Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Obce dziecko - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
27 kwietnia 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
, MOBI
Format MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
(2w1)
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Najniższa cena z 30 dni: 16,90 zł

Obce dziecko - ebook

Brytyjska mistrzyni thrillera. 1. miejsce na liście sklepu Amazon. Przez „Guardian” okrzyknięta sensacją rynku e-wydawniczego. „Observer” określił ją jednym z najgorętszych nazwisk branży. Jeden mroczny sekret. Jeden potworny akt zemsty. Gdy Emma Joseph poznaje swojego przyszłego męża, Davida, to zupełny wrak człowieka. Jego pierwszą żonę zamordowano w jej własnym samochodzie chwilę po tym, jak zjechała z drogi. W tym samym czasie jego córeczka zniknęła z miejsca wypadku. Sześć lat później Emma jest przekonana, że bolesne lata zostały już za nimi. Pomaga Davidowi zbudować życie od nowa – szczególnie pomagają w tym narodziny ich synka, Olliego. W ich życiu pojawia się jednak ktoś jeszcze – dziecko, które bezlitośnie zniszczy tę starannie wypracowaną sielankę. Emma nie czuje się już bezpieczna. Czy zna całą prawdę na temat tego, co zdarzyło się tych kilka lat temu? W takim razie dlaczego czuje obezwładniający strach o siebie i synka? Misterna sieć oszustw już wkrótce wyjdzie na jaw. Mówią, że nie należy ufać obcym. Być może mają rację.

Kategoria: Kryminał
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8075-106-4
Rozmiar pliku: 1,2 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Prolog

Jeszcze dziesięć minut i wróci bezpiecznie do domu.

Caroline Joseph westchnęła z ulgą na myśl o tym, że długa podróż wkrótce dobiegnie końca. Nie lubiła jeździć nocą, nie czuła się wtedy pewnie. Miała poczucie, jakby każda para zbliżających się z naprzeciwka świateł przyciągała ją do siebie. Kiedy ich biały blask rozświetlał wnętrze samochodu, zaciskała mocniej ręce na kierownicy, starając się nie zboczyć z kursu.

Była już tak blisko. Nie mogła się doczekać, kiedy przygotuje Natashy ciepłą kąpiel, zaparzy jej kubek gorącej czekolady i utuli do snu. Resztę wieczoru będzie mogła poświęcić Davidowi. Caroline zauważyła, że coś go trapi i miała nadzieję, że jeśli położą Natashę do łóżka i usiądą razem przed kominkiem z lampką wina, być może uda jej się wyciągnąć od niego, w czym rzecz. Na pewno chodziło o jakieś sprawy zawodowe.

Zerknęła w lusterko na swoją ukochaną córeczkę. Tasha miała sześć lat – a dokładnie sześć i trzy czwarte, jak sama się lubiła chwalić – choć za sprawą drobnej sylwetki wyglądała na młodszą. Jasne włosy opadały jej delikatnymi falami na ramiona, raz po raz ciepłe światło latarni ulicznych wydobywało z mroku jej łagodne rysy. Dziewczynka miała zamknięte oczy, a Caroline uśmiechnęła się, widząc błogość na twarzy swojego dziecka.

Tasha cały dzień spędziła w typowo dla siebie pogodnym humorze, bawiąc się ze swoimi młodszymi kuzynami. Spotkanie odbyło się zgodnie z poleceniem dziadka, który zadekretował wcześniej – jak to miał w zwyczaju w różnych sprawach – że Caroline i jej rodzeństwo wraz z rodzinami mają przybyć do niego na przedświąteczny obiad. Jak zwykle wszyscy go posłuchali, wypełniając teraz dom. Wszyscy, poza Davidem.

Już za chwilę Caroline dotrze do skrętu prowadzącego w stronę ich domu. Zerknęła po raz ostatni na Natashę. Wiedziała, że kiedy zjedzie z głównej drogi i zostawi za sobą jasno oświetlone wystawy sklepowe i wysokie latarnie, tył samochodu pogrąży się w mroku. Dziewczynka przespała większą część podróży, ale zaczynała się budzić.

– Tasho, wszystko w porządku? – zapytała Caroline.

Mała, jeszcze nie w pełni obudzona, wymamrotała coś w odpowiedzi, przecierając oczy. Caroline się uśmiechnęła. Zwolniła nieco i zmieniła bieg przed zakrętem. Zostało jej jeszcze do pokonania kilka mil pogrążonymi w ciemności, wąskimi, obsadzonymi żywopłotem dróżkami. Potem będzie mogła odpocząć.

Znów pomyślała o Davidzie i poczuła przypływ irytacji. Wiedział, że nie cierpiała jeździć po zmroku, więc mógł się poświęcić – jeśli nie dla niej, to przynajmniej dla córki. Obie się za nim stęskniły.

Uwagę Caroline przykuł nagły ruch z lewej strony. Z łomoczącym sercem obróciła głowę. Sowa przeleciała nisko nad żywopłotem. Biała pierś ptaka, wydobyta z mroku przez snop światła z reflektorów, rozbłysła na tle czarnego nieba. Caroline odetchnęła głęboko.

Była bezksiężycowa noc, na czarnym asfalcie drogi prowadzącej do ich domu połyskiwały drobinki lodu. Caroline się wydawało, że wszystko wokół niej zamarło, jakby cały świat się zatrzymał, a po zniknięciu sowy jej samochód był jedyną rzeczą będącą w ruchu. Gdyby otworzyła okno, nie usłyszałaby żadnego dźwięku, poza cichym szumem silnika. Ani przed nią, ani za nią nie było widać żadnych świateł i przez chwilę się bała, że ulegnie lękowi przed ciemnością. Pochyliła się i włączyła radio, ustawiając głośność na niskim poziomie. Radosna atmosfera żelaznego zestawu bożonarodzeniowych piosenek ukoiła jej nerwy. Wiedziała, że niedługo będzie miała ich serdecznie dość, jednak w tym momencie ich wesoła pospolitość pozwoliła jej się uspokoić.

Uśmiechnęła się na dźwięk dzwonka telefonu leżącego na fotelu obok. Przekonana, że to David chce się dowiedzieć, kiedy dotrą do domu, zerknęła tylko na komórkę i dopiero w ostatniej chwili zauważyła, że połączenie wykonano z zastrzeżonego numeru. Przesunęła palcem po ekranie, odrzucając połączenie. Dzwoniący będzie musiał zaczekać, aż dojedzie na miejsce. Trzymając kierownicę jedną ręką, a drugą odkładając telefon, pokonała ostry zakręt. Samochód wpadł w lekki poślizg na oblodzonej jezdni. Na chwilę zdjął ją lęk, na szczęście auto zaraz odzyskało przyczepność. Odetchnęła z ulgą.

Pokonała ostrożnie kilka następnych zakrętów, ale napięcie opadło z niej dopiero wtedy, gdy dotarła do krótkiego odcinka prostej drogi. Po obu stronach jezdni biegły głębokie rowy, za którymi wznosił się wysoki żywopłot. Caroline pochyliła się, wpatrzona w mrok. Reflektory wychwyciły jakiś głębszy cień, coś znajdowało się przed nią na jezdni. Delikatnie przyhamowała i wrzuciła niższy bieg.

Do przeszkody zbliżała się na dwójce. W końcu z przerażeniem rozpoznała sylwetkę innego samochodu, rozkraczonego w poprzek drogi, z przednimi kołami w rowie po prawej stronie. Wydawało jej się, że dostrzega w środku cień, jakby ktoś leżał na kierownicy.

Caroline z bijącym sercem sunęła w stronę samochodu. Nacisnęła przycisk opuszczający szybę. Ktoś mógł potrzebować pomocy.

Ponownie zadzwonił telefon.

W pierwszym odruchu chciała go zignorować, ale pomyślała, że jeżeli faktycznie zdarzył się wypadek, konieczne może być wezwanie karetki. Porwała telefon z fotela i odebrała. Zauważyła, że drży jej ręka.

– Tak?

– Caroline, jesteś już w domu?

Głos wydał się jej znajomy, ale nie potrafiła go zidentyfikować. Nie spuszczając oczu z przeszkody na drodze, zatrzymała samochód i odpięła pas.

– Jeszcze nie. A o co chodzi? Kto mówi?

– To bez znaczenia. Posłuchaj uważnie. Niezależnie od sytuacji, nie zatrzymuj samochodu. Cokolwiek się stanie, pod żadnym pozorem nie zatrzymuj samochodu – mówił pośpiesznie przyciszonym głosem. – Wracaj do domu. Wracaj prosto do domu! Słyszysz?

Panika bijąca z głosu rozmówcy współgrała z niepokojem, który coraz bardziej ogarniał Caroline. Zawahała się.

– Ale na drodze przede mną stoi samochód i chyba ktoś jest w środku. Może zasłabł albo jest ranny. Dlaczego mam się nie zatrzymywać? Co się dzieje?!

– Po prostu mnie posłuchaj, Caroline. Nie wysiadaj z samochodu. Dodaj gazu, wymiń tamto auto i nie zatrzymuj się, niezależnie od tego, kogo albo co zobaczysz. Po prostu tak zrób.

W jego głosie słychać było napięcie, pośpiech. Caroline poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Co się dzieje? Zerknęła w lusterko wsteczne i podjęła decyzję. Rzuciła komórkę na fotel pasażera i obiema rękami chwyciła kierownicę. Stojący samochód był długi, miał niskie zawieszenie i zajmował ponad połowę jezdni. Zarył nosem w rowie, tylne koła wisiały w powietrzu. Musiała spróbować.

Wcisnęła gaz do dechy. Koła zaczęły się ślizgać na oblodzonej jezdni, na szczęście zachowały przyczepność. Odbiła w lewo. Zahaczyła o nasyp pod żywopłotem, aż samochód niebezpiecznie się przechylił. Szarpnęła kierownicę z powrotem w prawo, auto zeskoczyło ze wzniesienia i ustawiło się w poprzek drogi. Caroline skręciła kierownicę w lewo, żeby wyrównać. Silnik zawył, gdy dodała gazu.

Chwilę potem poczuła, że wpada w poślizg. Kręciła rozpaczliwie kierownicą to w jedną, to w drugą stronę, lecz samochód nie reagował. Jezdnię pokrywał lód, czarny w ciemności, a ona jechała za szybko. Pamiętała, że powinno się skręcać zgodnie z kierunkiem poślizgu, lecz nie wydawało się jej to właściwe.

W głowie zaświtało jej imię. Nagle uświadomiła sobie, kto do niej dzwonił. Tylko dlaczego on? Zawołała jego imię, choć wiedziała, że teraz już w żaden sposób jej nie pomoże. Spojrzała w lusterko wsteczne, gdzie na pogrążonym w mroku tylnym siedzeniu dostrzegała jedynie szeroko otwarte, przerażone oczy Natashy.

Wdusiła hamulec, ale nic się nie stało. Samochód sunął bezwładnie w bok. Uderzył w nasyp, przechylił się i zaczął koziołkować. Skosił żywopłot i wpadł do rowu. Połamane ciało Caroline znieruchomiało, wyrzucone do połowy przez otwarte okno.

*

Policjant jechał wąskimi drogami, rozkoszując się chwilą spokoju, o którą tak trudno było przed Bożym Narodzeniem. Anonimowy rozmówca przekazał informację o samochodzie leżącym w rowie gdzieś w okolicy, rzekomo nie potrafił podać dokładnej lokalizacji wypadku. Policjant miał nadzieję, że to po prostu jakiś idiota zostawił auto na poboczu z powodu braku benzyny albo usterki. Miał serdecznie dość zajmowania się pijanymi uczestnikami imprez świątecznych, a wyjaśnianie sprawy nieszkodliwego, porzuconego na poboczu samochodu powinno zająć mu sporo czasu, może nawet do końca zmiany.

W pewnej chwili zaczęło do niego docierać, że ten optymizm był nieuzasadniony. Wszystko z powodu świateł. Nikt nie zostawia samochodu na poboczu z włączonymi światłami, tymczasem przed sobą miał nieruchome białe reflektory oświetlające nagie przydrożne drzewa. Kiedy podjechał bliżej, jaskrawe snopy światła niemal zupełnie go oślepiły. Osłaniając oczy wierzchem dłoni, zbliżał się z największą ostrożnością, na wypadek gdyby na jezdni leżało ciało. Zatrzymał się dwadzieścia metrów od nieruchomego samochodu i wyłączył silnik.

Od razu zrozumiał, że jest źle. Samochód leżał na dachu, maską oparł się o niewielkie wzniesienie. Jednak przeraził go nie sam widok, lecz towarzyszący mu dźwięk. W ciszy zalegającej nad wiejską okolicą rozbrzmiewał delikatny warkot silnika, tworząc subtelny podkład do charakterystycznej melodii White Christmas Binga Crosby’ego. Spokojna muzyka ulatywała w mroźne powietrze przez otwarte okno, z którego wystawała głowa kobiety pod tak nieprawdopodobnym kątem, że policjant z daleka widział, że ona nie żyje.

Ruszył powoli w stronę przewróconego auta, żeby zgasić silnik, a tym samym wyłączyć muzykę. Odetchnął głęboko. Najwyraźniej miał do czynienia ze zwykłym, nawet jeśli tragicznym w skutkach wypadkiem drogowym. Sięgnął po radio.

Czekając na przybycie pogotowia, które i tak miało jedynie potwierdzić to, co sam wiedział, policjant zamknął drogę dla ruchu, wezwał ekipę specjalizującą się w oględzinach miejsc wypadków oraz zlecił sprawdzenie numerów rejestracyjnych samochodu w policyjnej bazie komputerowej, żeby ustalić jego właściciela. Z bagażnika radiowozu wyjął potężną latarkę i z jej pomocą obejrzał dokładnie jezdnię oraz ciągnące się wzdłuż niej rowy w poszukiwaniu rannego pasażera, który mógł wypełznąć z samochodu, albo przeszkody, która zmusiła kierowcę do wykonania gwałtownego skrętu. Nie znalazł niczego. Droga była pusta.

Policjant poczuł ulgę, gdy ciszę zakłóciły dźwięki zbliżających się syren, kilka minut później na miejsce wypadku dotarła karetka, oświetlając zbliżającego się ostrożnie rowerzystę.

Mężczyzna zsiadł z roweru w pewnej odległości od rozbitego samochodu. Policjant podszedł do niego.

– Przykro mi, ale musi pan zawrócić.

– Oczywiście. Próbuję tylko dojechać do domu.

– Rozumiem, niestety w tej chwili nie mogę pana przepuścić tym odcinkiem drogi. Rozumie pan z pewnością dlaczego.

– Czy komuś się coś stało? To chyba jest samochód Caroline Joseph. Mam rację? – zapytał rowerzysta.

– Na tę chwilę nie mogę tego potwierdzić.

Mężczyzna wyciągnął głowę i spojrzał przez ramię policjanta, przyglądając się uważnie samochodowi.

– Czy to ona? Mój Boże! Nie żyje, prawda? – Z otwartymi z przerażenia ustami spojrzał na policjanta. – Biedny David. Jej mąż. Będzie zdruzgotany.

Policjant nie skomentował słów mężczyzny. Czekając na posiłki, mógł jedynie zatrzymać rowerzystę jak najdalej od miejsca wypadku, ale z tej odległości głowa kobiety była aż nadto widoczna.

– Nie jechała z nią przypadkiem Natasha? – zapytał rowerzysta, drżącym głosem. – Jej córeczka? Urocza dziewczynka.

Policjant z pewną ulgą potrząsnął głową.

– Nie, proszę pana. Fotelik z tyłu był na szczęście pusty. W samochodzie nie było nikogo innego.POSZUKIWANIA ZAGINIONEJ DZIEWCZYNKI OGRANICZONE

Rzecznik policji potwierdził, że w dniu dzisiejszym poszukiwania zaginionej Natashy Joseph zostały ograniczone. Inspektor Philippa Stanley z policji hrabstwa Greater Manchester wydała oświadczenie następującej treści:

„Trwające ponad dwa tygodnie poszukiwania prowadziło kilka zespołów złożonych z przedstawicieli sił porządkowych i wolontariuszy. Jesteśmy pewni, że przetrząśnięto każdy centymetr kwadratowy okolicy miejsca wypadku. Poza zespołami działającymi w terenie, które sprawdziły wszystkie miejsca, gdzie mogłaby wpełznąć zmarznięta dziewczynka, wykorzystaliśmy psy policyjne oraz helikoptery z czujnikami na podczerwień. Z przykrością muszę stwierdzić, że nie natrafiono na żaden ślad.

Natasha Joseph, przez członków rodziny nazywana Tashą, zaginęła po tym, jak samochód, prowadzony przez jej matkę, uległ wypadkowi na Littlebarn Lane, w drodze powrotnej z rodzinnego przyjęcia. Caroline Joseph siedziała za kierownicą, w zajściu nie brały udziału inne pojazdy. Kiedy policja przybyła na miejsce zdarzenia, nie znaleziono żadnego śladu zaginionej Natashy Joseph. Lekarz pogotowia ratunkowego stwierdził zgon pani Joseph.

Policja bada obecnie inne wątki sprawy.

W związku z tym zwraca się z apelem do osób, które tamtej nocy mogły przebywać w pobliżu miejsca wypadku.

Nawet jeśli ktoś uważa, że nie posiada żadnych informacji na temat danego zdarzenia, powinien pamiętać, że najdrobniejszy szczegół – jak model samochodu albo rysopis osoby zachowującej się w podejrzany sposób – może pomóc, zwłaszcza w zestawieniu z resztą zgromadzonych danych. Mamy możliwość skorzystania z SARTR (Systemu Automatycznego Rozpoznawania Tablic Rejestracyjnych), zabezpieczyliśmy nagrania monitoringu z parkingów przy stacjach benzynowych i z innych kamer zainstalowanych w pobliskim mieście. Mimo to prosimy o kontakt wszystkich, którzy owej nocy przebywali w pobliżu miejsca wypadku. Nasi specjalnie wyszkoleni funkcjonariusze pomogą Państwu odtworzyć każdą chwilę tamtego wieczoru. Żywimy nadzieję, że ktoś z Państwa dysponuje informacją, która pomoże w rozwiązaniu sprawy.

Policja zapewnia, że choć poszukiwania w okolicy miejsca zdarzenia zostały ograniczone, sprawą nadal zajmuje się zespół śledczy złożony z najwyższej klasy funkcjonariuszy”.

David Joseph, mąż Caroline i ojciec Natashy, a jednocześnie znany w Manchesterze biznesmen, wystosował w zeszłym tygodniu za pośrednictwem telewizji poruszający apel:

„Ktoś musi wiedzieć, gdzie znajduje się moja córeczka. Biedna Tasha straciła matkę i musi być teraz załamana, zdezorientowana i bardzo, bardzo wystraszona. Proszę, pomóżcie mi ją odnaleźć. Muszę odzyskać moją córeczkę. Utraciłem wszystko”.

Telefony zaufania dedykowane sprawie: 08006125736 albo 01617913785.1

SZEŚĆ LAT PÓŹNIEJ

Główny inspektor Tom Douglas zmierzał korytarzem do swojego biura i nucił pod nosem jakąś melodię. Lubił pierwszy dzień w pracy po powrocie z urlopu, podobnie jak w dzieciństwie uwielbiał wracać do szkoły po długiej przerwie wakacyjnej. Z niecierpliwością wyczekiwał tego, co przyniesie dzień. Cieszył się na wszystkie nowe wyzwania, z którymi przyjdzie mu się zmierzyć. Lubił atmosferę w swoim oddziale. Nie byli może przyjaciółmi, a raczej działającymi na rzecz wspólnego dobra sojusznikami. Jednak najważniejsze było to, że wiedział, iż w razie potrzeby jego koledzy i koleżanki przyszliby mu z pomocą. Dla Toma była to najłatwiejsza praca na świecie, rzadko też się w niej nudził, na co mógł przytoczyć niezliczoną ilość przykładów.

Otworzył drzwi do swojego biura i wyciągnął lewą nogę, żeby przesunąć blokadę. Stopa natrafiła na pustkę. Spojrzał w dół. Nie dostrzegł ani śladu tłustej świni, którą zawsze przystawiał drzwi. Powiesił marynarkę na wieszaku i przykucnął, żeby zajrzeć pod biurko.

Ktoś krótko zapukał.

– Proszę – mruknął.

Drzwi się otworzyły. Usłyszał znajomy głos, którego właścicielka wyraźnie próbowała opanować rozbawienie.

– Wszystko w porządku? – spytała.

– Tak… ktoś mi rąbnął cholerną świnię! – Tom wstał i otrzepał spodnie z kurzu. – Do licha, chciałoby się myśleć, że na komisariacie człowiek może liczyć na towarzystwo uczciwych, praworządnych obywateli, co nie? Myślałem, że ktoś ją wkopał pod biurko czy coś w tym stylu, ale jakoś nigdzie jej nie widzę.

– Gdyby ktoś kopnął twoją świnię, utykałby teraz po komendzie ze złamanym palcem. Poza tym tylko kompletny głupek ukradłby coś głównemu inspektorowi, choć gdyby przyjąć to kryterium, od ręki mielibyśmy kilku podejrzanych. Popytam, może ktoś coś wie.

Tom wyciągnął krzesło spod biurka i usiadł, dając ręką znak Becky, żeby zrobiła to samo.

– Jak się miewasz, Becky? Zdarzyło się coś nietypowego podczas mojej nieobecności?

– Generalnie chleb powszedni – odpowiedziała i przysunęła sobie krzesło. – Poza jednym wyjątkowo brutalnym gwałtem, który początkowo, a jak się potem okazało niesłusznie, uznaliśmy za czyn popełniony przez osobę nieznaną.

– Kim był w takim razie sprawca?

– Chłopak dziewczyny, kanalia jedna. Założył maskę i w ogóle. Zaczaił się na nią, kiedy wracała z pracy. Sprał ją na kwaśne jabłko, brutalnie zgwałcił, a potem zostawił.

– W jaki sposób wpadł?

– To ona nas naprowadziła. Po odzyskaniu przytomności w szpitalu powiedziała, że nie ma pojęcia, kto jej to zrobił, ale zauważyliśmy, że coś ukrywa. Jak się okazało, bała się, że jeśli wskaże swojego chłopaka, to on ją zabije. W końcu pękła i się wygadała, tylko nie chciała wnosić oskarżenia, ponieważ nie było żadnych dowodów poza jej zeznaniem. – Becky odchyliła się na krześle i skrzyżowała ręce na piersi. – Mimo to dopadliśmy drania. Był na tyle sprytny, żeby użyć prezerwatywy, za to potem jak ostatni idiota cisnął ją do kosza pięćdziesiąt metrów dalej. Powiedział, że dziewczynie się należało, ponieważ flirtowała z klientami w pubie, w którym pracowała.

Becky skrzywiła się z obrzydzeniem, a Tom na chwilę wyobraził sobie lodowatą determinację, z jaką musiała przesłuchiwać tego faceta. Jego podwładna była osobą ogromnie empatyczną, a przy tym dysponowała niezwykłą umiejętnością wyciągania prawdy z ludzi.

– No, a jak było na wakacjach? – spytała.

– Dzięki, dobrze. Spędziliśmy z Leo kilka dni we Florencji, potem pojechaliśmy do mojego domku w Cheshire. Ja sortowałem sterty papierów po bracie, a Leo uczyła się do egzaminu, więc zrobił się z tego jeden z tych przyjemnych tygodni, które zlatują jak z bicza strzelił.

Tom z zasady rzadko opowiadał w pracy o swoim życiu prywatnym i dopiero od jakiegoś czasu zaczął wspominać o Leo w rozmowach z kolegami. Po jakimś czasie z rozbawieniem zauważył, że jedna czy dwie osoby się nie zorientowały, że Leo jest zdrobnieniem od Leonory, i zaczęły się mu dziwnie przyglądać. Dopiero Becky wyprowadziła kolegów z błędu.

Garstka osób wiedziała o domu w Cheshire, który Tom kupił po odejściu z policji metropolitalnej. Jeszcze rzadziej wspominał o swoim bracie Jacku, lecz wiedział, że Becky słyszała o tragicznym wypadku, w którym Jack kilka lat wcześniej stracił życie, oraz o tym, że Tom otrzymał w spadku majątek powstały ze sprzedaży firmy brata zajmującej się ochroną danych w sieci. Nigdy nie poruszała tego tematu, chyba że sam o nim wspominał.

Dzwonek telefonu na biurku przerwał dalszą rozmowę na temat wakacji.

– Tom Douglas – powiedział.

Jego szefowa, nadinspektor Philippa Stanley, przekazała mu wiadomość z gatunku tych, których się nie cierpi. Radosny uśmiech w jednej chwili zniknął mu z twarzy.

Odłożył słuchawkę.

– Wkładaj płaszcz, Becky. Znaleziono zwłoki. Niestety wygląda na to, że to dziewczynka, która miała niewiele ponad dziesięć lat.

Ciąg dalszy w wersji pełnej
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: