Z niedoli kobiety - ebook

Dla każ­de­go ro­bot­ni­ka cięż­kim jest ty­dzień cią­głej pra­cy; ale bar­dzo cięż­kim jest on dla wą­tłej ko­bie­ty. Ce­sia pra­co­wa­ła przez cały ty­dzień od 8 rano do 8 wie­czór; pra­co­wa­ła w szwal­ni przy ma­szy­nie, wy­koń­cza­ła ob­sta­lo­wa­ną do skle­pów bie­li­znę. Ty­dzień pra­cy jed­no­staj­nej, ty­dzień tur­ko­tu ma­szy­ny, ty­dzień śle­pia­nia oczy­ma nad bia­łym płót­nem, ty­dzień mo­no­ton­ne­go ru­chu rę­ka­mi i no­ga­mi – może czło­wie­ko­wi obrzy­dzić ży­cie. Dla ta­kich świą­tecz­ne wy­tchnie­nie jest ist­nym ra­jem szczę­ścia.

Kie­dy więc Ce­sia po­wró­ci­ła w so­bo­tę do swej iz­deb­ki na pod­da­szu, ob­szy­wa­ła so­bie świe­ży koł­nie­rzyk przy su­kien­ce, a przy tym ma­rzy­ła, jak ona się ju­tro, w nie­dzie­lę, do­brze uba­wi. Skoń­czy­ła ob­szy­cie koł­nie­rzy­ka, przy­go­to­wa­ła so­bie strój na świę­to, a po­tem wy­do­by­ła ze sta­re­go ku­fra mnó­stwo drob­nych ru­pie­ci i po­czę­ła je prze­glą­dać; za­szy­ła jesz­cze dziur­ki w rę­ka­wicz­kach, za­ce­ro­wa­ła poń­czo­chy; wy­ję­ła na wierzch fo­to­gra­fię ja­kie­goś blon­dy­na, przy­pa­trzy­ła jej się uważ­nie, wes­tchnę­ła… Na­stęp­nie wzię­ła do rąk inną jesz­cze fo­to­gra­fię – bru­ne­ta i przy niej tak­że wes­tchnę­ła. Wy­do­by­ła róż­ne po­kru­szo­ne i zwie – dłe list­ki, miłe pa­miąt­ki gry w zie­lo­nej na­resz­cie wszyst­ko to po­zwi­ja­ła i za­mknę­ła w ku­frze.