Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Męskie gry - ebook

Wydawnictwo:
Seria:
Data wydania:
Luty 2004
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Męskie gry - ebook

Moskwę terroryzuje psychopatyczny morderca. Uderza często, działa szybko i sprawnie, pozostawiając bezradną milicję z trupami siedmiu uduszonych mężczyzn. Ku zdumieniu prowadzącej śledztwo major Anastazji Kamieńskiej z zebranych przez nią dowodów wynika, że zbrodni dokonuje kobieta. Tymczasem, według wysoko postawionego moskiewskiego mafioso, przynajmniej jeden z zamordowanych mężczyzn nie mógł być ofiarą poszukiwanego zabójcy. Jednocześnie major Kamieńska odkrywa, że w sprawę serii morderstw zamieszany jest ktoś bardzo jej bliski. Na domiar złego do gry włącza się płatny morderca. W Męskich grach, tak jak w innych swych powieściach, "rosyjska Agata Christie" kreśli mroczny i realistyczny obraz współczesnej Rosji, a na tym tle – galerię żywych i niebanalnych postaci. Przede wszystkim jednak konstruuje błyskotliwą intrygę kryminalną.

Kategoria: Kryminał
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7747-118-0
Rozmiar pliku: 4,4 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

ROZDZIAŁ 2

Ni­ki­ta le­żał na ka­na­pie od­wró­co­ny do ścia­ny, z ko­la­na­mi pod­cią­gnię­ty­mi nie­mal pod bro­dę. Jego drę­czy­cie­le daw­no już so­bie po­szli, bez zło­ści wy­mie­rza­jąc mu na po­że­gna­nie parę kuk­sań­ców. Całe cia­ło miał obo­la­łe, od­dy­chał z tru­dem, przy­gry­zio­ny ję­zyk wciąż jesz­cze krwa­wił, po­zo­sta­wia­jąc nie­przy­jem­ny, me­ta­licz­ny po­smak w ustach.

Tam­ci na­gra­li wy­zna­nie na dyk­ta­fon i ta­śmę wi­deo – i zmy­li się. Kim byli? Dla­cze­go przy­szli? Do cze­go im po­trzeb­na jego re­la­cja?

Pierw­szą my­ślą oczy­wi­ście było, że są z mi­li­cji. Roz­wa­żyw­szy jed­nak spra­wę, Ni­ki­ta do­szedł do wnio­sku, że coś tu się nie zga­dza. Je­że­li gli­ny mogą ot tak, po pro­stu, wła­mać się do miesz­ka­nia, dać czło­wie­ko­wi wy­cisk i zmu­sić go do ze­znań, to dla­cze­go zro­bi­li to te­raz, a nie pół­to­ra roku temu? W tej chwi­li cała spra­wa jest ab­so­lut­nie nie­ak­tu­al­na. O fa­ce­cie, któ­re­go za­ła­twił na Dwor­cu Pa­we­lec­kim, wszy­scy już daw­no za­po­mnie­li. Dzi­siaj na­wet o za­bój­stwach róż­nych gwiazd i wiel­kich po­li­ty­ków nikt nie pa­mię­ta dłu­żej niż dwa mie­sią­ce. A je­śli to lu­dzie dzia­ła­ją­cy na zle­ce­nie ja­kie­goś ugru­po­wa­nia ma­fij­ne­go, to na cho­le­rę jest komu po­trzeb­ny po pół­to­ra roku?

Dla­te­go na­stęp­na myśl, któ­ra przy­szła Ni­ki­cie Ma­mon­to­wo­wi do gło­wy, wy­da­ła mu się o wie­le słusz­niej­sza. Upo­mnieć się o swe­go mo­gli tyl­ko jego ko­leż­ko­wie. Nie spodo­ba­ło się im, że w sto­li­cy ktoś wy­koń­czył ich kum­pla, i po­sta­no­wi­li dać za­bój­cy na­ucz­kę. Oczy­wi­ście mi­li­cyj­ne do­cho­dze­nie wca­le im nie było na rękę, a fakt, że odło­żo­no spra­wę na pół­kę, mógł ich tyl­ko cie­szyć, ale dzia­ła­nia mi­li­cji to jed­no, na­to­miast pry­wat­ne, we­wnątrz­ma­fij­ne po­ra­chun­ki to cał­kiem inna baj­ka. Niech no tyl­ko ten ło­buz, któ­ry za­ła­twił na­sze­go ko­le­sia, na­wi­nie nam się pod rękę!

Przy ta­kim po­dej­ściu do spra­wy pół­to­ra­rocz­na zwło­ka nie wy­da­wa­ła się ni­czym nad­zwy­czaj­nym. Człon­ko­wie struk­tur kry­mi­nal­nych kie­ru­ją się wła­sną, od­mien­ną niż mi­li­cyj­na, lo­gi­ką. To gli­ny za­wsze się śpie­szą, na­czal­stwo ich po­ga­nia, pro­ku­ra­to­rzy nie dają spo­ko­ju. A ci z ma­fii roz­li­cza­ją się mię­dzy sobą in­a­czej. Wte­dy, kie­dy jego, Ni­ki­tę Ma­mon­to­wa, wy­sła­li na Dwo­rzec Pa­we­lec­ki, po­mię­dzy dwie­ma gru­pa­mi gra była pra­wie wy­rów­na­na; za­miej­sco­wi byli mi­ni­mal­nie górą – i za­ła­twie­nie jed­ne­go z nich do­pro­wa­dzi­ło do re­mi­su. Te­raz zaś, po pół­to­ra roku, prze­wa­gę mo­gli uzy­skać ci z Mo­skwy, więc ich „kon­ku­ren­cja” po­słu­ży­ła się Ni­ki­tą jako kar­tą prze­tar­go­wą.

Przy­po­mniał so­bie ofi­ce­ra ope­ra­cyj­ne­go z Pie­trow­ki, któ­ry go wte­dy ob­ra­biał. Wy­cią­gał z nie­go du­szę po ka­wał­ku, po trzy go­dzi­ny dzien­nie nę­kał go py­ta­nia­mi, usi­ło­wał się do nie­go do­brać i tak, i siak. Jak też on się na­zy­wał? No, zresz­tą nie­waż­ne. A więc ten ofi­cer po­wta­rzał Ni­ki­cie: „Wiem, że ty do­ko­na­łeś tego za­bój­stwa. Wiem i ko­niec. I ra­dzę ci wziąć jed­ną rzecz pod uwa­gę. Je­że­li znaj­dę do­wo­dy two­jej winy, do­sta­niesz wy­rok. So­lid­ny wy­rok, ale to w koń­cu tyl­ko od­siad­ka. Je­śli pój­dziesz po ro­zum do gło­wy i sam się przy­znasz na pi­śmie, wy­rok bę­dzie mniej­szy, a jak za­czniesz ak­tyw­nie współ­pra­co­wać i po­wiesz, kto ci zle­cił za­bój­stwo – jesz­cze mniej­szy. Na­to­miast je­że­li ja nie znaj­dę do­wo­dów prze­ciw­ko to­bie, po­zo­sta­niesz na wol­no­ści, ale dłu­go na niej nie po­ży­jesz”.

Ni­ki­ta wów­czas nie uwie­rzył. Jego zle­ce­nio­daw­cy wy­da­wa­li mu się sil­ni, po­tęż­ni i nie­znisz­czal­ni. Na pew­no nie po­zwo­lą go skrzyw­dzić. Zwłasz­cza że oka­zał się ta­kim spry­cia­rzem, wy­wi­nął się gli­nom. Jed­nak­że mi­nę­ło pół­to­ra roku i wszyst­ko się zmie­ni­ło. Gru­pa, do któ­rej na­le­żał, nie była wca­le taka sil­na i wszech­moc­na. Osła­bia­ły ją wa­śnie we­wnętrz­ne, a mi­li­cja tak­że nie za­sy­pia­ła gru­szek w po­pie­le, tego i owe­go po­tra­fi­ła za­ha­czyć i zręcz­nie wy­ło­wić. Trzy mie­sią­ce temu ża­ło­sne reszt­ki gru­py włą­czy­ły się do in­nej struk­tu­ry, więk­szej i sil­niej­szej, któ­ra pod­po­rząd­ko­wa­ła so­bie mo­co­daw­ców Ni­ki­ty Ma­mon­to­wa. Dla sa­me­go Ni­ki­ty jed­nak nie zna­la­zło się w niej miej­sce. To zna­czy, owszem, nie zo­sta­wi­li go cał­kiem na lo­dzie, do­stał od­pra­wę, ale dano mu ja­sno do zro­zu­mie­nia, że nikt nie bę­dzie po nim pła­kał, je­śli się zmy­je. Ża­den z nie­go żoł­nierz, ża­den snaj­per, osi­łek, za­bi­ja­ka czy mistrz kie­row­ni­cy i w ogó­le żad­ny­mi spe­cjal­ny­mi umie­jęt­no­ścia­mi się nie wy­róż­nia. Jego daw­ni sze­fo­wie, ot, drob­ni­ca, cie­szy­li się z każ­dej pary rąk, zwłasz­cza je­śli te ręce na­le­ża­ły do tchó­rza, któ­re­mu ła­two roz­ka­zy­wać. Ale u no­wych pa­nu­ją inne po­rząd­ki. Tam o każ­de miej­sce trze­ba się ubie­gać nie­mal kon­kur­so­wo i tacy jak Ni­ki­ta w ogó­le nie są po­trzeb­ni. Oczy­wi­ście, przyj­mą go, je­że­li ze­chce zo­stać, po­nie­waż ma na swo­im kon­cie mo­krą ro­bo­tę i tym so­bie za­słu­żył na pra­wo przy­na­leż­no­ści do struk­tu­ry ma­fij­nej. Ale nic poza tym. Rola ża­ło­sne­go pion­ka na ła­ska­wym chle­bie to mak­si­mum, na ja­kie może li­czyć.

Ni­ki­ta od­mó­wił z god­no­ścią, oświad­czył, że nie ro­ści so­bie żad­nych pre­ten­sji do ni­cze­go, i z ulgą za­koń­czył swo­je kon­tak­ty ze świa­tem prze­stęp­czym. Od dziec­ka był sła­by i tchórz­li­wy, ale ma­jąc lat dwa­dzie­ścia pięć na­brał przy­najm­niej tro­chę ro­zu­mu. Jako dzie­więt­na­sto­la­tek dał się wcią­gnąć w dzia­łal­ność kry­mi­nal­ną, gdyż bał się od­mó­wić. W dwu­dzie­stym czwar­tym roku ży­cia do­ko­nał za­bój­stwa rów­nież dla­te­go, że stchó­rzył i nie od­wa­żył się po­wie­dzieć „nie”. Bał się, że będą go bić. Ale od tam­tej chwi­li my­ślał tyl­ko o tym, jak by się z tego wszyst­kie­go wy­mo­tać. Ko­niec, dość wy­głu­pów. Trze­ba pójść po ro­zum do gło­wy, na­uczyć się ja­kie­goś za­wo­du i spać w mia­rę moż­li­wo­ści spo­koj­nie. Ale wy­rwać się ze świa­ta prze­stęp­cze­go, i to jesz­cze ma­jąc ta­kie­go haka, jak mo­kra ro­bo­ta, oka­za­ło się rze­czą wca­le nie­ła­twą. Naj­mniej­szą nie­sub­or­dy­na­cję trak­to­wa­no jako prze­jaw „zsu­cze­nia”, czy­li dzia­ła­nia na rzecz mi­li­cji bądź kon­ku­ren­tów. Nie­głu­pi, lecz sła­by Ni­ki­ta sie­dział­by więc po wiek wie­ków na ma­fij­nym przy­piec­ku, gdy­by – na jego szczę­ście – piec na­gle nie za­czął się wa­lić. Jaw­ną po­gar­dę no­wych sze­fów dla swo­jej oso­by Ni­ki­ta uznał za praw­dzi­wy dar losu, któ­ry po­zwo­li mu wresz­cie wieść nor­mal­ne ży­cie – bez za­gro­żeń, cu­dzych po­dej­rzeń i stra­chu. Tak w każ­dym ra­zie uwa­żał. Ale nic z tego nie wy­szło…

Wy­glą­da­ło na to, że tam­ten ofi­cer miał ra­cję. Ni­ki­ta nie­dłu­go cie­szył się wol­no­ścią. Jak też on się na­zy­wał? Ma­mon­tow przy­po­mniał so­bie, że mi­li­cjant dał mu wte­dy swój te­le­fon, i do­mo­wy, i służ­bo­wy, i po­wie­dział:

– Kie­dy się zde­cy­du­jesz ze­zna­wać, od razu do mnie za­dzwoń. Nie krę­puj się, dzwoń o każ­dej po­rze, na­wet w nocy.

Kar­tecz­kę z te­le­fo­na­mi Ni­ki­ta zna­lazł szyb­ko. Za­wsze lu­bił po­rzą­dek i nig­dy ni­cze­go nie gu­bił. Aha, Ju­rij Wik­to­ro­wicz Ko­rot­kow. I nu­me­ry. A gdy­by tak za­dzwo­nić? Te­raz już wszyst­ko jed­no, moż­na i jemu przy­znać się do za­bój­stwa, tam­ci trzej i tak mają to na wi­deo. Ko­rot­kow przy­najm­niej do­ra­dzi, co ro­bić.

Ni­ki­ta jesz­cze chwi­lę się za­sta­na­wiał, po­tem zde­cy­do­wa­nym ru­chem zdjął słu­chaw­kę i wy­krę­cił do­mo­wy nu­mer Ko­rot­ko­wa. Była już dzie­sią­ta wie­czór, więc uznał, że dzwo­nić pod służ­bo­wy nu­mer nie ma sen­su.

Ode­zwał się nie­za­do­wo­lo­ny ko­bie­cy głos.

– Nie ma go. Coś prze­ka­zać?

– Za­dzwo­nię póź­niej. Może być za go­dzi­nę?

– Pro­szę – su­cho po­wie­dzia­ła ko­bie­ta i odło­ży­ła słu­chaw­kę.

Ale za go­dzi­nę Ko­rot­ko­wa też nie było w domu. Ni­ki­ta po­sta­no­wił dziś wię­cej nie dzwo­nić, ja­koś nie wy­pa­da bu­dzić ca­łej ro­dzi­ny. Za­te­le­fo­nu­je le­piej ju­tro rano. Cie­ka­we, czy ten Ko­rot­kow w ogó­le go pa­mię­ta. Co dzień ma pew­nie do czy­nie­nia z tu­zi­nem ta­kich jak Ni­ki­ta.

*

Na­stia Ka­mień­ska nie zdą­ży­ła po przyj­ściu do pra­cy zdjąć kurt­ki i po­wie­sić jej w sza­fie, kie­dy już po­ja­wił się u niej Ko­rot­kow.

– Aśka, od­śwież mi pa­mięć. Dzie­więć­dzie­sią­ty pią­ty rok, za­bój­stwo przy­jezd­ne­go ku­rie­ra na Dwor­cu Pa­we­lec­kim. Po­dej­rza­ny Ni­ki­ta Ma­mon­tow.

– Było coś ta­kie­go – po­twier­dzi­ła Na­stia. – O ja­kie szcze­gó­ły ci cho­dzi? Mam to wszyst­ko w pa­pie­rach, ale szu­ka­nie dłu­go po­trwa.

– Nie mu­sisz szu­kać, mów, co pa­mię­tasz.

– A o co cho­dzi?

– Przed chwi­lą dzwo­nił do mnie ten Ma­mon­tow. Chce się spo­tkać. Umó­wi­łem się z nim na wpół do dwu­na­stej przy sta­cji me­tra Czer­ta­now­ska.

Na­stia w kil­ku zda­niach zre­la­cjo­no­wa­ła Ko­rot­ko­wo­wi wszyst­ko, co pa­mię­ta­ła ze spra­wy za­bój­stwa na Dwor­cu Pa­we­lec­kim. Mia­ła zna­ko­mi­tą pa­mięć, co czę­sto wy­ko­rzy­sty­wa­li jej ko­le­dzy.

– Czy­li fa­cet był z gru­py Uso­je­wa – rzekł w za­my­śle­niu Jura. – A gru­pa Uso­je­wa, o ile wiem, czy ra­czej to, co z niej zo­sta­ło, po­łą­czy­ła się gład­ko z gru­pą nie­ja­kie­go La­szen­ki, ksy­wa Lach. Cóż, wi­docz­nie na­sze­go ma­łe­go Ni­ki­ty zde­cy­do­wa­nie nie urzą­dza ist­nie­ją­cy stan rze­czy. Cie­ka­we.

Cały ra­nek Na­stia spę­dzi­ła na ana­li­zie da­nych ma­ją­cych lub mo­gą­cych mieć zwią­zek z du­si­cie­lem psy­cho­pa­tą. Za­czę­ły już wpły­wać ko­lej­ne wy­ni­ki sek­cji sied­miu ofiar i z wnio­sków pa­to­lo­gów są­do­wych moż­na było wy­łu­skać pew­ne in­for­ma­cje. Na przy­kład pierw­sze ze zna­le­zio­nych zwłok mia­ły na szyi śla­dy pa­znok­ci, u wszyst­kich po­zo­sta­łych na­to­miast – mimo że za­ata­ko­wa­no ofia­ry z po­dob­ną siłą – ta­kich śla­dów nie wy­kry­to. Na­le­ża­ło więc są­dzić, że po­mię­dzy pierw­szym a dru­gim za­bój­stwem mor­der­ca ob­ciął pa­znok­cie. Istot­ny szcze­gół! Gdy­by tak jesz­cze dzię­ki tej in­for­ma­cji uda­ło się wpaść na trop ma­nia­ka…

Uwa­gę Na­sti zwró­ci­ła też inna wska­zów­ka. Są­dząc po roz­miesz­cze­niu krwa­wych wy­bro­czyn na szy­jach ofiar, moż­na było za­ło­żyć, że za­bój­ca jest oso­bą bar­dzo wy­so­kie­go wzro­stu. Udu­sze­ni mie­rzy­li od stu sześć­dzie­się­ciu dwóch cen­ty­me­trów do me­tra osiem­dzie­się­ciu, a śla­dy pal­ców na ich szy­jach po­zwa­la­ły wy­cią­gnąć wnio­sek, że na­past­nik był wyż­szy od wszyst­kich swo­ich ofiar. Nie­ste­ty, miej­sce i spo­sób za­dzierz­gnię­cia pę­tli nie wno­sił żad­nych no­wych in­for­ma­cji na te­mat prze­stęp­cy. Kie­dy ofia­ra, po sil­nym uci­śnię­ciu tęt­ni­cy szyj­nej, tra­ci­ła przy­tom­ność, na­past­nik kładł ją na zie­mi, zdej­mo­wał jej sza­lik lub chust­kę i za­cią­gał pę­tlę, jak pi­sa­li w swo­ich ra­por­tach z wy­ni­ków sek­cji le­ka­rze są­do­wi, „ru­chem od tyłu do przo­du i z góry do dołu, co po­twier­dza obec­ność bie­gną­cej uko­śnie bruz­dy w dol­nej czę­ści szyi”. Uwa­ża­li oni, że prze­stęp­ca musi mieć co naj­mniej sto osiem­dzie­siąt osiem cen­ty­me­trów wzro­stu, ale – co pew­niej­sze – mie­rzy ra­czej bli­sko dwa me­try. To już było coś. Na­le­ża­ło ro­zej­rzeć się wśród ko­szy­ka­rzy.

I jesz­cze jed­na spra­wa, być może, naj­waż­niej­sza. Czło­wiek wra­ca do domu o pół­no­cy, wcho­dzi do pu­stej bra­my. I na­tych­miast zo­sta­je za­ata­ko­wa­ny. Ale tyl­ko w baj­kach wszyst­ko to­czy się tak pro­sto i gład­ko. Co to zna­czy „zo­sta­je na­tych­miast za­ata­ko­wa­ny”? Mor­der­ca mu­siał iść za upa­trzo­ną ofia­rą pu­stą uli­cą, wejść za nią do bra­my… Czy lu­dzie do­praw­dy są tak lek­ko­myśl­ni? A prze­cież wy­ni­ki sek­cji stwier­dza­ją wy­raź­nie, że ani jed­na z ofiar nie znaj­do­wa­ła się w sta­nie upo­je­nia al­ko­ho­lo­we­go, kie­dy to zda­je się czło­wie­ko­wi, że wszy­scy lu­dzie są naj­życz­liw­szy­mi przy­ja­ciół­mi i że mógł­by wręcz góry prze­no­sić. A może za­bój­ca nad­cho­dził z prze­ciw­nej stro­ny, idąc na spo­tka­nie ofia­ry? Ale wte­dy czło­wiek tym bar­dziej czuł­by się wy­stra­szo­ny lub przy­najm­niej wzbu­dzi­ło­by to jego czuj­ność. I nie po­zwo­lił­by tak ła­two chwy­cić się za gar­dło. By­ły­by ja­kieś śla­dy wal­ki. Tym­cza­sem nic ta­kie­go nie zna­le­zio­no. A więc ofia­ra ab­so­lut­nie nie spo­dzie­wa­ła się ata­ku, jej mię­śnie nie były in­stynk­tow­nie na­pię­te i tra­ci­ła przy­tom­ność na­tych­miast, gdy tyl­ko pal­ce mor­der­cy uci­snę­ły tęt­ni­cę. Moż­na to było wy­ja­śnić w tro­ja­ki spo­sób. Po pierw­sze, ofia­ra zna­ła za­bój­cę i nie bała się go. Prze­pro­wa­dzo­ne ba­da­nia na ra­zie nie po­twier­dza­ły tej wer­sji. W każ­dym ra­zie wspól­nych zna­jo­mych u ca­łej sió­dem­ki de­na­tów, jak do­tąd, nie zna­le­zio­no. Po dru­gie, mor­der­ca po­ja­wiał się znie­nac­ka, nie szedł za ofia­rą ani nie zbli­żał się z prze­ciw­ka, lecz wy­nu­rzał się z ciem­no­ści, gdzie stał za­cza­jo­ny, cier­pli­wie cze­ka­jąc na spóź­nio­ne­go lo­ka­to­ra. Teo­re­tycz­nie to moż­li­we, ale w prak­ty­ce… Wszyst­kie bra­my, w któ­rych zna­le­zio­no zwło­ki miesz­kań­ców, były do­brze oświe­tlo­ne i nie mia­ły za­ka­mar­ków, gdzie moż­na by się scho­wać, a po­tem znie­nac­ka wy­ło­nić.

Po­zo­sta­wał trze­ci wa­riant: ofia­ra wi­dzia­ła za­bój­cę, lecz nie oba­wia­ła się go i nie spo­dzie­wa­ła, że zo­sta­nie za­ata­ko­wa­na, cho­ciaż nie zna­ła prze­stęp­cy. Przed kim moż­na nie czuć stra­chu o dwu­na­stej w nocy, w pu­stej bra­mie? Przed dziec­kiem albo ko­bie­tą. Na­wet bar­dzo wy­so­ką ko­bie­tą…

Z tych roz­wa­żań wy­rwał Na­stię dzwo­nek te­le­fo­nu. W słu­chaw­ce roz­legł się głos Ko­rot­ko­wa:

– Asiu, zaj­rzyj do swo­ich pa­pie­rów, po­trzeb­ny mi ad­res tego kre­ty­na Ma­mon­to­wa. Cze­kam już na nie­go go­dzi­nę, zmar­z­łem na kość.

– A co, nie przy­szedł?

– Nie przy­szedł, by­dlak. Jak go znaj­dę, nogi mu z tył­ka po­wy­ry­wam.

Na­stia szyb­ko otwo­rzy­ła sejf i wy­ję­ła tecz­kę z ma­te­ria­ła­mi z 1995 roku, gra­tu­lu­jąc so­bie w du­chu prze­zor­no­ści. Oczy­wi­ście, pro­ściej by­ło­by trzy­mać wszyst­ko ra­zem, w jed­nym miej­scu, ale ona, kie­ro­wa­na ja­kimś nie­wy­tłu­ma­czal­nym in­stynk­tem, dzie­li­ła ma­te­ria­ły na dwie czę­ści. W jed­nej tecz­ce prze­cho­wy­wa­ła koń­co­we ra­por­ty i pod­su­mo­wa­nia, bez­oso­bo­we, na­je­żo­ne cy­fra­mi i su­chy­mi kon­struk­cja­mi lo­gicz­ny­mi, nie­za­wie­ra­ją­ce żad­nych na­zwisk, w dru­giej – wszyst­kie bie­żą­ce no­tat­ki, ko­pie prze­słu­chań, na­zwi­ska, ksy­wy, ad­re­sy, te­le­fo­ny i inne przy­dat­ne in­for­ma­cje. Co ty­dzień dane te Na­stia wpro­wa­dza­ła do do­mo­we­go kom­pu­te­ra i tam, dzie­ląc je na pli­ki i ka­ta­lo­gi, opra­co­wy­wa­ła na­stęp­nie naj­roz­ma­it­sze ze­sta­wie­nia i ta­be­le, ale tu, w ga­bi­ne­cie na Pie­trow­ce 38, ma­te­ria­ły znaj­do­wa­ły się w tecz­kach, i to nie za­wsze w naj­ide­al­niej­szym po­rząd­ku. Co praw­da, Na­stia orien­to­wa­ła się w nich do­sko­na­le, ale nikt inny nie zna­la­zł­by tu po­trzeb­nych da­nych. Gdy­by wszyst­kie ma­te­ria­ły trzy­ma­ła w jed­nej tecz­ce, a dwa dni temu Pa­ni­sko oso­bi­ście za­brał­by ją, żeby się z nimi „za­po­znać”, Jur­ka Ko­rot­kow zo­ba­czył­by po­trzeb­ny ad­res jak wła­sne ucho. Mu­siał­by go szu­kać przez biu­ro ad­re­so­we, a w Mo­skwie Ma­mon­to­wów jest jak psów.

Po­dyk­to­wa­ła Ko­rot­ko­wo­wi ad­res i – na wszel­ki wy­pa­dek – nu­mer te­le­fo­nu Ni­ki­ty Ma­mon­to­wa, prze­słu­chi­wa­ne­go w 1995 roku w związ­ku ze spra­wą za­bój­stwa na Dwor­cu Pa­we­lec­kim. Ni­ki­ta miesz­kał da­le­ko od sta­cji me­tra Czer­ta­now­ska, na dru­gim koń­cu mia­sta, w Otrad­nem.

– Po­je­dziesz do nie­go te­raz, od razu? – spy­ta­ła Ko­rot­ko­wa.

– Aku­rat, już się roz­pę­dzi­łem – burk­nął roz­złosz­czo­ny Jura. – I tak stra­ci­łem przez nie­go całą go­dzi­nę. Spe­cjal­nie wy­zna­czy­łem mu spo­tka­nie przy Czer­ta­now­skiej, bo mam w tej oko­li­cy dwie spra­wy do za­ła­twie­nia. Jed­na zresz­tą do­ty­czy two­je­go du­si­cie­la. Jak skoń­czę tu­taj wszyst­ko, co za­pla­no­wa­łem, to po­tem może zaj­rzę do Ni­ki­ty, je­śli jesz­cze dam radę. No do­bra, ko­le­żan­ko, lecę da­lej.

*

Była to kla­sycz­na pu­łap­ka, któ­rą za­sta­wia­no set­ki razy i w któ­rą wpa­da­ło ty­leż osób. Mało tego, przed­sta­wia­no ją w dzie­siąt­kach po­wie­ści kry­mi­nal­nych i fil­mów. Mimo to wpad­ki wciąż się zda­rza­ły.

Ma­jor Ko­rot­kow był do­świad­czo­nym ofi­ce­rem ope­ra­cyj­nym. Dla­te­go naj­pierw dłu­go dzwo­nił do drzwi Ni­ki­ty, a po­tem pchnął je ostroż­nie. Stwier­dziw­szy, że są otwar­te, nie wszedł do środ­ka, przy­mknął drzwi i na­ci­snął dzwo­nek do są­sied­nie­go miesz­ka­nia. Otwo­rzy­ła mu mło­da ko­bie­ta z rocz­nym ber­be­ciem na rę­kach. Jura po­ka­zał jej le­gi­ty­ma­cję.

– U pani są­sia­da drzwi są otwar­te – po­wie­dział – a on nie re­agu­je na dzwo­nek. Czy mogę od pani za­dzwo­nić po mi­li­cję?

– Prze­cież pan sam jest z mi­li­cji – ro­ze­śmia­ła się ko­bie­ta.

– Po­je­dyn­czy mi­li­cjant to nie mi­li­cjant – kon­fi­den­cjo­nal­nie ści­sza­jąc głos, rzekł Ko­rot­kow.

– Jak to?

– A tak. Nam tak­że po­trzeb­ni są świad­ko­wie, jak wszyst­kim. Co by było, gdy­bym tak te­raz wszedł do miesz­ka­nia Ni­ki­ty i oka­za­ło­by się, że bu­szo­wa­li tam zło­dzie­je? Nig­dy w ży­ciu bym nie udo­wod­nił, że sam cze­goś nie za­bra­łem, ko­rzy­sta­jąc z oka­zji.

– Mogę wejść z pa­nem – za­pro­po­no­wa­ła ocho­czo są­siad­ka Ni­ki­ty. – I je­śli bę­dzie trze­ba, za­świad­czę, że pan ni­cze­go nie wziął. Chce pan?

Ko­rot­kow nie chciał. Nie wi­dział naj­mniej­szej po­trze­by, żeby ta miła mło­da ko­bie­ta mia­ła być za­mie­sza­na w spra­wę o za­bój­stwo. Co zaś do tego, że cho­dzi wła­śnie o za­bój­stwo, a nie o okra­dze­nie miesz­ka­nia, nie miał cie­nia wąt­pli­wo­ści. Ju­rij Ko­rot­kow był do­świad­czo­nym wy­wia­dow­cą.

*

Wa­len­tin Ba­gluk za­wsze cięż­ko zno­sił kaca. Wła­ści­wie to pił nie­zbyt czę­sto, tyl­ko w mi­łym, za­przy­jaź­nio­nym gro­nie, ale wte­dy już bez umia­ru – mie­wał prze­rwy w ży­cio­ry­sie, nic nie pa­mię­tał, sło­wem, peł­ny od­lot. I za każ­dym ra­zem po uro­czym wie­czo­rze na­stę­po­wał ra­nek. Kosz­mar­ny. Od­ra­ża­ją­cy. Wprost nie do znie­sie­nia. Tak strasz­ny, że wy­da­wał się Wali Ba­glu­ko­wi ostat­nim po­ran­kiem w jego nie­dłu­gim ży­ciu.

Ba­gluk pra­co­wał w po­pu­lar­nej mo­skiew­skiej ga­ze­cie, zna­nej z wy­cią­ga­nia na świa­tło dzien­ne róż­nych skan­da­li i po­dej­mo­wa­nia „go­rą­cych” te­ma­tów. Wa­len­tin, obu­dziw­szy się, uznał, że już nig­dy wię­cej nie na­pi­sze ani jed­ne­go ar­ty­ku­łu do swo­jej ga­ze­ty, z tej pro­stej przy­czy­ny, że ten ra­nek bę­dzie ostat­nim w jego ży­ciu. Do ja­snej cho­le­ry, po co się wczo­raj tak schlał? Prze­cież za każ­dym ra­zem po­wta­rza się ta sama hi­sto­ria: wie, co bę­dzie na­stęp­ne­go dnia, a mimo to pije, przy czym im wię­cej al­ko­ho­lu w sie­bie wle­wa, tym bar­dziej od­le­gła i mgli­sta sta­je się per­pek­ty­wa kosz­ma­ru po­ran­ne­go kaca. Ra­nek jest jesz­cze hen, da­le­ko, a we­so­łość i ra­do­sne unie­sie­nie trwa­ją, są tu i te­raz.

Sło­wem, Wa­len­tin czuł się fa­tal­nie. Cier­piał jak po­tę­pie­niec. Nie­mal pła­kał nad wła­sną głu­po­tą i bez­sil­no­ścią, po­nie­waż jed­no wie­dział na pew­no: nie może so­bie po­zwo­lić na kli­na. Je­śli czło­wiek za­cznie od rana kli­no­wać, to zna­czy, że jest zde­kla­ro­wa­nym al­ko­ho­li­kiem. I cho­ciaż z opo­wie­ści przy­ja­ciół Ba­gluk wie­dział, że set­ka wód­ki w mgnie­niu oka po­sta­wi­ła­by go na nogi, męż­nie prze­ma­gał pra­gnie­nie.

Z tru­dem do­brnąw­szy do ła­zien­ki, sta­nął pod prysz­ni­cem. Dzie­sięć mi­nut pod let­nią wodą spra­wi­ło, że po­czuł się odro­bi­nę le­piej. Kie­dyś, jesz­cze za wła­dzy ra­dziec­kiej, moż­na było do­stać w ap­te­ce wspa­nia­łe ta­blet­ki pod na­zwą ae­ron. Te­raz już od daw­na ich nie pro­du­ko­wa­no, ale Ba­gluk w tam­tych daw­nych cza­sach spryt­nie za­ku­pił spo­ry ich za­pas, gdyż wła­ści­wie prze­cho­wy­wa­ne, za­cho­wy­wa­ły waż­ność do 1998 roku. Ta­blet­ka ae­ro­nu za­ży­ta ra­zem z ta­blet­ką no­vo­ce­fal­gi­ny sku­tecz­nie li­kwi­do­wa­ła ból gło­wy i nud­no­ści po prze­pi­ciu.

Wa­len­tin już wy­szedł z ła­zien­ki, wy­jął dro­go­cen­ne le­kar­stwa i wła­śnie miał po­pić je wodą, kie­dy za­dzwo­nił te­le­fon wi­szą­cy w kuch­ni na ścia­nie. Ba­gluk po­sta­no­wił go nie od­bie­rać. Nie miał siły roz­ma­wiać. Ale sy­gna­ły nie usta­wa­ły, a wtycz­ki nie moż­na było wy­jąć z gniazd­ka, apa­rat był za­mon­to­wa­ny na sta­łe. Żeby go wy­łą­czyć, Wa­len­tin mu­siał­by zna­leźć śru­bo­kręt, ukuc­nąć, wy­krę­cić śru­by i odłą­czyć za­ci­ski. O tak skom­pli­ko­wa­nej ope­ra­cji w obec­nym sta­nie nie mógł na­wet po­my­śleć. Co wię­cej, apa­rat był sta­ry, re­gu­la­tor gło­śno­ści dzwon­ka daw­no się po­psuł, tak że sy­gna­łu nie da­wa­ło się ści­szyć. Chy­ba żeby przy­nieść z po­ko­ju po­dusz­kę… Ale to też nic nie da. Apa­rat prze­cież wisi na ścia­nie. Nie, le­piej już pod­nieść słu­chaw­kę, bo od tych roz­dzie­ra­ją­cych, prze­raź­li­wych dzwon­ków moż­na do­stać kon­wul­sji. O Boże, po co wczo­raj tyle pił!

– Halo – za­beł­ko­tał w słu­chaw­kę gło­sem umie­ra­ją­ce­go, w na­dziei, że dzwo­nią­cy weź­mie go za cięż­ko cho­re­go i od­cze­pi się.

– Wa­len­tin Ni­ko­ła­je­wicz? – rzekł nie­zna­jo­my głos.

– Tak, słu­cham – ode­zwał się Ba­gluk, oczy­ma du­szy wi­dząc się na sce­nie w roli Damy Ka­me­lio­wej w ostat­nim ak­cie dra­ma­tu.

– Czy jest pan za­in­te­re­so­wa­ny in­for­ma­cja­mi do­ty­czą­cy­mi za­bój­stwa?

– Za­le­ży ja­kie­go.

– Mor­der­stwa do­ko­na­no wczo­raj. Ofia­ra jest in­for­ma­to­rem Pie­trow­ki. Pro­szę so­bie przy­po­mnieć, w wie­lu ga­ze­tach uka­za­ły się in­for­ma­cje o tym, że mi­li­cja wer­bu­je lu­dzi, wy­ko­rzy­stu­je ich, a na­stęp­nie wy­rzu­ca jak bez­u­ży­tecz­ne śmie­ci. In­for­ma­tor sta­je się ni­ko­mu nie­po­trzeb­ny, mało tego, na­wet ochro­na jego da­nych oso­bo­wych prze­sta­je obo­wią­zy­wać. I oto re­zul­ta­ty. Wa­sza ga­ze­ta, tak po­pu­lar­na i lu­bia­na przez miesz­kań­ców Mo­skwy, nie wia­do­mo dla­cze­go ani razu nie pod­ję­ła tego te­ma­tu. Re­dak­cja nie jest tym za­in­te­re­so­wa­na?

Ba­gluk szyb­ko po­wra­cał do ży­cia. A więc to jesz­cze nie fi­nał, kie­dy Dama Ka­me­lio­wa umie­ra na su­cho­ty. Je­ste­śmy do­pie­ro w środ­ku ak­cji.

– Owszem, jest, ale nie dys­po­no­wa­li­śmy wy­star­cza­ją­cy­mi in­for­ma­cja­mi. Ta­kich przy­pad­ków, o ja­kich pan mówi, nie było wie­le, i za każ­dym ra­zem inne re­dak­cje nas wy­prze­dza­ły. A je­śli nie ma się wy­łącz­no­ści na taką pu­bli­ka­cję, to już nie to, o co cho­dzi.

– Wo­bec tego tym bar­dziej po­win­no to pana za­in­te­re­so­wać – oznaj­mił nie­zna­jo­my roz­mów­ca. – Po­nie­waż pan jest pierw­szym czło­wie­kiem, któ­ry się do­wie­dział, że za­mor­do­wa­ny wczo­raj Ni­ki­ta Ma­mon­tow był in­for­ma­to­rem jed­ne­go z pra­cow­ni­ków sek­cji za­bójstw na Pie­trow­ce.

– Ale po­trzeb­ne mi są do­wo­dy – rzekł ostroż­nie Ba­gluk.

– Wie pan prze­cież, że na­sza ga­ze­ta i tak ma już na swo­im kon­cie kil­ka pro­ce­sów z po­wo­du pu­bli­ka­cji opar­tych na nie­spraw­dzo­nych in­for­ma­cjach.

– Ma się ro­zu­mieć – od­parł spo­koj­nie nie­zna­jo­my. – Przed­sta­wię panu do­wo­dy. Umó­wi­my się od razu na spo­tka­nie czy chce pan jesz­cze prze­my­śleć spra­wę?

– Chciał­bym zro­zu­mieć, jaki pan ma w tym in­te­res. Dla­cze­go pro­po­nu­je pan in­for­ma­cje aku­rat na­szej ga­ze­cie, a wła­ści­wie kon­kret­nie mnie. I na co pan li­czy w za­mian?

– Za­raz panu wy­ja­śnię. To je­dy­na ga­ze­ta co­dzien­na, któ­ra może roz­pra­co­wać tak skom­pli­ko­wa­ną spra­wę. Oczy­wi­ście, w „Ści­śle Taj­nym” czy „Kro­ni­ce Kry­mi­nal­nej” są spe­cja­li­ści, któ­rzy le­piej od pana zo­rien­tu­ją się w ma­te­ria­le i przed­sta­wią całą hi­sto­rię o wie­le efek­tow­niej, ale te pi­sma uka­zu­ją się raz na mie­siąc. Czy­li by­ła­by to już musz­tar­da po obie­dzie. Te­raz co do mo­je­go wła­sne­go in­te­re­su. Pra­cu­ję w or­ga­nach bez­pie­czeń­stwa i nie jest mi obo­jęt­ne, jak prze­bie­ga dzia­łal­ność agen­tu­ral­no­ope­ra­cyj­na. Nie­ste­ty, obec­nie spra­wy wy­glą­da­ją nie naj­le­piej. W tej sy­tu­acji chciał­bym zro­bić wszyst­ko, żeby ukró­cić ten pro­ce­der, na przy­kład zor­ga­ni­zo­wać w me­diach kam­pa­nię, któ­ra otwo­rzy­ła­by wresz­cie wła­dzom oczy na fakt, że sys­tem wy­kry­wa­nia prze­stępstw i ści­ga­nia win­nych po pro­stu się sy­pie.

To wy­da­ło się Ba­glu­ko­wi dość prze­ko­nu­ją­ce. W każ­dym ra­zie ze­tknął się już z ludź­mi, któ­rzy usi­ło­wa­li for­so­wać swo­je ra­cje za po­mo­cą skan­da­li pra­so­wych. Co praw­da, ra­cje te za­wsze mia­ły cha­rak­ter po­li­tycz­ny, a nie za­wo­do­wo-me­ry­to­rycz­ny… Ale za to ar­ty­ku­lik bę­dzie moż­na na­pi­sać, że pa­lusz­ki li­zać!

*

Jura Ko­rot­kow przy­cho­dził do pra­cy bar­dzo wcze­śnie. At­mos­fe­ra w domu była nie do wy­trzy­ma­nia, więc zwy­kle sta­rał się wstać, zjeść śnia­da­nie i wyjść, za­nim żona się obu­dzi, żeby unik­nąć ko­lej­nej awan­tu­ry i nie psuć so­bie na­stro­ju na resz­tę dnia. Dzi­siaj tak­że zja­wił się na Pie­trow­ce bar­dzo wcze­śnie, już za kwa­drans ósma sie­dział w ga­bi­ne­cie, któ­ry dzie­lił z Kolą Sie­łu­ja­no­wem, i prze­pi­sy­wał na czy­sto in­for­ma­cje, któ­re zdo­łał ze­brać wczo­raj. No­to­wał je na róż­nych świst­kach, ba­zgrał na pu­deł­kach od pa­pie­ro­sów, pa­pier­kach od cu­kier­ków i in­nych po­dob­nych „no­śni­kach in­for­ma­cji”.

Dzie­sięć po ósmej za­brzę­czał dzwo­nek te­le­fo­nu we­wnętrz­ne­go.

– Ju­ri­ju Wik­to­ro­wi­czu – roz­legł się głos Miel­ni­ka – pro­szę do mnie.

Ko­rot­kow ze zdzi­wie­niem spoj­rzał na ze­ga­rek i udał się do sze­fa. Wła­di­mir Bo­ri­so­wicz po­wi­tał go lo­do­wa­tym mil­cze­niem. Rzu­cił tyl­ko na dłu­gi stół kon­fe­ren­cyj­ny ja­kąś ga­ze­tę i sta­nął pod oknem, od­wró­co­ny od Ko­rot­ko­wa ple­ca­mi. Jura wziął ją ze sto­łu, prze­biegł wzro­kiem ty­tu­ły, aż na­tknął się na je­den, za­kre­ślo­ny ja­do­wi­cie zie­lo­nym mar­ke­rem: Zwło­ki na śmiet­ni­sku. Ar­ty­kuł był spo­ry, zaj­mo­wał cały dół dru­giej ko­lum­ny. Po­czą­tek brzmiał bar­dzo efek­tow­nie.

„Po­wie­dział mi: «Wiem, że to ty za­bi­łeś. Być może nie po­tra­fię tego udo­wod­nić, ale i tak wiem to z całą pew­no­ścią…».

Do­sko­na­łe uję­cie spra­wy, nie­praw­daż? Ma­cie pań­stwo przed sobą spi­sa­ne z ta­śmy ze­zna­nie, w któ­rym pe­wien mło­dy czło­wiek imie­niem Ni­ki­ta przy­zna­je się do do­ko­na­nia za­bój­stwa na Dwor­cu Pa­we­lec­kim w 1995 roku. Jego na­zwi­ska na ra­zie nie wy­mie­ni­my. Mło­dzie­niec ów zna­lazł się od razu w or­bi­cie za­in­te­re­so­wań wy­dzia­łu kry­mi­nal­ne­go, zo­stał za­trzy­ma­ny i przez bli­sko mie­siąc in­ten­syw­nie go prze­słu­chi­wa­no. Nie dość tego, gdyż – jak to już wie­my – pra­cow­ni­cy mi­li­cji byli prze­ko­na­ni, że wła­śnie on jest za­bój­cą. Wie­dzie­li to z całą pew­no­ścią. Wie­dzie­li i… wy­pu­ści­li Ni­ki­tę.

Jak­że to? – za­py­ta­cie. Dla­cze­go to zro­bi­li, sko­ro mie­li pew­ność, że jest wi­nien? Czyż­by Ni­ki­ta był spryt­nym ma­fio­sem, któ­ry po­tra­fił wszyst­kich prze­ku­pić? Nie. Był naj­zwy­klej­szym mło­dym czło­wie­kiem, zwią­za­nym wpraw­dzie z pew­ną gru­pą o cha­rak­te­rze prze­stęp­czym, sta­no­wią­cą jed­nak za­le­d­wie mar­gi­nes śro­do­wi­ska kry­mi­nal­ne­go. A może miał wpły­wo­wych ro­dzi­ców, któ­rzy zde­cy­do­wa­li się wy­wrzeć od­po­wied­ni na­cisk w du­chu tak do­brze zna­nej tra­dy­cji: «Pan nie wie, kto ja je­stem…»? I znów od­po­wiedź brzmi: nie. Mat­ka Ni­ki­ty jest le­kar­ką w po­rad­ni dzie­cię­cej, a oj­ciec daw­no nie żyje. A więc co się sta­ło? W jaki spo­sób Ni­ki­ta zna­lazł się na wol­no­ści?

Od­po­wiedź jest pro­sta. Ni­ki­tę zwer­bo­wa­no. Mi­li­cjan­ci uda­li, że nie mogą zna­leźć do­wo­dów jego winy, nie ujaw­ni­li ich pod­czas śledz­twa i wy­pu­ści­li za­bój­cę na wol­ność. W za­mian zy­ska­li in­for­ma­to­ra, któ­ry na bie­żą­co do­no­sił im, co się dzie­je we­wnątrz gru­py prze­stęp­czej, do któ­rej sam na­le­żał. Wi­dzi­cie pań­stwo, ja­kie to pro­ste?

Ni­ki­ta uczci­wie speł­niał swo­je obo­wiąz­ki, pra­co­wał w po­cie czo­ła. Stop­nio­wo gru­pa nie­ja­kie­go Uso­je­wa (bo wła­śnie do niej na­le­żał) za­czę­ła się roz­pa­dać. Nie­któ­rych jej człon­ków ła­pa­no przy ja­kichś drob­nych wy­kro­cze­niach na go­rą­cym uczyn­ku. W gru­pie za­czę­ły się kłót­nie, na­stą­pił roz­łam, zwar­ty ko­lek­tyw słabł z dnia na dzień, aż w koń­cu, po upły­wie kil­ku mie­się­cy, wła­dzę nad gru­pą prze­jął nowy szef, o więk­szym au­to­ry­te­cie i wpły­wach. W no­wej «ro­dzi­nie» nie zna­la­zło się miej­sce dla Ni­ki­ty, a co za tym idzie, prze­stał być uży­tecz­ny dla mi­li­cji. Sko­ro nie moż­na już było wy­cią­gnąć od nie­go żad­nych in­for­ma­cji, po co miał się plą­tać pod no­ga­mi? Mi­li­cja po­sła­ła go do wszyst­kich dia­błów.

I nie by­ło­by w tym nic złe­go, gdy­by jej czar­na nie­wdzięcz­ność ogra­ni­czy­ła się do utra­ty za­in­te­re­so­wa­nia Ni­ki­tą. Na tym jed­nak nie ko­niec. Nie za­trosz­czo­no się na­wet o to, by fakt współ­pra­cy Ni­ki­ty z wy­dzia­łem kry­mi­nal­nym po­zo­stał ob­ję­ty ta­jem­ni­cą. Zro­zu­mia­łe więc, że wia­do­mość do­tar­ła, gdzie na­le­ży. W śro­do­wi­sku prze­stęp­czym zdra­dy się nie wy­ba­cza, to coś cał­kiem in­ne­go niż skok w bok męża czy żony. Ni­ki­ta za­nie­po­ko­ił się, czuł, że wo­kół nie­go robi się go­rą­co. I go­rącz­ko­wo za­czął szu­kać po­mo­cy. Do kogo się po nią zwró­cił? A ko­góż by miał pro­sić o radę i ochro­nę, je­śli nie owe­go ofi­ce­ra ope­ra­cyj­ne­go, dla któ­re­go pra­co­wał i któ­re­mu prze­ka­zy­wał in­for­ma­cje? W na­szym po­sia­da­niu jest ka­se­ta z za­pi­sem roz­mo­wy, dzię­ki któ­rej pew­ne spra­wy sta­ną się dla czy­tel­ni­ka bar­dziej zro­zu­mia­łe.

– Halo, chciał­bym mó­wić z Ju­ri­jem Wik­to­ro­wi­czem.

– Słu­cham.

– Moje na­zwi­sko Ma­mon­tow. Ni­ki­ta Ma­mon­tow. Pa­mię­ta mnie pan?

Z wa­ha­niem:

– Nie, nie przy­po­mi­nam so­bie.

– Za­bój­stwo na Dwor­cu Pa­we­lec­kim. No jak to, Ju­ri­ju Wik­to­ro­wi­czu… Dał mi pan prze­cież swo­je nu­me­ry te­le­fo­nów, że­bym w ra­zie cze­go dzwo­nił.

– A, tak, pa­mię­tam. O co cho­dzi?

– Mu­szę się z pa­nem zo­ba­czyć.

– Po co?

– To bar­dzo waż­ne. Pro­szę… Nie chcę o tym mó­wić przez te­le­fon. Mam na­praw­dę waż­ną spra­wę.

– Do­brze, wo­bec tego o wpół do dwu­na­stej, sta­cja me­tra Czer­ta­now­ska. Może być? Na wy­so­ko­ści ostat­nie­go wa­go­nu, koło kio­sku lo­te­rii. Zro­zu­mia­łeś?

– Tak. Dzię­ku­ję panu…

Jak wi­dzisz, dro­gi czy­tel­ni­ku, pra­cow­nik sek­cji za­bójstw wy­dzia­łu kry­mi­nal­ne­go, zwa­ny Ju­ri­jem Wik­to­ro­wi­czem, wca­le się nie kwa­pił do spo­tka­nia ze swo­im bez­u­ży­tecz­nym już in­for­ma­to­rem. Mało tego, pró­bo­wał na­wet uda­wać, że w ogó­le Ni­ki­ty Ma­mon­to­wa nie zna i nie pa­mię­ta. Ni­ki­ta, czu­jąc, że za­gro­że­nie jest co­raz bli­żej, nie pro­si o spo­tka­nie, lecz na­le­ga, bła­ga o nie nie­mal z pła­czem, jego szef z mi­li­cji na­to­miast ce­dzi sło­wa przez zęby, by w koń­cu ła­ska­wie się zgo­dzić.

Ot, taka so­bie zwy­kła hi­sto­ryj­ka. Tyle że za chwi­lę, ko­cha­ni czy­tel­ni­cy, już za chwi­lę, prze­sta­nie być zwy­kła, jako że Ni­ki­tę zna­le­zio­no mar­twe­go. W jego wła­snym miesz­ka­niu. Jesz­cze tego sa­me­go dnia. Ko­muś naj­wi­docz­niej bar­dzo się nie spodo­ba­ło, że chciał się on spo­tkać z funk­cjo­na­riu­szem or­ga­nów ści­ga­nia. A może było to nie w smak sa­me­mu Ju­ri­jo­wi Wik­to­ro­wi­czo­wi? Z pew­no­ścią nie­przy­pad­ko­wo to on pierw­szy zna­lazł się przy zwło­kach swe­go by­łe­go in­for­ma­to­ra. In­for­ma­to­ra, któ­ry te­raz stał się bez­u­ży­tecz­ny, ale zbyt dużo wie­dział…”.

Tyle, je­śli idzie o fak­ty; w dal­szej czę­ści ar­ty­ku­łu zna­lazł się wy­so­ce emo­cjo­nal­ny ko­men­tarz au­to­ra, roz­dzie­ra­ją­ce­go sza­ty nad tym, jaka to mi­li­cja jest zła, bo nie chro­ni swo­ich in­for­ma­to­rów, któ­rzy ry­zy­ku­ją ży­cie, po­ma­ga­jąc w wy­kry­wa­niu prze­stępstw. Tekst za­wie­rał mnó­stwo za­wo­alo­wa­nych su­ge­stii, że w eli­mi­no­wa­niu wy­ko­rzy­sta­nych i nie­po­trzeb­nych już agen­tów za­in­te­re­so­wa­ni są sami przed­sta­wi­cie­le or­ga­nów ści­ga­nia, nie tyl­ko śro­do­wi­ska prze­stęp­cze. Ko­rot­kow raz jesz­cze rzu­cił okiem na miej­sce w ar­ty­ku­le, gdzie zo­sta­ła przy­to­czo­na jego roz­mo­wa te­le­fo­nicz­na z Ma­mon­to­wem. Tak, wszyst­ko się zga­dza­ło, sło­wo w sło­wo. Czyż­by Ni­ki­ta dzwo­nił do nie­go na czy­jeś po­le­ce­nie z apa­ra­tu te­le­fo­nicz­ne­go, w któ­rym za­mon­to­wa­no pod­słuch?

– Cze­kam na pań­skie wy­ja­śnie­nia.

Głos Miel­ni­ka był zim­ny jak lód i zgrzy­tli­wy ni­czym sta­ry, za­rdze­wia­ły nóż.

– Nie po­tra­fię tego wy­ja­śnić.

– W ogó­le? Nie ma mi pan nic do po­wie­dze­nia?

– Nie ro­zu­miem, jak do tego do­szło. Ale mogę prze­ka­zać panu to, co wiem.

– Nie ro­zu­mie pan? – Miel­nik pod­niósł głos. – Pań­ski in­for­ma­tor zo­sta­je roz­szy­fro­wa­ny, Ju­ri­ju Wik­to­ro­wi­czu, wła­śnie pań­ski, a pan nie wie, jak do tego do­szło? Pro­szę mi po­wie­dzieć, je­śli ła­ska, kto jesz­cze oprócz pana mógł znać jego na­zwi­sko?

– Jest pan w błę­dzie. – Jura sta­rał się mó­wić spo­koj­nie, choć nie­zbyt do­brze mu to wy­cho­dzi­ło. – Ni­ki­ta Ma­mon­tow nig­dy nie był moim in­for­ma­to­rem. Nie pra­co­wał dla mnie.

– Ju­ri­ju Wik­to­ro­wi­czu, sam pan do­sko­na­le ro­zu­mie, że to go­ło­słow­ne twier­dze­nie. Mogę na­tu­ral­nie spraw­dzić wszyst­kie pań­skie do­ku­men­ty, do­ty­czą­ce siat­ki in­for­ma­to­rów, ale je­śli nie znaj­dę tam na­zwi­ska Ma­mon­to­wa, to wca­le jesz­cze nie bę­dzie zna­czy­ło, że z pa­nem nie współ­pra­co­wał. Ani pan, ani ja nie uro­dzi­li­śmy się wczo­raj i świet­nie wie­my, ilu nie­for­mal­nych in­for­ma­to­rów za­trud­nia­ją ofi­ce­ro­wie ope­ra­cyj­ni. Może jesz­cze raz wspól­nie przej­rzyj­my ar­ty­kuł. Pra­co­wał pan z Ma­mon­to­wem w dzie­więć­dzie­sią­tym pią­tym?

– Tak jest.

– Rze­czy­wi­ście był pan prze­ko­na­ny o jego wi­nie?

– Tak.

– Więc dla­cze­go nie zna­lazł pan do­wo­dów?

– Wszyst­ko roz­bi­ja­ło się tam o ze­zna­nia świad­ków. Po­pra­co­wa­li nad nimi sku­tecz­nie lu­dzie Uso­je­wa, tak że nic nie mo­gli­śmy zdzia­łać. Z punk­tu wi­dze­nia kry­mi­na­li­sty­ki była to zbrod­nia do­ko­na­ła. Pro­szę so­bie wy­obra­zić tę sy­tu­ację: tłum pa­sa­że­rów, któ­rzy wy­sie­dli z po­cią­gu, ru­sza pe­ro­nem w kie­run­ku wyj­ścia, a z prze­ciw­nej stro­ny na­pie­ra taka sama masa ludz­ka, gdyż na są­sied­ni tor pod­sta­wio­no wła­śnie po­ciąg pod­miej­ski, któ­ry za chwi­lę ma od­je­chać. W ta­kich wa­run­kach zna­le­zie­nie ja­kich­kol­wiek śla­dów, przy­dat­nych do iden­ty­fi­ka­cji, jest po pro­stu nie­moż­li­we. Oskar­że­nie mo­gło­by się opie­rać je­dy­nie na ze­zna­niach świad­ków.

– Tak, ro­zu­miem. Więc wy­pu­ścił pan Ma­mon­to­wa?

– Nie ja, tyl­ko śled­czy. To już nie była moja spra­wa.

– O tyle pań­ska, że nie po­tra­fił pan zna­leźć spo­so­bu, żeby udo­wod­nić mu winę. Czy to praw­da, że mó­wił pan Ma­mon­to­wo­wi, iż jest pan prze­ko­na­ny, że to on do­ko­nał za­bój­stwa, czy też cho­dzi tu je­dy­nie o dzien­ni­kar­ski blef, któ­re­mu Ma­mon­tow nie może już te­raz za­prze­czyć?

– Tak, to­wa­rzy­szu puł­kow­ni­ku, mó­wi­łem to Ni­ki­cie. Nie­głu­pi chło­pak, tyl­ko sła­by. Pod­czas prze­słu­chań trud­no go było zbić z tro­pu i przy­ła­pać na kłam­stwie, pro­szę mi wie­rzyć, mia­łem z nim wte­dy do czy­nie­nia bli­sko mie­siąc. Pró­bo­wa­łem go zła­mać, twier­dząc, że i tak je­ste­śmy prze­ko­na­ni o jego wi­nie, ale, nie­ste­ty, ten nu­mer nie wy­szedł. Ma­mon­tow trzy­mał się twar­do do koń­ca.

– Co było da­lej? Zwer­bo­wał go pan jesz­cze przed zwol­nie­niem, czy póź­niej?

– Wła­di­mi­rze Bo­ri­so­wi­czu, za­pew­niam, że nie wer­bo­wa­łem Ma­mon­to­wa. Daję panu na to sło­wo ho­no­ru.

– Tak? A dla­cze­góż to? Prze­cież sam pan po­wie­dział, że był nie­głu­pi, choć sła­by. Ta­kim osob­ni­kom zwy­kle cią­ży przy­na­leż­ność do struk­tur prze­stęp­czych, źle ją zno­szą i chęt­nie idą na współ­pra­cę z nami. Cze­mu więc nie sko­rzy­stał pan z oka­zji?

Ta­kie­go ob­ro­tu spra­wy Ju­rij nie ocze­ki­wał. Dla­cze­go nie zro­bił Ni­ki­ty Ma­mon­to­wa swo­im in­for­ma­to­rem? Ależ dla­te­go, że Ma­mon­tow w ogó­le się do tej roli nie nada­wał. Ju­rze nie przy­szło wów­czas na­wet do gło­wy, żeby chło­pa­ka wcią­gać do współ­pra­cy. Tchórz­li­wy, mało od­por­ny na ból, wy­ga­da się na­tych­miast przed każ­dym, kto tyl­ko pod­nie­sie na nie­go rękę. Cóż z ta­kie­go fa­ce­ta za in­for­ma­tor? Śmie­chu war­te.

– Ma­mon­tow nie nada­wał się do zwer­bo­wa­nia ze wzglę­dów psy­cho­lo­gicz­nych – od­parł.

– Przy­pu­ść­my, że tak – zgo­dził się Miel­nik. – Co było da­lej?

– Nie wiem. – Ko­rot­kow wzru­szył ra­mio­na­mi. – Za­wie­szo­no do­cho­dze­nie ze wzglę­du na brak win­ne­go, któ­re­go moż­na by po­cią­gnąć do od­po­wie­dzial­no­ści kar­nej. Ma­mon­tow zo­stał zwol­nio­ny. Wię­cej go nie wi­dzia­łem.

– Więc czym na­le­ży tłu­ma­czyć fakt, że trzy dni temu do pana za­dzwo­nił?

– Nie wiem.

– Za­pis wa­szej roz­mo­wy te­le­fo­nicz­nej jest praw­dzi­wy?

– Praw­dzi­wy.

– Może pan to ja­koś wy­tłu­ma­czyć?

– Nie, to­wa­rzy­szu puł­kow­ni­ku, nie mogę. Mogę tyl­ko przy­pusz­czać, że Ni­ki­ta dzwo­nił z apa­ra­tu z wmon­to­wa­ną plu­skwą.

– Bar­dzo wni­kli­wy wnio­sek.

Miel­nik mil­czał chwi­lę, spo­glą­da­jąc gdzieś w bok, po czym pod­niósł na Jurę ja­sne oczy o prze­ni­kli­wym spoj­rze­niu.

– Co panu po­wie­dzial Ma­mon­tow?

– To, co pan prze­czy­tał w ga­ze­cie, Wła­di­mi­rze Bo­ri­so­wi­czu. Roz­mo­wę przy­to­czo­no w ca­ło­ści.

– Niech pan nie robi ze mnie idio­ty! – wy­buch­nął Miel­nik.

– Py­tam, co panu po­wie­dział Ma­mon­tow pod­czas spo­tka­nia. Co się sta­ło? Dla­cze­go do pana dzwo­nił?

– Nie wi­dzie­li­śmy się.

– A to cze­mu?

– Nie wiem. By­li­śmy umó­wie­ni o wpół do dwu­na­stej na sta­cji me­tra Czer­ta­now­ska. Ma­mon­tow nie przy­szedł na spo­tka­nie.

– To może pan opo­wia­dać swo­jej cio­ci. Mnie, z ła­ski swo­jej, pro­szę opi­sać, jak się spo­tka­li­ście i co Ma­mon­tow panu mó­wił.

– Wła­di­mi­rze Bo­ri­so­wi­czu, daję panu sło­wo ho­no­ru, że nie wi­dzia­łem się z Ma­mon­to­wem.

– A co pan ro­bił w po­bli­żu jego miesz­ka­nia w chwi­li za­bój­stwa?

A niech to, za­klął w du­chu Ko­rot­kow, te­raz wszyst­ko bę­dzie ob­ra­cał prze­ciw­ko mnie. Trze­ba przy­znać, bez dwóch zdań, że nowy szef po­tra­fi roz­wią­zać czło­wie­ko­wi ję­zyk. Pro­szę, jak to zgrab­nie ujął: co pan ro­bił w po­bli­żu jego miesz­ka­nia w chwi­li za­bój­stwa? Trze­ba sta­ran­nie prze­my­śleć od­po­wiedź, bo in­a­czej za­raz się przy­cze­pi: a skąd pan wie, kie­dy do­szło do za­bój­stwa?

– Po­je­cha­łem do Ma­mon­to­wa do domu, żeby spraw­dzić, co się sta­ło i dla­cze­go nie sta­wił się na spo­tka­nie.

– Skąd tyle tro­ski?

– Zda­wa­łem so­bie prze­cież spra­wę, że nie za­dzwo­nił ot, tak. Z pew­no­ścią wy­da­rzy­ło się coś waż­ne­go, sko­ro przy­po­mniał so­bie o mnie. Za­cho­wał­bym się nie­pro­fe­sjo­nal­nie, lek­ce­wa­żąc to. Spraw­dzi­łem ad­res Ma­mon­to­wa, za­ła­twi­łem swo­je spra­wy w Czer­ta­no­wie i do­pie­ro po­tem po­je­cha­łem do Otrad­ne­go. Naj­pierw dłu­go dzwo­ni­łem do miesz­ka­nia, po­tem od­kry­łem, że drzwi nie są za­mknię­te.

– I oczy­wi­ście wszedł pan do środ­ka – z nie­ukry­wa­ną zło­ścią do­koń­czył Miel­nik. – Zo­sta­wił pan tam od­ci­ski pal­ców i te­raz już nig­dy w ży­ciu nie udo­wod­ni pan, że zja­wił się pan w miesz­ka­niu w ja­kiś czas po za­bój­stwie, a nie w mo­men­cie do­ko­ny­wa­nia prze­stęp­stwa.

– Nic po­dob­ne­go – za­prze­czył sta­now­czo Ko­rot­kow. – Nie wcho­dzi­łem do miesz­ka­nia. Mo­ich od­ci­sków tam nie ma i być nie może.

Miel­nik pod­niósł na nie­go oczy, któ­rych spoj­rze­nie w jed­nej chwi­li sta­ło się cie­plej­sze.

– To praw­da? Nie wcho­dził pan tam?

– Nie wcho­dzi­łem. Wła­di­mi­rze Bo­ri­so­wi­czu, sam pan prze­cież po­wie­dział, że nie uro­dzi­li­śmy się wczo­raj. To pu­łap­ka sta­ra jak świat, wstyd po pro­stu by­ło­by w nią wpaść.

– No to chwa­ła Bogu!
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: