Pan Karol. Tom 1: powieść fantastyczna Józefa Ignacego Kraszewskiego - ebook

I. PRZE­CHADZ­KA.

Pierw­szy po­ca­łu­nek, jest bra­mą do nie­ba mi­ło­ści ostat­ni fu­sa­mi szczę­ścia!!

Noc była chłod­na, wiatr świ­stał po pu­stych uli­cach Wil­na. Księ­życ bla­dy, jak upiór, ob­wi­nię­ty bia­łych chmur ca­łu­nem, ko­ły­sać się zda­wał na nie­bie – było bli­sko pół­no­cy – może i pół­noc, bo wiatr szum­ny głu­szył bi­cie ze­ga­rów i dźwię­ki ich w drob­ne cząst­ki roz­ry­wał.

W Sa­pie­żyń­skim Ogro­dzie prze­cha­dza­ły się dwie oso­by, dużą środ­ko­wą uli­cą, jed­ną z nich był męsz­czy­zna, dru­gą ko­bie­ta – po­braw­szy się pod ręce szli i zbli­ża­li się wła­śnie ku dru­giej Fon­tan­nie bliż­szej bra­my ogro­du, gdy męsz­czy­zna ode­zwał się gło­sem po­nu­rym.

– Ko­cha­na moja Amal­ciu! – prze­klę­te zim­no ko­ści mi przej­mu­je. Usiądź­my tro­chę – i to­bie, moja dro­ga,musi być zim­no?

– Nie –

– Umyśl­nie może tak mó­wisz? ale ja! – na! oto masz mój płaszcz – ob­wiń się!….

– Nie chcę.

– To zmar­z­niesz – je­sień­że prze­cie! a do rana jesz­cze da­le­ko, nie daw­no noc się za­czę­ła…

– To nic –

– Ale pro­szę cię moja dro­ga!….

– Nie chcę!….

– Praw­dzi­wie! rzekł po chwi­li nie­zna­jo­my rzu­ca­jąc płaszcz z gnie­wem na sie­bie. To zim­no ozię­bi­ło tak­że i two­je ser­ce, od­po­wia­dasz mi jak gdy­bym był two­im mę­żem!!

– Pro­szę cię mój Ka­ro­lu, raz na za­wsze, nie wspo­mi­naj mi męża! jest to je­dy­na ła­ska, o któ­rą cię bła­gam! Zro­bi­łam dla cie­bie wie­le, po­świę­ci­łam ci głos mego su­mie­nia, jest to naj­więk­sza ko­bie­ty ofia­ra – oszu­ku­ję mego męża.. a ty nie­li­to­ści­wy co chwi­la mi przy­po­mi­nasz moje błę­dy? Toż to jest mi­łość Ka­ro­lu? – Ale bia­da! bia­da tej ko­bie­cie, któ­ra ko­chan­ko­wi po­świę­ca wszyst­ko, raz na­sy­co­ny rzu­ca ją i mi­łość jego ga­śnie w tej­że chwi­li, kie­dy na­sza naj­moc­niej wy­bu­cha!….

– Pfe! co za my­śli! Amal­ko! pfe! wy­rzu­ty! i ko­muż? twe­mu Ka­ro­lo­wi! – i gdzież? – tu! w tym ogro­dzie, w któ­rym z nim noc prze­pę­dzasz! bo Ka­rol, przy­po­mnij so­bie, Ka­rol nie ma domu, ani kąt­ka gdzie­by gło­wę po­ło­żył! Ty jed­na chwil­kę jego bo­le­ści chcesz z nim po­dzie­lić, i tak gorz­kie­mi za­tru­wasz ją… wy­mów­ka­mi? – Ko­cha­na Amal­ciu, uści­snij mię pro­szę – i daj­my temu po­kój. Ten ogród był­by nam nie­bem, gdy­by nie to zim­no prze­klę­te…

To mó­wiąc, po­ca­ło­wa­li się i sie­dli bli­sko sie­bie na ła­wecz­ce; przy­tu­li­li się jed­no do dru­gie­go, jak­by się serc swych bi­ciem ogrzać chcie­li. Chwi­la – i Ama­li­ja cięż­ko wes­tchnę­ła.

– Wzdy­chasz! ode­zwał się Ka­rol. Rę­czę, żeś so­bie przy­po­mnia­ła, że gdy – by nie ja – spa­ła­byś spo­koj­nie w cie­płym po­ko­ju, na sze­ro­kiem mał­żeń­skiem­ło­żu!

Precz z tą my­ślą!- krzyk­nę­ła gło­śno ko­bie­ta – precz z tem ło­żem prze­klę­tem!… Ka­ro­lu uciek­nę je­że­li sło­wem jed­nem przy­po­mnisz mi, że­mio­ną… i nie two­ją!….