(Nie)potrzebni - ebook

PROLOG

Szczecin, 21 marca

– Ta­to, bo­ję się… – Na dźwięk tych słów Jan Si­kor­ski otwo­rzył oczy. Przez kil­ka se­kund wpa­try­wał się w nie­wy­raź­ny ob­rys ko­mo­dy, sto­ją­cej na­prze­ciw­ko łóż­ka. Od­dy­chał ner­wo­wo, a po skro­niach spły­wa­ły mu kro­ple po­tu. Tym­cza­sem w sy­pial­ni pa­no­wał przy­jem­ny chłód. „Zły sen” – orzekł, lecz nie po­tra­fił przy­po­mnieć so­bie nic po­nad ów szept. Po­trzą­snął gło­wą, od­pę­dza­jąc reszt­ki ma­li­gny, i wte­dy zo­rien­to­wał się, że jest sam.

– Ma­ria! – Jan za­wo­łał żo­nę tak, by je­go szept nie brzmiał zbyt do­no­śnie. Od kie­dy Ma­rek – ich syn – po­now­nie z ni­mi za­miesz­kał, mi­nę­ły dwa ty­go­dnie. W cią­gu tych kil­ku­na­stu dni chło­pak ani ra­zu nie za­snął spo­koj­nie. Naj­pierw – przez dwie–trzy go­dzi­ny – mio­tał się po wła­snym po­ko­ju, znaj­du­ją­cym się nad sy­pial­nią ro­dzi­ców. A oni, pierw­sze­go wie­czo­ru wul­gar­nie za­ata­ko­wa­ni za prze­jaw tro­ski, nie wtrą­ca­li się. Pró­bo­wa­li nie sły­szeć kro­ków nad su­fi­tem, a gdy te usta­wa­ły, sta­ra­li się za wszel­ką ce­nę nie zbu­dzić sy­na.

Zwłasz­cza o trze­ciej trzy­dzie­ści.

– Ma­ria! – po­wta­rza­jąc imię żo­ny, Jan pod­niósł się i ru­szył do kuch­ni. „Mo­że nie mo­gła za­snąć i po­szła za­pa­rzyć so­bie me­li­sy?” – przy­szło mu do gło­wy.

– Je­stem tu! – Głos ko­bie­ty do­cho­dził z in­nej czę­ści do­mu.

„Kur­wa!” – za­klął w my­ślach Si­kor­ski, kie­ru­jąc się na schody. „Po­la­zła do gó­ry, pod Mar­ka drzwi!” – męż­czy­zna czuł, jak ogar­nia go złość. „Usły­szy ją i zno­wu bę­dzie chry­ja!”.

Le­d­wie po­ko­nał ostat­ni sto­pień, sta­nął jak wry­ty.

Żo­na fak­tycz­nie sie­dzia­ła przy drzwiach do po­ko­ju ich je­dy­na­ka. Obej­mo­wa­ła rę­ko­ma ścią­gnię­te pod bro­dę no­gi i bez­gło­śnie pła­ka­ła.

– Co jest…? – Męż­czy­zna ukląkł przy part­ner­ce, chwy­ta­jąc jej pra­wą dłoń.

– Ałł! – syk­nę­ła, a Jan przy­po­mniał so­bie, że mia­ła po­tur­bo­wa­ny nad­gar­stek – pa­miąt­kę sprzed dwóch dni po bru­tal­nie od­rzu­co­nej pró­bie ob­ję­cia sy­na.

– Prze­pra­szam – wy­szep­tał, ca­łu­jąc za­si­nia­czo­ny prze­gub. Usiadł obok i wes­tchnął. – Co się dzie­je?

Ma­ria prze­łknę­ła śli­nę, prze­tar­ła po­licz­ki i spoj­rza­ła w twarz mę­ża.

– Coś się sta­ło. – Mó­wie­nie szep­tem mu­sia­ło być dla niej nie la­da wy­zwa­niem. Za­mil­kła na kil­ka se­kund, ci­chut­ko wcią­ga­jąc po­wie­trze no­sem i prze­cie­ra­jąc oczy. – Sły­sza­łam ja­kiś dziw­ny ha­łas, po­tem jęk, a od go­dzi­ny nie sły­szę już nic.

– Sie­dzisz tu go­dzi­nę?! – Męż­czy­zna tro­chę za bar­dzo pod­niósł głos. Za­raz się zmi­ty­go­wał i po­wtó­rzył du­żo ła­god­niej: – Go­dzi­nę?!

– Ja­nek, nie ochrza­niaj mnie, ja na­praw­dę je­stem prze­ra­żo­na. – Ko­bie­ta mia­ła bła­gal­ne spoj­rze­nie. – On so­bie c-o-ś zro­bił, ro­zu­miesz?!

Si­kor­ski po­czuł zim­ne dresz­cze na ple­cach. Pod­niósł się, a ser­ce bi­ło mu co­raz szyb­ciej i moc­niej. Żo­na po­szła w je­go śla­dy i przez mo­ment pa­trzy­li na sie­bie, wi­dząc jed­no u dru­gie­go – ni­czym w lu­strza­nym od­bi­ciu – ma­lu­ją­ce się na twa­rzach prze­ra­że­nie.

To męż­czy­zna po­ło­żył dłoń na klam­ce i lek­ko ją na­ci­snął. Drzwi otwo­rzy­ły się bez żad­ne­go skrzyp­nię­cia. Przez de­li­kat­ne roz­war­cie na ko­ry­tarz prze­do­sta­ło się świa­tło ulicz­nej la­tar­ni. Pa­ra raz jesz­cze ob­da­rzy­ła się spoj­rze­nia­mi, a gdy obo­je kiw­nę­li gło­wa­mi, Jan zde­cy­do­wa­nym ge­stem pchnął skrzy­dło.

Prze­raź­li­wy krzyk Ma­rii roz­szedł się po do­mu, wy­peł­nia­jąc po brze­gi gło­wę jej mę­ża. Ten – gdy tyl­ko prze­mógł chwi­lo­wy pa­ra­liż – wbiegł do po­ko­ju i ob­jął w pa­sie wi­szą­ce nad pod­ło­gą cia­ło sy­na. Po­trzą­snął nim kil­ka ra­zy, lecz chło­pak nie da­wał zna­ków ży­cia.

Wciąż pod­trzy­mu­jąc zwło­ki dziec­ka, Jan ką­tem oka do­strzegł le­żą­cy na łóż­ku ży­ran­dol. Pa­trząc zaś w gó­rę, wi­dział za­ko­twi­czo­ny w su­fi­cie hak, któ­ry po­słu­żył Mar­ko­wi do za­wie­sze­nia sznu­ra. „Sam ten hak mo­co­wa­łem, dba­jąc, by nie wy­padł pod by­le cię­ża­rem…” – ta myśl na krót­ko za­ję­ła umysł Si­kor­skie­go.

Gdy się opa­no­wał, co sił w no­gach po­biegł do kuch­ni. Zła­pał pierw­szy z brze­gu nóż i ru­szył z po­wro­tem. W drzwiach sy­pial­ni sy­na za­trzy­mał się nie­spo­dzie­wa­nie. Wi­dok wi­siel­ca w świe­tle sto­ją­cej przed do­mem la­tar­ni był na ty­le upior­ny, że przez ułam­ki se­kund na­pa­wał go wręcz od­ra­zą. Chcąc się po­zbyć te­go uczu­cia, Jan spoj­rzał w bok, na żo­nę. Ko­bie­ta sie­dzia­ła na pod­ło­dze – pła­ka­ła, tłu­miąc krzyk wci­śnię­tą w usta dło­nią.

Si­kor­ski wie­dział, że wkrót­ce i on za­le­je się łza­mi. Zła­pał więc krze­sło, naj­pew­niej uży­te wcze­śniej przez sa­mo­bój­cę, i po­sta­wił je przy wi­szą­cym cie­le. Na­stęp­nie wszedł na sto­łek i jed­ną rę­ką ob­jął sy­na pod pa­cha­mi. Miał już swo­je la­ta, ale wciąż był sil­nym męż­czy­zną – gdy dło­nią uzbro­jo­ną w nóż od­ciął sznur, nie stra­cił rów­no­wa­gi. Ostroż­nie przy­siadł, kła­dąc so­bie gło­wę Mar­ka na ko­la­nach.

– Pier­do­lo­ny Afga­ni­stan! – wy­sy­czał, gła­dząc buj­ną czu­pry­nę sy­na. – Wszyst­ko przez ten pier­do­lo­ny Afga­ni­stan! ■