Piszę do pani, tak, przypadkiem... - ebook

Na cóż to pani, co ja ro­bię?
W ja­kie się za­ko­pa­łem głu­sze?
Du­szą je­ste­śmy obcy so­bie,
Zresz­tą, czy są po­krew­ne du­sze? –
Kie­dy w prze­szło­ści zaj­rzę kar­ty
I sze­reg wspo­mnień w nich za­war­ty
Od­czy­tać chłod­na myśl się sta­ra,
Ga­śnie na­iw­na moja wia­ra.
Śmiesz­ne, by ser­ce trwa­ło w złu­dach,
Okła­my­wa­ło się przez lata;
Gdy­byż to zmy­lić oczy świa­ta!
Ale cóż z tego? Czy się uda
Uwie­rzyć w rze­czy bez­pow­rot­ne?…
Sza­leń­czo wie­rzyć w mi­łość z dala?
Nasz wiek uczu­cia zna prze­lot­ne;
Lecz jak ko­cha­łem – to istot­ne –
I za­po­mi­nać nie po­zwa­la.

Głów­nie dla­te­go, że praw­dzi­wie
Trwa­łą da­rzy­łem cię mi­ło­ścią,
A po­tem bó­lem, nie­pew­no­ścią
Pła­ci­łem za te dni szczę­śli­we;
Po­tem po­zo­stał żal bez­płod­ny
I wlo­kłem łań­cuch cięż­kich lat,
A umysł mój, roz­wa­gą chłod­ny,
Zwa­rzył ostat­ni ży­cia kwiat.
Do lu­dzi gar­nąć się nie chcia­łem,
Przed ucie­cha­mi czu­łem trwo­gę,
Cóż mi­łość? wier­sze?– Pa­nią zna­łem
I już za­po­mnieć cię nie mogę.

Przy­wy­kłem do tej my­śli skry­cie

I krzyż mój nio­sę bez szem­ra­nia: