Między wierszami - ebook

Rozdział pierwszy

Reid

– Mieszkasz z rodzicami?

Gdy jesteś celebrytą, a skończyłeś dwanaście lat, ludzie nie spodziewają się, że mieszkasz z rodzicami. O ile w ogóle dociera do nich, że masz jakichś rodziców. Wydaje im się, że gwiazdy filmowe pojawiają się na tym świecie dorosłe i uposażone w eleganckie apartamenty. Największe oczekiwania względem twojej niezależności mają dziewczyny, zwłaszcza starsze, a ta, która właśnie się do mnie klei, nie jest pod tym względem wyjątkiem.

Jej pytanie to reakcja na moje próby uciszenia jej. Staram się właśnie trafić kluczem do zamka i przemycić nas do domu, a potem do mojego pokoju, niezauważony. Teraz dziewczyna chichocze, zasłaniając usta obydwiema rękoma, co trochę tłumi dźwięk. A może nie słyszę zbyt dobrze, bo w uszach wciąż jeszcze dzwoni mi po koncercie. Była tam, w zręcznych dłoniach trzymała bas, a ja patrzyłem na nią z miejsca w sekcji dla VIP-ów.

Patrzę na nią zmrużonymi oczami, bo obydwoje ledwie trzymamy się na nogach i nasze ruchy nie są zbyt zsynchronizowane.

– Powiedziałem, że kończę dziś osiemnaście lat, a nie trzydzieści. Gdzie, twoim zdaniem, powinienem mieszkać?

W moich bełkotliwych słowach nie kryje się uraza i, na szczęście, dziewczyna zdaje się rozumieć chociaż tyle.

– Dobra, już dobra. Boże, zapomniałam, jaki z ciebie gówniarz.

Unoszę brew. Klucz wsuwa się do zamka z metalicznym zgrzytem.

– Nie, nie. Tej nocy jestem już mężczyzną. Pamiętasz?

Nie zawracam sobie głowy wyjaśnieniami, że inne dziewczyny w jej wieku nie czekały, aż w świetle prawa stanę się pełnoletni. Niech myśli, że może mnie czegoś nauczyć. Kto wie, może naprawdę tak jest. Przekręcam klucz, aż słyszę dźwięk odskakującego zamka, naciskam klamkę i ramieniem otwieram drzwi. Jesteśmy w środku. Przyciskam palec do wykrzywionych ust i, wyciągając klucz, powtarzam:

– Ciiiiii…

Tym razem przytakuje i przysuwa się bliżej z szerokim, wariackim uśmiechem. Przytrzymuję się framugi, gdy opiera się o mnie całym ciężarem ciała. Makijaż dziewczyny jest zupełnie rozmazany, a ona sama pachnie kiepami i piwem, ale przecież ja też cuchnę.

– Pamiętam – szepcze chrapliwie. Jej głos jest ostry jak odgłos klucza trącego o metalowy zamek.

***

Sny napędzane alkoholem są zawsze wyraziste i porąbane, to drugie w jak najlepszym tego słowa znaczeniu. A potem nadchodzi parszywy moment przebudzenia. W tej chwili całe radosne podniecenie zdążyło już zniknąć, wraca mi pamięć, a jedyną narąbaną rzeczą jest wnętrze mojej czaszki, traktowane ciężkim młotem kolejnego radosnego dnia. Dodajmy do tego czynniki zewnętrzne, takie jak wyjący nieludzko, ustawiony na maksymalną głośność (to poziom: „obudź się, do ciężkiej cholery”) dzwonek telefonu, i otrzymamy całkowite przeciwieństwo stanu cudownego upojenia. Mam wrażenie, jakby za moimi oczami zainstalowała się obsługiwana przez jakiegoś czuba glebogryzarka. Witamy w krainie kaca.

Naciskam „odbierz”, żeby komórka wreszcie się zamknęła (serio, lubię tę piosenkę?), ale nawet nie próbuję się odzywać. W gębie mam pustynię. Nie wydusiłbym ani słowa. Po drugiej stronie nocnego stolika stoi butelka z wodą, ale gdy po nią sięgam, upuszczam komórkę, która przemawia ledwie słyszalnym głosem mojego menedżera, George’a.

– Halo? Reid? Haaalo!

– Kurwa! – Podnosząc telefon z podłogi, prawie zwalam się z łóżka. – Co? – Mój głos brzmi i smakuje jak przesypujący się żwir.

– Ciężka noc? – George jest sarkastyczny, ale nie robi mi wyrzutów. Jest moim menedżerem, a nie rodzicem. Podejrzewam, że jest za to wdzięczny losowi, Bogu, siłom wszechświata, niewłaściwe skreślić. Jestem lepszym klientem niż synem. Zapytajcie mojego ojca.

Unoszę nieznacznie głowę, żeby sprawdzić, czy ta mała seksowna basistka z zespołu, na którego występie byliśmy wczoraj razem z Jonem, nadal tu jest. Niczym przez mgłę pamiętam, jak, chwiejąc się, szliśmy przez pokój, a ona chichotała, jakby miała trzynaście lat, a nie dwadzieścia ileś, jak twierdziła. Nie ma jej, dostrzegam jednak wetknięty pod butelkę, częściowo rozmoczony liścik. Biorę potężny łyk wody i czytam.

Reid, to była niesamowita noc. Powtórka? Wbiłam ci swój numer do telefonu. Cassandra.

Cassandra… Przedstawiła mi się ostatniej nocy? Nie pamiętam.

– Reid? – To znowu George. Szlag.

– Taa… – Dźwigam się z trudem i siadam na krawędzi łóżka. Głowę opieram na jednej dłoni, w drugiej trzymam telefon i zastanawiam się, czy będę rzygać, czy nie. Odpowiedź brzmi: być może.

– Właśnie dzwonił Richter. Dostałeś tę rolę w Szkolnej dumie. Mówił, że bardzo się cieszy z tego, że będzie z tobą pracował. – Adam Richter to jeden z najpopularniejszych hollywoodzkich reżyserów. Gość jest legendą i ma smykałkę do młodzieżówki. – Tak przy okazji, masz jutro dwuminutowe wejście w Entertainment Tonight, więc się ogarnij. A! Richter chce, żebyś wziął udział w przesłuchaniach do roli Lisbeth. Zaczną się za kilka tygodni. Pogadamy o wszystkim w piątek.

– Jasne. – Mam wrażenie, jakby zaraz miała mi odpaść głowa. – Gdzie?

– Chcą kręcić w Austin.

– W Teksasie?

– Ostatnio to chyba tam leżało Austin, nie?

– Cuuuuudnie.

Szkolna duma, ET, przesłuchania, Austin… Jezu, łeb mi zaraz pęknie. Dlaczego nie potrafię zapamiętać, że poranki takie jak ten są nieuchronną konsekwencją nocy takiej jak poprzednia?

***

Emma

Siedzę przy nakrytym na trzy osoby stole, a tata polewa sosem Alfredo linguini.

– Po południu dzwonił Dan – mówi. Dan to mój agent, a jego telefon oznacza, że zbliża się kolejny casting. Co tym razem? Reklama tamponów? A może kolejna poboczna rólka w jakimś telewizyjnym filmidle? – Załatwił ci przesłuchanie do głównej roli w wysokobudżetowej produkcji. Chciałabyś zagrać – układa dłonie, jakby chciał nimi wykadrować obraz – Elizabeth Bennet?

Marszczę brwi.

– Kolejny remake? Ale przecież zrobili nową adaptację Dumy i uprzedzenia… Kiedy? Parę lat temu? – Oho, pojawia się ten mój zardzewiały (i paskudny, bądźmy szczerzy) brytyjski akcent.

– I tu cię mam! Akcja nie dzieje się w dziewiętnastowiecznej Anglii, tylko współcześnie, w podmiejskiej amerykańskiej szkole średniej. – Tata czeka na wybuch entuzjazmu, ale ja myślę jedynie: Hurra! Urocza rola w koszmarnej wersji jednej z moich ulubionych powieści.

Nim zdążę się pohamować, daję wyraz czemuś więcej niż tylko brakowi zachwytu.

– Duma i uprzedzenie w szkole średniej? Naprawdę? – sarkam.

Tata wzdycha ciężko i rzuca scenariusz na kuchenny stół. Więcej o nim nie rozmawiamy. Właśnie w ten sposób rozwiązujemy nasze problemy: obydwoje udajemy, że z radością wypełniam jego polecenia. Później wezmę tekst do swojego pokoju i zacznę uczyć się na pamięć kwestii, a tata powie Danowi, że oszalałam z zachwytu na wieść o przesłuchaniu.

Och, nie mam wątpliwości, że zagranie w tym filmie zmieniłoby moje życie. Wszystkie te małe rólki, reklamy dla sieci sklepów, zachwalanie soku grejpfrutowego i bekonu, wszystko to prowadziło do tego właśnie momentu – do kolejnej bitwy o nową (w tym wypadku bardzo znaczącą) rolę uroczej dziewczyny z sąsiedztwa. Tak naprawdę nie jestem zmęczona graniem jednowymiarowych postaci. Mam serdecznie dość filmów. Koniec, kropka.

Kiedy miałam trzynaście lat, zagrałam jedną z elfek w scenicznej adaptacji Snu nocy letniej. Występ na żywo był cudowny, obecność publiczności podniecająca. Od czterech lat regularnie błagałam o więcej występów na żywo, ale bez skutku. Mój ojciec i menedżer w jednej osobie oraz Dan zgodnie twierdzili, że rola w tamtym przedstawieniu była czymś w rodzaju jednorazowej usługi świadczonej na rzecz społeczności lokalnej. Chcieli, by moje nazwisko stało się marką, uznali więc, że szkoda tracić czas na małe lokalne teatry.

Byłam gotowa iść na kompromis, więc proponowałam, żebyśmy spróbowali z kinem niezależnym. Za każdym razem sprowadzali mnie na ziemię.

– Nie sądzę, żeby to było optymalne dla twojej kariery – oznajmił jeden z nich. Od razu położyłam uszu po sobie, bo kiedy przychodziło do decydowania o własnym życiu, nieodmiennie okazywałam się strasznym tchórzem.

Akurat tego ranka czułam się jak najzupełniej normalna dziewczyna. Przejrzałam sieć i wiadomości w telefonie, zaplanowałam wypad na zakupy z Emily. To był taki typowy wiosenny dzień, w którym robiłyśmy typowo wiosenne rzeczy, bo tego właśnie potrzebowałam, by czuć się normalna. Otworzyłyśmy okna w samochodzie, śpiewałyśmy ulubione piosenki i gadałyśmy o znajomych chłopakach. A także o nieznajomych, hipotetycznych, tych, których jeszcze nie spotkałyśmy.

Problem w tym, że nie jestem zwyczajną dziewczyną. Jestem pracującą aktorką. Nie chodzę do szkoły, mam prywatnych nauczycieli. Nie jadam z przyjaciółmi lunchów w knajpkach. Kiedy akurat kręcę, połykam coś na szybko na planie, a gdy jestem w domu, przyrządzam sobie coś w kuchni. W trakcie ćwiczeń czytam skrypty i recenzje. Prace domowe robię na planie.

Przez ostatni rok moje stosunki z tatą stały się jeszcze bardziej napięte, a dobre nie były nigdy. Nie odziedziczyłam po nim wiele, poza szaro-zielonymi oczami i miłością do biegania. Jesteśmy zupełnie od siebie różni. On mnie nie rozumie. Ja nie rozumiem jego. Koniec historii.Rozdział drugi

Reid

– Twój ojciec obiecał, że będzie. Reid… Proszę.

Szlag.

– Jasne, mamo.

Kolacja z Markiem i Lucy – zawsze cudowna. Staram się unikać tej atrakcji, gdy tylko mogę, ale tym razem mama dopadła mnie, nim wyszedłem na spotkanie z Larrym, moim specem od PR-u. Nie potrafię jej odmówić. Nie kiedy emanuje taką nadzieją. Szkoda, że tata nie ma z tym najmniejszego problemu. Mama wciąż żyje tą cudowną wizją nas trojga jako małej, szczęśliwej rodzinki. Kiedy tylko usiądziemy do kolacji, puff!, magia pojawi się znikąd. Nie mam pojęcia, dlaczego wciąż w to wierzy, skoro nigdy wcześniej tak nie było. I tak niedługo się stąd wyniosę. Nie chcę myśleć o tym, co wtedy się z nią stanie.

Nie zdecydowałem jeszcze, kiedy się wyprowadzę. Mój pokój ma oddzielne wejście i przypomina raczej niewielkie mieszkanie doczepione do domu rodziców. Kiedyś mieszkała tam babcia, ale zmarła kilka lat temu. Niedługo po jej odejściu przekonałem mamę, by pozwoliła mi się tam przenieść. Ojciec był wściekły, bo miałem może piętnaście lat, a oddzielne wejście oznaczało, że mogłem wychodzić i wracać do domu bez jego wiedzy, ale zanim się zorientował, mama się zgodziła i było po sprawie. Olewałem go, póki nie przestał się ciskać.

– Gratuluję roli w Szkolnej dumie, stary. – Larry nie wychodzi z roli dupowłaza. Jesteśmy w modnej suszarni w Venturze i gość strasznie mnie wkurza. Nawet nie umie posługiwać się pałeczkami, jakby jego ręce miały downa. Może i gadam jak ostatni dupek, ale to Larry wybrał lokal. Poza tym intuicja podpowiada mi, że cały czas porównuje się ze mną i nie podoba mu się to, co widzi. W tym środowisku prawie wszyscy są zawistni. Im większy sukces odniosłeś, tym lepszym jesteś celem.

– Dzięki – mówię i wrzucam do ust sashimi z łososiem.

Larry odchrząkuje.

– No dobra, więc… – Rany, koleś, wyduś to z siebie. – Pomyśleliśmy, że… No, że mógłbyś się zaangażować w jakąś działalność charytatywną. W końcu jesteś dorosły, prawda? – Facet przygląda mi się, jakby uważał, że będę mieć z tym problem, co skłania mnie do zastanowienia, czy przypadkiem nie powinienem go mieć. I czy go nie mam.

Gapię się na niego, żując sashimi.

– Jakieś konkrety?

Gość zaczyna wiercić się na krześle jak gówniarz.

– No więc… wiesz, jest sporo możliwości. Więc, no, zbiórki charytatywne na przykład, albo wolontariat w Habitat for Humanity, albo, no, mógłbyś zachęcać do czytania książek albo promować w telewizji szczepienia dzieci.

Zapomniałem o tym, że zdenerwowany Larry zdecydowanie nadużywa zwrotów „no więc”, „cóż” i „no”. Mam ochotę wpychać mu do ust sushi, aż wreszcie się zamknie.

– Nie mam zamiaru brać udziału w zbiórkach ani pracować fizycznie – oświadczam. – A szczepienia… – Unoszę brew. – Nie powinien tego robić ktoś, kto ma dzieci?

Larry ociera twarz serwetką.

– Cóż…

Chryste, to nam zajmie cały dzień!

– Coś innego?

Dźga pałeczką plasterek tuńczyka.

– Mógłbyś pojechać do kilku szkół i wziąć udział w prezentacjach na temat szkodliwości alkoholu i narkotyków…

– Eee… Nie. – Kocham ironię, ale to byłaby już lekka przesada. Byłbym jak te nastoletnie gwiazdki, które noszą pierścienie czystości i głośno zachęcają innych do wstrzemięźliwości, a potem lądują na pierwszych stronach tabloidów, świecąc gołymi zadkami. Dosłownie. Prasa i tak nie daje mi żyć, nie chcę im rzucać wyzwania w stylu: och, sfotografujcie mnie, gdy jestem tak skuty, że ledwie trzymam się na nogach.

– Cóż, no… Mógłbyś po prostu przelać trochę kasy…

– To mi pasuje. Pogadaj z moim ojcem, załatwi to.

– Na jakiś konkretny cel?

Gapię się na niego tępo. Cel? Moje cele nie są w żadnej mierze charytatywne. Ale… Laski lubią zwierzątka, nie?

– Coś ze zwierzętami – mówię. Tak. Im słodsze zwierzątka, tym lepiej. – Tylko żadnych pojebanych aktywistów, okej? Zwierzątka domowe, a nie jakieś zagrożone jaszczurki, czy inne gówno.

– No… Okej. Zwierzęta domowe. Coś jak TOZ?

– Jasne. – TOZ. Coś tam-coś tam-zwierzątka.

***

Emma

Telefon dzwoni akurat w momencie, gdy wyciągam z mikrofalówki odgrzane na kolację resztki poprzedniego posiłku. To Emily, poznaję po dzwonku. Nie czeka, aż się przywitam, tylko od razu mówi:

– Włącz dziesiąty kanał.

– Jasne, tylko…

– Nie! Teraz!

Posłusznie ruszam do telewizora.

– Tylko nie wrzeszcz, już szukam pilota. Co jest?

– Raczej kto jest!

Wciskam właściwy przycisk na pilocie i ekran eksploduje zmieniającymi się jak w kalejdoskopie obrazami. W tle leci znajomy motyw czołówki Entartainment Tonigh.

– …jest z nami dzisiaj, by opowiedzieć o nowym projekcie – mówi prowadzący, gdy dołączony do pięćdziesięciodwucalowego telewizora system głośników załapuje wreszcie, że został włączony.

Kamera najeżdża na Reida Alexandra, główną gwiazdę nowej produkcji.

– Tak, to naprawdę podniecające. – Aktor odrzuca z oczy ciemno blond włosy i uśmiecha się swoim markowym uśmiechem: odrobina zażenowania, odrobina nieśmiałości, sto procent seksu.

– O. Mój. Boże – wzdycha Emily.

Reid Alexander to naprawdę niezłe ciacho. Mimo pięknych ciemnoniebieskich oczu, długich rzęs i pełnych warg, nie ma w nim nic dziewczęcego. Na głowie artystyczny nieład, w którym nic nie jest przypadkowe. Facet jest tak idealny, że aż nierealny – wygląda jak artystyczna wariacja na temat młodego boga seksu.

– Chodzą słuchy, że film ma być adaptacją powieści Jane Austen Duma i uprzedzenie. – Prowadzący podtyka Reidowi mikrofon.

– Tak, mniej więcej. Akcja jest osadzona w amerykańskiej szkole, więc to współczesna wersja klasyki. Coś nowego. Będę pracować z Adamem Richterem, już nie mogę się doczekać.

– Emma! – Nawet przez telefon wyczuwam ekscytację Emily. – To twój film. Zobaczyłam zapowiedź i pomyślałam, o cholera, to film Emmy!

– Uhm. – Odebrało mi mowę. Reid Alexander zagra Willa Darcy’ego w filmie, o którym jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu miałam jak najgorsze zdanie.

– Wszyscy zadają sobie pytanie, kto będzie twoją partnerką?

– Przesłuchania zaczną się za kilka tygodni, mam więc nadzieję, że już niedługo sam będę wiedział. – Kolejny zabójczy uśmiech.

Prowadzący zwraca się do kamery.

– Słyszeliście, nie? Reid Alexander zagra Willa Darcy’ego, a towarzyszyć mu będzie… No właśnie, kim będzie szczęściara, która wystąpi w roli Elizabeth Bennet? Oglądajcie nas, by być na bieżąco. Zdjęcia do filmu ruszają pod koniec lata.

Wyłączam telewizor i opadam ciężko na kanapę.

– Emma, to przeznaczenie – zaklina Emily. – To musisz być ty. Reid Alexander to Darcy, a ty zostaniesz Elizabeth Bennet.

– Lizbeth – poprawiam ją. – Zmienili imiona.

– Nieważne! – Emily jak zazwyczaj emanuje pewnością siebie. Nigdy we mnie nie wątpi. – Zagrasz ją.

***

Jestem totalnie niewyspana, bo siedziałam nad tekstem do drugiej nad ranem. Z kuchni dochodzi mnie aromat kawy, sunę więc w kierunku schodów jak zombie spragnione kofeiny zamiast mózgów. Nagle dobiega mnie z dołu głos mojej macochy, Chloe, rozmawiającej z ojcem. Nie chcąc spotykać się z żadnym z rodziców tak wcześnie rano, zwłaszcza jeśli wciąż są urażeni moją niezbyt entuzjastyczną reakcją na wieść o przesłuchaniach, przystaję na szczycie schodów.

– Zmądrzeje. Jak zwykle. Co innego miałaby zrobić? Pokierować własną karierą? – Sztywnieję, słysząc sarkastyczny ton Chloe.

Głos ojca jest mniej drwiący, pobrzmiewa w nim rozdrażnienie.

– To może być dla niej przepustka do innego świata. Koniec z telewizją i reklamami. No i główną rolę zagra Reid Alexander. Dan mówi, że dzieciak właściwie nie bierze udziału w żadnych przesłuchaniach. Jeśli chce w czymś zagrać, ma to jak w banku.

– A poza tym niezły z niego byczek. – O Boże, jak Chloe może mówić coś takiego, skoro Reid Alexander jest mniej więcej w wieku uczniów, z którymi prowadzi geografię? Myślałby kto, że istnieją jakieś granice… Obrzydliwe.

– Nie mam pojęcia, czego ona właściwie chce – oznajmia ojciec. Ciekawe, czy gdybym wynajęła billboard albo zamówiła powietrzny banner, pojąłby, co do niego mówię.

– Zmądrzeje – powtarza Chloe. – Kiedyś będzie sławna i bogata i będzie dostawać porządne role zamiast bić się o każdą pierdołę, w której mogłaby wystąpić. Właściwie nie wiem nawet, czy to, co robiła do tej pory, można nazwać pracą. – Zaciskam palce na poręczy, czekając, aż tata powie coś w mojej obronie.

– Hmmm – mruczy i wychodzi do pracy. Chloe zasiada przed telewizorem i zaczyna oglądać Good Morning, America. Niestety, wiosenne ferie przysługują również nauczycielom. Zazwyczaj jej opinie mam głęboko w nosie, jednak o tej porze dnia moja wytrzymałość jest wyraźnie niższa. Nawet kawa nie skłoni mnie do zejścia na dół.

Tata był przy mnie, gdy grałam w mojej pierwszej reklamie. Dziewiętnaście powtórek, nim udało mi się w sposób idealny siorbnąć soku i wyartykułować jednocześnie dwa zdania na temat jego cudownego smaku. Mam cofki, ilekroć spojrzę na sok winogronowy. Był przy mnie, gdy zachowujący się jak maniak reżyser niskobudżetowego filmu telewizyjnego wrzeszczał mi prosto w twarz, bo upuściłam będący rekwizytem telefon. Patrzył, jak wlokłam się przez piekielnie gorącą pustynię w Arizonie, okutana zapiętą pod samą brodę parką, bo odgrywałam akurat córkę międzygalaktycznego wagabundy, który został zesłany na zamarznięty kawał skały.

Myślałam, że nikt nie ma wątpliwości, jak ciężko pracuję.

Nie zrozumcie mnie źle. Kocham to, co robię. I jestem w tym dobra. Niektórym ludziom wydaje się, że aktorstwo polega tylko na ubraniu się w cudze ciuchy i przybraniu odpowiedniego akcentu, ale to nieprawda. Musisz wejść z skórę twojej postaci, musisz się z nią zlać, stać się nią. Nawet jeśli tą postacią jest dziecko, które naprawdę uwielbia sok.

Powinnam być wdzięczna, powinnam czuć się wyróżniona i naprawdę tak jest. Ale jeśli masz coś, co chcą mieć wszyscy inni, a co nie jest tym, czego ty pragniesz, to… No cóż, nadal tego nie chcesz. Duma i uprzedzenie, jedna z najlepszych powieści wszech czasów, sprowadzona do postaci filmu dla nastolatek? Serio? Jeśli Jane Austen nie jest jakimś cudem wielką fanką Reida Alexandra, to najpewniej przewraca się w grobie.Rozdział trzeci

Reid

Te przesłuchania są dobijające. Ekipa przeprowadziła próby z nie wiem iloma dziewczynami i zawęziła grupę potencjalnych kandydatek do dwudziestu sztuk. Richer chce, by wybrana aktorka była atrakcyjna, ale niespecjalnie seksowna, co jest do dupy, tyle że facet ma rację. Lizbeth Bennet to ktoś, na kogo Will Darcy leci niejako wbrew sobie.

Lubię myśleć, że na planie jestem w stanie zagrać chemię z kimkolwiek, ale, niestety, nie o to chodzi. Zanim kolejna kandydatka wejdzie do pokoju, przeglądamy jej zdjęcia, wyimki z jej poprzednich ról i wspomniane już próby, które pomagają ocenić, jak dziewczyna wygląda na ekranie. Jedenaście potencjalnych Lizbeth za mną, a ja powtarzam sobie w myślach: serio? To są te najlepsze? Z każdą spędziliśmy inną ilość czasu i próbuję zrozumieć, czym kieruje się Richard. Wydaje mi się, że im mniej pasuje mi dana kandydatka, tym dłużej tu siedzi. Nie, żebym narzekał na Richtera, na metody, które stosuje, czy na jego ewentualny wybór.

– Daria! – woła Richard do swojej asystentki, przesuwając palcem po przypiętym do deski pliku kartek z informacjami. – Jesteśmy gotowi na następną. Belinda, tak?

– Oczywiście, proszę pana – odpowiada Daria. – Zaraz ją przyprowadzę.

– Z tą będę się całował, prawda? – pytam.

Richter parska śmiechem i mierzy mnie spojrzeniem jasnoniebieskich oczu sponad oprawek okularów.

– Dlaczego tak sądzisz?

Ups.

– Hmmm. Mam wrażenie, że im mniej mi się któraś podoba, tym większe prawdopodobieństwo pocałunku.

Jego brwi, po równo czarne i srebrne, unoszą się lekko.

– Słusznie. Nie chcę przegapić potencjalnie dobrej kandydatki, więc te, którym nie poszło na przesłuchaniu z tekstem, dostają ostatnią szansę.

– To ma sens.

– Dziękuję. Pochlebia mi twoja aprobata. – Krzywi się lekko, a potem znów wybucha śmiechem. Rumienię się lekko, a przecież ja-się-nie-rumienię!

– Adamie, to Belinda Jarvis. – Daria porzuca dziewczynę w samym środku plątaniny kabli i sprzętu.

Od razu wiem, że to nie ta. Jej twarz jest zbyt zmysłowa, a mina wyrachowana. Może mogłaby zagrać Caroline Bingley. Może. Wygłaszając kwestie, które znam tak dobrze, że mógłbym recytować je w nocy, wyrwany ze snu, odczytuję język jej ciała. Kiedy patrzę w jej półprzymknięte, śledzące każdy mój gest oczy, dochodzę do wniosku, że miło byłoby mieć ją na planie. Kiedy przechodzimy do pocałunku, jakieś dwie sekundy zajmuje jej wepchnięcie mi języka do ust. Fajna laska? Owszem. Lizbeth Bennet? Nie. Kiedy wychodzi, mówię Richterowi, że mogłaby sprawdzić się jako Caroline.

– Caroline i Charlie’ego już wybraliśmy – odpowiada. – Prowadziliśmy przesłuchania do tych ról w tym samym czasie, żeby wybrać aktorów, którzy naprawdę nadają się do ról rodzeństwa.

– Powiesz mi, kogo wybraliście?

– Mam nadzieję, że już jutro będę miał pewność co do roli Charlie’ego. Dzisiaj do niego zadzwonię. A co do Caroline, to wybraliśmy Brooke Cameron.

Brooke Cameron. Staram się nie dać niczego po sobie poznać, ale Richter ma bystry wzrok, a ja jestem zbyt poruszony, by zachować kamienny wyraz twarzy.

– Pracowaliście kiedyś ze sobą, prawda? – zgaduje reżyser.

– Tak. – Naprawdę nie mam ochoty wchodzić w szczegóły. – Parę lat temu. – Właściwie to prawie cztery.

Patrzy na mnie, jakby chciał jeszcze o coś zapytać, ale Daria otwiera drzwi i zagląda do środka.

– Przyszła Emma Pierce – oznajmia.

***

Emma

Jestem w równym stopniu przytłoczona występowaniem przed Adamem Richterem, jak przed Reidem Alexandrem. Dan ostrzegł mnie, że Richter nie będzie tracił czasu na uprzejmości, biorę się więc w garść i próbuję przekonać go, że jestem jego wymarzoną Lizbeth Bennet. (Zadzwoniłam do Emily po wsparcie moralne, ale nie pomogła. Teksty w stylu „O. Mój. Boże. Na samą myśl, że mogłabym się znaleźć tak blisko Alexandra, nie mogę oddychać” nie są szczególnie pokrzepiające.

MIEJSCE: szkolny korytarz. Dzień.

WILL podchodzi do LIZBETH stojącej przy swojej szafce i dotyka jej ramienia.

WILL

Tu jesteś.

LIZBETH wpycha książki do szafki i odwraca się do WILLA. Krzywi się z niezadowoleniem.

LIZBETH

Tak?

(Krzywienie się na widok Reida Alxandra z jakiegokolwiek powodu wydaje mi się absolutnie niewłaściwe, ale tak napisali w scenariuszu.)

WILL

Nie rozumiem tego. Należymy do zupełnie różnych środowisk i jesteś totalnie nie w moim typie, ale nie mogę o tobie zapomnieć. Charlie robi imprezę w sobotę. Chodź ze mną. Wpadnę po ciebie o ósmej.

LIZBETH patrzy na niego, przekrzywia głowę, jakby zaskoczona.

LIZBETH

Zazwyczaj, kiedy nie chcę się z kimś umówić, staram się być miła, ale… Teraz jestem w szoku.

WILL

(ze zdumieniem)

Odmawiasz mi?

LIZBETH

To takie zaskakujące?

(O rany, znowu nie tak, ale scenariusz!)

WILL wpatruje się w LIZBETH. Podchodzi krok bliżej.

WILL

Co, do cholery? Serio mówisz ”nie”?

LIZBETH, prostując plecy:

Myślisz, że na jedno twoje słowo, będę za tobą latać, jak reszta tych idiotek ze szkoły? Pomyłka. Nawet gdybyś nie był takim dupkiem, ilekroć na mnie wpadniesz, myślisz, że chciałabym się z tobą zadawać po tym, co zrobiłeś Jane? I George’owi?

WILL

To, co wydarzyło się między mną i George’m Wickhamem to nie twój interes. Co za absurd! Chciałem zaprosić cię na imprezę, choć nie jesteś w ekstraklasie. Wolałabyś, żebym skłamał i ocalił twoje biedne, nadwątlone ego?

LIZBETH

Mało jest rzeczy, które obchodziłyby mnie mniej.

(Sekunda dzieli nas od chwili, kiedy wypowiadam jedno słowo, po którym powinien mnie pocałować. Z bliska Reid Alexander jest najpiękniejszym chłopakiem, jakiego w życiu widziałam. Zauważam to, choć wiem, że to nie czas ani miejsce na takie obserwacje. W końcu Lizbeth jest wściekła.)

Co?

WILL łapie LIZBETH za ramiona.

– Cięcie! – krzyczy Richard. – Dobrze, bardzo dobrze. Dziękujemy ci, Emmo. Będziemy w kontakcie. – Odprawia mnie z uśmiechem.

To oznaka, że poszło dobrze, czy że poszło źle? Mam wrażenie, że nieźle, ale przerwał nam tuż przed pocałunkiem, co nie jest chyba dobrym znakiem.

– Reid, przyjrzyjmy się następnej – mówi, i Reid, uśmiechnąwszy się do mnie tym swoim zniewalającym, firmowym uśmiechem, rusza do niego, by porozmawiać o kolejnej kandydatce.

– Panno Pierce? – Głos asystentki wyrywa mnie z transu. Grymas jej twarzy podpowiada mi, że aż za często widywała już takie ogłupiałe miny jak moja. – Tędy, proszę – mówi, wskazując mi wyjście.Rozdział czwarty

Reid

Szczęśliwa trzynastka, Emma Pierce. Dzisiaj obejrzymy jeszcze dwie dziewczyny i kolejnych pięć jutro, ale ja już wiem, że to ona. To iskrzenie, ta chemia – tego właśnie szukaliśmy. Skąd to się bierze? Licho wie, ale na pewno nie chodzi o zwykły pociąg fizyczny. Są pary, które świetnie zgrywają się na planie, a nie mogą na siebie patrzeć w realnym życiu oraz takie, których seksualna orientacja powinna uniemożliwić odegranie przekonującego romansu, a jednak tak się nie dzieje. Puff, w życiu nic się nie dzieje, na ekranie aż kipi. Magia.

Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej dziewczynie. To może być problem. Zastanawiam się, czy jeśli ją wybierzemy, Richter nie będzie miał problemów z przekonaniem do tej decyzji producentów. Pierwszego dnia przesłuchiwaliśmy dwie utytułowane aktorki i każda z nich mogłaby zagrać Lizbeth. Pasowały, ale nie tak jak Emma. Richter również o tym wie. Tuż po jej wyjściu zapytał mnie, co sądzę.

– To jest to – odpowiedziałem, szczerząc zęby.

Odpowiedział uśmiechem.

– Dobrze to podsumowałeś. No nic, zobaczymy pozostałe… Siedem, tyle ich zostało, prawda? Tak czy siak, zadzwonię jutro do agenta Emmy i umówimy ją na powtórkę. Chciałbym zobaczyć, co zrobicie z całą sceną.

Chce zobaczyć pocałunek.

Ja też.

***

Emma

Ojciec i Chloe popatrują na siebie kątem oka. Tata co kilka minut ciężko wzdycha, macocha zapamiętale żuje dolną wargę. Żadne z nich nie zapytało mnie o nic więcej poza tym, jak poszło. Odpowiedziałam krótko i bez wchodzenia w szczegóły. Mogłabym dodać coś więcej, należy im się jednak dłuższy okres martwej ciszy, zwłaszcza po rozmowie, którą odbyli kilka tygodni temu, nawet jeśli nie wiedzą, że ją słyszałam.

– Więc był tam Reid? – Chloe nie wytrzymuje po pełnych pięciu minutach. Wracamy taksówką z kolacji.

– Taa – mruczę. Mam nadzieję, że weźmie moją niechęć za typowe zachowanie chcącej zachować dystans siedemnastolatki.

Czeka kolejną minutę, aż rozwinę wypowiedź, aż w końcu dociera do niej, że nie palę się, by powiedzieć coś więcej.

– No i jak wypada na żywo? Równie przystojny jak w filmach? Odgrywałaś scenę sama, czy razem z nim?

– Z nim. – Na horyzoncie nareszcie pojawia się hotel, Bogu niech będą dzięki. Za chwilę znajdziemy się w oddzielnych pokojach i zostanę sama z własnymi myślami.

Ojciec wydaje z siebie kolejne, tym razem wyjątkowo ciężkie, westchnienie.

– Myślisz, że oddzwonią?

– Nie wiem.

Chloe przewraca oczami i wyciąga małe lusterko oraz czerwoną szminkę, zupełnie jakby miała iść do hotelowego holu po czerwonym dywanie. Mam nadzieję, że to koniec wypytywania na dzisiaj, choć nie łudzę się, że przy jutrzejszym śniadaniu nie nastąpi powtórka z rozrywki.

W torbie mam pojedyncze kartki ze scenariusza z fragmentami, których uczyłam się do przesłuchania, oraz egzemplarz Dumy i uprzedzenia, który należał do mojej mamy. Zmarła, gdy miałam sześć lat. Właśnie tyle mi po niej zostało: mgliste wspomnienie wspólnego życia, zanim odeszła, kilka zdjęć, jej obrączka i pozaginany na rogach egzemplarz jej ukochanej powieści. Na setnej stronie książka poplamiona jest kawą, jakby mama postawiła na niej filiżankę. Na dwieście trzydziestej siódmej widnieje zamazany odcisk palca. Jak przez mgłę pamiętam, że mama często jednocześnie gotowała i czytała mi na głos. Kiedy wyjątkowo mocno odczuwam jej nieobecność, kiedy rozpaczliwie tęsknię za jej objęciami i nie mogę znieść myśli, że mama już nie wróci, nieważne, co zrobię, nieważne, jak bardzo bym tego pragnęła, otwieram książkę na tych stronach, przykładam palce do pozostawionych przez nią znaków i czuję się odrobinę pokrzepiona.

***

Nie mam ochoty rozmawiać o przesłuchaniu z kimkolwiek innym niż Emily. Od przedszkola znają nas jako Em i Em. To właśnie tam się poznałyśmy. Chodziłyśmy razem do szkoły aż do szóstej klasy, kiedy to tata, przez wzgląd na mój napięty harmonogram, załatwił mi indywidualny tok nauczania. Dzięki mojej babci i mamie Emily, która niestrudzenie robiła za taksówkarza, pozostałyśmy przyjaciółkami. Nie wiem, jak wyglądałoby moje życie bez niej. Najpewniej byłoby bardzo samotne.

Razem z Emily przekłułyśmy sobie uszy i wspólnie szpiegowałyśmy chłopaków z sąsiedztwa (uzbrojone w lornetkę mojego taty), razem nauczyłyśmy się jeździć na desce (a przynajmniej próbowałyśmy) i robiłyśmy prawo jazdy. Nocujemy u siebie, chodzimy na pedicure i gadamy o wszystkim. Z Emily czuję się normalną dziewczyną.

Kiedy tylko zamykam za sobą drzwi pokoju, natychmiast wybieram jej numer. Odbiera po pierwszym sygnale.

– To którą scenę graliście? – pyta. – To była tamta? Jak ci poszło?

– Graliśmy scenę, gdy Darcy zaprasza Lizbeth na imprezę.

– A! Tę, gdzie na końcu jest pocałunek? I coooooo?

– Kiedy dotarliśmy do tego momentu, kiedy on łapie mnie za ramiona, a zważ, że Darcy nigdy by czegoś takiego nie zrobił, bo w pełni panuje nad emocjami, co jest immanentną cechą jego osobowości i zastanawiam się, czy autor scenariusza w ogóle przeczytał powieść…

– Emma! Na litość boską, wyduś to wreszcie, bo zawału dostanę!

– Żadnych pocałunków. Reżyser kazał nam przestać na sekundę przed i odprawił mnie. Podejrzewam, że chwilę później przesłuchiwali kolejną kandydatkę.

– Do dupy. To nie fair! – Emily wzdycha, jakby osobiście poniosła porażkę.

– Taa, całowanie się z nim byłoby miłą nagrodą pocieszenia.

– Kurde, przecież już ci mówiłam, że dostaniesz tę rolę, nie? Pytanie tylko, czy przeżyjesz jakoś ten pokopany scenariusz? Wiesz przecież, że filmy nigdy nie dorównują książkom. Nie możesz się na to ciskać. – Emily naprawdę dobrze mnie zna.

– Dam radę. Martwię się tylko, że jeśli uda mi się dostać tę rolę, to zostanę zaszufladkowana jako słodka pierdoła i nigdy nie zagram w niczym znaczącym.

– Pewnego dnia sama będziesz kierować własnym życiem i robić to, czego chcesz.

– Tylko kiedy? – Oho, do mojego głosu zakrada się ten marudny, jękliwy ton.

– W okolicach czterdziestki? – rzuca Emily. – W okolicach czterdziestki na pewno będziesz miała więcej do powiedzenia.

Uśmiecham się.

– Dobranoc, Em – mówię.

– Dobranoc, Em.Rozdział piąty

Reid

Po ostatnich dwóch przesłuchaniach czekam, aż podstawią mi samochód. Wyciągam telefon, żeby zadzwonić do kumpla, Johna, i w tym samym momencie przychodzi SMS od mamy, żebym nie zapomniał o dzisiejszej kolacji. Pierwsza myśl: jak się z tego wykręcić. A potem przypominam sobie jej minę, gdy rano się zgodziłem. Odpisuję więc: tiaaa…

Niedługo później, widzę jak gość z obsługi podjeżdża moim lotusem, do którego kupna przekonałem ojca kilka miesięcy temu, argumentując, że jeśli się nie zgodzi i tak go sobie sprawię zaraz po osiemnastce. Nienawidzi tego wozu, nienawidzi ryku silnika, od którego, kiedy wjeżdżam do garażu, trzęsie się cały dom, ale najbardziej nie cierpi koloru nadwozia – kanarkowo żółtego. Nazywa wóz dupiastym taxi. W zeszłym tygodniu zajechałem na podjazd, akurat kiedy odbierał pocztę. Popatrzył na auto i oznajmił bez emocji: „masz tym jeździć przynajmniej rok”.

Wiedział, że natychmiast poczuję chęć pozbycia się tego samochodu jak najszybciej.

Zaczynająca się za dwie godziny kolacja będzie zajebiście przyjemna.

Nie ma sensu pojawiać się w domu zbyt wcześnie, czemu by więc nie wybrać się na zakupy. Rodeo Drive zamykają na dzień, kieruję się więc do Robertson, gdzie oddaję klucze kolejnemu facetowi, zastanawiając się, czy obsługa nie jeździ przypadkiem moim wozem częściej ode mnie. Paul&Joe jest otwarty i niemal opustoszały, sprzedawczynie (dwie blondynki w typie gorących kociaków) snują się po salonie, czekając na klientów. Kiedy przeglądam wieszaki, wymieniają porozumiewawcze spojrzenie. Pewnie leci na nie każdy klient między piętnastym a pięćdziesiątym rokiem życia.

Wybieram kilka zabawnych koszul oraz parę dżinsów i proszę jedną z dziewczyn, by zaprowadziła mnie do przymierzalni.

– Oczywiście, panie Alexander.

Może któregoś dnia to znienawidzę, ale teraz uwielbiam bycie rozpoznawanym. Właśnie kończę wciągać spodnie na tyłek, kiedy sprzedawczyni wchodzi do przebieralni z drugą parą, w nieco innym odcieniu. Bez cienia skrępowania, a jestem nagi od pasa w górę, podaje mi dżinsy.

– Pomyślałam, że może chciałby pan przymierzyć – mówi. Rzucam je na stos innych ciuchów, a ona w tym czasie wodzi wzrokiem po mojej klatce piersiowej. Obracam się do lustra, jakbym tego nie zauważył, zapinam spodnie i narzucam na grzbiet jedną z koszul w stylu vintage.

– Jak pani sądzi? – rzucam. – Nie wyglądam jak własny ojciec?

Unosi kącik ust i wzrusza ramionami.

– Jeśli ojciec jest spoko, to co w tym złego. – Przygryza lekko wargę. – Może inna będzie lepsza.

Ściągam koszulę i podchodzę bliżej.

– Przytrzyma ją pani? – pytam. Niemal słyszę sączącą się w tle muzykę z pornola. Nagle mój telefon pika. To mama, znów przypomina o kolacji. Odpisuję, że jestem w drodze.

– Więc, Kaci… – Dotykam palcem plakietkę nad piersią dziewczyny. – Wezmę obydwie koszule i dżinsy, które mam na sobie. Nie mam czasu się przebierać. – Kiedy odrywam metkę od spodni i podaję ją sprzedawczyni, dziewczyna nie ma wątpliwości, po co to robię. – Po prostu wyjdę w tych ciuchach, mam nadzieję, że to nie problem.

Kiedy opuszczam sklep, metka z wypisanym czerwonym tuszem numerem telefonu leży w torbie razem z nowymi koszulami i dżinsami, w których przyszedłem do sklepu.

***

Parkuję w garażu. Miejsce ojca jest puste. Zły znak, ale mam nadzieję, że tata po prostu się spóźnia. Choć wcale nie marzę o tym, żeby siedzieć naprzeciwko niego przy kolacji, nie opuszcza mnie lęk na myśl o tym, że znów będę patrzył, jak mama przeżywa, że ojciec znów ją olał. Immaculada przysiadła na kuchennym stołu i z policzkiem wspartym na dłoni ogląda jakieś reality show. Dania powoli grzeją się na kuchni. Czekają.

Boję się pytać, ale zmuszam się do tego.

– Mama jest u siebie?

Immaculada wskazuje brodą drzwi do głównej części domu.

– Si – odpowiada. – U siebie.

Cholera. Jej ton nie pozostawia wątpliwości, co będzie dalej.

Salon przy głównej sypialni sprawia miłe wrażenie, wygląda jak zaciszna, prywatna biblioteka. I chyba tak powinno być. Mama uwielbia czytać, a przynajmniej kiedyś uwielbiała. Na sięgających od podłogi do sufitu półkach znajduje się mogąca budzić zazdrość kolekcja książek oraz bardzo niewiele bibelotów i oprawionych w ramki zdjęć. Siadam na jednym z obitych skórą, miękkich foteli. Mama siedzi na drugim. Na kolanach ma otwartą książkę, w dłoni pustą szklankę po martini. Niewidzący wzrok utkwiła w ciemnym oknie.

– Mamo? – Tak naprawdę wcale nie muszę pytać.

Spogląda na mnie i mruga, jakbym wyrwał ją ze snu.

– On nie przyjedzie. – Jej oczy są suche, słowa zaś wilgotne od łez.

– Pewnie ma trudną sprawę. – Brzmi to kwaśno nawet dla mnie. Nie wiem, po co to powiedziałem. Gdyby jego nieobecności i odwoływanie spotkań w ostatniej chwili zdarzały się rzadko, praca mogłaby je usprawiedliwiać. Ale nie zdarzają się rzadko, tak więc praca nie usprawiedliwia niczego. – Chodź. Immaculada wszystko przygotowała. Możemy się dobrze bawić bez niego. – Staram się usunąć z głosu gorycz, ale nie umiem.

– Ja… Nie jestem głodna – odpowiada. Mam ochotę nią potrząsnąć. Jakim cudem zachowanie ojca może ją zaskakiwać? Przecież to nic nowego, zawsze tak było. Nie rozumiem jego podejścia, ale od jakiegoś czasu gówno mnie ono obchodzi. Mama również powinna położyć na to lachę.

– Okej. – Wstaję i chowam dłonie do kieszeni. Nie umiem tego naprawić, nigdy nie umiałem. Tysięczna porażka. – W takim razie spotkam się z Johnem. Powiem Immaculadzie, żeby schowała jedzenie, może później zgłodniejesz. – Nie zgłodnieje. Nieważne.

– Och, tak. Świetny pomysł. Dziękuję, Reid.

Wzdycham. Kiedy wymawia moje imię, cała moja złość odpływa, jakby ktoś wyciągnął korek. Pochylam się i całuję ją w policzek na pożegnanie. Wychodzę z pokoju, udając, że nie słyszę, jak za moimi plecami mówi cicho:

– Kocham cię.

***

Emma

Kiedy Chloe towarzyszy nam w przesłuchaniach, zawsze nalega, żebyśmy mieszkali w pięciogwiazdkowym hotelu, jakbym już była wielką gwiazdą. Na razie nie domaga się penthouse’u, wierzę jednak, że ma już plany na przyszłość.

Na śniadaniu pojawiam się jako pierwsza. Kelner przynosi moją kawę, mleko w maleńkim kryształowym dzbanuszku i patyczki z kandyzowanym cukrem w pasującym do dzbanka kryształowym naczyniu. Usmażony na zamówienie omlet serwują mi na pięknie zdobionej porcelanie. Jeśli uda mi się dostać tę rolę i stanę się sławna, tak właśnie mogłoby wyglądać moje życie. Przez cały czas.

Tuż za oknem restauracji przechodzi jasnowłosa celebrytka otoczona świtą. Ciemne okulary zasłaniają połowę jej twarzy. Pochyla głowę i siada na tylnym siedzeniu czekającego na nią półterenowego mercedeca z przyciemnionymi szybami. Paparazzi są tuż za nią, woła ją przynajmniej z tuzin fotografów.

Tylko dwa razy zostałam publicznie rozpoznana. Po raz pierwszy kilka lat temu, tutaj, w Los Angeles. Po przesłuchaniu jedliśmy z tatą lunch, kiedy podeszła do nas jakaś kobieta z niemowlęciem. Powiedziała nam, że to dzięki mojej roli (grałam córkę chorującej na zaburzenia dwubiegunowe kobiety) w reklamie, zaczęła się leczyć na depresję. Tata uśmiechnął się szeroko.

– Chce pani autograf? – zapytał. – Emmo, podpisz się na serwetce.

Drugi raz zdarzył się parę miesięcy temu. Kiedyś zagrałam w telewizyjnej produkcji, którą od czasu do czasu powtarzano. Emily brała akurat udział w konkursie chórów w San Francisco, jakieś dziewięćdziesiąt mil na południe od Sacramento i przyjechałam do niej na weekend. W małej niezależnej księgarence podeszła do nas jakaś dziewczyna.

– Hej, to nie ty grałaś w tym filmie o wojnie secesyjnej? Byłaś siostrą tego gościa, który uciekł od Konfederatów i dołączył do Unii? – Pokiwałam ostrożnie głową, a ona ciągnęła: – No cóż, mój ojciec poszedł do Notre Dame, a brat postanowił zwiać na uniwerek Michigan State, a to zupełnie jakby przeszedł na ciemną stronę mocy. – Położyła mi dłoń na ramieniu. Z trudem powstrzymałam się, by nie odskoczyć. – Cała rodzina jest wkurwiona. Identyfikuję się z twoją bohaterką, łapiesz? – Pokiwałam, choć nie łapałam ni w ząb.

Emily zasugerowała, że zrobi nam zdjęcie. Ja i moja fanka, zupełnie obca osoba, która z radością objęła mnie ramieniem i przycisnęła swoją twarz do mojej. Jestem pewna, że wyszłam na tej fotce jak przerażona bohaterka horroru.

– Fajnie, ale musimy już lecieć. Miło, że lubisz ten film – powiedziała Emily, niemalże siłą wciskając dziewczynie jej telefon. Potem wzięła mnie pod ramię i wyprowadziła za drzwi.

Kiedy ostatniej nocy przeglądałam w pokoju swoje kwestie, ojciec i Chloe postanowili iść na miasto. Macocha zapukała do mnie, by mi o tym powiedzieć. Przez dziurkę od klucza widziałam jej sięgające ramion kolczyki i absurdalną ilość eyelinera na powiekach. Ciuchy Chloe przypominały raczej zestaw szerokich pasków, a nie normalne ubranie. Wrócili koło trzeciej nad ranem, totalnie pijani. Słyszałam, jak próbują wejść najpierw do sąsiedniego pokoju, potem do mojego, wreszcie do własnego.

Tego ranka tata milczy, a Chloe ma na nosie ciemne okulary i tuli do piersi filiżankę czarnej kawy. Ewidentnie nie podoba się jej stolik, który wybrałam – tuż przy samych, sięgających od podłogi do sufitu oknach, przez które widać błękitne i wcale niezamglone, a to rzadkość tutaj, niebo. Fantastyczna miejscówka, żeby obserwować ludzi. Wreszcie pojawia się Dan, by wypytać mnie o przesłuchanie do roli u boku powszechnie uwielbianego Reida Alexandra.

– Wiesz, że sam wybrał aktorkę do swojego ostatniego filmu, prawda? – Dan gestykuluje zamaszyście, nie zdejmując łokci ze stołu. – Reżyser wahał się między dwiema czy trzema, ale słyszałem, że Alexander powiedział tylko „chcę Allyson” i Allyson dostała rolę. – W głębi duszy szczerze wątpię, by nawet Reid Alexander był tak wszechmocny, ale zachowuję swoje przemyślenia dla siebie.

Dan przygląda mi się wnikliwie, jak zawsze gdy chce oznajmić Coś Bardzo Ważnego.

– Szukają chemii. To w końcu Darcy i Elizabeth, na litość boską. – Teraz gapią się na mnie wszyscy troje. Chemia między dwojgiem głównych bohaterów. Myślałby kto.

– No dobra, wiem. – Z trudem powstrzymuję się, by nie przewrócić oczami. – Myślę, że poszło nieźle, ale chemia albo jest, albo jej nie ma, prawda? Domyślam się, że niedługo powinni…

– Richter robi filmy od ponad dwudziestu lat. Wielkie filmy. Ze znanymi aktorami. Wie, co to chemia, i jeśli była, to na pewno ją zauważył. – Rany, nie to właśnie powiedziałam? – Co konkretnie mówił, kiedy skończyliście? – Pięć minut temu pytał mnie o to samo. Nie wiem, czy uważa, że go okłamałam, czy że nieświadomie pominęłam coś szalenie istotnego.

Zaciskam zęby i słowo w słowo powtarzam to, co mówiłam wcześniej.

– Powiedział „dobrze, bardzo dobrze”, podziękował mi i powiedział, że się skontaktuje.

Dan skubie podbródek idealnie wymanicurowanymi palcami. Mankiet wściekle niebieskiej koszuli podjeżdża odrobinę do góry i z nadgarstka łyska na mnie tarcza ekskluzywnego zegarka Tag Heuera.

– Kazał wam skończyć, zanim się pocałowaliście… – Waha się przez moment – ale potem powiedział „dobrze, bardzo dobrze”?

Jezu Chryste i wszyscy święci!

– Tak.

– Może o to chodzi. Może chciał zobaczyć, jak budujecie napięcie. W końcu całować może każdy. – Jeśli Dan naprawdę w to wierzy, to serdecznie mu współczuję. Nawet nie mając wielkiego doświadczenia, jestem świadoma, że nie każdy umie całować. Jeśli wierzyć plotkom, po pocałunku z Reidem Alexandrem skończę jako mokra plama na podłodze. Jakoś w to wątpię, bo tak się składa, że najlepiej wyglądający faceci nie zawsze dobrze całują, choć zdawałoby się, że jest odwrotnie.

Po raz pierwszy całowałam się na planie filmu o międzygwiezdnym wagabundzie. Chłopak, który ze mną występował, nazywał się Justin. Ćwiczyliśmy trochę, ehem, po zejściu z planu, ale Justin mieszkał w New Jersey i kiedy kończyliśmy kręcić, nie mieliśmy jak utrzymywać kontaktu. Byliśmy za młodzi, żeby jeździć między Newark a Sacramento. Wtedy myślałam, że pęknie mi serce, nieco później zaś poczułam się przybita odkryciem, którego dokonałam. Na wykresie pocałunków Justin był jak wysokie wzgórze. Cała reszta facetów pretendowała do miana totalnego dna.

Telefon Dana zaczyna wygrywać jakiś rapowy kawałek z późnych lat osiemdziesiątych. Agent odpina go od paska, klika „odbierz” i unosi w górę palec, jakby chciał nas uciszyć. Bez sensu, i tak wszyscy milczymy.

– Dan Waters, słucham. Tak, oczywiście. Wspaniale. O trzeciej. Nie ma sprawy. Wielkie dzięki, Dario.

Kiedy zwraca twarz w moją stronę, wygląda jak szaleniec, który jak najszybciej powinien trafić do zamkniętego ośrodka.

– Jedziemy dalej, młoda! Jutro macie z Reidem kolejną próbę.

– Łał! – Chloe klaszcze w dłonie, jakby Dan mówił do niej. To jej sztandarowy gest. Moja macocha jest jak małpka z bębenkiem, która sama się nakręca.

Dan kręci lekko głową (podzielam jego uczucia) i zwraca się do mojego ojca.

– Connor, przyprowadź ją gdzieś tak za dziesięć trzecia, okej? Wystarczająco wcześnie, żeby okazać zainteresowanie, ale nie za wcześnie, żeby nie zdradzić się z tym, jak bardzo na to liczymy. Ja się zajmę sprawą gaży. Niedługo się odezwę. – Kładzie mi dłoń na przedramieniu. – Zwal ich z nóg! – Wypija ostatni łyk kawy (nie, żeby potrzebował zastrzyku energii) i pomyka w kierunku drzwi.

JA: Dzwonili. Jutro o trzeciej. Pewnie go pocałuję. Życz mi szczęścia.

EM: Serio go potrzebujesz? Przecież już je masz, haha!