Łzy Nemezis - ebook

Rozdział I

Z daleka mogło się wydawać, że na szczycie pagórka przysiadł stwór nie z tego świata. Wokół potężnej postaci w porywach wiatru tańczyły poły płaszcza, sprawiając wrażenie, że to nie człowiek, ale uskrzydlony baśniowy smok, gotów w każdej chwili wzlecieć w powietrze. Mężczyzna z wielkim natężeniem wpatrywał się w dal, gdzie niebo lśniło niesamowitym, sinym blaskiem. Bezwiednym ruchem poprawił arkan przerzucony przez łęk siodła, przyłożył do czoła dłoń, by uchronić oczy przed kłującymi promieniami słońca. Spod zawoju wymykały się długie szpakowate włosy.

– Allah! – mruknął. – Jeśli ta burza jest tak wielka, jak się wydaje, nie wiem, czy damy radę przetrwać ją na tej pustaci. Nigdzie nie znajdziesz osłony przed wiatrem i piaskiem. Wszystkiego dwa krzaki i kilka kamieni.

Wygładził burnus. Spomiędzy fałd materiału spłynęły strużki żółtobrunatnego pyłu.

– Widzisz coś, Dżamil? – zawołał czekający u stóp wzgórza człowiek. Koń tańczył pod nim niecierpliwie. – Pospiesz się. Sułtan czeka na wiadomości!

– Kończymy poszukiwania. Burza idzie! Ogromna i groźna, wygląda na największy samum, jaki zdarzyło mi się dotąd widzieć. Bierz ludzi i jedź, powiedz w obozie, żeby się przygotowali. Płachty namiotów wkopać jak najgłębiej... Wyznaczyć spośród przybocznych takich, którzy osłonią sułtana, jak trzeba, to własnymi ciałami! Niech biorą wielbłądy, utworzą wał od czoła i po bokach miejsca, w którym stoi sułtan. Mają trwać niczym kamienny mur! Zresztą sam wiesz, co robić. Ja jeszcze zostanę i popatrzę. Dziwne zaiste jest to, co niosą ku nam demony piasków! Patrz, jak się zwierzęta płoszą. Jedź już!

– A ty? Też powinieneś wracać.

– Jeszcze poczekam, mówiłem przecież! Może wreszcie nadciągnie Musa z oddziałem. Zresztą wyjadę jeszcze w przód poszukać śladów. Nie obawiaj się, zdążę przed burzą. Ruszaj, Osman!

Rzucił krótkie spojrzenie za oddalającym się jeźdźcem, powolnym ruchem sięgnął po bukłak, podniósł go do ust, nagle drgnął, rzucił okiem na wypełniony do połowy worek, a potem przywiązał go z powrotem do pasa.

– Trzeba oszczędzać. Niebawem możemy mieć za mało wody. – Poklepał konia po szyi. – Cicho, Antares, nie kręć się.

Znowu popatrzył na łunę nad horyzontem. Zaczęła nabierać żywszych kolorów, powoli stawała się purpurowa. Przeżył w swym życiu wiele burz piaskowych, jednakże takiej barwy nieba jeszcze nie widział.

– To wygląda straszniej nawet niż wtedy, gdy księżyc rudzieje przed nocną nawałnicą – rzekł do siebie. – Zupełnie jakby gdzieś tam płonęło wielkie miasto. A przecież przed nami nie ma nawet najmniejszej osady.

Rozejrzał się. Miał wrażenie, że łuna zaczyna wyciągać ku niemu upiorne macki. Poczuł niepokój. Coś niesamowitego było w tym rozległym blasku, coś, co sprawiało wrażenie, jakby sam szejtan postanowił przybyć wraz z burzą. Wstrząsnął się. Cóż za myśli przychodzą mu do głowy! To zapewne dlatego, że dziś musi zadbać o bezpieczeństwo sułtana i jego ukochanego brata. O ileż prościej przetrwać burzę, gdy nie trzeba się troszczyć o innych. O wiele łatwiej żegnać się z życiem, gdy śmierć jest tylko śmiercią, kiedy nie trzeba ustrzec przed nią człowieka będącego jedyną nadzieją na ocalenie przed przemocą najeźdźców.

Wierzchowiec zatańczył pod nim, spłoszony basowym pomrukiem odległego grzmotu. Dżamil trącił zwierzę piętami.

– Naprzód, Antares, skoro mamy zdążyć z powrotem, zanim się zacznie, trzeba się pośpieszyć. Nie ma na co czekać. Co mogło się stać, że tak doświadczony żołnierz jak Musa zaginął wśród piasków?

Jechał, śledząc uważnie ślady. Trop jaszczurki, zygzak pozostawiony przez umykającego przed niebezpieczeństwem albo gorącem węża... Ani śladu po licznym, bądź co bądź, zwiadowczym oddziale. Co chwila rzucał okiem w kierunku nadciągającego żywiołu. Że też coś takiego musiało nadejść właśnie teraz. Nagle potrząsnął głową, a jego oczy rozszerzyły się z niedowierzania. Zeskoczył na ziemię, pochylił się nad dziwnym zarysem, którego nie zdążył jeszcze zasypać niesiony wiatrem piach. Wpatrywał się dłuższą chwilę w niesamowity ślad pozostawiony przez jakąś istotę... Co to mogło być? Nagle olśniło go, pamięć położyła obecny obraz w jednej linii obok na wpół zatartego wspomnienia. Raz w życiu widział podobny odcisk łapy, bardzo dawno temu.

I miał nadzieję, że nie zobaczy czegoś podobnego już nigdy! Splunął soczyście, wskoczył w siodło i zawrócił wierzchowca. Zmusił go do okręcenia się kilka razy wkoło, po czym wystrzelił jak pocisk z katapulty.

Przed namiotem drogę zastąpiła mu potężna postać.

– Co powiesz, Dżamil?

– Muszę natychmiast zobaczyć się z sułtanem!

– Mowy nie ma! Był tu już Osman i przekazał, co trzeba. Pan rozmawia teraz z bratem. Obawiam się, że nie znajdzie dla ciebie czasu. Jesteś zbyt mały, żeby ot tak sobie przyjść i ujrzeć oblicze władcy. Myślę, że jeśli Jego Wysokość zechce poświęcić odrobinę cennego czasu takiemu robakowi jak ty, na pewno zostaniesz o tym niezwłocznie powiadomiony.

Dżamil zmrużył oczy.

– Posłuchaj, Fadil. Nie wysilaj się na kwiecistą przemowę, nie wymyślaj bogatych fraz, bo marnie ci to wychodzi. Przyjęto cię do straży przybocznej nie dlatego, że potrafisz myśleć, ale żeś silny i dobrze machasz mieczem. Myślenie pozostaw zatem innym. I nie zapominaj, kto cię wyciągnął z zapadłej wioski, umieścił na dworze Salah ad-Dina. Pamiętasz, jak wypraszałeś na kolanach, żeby jechać ze mną do Damaszku? Wyglądałeś wtedy równie żałośnie jak chory, wyliniały szczur. A teraz melduj sułtanowi, że mam pilną sprawę! Biegnij! Nie unoś się w tej chwili gniewem, przyjdzie na to czas później. Kiedy indziej odpłacisz mi za zniewagę! Mam nadzieję, że będzie jeszcze po temu okazja.

Było coś takiego w wyrazie twarzy Dżamila, w jego zduszonym wściekłością głosie, że Fadil porzucił myśl o wydobyciu miecza i natychmiast zniknął w namiocie. Dżamil pokręcił głową. Jak też odrobina władzy może wpływać na prostackie umysły. Jeszcze dwa miesiące temu ten żołdak czołgałby się przed nim w prochu, a dziś...

Płachta odsunęła się.

– Możesz wejść! – Fadil rzucił mu nienawistne spojrzenie.

W środku panował przyjemny półmrok. Oczy, przyzwyczajone do porażającego blasku pustynnego słońca, oswajały się z nim bardzo powoli. Przez chwilę nie widział właściwie nic. Tyle tylko, że było tu znacznie goręcej niż na zewnątrz, a w powietrzu stał gęsty, ciężki zapach jakiegoś pachnidła. Stary żołnierz stanowczo wolał zapach stajni niż mydlarni. Od tego pierwszego przynajmniej tak nie mdliło. Ale przecież sułtanowi nie przystoi cuchnąć końskim potem.

– Dżamil al-Ghadban – rozległ się cichy głos. – Witaj, stary wojowniku, mój pustynny jastrzębiu. Nie widziałem cię od trzech bodaj dni. Gdzieżeś się podziewał?

– Cały czas w przedniej straży, najjaśniejszy panie. Weszliśmy w ziemie, na których możemy napotkać znaczne siły wroga.

Salah ad-Din leżał podparty na łokciu, naprzeciwko niego siedział królewski brat. Obaj wpatrywali się w Dżamila z oczekiwaniem.

– Jakie wieści przynosisz? Twój posłaniec już ostrzegł nas przed burzą. Przygotowania trwają.

Al-Ghadban zacisnął pięści.

– Musisz jak najszybciej odjechać, panie! Obaj musicie uchodzić co sił. Ty i czcigodny Al-Adil!

– Co ty mówisz, człowieku? Mamy porzucić wojsko i uciekać przed zwykłą piaskową burzą?

Dżamil wciągnął głębiej powietrze.

– Wojsko też musi uciekać! Wszyscy! Na miejscu pozostawić trzeba najwaleczniejszych, takich, co bez wahania staną oko w oko z... – Zacisnął zęby. Nie wolno wymawiać w głębi pustyni imion jej demonów.

– Ani Salah ad-Din, ani jego brat – powiedział spokojnie sułtan – nie będą uciekali przed niebezpieczeństwem niby tchórzliwe kobiety. Stawimy mu czoło.

– To nie jest kwestia odwagi, ale rozsądku – Dżamil starał się mówić równie spokojnie jak władca. – Nie rzecz dzielności, ale rozwagi. Czym innym jest stanąć przed wrażą, choćby najliczniejszą armią, a czym innym próbować stawić opór... demonowi! A właśnie nadciąga tutaj stwór z piekła rodem!

Salah ad-Din skrzywił się niechętnie.

– Nie ma na świecie nijakich demonów! Miałem cię za mądrzejszego, Dżamil, a ty gadasz jak przesądny nomada albo Zendża o skórze równie ciemnej jak jego umysł! Strach cię obleciał? Ciebie, jednego z najlepszych moich ludzi? Powinienem cię...

– Poczekaj, Jusuf – brat powstrzymał sułtana. – Niech powie do końca, co ma do powiedzenia, zanim uniesiesz się gniewem. Nie poznaję cię. Gdzie twoje opanowanie i skłonność do dokładnego rozważania wszelkich aspektów sprawy?

– Masz słuszność, Malik. – Władca powoli wypuścił powietrze, przymknął oczy. – To zapewne przez ten nieziemski upał... Mów, Dżamil.

Al-Ghadban spojrzał na księcia z wdzięcznością.

– Pojechałem w stronę burzy, mając nadzieję, że odnajdę ślady oddziału Musy. Zamiast tego ujrzałem rzecz niesamowitą...

Przerwał, dostrzegłszy ruch w kącie namiotu.

– Dalej, Al-Ghadban, możesz mówić. To mój pies, a nie Fatma. Siostrę odesłałem już do Jerozolimy. A gdyby to nawet była ona, cóż by z tego wszystkiego wyrozumiała, skoro Allahowi spodobało się zesłać na nią szaleństwo? Mów, co zobaczyłeś.

– Znalazłem ślady ghula!

Malik poderwał się.

– W głębi pustyni, tak daleko od ludzkich siedzib? Niemożliwe! Jesteś pewien, że to był ghul?

– Nic innego nie pozostawia podobnych śladów, panie. I myślę, że nie mamy się co spodziewać powrotu choćby jednego żołnierza Musy. Pewnie zapuścili się zbyt daleko, zlekceważyli albo przeoczyli pewne znaki. Zapewne nie żyją.

– Chcesz powiedzieć, że to, co ku nam nadciąga, to rozgniewany duch, opiekun ghula?

– Nie inaczej! Sam ghul jest zbyt słaby, by stawić czoło tak wielu ludziom, by zgładzić silny podjazd. Musi mieć pomocnika. A ten nasz znalazł sobie doprawdy nie byle jakiego. To musi być wyjątkowo potężny duch, skoro nie przybywa w postaci zwykłego leja piachu, jak to zwykle bywa, ale ciągnie się na wielkiej przestrzeni jako ogromna nawałnica.

– Pewien jesteś?

– Na tyle, żeby doradzać natychmiastową ucieczkę. Ja pozostanę na miejscu, będę dowodził ochotnikami. Może uda nam się choć na kilka chwil powstrzymać demona. – Nagle poczuł uderzenie krwi do głowy, uderzył pięścią w otwartą lewą dłoń. – Dość gadania! Ratujcie się! Wasza krew nie może wsiąknąć w piach, jeśli mamy powstrzymać wojska niewiernych!

– Jusuf – Malik przysiadł naprzeciwko sułtana – słyszysz, co mówi ten wojownik?

Salah ad-Din zmarszczył gniewnie brwi.

– Wiesz dobrze, że nie wierzę w te wszystkie opowieści o dżinnach, ifrytach i ghulach! Dziwię się doprawdy, że dajesz temu wiarę ty, nazywany Synem Pustyni, który znasz ją nie gorzej od dzikich nomadów!

– Właśnie dlatego, że tak mnie zwą, że znam tajemnice gorącego interioru, wierzę Dżamilowi, bracie. Widziałem na własne oczy zbyt wiele zastanawiających zjawisk, żeby lekceważyć jego słowa, tym bardziej że nasz przyjaciel nie należy do ludzi, którzy zlękną się byle czego.

– Wasza Wysokość – odważył się wtrącić Al-Ghadban – z każdą chwilą, z każdym wypowiedzianym słowem niebezpieczeństwo przybliża się. Dla pustynnego ducha przebyć odległość mili czy nawet farsacha to tyle, co dla ciebie uczynić mały krok!

Salah ad-Din wzruszył ramionami.

– Nie wierzę w pustynne duchy, Dżamil! Wzrusza mnie twa troska o moje życie, jednakże nie ucieknę przed zwykłymi kłębami piachu, choćby miał to być morderczy samum! Nie pozwolę też wzniecać paniki wśród żołnierzy. Czekają nas ciężkie bitwy!

– Ale...

– Zamilcz, Al-Ghadban, by nie dotknął cię w końcu mój gniew! Uczynimy, jak powiedziałem.

Dżamil zagryzł wargi.

– Pozwól mi przynajmniej, panie – wymamrotał – wyjechać z silnym oddziałem naprzeciw burzy. Na wszelki wypadek. Przynajmniej tyle zechciej dla mnie uczynić, skoro nie chcesz słuchać rady...

Salah ad-Din pokręcił głową.

– Uparty jesteś, człowieku, nad miarę. Idź już i nie drażnij mnie!

– Poczekaj, Dżamil – odezwał się Malik. – Pójdę z tobą. Sam chcę doglądnąć przygotowań.

Gdy wyszli z namiotu, książę zbliżył wargi do ucha Al-Ghadbana.

– Wyślę oddział, tak jak mówiłeś.

– Narazisz się na gniew brata, panie.

– Moja rzecz!

– W takim razie ja poprowadzę tych ludzi. Trzeba działać szybko, mamy bardzo mało czasu.

– Nie, Dżamil! Ty musisz pozostać przy sułtanie. Jeśli zdarzy się jakieś nieszczęście, powinien mieć przy sobie najlepszego i najwaleczniejszego wojownika. Kto inny pójdzie z żołnierzami na przedpole. Do tego nie potrzeba wielkiego rozumu ani rozeznania.

Zerknął na potężną postać wyprężoną przy wejściu do namiotu.

– Fadil, podejdź! Mam dla ciebie rozkazy. Niech Dżunajd obejmie wartę, ty pójdziesz ze mną!

Ciemne chmury gnały z zachodu, jakby chciały prześcignąć ostatnie przebijające się przez nie promienie słońca.

Dżamil stanął w strzemionach. Nie zważając na kłęby piachu siekące bezlitośnie obnażoną twarz, wpatrywał się w miejsce, gdzie Fadil osadził swój oddział. Z włóczniami pochylonymi do przodu, zwarci w żelaznych szeregach, wyglądali niczym ciemna wyspa zalewana ze wszystkich stron falami rudoszarego morza. Obejrzał się za siebie, tam gdzie skupieni wokół sułtana przyboczni przygotowywali się, by stawić czoło burzy.

– Zaraz nadejdzie pierwsza fala nawałnicy! – krzyknął, z trudem przebijając się przez wycie wichury. – Przygotować zasłony dla sułtana! Uczynić krąg z wielbłądów! Przeprowadzić tam też...

– Dżamil, patrz! – przerwał mu czyjś okrzyk.

To, co zobaczył w tej chwili nad horyzontem, sprawiło, że zabrakło mu tchu w piersi. Na tle burych tumanów zajaśniał sięgający nieba płomień. Zdawał się stać w miejscu, jednakże Dżamil wiedział, że w istocie nadciąga z ogromną prędkością.

– Ifryt – szepnął. – Jaki wielki...

Spiął konia, pogalopował do środka obozu.

Dopadł kręgu utworzonego z ludzi i zwierząt, w którego centrum sułtan, zasłonięty płachtami, przystąpił do południowej modlitwy.

– Ifryt! – wrzasnął Dżamil, nie zważając już na nic. – To wyjątkowo potężny ifryt, panie! Przerwij modły i sam zobacz! Allah ci wybaczy to uchybienie...

Salah ad-Din poderwał się z kolan, wypadł na otwartą przestrzeń. Uderzył go zbijający z nóg, gorący podmuch. Z niedowierzaniem patrzył na olbrzymi płomień, wciąż jeszcze mamrocząc rozpoczętą surę.

– To ifryt! – powtórzył Dżamil. – Nic i nikt mu się nie oprze! Zmiażdży wszystko, co stanie na jego drodze! Wasza Wysokość, sułtanie, panie mój! To prawdziwy, okrutny demon zemsty! Uciekaj, póki jeszcze pora. Fadil z ludźmi zdoła go powstrzymać najwyżej kilka chwil, jeżeli w ogóle uda im się oprzeć!

– Nie myślałem, że to możliwe – szepnął sułtan.

– Jusuf! – przypadł do niego Malik. – Widzisz to? Widzisz?! Siadaj na koń! Ratuj się, bracie! W tobie jedyna nadzieja! Nie pora na spieranie się w obliczu niebezpieczeństwa!

Wiatr porywał słowa, do uszu sułtana nie docierało ich znaczenie, tylko pojedyncze dźwięki. Spojrzał na przyprowadzonego rumaka, skinął głową i już bez protestów wskoczył na siodło. Malik skinął na przybocznych. Natychmiast otoczyli Salah ad-Dina, a po chwili gnali na złamanie karku.

– A wy, panie? – Dżamil pociągnął Malika za rękaw. – Jedźcie wraz z nim!

– Ja poprowadzę wojsko. Uratuję tylu, ilu się uda.

– Nikogo nie uratujesz, a sam zginiesz! Jest już za późno! Od początku było za późno – dodał ciszej.

– Nie opuszczę moich ludzi! Ale ty jedź natychmiast za Jusufem, musisz być przy nim! Masz go bezpiecznie przeprowadzić przez pustynię!

Wiatr wzmagał się. Musieli rozmawiać pochyleni ku sobie, prawie stykając się głowami.

– Ty jedź, panie. Jesteś bardziej potrzebny bratu niż im. – Al-Ghadban machnął dłonią w kierunku biegających bezładnie żołnierzy. Widząc, że sułtan odjechał, rozproszyli się nawet ci wybrani, którzy mieli stanowić jego ochronny krąg. – Znasz pustynię nie gorzej ode mnie, poradzicie sobie. A ja spróbuję tutaj zebrać, co się da!

– Nie sprzeciwiaj mi się, Dżamil! – Twarz Malika wykrzywił wściekły grymas, błysnęły białe zęby. – Wykonaj rozkaz. Natychmiast!

Wojownik dłuższą chwilę patrzył prosto w gorejące gniewem oczy księcia.

– Wybaczcie, szlachetny panie – powiedział cicho.

Malik zbliżył się do niego jeszcze bardziej, usiłując zrozumieć, co mówi. Wtedy potężna pięść wylądowała na jego szczęce. Choć kłąb materii zawoju nieco stłumił siłę ciosu, jednak był on wystarczająco mocny, aby Al-Adil bez przytomności osunął się na ziemię. Al-Ghadban chwycił go, przerzucił przez grzbiet własnego wierzchowca, sprawnie przewiązał arkanem ręce pod końskich brzuchem.

– Antares – szepnął do ucha rumaka – będziesz niósł wyjątkowo cenny ładunek. Nie zawiedź mnie.

Ktoś galopował od strony nadchodzącego żywiołu. Dżamil stanął mu na drodze z uniesionymi rękami. Tamten w ostatniej chwili osadził konia, wypuszczając przy tym spod kopyt fontanny piachu.

– Z drogi – wrzasnął – jadę do sułtana z wieściami! Z drogi, bo mieczem pchnę!

Wydobył broń, mierząc prosto w gardło Dżamila. Stary wojownik skoczył do przodu, chwycił tamtego za nadgarstek, silnym uderzeniem wytrącił mu miecz z dłoni, a potem bez wysiłku ściągnął wojownika na ziemię, usiadł zaskoczonemu na piersi i rozkrzyżował jego ręce, wciskając je w miałki piach.

– Posłuchaj, durniu – krzyknął mu prosto w ucho. – Sułtan już uszedł wraz z przybocznymi! A ty zabierzesz teraz szlachetnego księcia Malika i spróbujesz ich dogonić! Rozumiesz?

Leżący pod nim żołnierz kiwnął głową. Na Dżamila spojrzały spokojne błękitne oczy. Al-Ghadban zaklął w duchu. To niewierny, ulubieniec Al-Adila. Nie było jednak czasu na rozważania.

– Posłuchaj, giaurze! Los królewskiego brata jest w twoich rękach! Masz uczynić wszystko, aby go uratować. Jeśli tego nie zrobisz, przysięgam, że spadnie na ciebie mój gniew! Odnajdę cię, choćby pod postacią złego ducha! Zabiję cię, wyssę z ciebie krew! Naślę na ciebie piekielne demony!

– Niepotrzebnie mi grozisz! – odparł giaur, wymawiając słowa z twardym akcentem. – Bez tego zrobię, co w ludzkiej mocy, aby ocalić życie księciu! Nie obawiaj się! Przysięgam na moje zbawienie!

Dżamil puścił go, wstał ciężko. Nagle poczuł się bardzo zmęczony i stary. Kilka dni trudów uczyniło swoje. Już od dawna miał za sobą wiek, kiedy mógł bezkarnie hasać po pustyni choćby i cały miesiąc, by potem wrócić do miasta i bez znużenia oddawać się rozkoszom. W tej chwili tęsknie pomyślał o altanie w przydomowym sadzie i jasnych głosikach wnucząt biegających pośród drzew. O łagodnym powiewie wiatru znad morza, tak innym od palącego podmuchu pustyni. O gwarze targowiska, jękliwym wołaniu handlarzy wodą... Wszystko to trwało ledwie mgnienie oka, było ulotnym obrazem, który natychmiast zniknął, przytłoczony burymi kłębami piachu. Potrząsnął głową, puścił niebieskookiego.

– Wierzę ci, niewierny, bo nie mam innego wyjścia! Kiedy Jego Dostojność Malik ocknie się, powiedz mu, żeby nie chował do mnie urazy. Co uczyniłem, uczynić musiałem nie tylko dla jego dobra, ale dla dobra nas wszystkich. Powtórzysz?

Wojownik kiwnął głową.

– Teraz jedź! Nie żałuj tchu w koniach! Pomóż mi tylko wpierw przywiązać księcia do siodła! Daję mu swego wierzchowca. To Antares, najściglejszy rumak, jakiego ziemia nosiła! On na pewno nie zawiedzie, jeśli ty nie zawiedziesz.

– A ty, Dżamilu?

– Co ci do mnie? Zostaję. Ktoś musi spróbować dowodzić tym nieszczęsnym, oszalałym tłumem! Powtórz tylko jeszcze jedno memu panu: niech Allah zachowa go w zdrowiu... I jeszcze... – przerwał na chwilę. – Powiedz...

Giaur spojrzał pytająco.

– Powiedz mu tylko jedno imię. Abd al-Hadżib! Zapamiętaj dobrze, Abd al-Hadżib! Sułtan będzie wiedział, o co mi chodzi. Jedź już!

Po chwili Dżamil patrzył, jak wierzchowce znikają w kurzawie. Spojrzał w drugą stronę. Płomień potężniał z każdą chwilą, biła od niego zniewalająca moc, straszliwa tajemnicza potęga, która zdawała się pochodzić z najczarniejszych czeluści piekła. Stary żołnierz wzniósł oczy do nieba.

– Panie mój – powiedział – jedyny, który mnie teraz słyszysz. W chwili gdy nadchodzi moja ostatnia godzina, wybacz mi wszystko, co uczyniłem złego w całym mym długim życiu. Ty, który gdzieś tam nad chmurami patrzysz na nędzne ludzkie robaki, pełzające w przyziemnych, nic niewartych sprawach, przyjmij mą duszę do swego domu i znajdź dla niej ustronne, spokojne miejsce. Nie pragnę rozkoszy seraju, nie pragnę wyszukanych potraw ani nieustających biesiad. Chcę tylko odrobiny wytchnienia. O to jedno cię proszę, mój Panie. A na tym świecie niechaj nikt nie przeklina i nie zanosi do Ciebie skarg, gdy wspomni moje imię...

Znowu rzucił okiem na szalejącą nad pustynią kolumnę ognia.

– Do mnie! – zawołał, dosiadając najbliższego wielbłąda. – Do mnie! Setnicy, zbierać ludzi w oddziały!

Jego głos tonął w wyciu wichury i niesamowitym, przeszywającym uszy syku dobiegającym od szalejącego o kilkaset kroków płomienia. Niektórzy żołnierze jednak dostrzegli dowódcę, zaczęli się skupiać wokół niego. A on wydobył miecz, wskazał kolumnę ognia. Nie krzyczał już, nie otwierał nawet ust. Ludzie zrozumieli, co mają zrobić. Z zaciśniętymi ustami ruszyli w stronę niebezpieczeństwa, tam gdzie oddział Fadila trwał niczym skała w oczekiwaniu na nieuchronną śmierć.Rozdział II

Tłum wylewał się z kościoła wprost na rozgrzany porannym upałem plac. Vincent zmrużył oczy i skrzywił się, kiedy przyjazny chłód i mrok świątyni znienacka zastąpił rażący blask oraz gorący powiew. O wiele bardziej od tutejszych ranków cenił sobie wieczorną bryzę, kiedy wyraźnie dawała o sobie znać bliskość morza.

– De Rionne, gdzie się wybierasz? – Poczuł dłoń na ramieniu. Obejrzał się. Za nim stał uśmiechnięty od ucha do ucha Jan de Morges. – Zapomniałeś? Mieliśmy dzisiaj nawiedzić pewną tawernę. Tam rozkaz królewski zakazujący gry w kości o wyższe stawki jest, jak by to delikatnie ująć... niezbyt ściśle przestrzegany.

– Zakazy waszych monarchów obowiązują tylko was, zapomniałeś? Ja nie jestem krzyżowcem, nie przypłynąłem z Filipem czy Ryszardem. Podlegam jedynie władzy króla Jerozolimy. Mogę sobie grać w kości, z kim chcę, gdzie chcę i za ile chcę.

De Morges machnął ręką.

– Króla Jerozolimy? A gdzie masz takiego? Korona leży teraz w skarbcu. Możeś i nie przybył z nami, ale edykt władcy obowiązuje wszystkich, nawet tych, którzy nie czują się jego poddanymi.

– Nie będę się z tobą kłócił, Janie – uśmiechnął się lekko Vincent. – A do tej twojej spelunki zajrzę bardzo chętnie.

– I słusznie uczynisz, bo spotkamy tam jeszcze kogoś.

– Kogo? Jak cię znam, chodzi bez wątpienia o kobietę? A jakiejże to wysokiej proweniencji niewiasta mogłaby zawitać w tak paskudne miejsce?

– Nie, de Rionne! Nie chodzi o kobietę! W każdym razie niezupełnie. Pamiętasz zapewne Judytę z Monaghan?

Vincent spojrzał na Jana spod zmarszczonych brwi.

– Nie kpij, pewnie, że pamiętam. Ale Judyta odpłynęła dwa miesiące po królu Filipie, bodaj w październiku.

– Nie inaczej, drogi przyjacielu. I nie mów „bodaj w październiku”. Już ty wiesz najlepiej, kiedy to było, dokładnie co do dnia i godziny, bo potem chodziłeś jak struty jeszcze przez... Nie, źle mówię! Ty nadal chodzisz jak struty. A ja, widzisz, nie dalej jak pozawczoraj miałem okazję poznać sławnego krewniaka pięknej Judyty, pana Piotra z Telford. Niedawno przybył z Jafy i, powiadam ci, już pokazał, że potrafi tęgo pić i tęgo grać! A i pięść ma niczego sobie.

– O, to zapewne wielce interesujący kompan.

– Żebyś wiedział, de Rionne, żebyś wiedział. W dodatku sam Ryszard bardzo go sobie ceni. A to już coś znaczy.

Vincent skrzywił się.

– On czyni fawory również Lusignanowi, a to z kolei nie najlepiej świadczy o jego właściwej ocenie ludzi.

– Daj spokój. Lusignan zwyczajnie jest Ryszardowi potrzebny jak nie przymierzając miastu grabarz w czasie ciężkiego oblężenia. Zaś Telford nie tak bardzo, wcale właściwie, a jednak król okazuje mu duże względy. To prosty rycerz, takiemu łaskę pańską niełatwo uzyskać.

– Prosty rycerz! – parsknął Vincent. – Telfordowie prostym rycerstwem! On w samej tylko Bretanii ma więcej ziemi niż my obaj razem wzięci.

– Ma jej sporo, to fakt, a w szczególności więcej od ciebie. Bo dopóki Filip nie zdejmie z twego rodu ortylów, tyle jej posiadasz, co pod stopami lub w mogile. Ale zgadza się, Piotr ma pewien majątek. Decyduj się, chcesz czy nie chcesz poznać kuzyna pani z Monaghan?

– Chcę. Prowadź.

– Jasne, że chcesz. Toż mało brakowało, a zostalibyście stryjecznymi szwagrami!

Vincent pokręcił głową.

– Powiadam ci, de Morges, kiedyś się doigrasz. Przyjdzie dzień, w którym ktoś uzna, że powiedziałeś o jedno słowo za dużo!

Jan roześmiał się beztrosko, klepnął towarzysza po ramieniu.

– Na mnie ciężko się gniewać, wiesz przecież.

– Ja tak, ale możesz trafić na kogoś, kto nie będzie posiadał podobnej wiedzy, a wtedy czeka cię pojedynek.

Jan przyjrzał się uważnie swojej prawicy.

– No cóż, jeśli będzie miał pięść bardziej mocarną niż moja, może być różnie... Jednakże nie myślę przejmować się podobnymi sprawami w tak piękny dzień. Chodźmy.

W tej samej chwili rozległ się tętent kopyt i rozpaczliwy krzyk kobiety. Pobiegli w tamtym kierunku. Przez szeroką aleję galopował szpaler jeźdźców. Pośrodku, między rzędami pędzących koni, stało struchlałe z przerażenia dziecko. Niewieści krzyk narastał. Chłopczyk, może pięcioletni, skulił się i mocno zacisnął powieki. Jeźdźcy przelecieli błyskawicznie, a matka natychmiast przypadła do synka.

– Nic ci nie jest? Skarbie, nic ci nie jest?

De Morges splunął.

– Masz tego, który pragnie zostać nowym królem Jerozolimy. Widziałeś? Jeszcze go nie pomazano, a już stał się bardziej wyniosły niż władca całej Francji! Dla Konrada z Montferratu wszyscyśmy jeno pył i mierzwa. Gdybyś ty tam stał, stratowaliby cię bez wahania. Dzieciak uratował się tylko dlatego, że mały i zmieścił się między końmi. Od markiza Montferrat lepszy byłby już chyba Gwidon, choć powiadają o nim, że nieudacznik i trzyma się niewieściej zapaski! Ba, wolałbym Onufrego z Toronu, chociaż swego czasu nie podjął rękawicy, gdy go wyzwał pan z Senlis. Lepszy już chyba tchórz niźli taki podlec.

Spojrzał tam, gdzie jeszcze unosił się kurz wzniecony kopytami.

– Powiadam ci, Vincencie, że jeżeli ktoś wreszcie nie zabije Konrada, będzie to zakrawało na cud. Jest zbyt dumny i gwałtowny, żeby umrzeć we własnym łożu. Jeszcze dopóki przebywa tutaj król angielski, dopóty Montferrat na wiele się nie waży, lecz gdy tamtego braknie, zalezie wszystkim za skórę...

– A odkąd to darzysz taką estymą króla Ryszarda, Janie?

– Ja go nie darzę żadnym szczególnym uczuciem. Ale mam dla Anglika szacunek. Więcej jest wart niż stu tutejszych władyków. Gdyby jeszcze nie był tak szalony... Chociaż gdyby nie był szalony, nie wstąpiłby na tron tylko po to, by zaraz go porzucić i wdać się w awanturę z krucjatą. Ale, ale – ożywił się nagle, przypominając sobie, w jakim celu odszukał przyjaciela – chodźmy już, bo nam całe wino wypiją i wszystkie pieniądze przegrają!

W tawernie panował przyjemny chłód. Gości o tej porze było jeszcze niewielu, więc gospodarz krzątał się niespiesznie, gawędząc ze stałymi bywalcami. Poza tym panowała cisza, tym więc wyraźniej brzmiał grzechot kości w skórzanym kubku.

– Telford! – zawołał od drzwi de Morges. – Słońce jeszcze nie wzbiło się na szczyt nieboskłonu, a ty już grasz! W kościele chociaż poświeciłeś swoją osobą?

Z ławy pod ścianą wstał czarnowłosy, wysoko podgolony mężczyzna.

– Wszak przechodziłem obok katedry, zmierzając tutaj. To chyba wystarczy. Starczy też, że mój pan, Jego Wysokość Ryszard Plantagenet, odbywa kolejną publiczną pokutę. Dość będzie jego modlitw dla niego samego, dla mnie i jeszcze tuzina takich mizeraków jak ja! Powiedz lepiej, kogo to przyprowadziłeś do naszej jaskini?

Ruszył w kierunku przybyłych.

– Poznaj pana de Rionne’a, prawego rycerza.

Piotr z Telford zatrzymał się. Obrzucił Vincenta uważnym spojrzeniem.

– Tak – powiedział powoli, groźnie marszcząc brwi. – Chętnie poznam człowieka, który złamał serce mojej kuzynce. Poznam i...

Sięgnął do boku. Vincent obserwował spokojnie jego poczynania. Rozluźnił ramiona, nieznacznie cofnął lewą rękę w kierunku sztyletu. Jan de Morges stanął między nimi.

– Dałbyś pokój – rzekł. – Nie przypuszczałem, że zechcesz się o to mścić. To sprawa między panią Judytą Monaghan a nim, czyż nie?

– A kto mówi o zemście? – roześmiał się nagle Piotr. – Odsuwam tylko kord, by broń Boże nie uderzyć pana de Rionne’a, gdy go wezmę w objęcia.

Ominął osłupiałego Jana i ujął za ramiona równie zaskoczonego Vincenta.

– Bracie! – zawołał. – Nigdy bym nie przypuszczał, że to możliwe. Że znalazł się ktoś, kto potrafił aż tak zapaść w duszę mojej zimnej krewniaczce, którą zowią, poza jej plecami, rzecz jasna, Lodową Panią! Zaiste Palestyna jest krainą cudów!

Wziął de Rionne’a pod rękę, poprowadził do stołu.

– Bawmy się, pijmy. Wznieśmy toast za zdrowie pięknej Judyty, zimnej królowej, pani lodu!

– Panie – rzekł Vincent – bardzo cię proszę, nie obrażaj przy mnie imienia tej damy, którą będę czcił i szanował po kres moich dni!

Piotr spojrzał na niego uważnie.

– Nie myśl sobie, że chciałem urazić ją albo ciebie – powiedział. – Być może wypiłem już za dużo wina i język mam zbyt swobodny. Jednakże gdybyś znał Judytę równie długo jak ja, sam wzniósłbyś kielich w tej intencji!

De Morges natychmiast objął obu kompanów.

– Przy stole nie czas na urazy, panowie! A pojedynkować się i tak nie możecie, bo król zabronił.

– Jaki król? – spytał Vincent. – Bo jeżeli...

– Dałbyś już spokój, de Rionne! Napijmy się lepiej i rzućmy kości. To bodaj jedyne miejsce w całym mieście, gdzie możemy to uczynić, nie narażając się na kłopoty ze strony straży biskupiej! Nie zaglądają tu już od pewnego czasu.

Piotr spojrzał pytająco. Jan chrząknął.

– Pewnie chcesz spytać dlaczego? Sprawa jest prosta. Onegdaj wlazł do tej karczmy pewien kapitan z kilkoma ludźmi, z wyraźnym zamiarem aresztowania wszystkich grających. Kiedy przyszła kolej na mnie... jak by to powiedzieć... rzecz jasna, nie pozwoliłem pachołkom na podobne zuchwalstwo. Myślę, że jeszcze długo tutaj nie zawitają.

– Nie pozwoliłeś – roześmiał się Telford. – O ile zdążyłem cię poznać, to oznaczało regularną bitwę!

– Zaraz tam bitwę. Rozdałem kilka kuksańców, by sobie nie myśleli, że ze mnie jakiś nieruchawy biedroń, a oni pokocili się na ziemię, ledwie którego dotknąłem.

Vincent rozejrzał się uważnie.

– Tak, Janie. Słyszałem o tym zajściu. A dookoła można bez wysiłku dostrzec jeszcze ślady twego niewinnego oporu, jak choćby te ławy byle jak pozbijane i połatane świeżym drewnem, albo i drzwi, które noszą wyraźne znaki, iż albo ktoś otwierał je nie w tę stronę, co należy, albo wychodził z tawerny, zapomniawszy w ogóle chwycić za klamkę.

Jan roześmiał się na całe gardło.

– Niektórzy, jak się przestraszą – odparł wesoło – zupełnie tracą głowę!

– Panowie! – rzekł człowiek siedzący przy sąsiednim stole. Miał charakterystyczny, nieco gardłowy akcent. – Nieco ciszej, bardzo proszę. Przeszkadzacie w grze!

Vincent spojrzał w tamtą stronę. Jeden z graczy zamarł z kubkiem w dłoniach, drugi, zwrócony ku nim, patrzył niechętnie. Na stole połyskiwało kilkadziesiąt sztuk złota, ułożonych starannie w kształt wieży. Widać szło o sporą stawkę. Obok, pod ścianą, siedział młody mężczyzna i zdawał się pogrążony bez reszty w rozmyślaniach. Jan de Morges postąpił krok w kierunku mówiącego.

– Sądząc z barw, Niemcy albo Austriacy?

– I Austriacy – padła odpowiedź – i Niemiec. A co, czyżbyście szukali zwady?

– Niekoniecznie – odparł Jan. – Rzadko się jednak zdarza podczas tej wyprawy, żeby... – policzył szybko – w Ziemi Świętej na sześciu rycerzy zgromadzonych w jednym miejscu trzech pochodziło właśnie z tych krajów...

Odziany w czerń i żółć mężczyzna poderwał się błyskawicznie na równe nogi.

– Ostatnio – wycedził – coraz trudniej w takim towarzystwie także o rodowitego Francuza, nie zauważyłeś? Porzucacie krucjatę równie skwapliwie, jak to uczynił nie tak dawno wasz król i wielu innych dostojników za jego przykładem!

Vincent z zainteresowaniem przysłuchiwał się wymianie zdań. Napięcie rosło, kątem oka zobaczył, jak Piotr z Telford zgina i prostuje palce, przygotowując się do walki. Trzech na trzech, pomyślał. Dzień jeszcze dobrze się nie zaczął, a już szykuje się bijatyka... Jednakże Jan najwyraźniej nie zamierzał wszczynać awantury. Rozmowa z Vincentem i Telfordem wprowadziła go w dobry nastrój.

– Masz poniekąd słuszność, panie – rzekł pojednawczym tonem. – Nie chciałem cię dotknąć, wyraziłem jedynie zdziwienie. Trzeba ci wiedzieć, że bardzo cenię tych, którzy dotrzymują wierności przysięgom złożonym przed wyruszeniem na wyprawę, choć pozostają w osamotnieniu pośród obcych.

Nieco udobruchany Niemiec skinął głową.

– Przyjmuję twoje wyjaśnienia, panie...

– Ja zaś – wpadł mu w słowo Piotr z Telford – wcale sobie nie cenię ani Austriaków, ani Niemców! Ci, co zostali, zapewne zwyczajnie spóźnili się na swoje galery! Inaczej nie byłoby w Palestynie ani jednego!

Powietrze zdawało się gęstnieć z każdym słowem wypowiadanym przez zapalczywego Anglika. Zamyślony młodzieniec zerwał się wraz z towarzyszami, gotów pomścić zniewagę.

– Piotrze – rzekł łagodnie Vincent – to było zgoła niepotrzebne.

– A ja swoje zdanie podtrzymuję! Kto się ze mną nie zgadza, niech zaraz staje do walki!

– Z przyjemnością – warknął drugi z obcych. – Powiedz jeno gdzie i kiedy!

– Tu i zaraz! Panowie, pomóżcie odsunąć ławy!

No to znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia, przeleciało przez głowę Vincentowi. Trzeba się będzie bić! Żeby to chociaż miało jakiś sens.

Zaszurgotały sprzęty, szczęknęły wydobywane miecze.

– Angielskie psy, francuskie pomiotła! – rozległ się okrzyk.

– Po kolei, panowie! Pojedynczo! Mamy mało miejsca! – zawołał de Rionne.

Rozsądne wezwanie pozostało bez echa. Rzucili się na siebie, zabrzęczała stal.

Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i wraz z blaskiem dnia do wnętrza zaczęli się wlewać ludzie w biskupich barwach. Po chwili zrobiło się tak ciasno, że rycerze nie mogli porządnie złożyć się bronią.

– Zaniechajcie walki! – krzyknął od wejścia dowódca straży. – W imieniu biskupa Salisbury, złóżcie miecze i nie stawiajcie oporu! Inaczej zostaniecie surowo ukarani!

– Toż to ten sam kapitan, którym ostatnio otwierałem drzwi! – zawołał Jan de Morges. – Zuch z ciebie, kościelny sługusie. Ależ podejdź tu, serdeńko, dokończę to, co wtedy zacząłem!

– Brać ich! – wrzasnął wyzwany w odpowiedzi.

W jego stronę poleciało ciężkie przekleństwo i nie mniej ciężki zydel. W półmroku tawerny zakłębiło się od splecionych ciał.Rozdział III

W gorące południe ulice Jerozolimy zupełnie się wyludniły. Nawet niestrudzony nosiwoda zaległ w cieniu pod murem, żeby wydyszeć ze zmęczonych krzykiem płuc chociaż odrobinę gorąca. Spojrzał w kierunku pałacu. Odkąd Salah ad-Din przybył do miasta, ani razu nie ukazał się publicznie. Muzułmańska ludność zaczęła między sobą szeptać, że musiało zajść coś bardzo niepokojącego, skoro zazwyczaj szczodrobliwy i łaskawy władca zaniechał nawet rozdawania jałmużny przed bramą swej siedziby. Żeby to chociaż jedynie wyznawcy Proroka snuli takie przypuszczenia. Gorzej, że chrześcijanie i Żydzi również to zauważyli, a każda wieść o kłopotach Jego Wysokości z pewnością ucieszyłaby ich niepomiernie. Nosiwoda zgrzytnął zębami. Kiedy nadejdzie wreszcie taki czas, że będzie można wyżenąć niewiernych z Jerozolimy? Kiedy przestaną się wieszać pańskich klamek i zabierać pracę uczciwym wyznawcom Proroka?

– Skąd też u emirów taka ufność w wiedzę greckich doradców – mruknął, patrząc z obrzydzeniem na leżące obok niego naczynia i bukłaki. – Czemu chcą otaczać się giaurami, skoro wystarczy rękę wyciągnąć, by przywołać wiernego człowieka ze swego ludu.

Przymknął oczy. Nie na jego prosty rozum te wszystkie sprawy. Lepiej zasnąć i wyśnić sobie świat, w którym ludzie padaliby na twarz właśnie przed nim, w którym nadobne nałożnice nacierałyby olejkami jego stopy, czekając z drżeniem serca, którą z nich wskaże, aby najbliższej nocy ulżyła wypełnionym żądzą lędźwiom swego pana. A może jeszcze lepiej niech przyśni się suty obiad, taki, który sprawi, że pusty żołądek odklei się wreszcie od krzyża, zmęczonego dźwiganiem ciężkich naczyń...

– Widzę, że pokładasz w nim wielkie zaufanie – rzekł Salah ad-Din, uważnie obserwując smukłą postać stojącego przed nim człowieka. – Czy ostatnie spotkania i bliskie stosunki z królem Franków nie przysłoniły ci świata? Czy nie zacząłeś zbytnio liczyć się z niewiernymi?

– Nie, bracie – odrzekł Malik al-Adil. – Wiesz dobrze, jak z tym jest. Z Anglikiem rozmowy prowadzić trzeba, inaczej cięgiem byśmy się jeno bili, a to łatwo może zakończyć się niespodziewaną klęską, bo trudno mu zaiste dotrzymać pola. Lepiej prowadzić rozmowy, niech będzie przekonany o możliwości ugody i wyciągnięciu korzyści najmniejszym kosztem. Jeśli zaś chodzi o tego giaura, można wierzyć jego słowom. Gdyby chciał, czyż nie mógł wrazić sztyletu w moje serce, gdy wiózł mnie przywiązanego do końskiego grzbietu? Czyż nie mógł wziąć mnie w pęta i zawieźć do swoich, żeby odebrać sowitą nagrodę? Czyż nie miał tysiąca okazji, żeby mnie zdradzić? Nikt by się o tym nie dowiedział, kiedy błądziliśmy po pustyni w poszukiwaniu twoich śladów. Pamiętaj, Jusuf, że i wśród niewiernych są ludzie godni szacunku, potrafiący dotrzymać przysiąg.

– Wiem. Jednakże wolałbym nie rozprawiać o sprawach państwowych w obecności kogoś, kogo oczy są przezroczyste, a włosy jasne niby spłowiała na słońcu płachta namiotu. To budzi we mnie niepokój.

Malik ułożył się wygodniej na poduszkach.

– Wyjdź, Ibn Suan – rzucił. – I bądź w pogotowiu. Być może niebawem cię wezwę.

Niebieskooki zniknął za drzwiami, Al-Adil spojrzał na sułtana.

– Każ przynieść fiołkowego szerbetu – mruknął. – Upał daje się we znaki nawet w północnym skrzydle pałacu.

Salah ad-Din klasnął w dłonie. Po chwili pojawiła się złocona misa wypełniona po brzegi wonnym napojem. Książę zaczerpnął pełny kubek, przez chwilę delektował się smakiem, po czym przemówił:

– Słyszałeś, co rzekł mój giaur. Dżamil przed śmiercią pomyślał o człowieku, którego imię mnie samemu przyszło na myśl, gdy tylko odzyskałem zmysły. Abd al-Hadżib. Trzeba go koniecznie sprowadzić, i to jak najszybciej!

– Nie trzeba go sprowadzać. – Salah ad-Din lekko przekrzywił głowę, obserwując pojedynczy promień światła, który przedarł się przez szczelnie zaciągnięte zasłony.

– Jak to nie trzeba?! Tylko on może coś zaradzić! Tylko jemu...

Przerwał mu niecierpliwy gest.

– Nie ma potrzeby znikąd go sprowadzać – powtórzył sułtan. – Za kilka dni zjawi się w Jerozolimie.

Malik spojrzał na brata z podziwem.

– Czyżbyś wpadł na ten sam koncept? Kazałeś go przywieźć?

Sułtan zagryzł wargi.

– Nie, nie kazałem. W ogóle o nim nie pomyślałem, ani przez chwilę. Znasz mnie, mam zbyt trzeźwy umysł, żeby dać wiarę takim gusłom... Może trudno w to uwierzyć, ale spotkaliśmy go po drodze. Nie przyjechał razem ze mną, bo zasłabł od wysiłków podróży. Zostawiłem go z kilkoma ludźmi w małej wiosce. Kiedy trochę wydobrzeje, natychmiast go przywiozą.

– Sam widzisz, że los nam go podsunął. Cóż za przypadek. Widać wola Allaha...

– To nie los ani żaden przypadek. Al-Hadżib jechał na spotkanie ze mną. A przecież nikt nie mógł wiedzieć, którędy podążam! Znalazł mnie jednak wśród skał i piachu, jakby ktoś dokładnie mu objaśnił, gdzie powinien szukać!

– Nigdy go nie doceniałeś.

– Ja po prostu nie wierzę w czary i niesamowite gminne opowieści! To znaczy nie wierzyłem do tej pory... – dodał ciszej. – Z każdym jednak dniem coraz mniej jestem pewien swoich racji.

Malik uśmiechnął się nieznacznie.

– Mówiłem ci...

– Daj spokój! Tego, czego się od niego dowiedziałem, wolałbym nigdy nie usłyszeć. Lepiej, by Allah zesłał na mnie śmierć w którejś z bitew!

– Co ty mówisz? Bez ciebie, bez naszego rodu Frankowie już dawno zagarnęliby całą Palestynę i resztę ziem, pewnie aż po Egipt!

– Beze mnie, bez ciebie – odparł przez zaciśnięte zęby Salah ad-Din – i bez naszego rodu nie zawisłaby nad tą ziemią groźba bodaj straszliwsza od najazdu wrażych armii!

Malik usiadł. W głosie sułtana zabrzmiało coś, co było zupełnie nowe, obce. Czyżby strach? Nieulękły wódz, zwycięzca spod Hittinu, miałby powody, aby tak bardzo się czegoś obawiać? Chyba tylko mocy nadprzyrodzonych. No tak... nadprzyrodzonych... Przecież tam na pustyni...

– Pamiętasz mułłę, który przywiódł do nas Fatmę? – spytał Salah ad-Din.

– Oczywiście. Sam go przydzieliłeś, by zadbał o jej nauki. Gdyśmy ich wówczas napotkali przed Ar-Ramlą, obiecałeś obsypać go złotem po powrocie, choć Fatma okazała się niespełna rozumu... A tak się uradowałem, gdy ją zobaczyłem...

– Wtedy obiecałem obsypać go złotem za wierność i odesłałem do Jerozolimy, a teraz wtrąciłem do lochu! Jeśli go nawet obsypię złotem, to w szczelnej beczce, tylko po to, by się wśród tego bogactwa udusił! Ten szubrawiec nie powiedział nam wszystkiego. Nie powiedział chociażby tego, że nasza siostra była brzemienna!

Al-Adil wciągnął gwałtownie powietrze.

– Jak powiadasz? Brzemienna?! Ale z kim? Kto się ośmielił...

Patrzył na sułtana oczami, w których lśniła wściekłość i żądza zemsty.

– Powiedz, kto?!

– Wolałbyś nie wiedzieć... Powiem później, kiedy uzyskam całkowitą pewność. – Zamyślił się. – Mnie zwą Salah ad-Din, ciebie Sajf ad-Din... Dla ludzi jesteśmy wszechmogącymi władcami, kimś na kształt bogów... Jednakże są sprawy, na które nie mamy żadnego wpływu, za to one wywierają na nas wielki nacisk...

– Chcę sam przesłuchać tego mułłę! Własnymi rękami zadam mu najstraszniejsze tortury i dowiem się wszystkiego!

– Jak sobie życzysz. Lecz powiedział już tyle, że kazałem zgładzić zdrajcę jutro o świcie. Od kogo brał pieniądze, sam chyba dokładnie nie wiedział. Być może od Angelosa z Konstantynopola, być może od kupców genueńskich czy weneckich, ale na pewno, tak czy inaczej, przepływały przez parszywe ręce Izaaka Komnenosa. W tej sprawie jest więcej tajemnic niż skał na pustyni.

– Komnenos – warknął Al-Adil. – Zawsze mówiłem, że trzeba zgładzić tego zdradzieckiego węża! To u niego na Cyprze przebywała Fatma niedługo przedtem, nim słuch o niej zaginął!

– Nie inaczej. Ale, jak już powiedziałem, sprawa nie kończy się i na Izaaku... Nie wiem, dokąd mogą nas zaprowadzić wieści, które wyrwałem zdrajcy. Złoto sięga dalej niż ręce nawet największej na tym świecie władzy. Czasem wydaje mi się, że jedynie Allah nie jest od niego zależny. Czego, niestety, nie można powiedzieć o jego kapłanach. Zresztą nie inaczej ma się rzecz także z duchownymi chrześcijan. Wszyscy oni jednacy, głosiciele prawdy! Chciwi niegodziwcy.

– Zaraz. – Malik potrząsnął głową. – Powiedz mi jeszcze, gdzie jest teraz Ryszard? Masz o nim jakieś wieści? Tylko patrzeć, jak zjawi się pod murami!

Saladyn uśmiechnął się smutno.

– Król Franków ma w tej chwili ważniejsze sprawy na głowie niż planowanie zdobycia Jerozolimy. Wyobraź sobie, że w Akce rozpocznie się niebawem, jeśli już nie wybuchła, wojna między Pizańczykami a Genueńczykami. Od dawna wchodzili sobie w drogę i wzajemnie odbierali zyski z handlu, a teraz uznali, iż nadszedł czas rozstrzygnięć. W samą porę dla nas.

– O to „w samą porę” musiałeś pewnie starannie zadbać! Szkoda, że mnie nie było, gdy wysyłałeś do Akki ludzi, by wzniecili tumult. Doręczyliby ode mnie pismo dla Gwidona, by poparł kupców z Pizy! Mam z nim swoje sprawy, uczyniłby to, a chaos zapanowałby o wiele większy niż przy zwykłym kupieckim zatargu.

– Nie wiedziałem, czy przeżyłeś, nie mogłem zatem czekać, a zresztą nie było na to czasu. Lecz nie myśl sobie, żebym czegoś zaniedbał. We właściwym momencie Gwidon otrzyma od ciebie odpowiedni list.

Malik spojrzał na brata z niekłamanym podziwem.

– Są takie chwile – powiedział – że naprawdę zaczynam się ciebie lękać! Opowiedz lepiej, czego się wywiedziałeś o losach Fatmy. I gdzie jest dziecko, skoro brzucha już po niej nie znać?

– Właśnie, oto pytanie. Gdzie jest dziecko? Mułła bredzi takie rzeczy, że nawet przesądny wieśniak kazałby to włożyć między bajki! Najchętniej bym przyjął, że bękart nie żyje, tym bardziej że i mułła, i Fatma mamroczą o jakimś cmentarzu pod Damaszkiem. Jak mniemam, tam pochowali noworodka.

– Skąd jednak w tym wszystkim ifryt? – szepnął Malik. – Pamiętam, jak stara Selima opowiadała pewną historię... Taki gniewny demon pojawia się wtedy, gdy...

– Nie czas na snucie babskich opowieści! Ty odpoczywaj, a ja pójdę rozmówić się z Al-Hadżibem. Przysłać tancerki do twojej komnaty?

Malik pokręcił przecząco głową.

– Chcę zostać sam. Zresztą przed drzwiami czeka na mnie giaur. Każę go odesłać do moich kwater, lecz wpierw niech nas zaprowadzą do Fatmy. Prosił mnie o to gorąco, a ciekaw jestem jego zdania.

– Wciąż jest wdzięczny za to, że uratowała go przed twoim gniewem?

– Ma ku temu powody. Wiesz przecież doskonale i on o tym wie, że gdyby nie prośby siostry, za jego śmiałe spojrzenie i nieobyczajne słowa kazałbym go wtedy oślepić, a następnie rozerwać końmi. Mam nadzieję, słabą co prawda, że jego obecność pomoże jej odzyskać zmysły.Rafał Dębski – rocznik ’69. Debiutował w 1998 roku w „Nowej Fantastyce” opowiadaniem Siódmy liść. Pisarz wszechstronny, dobrze czuje się zarówno w czasach, kiedy Słońce było Bogiem, jak i kiedy człowiek stał się zdobywcą tysięcy Słońc. W latach 2009 – 2012 redaktor naczelny miesięcznika „Science Fiction, Fantasy i Horror”.

Z wykształcenia i wykonywanego zawodu psycholog, pracuje w gimnazjum, zmagając się ze skutkami lekkomyślnej reformy oświaty. Obok pisania książek jego wielką pasją jest historia, przez którą, niczym w krzywym zwierciadle, postrzega ludzi – ich postawy, emocje, motywacje.

Ma wielki apetyt na życie. Chciałby osiągnąć wiele i żyć tak, aby nie żałować... Najlepiej nie żałować niczego. Niestety, natura wpisała mu w geny dawkę lenistwa. To przesądza o tym, że nie boi się wyzwań i dużo pracuje. Bo dzięki temu może jak najszybciej uporać się z tym, co tak czy inaczej musi być wykonane. Niestety, jak już się zdążył przekonać, to działa w obie strony. Praca, niczym owa Ciemność, dostrzegła go, pokochała i zawsze wie, gdzie Rafała znaleźć, dopaść i usidlić.

Z Fabryką Słów opublikował powieści Czarny Pergamin (2006), Kiedy Bóg zasypia (2007), Zoroaster. Gwiazdy umierają w milczeniu (2010), Wilkozacy. Wilcze prawo (2010), Wilkozacy. Krew z krwi (2012), zbiory opowiadań Serce teściowej (2008) oraz Łzy Nemezis (2009). Jego teksty znalazły się także w czterech najlepszych antologiach Fabryki Słów.