-
W empik go
Monique Stalens et son Théâtre. Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz... - ebook
Słuchaj i czytaj w abonamencie Empik Go Mini za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Mini daje możliwość dodania 2 tytułów do biblioteki w mies. Wybierasz z ponad 100 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Monique Stalens et son Théâtre. Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz... - ebook
Ebook en français et en polonais.
C'est la première et la plus importante publication en français et en polonais concernant le théâtre de Monique Stalens, metteur en scène et actrice d'origine franco-polonaise. On peut y découvrir plusieurs conversations que Pawel Zapendowski a menées avec elle. Le sujet principal porte sur trois Polonais: Stanislaw I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz et Bruno Schulz ainsi que le Russe Ilya Ehrenbourg. Dans un récit fascinant, Monique Stalens se réfère aux maîtres du théâtre qui l'ont influencée: Jean Vilar, Peter Brook et son espace vide, et Jerzy Grotowski. On découvre ses nombreux souvenirs sur des moments dramatiques de l'après-guerre, des réflexions sur la rencontre de différents destins et de différentes cultures de l'Est et de l'Ouest en Europe, et sa volonté obstinée de reconquérir sa langue maternelle dont, enfant, on avait voulu la priver. Le choix théâtral de Monique Stalens est un théâtre jeune, avec un groupe d'acteurs dont la plupart ont moins de trente-cinq ans, prêts à tout, n'ayant peur de rien, cherchant sans cesse des solutions à tous les problèmes. Pas de décors inutiles, un jeu très physique (quand l'espace vide le permet), à la découverte des talents individuels et des oeuvres choisies. En 2010, Monique Stalens a obtenu le prix Witkacy pour son travail au service du rayonnement de la culture polonaise en France et en Pologne. L'e-book présente la liste complète des mises en scène et des rôles interprétés par Monique Stalens ainsi que de nombreuses photos.
Monique Stalens :
J’ai relu les conversations que Pawel Zapendowski a menées avec moi, contenues dans l’ebook « Monique Stalens et son théâtre ».
Il y a des constantes : le rejet aussi bien du « professionnalisme » que de l’ « amateurisme ». Comme dit Witold Gombrowicz, nous sommes éternellement des « candidats-artistes et nous désirons la « maturité ».
Cet idéal s’oppose au système de certification des gens de théâtre tel qu’il existe en Pologne où un comédien ne veut ni ne peut travailler dans un théâtre professionnel s’il n’a pas un diplôme officiel en poche. Dans le théâtre traditionnel, par exemple au Japon, on ne peut que naître comédien par héritage familial… Moi, j’ai été obsédée par mon absence de formation légale. A plus de cinquante ans j’étais encore stagiaire avec Yoshi Oïda…
Les jeunes artistes que je rencontre et qui acceptent l’aventure du théâtre avec moi sont pour la plupart aussi démunis que je l’étais au début de ce qui ne fut jamais une « carrière ». En plus, depuis une dizaine d’années, mes groupes sont bilingues, ou bi-nationaux… Polonais et Français.
Ma famille fut explulsée par l’histoire et l’alliance des totalitarismes rouge et brun qui s’étaient mis d’accord pour se partager la Pologne. Mes acteurs eux, sont principalement issus du post-communisme avec la conquête progressive d’une « normalité » européenne. Je suppose que pour eux, comme pour moi, la pratique du théâtre est à la fois, un phénomène physique et chimique de régénération, une bouée de sauvetage, et la conquête d’une langue perdue ou retrouvée. Des phénomènes d’attraction ont réuni des gens qui aiment les même choses; qui affrontent ensemble les conditions précaires du théâtre pauvre. Comment trouver ou voler du temps ? Comment squater un lieu. Où trouver des complicités dans un pays ou l’autre ? Conduire un projet jusqu’au bout est un voyage risqué. Il faut un supplément non rationnel, de fidélité, de volonté. L’approche se fait par des jeux car l’immaturité, condition de notre vitalité est aussi nécessaire. On devient cet animal intéressant : un européen multiculturel, peut-être un artiste créatif.
Ebook w języku francuskim i polskim.
Jest to pierwsza obszerna publikacja, jaka ukazuje się w języku francuskim i polskim o teatrze Monique Stalens, reżyserki teatralnej i aktorki polsko-francuskiego pochodzenia. Kilka rozmów, jakie Paweł Zapendowski z nią przeprowadził, zawiera opis i refleksję dotyczącą głównie paru ostatnich lat z twórczości reżyserki i działalności jej Atelier-Théâtre. Spośród autorów sztuk jej ponad stu inscenizacji we Francji i w Polsce w centrum zainteresowania znalazło się trzech Polaków: Stanisław I. Witkiewicz, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz oraz Rosjanin żydowskiego pochodzenia Ilja Erenburg. Monique Stalens w fascynującej opowieści o teatrze nawiązuje do osobistości, jakie wywarły największy na nią wpływ: Jeana Vilara, Petera Brooka – z fenomenem pustej sceny, Jerzego Grotowskiego. Do publikacji trafiły wspomnienia z obfitujących w dramatyczne chwile lat po wojnie, refleksje o konfrontacji losów i kultur Wschodniej i Zachodniej Europy, o jej upartym dążeniu do poznania języka rodzinnego kraju, który jako małe dziecko musiała opuścić. Specjalnością Monique Stalens jest teatr młody, tworzony z aktorami młodymi, bezkompromisowy, podejmujący ryzyko, szukający rozwiązań jakie rodzi chwila. Jest to teatr bez zbędnych dekoracji, skupiony na słowie, cielesności, odkrywaniu indywidualności aktora i autora. W roku 2010 Monique Stalens za osiągnięcia w propagowania polskiej kultury teatralnej na świecie otrzymała Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza. Reżyserka mieszka w Paryżu, jest matką aktorki Juliette Binoche i reżyserki dokumentalistki Marion Stalens. E-book zawiera pełną listę ról teatralnych i inscenizacji Monique Stalens oraz liczne fotografie.
Mówi Monique Stalens:
Przeczytałam rozmowy, jakie przeprowadził ze mną Paweł Zapendowski i które trafiły do e-booka „Monique Stalens i jej teatr”. Powtarza się w nich pewien stały temat: odrzucenie zarówno „zawodowstwa” jak i „amatorstwa”. Jak pisze Gombrowicz – „jesteśmy wiecznymi kandydatami na artystów i pragniemy dojrzałości”.
Ten ideał przeciwstawia się systemowi legalizacji osób pracujących w teatrze, jaki istnieje w Polsce, gdzie aktor nie może pracować w teatrze zawodowym, jeśli nie ma oficjalnego dyplomu. W teatrze tradycyjnym, na przykład w Japonii, można jedynie urodzić się aktorem, jest to pewien rodzaj spadku rodzinnego. Osobiście miałam obsesję na punkcie braku mojego zalegalizowanego wykształcenia. W wieku pięćdziesięciu lat ciągle byłam stażystką u Yosi Oida...
Młodzi artyści, których spotykam i którzy decydują się na przygodę teatralną ze mną, są w większości w trudnej sytuacji materialnej, podobnej do tej, w jakiej ja byłam na początku mojej drogi. Na początku czegoś, co nigdy nie okazało się karierą. Ponadto, od przeszło dziesięciu lat moje grupy teatralne są dwujęzyczne, dwunarodowe – Polacy i Francuzi.
Moja rodzina została wygnana z Polski, tak jak inne rodziny z powodu uwarunkowań historycznych i sojuszu pomiędzy dwoma totalitaryzmami: brunatnym i czerwonym, które postanowiły podzielić Polskę między siebie. Znaczna część moich aktorów reprezentuje pokolenie, które przeżyło koniec komunizmu i weszło w nową epokę w Polsce, wraz z jej progresywnym podbojem europejskiej „normalności”. Przypuszczam, że dla moich aktorów, tak jak dla mnie, tworzenie teatru jest zarazem fizycznym i chemicznym zjawiskiem regenerującym, kołem ratunkowym, zdobyciem języka kiedyś utraconego i ponownie odnalezionego. Wspólne cele połączyły osoby, które lubią podobne rzeczy: mierzyć się z niepewnymi okolicznościami biednego teatru. Jak znaleźć lub ukraść czas? Jak zagnieździć się w jakimś miejscu? Gdzie dokładnie znaleźć zrozumienie w tym lub innym kraju? Doprowadzienie projektu do końca jest ryzykowną podróżą. Musimy mieć zatem w nas samych coś więcej: cząstkę irracjonalności, wierność i motywację. Możemy się do tego zbliżyć przez naszą grę, gdyż niedojrzałość, która daje nam witalność, jest niezbędna. Wtedy stajemy się zwierzęciem interesującym: Europejczykiem wielokulturowym i – mam nadzieję – kreatywnym artystą.
Spis treści
1. Je devine les acteurs – conversation avec Monique Stalens
2. L’inassouvissement – Witkiewicz– a propos du spectacle «Les Cordonniers»
3. Ferdydurke et Bakakai– a propos des spectacles «Bakakai»,plusieurs contes de Witold Gombrowicz
4. Ou est mon Gomel? – a propos du spectacle «Lazik» d’apres «Lazik le Tumultueux» d’Ilya Ehrenbourg
5. Virus – conversation avec Monique Stalens a propos du communisme
6. Monique Stalens a Cracovie – une répétition (reportage)
7. Gombrowicz – conversation avec Monique Stalens<
8. Bruno Schulz – a propos du spectacle «Le Messie Inachevé»
9. L’Atelier-Théâtre Monique Stalens
10. Monique Stalens
1. Czuję aktora – rozmowa z Monique Stalens
2. Nienasycenie – Stanisław Ignacy Witkiewicz – o spektaklu „Szewcy”
3. Tango z Gombrowiczem – o spektaklach „Ferdydurke” i „Bakakaj”
4. Gdzie jest mój Homel – o spektaklu „Lejzorek” wg „Burzliwego życia Lejzorka Rojtszwańca” Ilji Erenburga
5. Wirus – rozmowa z Monique Stalens o komuniźmie
6. Monique Stalens w Krakowie – reportaż z prób
7. Dialog „East-West” – o wspomnieniach z Polski, Gombrowiczu, Erenburgu i tai-chi
8. Bruno Schulz – o spektaklu „Mesjasz Nieskończony”
9. Atelier-Théâtre Monique Stalens
10. Monique Stalens
| Kategoria: | Rozmowy |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-331-7 |
| Rozmiar pliku: | 3,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz...
ebook en français
10. Monique Stalens
Monique Stalens – actrice, metteur en scène, professeur de Lettres. Née à Czestochowa le 6 avril 1939 dans une famille franco-polonaise. Son père, André Stalens, directeur d’une usine de chapeaux est né à Czestochowa; son grand-père Henri Stalens dirigeait des usines de textile à Czestochowa, Lodz et Katowice depuis le fin du 19ème siècle. Sa mère, née Julia Helena Mlynarczyk à Czestochowa, avait un tempérament d’artiste.
La formation de Monique Stalens est le fruit d’expériences aussi bien professionnelles que «gratuites». Elle a aussi étudié la littérature française à la Sorbonne et a enseigné dans le secondaire. Ses études théâtrales avaient commencé au Cours Charles Dullin à Paris, sous la direction de Jean Vilar aussi bien que plus tard, en stage avec des acteurs de Peter Brook, avec des compagnons de Grotowski, aves des maîtres japonais, africains, balinais... Entre temps, elle a fait un an d’études dans un Conservatoire d’art dramatique en Colombie, a étudié la danse et la musique, les arts plastiques, l’architecture. Elle a exercé plusieurs métiers: actrice à travers la France et en tournée à l’étranger, créatrice d’un groupe de théâtre en milieu rural, animatrice de stages, metteur en scène de plus d’une centaine de spectacles. Le choix des textes va des Tragiques grecs à Shakespeare et Dostoïevski, de Gozzi à Hoffmann, d’Ibsen à Claudel et Ionesco. Depuis une dizaine d’années, un retour aux sources vers sa langue maternelle polonaise lui a permis de créer des spectacles en Pologne et à Paris, principalement autour des oeuvres de Gombrowicz et Witkacy. Le Prix Witkacy lui a été attribué en 2010 pour son action en faveur de la diffusion de la culture polonaise en France ; s’en est suivi une invitation au Festival de Torun (Pologne).
Formation
Licence, Maîtrise, Capes de Lettres Modernes et d’Histoire de l’Art (Sorbonne), 1969-1974.
Cours Charles Dullin (direction Jean Vilar), Paris, 1958-1959.
Conservatoire de Cali (Colombie), Théâtre Expérimental de Cali (Colombie). Avec Enrique Buenaventura et sa troupe le TEC, 1962-1963.
Stages de théâtre: Nicolas Peskine, Alain Maratrat, Ludwik Flaszen, Zygmunt Molik, Tapa Sudana, Przemek Wasilkowski, Yoshi Oïda (Nô, Kabuki, Buto, Kyogen).
Stages de danse: Jean Serry, Martine Salmon, Koffi Koko, Elsa Wolliaston, Taï-Chi-Chuan.
Cours de langue polonaise: Centre de civilisation polonaise (Paris), Université Jagellonne, deux écoles d’été (Cracovie).
Actrise
Shéhérazade, auteur-metteur en scène Monique Stalens, Algérie et Maisons de la Culture, France, 1969.
Spectacles en espagnol et pantomimes en Colombie, (Los Frutos de la Publicidad, Bogota ;
La Guaricha, Bogota ; En la Diestra de Dios Padre, Enrique Buenaventura, Cali-Bogota ; La Bella Durmiente del Bosque, Cali-Bogota ; Los Amores de Pierrot, Cali-Bogota-Quito ; La Casa de Berbarda Alba, Federico Garcia Lorca, Cali), 1962-1963.
Passeport Musical pour Paris, Isabelle Aboulker, mise en scène Alain Maratrat, dir. musicale Mstislav Rostropovitch, Festival d’Evian, 1990.
Roberto Zucco, Bernard-Marie Koltès, metteur en scène Bruno Boëglin, Théâtre de la Ville, Paris, 1992.
Jackets, Edouard Bond, metteur en scène, Bruno Boëglin, Théâtre de la Ville, Paris, 1993.
Mardi, Edouard Bond, metteur en scène Claudia Staviski, Théâtre de la Colline, Paris, 1994.
Hérodiade, Mallarmé, Théâtre de la Colline, Paris, 1994.
Bach et Baudelaire, Baudelaire, Théâtre Mandapa, Le Loup du Faubourg, Paris, 1997.
Je vous écris de Cayenne, texte et mise en scène Jacques Baillart, Dijon et tournée en Bourgogne, Chalon-sur-Saône, 1998.
L’An 2040, texte et mise en scène Françoise Coupat, Théâtre de la Chrysalide, Festival de Fécamp, 2000.
Phèdre, Racine, metteur en scène Sylvain Marmorat, Dijon, 2001.
Manque, Sarah Kane, mise en scène Przemek Wasilkowski, Théâtre Le Vent se lève, Paris, 2009, (en polonais).
Auteur dramatique
Boc, Boboc et Boloboc, ORTF, 1972.
Quelque chose dans l’œil, Festival de théâtre européen à Blois (Loir-et-Cher), 1984.
L’Année des Cailloux, Théâtre Mandapa à Paris et Chalon sur Saône, 1996.
Stages d’art dramatiques, pédagogie
Création de l’École d’Art Dramatique du Théâtre Gérard Philipe de Saint-Denis, 1967.
Participation au Polyscope, spectacles pour enfants avec Camillo Osorovicz, 1968/1972.
Nombreux ateliers en collège et lycées, théâtre de rue, ateliers d’écriture, Loir et Cher, 1976/1986.
Compagnie Théâtre du Volet fermé, nombreux spectacles, festivals, Loir et Cher, 1984/1988.
Cours privés Véra Gregh, Paris, 1989.
12 ans de classes bac-théâtre comme intervenant-artiste intermittente au Lycée Saint-Exupéry à Lyon: Happy House, La Dame de chez Maxim Georges Feydeau, Les Nuages de Terre Daniel Danis, La Pluie d’été Marguerite Duras, Le Mahabharata, L’Echange Paul Claudel, Ferdydurke Witold Gombrowicz (adaptation française), Les Suppliantes Eschyle, Maison de poupée – Peer Gynt Ibsen, 1991-2004.
5 ans d’atelier à l’École Normale Supérieure de Paris, tournée ( l’École Normale Supérieure de Lyon: Ferdydurke de Gombrowicz, adaptation française, proses et théâtre de Gombrowicz et Paul Claudel, Littérature et Terrorism (Archives littéraires du K.G.B.), textes choisis et dits par Monique Stalens, 2001-2006.
6 stages d’été en Pologne, formation accélérée d’acteurs professionnels et amateurs, Varsovie et Częstochowa, 2003-2008.
Mise en scéne
Le Jeu de la Feuillée – Adam de la Halle, Loir-et-Cher, 1976.
Ubu au Perche, Alfred Jarry, Loir-et-Cher, 1986.
Princesse Brambilla, E.T.A. Hoffmann, 5 mises en scène, Paris et Loir-et-Cher, 1988-1991.
Le Chant de la Vallée du Paradis, Monique Stalens et Tabataba, Bernard-Maris Koltès, Festival d’Avignon et Brétigny-sur-Orge (Espace Jules Verne), 1994.
Ferdydurke, d’après Witold Gombrowicz, Lyon, 1999 et École Normale Supérieure, Paris, 2001-2002, 3 mises en scène (en français).
Krzyczę kiedy maszyna mnie kąsa, (Je crie quand la machine me happe), textes choisis de Witold Gombrowicz, Teatr Academia, Praga et Philharmonie de Częstochowa, 2003/2005, (en polonais).
Biesy, Fiodor Dostoïevski, Dom Kultury Stokłosy, Varsovie, 2005 et Philharmonie de Częstochowa, 2006, deux mises en scène, (en polonais).
Troilus i Cressida, Shakespeare, Philharmonie de Częstochowa, 2008, (en polonais).
Szewcy, (Les Cordonniers), Stanisław I. Witkiewicz, Institut Polonais, Paris, 2009, (en polonais).
La Mère et Les Cordonniers, Stanisław I. Witkiewicz, Théâtre Mandapa, Paris, 2009.
Ojcobójcy, (Parricides), d’après l’oeuvre de Stanisław I. Witkiewicz et Le Mariage (Ślub) de Witold Gombrowicz, théâtre du Vent se lève, Paris, 2010, (spectacle en polonais, sous-titré en français).
Lazik, d’après Ilya Ehrenbourg, Théâtre en appartement, Paris, 2012.
Lejzorek, (Lazik), d’après Ilya Ehrenbourg, Uniwersytet Pedagogiczny et Klub Migawka, Cracovie, 2012, (en polonais).
Le Camarade Babel, d’après Isaac Babel, Théâtre en appartement, Paris, 2013, (version française).
Towarzysz Babel, (Le Camarade Babel), d’après Isaac Babel, Théâtre en appartement, Paris, 2013, (version polonaise).
Le Messie Inachevé, d’après Bruno Schulz, La Guillotine à Montreuil, 2014, (version française et polonaise).
Mesjasz Nieskończony, (Le Messie Inachevé), d’après Bruno Schulz, Muzeum Galicja à Cracovie, 2014, (version polonaise).
Mesjasz Nieskończony, (Le Messie Inachevé), d’après Bruno Schulz, Festival International Bruno Schulz, Drohobycz, 2014, (version polonaise).
Paweł Zapendowski – né à Cracovie, auteur dramatique, peintre, compositeur. Auteur des pièces de théâtre: «Comme chez Almodóvar», «Cocaïne», «Je suis comme je suis», qu’il met en scène (Consulat d’Autriche, Théâtre «Groteska», CSW Solway à Cracovie, Espace Baujon à Paris). Ecrit dans la presse. Expose des peintures, collages et installations, entre autres l’exposition «Deux Polognes » à la Galerie Municipale d’art de Zakopane en 2008. Dans les années 90, il collabore avec l’équipe du cabaret «Piwnica pod Baranami» en tant que compositeur, réalisant des spectacles musicaux («Bonjour dans le brouillard», «Adieu Saison !», «Les Enfants de Rimbaud»). Depuis 2009, il habite à Paris. Il est membre de la Société des Journalistes Polonais et du Syndicat des Artistes Plasticiens Polonais.
http://www.zapendowski.com/
Monique Stalens i jej Teatr
Witkiewicz, Gombrowicz, Schulz...
ebook w języku polskim
9. Atelier-Théâtre Monique Stalens
Monique Stalens prowadzeniem warsztatów teatralnych i uczeniem gry aktorskiej zajmowała się przez całe swoje życie zawodowe. W 1964 stworzyła szkołę aktorską przy teatrze Gérarda Philipe’a w Saint-Denis. Pracowała z licealistami w klasie profilowanej w Lyonie, z grupą niezależną w departamencie Loir-et-Cher, w paryskiej Ecole Normale Supérieure, z młodymi aktorami w Warszawie, Częstochowie i Krakowie. Jej grupa teatralna w Paryżu, z siedzibą na Montparnassie, nosi nazwę Atelier-Théâtre Monique Stalens. Grupa cały czas szuka miejsc dla prób i przedstawień – i jest otwarta na współpracę. W repertuarze znajdują się (2014) cztery spektakle: Szewcy Witkacego, Ojcobójcy wg Gombrowicza - Witkacego, Lejzorek wg Ilji Erenburga i Mesjasz Nieskończony wg Brunona Schulza. Atelier otrzymywało dotacje od Ambasady Polskiej w Paryżu, Instytutu Polskiego, Urzędu Miasta Częstochowy, od Rity Gombrowicz, od „Dobrego Miejsca” w Warszawie. W 2010 Monique Stalens otrzymała Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za znaczące osiągnięcia w propagowaniu polskiej kultury teatralnej na świecie. Gościł ją Festiwal Teatralny w Toruniu, a jej Atelier-Théâtre, zaproszone przez Instytut Teatralny, wystąpiło ze spektaklem „Szewcy” w Warszawie.
„Moje Atelier – mówi Monique Stalens – od zawsze istnieje jako miejsce spotkań ludzi zakochanych w teatrze, którzy chcą pracować nie zważając na niewygody materialne. Różni artyści – muzycy, fotograficy, literaci – wspomagają pracę Atelier. W ten sposób działa ta eklektyczna grupa francusko-polska, której po dziś dzień nie towarzyszył żaden menadżer...”
Spektakle Atelier-Théâtre (adaptacja i reżyseria)
Matka i Sonata Belzebuba wg Stanisława I. Witkiewicza, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2009, (jęz. pol.).
La Mère et Les Cordonniers wg Stanisława I. Witkiewicza, Théâtre Mandapa, Paryż, 2009, (jęz. franc.).
Szewcy wg Stanisława I. Witkiewicza, Instytut Polski w Paryżu, 2009; Instytut Teatralny w Warszawie, 2010; Théâtre du Vent se lève w Paryżu, 2010, (jęz. pol. z napisami franc.).
Ojcobójcy, (Parricides) wg Stanisława I. Witkiewicza i Ślubu Witolda Gombrowicza, Théâtre du Vent se lève w Paryżu, 2010, (jęz. pol. z napisami franc.).
Bakakaï wg Bakakaj Witolda Gombrowicza, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2011, (jęz. franc. i pol.).
Lazik wg Ilji Erenburga, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2012, (jęz. franc.).
Lejzorek wg Ilji Erenburga, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2012, (jęz. pol.).
Lejzorek wg Ilji Erenburga, Uniwersytet Pedagogiczny i Klub Migawka, Kraków, 2012, (jęz. pol.).
Le Camarade Babel, (Towarzysz Babel) wg Izaaka Babla, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2013, (jęz. franc.).
Towarzysz Babel wg Izaaka Babla, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2013, (jęz. pol.)
Amour et/ou Mariage selon Kierkegaard (Miłość / lub Małżeństwo wg Kierkegaarda), Librairie La Lucarne des Ecrivains, Paryż, 2014.
Le Messie Inachevé wg Brunona Schulza, (Mesjasz Nieskończony), La Guillotine, Montreuil, 2014, (jęz. franc. i pol.).
Mesjasz Nieskończony wg Brunona Schulza, Muzeum Galicja, Kraków, 2014, (jęz. pol.).
Mesjasz Nieskończony wg Brunona Schulza, Międzynarodowy Festiwal Brunona Schulza w Drohobyczu, 2014, (jęz. pol.).
Aktorzy Atelier-Théâtre
W spektaklach Atelier-Théâtre wystąpili: Anna Biernacka, Mateusz Chmurski, Alicia Fleury, Joan Furlan, Marzena Grygiel, Aurélie Houguenade, Michał Hupa, Paweł Jackiewicz, Jakub Kurkiewicz, Tomasz Nowak, Paula Quinon, Florence Rigollet, Pierre Salignat, Maya Saraczyńska, Piotr Skoczylas, Bartłomiej Soroczyński, Rémi Spychalski, Małgorzata Struś, Thomas Sypniewski, Krystyna Ułamek, Małgorzata Wałaszek, Katarzyna Wolf, Justine Wolski i inni...
10. Monique Stalens
Monique Stalens – aktorka i reżyserka teatralna, nauczycielka literatury francuskiej. Urodziła się 6 kwietnia 1939 roku w Częstochowie w rodzinie polsko-francuskiej. Jest córką urodzonego w Częstochowie André Stalensa, który był udziałowcem w dużej częstochowskiej fabryce tekstyliów i Julii Heleny z domu Młynarczyk, utalentowanej artystycznie. Studiowała literaturę na Sorbonie i pracowała jako nauczycielka języka francuskiego w szkolnictwie ponadpodstawowym. Teatralną edukację rozpoczęła na kursie Charles’a Dullina w Paryżu. Kontynuowała naukę pod kierunkiem Jeana Vilara, a później na warsztatach z aktorami Petera Brooka, Jerzego Grotowskiego, mistrzów japońskich, afrykańskich, balijskich. Przez rok studiowała w Konserwatorium Sztuki Dramatycznej w Kolumbii, taniec i muzykę, sztuki wizualne, taniec afrykański. Jako aktorka występowała we Francji, Kolumbii, Algierii, Belgii, Hiszpanii. Prowadziła grupę teatralną i warsztaty w ośrodkach wiejskich. Koordynowała podobne szkolenia m.in. w École Normale Supérieure w Paryżu. Jako reżyser zrealizowała ponad sto spektakli, wystawiając teksty z repertuaru światowego, począwszy od dramatów antycznych, poprzez Szekspira, Gozziego, Hoffmanna, Ibsena, Dostojewskiego, po Claudela i Ionesco. Po roku 2002 zrealizowała szereg przedstawień w Polsce (teksty Stanisława Ignacego Witkiewicza, Witolda Gombrowicza, Brunona Schulza) – w rodzinnej Częstochowie, w Warszawie i Krakowie. W 2010 za znaczące osiągnięcia w propagowaniu polskiej kultury teatralnej na świecie otrzymała Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza. Monique Stalens jest matką aktorki Juliette Binoche i reżyserki dokumentalistki Marion Stalens. Mieszka w Paryżu.
Studia
Literatura Współczesna i Historia Sztuki na Sorbonie, dyplom magistra, 1969-1974.
Kurs aktorski w szkole Charles’a Dullina (dyr. Jean Vilar), Paryż, 1958-1959.
Konserwatorium w Cali (Kolumbia), Théâtre Expérimental w Cali z Enrique Buenaventura i jego grupą teatralną TEC, 1962-1963.
Udział w stażach teatralnych: Nicolas Peskine, Alain Maratrat, Ludwik Flaszen, Zygmunt Molik, Tapa Sudana, Przemek Wasilkowski, Yoshi Oïda (Nô, Kabuki, Buto, Kyogen).
Staże tańca: Jean Serry, Martine Salmon, Koffi Koko, Elsa Wolliaston, Taï-Chi-Chuan.
Kursy języka polskiego: Centre de civilisation polonaise w Paryżu, Uniwersytet Jagielloński w Krakowie.
Role w teatrze
Szeherezada, tekst i reż. Monique Stalens, domy kultury w Belgii i Algierii, 1969.
Spektakle w jęz. hiszpańskim i pantomimy w Kolumbii, (Los Frutos de la Publicidad, Bogota;
La Guaricha, Bogota; En la Diestra de Dios Padre, Enrique Buenaventura, Cali-Bogota; La Bella Durmiente del Bosque, Cali-Bogota; Los Amores de Pierrot, Cali-Bogota-Quito; La Casa de Berbarda Alba, Federico Garcia Lorca, Cali), 1962-1963.
Passeport Musical pour Paris, (Muzyczny paszport do Paryża), Isabelle Aboulker, reż. Alain Maratrat, kier. muzycz. Mścisław Rostropowicz, Festiwal w Evian, 1990.
Roberto Zucco, Bernard-Marie Koltès, reż. Bruno Boëglin, Théâtre de la Ville, Paryż, 1992.
Jackets, Edward Bond, reż. Bruno Boëglin, Théâtre de la Ville, Paryż, 1993.
Wtorek, Edward Bond, reż. Claudia Staviski, Théâtre de la Colline, Paryż, 1994.
Herodiada, Stephane Mallarme, Théâtre de la Colline, Paryż, 1994.
Bach i Baudelaire, wg Charles Baudelaire, Théâtre Mandapa, Le Loup du Faubourg, Paryż, 1997.
Je vous écris de Cayenne, (Piszę do was z Cayenne), tekst i reż. Jacques Baillart, Dijon i tournée po Burgundii, Chalon-sur-Saône, 1998.
L’An 2040 (Rok 2040), tekst i reż. Françoise Coupat, Théâtre de la Chrysalide, Festiwal w Fécamp, 2000.
Fedra, Jean Racine, reż. Sylvain Marmorat, Dijon, 2001.
Manque, (Łaknąć), Sarah Kane, reż. Przemek Wasilkowski, Théâtre Le Vent se lève, Paryż, 2009 (jęz. pol.).
Dramaturgia
Boc, Boboc et Boloboc, (Boc, Boboc i Boloboc), reportaż telewizyjny, ORTF, 1972.
Quelque chose dans l’œil, (Coś w oku), Festiwal teatrów europejskich w Blois (Loir-et-Cher), 1984.
L’Année des Cailloux, (Rok kamieni), Théâtre Mandapa w Paryżu i Chalon-sur-Saône, 1996.
Staże teatralne (prowadzenie)
Szkoła Théâtre Gérard Philipe w Saint-Denis, 1967.
Polyscope, spektakle dla dzieci z Camillo Osorovicz, 1968-1972.
Spektakle teatru ulicznego, atelier pisarskie dla uczniów liceum w Loir-et-Cher, 1976-1986.
Grupa Théâtre du Volet fermé (Teatr Zamkniętej Okiennicy), liczne spektakle, m.in.: Ubu au Perche wg Alfreda Jarry, Niebieski Potwór Carlo Gozzi, Księżniczka Brambilla wg E.T.A. Hoffmana, Tabataba Bernard-Marie Koltès, Rok Kamieni Monique Stalens, udział w festiwalach, Loir-et-Cher, 1984-1988.
Kurs teatralny u Véra Gregh, Paryż, 1989.
Zajęcia teatralne prowadzone z uczniami klas maturalnych w liceum Saint-Exupéry w Lyonie, m.in.:
Happy House, Dama od Maxima Georges Feydeau, Les Nuages de Terre Daniel Danis’a, Letni deszcz Marguerite Duras, Mahabharata, Zamiana Paula Claudela, Ferdydurke wg Witolda Gombrowicza (adaptacja w jęz. francuskim), Błagalnice Ajschylosa, Dom lalki – Peer Gynt Henryka Ibsena, 1991-2004.
Atelier teatralne w École Normale Supérieure w Paryżu, adaptacje Monique Stalens m.in.: Ferdydurke wg Witolda Gombrowicza, Paula Claudela, Literatura i Terroryzm (Archiwa literatury KGB), 2001-2006.
Projekty teatralne z aktorami zawodowymi i amatorami, Warszawa, Częstochowa, 2003-2008.
Reżyseria (wybrane)
Le Jeu de la Feuillée – Adam de la Halle, Loir-et-Cher, 1976.
Ubu au Perche, Alfred Jarry, Loir-et-Cher, 1986.
Księżniczka Brambilla, E.T.A. Hoffmann, pięć wersji, Paryż i Loir-et-Cher, 1988-1991.
Le Chant de la Vallée du Paradis, Monique Stalens i Tabataba, Bernard-Maris Koltès, Festiwal w Avignonie oraz Brétigny-sur-Orge (Espace Jules Verne), 1994.
Ferdydurke wg Witolda Gombrowicza, Lyon, 1999 i École Normale Supérieure w Paryżu, 2001-2002, trzy wersje, (jęz. franc.).
Krzyczę kiedy maszyna mnie kąsa wg tekstów Witolda Gombrowicza, Teatr Academia, Praga i Filharmonia w Częstochowie, 2003/2005, (jęz. pol.).
Biesy wg Fiodora Dostojewskiego, Dom Kultury Stokłosy, Warszawa, 2005 i Filharmonia w Częstochowie, 2006, (jęz. pol.).
Troilus i Cressida, W. Shakespeare, Filharmonia w Częstochowie, 2008, (jęz. pol.).
Szewcy, Stanisław I. Witkiewicz, Instytut Polski, Paryż, 2009, (jęz. pol.).
La Mère et Les Cordonniers wg Stanisława I. Witkiewicza, Théâtre Mandapa, Paryż, 2009.
Ojcobójcy, (Parricides) wg Stanisława I. Witkiewicza i Ślubu Witolda Gombrowicza, Théâtre du Vent se lève w Paryżu, 2010, (jęz. pol. z napisami franc.).
Lazik wg Ilji Erenburga, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2012, (jęz. franc.).
Lejzorek, wg Ilji Erenburga, Uniwersytet Pedagogiczny i Klub Migawka, Kraków, 2012, (jęz. pol.).
Le Camarade Babel, wg Izaaka Babla, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2013, (jęz. franc.).
Towarzysz Babel wg Izaaka Babla, czytanie w mieszkaniu Monique Stalens na Montparnassie, Paryż, 2013, (jęz. pol.).
Le Messie Inachevé (Mesjasz Nieskończony) wg Brunona Schulza, La Guillotine w Montreuil, 2014, (jęz. franc. i pol.).
Mesjasz Nieskończony wg Brunona Schulza, Muzeum Galicja w Krakowie, 2014, (jęz. pol.).
Mesjasz Nieskończony wg Brunona Schulza, Międzynarodowy Festiwal Brunona Schulza w Drohobyczu, 2014, (jęz. pol.).
Paweł Zapendowski – dramaturg, malarz. Autor sztuk teatralnych: „Jak z Almodovara”, „Kokaina”, „Jestem jaka jestem”, które reżyseruje (Konsulat Austriacki w Krakowie, Teatr Groteska, CSW Solvay, Espace Baujon w Paryżu). Publikuje w prasie. Wystawia malarstwo, collages i aranżacje, m.in. wystawa „Dwie Polski” w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem w 2008. W latach 90. współpracował z kabaretem Piwnica pod Baranami jako kompozytor, realizując spektakle muzyczne („Mgła na dzień dobry”, „Żegnaj Poro!”, „Dzieci Rimbauda”). Urodził się w Krakowie, gdzie ukończył scenografię na ASP i teorię muzyki na Akademii Muzycznej. Od 2009 mieszka w Paryżu. Należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Polskich Artystów Plastyków.
http://www.zapendowski.com/
