Małe szczęścia - ebook

Prolog

Była wigilia Bożego Narodzenia. Pędzone wiatrem chmury przemykały po wieczornym niebie, na przemian przesłaniając i ukazując gwiazdy oraz księżyc. Harriet i jej siostra, Felicity postanowiły pójść do domku Wendy. Było tam dość ciasno, bo ojciec zbudował ten domek już ponad dwadzieścia lat temu i w przeciwieństwie do dziewcząt, chatka nie urosła ani trochę. Felicity spodziewała się drugiego dziecka, była w szóstym miesiącu ciąży, toteż było jej bardzo niewygodnie na małym, drewnianym krzesełku.

Jednak to był jej pomysł, żeby wymknąć się tutaj, pomimo ciemności i mrozu. Kolejny przejaw słynnej impulsywności. Za to właśnie wszyscy kochali Felicity – za jej spontaniczność i poczucie humoru. Harriet przyglądała się, jak siostra zapala przyniesione świece, a kiedy po wyłożonych drewnem ścianach tańczyły już cienie, obie zgasiły latarki.

– A teraz powiedz – odezwała się Harriet – po co tu przyszłyśmy, skoro mogłyśmy spokojnie i w przyjemnym ciepełku zająć się pakowaniem prezentów, nie mówiąc już o opychaniu się maminym keksem albo daktylami w marcepanie?

W migoczącym świetle świec twarz Felicity nagle bardzo spoważniała, jej oczy błyszczały.

– Chcę cię o coś poprosić – powiedziała. – Chcę, żebyś mi coś obiecała, Harriet. Gdyby coś się stało mnie i Jeffowi, chciałabym, żebyś zaopiekowała się dziećmi.

Gwałtowny poryw wichru uderzył w ścianę domku, cienkie drzwi zadrżały w futrynie. Harriet wzdrygnęła się.

– Nic ci się nie stanie, Felicity – oburzyła się. – Zamierzam pozostać na zawsze ciotką-dziwaczką, która znosi twoim dzieciom najmniej odpowiednie prezenty.

– Mówię poważnie, Harriet. Musisz mi obiecać, że jeśli coś się przydarzy, zaopiekujesz się nimi. Nikomu nie ufam tak, jak tobie. Proszę, powiedz, że zajmiesz moje miejsce. Potrzebuję tego, chcę to usłyszeć. Będę wtedy spokojniejsza.

Harriet uznała, że za przyczynę irracjonalnego uporu siostry należy uznać hormonalną burzę, jaką ciąża rozpętała w jej organizmie, co zresztą tylko wzmogło jej wrodzoną skłonność do przesady.

– Oczywiście, że tak. Pod warunkiem, że nie będzie ich więcej niż dwoje. Z dwójką jeszcze jakoś sobie poradzę. Jedno więcej, a przeistoczę się w Cruellę DeMon! Obiecujesz?

– Obiecuję.

– Z ręką na sercu?

– Z ręką na sercu też.

Na twarz Felicity powrócił uśmiech.

– W porządku. Sprawa załatwiona. Teraz nie muszę się już niczym martwić.

Nigdy więcej nie powróciły do tej rozmowy Cztery lata później złożona obietnica nabrała całkiem nowego znaczenia, przez nią bowiem w życiu Harriet zaszła gwałtowna i nieodwracalna zmiana.Sierpień

Piosenka

A kiedy umrę, ukochany,

Nie chcę żałobnych pień;

I żadnych nie chcę róż,

I na nic mi cyprysów cień;

Niech mnie okryje trawa,

Zrosi ją mgła i deszcz;

I jeśli chcesz, pamiętaj.

Zapomnij, jeśli chcesz.

Deszcz mnie już nie przemoczy

I nie da cień wytchnienia,

Słowik nie zauroczy

Piosenką bez znaczenia.

Bez końca, bez początku idąc,

przez ciemność, jak we śnie,

Może pamiętać będę,

Może zapomnę – któż wie?

Christina RossettiRozdział pierwszy

Prędka z natury i z nazwiska, Harriet zamknęła drzwi, by pomaszerować szybkim krokiem, głośno stukając obcasami: tuk-tuk, tuk-tuk tuk-tuk. Było parne, sierpniowe popołudnie. Dzieci w milczeniu truchtały za nią, trzymając się za ręce. Często jej mówiono, że jak na osobę tak niskiego wzrostu, chodzi wyjątkowo szybko. Ci, którzy znali ją lepiej, wiedzieli, że jest to efekt uboczny gorączkowej pracy umysłu, bezustannie działającego na najwyższych obrotach.

Harriet miała jednak wrażenie, że kręci się w miejscu i to już od dłuższego czasu. Miała tyle spraw do załatwienia i było o wiele za dużo kwestii, z którymi po prostu musiała się jakoś pogodzić. Nie przypuszczała zresztą, żeby to ostatnie kiedykolwiek jej się udało, o tym jednak nikt nie mógł się dowiedzieć. Niech wszystkim się wydaje, że panuje nad sytuacją, że wierzy w powtarzane przez wszystkich słowa pociechy: „Czas leczy wszystkie rany” albo: „Los nie obarcza nikogo ciężarem ponad jego siły”. Co to niby miało znaczyć? Że ów mityczny los postąpił z rozmysłem, naznaczając ją i jej rodzinę, właśnie tę jedną spośród tylu innych, bo oni mianowicie świetnie się spiszą w tej sytuacji? Ach tak, jasne. Swiftowie, ci to sobie poradzą, co tam dla nich śmierć starszej córki i zięcia.

I rzeczywiście, ktoś przyglądający się im z zewnątrz na pewno by uznał, że Harriet i jej rodzice stanęli na wysokości zadania, jednak Harriet wiedziała aż nazbyt dobrze, że są to tylko pozory na użytek sąsiadów oraz przyjaciół. Gdy Bob i Eileen Swiftowie zamykali drzwi swego domu, maski opadały. To jednak nie wszystko, bo przede wszystkim trzeba było myśleć o dzieciach, o Carrie i Joelu.

„Co za nieszczęście! – wykrzykiwali wszyscy, gdy rozeszła się wieść o wypadku. – Pomyśleć, że stracili oboje rodziców, aż mi serce się kraje, co za okropność”.

Tuk-tuk, tuk-tuk… Harriet jeszcze przyspieszyła kroku, z opuszczoną głową, ze wzrokiem wbitym w ziemię, co zmniejszało prawdopodobieństwo napotkania spojrzeń sąsiadów, którzy nie omieszkaliby skorzystać z okazji, aby pocieszać i doradzać, a także wyrazić swoją współczującą sympatię. Nie miała na to ochoty. Jedyne, czego tak naprawdę chciała, to żeby ich życie znów było takie, jak cztery miesiące wcześniej, nim ten diabli wiedzą czym naćpany gnojek staranował samochód jej siostry, zabijając na miejscu Felicity i Jeffa.

Harriet zdarzało się zbierać różne oceny – twierdzono, że jest uparta jak osioł, że ma obsesję na punkcie własnej niezależności, że ma umysł analityczny i szybko podejmuje decyzje, jest godna zaufania, że myśli logicznie, że jest w gorącej wodzie kąpana, cyniczna, pragmatyczna, czasem nawet – że jest aż nadto lojalna… jednak nikt nie dopatrzył się u niej cech matczynych. A tu proszę, w wieku trzydziestu dwóch lat stała się prawnym opiekunem dwójki osieroconych dzieci. Momentami chciało jej się krzyczeć i kopać, bo to wszystko było takie niesprawiedliwe. Bywały dni, gdy budziła się sparaliżowana lękiem, że nie starczy jej sił, by spełnić to, czego od niej oczekiwano. Czasami dopadało ją pragnienie, by odejść, zniknąć.

– Ciociu, czy możemy iść wolniej?

Harriet zatrzymała się natychmiast.

– Carrie, tyle razy cię prosiłam, żebyś mówiła do mnie Harriet. Tylko Harriet, nic więcej. – Mała musiała mówić do niej „ciociu” umyślnie. Kiedy Felicity jeszcze żyła, nigdy tego nie robiła.

Dziewięcioletnia dziewczynka wpatrywała się w ciotkę szaroniebieskimi oczyma, marszcząc lekko brwi. Patrząc na swą siostrzenicę, Harriet nie mogła oprzeć się wrażeniu, że spogląda na własne lustrzane odbicie. Miały taką samą bladą cerę z piegami wokół nosa, takie samo chłodne spojrzenie szeroko rozstawionych oczu, identyczny podbródek (zwany „podbródkiem Swiftów”) oraz te same ciemnobrązowe, prawie czarne włosy. Jedyna różnica polegała na tym, że włosy Harriet sięgały do ramion, natomiast Carrie nosiła warkocz zwisający na plecach aż do pasa. Choć miała dopiero dziewięć lat, Carrie w pełni opanowała już sztukę rozszyfrowywania półprawd, jakby była obdarzona jakimś rentgenowskim szóstym zmysłem. Harriet wiedziała, że najlepszą taktyką w rozmowie z dziewczynką jest szczerość, mała była po prostu za sprytna na wszelkie sztuczki.

– Zawsze chodzisz za szybko – zauważyła Carrie. – Joel za tobą nie nadąża, jest jeszcze mały.

Czteroletni Joel był chłopcem łagodnym i delikatnym, wręcz nieznośnie wrażliwym. Miał ciemne oczy po matce i w ogóle był do niej podobny jak dwie krople wody, łącznie z szaroblond włosami, przechodzącymi miejscami w kolor złocisty. Czasem, gdy żal zbytnio ciążył Harriet na sercu, nie mogła wprost na niego patrzeć. Nieraz miała wrażenie, że widzi swą maleńką siostrzyczkę, Felicity.

– Jeśli za nami nie nadąża, trzeba będzie rozciągnąć mu nogi – stwierdziła rzeczowo.

Chłopczyk pochylił głowę i z powątpiewaniem przyjrzał się postrzępionym nogawkom spodni, za długich o kilka cali.

– A czy wtedy będę taki wysoki jak Carrie?

Harriet przyjrzała mu się w zamyśleniu.

– Może i tak. – Przygładziła mu włosy, uświadamiając sobie, że zapomniała uczesać Joela przed wyjściem z domu. W jakim wieku dzieci zaczynają same dbać o swój wygląd? Wzięła małego za rączkę i znów ruszyli naprzód, ona zaś starała się nie ulegać wzruszeniu, jakim napełniał ją miękki i ciepły dotyk jego palców – Jeśli naprawdę chcesz być duży, powinieneś jeść więcej. – Miała nadzieję, że w jej głosie da się słyszeć choć cień przygany.

Od śmierci rodziców oboje nie odżywiali się właściwie, co doprowadzało ich babkę do rozpaczy.

– Muszą więcej jeść – powtarzała Eileen po każdym posiłku, gdy dzieci zaszywały się w swych pokojach, a ona w kuchni wyrzucała do kosza ledwo tknięte jedzenie. – To niezdrowo, że jedzą tak mało.

Harriet nie spierała się z matką. Kiedy Eileen gderała z powodu tego, że dzieci nie chcą jeść, przynajmniej nie zawracała córce głowy jej sposobem odżywiania.

Harriet miała poważne wątpliwości, czy znalazłby się ktoś mniej odpowiedni lub gorzej przygotowany do opieki nad dziećmi siostry niż ona sama. Kochała jednak Felicity i złożyła jej obietnicę, toteż nie miała wyboru. Nieważne, że obietnicę złożyła w błogim przeświadczeniu, że nigdy nie będzie musiała jej dotrzymać. No, bo przecież siostry nie umierają, prawda? Zwłaszcza, kiedy mają zaledwie trzydzieści trzy lata. Nieszczęścia przydarzają się innym rodzinom, a nie zwykłym ludziom, jak Swiftowie.

Kiedy ojciec zadzwonił do Harriet, żeby przekazać jej tamtą straszną wiadomość, jego głos był tak zmieniony przez łzy, że ledwie go rozpoznała. Choć zrozumiała jego słowa aż nadto wyraźnie, jakaś część jej umysłu wciąż wzdragała się przed przyjęciem ich do wiadomości. Rozmawiała z Felicity kilka dni wcześniej, próbując namówić siostrę, żeby odwiedziła ją w Oksfordzie. Felicity zakrzyczała ją i oznajmiła, że ma za dużo roboty w domu, do którego dopiero co wprowadzili się z Jeffem.

Dni, które nastąpiły potem, pamiętała jako niekończący się chaos; szok sprawił, że dopiero po jakimś czasie sens tych wydarzeń dotarł do Harriet w całej rozciągłości. Z początku była otępiała, tak było wygodniej, dzięki temu mogła przez jakiś czas myśleć, że rozpacz jest czymś przejściowym, czymś, co minie. Że kiedy pozbierają się po tym straszliwym wstrząsie, rozbite w kawałki życie wróci jakimś cudem do normy. Carrie i Joel zamieszkają u dziadków, a Harriet od poniedziałku do piątku pracować będzie w Oksfordzie, spędzając weekendy w Cheshire i poświęci swój czas dzieciom, żeby rodzice mogli trochę odetchnąć.

Przez ponad trzy miesiące ich życie toczyło się według tego schematu, ale już od pewnego czasu Harriet zdawała sobie sprawę, że tak dłużej być nie może. Każdego piątku, gdy przedzierała się przez korki na M6 do Cheshire i docierała wreszcie do Kings Melford, widziała, że jej matka jest coraz bardziej zmęczona, bardziej niż tydzień wcześniej. Ciężar, jakim była opieka nad dziećmi, okazał się dla dziadków zbyt wielki i to wcale nie dlatego, że Bob i Eileen nie byli już młodzi. Przed pięciu laty badania wykazały, że Eileen cierpi na ME, zespół przewlekłego zmęczenia, i choć nigdy nie skarżyła się ani słowem, Harriet wiedziała, że Eileen wprawdzie za wszelką cenę stara się sprostać zadaniu – a wypełnianie zadań stawianych przed nią przez życie miała dosłownie we krwi – ale jednak zbliża się już do granic wytrzymałości. Ponadto Harriet wciąż pamiętała słowa Felicity: „Musisz mi obiecać, że jeśli coś się przydarzy, zaopiekujesz się nimi. Nikomu nie ufam tak, jak tobie”. Być może ktoś inny chętnie zapomniałby o tych słowach, ale nie Harriet. Powracały każdej nocy i nie dawały jej spać. Wreszcie zrozumiała, że istnieje tylko jedno rozsądne rozwiązanie. Wiązało się ono jednak z tak wielkim poświęceniem, że na wszelkie sposoby próbowała znaleźć jakiś powód, który uniemożliwiałby wprowadzenie go w życie. Przez jakiś czas wmawiała sobie, że owszem, dzieci powinny przenieść się do Oksfordu i mieszkać razem z nią, ale takie rozwiązanie nie wchodziło w grę, ponieważ jej mieszkanie z jedną sypialnią, było na to po prostu za małe. Nawet kiedy znalazła już większe lokum i zatrudniła opiekunkę do dzieci, myśl o tym, że cała odpowiedzialność za Carrie i Joela spadnie wyłącznie na nią, wprawiała ją w przerażenie. Prawda, której usilnie starała się nie dostrzegać, była taka, że Harriet czuła się zupełnie zagubiona w nowej sytuacji, toteż potrzebowała obecności matki i ojca, niczym koła ratunkowego. Wreszcie zdała sobie sprawę, że musi rzucić pracę – była programistką – sprzedać mieszkanie i wrócić do Cheshire.

Tak też się stało; teraz już od dwóch tygodni mieszkała przy Maple Drive, w domu swego dzieciństwa. Nie było to rozwiązanie idealne, czasami wręcz koszmarne. Co rano budziła się z poczuciem obezwładniającego lęku, wmawiając wciąż na nowo samej sobie, że to przecież tylko stan przejściowy. Natychmiast, gdy znajdzie nową pracę i będzie ją stać na to, żeby kupić, czy choćby wynająć dom – gdzieś w pobliżu, żeby rodzice mogli pomagać jej w opiece nad dziećmi – przestanie mieć poczucie, że poświęcenie, na jakie się zgodziła, wyssało z niej całe własne życie.

Wszystko jednak okazało się trudniejsze, niż sobie wyobrażała. Tęskniła za dawnym życiem, za pracą i oczywiście za Spencerem. Nieraz zdarzało się, że wstawała rankiem z łóżka jedynie dzięki myśli, że ten nowy, rozpoczynający się dzień po prostu musi być łatwiejszy od minionych. Czasami niemal w to wierzyła.Rozdział drugi

Wyszli z podjazdu, skręcili w prawo przy skrzynce pocztowej. Harriet trzymała dzieci za ręce. Maszerowali zatłoczoną ulicą, główną ulicą Kings Melford. O tej porze ruch był największy, ale na szczęście nie kierowali się do samego centrum miasta, odległego o niecałą milę.

Zakupy w mieszczącym się na rogu sklepie Edny Gannet wymagały nie lada hartu ducha. Kostyczna niewiasta, która od z górą trzydziestu lat prowadziła Gannet Stores, napawała zgrozą kolejne pokolenia dzieci, bo traktowałaje opryskliwie i wyjątkowo nieuprzejmie; zresztą niejeden dorosły też nie czuł się zbyt pewnie w jej obecności. Harriet szukała na półkach produktu, co do którego wcale nie była pewna, że jeszcze istnieje (jednak jeśli można go było gdziekolwiek znaleźć, to właśnie u Edny Gannet). Mimiowolnie przysłuchiwała się jednocześnie skargom jakiegoś starszego pana, który narzekał, że kupiona poprzedniego dnia śmietana była zwarzona. Przesunął słoiczek po kontuarze w stronę Edny. Ta założyła okulary, które zazwyczaj nosiła na szyi, zawieszone na łańcuszku zlepionym taśmą klejącą i stwierdziła:

– Data przydatności do spożycia nie minęła. To znaczy, że wszystko jest w porządku.

Przesunęła słoiczek z powrotem w stronę klienta i zdjęła okulary: powództwo oddalone!

Mężczyzna uchylił palcem folię zakrywającą naczynie.

– Bardzo proszę, gdyby zechciała pani powąchać, sama pani zobaczy…

– A gdyby pan zechciał przechowywać produkty we właściwej temperaturze, nie byłoby całego tego zawracania głowy. Jest środek sierpnia, więc trzeba bardzo uważać, wiadomo. Młody człowieku, może przestałbyś skubać te Jelly Babies!

Harriet zauważyła, że stojący po drugiej stronie przy półkach ze słodyczami Joel omal nie wyskoczył ze skóry. Podeszła do niego.

– Nie zwracaj uwagi na tę smoczycę – mruknęła mu do ucha. – Zieje ogniem tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę.

Tymczasem klient przy kontuarze nie poddawał się.

– Należy mi się zwrot pieniędzy – stwierdził stanowczo.

Harriet zauważyła, że jego wypolerowane półbuty złączone są razem, jakby taka postawa dodawała mu pewności siebie.

Edna Gannet zmierzyła petenta ostrym spojrzeniem zmrużonych oczu, z ramionami skrzyżowanymi na piersi oraz zasznurowanymi ustami.

Mężczyzna odchrząknął.

– Domagam się jedynie tego, do czego mam prawo.

Edna oparła się dłońmi o ladę.

– Niech pan posłucha, zrobię to dla pana i wymienię towar. Może być?

Mężczyzna nie był przekonany.

– Wolałbym zwrot pieniędzy.

– A ja wolałabym leżeć na plaży w towarzystwie Seana Connery’ego. Bierzesz pan, czy nie? – Nim mężczyzna zdołał podjąć jakąkolwiek decyzję, Edna sięgała już do lodówki z produktami nabiałowymi. – Proszę – rzekła. – Żeby nie było, że jestem skąpa, daję panu droższą śmietanę i nie domagam się zwrotu różnicy w cenie.

Był już w drzwiach, kiedy się odwrócił.

Edna rzuciła mu wściekłe spojrzenie.

– Co znowu?

Zawahał się.

– Hm… tutaj jest termin przydatności do spożycia… mija już jutro.

Edna w charakterystyczny rozciągnęła sposób usta; Harriet wiedziała, że ma to oznaczać uśmiech.

– W takim razie, niech pan szybko zmyka do domu, żeby zdążyć przed upływem daty ważności.

Mężczyzna ostrożnie zamknął za sobą drzwi sklepu.

Trzymając rękę na ramieniu Joela, Harriet podeszła do lady.

– Pani Gannet – odezwała się – czy ma pani może…

Edna przerwała jej w pół słowa.

– Zaraz wracam.

Zgarnęła nieszczęsny słoik ze śmietanką i zniknęła za kurtyną z koralików. Harriet uśmiechnęła się, bo widać było przez nie, jak sprzedawczyni podnosi folię i paskudnie się krzywi, sprawdzając woń podejrzanego produktu.

– Dlaczego ona jest taka niemiła? – spytała Carrie głośnym szeptem. – Zawsze tak gdera, kiedy przychodzimy do niej po zakupy.

– Nie jest niemiła, Carrie, jest uczciwa i szczera. Po prostu, w przeciwieństwie do większości z nas, mówi to, co myśli.

– Ja się jej boję – szepnął Joel.

– Zasada numer jeden, mój drogi: nie daj się nikomu zastraszyć. – Harriet pochyliła się, aby znaleźć się twarzą w twarz z siostrzeńcem. – Chcesz wiedzieć, co robię, kiedy wydaje mi się, że ktoś mógłby wprawić mnie w przerażenie?

Skinął poważnie głową.

– Wyobrażam sobie tego kogoś całkiem bez ubrania. Działa za każdym razem.

Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Jednak Carrie na głos dała upust swoim odczuciom:

– Fuj! To wstrętne.

– Co jest wstrętne?

Edna spoglądała na nich surowo zza lady. Harriet zapomniała już, jak bezgłośnie Edna potrafi poruszać się po sklepie. Ojciec stwierdził kiedyś, że Edna jest niczym niewykrywalny bombowiec typu stealth, oddając tym samym hołd zdolnościom właścicielki sklepu w dziedzinie tropienia sklepowych złodziejaszków.

Ignorując jej pytanie, Harriet powtórzyła:

– Pani Gannet, czy ma pani może takie duże bloki soli, moja matka kupowała je kiedyś, kiedy… – zawiesiła głos. Miała właśnie powiedzieć „kiedy Felicity i ja byłyśmy małymi dziewczynkami”.

– A po co komu takie bloki soli? – spytała natychmiast Edna.

– Dla dzieci, do rzeźbienia. Michał Anioł używał marmuru, ale ja się zadowolę solą. Znajdzie się coś takiego u pani?

– Już od lat nie sprzedaję bloków soli. W dzisiejszych czasach nie ma na nie zapotrzebowania – i dodała, jako handlowiec z krwi i kości – może smalec by się nadał? Mam tego pełno. Albo margaryna?

– Obawiam się, że raczej nie.

– Jak tam sobie pani życzy. – Sklepikarka wzruszyła ramionami i wyciągnęła z kieszeni fartucha pożółkłą od starości ściereczkę do kurzu, zabierając się za wycieranie słoików z cukierkami na półkach za ladą.

Carrie była teraz przy stojakach z komiksami.

– Kupisz mi ten, proszę?

Edna natychmiast wyczuła możliwość sprzedaży, odwróciła się, chowając ściereczkę do kieszeni.

– Ejże, panienko – zauważyła Harriet – dopiero co kupiłam ci komiks, nie dalej jak wczoraj. Myślisz, że mam drukarnię pieniędzy?

Dostrzegła zacięty wyraz twarzy Carrie. Wiedziała, że dziewczynka nie będzie się napraszać, rozumiała ją całkiem nieźle, bo w gruncie rzeczy były do siebie podobne także i pod względem charakteru. Mała tylko wpatrywała się milcząco w Harriet, spojrzeniem niepokojąco pewnym siebie, jak na osobę w jej wieku. W każdym razie nie była dzieckiem, które zniżyłoby się do próśb czy przymilania.

– To chyba dobrze, że mała ma ochotę czytać, prawda? – wtrąciła Edna. – Z takiego komiksu można się sporo nauczyć. Teraz to już nie te śmieci, które pani czytała w dzieciństwie.

Harriet rzuciła jej ostre spojrzenie. Nie zamierzała poddać się szantażowi emocjonalnemu z czyjejkolwiek strony. No, a zwłaszcza ze strony Edny Gannet.

– Jeśli Carrie chce czytać, to w domu ma do dyspozycji mnóstwo pouczających książek. – Poczuła, że ktoś ciągnie ją za rękaw – Tak, Joelu? O co chodzi?

– Ja też chcę komiks. Proszę!

Tym razem Harriet dała za wygraną. Wręczyła Ednie pieniądze, a sklepowa nie skrywała kpiącego uśmiechu. Dzieci powiedziały „dziękuję”, a wtedy to straszne babsko położyło na ladzie dwie małe, papierowe torebki. Carrie oraz Joel zajrzeli do nich i niespodziewanie oboje obdarzyli panią Gannet nieśmiałymi, zakłopotanymi uśmiechami. Edna machnęła ręką na wybąkane przez nie podziękowania i nie patrząc w oczy Harriet, mruknęła:

– Takie tam drobiazgi, nic specjalnego… Ot, tak, żeby je czymś zająć. Żeby przestały rozpamiętywać, wie pani.

Choć nie padło już ani słowo, można było wyczuć niewidzialne nici sympatii i współczucia przebiegające w powietrzu. Harriet wyszła ze sklepu, popędzając przed sobą dzieciaki. Znała Ednę od lat i nigdy nie widziała, żeby postąpiła tak sprzecznie ze swą naturą. W obecności Harriet nigdy nawet nie wspomniała o śmierci Felicity, choć przecież w całym sąsiedztwie nie mówiono o niczym innym, a jednak podarowała łakocie dwojgu dzieciom, których właściwie nie znała. Harriet odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić, a tak naprawdę – żeby nie rozpłakać się na środku ulicy. Ruszyli do domu; Joel dreptał u jej boku, Carrie biegła z tyłu, usiłując dotrzymać kroku. Zwolnili dopiero na Maple Drive.

Maple Drive była typową podmiejską ślepą uliczką, po obu jej stronach ciągnęły się małe ogródki, w których stały domki o ścianach wykładanych deskami. Rodzice Harriet kupili posiadłość numer dwadzieścia w roku 1969, kiedy na świat miała przyjść Felicity; zaledwie rok później urodziła się Harriet. Zapłacili za dom trzy tysiące, a teraz, jak twierdził jej ojciec, który interesował się takimi rzeczami, był on wart dwieście pięćdziesiąt tysięcy funtów. „Najlepsza inwestycja, jaką kiedykolwiek zrobiliśmy” – stwierdzał niekiedy z uśmiechem. Harriet przypuszczała, że teraz już przestał tak myśleć. Ow hipotetyczny, materialny zysk był doprawdy bez znaczenia, jeśli wziąć pod uwagę niewyobrażalną stratę, jaką wszyscy ponieśli wraz ze śmiercią Felicity.

Tylko jedna rodzina mieszkała w sąsiedztwie równie długo, jak Swiftowie: doktor Harvey McKendrick ze swoją żoną, Fredą. Zajmowali posesję numer czternaście i Harriet znała ten dom nie gorzej niż dom swoich rodziców Siostry były mniej więcej w tym samym wieku, co synowie McKendricków, Dominik i Miles, toteż dorastali poniekąd razem. Mijając niedawno odnowiony dom z garażem, w którym jako dziesięciolatka uderzyła Dominika w twarz za to, że pewnego deszczowego, sobotniego popołudnia chciał zobaczyć jej majtki, Harriet szła ze wzrokiem wbitym w płyty chodnika. Freda nigdy nie wychodziła z domu, natomiast z pewnością przyglądała się z jego okien życiu toczącemu się na zewnątrz. Cierpiała na agorafobię, a wszyscy udawali, że nic jej nie dolega. Harriet doprowadzało do szału, gdy przechodzili nad tym do porządku dziennego, traktując jak rzecz najnormalniejszą w świecie fakt, że Freda była zbyt przerażona, żeby choćby wystawić nos za drzwi.

– Dlaczego Harvey nie zrobi czegoś, żeby jej pomóc? – często zadawała to pytanie swojej matce. – Przecież jest lekarzem!

– To wszystko nie jest takie proste – odpowiadała wtedy Eileen.

– Ależ jest – spierała się z nią. – Jeżeli komuś coś dolega, trzeba się leczyć. Najprostsza rzecz na świecie.

Kilka lat temu, kiedy McKendrickowie zaprosili ich na noworoczny koktajl, wypiwszy trochę za dużo kieliszków grzanego wina, powiedziała właśnie coś w tym rodzaju podczas rozmowy z Dominikiem i Milesem. Dominik, który mieszkał w Cambridge i rzadko zaszczycał rodziców swą obecnością, zgodził się z nią. Jednak Miles, mieszkający w pobliskim Maywood, był innego zdania i zasugerował, że być może jego brat powinien spędzać nieco więcej czasu z własną matką, nim zacznie się wypowiadać na ten temat.

Miles i jego ojciec brali udział w pogrzebie Felicity i Jeffa; Freda wyraziła swoje ubolewanie, stwierdzając, że nie może przyjść – co nikogo nie zdziwiło. Dominik nawet nie zadał sobie trudu, żeby przysłać kwiaty albo kartkę z kondolencjami. Harriet nie sądziła, by mogła mu to kiedykolwiek wybaczyć.

Zbliżając się do posesji numer dwadzieścia, Harriet usłyszała terkot kosiarki: to jej ojciec zajął się trawnikiem na tyłach domu. Dźwięk był swojski i kojący, przywodził na myśl jakąś normalną rodzinę, żyjącą swym codziennym życiem.

Szkoda, że było to tylko ulotne wrażenie.Rozdział trzeci

Bob Swift wyłączył kosiarkę i nieco sztywnym krokiem – artretyzm w kolanie znów dawał o sobie znać – zaniósł za szklarnię pojemnik z trawą, by wysypać ją na kompost. Ogród zawsze był dla niego schronieniem, miejscem, w którym szukał samotności, kiedy miał coś do przemyślenia. Wiedział jednak, że choćby snuł owe przemyślenia aż po kres swoich dni, nigdy nie zdoła pogodzić się z bólem, jaki sprawiła śmierć Felicity.

Przez pierwsze dziesięć lat małżeństwa z Eileen rozpaczliwie starali się o dziecko, jednak Eileen poroniła kilka razy pod rząd, nim wreszcie pojawiła się Felicity. Wciąż doskonale pamiętał tę chwilę, kiedy pierwszy raz wziął córkę na ręce, kiedy trzymał jej doskonałe, maleńkie ciałko w swych wielkich, niezdarnych łapskach. Pamiętał wzruszenie, jakie go ogarnęło wobec kruchości tego życia, za które odtąd miał być odpowiedzialny.

I dla niego, i dla Eileen była to miłość od pierwszego wejrzenia. Nie widzieli świata poza swym bezcennym maleństwem i nie zwracali uwagi na ludzi, którzy twierdzili, że takie zaślepienie źle się dla nich skończy. Niby dlaczego? Felicity była przedłużeniem ich obojga, jej obecność dawała im poczucie pełni i sensu. Bobowi może nawet jeszcze bardziej niż Eileen.

Ponieważ tak długo czekali na to dziecko, nie przypuszczali, by szczęście dopisało im raz jeszcze, jednak zaledwie rok później stał się cud – wcześniej zresztą, niż by sobie tego życzyli – w tym samym szpitalu przyszła na świat druga córeczka: Harriet. „Popatrz, Felicity – powiedział wtedy – jak ci się podoba twoja siostrzyczka?”

Dziewczynka uśmiechnęła się i dotknęła maleńkiej rączki Harriet, a potem sięgnęła po nią, jakby to była lalka. Przyjaciele ostrzegali ich, że będą musieli radzić sobie z rywalizacją między dziewczynkami, że skoro Felicity otrzymała od nich tyle uczucia i uwagi, skoro dotąd znajdowała się w samym centrum ich świata, z całą pewnością będzie straszliwie zazdrosna. Jakże mylne okazały się te krakania! Felicity, która była dzieckiem pogodnym i życzliwie nastawionym do świata, nie okazywała ani cienia zazdrości. Bawiła się grzecznie sama, podczas gdy jej matka odpoczywała lub zajmowała się Harriet, uwielbiała też przechwalać się siostrą przed każdym, kto pojawił się w ich domu. Była opiekuńcza i stawała w jej obronie, jak na przykład wtedy, gdy pojawił się lekarz, żeby zrobić Harriet szczepienia. Eileen często potem opowiadała, że gdy Harriet rozpłakała się, bardziej ze strachu niż z bólu, Felicity nakrzyczała na doktora, żeby natychmiast się wynosił, bo robi krzywdę jej siostrzyczce. Tak więc Felicity nieustannie czuwała nad Harriet, a ta odwdzięczała się jej bezkrytycznym uwielbieniem i nie odstępowała siostry ani na krok. Bawiły się razem całymi godzinami, obmyślając niezwykle skomplikowane gry, do których nie dopuszczały nikogo z dorosłych.

Mijały lata, ale w przeciwieństwie do innych znajomych rodzeństw, które przechodziły zmienne fazy siostrzanej czy braterskiej miłości oraz nienawiści, zażyłość Harriet i Felicity przetrwała dzieciństwo, okres dojrzewania i wejście w świat dorosłych.

„Jesteśmy taką szczęśliwą rodziną” – powtarzała Eileen. Ostatni raz wypowiedziała te słowa, gdy Felicity jeszcze żyła. Wracali wtedy do domu po kilku dniach, spędzonych w Newcastle, u córki i u Jeffa, w ich nowym domu, w towarzystwie wnucząt. Jeff uzyskał właśnie stanowisko starszego wykładowcy na tamtejszym uniwersytecie. Była to trzecia przeprowadzka w ciągu tyluż lat, toteż Bob podejrzewał, że Felicity pragnęła już bardzo, żeby Jeff zdecydował się wreszcie zapuścić gdzieś korzenie, choćby ze względu na dzieci. Bob zawsze był dumny z tego, że jego córki dorosły w jednym domu, że oszczędził im koszmaru przeprowadzek, że zawsze przedkładał ich szczęście nad swoje własne, przez całe życie pragnąc zapewnić im bezpieczeństwo.

Jednak nie udało się. Nie zdołał zapewnić Felicity bezpieczeństwa. Kiedyś bawiło go to, że nie tak dawno temu Felicity pod koniec ich rozmów telefonicznych zaczęła powtarzać, żeby dbał o siebie. „Uważaj na siebie, tatusiu” – mawiała. Dziecko, które zaczęło przejawiać instynkty opiekuńcze wobec rodzica.

Czy na tym polegał problem? Czy nie spełnił swojego obowiązku? Czy gdyby był lepszym ojcem, Felicity nadal by żyła? Gdyby nigdy nie spuszczał jej z oka, może nadal budząc się rano, wiedziałby, że może usłyszeć jej beztroski śmiech, usłyszeć, jak mówi, że życie jest dla niej takie dobre.

Nagle przestraszył się, że nogi się pod nim ugną. Wypuścił z rąk pojemnik na trawę i oparł się o drewnianą ściankę otaczającą kompost. Przesunął dłonią po twarzy i poczuł wilgoć na policzkach. Zaczął szukać chusteczki po kieszeniach spodni, otarł oczy i wydmuchał nos. Słońce stało wysoko na niebie, między łopatkami spływały mu krople potu, a jednak czuł dojmujący ziąb. Za każdym razem, gdy myślał o niej i o tym, jak za nią tęskni, trzydzieści trzy lata wspomnień chwytały go za pierś tak mocno, że trudno było oddychać.

Odruchowo spojrzał w stronę domu, żeby upewnić się, czy nikt go nie widzi, i przeszedł przez trawnik do domku Wendy. Nacisnął klamkę i schylił się, żeby wejść do środka. Wewnątrz panował zaduch i upał, a także ponury mrok – wyblakłe zasłony, uszyte przez Eileen, zakrywały szczelnie okna. Było za nisko, żeby mógł się wyprostować, przysunął więc sobie jedno z czerwonych, plastikowych krzesełek, które Eileen kupiła dla Carrie i Joela wraz ze stolikiem tudzież całą masą innych zabawek, których kupowanie sprawia tak wielką radość każdej babci uwielbiającej rozpieszczać swoje wnuki. Usiadł ostrożnie, sprawdzając, czy krzesło wytrzyma jego ciężar.

Schował chustkę do kieszeni i obiecał sobie, że już nie będzie się mazać. Łzy nikomu nie pomogą, a już najmniej jemu samemu. Musi skupić wszystkie myśli na tym, jak przebrnąć przez cały ten chaos. Musi być silny – dla Eileen i dla dzieci. W żadnym wypadku Carrie ani Joel nie mogą zobaczyć, jak płacze. Ani Harriet. Zwłaszcza ona, w przeciwnym razie mogłaby pomyśleć, że jej ojciec nie daje sobie rady.

Swoją drogą, dzięki Bogu za Harriet. Dzięki Bogu, że on i Eileen nie muszą już zajmować się dziećmi sami. Eileen martwiła się, bo Harriet poświęciła się tak bardzo, wracając do domu, miała wątpliwości, czy nie powinni jej powstrzymać. Jednak czy mieli jakikolwiek inny wybór?

W rodzinie Jeffa nie było nikogo, kto mógłby zaopiekować się maluchami. Jeff był jedynakiem, jego matka umarła, kiedy miał dwanaście lat, a ojciec, kiedy chłopak miał lat dziewiętnaście. Nie było więc nikogo innego, cała odpowiedzialność spadła na ich barki.

Jego wspomnienia z nocy, kiedy wydarzył się wypadek, miejscami zamgliły się już nieco. Pewne wydarzenia pamiętał z bolesną klarownością każdego szczegółu, natomiast inne, jak na przykład podróż do Newcastle, były już bardzo niewyraźne. Tamtej nocy pomyślał, że najpierw trzeba zawiadomić Harriet, zanim jeszcze powie o wszystkim Eileen. Kiedy zadzwonił telefon, jego żona wyskoczyła akurat na chwilę do Dory, naprzeciwko. To pamiętał wyśmienicie. Jak głupi wyobrażał sobie, że zdoła wypowiedzieć te słowa i nie załamać się, kiedy jednak usłyszał własny głos przekazujący tę potworną prawdę, dźwięk uwiązł mu w gardle i wybuchnął płaczem. Potem było jeszcze gorzej, bo w słuchawce usłyszał płacz Harriet. Czuł się potwornie bezradny. Przez dłuższą chwilę żadne z nich nie było w stanie wykrztusić ani słowa, ale kiedy już oboje jako tako zapanowali nad sobą, Harriet przejęła inicjatywę. „Jadę tam natychmiast – oznajmiła. – Kto się zajmuje dziećmi? Czy już wiedzą? Lepiej, żeby nie wiedziały, dopóki nie będziemy razem z nimi”.

Znów czuł się wtedy tak, jakby ktoś uzurpował sobie jego rolę rodzica, jakby był dzieckiem, a Harriet osobą dorosłą, która bierze na siebie odpowiedzialność. Właściwie od tamtej nocy tak właśnie było, przez kolejne tygodnie to Harriet podejmowała wszystkie decyzje. Ale dalej już tak być nie może. Musi wziąć się w garść. Czasami miał mieszane uczucia – ulgi, bo Harriet była dla nich tak wielką wyręką – i wstydu, że on sam nie jest w stanie zrobić więcej. Czasem jednak opanowywała go narastająca, przemożna desperacja, jak wulkan tuż przed niszczycielskim wybuchem i obawiał się, że któregoś dnia nie wytrzyma i długo tłumiony gniew eksploduje, unicestwiając wszystko i wszystkich naokoło. Tak właśnie czuł się teraz, gdy uświadomił sobie, że trzydzieści trzy lata temu narodziny Felicity starły całą jego przeszłość i uczyniły z niego nowego człowieka.Rozdział piąty

Gdzie to postawić?

Will, który właśnie podłączał odtwarzacz CD, wychylił się zza sofy i zerknął na wielkie, przydźwigane przez Marty’ego pudło.

– Rzuć na tamto pudło w kącie – zaproponował.

– Dobra, ale pod warunkiem, że zrobimy zaraz przerwę na lunch. W przeciwnym razie wylądujesz w sądzie pracy, nim zdążysz powiedzieć: „Postaw czajnik na gazie”.

– Nie prędzej, niż ciebie aresztują za obrazę moralności publicznej. Kto ci pożyczył te gacie? Johnny Vegas?

– Ha, ha, ha. To ja się poświęcam, jak przystało na twojego najlepszego przyjaciela, a ty bezwstydnie naśmiewasz się z mojej tuszy.

– Jeżeli wolisz, dysponuję sporym repertuarem kawałów na temat owłosionych inaczej.

Marty z łoskotem postawił pudło.

– Wolałbym, żebyś ruszył dupsko i zrobił mi kanapkę. Umieram z głodu. – Wierzchem dłoni otarł pot z czoła. – Pewinie nie przyszło ci do głowy, żeby postarać się o zimne piwo, co? To zupełnie w twoim stylu, żeby urządzać przeprowadzkę w najgorętszy i najparniejszy dzień roku.

– Słuchaj, w sprawie pogody nic nie mogę zrobić, zapewniam cię natomiast, że sytuacja względem browaru jest całkowicie pod kontrolą. Weź sobie puszkę z lodówki turystycznej, stoi na stole w kuchni.

– A co z lunchem?

– Jeżeli przestaniesz marudzić, lunch zostanie podany w ogrodzie za jakieś piętnaście minut.

– No, to rozumiem.

Minęło kilka minut. Marty oddawał się w ogrodzie zasłużonemu wypoczynkowi, tymczasem Will znalazł bochenek chleba, pudełko margaryny i wyciągnął paczkę bekonu z przenośnej lodówki. Zrobił trochę miejsca koło kuchenki i zabrał się za przyrządzanie posiłku. Kiedy już zorientował się, która gałka odpowiada któremu palnikowi, rzucił bekon na patelnię i zabrał się za smarowanie chleba; kromki przeznaczone dla Marty’ego polał obficie ostrym sosem. Znali się już od tak dawna, że każdy z nich wiedział, co ten drugi lubi, a czego nie. Naprawdę, całkiem jakby byli małżeństwem. Tyle że przyjaźń Willa z Martym trwała nadal, w przeciwieństwie do małżeństwa Willa, które zakończyło się w nader nieprzyjemny sposób.

Minęło już osiem lat, odkąd rozwiódł się z Maxine, ciągle jednak wydawało mu się, jakby to było wczoraj, może dlatego, że Maxine wciąż nie pozwalała mu zapomnieć, jakim to okazał się sukinsynem. No i frajerem, oczywiście. To był jej ulubiony temat, do którego uwielbiała powracać.

– Kłopot z tobą polega na tym – powtarzała, choć nikt nie pytał jej o zdanie – że nigdy do niczego nie dojdziesz, a to z tego prostego powodu, że nawet nie próbujesz dorosnąć.

– Popatrz, popatrz. A ja sądziłem, że wszystkie sukcesy zawdzięczam swemu chłopięcemu urokowi – odpowiedział jej nie dalej jak w zeszłym tygodniu, kiedy odwiedziła go w firmie, po raz kolejny rozdrapując słabo zabliźnione rany, pozostałe po ich nieudanym małżeństwie i wypominając mu wszystkie jego wady.

Tym razem przesłuchiwała go w sprawie przeprowadzki.

– Co to za pomysł? Źle ci tam, gdzie mieszkasz? – zainteresowała się.

– No cóż, kochanie – odparł jedwabistym głosem, wiedząc, że doprowadzi ją tym do furii – powiedziałbym ci z całą pewnością, gdyby nie fakt, że to nie twój interes, toteż sama musisz dojść do odpowiednich wniosków.

– Znalazłeś sobie kogoś, tak? I dlatego się przeprowadzasz?

– Może.

– Aha, to znaczy, że nie. Nie powiem, żebym była zaskoczona. I to wcale nie dlatego, że zmieniasz kobiety częściej niż bieliznę. Domyślam się raczej, że to one w odpowiednim momencie orientują się, o co chodzi i dają nogę.

– Z pewnością masz rację, moja droga. Jak zawsze. A teraz, skoro już uświadomiłaś mi w całej rozciągłości, jakim jestem zerem, to chciałbym zabrać się za robotę. Mam coś ważnego do załatwienia.

Odchyliła głowę i roześmiała się głośno, ukazując równe białe zęby w obramowaniu ust, umalowanych różową błyszczącą szminką.

– William Hart ma coś ważnego do zrobienia! To ci dopiero, chciałabym to zobaczyć!

– No to weź sobie krzesło i siadaj, masz szansę obserwować mistrza w akcji. – Sięgnął po telefon i dodał: – Skoro już tu jesteś, możesz się nawet na coś przydać: zechciałabyś wstawić wodę na herbatę? Oczywiście, o ile nie ubliża to twojej godności.

Na szczęście, wcale nie zamierzała zostać, toteż odwróciła się na pięcie, rzuciła mu złowrogie spojrzenie (jakby chciała powiedzieć: „Jeszcze się policzymy, ty gnojku”) i ruszyła ku drzwiom.

– Pamiętaj, koniecznie pozdrów ode mnie PC Ploda¹, dobrze? – rzucił jej na pożegnanie, by w następnej chwili zająć się interesami. Odłożył telefon na miejsce, zamknął drzwi od zagraconego gabinetu i włączył Radio 4. Zakasał rękawy, by w spokoju poświęcić się kolejnemu odcinkowi rodziny Archerów – ostatnimi czasy nie miał szczególnie wygórowanych wymagań, jeśli chodzi o rozrywkę.

Przełożył plasterki bekonu na drugi bok i zmniejszył płomień pod patelnią. Miał wrażenie, że niezależnie od tego, co by uczynił, Maxine nigdy nie zmieni zdania na jego temat. W jej oczach na zawsze już pozostanie wcieleniem zła.

Fujarą, nieudacznikiem, który ośmielił się zapaść na przedwczesny kryzys wieku średniego.

Parszywy łajdak, który zabawiał się z innymi kobietami.

Brutal, który złamał jej serce.

O ile w ogóle miała serce, co do czego miał poważne wątpliwości.

W każdym razie, trudno mu było identyfikować się z tymi postaciami. Jakoś nie mógł poczuć się ucieleśnieniem podłości. Ani też miejskim głupkiem. Czasami wręcz wydawało mu się, że wcale nie był aż takim strasznie i nieodwołalnie złym mężem. Nigdy nie podniósł ręki na kobietę. Nigdy się nie upijał. Nigdy przy ludziach nie dłubał w nosie. A poza tym, co przecież najważniejsze, opanował do perfekcji posługiwanie się toaletą, nigdy nie pryskał na podłogę i nie zostawiał podniesionej deski. W pewnych kręgach uznano by go za niezły materiał na małżonka.

Zresztą, skoro był taki okropny, czemu trzymała się go tak długo? Całe trzynaście lat.

Na to miała przygotowaną odpowiedź i nigdy nie omieszkała cisnąć mu jej w twarz. Chodziło ponoć wyłącznie o Gemmę i Suzie, czyli najlepsze, co wynikło z ich małżeństwa. Jabłka padły daleko od jabłoni, na szczęście. Dwie wspaniałe córki – siedemnastoletnia Gemma i dziewiętnastoletnia Suzie – były ukoronowaniem jego życia. Pod wieloma względami małżeństwo z Maxine było najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Tego jednak nie powiedziałby jej nawet na łożu śmierci. Mogłaby go przypalać gorącym żelazem, a i tak nie usłyszałaby odeń czegoś takiego. Mężczyzna musi mieć swoją dumę.

– Ej, ty, tam! – zawołał Marty z ogrodu. – Jest jakaś szansa na żarcie? Mój żołądek panikuje i jego nastrój powoli zaczyna mi się udzielać!

Zabrali jedzenie, poczłapali na koniec ogrodu i przeszli przez rozsypującą się drewnianą furtkę, żeby zasiąść na chwiejnej ławeczce z widokiem na kanał. To było miejsce idealne, właśnie z jego powodu Will zdecydował się kupić ten dom. Sam budynek nie budził w nim żadnych uczuć. Był dość nowoczesny, ale nie nowy, pozbawiony jakiegokolwiek charakteru, właściwie żaden. Był jednak fantastycznie położony, toteż Will nie mógł zrozumieć, dlaczego właściciele – klienci Marty’ego, którzy przeszli na emeryturę i postanowili osiedlić się w Genewie – zdecydowali się go pozbyć, skoro tak długo nie mogli się na to zdecydować. Tym niemniej, ich strata oznaczała jego zysk. Kiedy już skończy z tym domem, nastąpi całkowita transformacja; był pewien, że sprzeda go ze znacznym zyskiem.

– Za twój nowy dom i twoje zdrowie – rzekł Marty, jakby czytając w jego myślach.

Trącili się puszkami piwa.

– Zdrówko. Jak myślisz, dobrze tu ci się będzie mieszkało?

– Jakoś sobie poradzę. Przyznam jednak, że mam pokusę, żeby tę chałupę wysadzić w powietrze i wybudować nową.

– Przekażę to Marion i Joemu.

– Mów im, co chcesz. Powinno się ich osaczyć i zastrzelić. Co za bezguście! Zapewne nie umknęły twojej uwadze te potworne dywany i zasłony? A jeśli chodzi o muszlę klozetową w kolorze czekoladowym. To chyba pierwsza rzecz, z którą się rozprawię.

– Nie każdy jest obdarzony tak wyrafinowanym poczuciem smaku, jak ty – zaśmiał się Marty. – Poza tym zdawało mi się, że retro jest znów z modzie.

– Może w innych sferach. Ja jestem purystą. Na meble w stylu królowej Anny mogę patrzeć bez końca.

– Wszyscy antykwariusze są tacy sami, banda snobów i tyle.

– Cieszę się, że to powiedziałeś. Jestem z tego dumny.

– Widziałem przed chwilą jedną z twoich sąsiadek. Nie sprawiała wrażenia, jakby miała powitać cię z otwartymi ramionami.

– Pewnie była w szoku, bo zobaczyła cię w tych szortach.

Marty popatrzył na swoje nogi.

– Co ci się nie podoba w moich szortach?

– A co miałoby mi się w nich podobać? Wyglądasz, jak ten żałosny grubas z Roseanne Hot Mum. Jak nie będziesz uważał, zmienisz się we własnego ojca.

– To lepsze, niż gdybym przeistoczył się w Chucka Norrisa.

– Nie mógłbyś pójść na kompromis? Widzisz przed sobą tylko taki wybór?

– Nie, tego nie powiedziałem. Rzecz w tym, że siła ciążenia i włosy w nosie dotyczą nas wszystkich. Nawet ciebie. Czas się poddać. Czas dorosnąć.

– Ejże, tego się po tobie nie spodziewałem. Przeżywamy właśnie najlepsze lata naszego życia i jesteśmy u szczytu formy. Kiedy ostatnio sprawdzałem, okazało się, że mam w baku jeszcze pełno paliwa.

– U szczytu formy? Mamy po czterdzieści sześć lat i zbliżamy się na łeb, na szyję do emerytury, artretyzmu i kłopotów z pęcherzem.

– Mów za siebie. Ja mam czterdzieści pięć.

– Pieprzysz! W przyszłym miesiącu będziesz miał czterdzieści sześć.

– Ale właściwie skąd ci to przyszło do głowy? Dlaczego jesteś w takim ponurym nastroju? Jakiś młodociany pętak wyprzedził twojego merca podrasowaną corsą?

Marty rzeczywiście sprawiał wrażenie przygnębionego, gdy upijał kolejny łyk piwa.

– Może teraz moja kolej na kryzys wieku średniego.

– A widzisz, i tu jest twój błąd. Trzeba było się z tym uporać zaraz po trzydziestce, tak jak ja. Teraz mam kryzys już za sobą, a świat wydaje mi się piękny i kolorowy.

– To się ciesz, sukinsynu.

Will roześmiał się.

– Pewnie, że się cieszę.

– A powiedz, nigdy nie żałowałeś? Nigdy nie pomyślałeś, jak by to było, gdybyś wytrzymał i nie wypadł z gry?

– Ani razu. Gdybym tam został, prędzej czy później doszłoby do tego, że przyszedłbym do biura z maczetą i wyrżnął wszystkich w pień, przynajmniej każdego, kto by się nawinął. Wiem, że podjąłem słuszną decyzję. A jak tylko ją podjąłem, życie od razu zaczęło mnie rozpieszczać.

– Wiesz, co mnie najbardziej w tobie wkurza? Ten twój cholerny optymizm. Porzygać się można.

Will rzucił kilka skórek od chleba do wody, wzbudzając natychmiastowe zainteresowanie kaczej rodziny.

– Kończ żarcie, zostało mi jeszcze trochę dobytku do rozpakowania.