Nowy przyjaciel. Magiczny konik - ebook

Prolog

Zaczekaj na mnie! – zawołał Kaszmir i skoczył ku nocnemu niebu.

Światło księżyca mieniło się w jego złotych skrzydłach, kremowej sierści i rozwianej złotej grzywie oraz na ogonie. Jego głębokie, fiołkowe oczy błyszczały radośnie. Konik uwielbiał ścigać się dla zabawy ze swoją siostrą bliźniaczką.

– Pospiesz się! Spróbuj mnie dogonić! – zawołała Przeznaczenie.

Drocząc się z nim, podleciała na chwilę bliżej i popędziła do góry, żeby ukryć się w pierzastej chmurze.

Kaszmir zauważył jednak tęczowy blask bijący z łańcuszka wiszącego na jej szyi. Przeznaczenie założyła kamień mocy. Kamień, który chronił całe Stado Błyskawic i pomagał się ukryć przed czarnymi rumakami, które za wszelką cenę chciały go zdobyć. Ale przecież wynoszenie go poza Wyspę Tęczowej Mgły było zakazane!

– Przeznaczenie, zaczekaj! Wracaj! – zawołał Kaszmir.

Śmiech jego siostry bliźniaczki przeciął chłodne, nieruchome powietrze. Kaszmir rozpostarł złote skrzydła i pofrunął do góry. Szybko nabrał prędkości. Wznosił się coraz wyżej i wyżej, aż w końcu przeleciał przez chmurę i wynurzył się w ciemności okraszonej gwiazdami.

Przeznaczenie była tuż przed nim. Odwróciła się, a jej oczy błysnęły psotnie. Potem złożyła skrzydła i przygotowała się do nurkowania.

– Uważaj! Kamień… – zawołał do niej Kaszmir.

Brzdęk! Ciszę rozdarł cichy dźwięk. To wiszący na jej szyi łańcuszek zsunął się w dół.

– Och, nie! – Konik poczuł, jak ciarki przechodzą mu po grzbiecie.

Magiczny kamień bezgłośnie wpadł do jeziora!

Przerażona Przeznaczenie otworzyła szeroko oczy.

– Co ja narobiłam?! – jęknęła.

– Musimy go odnaleźć! Za mną! – ponaglił ją Kaszmir.

Popędził w dół i po chwili zanurzył się w wodzie. Siostra poszła w jego ślady.

W głębi jeziora było straszliwie zimno i przeraźliwie ciemno. Koniki długo szukały kamienia, ale nie wpadły na jego ślad. Kaszmir już chciał się poddać, kiedy nagle zauważył delikatną poświatę tuż przy samym dnie. Ostatkiem sił podpłynął i podniósł zgubę.

– Mam go! – zawołał, kiedy wynurzył się z wody.

Zorientował się, że jest sam. Gdzie się podziała jego siostra?

Młody konik błyskawicznie poleciał do domu, na Wyspę Tęczowej Mgły. Wierzył, że zaraz odnajdzie tam psotną bliźniaczkę i ją uspokoi. Wyjaśni, że wszystko jest w porządku.

Kiedy wylądował wśród bujnych traw, starsze konie o mądrych ślepiach wyszły zza drzew.

– Ogień! – Kaszmir pochylił swój łeb w ukłonie, po czym upuścił magiczny kamień u kopyt przywódcy Stada Błyskawic.

Świecidełko mieniło się kolorami tęczy.

– Wspaniale – powiedział głębokim głosem koń. – Twoja siostra zachowała się nierozsądnie, ale udało ci się ocalić nas przed katastrofą.

Kaszmir próbował jej bronić.

– Nie zrobiła tego umyślnie. Jestem przekonany, że chce za to przeprosić. Gdzie ona jest?

– Przeznaczenie uciekła – stwierdził ponuro Ogień. – Pewnie jej się wydawało, że kamień przepadł na zawsze i czekają ją teraz poważne kłopoty.

– Ale dokąd mogła się udać? – zapytał zaskoczony Kaszmir.

– Nie wiemy. Jednak kamień ci pomoże, jeśli zwrócisz się do niego z prośbą.

Kiedy konik spojrzał na tęczowe świecidełko, ono zaczęło rosnąć. Promienie oślepiającego, kolorowego światła rozsunęły się, a pośrodku pojawił się obraz. Kaszmir zobaczył kopyta swojej siostry. Właśnie opadły na ziemię w nieznanym mu lesie położonym gdzieś daleko, w innym świecie.

Na myśl o bliźniaczce zakłuło go w sercu. Przecież była tam sama, zagubiona, przestraszona i z pewnością znajdowała się w niebezpieczeństwie. Musiał ją odnaleźć! Błysnęło jasne, fioletowe światło i wokół Kaszmira zawirowała tęczowa mgła. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał majestatyczny konik ze skrzydłami, teraz prężył się mocny kasztanek o bujnej grzywie i ogonie oraz jasnych fiołkowych oczach.

– Ruszaj, młody przyjacielu – ponaglił go Ogień. – Wykorzystaj to przebranie, żeby odnaleźć siostrę, zanim dopadną ją mroczne rumaki.

Na kasztanowej sierści Kaszmira pojawiły się fiołkowe iskierki. Konik zarżał cicho, kiedy poczuł, jak rośnie w nim magiczna moc. Potem opadła na niego chmura tęczowej mgły i zaczęła wirować. Kręciła się coraz szybciej i szybciej, aż w końcu przeniosła go do…