Księga matematycznych tajemnic - ebook

Skandal ze skradzionym suwerenem

Prywatny detektyw wyjął z kieszeni portfel, upewnił się, że nadal jest pusty, i westchnął. Stojąc w oknie swojego wynajmowanego mieszkania przy Baker Street pod numerem 222B, wpatrywał się ponuro w kamienicę po przeciwnej stronie ulicy. Ponad turkotem przejeżdżających powozów można było rozróżnić płynące stamtąd dźwięki irlandzkiej melodii, wygrywanej z dużą wprawą na stradivariusie. Doprawdy, ten człowiek był nie do wytrzymania! Soames patrzył na strumień ludzi ciągnący do bram jego słynnego konkurenta. W większości byli to zamożni przedstawiciele klasy wyższej. Ci, którzy nie wyglądali na zamożnych przedstawicieli klasy wyższej, prawie bez wyjątku ich reprezentowali.

Przestępcy najwyraźniej nie wybierali na ofiary ludzi, którzy byliby skłonni skorzystać z usług Hemlocka Soamesa.

Od dwóch tygodni Soames zazdrośnie obserwował, jak kolejni klienci są prowadzeni przed oblicze osoby uważanej przez nich za największego detektywa na świecie. A przynajmniej w Londynie, co w wiktoriańskiej Anglii na jedno wychodziło. Tymczasem dzwonek u jego, Soamesa, drzwi milczał, stosy rachunków rosły, a pani Mydling groziła eksmisją.

Miał do rozwiązania tylko jedną sprawę. Lord Hmekhem-Smattering, właściciel hotelu Glitz, sądził, że jeden z jego kelnerów ukradł złotego suwerena – o wartości jednego funta szterlinga. Szczerze mówiąc, Soames sam nie pogardziłby w tej chwili suwerenem. Nie był to jednak przypadek z gatunku tych przyciągających uwagę żądnej sensacji prasy brukowej, od której, choć to godne ubolewania, zależała jego przyszłość.

Soames przestudiował swoje notatki dotyczące sprawy. Trzej przyjaciele: Armstrong, Bennett i Cunningham uraczyli się kolacją w hotelu Glitz, po czym wręczono im rachunek na sumę 30 funtów. Każdy z nich dał kelnerowi Manuelowi po dziesięć złotych suwerenów. Po chwili jednak maître d’hôtel zauważył, że popełniono błąd i rachunek w rzeczywistości wynosi 25 funtów. Dał kelnerowi pięć suwerenów, by ten zwrócił je gościom. Ponieważ 5 funtów nie dzieli się przez 3, Manuel zaproponował, że zatrzyma dwie monety tytułem napiwku i odda trzem panom po jednym suwerenie, dając do zrozumienia, iż mają szczęście, że dostaną zwrot choć części nadpłaty.

Klienci się zgodzili i wszystko było dobrze, dopóki maître d’hôtel nie zauważył pewnej arytmetycznej rozbieżności. Teraz panowie zapłacili po 9 funtów, razem 27 funtów. Manuel dostał jeszcze 2 funty, co w sumie daje 29 funtów.

Brakowało jednego funta.

Hmekhem-Smattering był przekonany, że ukradł go Manuel. Chociaż dowody były poszlakowe, Soames wiedział, że byt kelnera zależy od rozwiązania zagadki. Gdyby Manuel został zwolniony ze złymi referencjami, nigdy nie znalazłby pracy.

Co się stało z brakującym funtem?

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------Tajemnice rozwikłane

a przynajmniej przedstawione w nowym świetle dzięki rozmaitym wyimkom z obszernego archiwum doktora Johna Watsupa – zawierającego notatki dotyczące spraw, wycinki prasowe oraz Soamesowskie memorabilia – a także sporadycznym informacjom z innych źródeł.

.

Skandal ze skradzionym suwerenem

Z lupą w dłoni, Soames zbadał cal po calu kuchnie oraz księgi rachunkowe hotelu Glitz. Kazał podnosić dywany, żeby sprawdzić, co się pod nimi kryje – niezwykła kolekcja, jak się jednak okazało, niemająca związku z tą historią – i przeszukał ciasną kwaterę Manuela na poddaszu. Skosztował zawartości kilku butelek z baru. Właściwie miał gotową odpowiedź, zanim jego lordowska mość skończył przedstawiać fakty dotyczące sprawy, ale proces dedukcji nigdy nie może wydać się klientowi łatwy, a z okazji do napicia się za darmo słodowej whisky nie należy rezygnować bez dobrego powodu.

Właściciel hotelu Glitz czekał w urządzonym z przepychem prywatnym pokoju, chodząc od ściany do ściany. Spiorunował detektywa wzrokiem.

– Odzyskałeś mojego skradzionego suwerena, Soamesie?

– Nie, milordzie.

– No tak! Wiedziałem, że trzeba się było zwrócić do pana Sherlocka...

– Nie odzyskałem, ponieważ nie było żadnego skradzionego suwerena. W ogóle nigdy go nie brakowało.

– Ale 27 funtów plus 2 funty nie daje razem 30 funtów!

– W rzeczy samej. Nie ma jednak powodu, żeby dawało. Rachunek się zgadza, jeśli policzymy wszystko prawidłowo.

I Soames napisał:

----------- --------- ------------ -------- -------------
Armstrong Bennett Cunningham Manuel Hotel Glitz
10 10 10 0 0
0 0 0 0 30
0 0 0 5 25
1 1 1 2 25
----------- --------- ------------ -------- -------------

– Kwota 30 funtów już nas nie obchodzi – powiedział Soames. – Był to przecież błędny rachunek. Panowie zapłacili teraz 27 funtów, milordzie, więc powinniśmy o d j ą ć 2 funty, żeby dojść do sumy 25 funtów, jaką byli winni hotelowi, a nie dodać.

– Ale...

– Pana pierwotne obliczenia wydają się sensowne, bo liczby 29 i 30 są do siebie zbliżone. Ale przypuśćmy, na przykład, że rachunek wyniósł w istocie 5 funtów, więc kelner dostał 25 funtów, które miał zwrócić gościom. Zatrzymał 1 funta jako napiwek i oddał każdemu 8 funtów. Panowie zapłacili w takim razie po 2 funty, a więc w sumie 6 funtów. Manuel zatrzymał tylko 1 funta. Razem daje to 7 funtów. Zapytałby pan teraz: gdzie się podziały pozostałe 23 funty? Ale właściwy rachunek wyniósł 5 funtów i hotel otrzymał dokładnie taką sumę. Jak zatem może hotelowi brakować 23 funtów? Podzielili się nimi trzej klienci, którzy niewielką część tej kwoty dali Manuelowi.

Hmekhem-Smattering poczerwieniał.

– Hm – mruknął. – Ekhem. – Wziął się w garść. – Pańskie honorarium?

– Dwadzieścia dziewięć suwerenów – odparł Soames bez mrugnięcia okiem.