Ogniskowa - ebook

1.

Obec­nie

Tego roku paź­dzier­nik był wy­jąt­ko­wo ła­ska­wy, je­że­li cho­dzi o po­go­dę. Za­fun­do­wał miesz­kań­com po­łu­dnio­wej Pol­ski bar­dzo cie­pły i pięk­ny po­czą­tek zło­tej pol­skiej je­sie­ni, po­bu­dza­jąc wy­obraź­nię ar­ty­stów i pi­sa­rzy do uwiecz­nie­nia w swo­ich dzie­łach ob­ra­zów zło­to­czer­wo­nych li­ści, ugi­na­ją­cych się pod cię­ża­rem owo­ców drzew, to­ną­cych w po­ma­rań­czo­wych dy­nio­wych po­let­kach oraz błysz­czą­cych w je­sien­nym słoń­cu ty­się­cy drob­nych pa­ję­czych ni­tek.

Za­cho­dzą­ce słoń­ce od­bi­ja­ło się ty­sią­ca­mi od­cie­ni czer­wie­ni oraz różu w toni rze­ki, prze­cho­dząc po­wo­li w znie­wa­la­ją­ce in­dy­go i gra­nat. Tem­pe­ra­tu­ra oko­ło dwu­dzie­stu stop­ni każ­de­go sło­necz­ne­go dnia na­wet naj­więk­szych do­ma­to­rów za­chę­ca­ła do le­ni­wych spa­ce­rów po kra­kow­skich Bło­niach. Nie­któ­rzy sie­dzie­li na ław­kach, czy­ta­jąc ga­ze­tę czy książ­kę, inni nie­wiel­ki­mi grup­ka­mi spa­ce­ro­wa­li wol­no po chod­ni­ku. Mło­dzi i stu­den­ci sie­dzie­li wzdłuż brze­gu Wi­sły i roz­ma­wia­jąc, po­pi­ja­li ukry­te w ple­ca­kach piwo, roz­glą­da­jąc się od cza­su do cza­su wo­ko­ło, czy aby przy­pad­kiem w po­bli­żu nie krę­ci się ja­kiś po­li­cjant służ­bi­sta.

Kie­dy Emi­lia wraz ze swo­ją przy­ja­ciół­ką Mo­ni­ką wra­ca­ły Bul­wa­ra­mi z za­jęć, aku­rat za­pa­li­ły się wszyst­kie ozdob­ne la­tar­nie wzdłuż brze­gu. Za ich ple­ca­mi Smok Wa­wel­ski wła­śnie wy­rzu­cił z sie­bie kłę­by ognia, wzbu­dza­jąc ra­dość grup­ki dzie­ci, cze­ka­ją­cych cier­pli­wie wraz z ro­dzi­ca­mi na ten po­kaz.

– Chy­ba po­win­ny­śmy wra­cać do aka­de­mi­ka – mruk­nę­ła Emi­lia, zer­ka­jąc na ze­ga­rek. – Za­nim do­je­dzie­my do dwor­ca, do­cze­ka­my się na nasz au­to­bus i za­je­dzie­my na miej­sce, mi­nie z pół­to­rej go­dzi­ny.

Mo­ni­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, chło­nąc wzro­kiem błysz­czą­cą w świa­tłach Wi­słę.

– Ju­tro mamy za­ję­cia z geo­me­trii wy­kreśl­nej o siód­mej trzy­dzie­ści… – przy­po­mnia­ła Emi­lia. – Mu­szę jesz­cze do­koń­czyć ćwi­cze­nie z po­przed­nich za­jęć… A ty pew­nie na­wet nie za­czę­łaś szki­co­wać…

Obie były stu­dent­ka­mi pierw­sze­go roku Wy­dzia­łu Ar­chi­tek­tu­ry na Po­li­tech­ni­ce Kra­kow­skiej. Miesz­ka­ły też ra­zem w aka­de­mi­ku. Mia­ły to szczę­ście, że dzie­li­ły po­kój tyl­ko we dwie, gdyż za­zwy­czaj stu­den­ci pierw­sze­go roku są przy­dzie­la­ni do tró­jek. Były też w jed­nej gru­pie, co ozna­cza­ło, że prak­tycz­nie wszyst­kie ćwi­cze­nia mia­ły ra­zem. Tak więc więk­szość dnia spę­dza­ły ze sobą i choć ich cha­rak­te­ry były dia­me­tral­nie róż­ne, po­lu­bi­ły się od razu.

Emi­lia – szczu­pła sza­tyn­ka o brą­zo­wych oczach i in­tro­wer­tycz­nym cha­rak­te­rze. Spra­wia­ła wra­że­nie nie­śmia­łej. Za­zwy­czaj wo­la­ła słu­chać, niż mó­wić. Lu­bi­ła wszyst­ko mieć zro­bio­ne na czas i była sza­le­nie do­kład­na. Mo­ni­ka – zwa­rio­wa­na blon­dyn­ka o lek­ko krą­głej fi­gu­rze i fi­glar­nym zie­lo­no­okim spoj­rze­niu. Zwi­nię­te w sprę­ży­ny pół­dłu­gie wło­sy, upi­na­ne za­zwy­czaj nie­dba­le w koń­ski ogon, mia­ły od­cień doj­rza­łych kło­sów zbo­ża. Była nie­co py­ska­ta i sza­lo­na, co na dłuż­szą metę mo­gło być dla nie­któ­rych mę­czą­ce, jed­nak nie dla zrów­no­wa­żo­nej i spo­koj­nej Emi­lii, któ­ra za­wsze mo­gła się skryć w cie­niu swo­jej przy­ja­ciół­ki. Mia­ła wte­dy szan­sę ro­bić to, co naj­bar­dziej lu­bi­ła – ob­ser­wo­wać lu­dzi i ich za­cho­wa­nie – nie bę­dąc przy tym zmu­sza­ną do pro­wa­dze­nia bez­sen­sow­nych kon­wer­sa­cji.

– Do­koń­cze­nie ćwi­cze­nia zaj­mie ci pięć se­kund. – Mo­ni­ka nie­dba­le mach­nę­ła ręką. – A taki cu­dow­ny wi­dok jest wart spa­ce­ru.

Te­raz jej ręka nie wska­zy­wa­ła na Wi­słę, ale na idą­cych z na­prze­ciw­ka trzech chło­pa­ków. Je­den z nich, mi­ja­jąc dziew­czy­ny, pu­ścił do Mo­ni­ki oko.

– Ale cia­cho… – mruk­nę­ła, oglą­da­jąc się za nim.

W od­po­wie­dzi Emil­ka wznio­sła oczy ku nie­bu.

– Gdy­by twój chło­pak to wi­dział… – wes­tchnę­ła.

– Ale nie wi­dzi. Bo woli ślę­czeć nad książ­ka­mi, niż po­spa­ce­ro­wać ze swo­ją uko­cha­ną – wy­pa­li­ła, po­pra­wia­jąc wrzy­na­ją­ce się w oboj­czy­ki ra­miącz­ka swo­je­go ulu­bio­ne­go, wście­kle czer­wo­ne­go ple­ca­ka.

Roz­ma­wia­jąc o ju­trzej­szych za­ję­ciach, wol­no prze­szły pod Wa­we­lem, na­stęp­nie mi­nę­ły Ka­no­ni­czą, gdzie od przy­szłe­go se­me­stru mia­ły mieć za­ję­cia, aż wresz­cie zna­la­zły się na uli­cy Grodz­kiej, jak zwy­kle za­tło­czo­nej. Prze­szły szyb­ko wzdłuż ryn­ku i ko­ścio­ła Ma­riac­kie­go. Gdy Mo­ni­ka chcia­ła zaj­rzeć jesz­cze do Su­kien­nic, Emi­lia zde­cy­do­wa­nym ru­chem po­cią­gnę­ła ją w stro­nę Flo­riań­skiej, choć ją rów­nież ku­si­ły świa­tła i gwar na ryn­ku. Po­sęp­ne masz­ka­ro­ny zdo­bią­ce at­ty­ki Su­kien­nic śle­dzi­ły prze­cho­dzą­ce dziew­czy­ny ka­mien­ny­mi oczy­ma. Mia­ły ta­kie miny, jak­by lada mo­ment za­mie­rza­ły rzu­cić się na wy­bra­ną ofia­rę i po­żreć ją w ca­ło­ści.

Tęga sprze­daw­czy­ni, oto­czo­na kil­ko­ma wia­dra­mi róż, za­chę­ca­ła za­chryp­nię­tym już nie­co krzy­kiem do za­ku­pu ko­lo­ro­wych bu­kie­tów „po atrak­cyj­nej ce­nie”. Cho­dzą­cy na szczu­dłach klaun, ubra­ny w ostry, ko­lo­ro­wy i tan­det­ny frak, pusz­czał gi­gan­tycz­ne bań­ki my­dla­ne, od­bi­ja­ją­ce się ty­sią­ca­mi bla­sków od wszyst­kich ota­cza­ją­cych je świa­teł. Cho­dze­nie na po­nadme­tro­wych tycz­kach wy­ma­ga­ło spo­ro sku­pie­nia. Trze­ba było nie­źle la­wi­ro­wać, żeby nie wpaść na licz­nych tu­ry­stów, po­ru­sza­ją­cych się w spo­sób kom­plet­nie nie­prze­wi­dy­wal­ny.

Pod po­mni­kiem Mic­kie­wi­cza kłę­bi­ły się rze­sze stu­den­tów. Część z nich wy­bie­ra­ła się na za­ba­wy w pu­bie, inni sie­dzie­li na ław­kach i cze­ka­li na ko­goś bli­skie­go. Dwóch mło­dzień­ców pre­zen­to­wa­ło mi­ni­show, wy­ko­nu­jąc na wol­nym skraw­ku płyt akro­ba­cje god­ne cyr­kow­ców.

Tuż przy wej­ściu na Flo­riań­ską na nie­wiel­kim po­de­ście stał męż­czy­zna prze­bra­ny za śmierć. W ręce dzier­żył owi­nię­tą fo­lią alu­mi­nio­wą kosę, a jego dłu­ga czar­na sza­ta prze­wią­za­na była w pa­sie bia­łym pro­stym sznu­rem, ni­czym mnich. Głę­bo­ki czar­ny kap­tur skry­wał twarz. Gdy dziew­czy­ny go mi­ja­ły, ja­kaś ko­bie­ta wrzu­ci­ła „ko­stu­sze” kil­ka mo­net do bla­sza­ne­go kub­ka. Śmierć na­tych­miast ze­rwa­ła z sie­bie kap­tur, uka­zu­jąc twarz klau­na i nie­spo­dzie­wa­nie wy­bu­cha­jąc au­ten­tycz­nie prze­ra­ża­ją­cym śmie­chem.

Mo­ni­ka aż po­sko­czy­ła.

– Wa­riat ja­kiś – mruk­nę­ła, szyb­ko mi­ja­jąc dzi­wa­ka. – Robi so­bie jaja ze śmier­ci. Cie­ka­we, czy bę­dzie mu tak do śmie­chu, kie­dy przyj­dzie po nie­go ta praw­dzi­wa…

– Wi­docz­nie wy­szedł z za­ło­że­nia, iż w ob­li­czu śmier­ci po­zo­sta­je nam już tyl­ko śmiech – stwier­dzi­ła cierp­kim to­nem Ja­wor­ska. – Gorz­ki śmiech.

Po­ko­na­nie Flo­riań­skiej za­ję­ło im kil­ka­na­ście mi­nut, po­nie­waż dzi­siaj pa­no­wał tu­taj wy­jąt­ko­wy tłok. Dziew­czy­ny mi­ja­ły kil­ka szkol­nych wy­cie­czek oraz gru­pę ja­poń­skich tu­ry­stów ubra­nych w jed­no­li­te czer­wo­ne stro­je i czap­ki. Wszy­scy mie­li apa­ra­ty fo­to­gra­ficz­ne i trza­ska­li zdję­cia gdzie po­pad­nie. Mło­da prze­wod­nicz­ka ła­ma­ną an­gielsz­czy­zną opo­wia­da­ła im hi­sto­rię ryn­ku i ko­ścio­ła Ma­riac­kie­go, któ­re­go pięk­nie oświe­tlo­na wie­ża gó­ro­wa­ła przy za­mknię­ciu uli­cy Flo­riań­skiej.

– Ko­cham to miej­sce – wes­tchnę­ła Mo­ni­ka, wdy­cha­jąc głę­bo­ko aro­mat pie­czo­ne­go mię­sa do­cho­dzą­cy z mi­ja­nej re­stau­ra­cji. – I je­stem głod­na. Idzie­my do Maka?

Tuż pod Bra­mą Flo­riań­ską, w na­roż­nej ka­mie­ni­cy, znaj­do­wał się McDo­nald. Był to chy­ba naj­bar­dziej ob­le­ga­ny w Pol­sce od­dział tej sie­ci. Te­raz też prak­tycz­nie nie było szan­sy na wci­śnię­cie się do środ­ka.

Emi­lia zer­k­nę­ła z nie­sma­kiem na nie­koń­czą­cą się ko­lej­kę przy ka­sach.

– Bę­dzie­my tu­taj stać ty­dzień – za­wy­ro­ko­wa­ła. – Nie dasz rady wy­trzy­mać bez je­dze­nia, aż do­je­dzie­my do aka­de­mi­ka?

– Umrę z gło­du. – Dziew­czy­na po­kle­pa­ła się po brzu­chu. – No, Mila, nie bądź taka. Na nic mi nie po­zwa­lasz. Je­steś gor­sza niż mat­ka!

– To idź so­bie coś kup, a ja tu­taj za­cze­kam – pod­da­ła się Emil­ka. – Tyl­ko po­sta­raj się za­ła­twić to moż­li­wie jak naj­szyb­ciej, bła­gam.

– Wci­snę się do ko­lej­ki. – Pu­ści­ła do niej oko i roz­pię­ła nie­co kurt­kę, uka­zu­jąc głę­bo­ki de­kolt swo­jej czer­wo­nej bluz­ki. – Nikt się temu nie oprze. Zo­ba­czysz.

– Chy­ba że inna ko­bie­ta – mruk­nę­ła Emi­lia z prze­ką­sem.

Cze­ka­jąc na przy­ja­ciół­kę, po­bież­nie przej­rza­ła wi­try­nę z suk­nia­mi ślub­ny­mi, a na­stęp­nie za­trzy­ma­ła się przed wy­wie­szo­ny­mi przy bra­mie ob­ra­za­mi.

Na­gle jej wzrok przy­ku­ła dziew­czy­na, któ­ra w szyb­kim tem­pie zbli­ża­ła się w jej kie­run­ku od stro­ny uli­cy Pi­jar­skiej. Wy­so­ka blon­dyn­ka szła sprę­ży­stym kro­kiem wzdłuż resz­tek mu­rów, wbi­ja­jąc po­nu­ry wzrok w mi­ja­ne oso­by. Ubra­na była w ca­ło­ści na czar­no, a przez ra­mię mia­ła prze­wie­szo­ną kra­cia­stą tecz­kę z błysz­czą­ce­go ma­te­ria­łu. Był to je­dy­ny ko­lo­ro­wy ele­ment jej stro­ju, nie li­cząc ja­snych pro­stych wło­sów.

Emi­lia od­nio­sła dziw­ne wra­że­nie, że twarz tej mło­dej ko­bie­ty była roz­my­ta, ni­czym na nie­wy­raź­nej fo­to­gra­fii albo sła­bej ja­ko­ści fil­mie. Gdy ta była w od­le­gło­ści oko­ło dzie­się­ciu me­trów, Mila po­czu­ła na skó­rze chłod­ne ciar­ki. Od­ru­cho­wo obej­mu­jąc się ra­mio­na­mi, sta­nę­ła nie­co bli­żej muru, by zejść z pola wi­dze­nia tej dziw­nej oso­bie. Wbi­ja­jąc ple­cy w zim­ne ce­gły bra­my, upar­cie wpa­try­wa­ła się w po­su­wi­ste ru­chy blon­dyn­ki. Na­gle dziew­czy­na ob­ró­ci­ła się w stro­nę Emi­lii i spoj­rza­ła na nią lo­do­wa­tym wzro­kiem. Emi­lia mo­gła­by przy­siąc, że na jej twa­rzy zo­ba­czy­ła inną, jak­by na­ło­żo­ną żywą ma­skę. Nie­sa­mo­wi­cie brzyd­ką, po­marsz­czo­ną i od­py­cha­ją­cą. To coś wpa­try­wa­ło się w nią przez chwi­lę wro­gim wzro­kiem. Mia­ło wiel­kie czar­ne źre­ni­ce, prze­peł­nio­ne czy­stą nie­na­wi­ścią i chę­cią czy­nie­nia zła. Emi­lia bała się spu­ścić to coś z oka, bo była prze­ko­na­na, że na­wet gdy­by mru­gnę­ła, to zo­sta­ła­by za­ata­ko­wa­na. Od­ru­cho­wo roz­su­nę­ła nie­co za­mek kur­tecz­ki i za­ci­snę­ła w dło­ni krzyż świę­te­go Be­ne­dyk­ta, któ­ry do­sta­ła w dzie­ciń­stwie od ojca Ra­fa­ła.

Blon­dyn­ka sta­nę­ła bez ru­chu, prze­szy­wa­jąc Emi­lię gniew­nym spoj­rze­niem, ni­czym wście­kłe zwie­rzę go­tu­ją­ce się do ata­ku. Se­kun­dy za­mie­ni­ły się w go­dzi­ny. Cały gwar, wszy­scy lu­dzie gdzieś prze­pa­dli, zo­sta­wia­jąc po so­bie je­dy­nie czar­ną pust­kę i bo­le­sną ci­szę. Emi­lia trwa­ła w bez­ru­chu, czu­jąc jak od po­wie­wu zim­ne­go wia­tru łza­wią jej oczy, roz­my­wa­jąc wszyst­ko do­oko­ła. Je­dy­nie te czar­ne, pu­ste oczy lśni­ły…

– Mila! Co jest?

Przy niej zma­te­ria­li­zo­wa­ła się Mo­ni­ka. W ręce trzy­ma­ła wiel­ki ku­bek z sha­kiem ba­na­no­wym.

– Mila! – Po­trzą­snę­ła moc­no przy­ja­ciół­ką.

– Nic, nic… – Emil­ka spu­ści­ła na mo­ment gło­wę i prze­tar­ła oczy wierz­chem dło­ni.

Kie­dy spoj­rza­ła w miej­sce, gdzie jesz­cze pół se­kun­dy wcze­śniej sta­ła dziw­na dziew­czy­na, te­raz nie zo­ba­czy­ła tam ni­ko­go.

– Co się sta­ło? – do­py­ty­wa­ła Mo­ni­ka. – Mó­wi­łam do cie­bie, trzę­słam tobą, a ty nic. Za­cho­wy­wa­łaś się jak słup soli. Na­praw­dę nie­źle mnie na­stra­szy­łaś.

– Ja… – Nie mo­gła za­pa­no­wać nad drże­niem gło­su. – Ja… za­my­śli­łam się…

– No do­bra. Chodź­my już le­piej na ten au­to­bus… – mruk­nę­ła Mo­ni­ka, bio­rąc ko­le­żan­kę pod ra­mię.

Idąc wzdłuż Pi­jar­skiej, Emi­lia roz­glą­da­ła się wo­ko­ło, szu­ka­jąc ubra­nej na czar­no blon­dyn­ki, lecz nie mo­gła jej od­na­leźć. Znów ota­czał ją tłum tu­ry­stów i mło­dzie­ży, we­so­ły gwar i śmie­chy. Nie­bo za­mie­ni­ło się w czar­ną płach­tę ob­sia­ną mi­lio­na­mi drob­nych zło­tych gwiazd. Pod nim roz­cią­gał się na­gle urwa­ny sy­gnał z wie­ży ma­riac­kiej. Kil­ka go­łę­bi krą­ży­ło nad przy­stan­kiem, cze­ka­jąc, aż ktoś upu­ści choć mały okru­szek je­dzo­ne­go na szyb­ko ob­wa­rzan­ka.

Wszyst­ko wró­ci­ło do nor­my, zo­sta­wia­jąc w umy­śle Emi­lii je­dy­nie prze­ra­że­nie i bar­dzo złe prze­czu­cie. Wciąż wy­pa­try­wa­ła wśród mi­ja­nych osób dziw­nej blon­dyn­ki z dwie­ma twa­rza­mi, ale ta prze­pa­dła jak ka­mień w wodę.

* * *

Tego wie­czo­ru Emi­lia nie była w sta­nie sku­pić swo­ich my­śli na ni­czym kon­kret­nym. Sta­le w wy­obraź­ni mia­ła przed sobą te wro­gie, ta­jem­ni­cze oczy nie­zna­nej jej po­sta­ci, wy­zie­ra­ją­ce z twa­rzy ubra­nej na czar­no blon­dyn­ki. To było coś nie­ludz­ko złe­go, chcą­ce­go zro­bić krzyw­dę każ­dej oso­bie, jaka tyl­ko sta­nie mu na dro­dze.

W za­du­mie na­ło­ży­ła tro­chę kre­mu ujędr­nia­ją­ce­go na swo­ją szczo­tecz­kę do zę­bów. Do­pie­ro kie­dy ohyd­na w sma­ku maź za­czę­ła ją piec w ję­zyk, zo­rien­to­wa­ła się, co zro­bi­ła. Plu­jąc do zle­wu i kil­ka­krot­nie płu­cząc usta zim­ną wodą, klę­ła w my­ślach na sie­bie i swo­ją głu­po­tę.

– Je­steś dzi­siaj ja­kaś roz­ko­ja­rzo­na – za­uwa­ży­ła Mo­ni­ka, my­jąc w umy­wal­ce obok ra­pi­do­graf do kre­śle­nia cien­kiej kre­ski. – Po­patrz, tusz mi cał­kiem za­sechł…

– Bo nie za­mo­czy­łaś go na noc – za­uwa­ży­ła cierp­kim to­nem. – Jak bę­dziesz je zo­sta­wiać bez czysz­cze­nia, to nie­ba­wem cze­ka cię za­kup no­wych.

– Wolę nie. Te do­bre są dro­gie jak dia­bli. Wąt­pię, żeby moi ro­dzi­ce chcie­li mi za­spon­so­ro­wać trze­ci ze­staw.

Za­nim przy­ja­ciół­ce uda­ło się upo­rać z za­pcha­nym ra­pi­do­gra­fem, do ła­zien­ki we­szły jesz­cze dwie ko­le­żan­ki z wę­zła. Układ na pię­trach aka­de­mi­ka był taki, że jed­na ła­zien­ka przy­pa­da­ła na czte­ry po­ko­je, w su­mie dzie­sięć osób. Trud­no więc było mó­wić o in­tym­no­ści. Uciecz­ki nie gwa­ran­to­wał rów­nież po­kój dziew­czyn, któ­ry był tak mały, że mie­ści­ło się w nim je­dy­nie pię­tro­we łóż­ko, dwa nie­wiel­kie sto­li­ki, wi­szą­ca szaf­ka (trzy­ma­ły w niej pro­duk­ty spo­żyw­cze) oraz dwie wą­skie i wy­so­kie pod su­fit sza­fy wnę­ko­we na ubra­nia. Pod dol­nym łóż­kiem do­dat­ko­wo upcha­ły dwa pla­sti­ko­we po­jem­ni­ki, ide­al­ne do prze­cho­wy­wa­nia ry­sun­ków, ka­lek, kar­to­nów i in­nych przy­bo­rów ry­sun­ko­wych, nie­na­da­ją­cych się do zwi­ja­nia albo skła­da­nia.

Cze­ka­jąc na Mo­ni­kę, Emi­lia wy­pi­ła jesz­cze nie­co wody i szyb­ko prze­żu­ła gumę do żu­cia, by za­bić ohyd­ny po­smak kre­mu.

– Idę od razu do spa­nia – ziew­nę­ła Mo­ni­ka, za­my­ka­jąc drzwi na klucz i gra­mo­ląc się na swo­je gór­ne łóż­ko.

– Ja też, mu­szę tyl­ko się wcze­śniej na­sma­ro­wać… – mruk­nę­ła Emi­lia, wy­cią­ga­jąc z ko­sme­tycz­ki tubę spe­cjal­nej ma­ści.

Słu­cha­jąc au­dy­cji ra­dio­wej, Mo­ni­ka smęt­nym wzro­kiem przy­glą­da­ła się Emi­lii, pra­co­wi­cie po­kry­wa­ją­cej spe­cy­fi­kiem skó­rę. Czer­wo­ne zmia­ny błysz­cza­ły w świe­tle lamp­ki tech­nicz­nej.

– Wiesz… prze­rą­ba­ne masz z tą skó­rą – po­wie­dzia­ła Mo­ni­ka ci­cho. – A ja na­rze­kam, że mam tro­chę sa­deł­ka tu i ów­dzie. Do­pie­ro wi­dząc, ile cza­su mu­sisz po­świę­cić na sma­ro­wa­nie, czysz­cze­nie i złusz­cza­nie tej prze­klę­tej ry­biej łu­ski, uświa­da­miam so­bie, jak po­twor­nie je­stem in­fan­tyl­na.

– Cóż, za­wsze chce­my mieć wię­cej, niż mamy – od­par­ła Emi­lia. – Do­brze, że przy­naj­mniej nie mam tego na twa­rzy i szyi.

– Ale w bi­ki­ni nie wy­stą­pisz, praw­da?

– Ra­czej nie. Na­wet kie­dy zmian pra­wie nie wi­dać i tak nie mogę sie­dzieć w słoń­cu, bo po­draż­ni­ła­bym ją jesz­cze bar­dziej.

– Co się z tobą sta­ło, tam przed Bra­mą Flo­riań­ską? – Mo­ni­ka szyb­ko zmie­ni­ła te­mat. – Ni­g­dy nie za­cho­wy­wa­łaś się tak dziw­nie. Prze­stra­szy­łaś mnie, wiesz?

Przed ocza­mi Emi­lii na­tych­miast sta­nę­ła ta strasz­na twarz z bez­den­nie czar­nym spoj­rze­niem.

– Nie wiem – wes­tchnę­ła. – Pierw­szy raz do­świad­czy­łam cze­goś ta­kie­go.

– To zna­czy…? – Głos ko­le­żan­ki za­chę­cał do po­cią­gnię­cia te­ma­tu.

– Wi­dzia­łam dziew­czy­nę o ta­kim dziw­nym wy­ra­zie twa­rzy. Wpa­try­wa­ła się we mnie tak wro­go…

Choć były do­bry­mi ko­le­żan­ka­mi, Mila jak na ra­zie nie zde­cy­do­wa­ła się wy­ja­wić Mo­ni­ce swo­jej ta­jem­ni­cy. Nie po­wie­dzia­ła jej o tym, że wi­dzi du­chy, po­nie­waż zwy­czaj­nie się bała, że stra­ci bli­ską oso­bę. A dla­cze­go? Gdyż zna­ła to z au­top­sji. Za­wsze tak było. Po­zna­wa­ła ko­goś, z kim szyb­ko na­wią­zy­wa­ła do­bry kon­takt, pod­czas ja­kiejś szcze­rej roz­mo­wy wy­ja­wia­ła, ja­kie ma zdol­no­ści, po czym ta oso­ba na­gle za­czy­na­ła wy­naj­dy­wać róż­ne wy­mów­ki, by­le­by tyl­ko nie spę­dzać z Milą cza­su. Kil­ka ta­kich bo­le­snych do­świad­czeń z ostat­nich lat na­uczy­ło ją, by trzy­mać ję­zyk za zę­ba­mi.

– Może za bar­dzo się ga­pi­łaś i się la­ska wku­rzy­ła? – Mo­ni­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Albo kie­dyś za­la­złaś jej za skó­rę?

– Nie­moż­li­we! – Emi­lia odło­ży­ła krem i wy­tar­ła ręce w pa­pie­ro­wy ręcz­nik. – Prze­cież ni­g­dy wcze­śniej jej nie wi­dzia­łam. Je­stem tego pew­na.

Mo­ni­ka wy­god­niej uło­ży­ła się na ple­cach i pod­ło­ży­ła rękę pod gło­wę.

– Trze­ba było ją za­py­tać, czy ma ja­kiś pro­blem. Albo po­ka­zać ją mnie. Ja tam bym się za­py­ta­ła…

– Znik­nę­ła, kie­dy mną po­trzą­snę­łaś – wtrą­ci­ła Emi­lia. – Po pro­stu roz­pły­nę­ła się w po­wie­trzu. Szu­ka­łam jej, ale prze­pa­dła.

– A ja, głu­pia, my­śla­łam, że oglą­dasz się za chło­pa­ka­mi…

– Och, prze­stań. To­bie tyl­ko jed­no w gło­wie.

– Nie jed­no, uwierz mi… – Mo­nia pu­ści­ła do ko­le­żan­ki oko.

Emi­lia zga­si­ła świa­tło i po­ło­ży­ła się do swo­je­go łóż­ka na dole. Nad nią Mo­ni­ka sta­ra­ła się chy­ba le­piej uło­żyć, bo cała kon­struk­cja lek­ko za­skrzy­pia­ła. Po chwi­li w po­ko­ju za­pa­dła ci­sza. Le­żąc na wznak, dziew­czy­na pa­trzy­ła na ja­sne pa­ski świa­tła la­tar­ni ulicz­nych, rzu­ca­ne na ścia­nę po­ko­ju przez alu­mi­nio­we ża­lu­zje. Wciąż roz­my­śla­ła o dziw­nym zda­rze­niu. Kogo zo­ba­czy­ła? I dla­cze­go w ta­kim tłu­mie to coś za­re­ago­wa­ło wro­go aku­rat na nią? Może to rze­czy­wi­ście przez jej zdol­no­ści? Na­gle zro­zu­mia­ła. Ze zde­ner­wo­wa­nia sze­ro­ko otwo­rzy­ła oczy.

Zo­ba­czy­ła to. ZDE­MA­SKO­WA­ŁA. Dla­te­go tak się wście­kła…

Sta­ra­jąc się uspo­ko­ić, dziew­czy­na wzię­ła kil­ka głęb­szych wde­chów. Z ca­łej siły pró­bo­wa­ła sku­pić umysł na czymś przy­jem­nym, żeby póź­niej nie śnić kosz­ma­rów. Jed­nak­że tej nocy dane jej było oglą­dać tyl­ko jed­ną, w kół­ko od­twa­rza­ną sce­nę. Czar­ne, mro­żą­ce krew w ży­łach dzi­kie oczy…2.

Ma­ria Po­pław­ska była eme­ry­to­wa­ną na­uczy­ciel­ką ję­zy­ka pol­skie­go, a za­ra­zem wła­ści­ciel­ką prze­stron­ne­go miesz­ka­nia na pierw­szym pię­trze uro­kli­wej kra­kow­skiej ka­mie­ni­cy przy uli­cy Dłu­giej. Miesz­ka­nie jej skła­da­ło się z czte­rech po­koi, ła­zien­ki, kuch­ni i ob­szer­ne­go, ciem­ne­go ko­ry­ta­rza. Po przej­ściu na eme­ry­tu­rę, kie­dy to zmarł jej mąż i zo­sta­ła sama, gdyż je­dy­na cór­ka wy­je­cha­ła za pra­cą do Au­stra­lii, pani Ma­ria po­sta­no­wi­ła od­dzie­lić część miesz­ka­nia i wy­naj­mo­wać stu­den­tom. Sio­strze­niec wy­bu­do­wał w holu ścian­kę, od­gra­dza­jąc w ten spo­sób dwa naj­mniej­sze po­ko­je od resz­ty. W jed­nym z po­miesz­czeń wy­od­ręb­nio­no ła­zien­kę i nie­wiel­ki aneks ku­chen­ny. Od pię­ciu lat po­wsta­łe w ten spo­sób miesz­kan­ko wy­naj­mo­wa­ło mło­de ko­re­ań­skie mał­żeń­stwo. Kil­ka mie­się­cy temu oka­za­ło się jed­nak, że dziew­czy­na spo­dzie­wa się dziec­ka. Uczel­nia po­mo­gła im, wy­naj­du­jąc w aka­de­mi­ku spe­cjal­ne miesz­ka­nie stu­denc­kie dla ro­dzin. Ofer­ta była ku­szą­ca, a opła­ty kil­ka­krot­nie niż­sze, więc pań­stwo Yang w ogó­le się nie za­sta­na­wia­li i szyb­ko roz­wią­za­li umo­wę z sę­dzi­wą wła­ści­ciel­ką.

W wy­ni­ku tego przez całe wa­ka­cje miesz­ka­nie sta­ło pu­ste, ge­ne­ru­jąc star­szej ko­bie­cie je­dy­nie do­dat­ko­we kosz­ty. Kie­dy więc w po­ło­wie wrze­śnia, tuż przed roz­po­czę­ciem roku aka­de­mic­kie­go, do jej drzwi za­pu­ka­ła Ewe­li­na Ra­dzie­jew­ska – wy­so­ka blon­dyn­ka o mi­łej twa­rzy – pani Po­pław­ska z nie­skry­wa­ną ra­do­ścią zgo­dzi­ła się wy­na­jąć jej uciąż­li­wy pu­sto­stan. Mło­da oka­za­ła się stu­dent­ką dru­gie­go roku me­dy­cy­ny i była bar­dzo roz­mow­ną, otwar­tą dziew­czy­ną. Star­sza ko­bie­ta wpraw­dzie nie była pew­na, czy dziew­czę szyb­ko nie za­cznie spro­wa­dzać ja­kichś im­pre­zo­wi­czów, jed­nak ta obie­ca­ła, że aby się utrzy­mać na stu­diach, musi mieć sty­pen­dium na­uko­we, co ozna­cza nie­koń­czą­cą się na­ukę. Uspo­ko­jo­na tym za­pew­nie­niem wła­ści­ciel­ka wrę­czy­ła wresz­cie ko­bie­cie sta­ro­świec­kie klu­cze, in­ka­su­jąc rów­no­cze­śnie opła­tę za trzy mie­sią­ce z góry.

Przez pierw­sze dwa ty­go­dnie sym­pa­tycz­na dziew­czy­na spra­wo­wa­ła się ide­al­nie. Kil­ka razy na­wet py­ta­ła, czy nie trze­ba zro­bić za­ku­pów, cza­sa­mi po­ma­ga­ła wnieść siat­ki z wa­rzy­wa­mi. I na­gle, ja­koś na po­cząt­ku paź­dzier­ni­ka, wszyst­ko ule­gło dia­me­tral­nej zmia­nie. Lo­ka­tor­ka zro­bi­ła się ja­kaś taka inna. Za­czę­ła no­sić tyl­ko czar­ne ubra­nia, prze­sta­ła się od­zy­wać, a na za­da­wa­ne py­ta­nia od­po­wia­da­ła pół­gęb­kiem lub wca­le. Jed­nak­że dwa dni temu już zde­cy­do­wa­nie prze­sa­dzi­ła…

Owe­go po­po­łu­dnia Po­pław­ska wy­bra­ła się na szyb­kie spra­wun­ki. Od ja­kie­goś cza­su bra­ła nowe leki na­ser­co­we, po któ­rych cią­gle krę­ci­ło się jej w gło­wie. Wy­bra­ła się więc tyl­ko po chleb i ka­wa­łek pasz­te­tu. Gdy po wdra­pa­niu się na pierw­sze pię­tro sta­nę­ła wresz­cie przy swo­ich drzwiach, wal­cząc rów­no­cze­śnie z za­wro­ta­mi gło­wy oraz z za­ci­na­ją­cym się zam­kiem, na­gle ze swo­je­go miesz­ka­nia wy­pa­dła Ewe­li­na. Wy­bie­ga­jąc na klat­kę scho­do­wą, z taką siłą po­pchnę­ła sta­rusz­kę, że ta z im­pe­tem rąb­nę­ła czo­łem o fu­try­nę drzwi. Zde­ner­wo­wa­na, krzyk­nę­ła coś za dziew­czy­ną, jed­nak­że pan­ni­ca omio­tła ją prze­ra­ża­ją­cym spoj­rze­niem kom­plet­nie czar­nych oczu, po czym… za­war­cza­ła. Głu­chy dźwięk od­bił się echem w wy­so­kim holu. Ko­bie­ta z prze­ra­że­nia wpa­dła do swo­jej czę­ści miesz­ka­nia, czym prę­dzej za­ry­glo­wa­ła drzwi i wy­ko­nu­jąc kil­ka zna­ków krzy­ża, wpa­dła do sa­lo­nu.

W pierw­szym od­ru­chu chcia­ła za­dzwo­nić na po­li­cję, jed­nak znie­ru­cho­mia­ła ze słu­chaw­ką sta­ro­świec­kie­go te­le­fo­nu w dło­ni. Co wła­ści­wie mia­ła­by po­wie­dzieć? Że lo­ka­tor­ka na nią za­war­cza­ła jak wście­kły pies? Prze­cież od razu we­zmą ją za wa­riat­kę i za­miast pa­tro­lu po­li­cyj­ne­go wy­ślą eki­pę z bia­łym ka­fta­nem.

Po krót­kim jed­nak na­my­śle wzię­ła kil­ka głę­bo­kich wde­chów i wsa­dzi­ła pulch­ny pa­lec w otwór z cy­frą dzie­więć. Prze­krę­ci­ła. Tar­cza z ci­chym py­ka­niem wró­ci­ła na swo­je miej­sce po czym sta­nę­ła w ocze­ki­wa­niu na wy­krę­ce­nie ko­lej­nej cy­fry.

Dru­ga dzie­wiąt­ka…

Do dia­bła, jak to po­wie­dzieć? Że lo­ka­tor­ka naj­pierw po­pchnę­ła sę­dzi­wą sta­rusz­kę, a po­tem za­czę­ła war­czeć, stra­sząc prze­raź­li­wym gry­ma­sem na twa­rzy?

No wła­śnie, lo­ka­tor­ka!

Ko­bie­ta za­sty­gła z pal­cem nad ostat­nią cy­frą.

Prze­cież wy­naj­mo­wa­ła to miesz­ka­nie nie­le­gal­nie. Nie zgło­si­ła no­we­go lo­ka­to­ra, nie pła­ci­ła żad­nych po­dat­ków. Nie dość, że we­zmą ją za wa­riat­kę, to jesz­cze przy­wa­lą karę. Po czymś ta­kim wpa­da się w dłu­gi, któ­rych po­tem nie jest się w sta­nie spła­cić do koń­ca nędz­ne­go eme­ry­tal­ne­go ży­cia.

Osta­tecz­nie Po­pław­ska ska­pi­tu­lo­wa­ła i rzu­ci­ła słu­chaw­kę na wi­deł­ki. Prze­wa­ży­ła chęć do­ro­bie­nia paru gro­szy oraz uza­sad­nio­na oba­wa, że zo­sta­nie po­trak­to­wa­na przez wła­dze jak oso­ba z pro­ble­ma­mi psy­chicz­ny­mi.

* * *

Mi­nę­ły dwa ty­go­dnie, a dziew­czy­na prze­sta­ła się po­ja­wiać. Pani Ma­ria uważ­nie wsłu­chi­wa­ła się w każ­dy szmer na klat­ce i z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­ła na po­wrót stu­dent­ki. Za­mie­rza­ła wte­dy ją do­paść i za­żą­dać wy­ja­śnień. Kil­ka­na­ście dni po ca­łym zda­rze­niu ko­bie­ta po­wo­li do­cho­dzi­ła do wnio­sku, że cała ta sy­tu­acja chy­ba się jej przy­wi­dzia­ła. Swo­je rze­ko­me zwi­dy tłu­ma­czy­ła efek­tem ubocz­nym dzia­ła­nia no­wych le­ków na­ser­co­wych. Po bo­le­snym zde­rze­niu z fu­try­ną zo­stał so­lid­ny do­wód w po­sta­ci pa­skud­ne­go si­nia­ka. Wpraw­dzie nie była le­ka­rzem, ale wie­dzia­ła, że pod wpły­wem sil­ne­go ude­rze­nia ludz­ki mózg może prze­stać pra­co­wać pra­wi­dło­wo, ra­cząc swo­je­go wła­ści­cie­la por­cją wi­zji wzro­ko­wych bądź słu­cho­wych, ni­czym po za­ży­ciu środ­ka ha­lu­cy­no­gen­ne­go. Do­ty­ka­jąc pal­ca­mi wciąż po­bo­le­wa­ją­cej skro­ni, upar­cie wma­wia­ła so­bie, że blon­dy­na coś do niej mó­wi­ła nor­mal­nym gło­sem (być może na­wet prze­pra­sza­ła), a ona, w za­du­mie i pod wpły­wem le­ków, sły­sza­ła war­cze­nie dzi­kie­go zwie­rzę­cia.

Im wię­cej cza­su upły­wa­ło od tego nie­ty­po­we­go zda­rze­nia, tym bar­dziej ko­bie­ta utwier­dza­ła się w swo­im prze­ko­na­niu. Cze­ka­jąc na po­wrót stu­dent­ki, po­wta­rza­ła so­bie w my­ślach py­ta­nia, któ­re przy­go­to­wa­ła w ra­zie spo­tka­nia z dziew­czy­ną. Jed­nak­że ta wciąż nie wra­ca­ła, co za­czy­na­ło co­raz bar­dziej nie­po­ko­ić pa­nią Ma­rię.

Wresz­cie sta­rusz­ka nie wy­trzy­ma­ła. Któ­re­goś wie­czo­ru do­kład­nie za­trza­snę­ła drzwi wej­ścio­we na klat­kę scho­do­wą i zo­sta­wi­ła we­tknię­ty w za­mek klucz. Ten za­bieg da­wał jej pew­ność, że gdy­by ewen­tu­al­nie lo­ka­tor­ka wró­ci­ła, nie by­ła­by w sta­nie otwo­rzyć drzwi od ze­wnątrz. Po­pław­ska wy­su­pła­ła z kie­sze­ni swo­je­go szla­fro­ka za­pa­so­wy klucz do wy­naj­mo­wa­nej czę­ści i ci­cho za­kra­dła się do cięż­kich, rzeź­bio­nych drzwi. Z wy­pie­ka­mi na twa­rzy prze­krę­ci­ła za­mek i za­pa­li­ła świa­tło w mi­nia­tu­ro­wym przed­po­ko­ju po­łą­czo­nym z anek­sem ku­chen­nym. To, co uj­rza­ła, było ni­czym w po­rów­na­niu z war­czą­cą stu­dent­ką…

Miesz­ka­nie wy­glą­da­ło jak po woj­nie. Wszę­dzie le­ża­ły po­roz­rzu­ca­ne ubra­nia – ko­ron­ko­we biu­sto­no­sze, czar­ne figi, dżin­so­we spodnie i kra­cia­ste ko­szul­ki. W po­ko­ju, na sa­mym środ­ku roz­ko­pa­nej po­ście­li, pię­trzył się stos ksią­żek me­dycz­nych oraz nie­za­mknię­ty lap­top. Z otwar­tych szu­flad sta­rej ko­mo­dy zwi­sa­ły ko­lej­ne ele­men­ty gar­de­ro­by, od ko­lo­ro­wych skar­pe­tek po czar­ne poń­czo­chy z gru­bym szwem. W ku­chen­nym zle­wie pię­trzy­ły się brud­ne na­czy­nia, roz­pacz­li­wie bła­ga­jąc o zdra­pa­nie z nich resz­tek kom­plet­nie za­schnię­te­go po­mi­do­ro­we­go sosu i zjeł­cza­łe­go tłusz­czu. Przy łóż­ku na pod­ło­dze sta­ły dwa kub­ki z fu­sa­mi po ka­wie. W jed­nym z nich zdą­ży­ła wy­ro­snąć war­stwa ja­sno­zie­lo­nej ple­śni.

– No świet­nie! – Po­pław­ska z nie­sma­kiem ob­ser­wo­wa­ła ten ża­ło­sny wi­dok. – Bur­del zo­sta­wi­ła i zwy­czaj­nie na­wia­ła! Skan­dal!

Na­gle w ko­ry­ta­rzu roz­legł się dzwo­nek. Ko­bie­ta mi­mo­wol­nie drgnę­ła ze stra­chu. Za­nim skie­ro­wa­ła się w stro­nę ko­ry­ta­rzy­ka, ktoś ner­wo­wo wdu­sił przy­cisk jesz­cze dwa razy.

– Idę, idę! – krzyk­nę­ła.

Przy­bysz był tak na­tar­czy­wy, że nie­cier­pli­wie szarp­nął klam­kę, nim zdą­ży­ła do­czła­pać do drzwi.

Po­pław­ska była roz­waż­ną ko­bie­tą. Naj­pierw zer­k­nę­ła więc przez wi­zjer, by się upew­nić, czy aby przy­pad­kiem po dru­giej stro­nie nie czy­ha ja­kiś prze­stęp­ca albo, co gor­sza, po­szu­ki­wa­ny od pół roku gwał­ci­ciel star­szych dam, przed któ­rym ostat­nio prze­strze­ga­no w kra­kow­skiej te­le­wi­zji re­gio­nal­nej. Jej oczom uka­za­li się jed­nak ja­kaś ko­bie­ta i wy­so­ki star­szy męż­czy­zna, sto­ją­cy na wy­cie­racz­ce, zaś nie­co z boku nad dzwon­kiem pa­stwił się mło­dy szczu­pły po­li­cjant. Sta­rusz­ka wi­dzia­ła tyl­ko frag­ment jego twa­rzy oraz chu­de ra­mię gi­ną­ce w nie­co za luź­nym mun­du­rze.

Z lek­kim ocią­ga­niem uchy­li­ła trosz­kę drzwi, nie ścią­ga­jąc jed­nak łań­cu­cha za­bez­pie­cza­ją­ce­go.

– Pań­stwo do kogo? – za­py­ta­ła mało uprzej­mym to­nem.

– Dzień do­bry – od­parł siwy męż­czy­zna, zbli­ża­jąc twarz do szpa­ry w drzwiach. – U pani miesz­ka moja cór­ka, Ewe­li­na Ra­dzie­jew­ska. Bar­dzo chcie­li­by­śmy się z nią zo­ba­czyć.

– Nie ma jej – wark­nę­ła ko­bie­ta. – Chy­ba gdzieś wy­je­cha­ła. Od daw­na jej nie wi­dzia­łam…

Ob­ser­wo­wa­ła jed­nym okiem, jak mina ko­bie­ty, praw­do­po­dob­nie mat­ki, zmie­nia się z peł­nej na­dziei na za­ła­ma­ną.

– A zo­sta­wi­ła swo­je rze­czy? – za­py­ta­ła płacz­li­wym to­nem. – Czy mo­gli­by­śmy je przej­rzeć? Może uda nam się do­wie­dzieć, co się z nią dzie­je… od tak daw­na się nie od­zy­wa. Od dwóch ty­go­dni nie od­bie­ra te­le­fo­nu. Nie po­ja­wia się też na uczel­ni. Bar­dzo się o nią mar­twię. Bła­gam, niech nas pani wpu­ści.

Po­pław­ska wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i nie­chęt­nie zsu­nę­ła łań­cuch z drzwi.

– Pro­szę – mruk­nę­ła. – Dziew­czy­na miesz­ka­ła tu­taj. Wszyst­kie jej rze­czy zo­sta­ły. My­śla­łam, że wy­je­cha­ła na wa­ka­cje albo do ro­dzi­ców… – Za­wie­si­ła głos, zda­jąc so­bie spra­wę, jaki nie­takt po­peł­ni­ła.

Za swo­imi ple­ca­mi usły­sza­ła tłu­mio­ne chli­pa­nie mat­ki dziew­czy­ny. Po chwi­li wszy­scy we­szli do cia­sne­go przed­po­ko­ju, cze­ka­jąc cier­pli­wie, aż star­sza ko­bie­ta wy­su­pła z kie­sze­ni od­po­wied­ni klucz i wpu­ści ich do wy­naj­mo­wa­ne­go miesz­ka­nia.

– Pro­szę – po­wie­dzia­ła, uchy­la­jąc drzwi.

Pierw­sza do środ­ka wpa­dła mat­ka lo­ka­tor­ki. Jej mina świad­czy­ła o tym, że ko­bie­ta jest wstrzą­śnię­ta pa­nu­ją­cym tam nie­ła­dem. Zdez­o­rien­to­wa­na, krę­ci­ła się po po­ko­ju. W koń­cu wzię­ła do ręki czar­ną bluz­kę, zwi­sa­ją­cą z krze­sła przy nie­wiel­kim biur­ku.

– Boże… Moja cór­ka tak nie cier­pia­ła czar­nych rze­czy. Skąd te ubra­nia? Czy miesz­ka tu­taj z ja­kąś przy­ja­ciół­ką?

Jej wzrok padł na wie­ko­wą ame­ry­kan­kę, któ­ra po roz­ło­że­niu sta­no­wi­ła wy­god­ne łóż­ko dla jesz­cze jed­nej oso­by.

– Nie. – Po­pław­ska po­krę­ci­ła siwą gło­wą. – Mło­da Ra­dzie­jew­ska miesz­ka­ła tu­taj sama. Cza­sa­mi wpa­dła do niej ko­le­żan­ka ze stu­diów, ale to było, za­nim…

Sto­ją­cy jak do­tąd w drzwiach po­li­cjant na­gle za­in­te­re­so­wał się roz­mo­wą.

– Za­nim co?

– No, za­nim ta dziew­czy­na… się zmie­ni­ła. – Po­pław­ska nie bar­dzo wie­dzia­ła, jak wy­tłu­ma­czyć to, co dzia­ło się z jej lo­ka­tor­ką.

Tym­cza­sem Ra­dzie­jew­ska z co­raz bar­dziej prze­ra­żo­ną miną oglą­da­ła ko­lej­ne ele­men­ty gar­de­ro­by po­rzu­co­nej przez jej ko­cha­ną la­to­rośl.

– Mój Boże! Moja cór­cia… – za­szlo­cha­ła, bio­rąc do ręki rzu­co­ną na biur­ko fo­to­gra­fię.

Zdję­cie przed­sta­wia­ło dwie obej­mu­ją­ce się dziew­czy­ny. Krę­pą bru­net­kę o za­dzi­wia­ją­cych ciem­no­gra­na­to­wych, ni­czym u nie­mow­lę­cia, oczach oraz Ewe­li­nę, blon­dyn­kę o sze­ro­kim, szcze­rym uśmie­chu. Na tej fo­to­gra­fii wy­glą­da­ła tak, jak w pierw­szych dniach po za­miesz­ka­niu u Po­pław­skiej. Po­tem wszyst­ko się zmie­ni­ło…

– A to co? – Zdła­wio­ny głos bied­nej ko­bie­ty przy­kuł uwa­gę nie tyl­ko po­li­cjan­ta, ale rów­nież Po­pław­skiej, któ­ra ci­cho za­mie­rza­ła się wy­co­fać z tego ca­łe­go za­mie­sza­nia i prze­cze­kać je w swo­im miesz­ka­niu.

Mat­ka trzy­ma­ła w ręce ko­lej­ne zdję­cie, naj­wy­raź­niej przy­kry­te tym pierw­szym, ze słod­ki­mi dziew­czę­ta­mi. Ciem­na i nie­co prze­świe­tlo­na fo­to­gra­fia przed­sta­wia­ła wpraw­dzie Ewe­li­nę Ra­dzie­jew­ską, lecz kom­plet­nie od­mie­nio­ną. Po­far­bo­wa­ne na czar­no wło­sy, po­cią­gnię­te ciem­ną szmin­ką usta i moc­ny, czar­ny ma­ki­jaż zmie­nia­ły ją ze słod­kiej blon­dyn­ki w nie­bez­piecz­ną ko­bie­tę wam­pa. Zu­peł­nie inne było rów­nież jej spoj­rze­nie, znik­nę­ło całe cie­pło, za­stą­pio­ne ostrym, nie­przy­stęp­nym wzro­kiem, jak­by z jej wnę­trza spo­glą­da­ła w obiek­tyw obca, bar­dzo zła isto­ta. Jej roz­ma­za­ne na nie­ostrym zdję­ciu oczy spra­wia­ły upior­ne wra­że­nie, bo prak­tycz­nie nie było wi­dać bia­łek. Były czar­ne i nie­skoń­cze­nie mrocz­ne, jak­by skła­da­ły się je­dy­nie z gi­gan­tycz­nych źre­nic.

– To nie może być moja Ewe­lin­ka – chlip­nę­ła Ra­dzie­jew­ska, po­da­jąc fo­to­gra­fię mę­żo­wi.

Wstrzą­śnię­ty oj­ciec przez dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wał się w zdję­cie, jak­by w tej od­mie­nio­nej oso­bie nie był w sta­nie do­szu­kać się wła­snej cór­ki.

– No wła­śnie tak ostat­nio się ubie­ra­ła – stwier­dzi­ła Po­pław­ska po­nu­rym to­nem. – Cała no­si­ła się na czar­no. Jak dia­beł ja­kiś.

– Ale ona prze­cież nie cier­pia­ła czar­ne­go ko­lo­ru. – Ra­dzie­jew­ska wy­tar­ła nos ko­ron­ko­wą chu­s­tecz­ką. – Za­wsze wy­bie­ra­ła ja­sne, we­so­łe od­cie­nie, bo twier­dzi­ła, że czar­ny jest dla tru­pów.

– No i na po­cząt­ku rze­czy­wi­ście tak było – przy­zna­ła wła­ści­ciel­ka, za­kła­da­jąc ręce za sie­bie. – Ale po­tem… W pierw­szej chwi­li jej nie po­zna­łam i nie chcia­łam dziew­czy­ny wpu­ścić do miesz­ka­nia. Wy­glą­da­ła tak… obco… I prze­sta­ła ze mną roz­ma­wiać. Sta­ła się mru­kli­wa i nie­przy­stęp­na.

Po­pław­ska na po­cząt­ku prze­zor­nie po­sta­no­wi­ła nie wspo­mi­nać o zaj­ściu w ko­ry­ta­rzu, kie­dy to dziew­czy­na ją po­pchnę­ła, war­cząc ni­czym dzi­kie zwie­rzę. Do­szła do wnio­sku, że gdy­by rze­czy­wi­ście mło­dej się coś sta­ło, ona mo­gła­by zna­leźć się w krę­gu po­dej­rza­nych. W koń­cu lu­dzie są w sta­nie za­bić in­ne­go czło­wie­ka dla kil­ku zło­tych, a co do­pie­ro za na­bi­cie so­lid­ne­go guza.

– A czy przy­pro­wa­dza­ła ja­kieś ko­le­żan­ki? – Do­pie­ro te­raz sta­rusz­ka za­uwa­ży­ła, że po­li­cjant skrzęt­nie wszyst­ko no­to­wał w nie­wiel­kim, ob­le­czo­nym czar­ną skó­rą no­te­sie. – A może mia­ła chło­pa­ka, któ­ry ją od­wie­dzał?

– Chło­pa­ka nie wi­dzia­łam – od­par­ła Po­pław­ska nie­mal na­tych­miast. – Za to czę­sto przy­cho­dzi­ła do niej taka miła ruda dziew­czy­na. Czę­sto gdzieś ra­zem wy­cho­dzi­ły albo wspól­nie słu­cha­ły mu­zy­ki.

– Czy to ona? – za­py­tał oj­ciec za­gi­nio­nej, pod­su­wa­jąc ko­bie­cie pod nos nie­wiel­ką po­gnie­cio­ną fo­to­gra­fię, trzy­ma­ną chy­ba do­tych­czas w kie­sze­ni cien­kie­go płasz­cza, bo nie miał przy so­bie żad­nej tecz­ki.

Zdję­cie przed­sta­wia­ło ru­do­wło­są dziew­czy­nę o pie­go­wa­tym no­sie i nie­co wy­sta­ją­cych gór­nych je­dyn­kach. Przy niej sta­ła uśmiech­nię­ta Ra­dzie­jew­ska, z roz­pusz­czo­ny­mi blond pu­kla­mi. W po­rów­na­niu z rudą przy­ja­ciół­ką mo­gła­by wziąć udział w kon­kur­sie Miss Po­lo­nia, li­cząc co naj­mniej na dru­gie miej­sce.

– Tak, czę­sto z nią przy­cho­dzi­ła. Na­zy­wa się Ame­lia. Pa­mię­tam, bo moja bab­cia też mia­ła tak na imię… – mruk­nę­ła pani Ma­ria, od­da­jąc fo­to­gra­fię stra­pio­ne­mu męż­czyź­nie. – Ta ruda też była bar­dzo sym­pa­tycz­na. Za­wsze uśmiech­nię­ta i taka uczyn­na…

– A kie­dy wi­dzia­ła ją pani po raz ostat­ni? – Głos po­li­cjan­ta wy­rwał ko­bie­tę z za­du­my.

Po­pław­ska w my­ślach sta­ra­ła się prze­li­czyć dni, któ­re upły­nę­ły od cza­su, kie­dy ruda była po raz ostat­ni.

– Bę­dzie ze trzy ty­go­dnie temu. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Przy­szła po ja­kieś no­tat­ki. Chcia­ła wy­cią­gnąć Ewe­li­nę do pubu, gdzie świę­to­wa­li uro­dzi­ny ja­kiejś ko­le­żan­ki, ale wa­sza cór­ka do­słow­nie wy­rzu­ci­ła ją za drzwi. Nie chcia­ła z nią roz­ma­wiać. Po­tem jej już nie wi­dzia­łam.

Ra­dzie­jew­ska wy­bu­chła ko­lej­ną falą pła­czu, gło­śno wy­cie­ra­jąc nos w ręcz­nie ha­fto­wa­ną chu­s­tecz­kę. Wi­dać albo mie­li dużo pie­nię­dzy, albo ktoś w ro­dzi­nie zaj­mo­wał się haf­ciar­stwem.

– Ewe­li­na nie chcia­ła się z ni­kim spo­ty­kać – cią­gnę­ła Po­pław­ska po­nu­rym to­nem. – Cią­gle tyl­ko pa­li­ła te świe­ce i śpie­wa­ła ja­kieś dziw­ne, mo­no­ton­ne pie­śni. Kie­dy wi­dzia­łam ją ostat­ni raz, była tak strasz­nie wy­chu­dzo­na, jak­by w ogó­le za­po­mnia­ła o je­dze­niu. Le­d­wie trzy­ma­ła się na no­gach. A ta bla­da, pra­wie prze­zro­czy­sta cera… Na­praw­dę by­łam prze­ra­żo­na jej sta­nem…

– Wy­star­czy! – prze­rwał jej oj­ciec Ewe­li­ny, z tro­ską przy­tu­la­jąc do sie­bie żonę. – Bar­dzo pa­nią pro­szę o po­da­nie wszyst­kich in­for­ma­cji panu po­li­cjan­to­wi, a my w tym cza­sie po­szu­ka­my Ame­lii. Może ona bę­dzie w sta­nie po­wie­dzieć nam coś wię­cej na te­mat cór­ki.

– Do­brze – Po­pław­ska z chę­cią przy­sta­ła na tę pro­po­zy­cję.

Było jej żal tej ko­bie­ty, opła­ku­ją­cej swo­je dziec­ko. Sama mia­ła cór­kę, któ­ra szyb­ko się usa­mo­dziel­ni­ła i wy­pro­wa­dzi­ła z domu, ale przed wie­lo­ma laty czę­sto zaj­mo­wa­ła się dzieć­mi swo­jej sio­stry. Z jej naj­star­szą cór­ką, Jó­ze­fi­ną, była zwią­za­na tak moc­no, jak­by to było jej ro­dzo­ne dziec­ko. A kie­dy Jó­zia za­cho­ro­wa­ła na bia­łacz­kę i zmar­ła pięt­na­ście lat temu, pani Ma­ria roz­pa­cza­ła bar­dziej niż mat­ka dziew­czy­ny. Te­raz w Kra­ko­wie zo­stał jej je­dy­nie sio­strze­niec, któ­ry od cza­su do cza­su przy­jeż­dżał po­móc w więk­szych za­ku­pach lub drob­nych do­mo­wych na­pra­wach.

– Bar­dzo mi przy­kro z po­wo­du wa­szej cór­ki – wy­zna­ła szcze­rze, ocie­ra­jąc wierz­chem dło­ni nie­wiel­ką łzę, któ­ra za­krę­ci­ła się jej w oku. – Ewe­lin­ka to na­praw­dę wspa­nia­ła dziew­czy­na. Szko­da tyl­ko, że tak się zmie­ni­ła. Te czar­ne stro­je i to za­cho­wa­nie w ogó­le do niej nie pa­so­wa­ły.

– Czy bę­dzie­my mo­gli zo­sta­wić ten po­kój w ta­kim sta­nie? – za­py­tał po­li­cjant pod ko­niec roz­mo­wy, kie­dy ro­dzi­ce Ewe­li­ny już wy­szli.

Do­pie­ro te­raz sta­rusz­ka spo­strze­gła, jak in­ten­syw­nie błę­kit­ne były oczy mło­de­go funk­cjo­na­riu­sza. Rzad­ko kie­dy do­ro­sły czło­wiek miał tak ja­sne spoj­rze­nie.

– Niech bę­dzie. Miesz­ka­nie opła­co­ne jest do koń­ca roku. Do tego cza­su to miesz­ka­nie Ewe­li­ny… gdzie­kol­wiek jest…

Może to było głu­pie, ale Po­pław­ska była prze­ko­na­na, że dziew­czy­na nie żyje. Wpraw­dzie nic nie wska­zy­wa­ło na to, że ktoś mógł­by mieć ocho­tę za­mor­do­wać to nie­win­ne dziew­czę, nie­mniej jed­nak jej za­cho­wa­nie w ostat­nich dniach wy­raź­nie su­ge­ro­wa­ło, że mło­da stu­dent­ka w co­raz więk­szym tem­pie sta­cza się w dół.

Za­my­ka­jąc drzwi za po­li­cjan­tem, pani Ma­ria była wręcz pew­na, że Ewe­li­na Ra­dzie­jew­ska na tyle głę­bo­ko była uwi­kła­na w ja­kąś trud­ną do wy­ja­śnie­nia spra­wę, że na­wet mo­gła­by tar­gnąć się na wła­sne ży­cie.