicz­nie He­le­na – ile zno­wu jest je­dze­nia, a ja mia­łam na­dzie­ję, że będę po­ścić. Chcę schud­nąć.

He­le­na była wy­raź­nie za­wie­dzio­na.

– Ju­tro po­ści­my, bo jest pią­tek – od­po­wie­dzia­ła rze­czo­wo Hen­ry­ka. – A ty, sio­stro, wca­le nie mu­sisz się od­chu­dzać, i tak je­steś szczu­pła.

Część piel­grzy­mów za­sia­da­ła przy sto­le. Po­zo­sta­li z peł­ny­mi ta­le­rza­mi szli usiąść na tra­wie. He­le­na z Hen­ry­ką usia­dły z boku, aby roz­pro­sto­wać nogi i zdjąć cią­żą­ce buty.

Ko­bie­ty wiej­skie w ko­lo­ro­wych chu­s­tecz­kach na gło­wie i prze­pa­sa­ne far­tusz­ka­mi uwi­ja­ły się jak mo­gły, aby na­kła­dać na ta­le­rze pie­czo­ne kur­cza­ki, ko­tle­ty scha­bo­we, ziem­nia­ki i róż­ne przy­staw­ki wa­rzyw­ne. Był prze­pysz­ny, zim­ny kom­pot wi­śnio­wy. Nie bra­ko­wa­ło też róż­ne­go ro­dza­ju wy­pie­ków.

– Nie uwa­żasz, He­le­no, że mamy le­piej niż w domu? Wszyst­ko go­to­we i po­da­ne do sto­łu łącz­nie z de­se­rem, bez żad­ne­go wy­sił­ku. – Hen­ry­ka wy­raź­nie ma­ru­dzi­ła. – Źle się czu­ję w sy­tu­acji, gdzie jest prze­syt.

He­le­na wsta­ła w mil­cze­niu i od­nio­sła pu­ste ta­le­rze do kuch­ni. Hen­ry­ka mia­ła już sto­py lek­ko spuch­nię­te. Po­ło­ży­ła się na mo­ment. Wte­dy zno­wu uj­rza­ła rudą dziew­czy­nę o nie­zna­nym imie­niu, któ­ra sie­dzia­ła sa­mot­nie w tra­wie i wzrok utkwio­ny mia­ła… o rany – Hen­ry­ka zła­pa­ła się za gło­wę – w kie­row­ni­ku gru­py.

– O ma­tecz­ko – wy­rwa­ło się jej. – Czyż­by He­le­na mia­ła ra­cję? Ta dziew­czy­na na pew­no pod­ko­chu­je się w na­szym bra­cie Ma­te­uszu – my­śla­ła prze­ra­żo­na. – Cie­ka­wa je­stem, jak to się wszyst­ko po­to­czy.

He­le­na wró­ci­ła, zo­ba­czy­ła sio­strę bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­ną, ale nie wie­dzia­ła, o co cho­dzi. Hen­ry­ka chcia­ła tę spra­wę wy­ja­śnić. Po­ka­za­ła jej wzro­kiem rudą dziew­czy­nę. He­le­na w od­po­wie­dzi za­śmia­ła się iro­nicz­nie i ski­nę­ła gło­wą, jak­by chcia­ła po­twier­dzić, że się nie my­li­ła.

– Zo­bacz, ta ruda dziew­czy­na zo­sta­wi­ła pau­li­nów i usia­dła zu­peł­nie sama, z boku. – Pró­bo­wa­ła ją bro­nić. – A ty my­śla­łaś nie wia­do­mo o czym i po­dej­rze­wa­łaś ją o Bóg wie co.

– Chy­ba się po­my­li­łam – od­po­wie­dzia­ła ci­chut­ko skru­szo­na He­le­na.

Na­gle je­den z bra­ci po­rząd­ko­wych za­trą­bił gło­śno i krzyk­nął do mi­kro­fo­nu:

– Wsta­je­my. Jak dys­cy­pli­na, to dys­cy­pli­na.

Po­wo­li for­mo­wa­ła się ko­lum­na. Znów na­stą­pi­ła zmia­na osób nio­są­cych wi­ze­run­ki i gło­śni­ki. Po ser­decz­nym po­że­gna­niu go­spo­da­rzy piel­grzy­mi wy­ru­szy­li w dal­szą dro­gę z pie­śnią na ustach. Sło­wa pie­śni mó­wi­ły o pew­nym grzesz­ni­ku, któ­ry idąc przez ży­cie, upa­dał i pod­no­sił się. Zwra­cał się do Boga, mó­wiąc, że jest ubo­gi i ręce ma pu­ste, ale pro­si, aby Bóg przy­jął jego mi­łość, taką, jaką ma w swo­im ser­cu. Jest bez­rad­nym grzesz­ni­kiem, do­pó­ki nie po­wsta­nie. Na jego twa­rzy po­ja­wia się uśmiech do­pie­ro wte­dy, gdy Pan Bóg go roz­grze­szy. W koń­cu grzesz­nik ro­zu­mie, co to zna­czy ko­chać Pana. Ko­chać to zna­czy zry­wać z grze­chem.

Po krót­kiej prze­rwie prze­wod­nik za­rzą­dził wspól­ną mo­dli­twę: „Oj­cze nasz…”; „Zdro­waś Ma­ry­jo…”; „Chwa­ła Ojcu…”, za miesz­kań­ców wio­ski, któ­ra ugo­ści­ła ich kró­lew­skim obia­dem. Oby do­bry Bóg wy­słu­chał ich proś­by i miał ich w swo­jej opie­ce.

Gru­pa mi­nę­ła już wio­skę i po­wo­li znów za­ta­pia­ła się w las. Pach­nia­ło ży­wi­cą, a po­wie­trze było wy­jąt­ko­wo rześ­kie. Przez pe­wien czas pa­no­wa­ła zu­peł­na ci­sza. Punk­tu­al­nie o go­dzi­nie 15.00 brat Ma­te­usz za­brał głos mó­wiąc:

– 2000 lat temu ludz­kość z utę­sk­nie­niem spo­glą­da­ła w nie­bo, ocze­ku­jąc Me­sja­sza, któ­ry po­ło­żył­by kres jej nie­do­li. Dla­te­go Bóg w swym nie­zgłę­bio­nym mi­ło­sier­dziu dał świa­tu swe­go syna. Całe ziem­skie ży­cie Je­zu­sa było mi­ło­sier­dziem: uzdra­wiał cho­rych, kar­mił głod­nych, wskrze­szał umar­łych, po­cie­szał smut­nych, na­uczał szu­ka­ją­cych praw­dy… Jed­nak szczy­tem Jego mi­ło­sier­nej mi­ło­ści do lu­dzi było od­da­nie ży­cia na krzy­żu. Z Jego prze­bi­te­go ser­ca wy­pły­nę­ły zdro­je mi­ło­sier­dzia dla świa­ta. – Cóż no­we­go? – Mógł­by się ktoś za­py­tać. Tę praw­dę sły­sze­li­śmy już tyle razy, że nie robi już na nas więk­sze­go wra­że­nia. Przez po­nad 2000 lat lu­dzie omi­ja­li owo źró­dło, nie za­uwa­ża­jąc Go zu­peł­nie. Gdy dziś cier­pią­ca zie­mia wzno­si ku nie­bu bła­ga­nie o li­tość, Bóg przy­po­mi­na jej o swo­im otwar­tym na oścież mi­ło­sier­nym ser­cu. Ob­ja­wia­jąc się sio­strze Fau­sty­nie, mówi: „Po­wiedz zbo­la­łej ludz­ko­ści, niech się przy­tu­li do mi­ło­sier­ne­go Ser­ca Mo­je­go … Nie znaj­dzie ludz­kość uko­je­nia, do­pó­ki nie zwró­ci się z uf­no­ścią do Mi­ło­sier­dzia Mo­je­go”. Po­przez Ko­ron­kę do Mi­ło­sier­dzia Bo­że­go mamy oka­zję pro­sić o ła­skę mi­ło­sier­dzia dla każ­de­go z nas, bez wzglę­du na to, jak bar­dzo je­ste­śmy grzesz­ni i kim je­ste­śmy.

Kie­row­nik mo­dlił się z ró­żań­cem, śpie­wa­jąc: „Oj­cze Przed­wiecz­ny…”. Śpie­wem też od­po­wia­da­ła gru­pa. Ta pięk­na mo­dli­twa za­koń­czy­ła się wspól­nym, gło­śnym: „Świę­ty Boże, Świę­ty Moc­ny, Świę­ty a Nie­śmier­tel­ny, zmi­łuj się nad nami i nad ca­łym świa­tem” (3 razy).