Niech wejdzie - ebook

Czy zna­cie Mo­dli­twą dzie­wi­cy Te­kli Bą­da­rzew­skiej? – tę La Prie­re d'une vier­ge par Thec­la Bon­da­rzew­ska, któ­rą mat­ki, ciot­ki, a może i bab­ki wa­sze wy­gry­wa­ły za mło­dych lat na for­te­pia­nie z ocza­mi do nie­ba wznie­sio­ny­mi…

Ta me­lo­dia prze­sta­rza­ła, na któ­rej tylu śmiesz­ków gro­ty dow­ci­pu swe­go ostrzy­ło i ostrzy, dla in­nych prze­sad­nie sen­ty­men­tal­na i po­spo­li­ta, moją du­szę owie­wa za­wsze szcze­rą po­ezją smut­ku dzię­ki – wspo­mnie­niom.

Mia­łem lat tro­chę wię­cej niż dzie­sięć, gdym ją po raz pierw­szy usły­szał. Przy­szła do mnie w oto­cze­niu zda­rzeń, któ­rych za­po­mnieć nie­po­dob­na.

Owe­go dnia mat­ka za­bra­ła mnie z sobą w od­wie­dzi­ny do pew­nej zna­jo­mej wdo­wy po oby­wa­te­lu ziem­skim, ko­bie­ty nie­sta­rej jesz­cze, ma­ją­cej za­wsze ta­kie oczy, jak­by je przed chwi­lą z łez otar­ła. Wdo­wa miesz­ka­ła na sa­mym koń­cu mia­stecz­ka, w sza­rym, smut­nym dom­ku, gdzie spo­nad da­chu gon­to­we­go ster­cza­ły czar­ne, bez­list­ne ko­na­ry umar­łej lipy, przed okna­mi zaś, w ma­leń­kim, szta­che­ta­mi oto­czo­nym ogród­ku, kwi­tły ma­li­ny i sło­necz­ni­ki.

Wdo­wa mia­ła cór­kę Ja­dwi­gę, je­dy­nacz­kę, cho­rą na su­cho­ty.

Tę pan­nę bar­dzo lu­bi­łem. Lu­bi­łem dla dwóch po­wo­dów. Naj­pierw za to, że była pięk­na i po­dob­na do kró­lo­wej Ja­dwi­gi w mo­jej książ­ce z wi­ze­run­ka­mi kró­lów; na­stęp­nie – że śpie­wy­wa­ła przy for­te­pia­nie dum­ki i szum­ki, za któ­ry­mi prze­pa­da­łem.

Każ­de przy­by­cie pan­ny Ja­dwi­gi do na­sze­go domu było dla mnie świę­tem. Cho­dzi­łem za nią jak cień, zno­si­łem jej kwia­ty z ogro­du, po­ka­zy­wa­łem książ­ki z ob­raz­ka­mi, zbio­ry mu­szel, mo­ty­lów, ka­mie­ni – wresz­cie roz­po­wia­da­łem sze­ro­ko: któ­re miej­sce na rze­ce naj­lep­sze do ką­pie­li, a w któ­rym znów naj­wię­cej ryb i ra­ków.