Niebezpieczna gra - ebook

I

czwartek

– Ka jeden! Na ulicy, uraz: potrącenie, oddycha, nieprzytomny, czterdzieści lat, NN.

Krzysiek nie zdążył nawet odczytać treści SMS-a, gdy alarm na podstacji oznajmił konieczność wyjazdu. Kod pilności K1 oznaczał, że karetka ma minutę na wyjazd. Sześćdziesiąt sekund pełnej mobilizacji w środku nocy.

– Do kasty! – krzyknął pierwszy ratownik, Tomek.

To on w tym zespole był osobą decyzyjną. Andrzej, drugi ratownik, wskoczył na miejsce kierowcy. Uruchomił silnik i czekał na ostatnie trzaśnięcie drzwiami. Sekundę później usłyszał je, obejrzał się za siebie, żeby upewnić się, że Krzysiek siedzi w karetce, i ruszył.

– E zero jeden zero cztery wyjazd! – dokładnie w tym samym momencie pierwszy ratownik zgłosił dyspozytorowi fakt opuszczenia podstacji.

– Na miejscu za pięć… Nie, za cztery minuty! – zameldował Andrzej.

Cztery minuty. Tylko tyle dzieliło Krzyśka od jego pierwszej prawdziwej interwencji. Był żółtodziobem. Studentem, który w ramach praktyki zawodowej przygotowywał się do pracy na ulicy. Nie zdążył nawet zastanowić się nad tym, co powinien zrobić zaraz po przyjeździe na miejsce, kiedy usłyszał kolejny komunikat.

– Trzy.

Wziął głęboki oddech, by pozbyć się nieprzyjemnego napięcia. Nie skakał nigdy ze spadochronem, ale mógłby się założyć, że wszyscy spadochronowi debiutanci czuli się tak samo jak on obecnie.

Wiedział, że za mniej niż trzy minuty otworzą się drzwi, a on będzie musiał skoczyć. To, czy przeżyje, zależeć będzie tylko od niego. Czy był do tego gotowy? Czy dobrze wybrał? Czy wystarczająco dużo trenował „na sucho”?

Pytania go przytłaczały, jednak towarzyszyła mu świadomość, że nie było już odwrotu. Samolot znajdował się w powietrzu, a jeden błąd mógł kosztować życie. Nie jego, ale tego czterdziestolatka, który nieprzytomny czeka na pomoc. To nie był dobry czas na szczeniackie dylematy.

Łagodne hamowanie sprawiło, że Krzysiek zerknął za okno. Wjeżdżali właśnie na skrzyżowanie na czerwonym świetle. Nieliczne samochody, które mijali, zwalniały i zjeżdżały na bok, robiąc im miejsce. Krzysiek nawet nie próbował sobie wyobrazić, jak taki przejazd wygląda w środku dnia, podczas komunikacyjnego szczytu.

Nagle czarne BMW usiłujące wymusić pierwszeństwo wyskoczyło z prawej strony. Andrzej odbił gwałtownie w lewo i wjechał na przeciwny pas ruchu. Kanapka, którą Krzysiek zjadł godzinę wcześniej, podeszła mu do gardła.

Wyjąca syrena utrudniała koncentrację, a poziom adrenaliny rósł z sekundy na sekundę. Krótkie komendy ratowników potęgowały stres. Świadomość, że od reakcji zespołu zależy życie człowieka, stawała się trudna do zniesienia. Ekscytowała i paraliżowała jednocześnie.

– Minuta!

Krzysiek spiął wszystkie mięśnie i omiótł wzrokiem karetkę. Wszystko było na swoim miejscu, gotowe do użycia. Nie wiedział, co zastanie na miejscu. Serce człowieka, który pięć minut temu jeszcze oddychał, mogło właśnie się zatrzymać.

– Ja plecak i opatrunki, Andrzej kołnierz i deska, Krzysiek szyny! – zarządził pierwszy ratownik.

– Szyny – powtórzył Krzysiek i upewnił się, że wie, gdzie leżą.

„W karetce liczy się logiczne myślenie i jednocześnie jego brak” – tak powtarzał jeden z wykładowców, ale dopiero teraz do Krzyśka dotarł sens pozornie absurdalnego stwierdzenia.

Ratownik musiał myśleć logicznie, by po przybyciu na miejsce prawidłowo ocenić sytuację. Prawidłowa ocena była niezbędna do podjęcia decyzji, co zrobić. Potem następował etap instynktownego działania – etap, na którym nie było już czasu na myślenie. Czasem sekundy decydowały o tym, czy ktoś przeżyje.

– E zero jeden zero cztery u pacjenta – zameldował przez radio Tomek.

Krzysiek złapał szyny. Drzwi od karetki otworzyły się, a on zobaczył za nimi przerażającą ciemność. Zrobił pierwszy krok, potem drugi. Jak zahipnotyzowany podążał za głosami ratowników. Światła karetki oświetlały poszkodowanego. Dopiero jego widok otrzeźwił Krzyśka.

– Halo, słyszy mnie pan? – Pierwszy ratownik rozpoczął realizację schematu ABC.

Akronim mnemotechniczny ABC ułatwiał nowicjuszom zapamiętanie najważniejszych czynności, które należy wykonać podczas udzielania pierwszej pomocy. ABC. A jak „Airways”, czyli udrożnienie dróg oddechowych. B jak „Breath”, czyli sztuczne oddychanie. C jak „Circulation”, czyli sprawdzenie oznak krążenia. Krzysiek wiedział, co trzeba zrobić, czuł jednak, że nie jest w stanie się ruszyć.

Na poboczu leżał mężczyzna. Prawdziwy mężczyzna, nie fantom do ćwiczeń. Prawdziwa była też krew spływająca po opuchniętej twarzy. Nie odpowiadał na próby nawiązania z nim kontaktu.

– Krzysiek! Podejdź do głowy i zluksuj żuchwę.

Zluksuj żuchwę. Słyszał to tyle razy, jednak nigdy nie zrobił tego człowiekowi. Ręce mu się trzęsły. Starał się wyłączyć myślenie. Musiał działać.

Podszedł do pacjenta. Czołówka oświetliła jego twarz. Za uchem zauważył tatuaż. Wziął głęboki oddech, przesunął żuchwę poszkodowanego do przodu i ku górze, a w momencie, w którym zęby dolne znalazły się przed przednimi, zaczął liczyć, błagalnie wpatrując się w klatkę piersiową poszkodowanego.

– Jeden. Dwa. Trzy.

Bardzo chciał zobaczyć ruch. Chciał, żeby mężczyzna zaczął oddychać. Żeby jego pierwszy pacjent przeżył.

*

Długi korytarz, nijaka podłoga i drzwi jako motyw powtarzający się z dużą częstotliwością. Oddział psychiatryczny nie różnił się wyglądem od innych szpitalnych oddziałów: chirurgii, kardiologii czy laryngologii.

Różnił się za to od ciemnych i niepokojących wnętrz przedstawianych w filmach. Lampy sufitowe nie pulsowały hipnotycznie, ciszy nie przeszywały przeraźliwe krzyki, a pacjenci nie byli zamknięci w pokojach. Leżeli w łóżkach, rozmawiali ze sobą albo spacerowali po starających się zachować pozory obojętności korytarzach.

Nikomu się nie spieszyło, tak jakby teren ten został wyjęty spod jurysdykcji czasu. Aleksandra Wilk zawsze to czuła, kiedy zamykała za sobą drzwi oddzielające oddział od reszty świata.

Zwykle czynności tej towarzyszyło niesympatyczne poczucie obowiązku. Tym razem było inaczej. Miała okazję przyjrzeć się temu miejscu oczami gościa i nie mogła oprzeć się wrażeniu, że teraz – w sierpniu – kiedy słońce rozświetlało sale i korytarze, było tu jeszcze spokojniej niż zwykle.

Minęła młodą kobietę w szlafroku. Nie kojarzyła jej twarzy, co oznaczało, że musiała zostać przyjęta na oddział w ciągu ostatnich dwunastu godzin. Zwykle po przebraniu się w służbowy mundurek zapoznałaby się z kartotekami świeżaków.

– Zwykle… – mruknęła pod nosem i uśmiechnęła się do przechodzącej obok pielęgniarki.

– Dzień dobry.

– Dobry, bardzo dobry – odpowiedziała.

Z satysfakcją odnotowała zdziwione spojrzenie pielęgniarki, lecz zignorowała je. Bez pośpiechu udała się do pokoju lekarskiego. Był pusty.

Obojętnie przeszła obok szafy, w której wisiały fartuchy lekarskie, i usiadła na sofie. Czuła się dziwnie.

– Dziesięć dni wolności – wypowiedziała na głos myśl, która nie dawała jej spokoju. Cieszyła ją i przerażała jednocześnie.

– Olka? Co ty tu robisz? – Olga Brzozowska, psychiatra, weszła do pokoju i rzuciła kartotekę pacjenta na biurko.

Aleksandra nie wiedziała, skąd jej przyjaciółka czerpała energię, ale chętnie poznałaby ten sekret. Olga zawsze miała energii w nadmiarze. Nawet teraz, po kilku godzinach dyżuru.

– Co ja tu robię?

Sama nie znała odpowiedzi na to pytanie. Był środek wakacji, właśnie wyprawiła dzieci na obóz harcerski. Zamiast leżeć na plaży, obściskiwać się w łóżku z Krystianem albo oddawać się wciągającej lekturze, siedziała w pracy.

– Relaksuję się. No wiesz, zapakowanie plecaków dla dwóch małych Wilków to nie takie hop-siup…

Ostatnie słowa podkreśliła odpowiednią mimiką i gestykulacją. Uznała, że oszczędzenie przyjaciółce szczegółów będzie bardziej na miejscu niż opowieść o porannej nerwówce, niekończącej się bieganinie między pokojami a łazienką, sprawdzaniu, czy w plecakach dzieci są stroje kąpielowe, szczoteczki do zębów i majtki, a także o walce o ograniczenie liczby zabieranych słodyczy.

– Relaks na oddziale psychiatrycznym? Bardzo wyszukany sposób spędzania wolnego czasu!

Roześmiały się. Aleksandra uwielbiała Olgę i jej poczucie humoru, przydatne zwłaszcza podczas trudnych rozmów.

– Taka nowa moda. Sofa i miła rozmowa, czego chcieć więcej?

– Rozmowa z psychiatrą bez wcześniejszego umówienia terminu? – Wybucha śmiechem, a chwilę później jej twarz poważnieje. – Dobra, ty mi tu nie picuj, kobieto. Mów, po co przyszłaś! Znowu potrzebujesz recepty?

*

Przemieszczenie się między oddziałem psychiatrycznym a chirurgicznym zajęło doktorowi Sebastianowi Adamczykowi nie więcej niż pięć minut. Zjechał szpitalną windą dwa piętra niżej i znalazł chirurga, z którym przed chwilą rozmawiał przez telefon.

– Cześć, co jest?

– Przypadek dla ciebie. – Janek Nowicki trzymał w ręku kartotekę pacjenta. – Zależy mi na tym, żebyś go skonsultował. Ofiara potrącenia, mężczyzna przywieziony z ulicy. Złamane dwa żebra, problemy z oddychaniem opanowane. Rany opatrzone. Nie wiemy, jak długo był nieprzytomny. Brak świadków wypadku, równie dobrze mógł leżeć na poboczu godzinę, jak i trzy. Z pacjentem jest mocno ograniczony kontakt.

– To znaczy?

– No wiesz… – Chirurg pokręcił głową, wydając jednocześnie dziwne dźwięki. Niby cmokanie, niby siorbanie.

– No nie wiem – roześmiał się Sebastian.

Znał Janka od kilku lat i przyzwyczaił się do jego dziwnego stosunku do psychiatrów. Nie ułatwiał mu tym samym zadania i nie zadawał dodatkowych pytań. Czekał, aż kolega po fachu wytłumaczy, po co go wezwał.

– Jest przytomny. Może najlepiej będzie, jak cię do niego zaprowadzę. Sam zobaczysz.

– A co cię zaniepokoiło?

– Facet jest NN. Nie miał przy sobie nic, co pomogłoby nam go zidentyfikować. Oczywiście zgodnie z procedurami zawiadomiliśmy policję.

– Ale…?

– Nie ma żadnego ale. Próbowałem z nim rozmawiać. Dopytywałem o nazwisko, miejsce zamieszkania albo dane osoby, którą powinniśmy zawiadomić. Niczego nie pamięta. Widziałem, że stara się coś sobie przypomnieć, ale… chwilę później przestał się w ogóle odzywać.

– Wstrząśnienie mózgu?

– Nie sądzę. Myślę, że to może być amnezja. Sprawdź, to twoja działka.

– Neurolog?

– Już poprosiłem o konsultację. Gdyby to było wstrząśnienie, to facet nie pamiętałby tylko tego, co wydarzyło się przed samym wypadkiem. Wygląda na to, że jego mózg przeszedł całkowity reset. Rozmowa ze mną uświadomiła mu to i zamknęła. Zerknij na niego.

Sebastian zatarł ręce z radości – od lat pasjonował się tematem amnezji. Opublikował niedawno artykuł o amnezji organicznej, a teraz zbierał materiały do pracy na temat amnezji dysocjacyjnej. Pacjent z chirurgii spadł mu z nieba.

*

– Jestem czysta. Już nie biorę. Przecież wiesz!

Deklaracja złożona przez Aleksandrę wydała się Oldze spójna z tym, co widziała.

Blada cera przyjaciółki miała zdrowy, różowawy odcień. Niebieskie oczy były trochę zmęczone, ale zauważała w nich błysk, którego nie widywała u ludzi uzależnionych od psychotropów. Błysk sygnalizujący chęć przyjmowania niespodzianek, jakie serwuje nam życie. Bez otępienia. Bez wspomagaczy. Na żywca i na klatę.

Rude, kręcone włosy przyjaciółki jak zwykle prezentowały raczej twórczy nieład niż ułożoną fryzurę, ale to właśnie one łagodziły poważny wizerunek Aleksandry. Nie skończyła jeszcze trzydziestu sześciu lat, ale życie doświadczyło ją boleśnie nie raz i nie dwa. Zaginięcie męża i jego śmierć. Pamiątką po tamtych wydarzeniach była skłonność Aleksandry do ubierania się jedynie w kolor czarny. Olga pomyślała, że przy pierwszej lepszej okazji musi namówić przyjaciółkę na wspólne zakupy.

– Wiem. Tylko cię sprawdzam. A właściwie i sprawdzam, i martwię się. Nikt o zdrowych zmysłach nie przychodzi do pracy w pierwszym dniu swojego urlopu. Jak długo cię nie będzie?

Olga podeszła do lodówki i wyciągnęła z niej karton soku pomarańczowego. Postawiła go na niewielkim stoliku znajdującym się blisko sofy. Aleksandra sięgnęła do szafki po dwie szklanki.

Pracowały na tym samym oddziale od kilku lat. Kiedyś spotykały się niemalże codziennie. Od czasu, kiedy Aleksandra przeszła na pół etatu, ich spotkania były coraz rzadsze.

– Długo. Udało mi się wyprosić dwa tygodnie. Jak dzieciaki wrócą z obozu, to pojedziemy z nimi jeszcze na trzy dni w góry.

– Pojedziemy? Co ja słyszę? Z informatykiem?

– Tak, z Krystianem – speszyła się Aleksandra. – Przyjaźnimy się.

– Dobra, dobra, ty mi się nie tłumacz. Dorosła jesteś, a każdy dorosły człowiek ma swoje potrzeby. Jako psychiatra powiem ci jeszcze, że jeśli nie realizujesz podstawowych potrzeb… fizjologicznych i psychicznych, to trafisz na ten oddział, prędzej lub później. I to nie w charakterze personelu medycznego!

Terapia śmiechem. W tym Olga zawsze była dobra. Być może z tego powodu Aleksandra zaprzyjaźniła się z nią w ostatniej klasie liceum, i szybko stały się nierozłączne. Nawet studia na zupełnie innych uczelniach ich nie rozdzieliły.

– Ty, jak rozumiem, realizujesz swoje potrzeby z tym… no, jak on miał na imię?

– Kobieto, jeśli nie pamiętasz imienia mojego gacha, to znaczy, że bardzo, ale to bardzo mnie zaniedbałaś!

*

Ilona Drzewiecka dobrze pamiętała dzień, w którym po raz pierwszy usiadła na bogato zdobionym wiktoriańskim fotelu w kancelarii Neumaierów. Już kiedy weszła z ulicy Roosevelta do odrestaurowanej kamienicy, w której znajdowała się kancelaria, poczuła, że wygraną ma w kieszeni. Zależało jej jednak nie tylko na wygranej. Priorytetem było zniszczenie przeciwniczki.

Przepych tego miejsca kiedyś działał na nią uspokajająco. Nadmiar ornamentyki, ogromne biurko, solidna szafa i przypominające trony fotele – to wszystko upewniało ją w podjętej decyzji. Z tak okazałym wsparciem pokonałaby każdego przeciwnika. Każdego!

Miała wykończyć zagubioną wdowę po swoim bracie i odebrać jej dzieci. Dwójkę małych Wilków, które z racji tego, że ich ojcem był brat bliźniak Ilony – równie dobrze mogłyby być jej dziećmi.

– Rozumiem pani rozgoryczenie. – Stanisław Neumaier junior, specjalista od prawa rodzinnego i opiekuńczego, był tak samo uśmiechnięty jak wtedy, gdy przyjmował zlecenie. – Pojawiły się jednak okoliczności, które wpłynęły na decyzję sądu.

– Pan mecenas mówił, że z panem i pana kontaktami ani się nie obejrzę, a dzieci będą biegać po moim domu.

– A pani nie poinformowała mnie o wydarzeniach, które postawiły matkę w trudnej sytuacji. Proszę się jednak nie niepokoić. Sąd ustalił, że rodzina Wilków ma być pod nadzorem opieki społecznej. Odsunął jedynie podjęcie decyzji do kolejnej rozprawy.

– Ale obiecywał pan, że już na pierwszej rozprawie…

– Pani Ilono, jest pani tak mądrą kobietą. Proszę wyciszyć emocje. Mieliśmy wgląd jedynie we fragment rzeczywistości. Nieszczęśliwie rozprawa wypadła kilka dni po tym, jak miały miejsce te wszystkie wydarzenia, tak głośno rozpatrywane w mediach. Sędzia nie miał innej możliwości. Musiał uznać, że matka znajdowała się w silnie stresującej sytuacji, walczyła o życie swoje i dzieci. Teraz obserwuje ich opieka społeczna. Za trzy tygodnie odbędzie się kolejna rozprawa. Wtedy też okaże się, czy problemy matki miały charakter przejściowy, czy nie.

– Oczywiście, że nie! Obawiam się jedynie, że ona teraz się kontroluje. Udaje idealną matkę, a jak sąd oddali nasz wniosek…

– Proszę być dobrej myśli.

Ilonie daleko było do dobrych myśli. Jedyny fakt, na jakim się teraz skupiała, to ten, że honorarium Neumaiera było zbyt wysokie jak na brak oczekiwanych efektów. Junior miał świetną opinię. Wygrywał każdą sprawę, której się podejmował. Odbierał prawa rodzicielskie matkom i przekazywał kochającym ojcom. Walczył przeciwko dyskryminacji mężczyzn oraz przekonaniu, że najlepszą opiekunką dla dziecka jest zawsze matka.

Ufała mu, ale jednocześnie – gdzieś z tyłu głowy – błąkała jej się myśl, że być może sprawa sprytnej bratowej będzie pierwszą, którą słynny prawnik przegra.

– To co ja mogę teraz zrobić?

– Pani Ilono, jeśli naprawdę zależy pani na tych dzieciach, to obawiam się, że czas na prawdziwą wojnę. Nasza przeciwniczka budzi współczucie, gra na emocjach, a dzieci nie wyglądają na zaniedbane. To trudna sprawa, dlatego musimy zacząć grać ostrzej. Musi być pani czujna. Użyjemy wszystkiego, co będzie można wykorzystać przeciwko matce. Zawsze można znaleźć coś, z czego zbudujemy odpowiednią historię i przechylimy szalę na naszą stronę.

*

– Olga, masz stuprocentową rację. Biję się w piersi. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina!

Opowieść Olgi o tym, jak ostatnie tygodnie wyglądały z jej punktu widzenia, sprawiła, że zrobiłam się malutka i zdałam sobie sprawę z tego, że zaniedbałam wiele rzeczy.

Po tym wszystkim, po śmierci Gabriela, skupiłam się na dzieciach. One były dla mnie najważniejsze. Ich spokój i poczucie bezpieczeństwa. Tylko one mi wtedy zostały. Nie mogłam ich stracić. Zaniedbałam siebie i całe swoje życie.

Olgę, najlepszą przyjaciółkę, olałam. Zupełnie. Lekceważyłam ją, unikałam kontaktu, odsunęłam od siebie i zapomniałam, że przecież nasza relacja była dwustronna. Nawet jeśli w tamtej chwili nie była mi do niczego potrzebna, to być może ja mogłam jej się do czegoś przydać.

– Dobra, bez takich mi tu! Jak się ma ciężko, to się zwraca do przyjaciółki. Nie tylko po to, by wypisała receptę.

I jeszcze te psychotropy. Kolejna moja wtopa. Właściwie nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, poza tym, że miałam ostatnio trudny czas. Ale przecież ona o tym wie, i nie obraziła się na mnie, tylko w swój specyficzny sposób wylewa żale.

To dobrze. Być może dzięki temu uratujemy relację, która zawsze nas łączyła.

– Wiem, Olga, wiem. Dałam ciała, przepraszam. Właśnie dlatego tu dziś przyjechałam. Pomyślałam, że może coś razem zrobimy?

Olga przez chwilę udaje obrażoną, a później uśmiecha się tak szeroko jak kot z Cheshire, moja ulubiona postać z „Alicji w Krainie Czarów”.

– Mogę zgodzić się na to, że w ramach pokuty się mną zaopiekujesz. Mój facet wyjechał, więc mam mnóstwo wolnego czasu. Zróbmy razem coś fajnego. Szalonego, jak za dawnych lat!

– Coś fajnego? – Mam wątpliwości. Na imprezę studencką jesteśmy za stare. Wyjazd nad morze odpada, spłukałam się, opłacając obóz harcerski. – Może kino? Teatr? – proponuję, ale po wykrzywionej minie Olgi widzę, że nie był to strzał w dziesiątkę.

Chcę powiedzieć coś, co zniweluje złe wrażenie. Szukam w myślach odpowiednio szalonej propozycji, ale mam pustkę. Na szczęście od dalszej konwersacji wybawia mnie dzwoniący telefon.

– Przepraszam, muszę odebrać. Może to z obozu harcerskiego – tłumaczę i sięgam do torebki.

*

– Halo? – drżący głos Aleksandry zdradzał napięcie. Bała się, że coś się stało, że autokar, którym jej dzieci jechały na obóz, miał wypadek, albo że ośmioletni Kuba wpadł w histerię i zażądał natychmiastowego powrotu do domu. To był jego pierwszy samodzielny wyjazd. – Halo?

– Aleksandra Wilk, z domu Chmielewska?

– Tak, przy telefonie.

– To dobrze. Cześć, Rudzielcu! Poznajesz mnie? – spytał bezczelny męski głos.

Nie rozpoznawała go, co sprawiło, że zestresowała się jeszcze bardziej.

– Kto mówi?!? Co to za głupie żarty?

– Żarty? No wiesz! – Mężczyzna roześmiał się. – To chyba ty sobie stroisz żarty! Rudzielcu, obiecywałaś przecież, że nie zapomnisz mnie do końca życia!

– Ja? – spytała, by zyskać na czasie.

W słuchawce zapanowała cisza. Olga zajęła się przeglądaniem kartotek pacjentów, a Aleksandra nerwowo przeszukiwała zasoby pamięci, z nadzieją, że uda jej się odnaleźć ten bezczelny ton i zestawić go z twarzą.

– No a kto, Rudzielcu? Kto mówił: „Seba, nie zapomnę cię do końca życia”?

Nagle sobie przypomniała. Po skończeniu podstawówki tylko jedna osoba odważyła się do niej zwracać tym przezwiskiem.

– Sebastian?

Dawno nie słyszała tego cwaniackiego głosu, ale nie zapomniała złożonej obietnicy.

Sebastian Adamczyk był jednym z najzabawniejszych wspomnień z jej przeszłości. Największy podrywacz w Poznaniu, grasował nie tylko na Akademii Medycznej, ale na wszystkich imprezach studenckich, i mieszał w głowach naiwnym przyszłym germanistkom, ekonomistkom i historyczkom.

– Albo coś ci się pomyliło… – Aleksandra zrobiła długą pauzę – albo moje życie już się skończyło. W każdym razie zapomniałam. Zapomniałam twoje oczy, zapomniałam twoje usta – zanuciła stary przebój Urszuli Sipińskiej. Zawsze odpłacała mu pięknym za nadobne, teraz nie mogło być inaczej.

– Dobra, dobra! I tak w to nie wierzę. Cześć, Rudzielcu, kopę lat!

– Kopę – powtórzyła. W tej sytuacji bycie drobiazgowym oznaczałoby doliczenie do kilkunastu lat i uzmysłowienie sobie, jak mocno się zestarzeli.

– Miło cię słyszeć. Nadal brzmisz seksownie.

– Czyżbyś organizował kolejny zjazd absolwentów medycyny i zapomniał, że kumplowałam się z wami tylko na doczepkę? Ale wiesz co, jest tu obok mnie Olga, mogę ci ją przekazać.

Olga odłożyła dokumentację i spojrzała pytająco na przyjaciółkę.

– Nie – zaprotestował Sebastian. – Tym razem mam ochotę na coś bardziej intymnego!

– Starzejesz się! Zwykle musiałeś mieć spęd, żeby wybrać sobie ofiarę! – Aleksandra pamiętała ich wspólne imprezy. Przyszli lekarze i ona – studentka psychologii z Uniwersytetu Adama Mickiewicza – stanowili grupę, która potrafiła bawić się na całego.

– Jeśli znowu wypomnisz mi, że z klubu wyszedłem z dwoma cycatymi blondynkami, to się rozłączę…

– Już o tym zapomniałam.

– To dobrze. Słuchaj, musisz przyjechać do Łodzi.

– Kiedy? – spytała bez zastanowienia.

– Teraz.

– W jakim celu?

– Ty od razu musisz mieć konkretny cel i ustalony kontrakt terapeutyczny? Być może potrzebuję twojej pomocy? A może tylko się stęskniłem?

– Słuchaj, nie mam teraz czasu na głupoty.

– To nie są głupoty. To śmiertelnie poważna sprawa. Przyjedź. O której odebrać cię z dworca?

Pewność siebie i monotematyczność starego znajomego były nie do zniesienia. Aleksandra zapragnęła zakończyć rozmowę.

– Seba, ja naprawdę nie mam ani czasu, ani ochoty. Muszę już kończyć.

– Dobra, jeśli nie dla mnie, to dla niego.

– Dla kogo? Albo powiesz mi konkretnie, o co chodzi, albo się rozłączę.

– Chodzi o pacjenta. Mamy faceta z amnezją. Nie pamięta swojego nazwiska, ale za to ciągle powtarza twoje. W kółko: Aleksandra Chmielewska. Zna cię, może i ty go rozpoznasz. Przyjedź.

– Nie mogę, prześlij mi jego zdjęcie.

– Nie sądzę, by coś ci dało. Facet miał bliskie spotkanie z samochodem. Nie wygląda… zbyt reprezentacyjnie. Jest spuchnięty i posiniaczony. W takim stanie trudno byłoby rozpoznać własnego męża… tfu, to może porównanie trochę nie na miejscu. Rudzielcu, przyjedź. Bardzo mi zależy. Prowadzę badania nad amnezją. Muszę złapać z nim kontakt. Pomożesz mi, proszę…

– Jesteś świetnym specjalistą, poradzisz sobie sam. Nie mogę dłużej…

Uprzedził ją i nie pozwolił skończyć jej zdania.

– Słuchaj! – warknął, a z jego głosu zniknęła nutka rozbawienia. – Chciałem być uprzejmy, ale trudno. Pamiętasz, że wisisz mi przysługę?

Pomyślała, że Sebastian w ogóle się nie zmienił. Nadal nie lubił przegrywać i nie umiał przyjmować odmowy.

– Po prostu bądź uprzejma, wsiądź w najbliższy pociąg do Łodzi, odbiorę cię z dworca. Nie proszę o dużo, jedynie o odrobinę empatii. Pacjent nie jest zdolny przypomnieć sobie żadnych ważnych informacji dotyczących własnej osoby. A gdzieś tam czeka na niego… żona, kochanka albo matka. Rudzielcu, no! Przyjedź, zrewanżuję ci się obiadem. No, chyba że sama poprosisz mnie o coś więcej.

*

– Kino? Teatr? Trzy godzinki i do domu? Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Chodzi mi po głowie jakieś figo-fago. Faceci, zabawa, radość i spontan.

Cała Olga. Od lat definiuje rozrywkę w ten sam sposób. Zabawne niedopowiedzenia, radosny flirt, spontaniczny seks. Nie mogę jej jednak winić, to ja się zmieniłam. Wyszłam za mąż, urodziłam dwójkę dzieci i skupiłam się na prowadzeniu idealnego domu.

– À propos facetów… nie byłaś miła dla tego, co dzwonił. Czyżby to był doktor Adamczyk? – pyta dopiero teraz, chociaż strzygła uszami, kiedy udawała, że jest zajęta przeglądaniem papierów.

Przytakuję.

– O proszę! Zadzwonił do ciebie nasz poznański Matthew McConaughey! Facet ideał! Inteligentny i przystojny jednocześnie! Czego chciał?

Nie pozostaje mi nic innego poza nieszkodliwym przeinaczeniem faktów.

– Jeśli masz ochotę na spontan, facetów i przygody, to Seba zaprasza cię do siebie.

– I dzwonił do ciebie, bo jesteś moją sekretarką?

Olga nie jest głupia i nie daje się wkręcić. Chyba bardziej niż na przygodach zależy jej na spędzeniu czasu ze mną.

– No nie, dzwonił, bo chciał, żebym przyjechała do Łodzi. Chodzi o jakiegoś pacjenta z amnezją.

– O pacjenta czy o romans? Jesteś jedyną z naszej paczki, której nie zaliczył. Może Seba ma kryzys wieku średniego i postanowił nadrobić… Nieważne, jedziemy!

W błyskawicznym tempie podejmuje decyzję. Ona, nie ja. Chociaż nie. Ja już decyzję podjęłam.

Nie ruszam się z Poznania. Mam plan na kilka najbliższych dni. Umyję okna, posprzątam w szafach, ogarnę pokoje dzieci. Potrzebuję ciszy i spokoju. Poczucia, że nic nie muszę, nic mnie nie goni i że jestem tylko dla siebie. Poleżę w łóżku, pogapię się na telewizor i poczytam książki. Jest tyle świetnych tytułów, po które nie miałam czasu sięgnąć. Teraz to nadrobię.

Moja komórka ćwierka, informując o odebraniu nowej wiadomości.

– Czyżby wiadomość od gorącego Seby?

– Olga, przestań! Jestem poważną kobietą, w dodatku wdową. I jeśli zapomniałaś, nie jestem do wzięcia, mam informatyka. Nie wymyślaj więc seksualnych podtekstów.

– Ja wymyślam? Ja? Freuda się czepiaj! Dobra, to co z tym pacjentem?

– Amnezja. Nie wie, jak się nazywa. Seba przesłał mi właśnie jego zdjęcie. Faktycznie, twarz mężczyzny jest w takim stanie, że trudno go rozpoznać. Podobno w kółko powtarza moje imię i nazwisko panieńskie. Seba chce, żebym przyjechała i spróbowała nawiązać z nim kontakt.

– I świetnie. To dobry pretekst do wyskoczenia do Łodzi na weekend.

– Olga, ja nie potrzebuję pretekstów. Zostaję tutaj.

– Dobra, złe słowo. Nie pretekst, tylko powód, żeby zobaczyć go na własne oczy.

– Nie znam go, to co będę oglądać?

– To nie znasz czy nie możesz rozpoznać? Zdecyduj się, kobieto. Poza tym nie intryguje cię to, że on zna ciebie?

– Po sensacyjnych doniesieniach mediów związanych ze śmiercią mojego męża śmiem twierdzić, że wiele osób mnie zna. Przynajmniej z imienia i nazwiska.

– Nazwiska tak, ale nie panieńskiego. Kobieto, weź! Pojedziemy razem. Niedługo kończę dyżur i jestem wolna. Autostradą mykniemy w dwie godziny. Zajrzymy do Seby, pozwiedzamy miasto. Byłaś kiedyś w Łodzi?

– Olga, o co ci chodzi?

Do pokoju lekarskiego wchodzi pielęgniarka, a Olga odwraca się do mnie i już szeptem dokańcza:

– O to, żebyśmy nadrobiły stracony czas. Musisz odzyskać radość życia. Koniec żałoby.

– Tylko zmęczymy się podróżą.

– Im bardziej jestem zmęczona, tym bardziej czuję, że żyję. Ty nie?

– Olga…

– No co? Tak się składa, że mam klucze do łódzkiego apartamentu Marka. Jego tam teraz nie ma, więc nie będzie nas krępować. Możemy zaszaleć. Dzieciaki są na obozie, a zaniedbana przyjaciółka proponuje ci weekend w Łodzi. Odmówisz?

Ciąg dalszy w wersji pełnej