O naśladowaniu Jezusa Chrystusa. Ksiąg czworo - ebook

KSIĘGA PIERWSZA. Upomnienia ku duchowemu życiu przydatne

ROZDZIAŁ I. O naśladowaniu Chrystusa, a wzgardzeniu wszelakimi marnościami świata

1. Kto za mną idzie, nie chodzi w ciemności (Jan VIII, 12), mówi Pan. Oto są słowa Chrystusa, którymi nas upomina, abyśmy naśladowali życie i obyczaje Jego, jeśli chcemy oświecić się prawdą, a pozbyć się wszelkiej ślepoty serca. A więc, rozpamiętywanie życia Jezusa Chrystusa, niech będzie główną szkołą naszą.

2. Nauka Chrystusa przewyższa wszystkie nauki Świętych; i kto by miał jej ducha, znalazłby w niej ukrytą mannę (Apok. II, 17.). Ale się zdarza, że niektórzy często słuchają Ewangelii, a mało stąd ognia miłości Bożej czują w swej duszy, bo ducha Chrystusowego nie mają. Jeżeli chcesz zupełnie i serdecznie rozumieć słowa Chrystusa, usiłuj naśladować Go całym życiem twoim.

3. Na coć się przyda wzniosłe rzeczy o Trójcy rozbierać, jeśli dla braku pokory, Trójcy podobać się nie możesz. Zaprawdę, górne słowa nie czynią człowieka świętym i sprawiedliwym, ale żywot cnotliwy czyni nas miłymi Bogu. Wolę czuć skruchę, aniżeli umieć ją słowami wyrazić. Choćbyś całą Biblię umiał na pamięć, i wszystkich filozofów znał zdania: na coć się to wszystko przyda bez miłości Boga i łaski Jego? Marność nad marnościami i wszystko marność (Ekl. I, 2.) oprócz kochać Boga i służyć Jemu samemu. Najwyższą mądrością jest dążyć do Królestwa Niebieskiego, przez wzgardę świata.

4. A więc marność jest szukać bogactw znikomych i na nich pokładać nadzieję. Marność jest, ubiegać się za dostojeństwy i wynosić się na stan wysoki. Marność jest, iść za żądzami ciała; i to pożądać, za co potem ciężko karanym być trzeba. Marność jest, życzyć sobie długiego życia, a o dobre życie mało się starać. Marność jest, uważać tylko na życie obecne, a nie przewidywać tego, co po nim nastąpi. Marność jest, miłować to, co szybko przemija, a nie spieszyć tam, gdzie wieczne wesele.

5. Pomnij często na tę przypowieść: nie nasyca się oko widzeniem, ani się ucho napełnia słyszeniem (Ekl. I, 8.). Usiłuj przeto odciągnąć twe serce od zamiłowania rzeczy widomych, a zwracać je ku niewidomym. Albowiem, którzy idą za zmysłowością, kalają sumienie swoje i utracają łaskę Bożą.KSIĘGA DRUGA. Upomnienia skłaniające ku życiu wewnętrznemu

ROZDZIAŁ I. O wewnętrznej rozmowie

1. Królestwo Boże w Was jest (Łk. XVII, 21.), mówi Pan. Nawróć się całym sercem do Boga i opuść ten świat nędzny, a dusza twoja znajdzie odpocznienie. Ucz się pogardzać rzeczami zewnętrznymi, a oddawać się rzeczom wewnętrznym; a ujrzysz Królestwo Boże wchodzące do ciebie. Albowiem Królestwo Boże jest sprawiedliwość i pokój, i wesele w Duchu Świętym (Rzym. XIV, 17.), czego bezbożni nie mają. Przyjdzie do ciebie Chrystus, i napełni cię pociechą swoją, jeśliś Mu godne mieszkanie przygotował w sercu twoim. Wszelka chwała Jego i ozdoba wewnątrz jest (Psalm XLIV, 14.), i tam podoba sobie. Często On nawiedza człowieka wewnętrznego, a rozmowa z Nim słodka, pociecha najmilsza, pokój najobfitszy, poufałość dziwnie wielka.

2. Ach! spiesz się duszo wierna, przygotuj temu Oblubieńcowi serce twoje, ażeby do ciebie przyjść i w tobie zamieszkać raczył. Albowiem powiedział: Jeśli kto mię miłuje, będzie chował mowę moją: a Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i mieszkanie u niego uczynimy (Jan XIV, 23.). Otwórz więc Chrystusowi serce twoje, a zamknij je światu. Gdy masz Chrystusa, bogaty jesteś, i dosyć ci na tym. On będzie Opatrznością twoją i wiernym sprawcą we wszystkim, abyś nie potrzebował pokładać nadziei w ludziach. Albowiem ludzie prędko zmieniają się i prędko odstępują; a Chrystus trwa na wieki (Jan XII, 34.) i będzie z tobą na wieki.KSIĘGA TRZECIA. O wewnętrznym pocieszeniu

ROZDZIAŁ I. O wewnętrznym przemawianiu Chrystusa do duszy wiernej

1. Będę słuchał, co we mnie będzie mówił Pan Bóg (Psalm LXXXIV, 9.). Błogosławiona dusza, która wewnątrz siebie słucha głosu Pańskiego, i z ust Jego przyjmuje słowo pociechy! Błogosławione uszy, czujne na podszept Bożego tchnienia, a głuche na podszepty i gwary tego świata! Błogosławione jeszcze raz uszy, które nie głosu zewnątrz brzmiącego, lecz prawdy wewnątrz uczącej słuchają! Błogosławione oczy, które nie patrzą na rzeczy zewnętrzne, a tylko w świat wewnętrzny wpatrują się! Błogosławieni, którzy przenikają drogi wewnętrzne, a przez codzienne rozmyślania sposobią się coraz bardziej do pojmowania tajemnic Nieba! Błogosławieni, którzy usiłują oddać się Bogu i służyć Mu, i oderwać się od wszelkiej przeszkody świata! Zważ to, duszo moja, i zamknij wrota zmysłowości twojej, ażebyś mogła słyszeć, co w tobie przemawia Pan i Bóg twój.KSIĘGA CZWARTA. O Sakramencie Ciała i Krwi Pańskiej. Pobożne wzywanie do Komunii świętej

GŁOS CHRYSTUSA:

Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie, i jesteście obciążeni, a ja was ochłodzę (Mat XI. 28 ), mówi Pan. A chleb, który ja dam, jest moje Ciało, za żywot świata ( Jan. VI. 51). Bierzcie, a jedźcie: to jest ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na pamiątkę moje (Mat. XXVI. 26; Luk. XXII. 19.1; Kor. XI. 24). Kto pożywa mego ciała, a pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim (Jan. VI. 56). Słowa, którem ja wam mówił, duchem i żywotem są (Jan VI. 63).

Rozdział I. Z jaką czcią i poszanowaniem, Chrystusa przyjmować należy

O! Jezu, Prawdo wiekuista! oto są słowa Twoje, chociaż nie w jednym czasie wyrzeczone, i nie w jednym miejscu zapisane. A ponieważ są Twoje, są prawdziwe; przeto powinienem przyjąć je wszystkie z wdzięcznością i z wiarą. Twoje są, boś Ty wymówił je: i moje też są, boś je wydał dla zbawienia mojego. Rad je przyjmuję z ust Twoich, ażeby głębiej weszły w serce moje. Słowa tak wielkiej pobożności, tak pełne słodkości i miłości, wzruszają mię i pobudzają: lecz trwożą mię złe skłonności moje, i nieczyste sumienie odpycha mię od tak wielkich tajemnic. Słodkość słów Twoich porywa mię, ale mnogość i ciężkość win moich, wstrzymuje mię.