Porucznik Borewicz. Złocisty. TOM 20 - ebook

Złocisty

W zadymionym barze było tłoczno. Literat kończył jeść golonkę. Wierzchem dłoni otarł usta i rozejrzał się po ciasnym pomieszczeniu. Spotkał spojrzenie stojącego przy barze Coca-Coli. Gestem pokazał mu miejsce przy swoim stoliku. Chłopak odstawił kufel. Na wierzchu dłoni miał wytatuowany duży napis Coca-Cola.

– Pan Leon chciał się z tobą zobaczyć – powiedział Literat, kiedy Coca-Cola usiadł.

– Zawsze chodzę w piątki.

– Może premia – zaśmiał się głupkowato Literat. – Na boku nic nie brałeś?

Coca-Cola nieszczerze zaprzeczył. Zaniepokoiło go to pytanie.

– Wiesz, że Złocisty jest straszny na zdradę – zebrał z talerza jeszcze resztę tłuszczu. – Podobno jednej dziwce, co go kiedyś zdradziła, to włożyć kazał rurę między nogi, wpuścił szczura, a z tyłu podpalił gazetę – roześmiał się.

Coca-Cola patrzył przerażony.

– Co się z nią stało?

– Resztki ryby zjadły w Wiśle.

– Ale ja nie idę do Złocistego? – zaniepokoił się Coca-Cola.

– Ty i do Złocistego? –Literata rozbawiła taka możliwość.

Spojrzał na zegarek.

– Pan Leon mówił, żebyś był o piątej, on nie lubi, jak ktoś jest niepunktualny.

Literat patrzył prosto w oczy Coca-Coli i milczał. Coca-Cola odwrócił wzrok i odszedł od stolika.

***

Kiedy Coca-Cola wszedł do przedpokoju, Portier odłożył komiks o „Supermanie”, leniwie się podniósł, aby dokładnie zrewidował mu kieszenie. Pchnął Coca-Colę w sąsiednie drzwi i wszedł za nim. Coca-Cola stanął i obejrzał się.

– Łapy przy sobie – warknął. – Bo następnym razem przypierdolę.

Portier przekręcił klucz w zamku i popatrzył na niego, jakby go w ogóle nie słyszał. Zamknięcie drzwi zaniepokoiło Coca-Colę.

Pokój urządzony był antykami. Na ścianie wisiał ogromny obraz przedstawiający Ostatnią Wieczerzę.

– Co jest? – zapytał ostro.

W tym momencie do pokoju wszedł Leon.

Przystojny lekko szpakowaty starszy mężczyzna. Elegancko ubrany, ujmujący w obejściu.

– Przywiozłeś pieniądze? – zapytał uprzejmie.

– Oczywiście, proszę pana – sięgnął do kieszeni i położył na biurku pieniądze i kartkę. – Tu jest, ile wziąłem i forsa.

Leon przeliczył pieniądze, spojrzał na rachunek.

– To wszystko?

Przez moment Coca-Cola jakby się zawahał, obejrzał się na stojącego za nim mężczyznę i powiedział z lekko wyczuwalną nutką niepokoju:

– Przecież zgadza się z rachunkiem.

Leon kiwnął na Portiera. W tym momencie chłopak dostał pierwszy cios w szczękę. Drugi cios wymierzony dokładnie w żołądek zwalił Coca-Colę na podłogę. Teraz Leon dwa razy kopnął go, już nie celując.

Chłopak, zalany krwią, zwinięty w kłębek, jęczał z bólu.

– Wstań – powiedział Leon.

Nie mógł. Muskularny Portier uśmiechnął się głupkowato. Wielki, zwalisty, robił wrażenie lekko niedorozwiniętego. Doskoczył do niego, złapał za ubranie i rzucił o ścianę.

– Ile pieniędzy wziąłeś dla siebie? – zapytał Leon. Coca-Cola otarł zakrwawioną twarz. Poruszył ustami. Obolałe wargi uniemożliwiły mu odpowiedź. Sięgnął wolno ręką i jęknąwszy, wyjął wybity ząb.

– Pytałem, ile wziąłeś dla siebie? – Leon mówił z udawaną uprzejmością.

Coca-Cola, dysząc, popatrzył spode łba.

– Dwadzieścia.

– Ile? – Leon pierwszy raz podniósł głos.

– Dwadzieścia... dwieście sześć.

– Na teraz się zgadza. Oddaj.

– Nie mam...

– Przeszukaj go.

Portier bezceremonialnie obszukał mu kieszenie. Nic nie znalazł.

– Zegarek – mruknął Leon.

Mężczyzna rozpiął mu pasek i schował zegarek do kieszeni.

– Zapłacisz mi za to, eunuchu – syknął Coca-Cola. – Ja o was też trochę wiem.

Wtedy dostał pięścią cios w głowę. Odleciał w róg pokoju, uderzając o stojącą tam pancerną szafę. Opadł na podłogę i znieruchomiał.

– Idiota! – Leon spojrzał z naganą na Portiera. – Co z nim teraz zrobimy? Zajmij się tym – mruknął.

***

Przy biurku siedział Emil i układał banknoty w pliki.

– Zgadza się. Dwa miliony osiemset – powiedział do siebie zadowolony.

– U mnie zawsze się zgadza – stwierdził, wchodząc Leon. – Kudliński nie powiedział nam wtedy, że była u niego milicja.

– I? – zaniepokoił się Emil.

– Chyba wszystko w porządku. Co z pokostem?

– Dwóch konwojentów i facet na bramie ugadani. Na magazyniera mamy haka. Do końca miesiąca wywiozą cztery tony.

– Co z magazynierem?

– Kobitka. Rok temu urodziła dziecko, które po cichu oddała. Bardzo – podkreślił to słowo – jej zależało na mojej dyskrecji.

– Wszędzie ten seks – westchnął z rezygnacją Leon.

– A przy pensji dwanaście miesięcznie – uśmiechnął się z politowaniem Emil – propozycja trzydziestu dodatkowo też zrobiła swoje.

– Technika?

– Do bilansu pełny spokój. A potem to nas już tu nie będzie.

– Co poza tym?

– Ten gówniarz Coca-Cola próbował nas przekręcić na parę złotych.

– I? – Emil uniósł wzrok znad pieniędzy.

– Portier się nim zajął.

– No to czym się martwisz?

Leon podszedł do stołu i odruchowo sięgnął po leżącą obok pieniędzy tabliczkę czekolady w kolorowym opakowaniu.

– Ludzi nie mamy. A zostało tego towaru jeszcze od cholery – rozdarł opakowanie czekolady.

– Ile? – spytał Emil.

– Sześć ton – Leon ugryzł kawałek czekolady i powoli zaczął go przeżuwać. Po chwili wypluł go na rękę i wrzucił do popielniczki.

– Puść w teren Literata i niech zmontuje dwie nowe ekipy – powiedział Emil. – To jest tak obrzydliwe, że może podnieść chłopakom prowizję.

Nie mógł oderwać wzroku od paczek banknotów.

– Tak trzeba będzie zrobić – zdecydował Leon.

– Ależ to jednak jest straszne gówno! – powiedział z niesmakiem i wyszedł z pokoju.

***

Mieszkanie urządzone było antykami. Goście ubrani wizytowo. Na pierwszy rzut oka widać było, że i gospodarze i ci, co tu przyszli, coś w życiu osiągnęli.

Sławek stał przy ogromnej półce z książkami, zajęty rozmową z redaktor Krystyną Romer, znaną z telewizji Mgiełką, i starszym szpakowatym mężczyzną w mundurze generalskim.

– Nie tylko uważam, że macie prawo, ale powinniście krytykować. Jak młodzi nie krytykują starych, to kraj na psy zejdzie. Był kiedyś taki ksiądz u Świętej Anny, który, psubrat, mówił, że jak chłopak za młodu nie jest socjalistą, to na starość będzie łajdakiem. A mówił to 60 lat temu. Ale – tu spojrzał na Romer i potem na Sławka – patrzysz się na nią tak, że ja tu jestem na pewno niepotrzebny – poklepał ich po plecach i odszedł w głąb pokoju.

Krystyna patrzyła na Sławka prowokacyjnie.

– Moją koleżankę zaprosił pan podobno na earl greya. Co mnie pan zaproponuje?

– Wdzięk osobisty – niezwykle serio powiedział Sławek.

– Wielokrotnie parzony – skrzywiła się.

– Po takiej recenzji pozostaje mi tylko odwieźć panią do domu – skłonił się z gracją.

– A po drodze okaże się, że do pana mamy bliżej. Love w kolorze zomoblue.

– Ja i takie tandetne podrywanie? – obruszył się szczerze.

– Panie Sławku, Warszawa jest mała.

– A dziewczyny mało dyskretne, jak słyszałem.

– Ja po prostu nie lubię takich facetów jak pan – ciągnęła. – Coś tam musi być u pana nie tak. Ile było tych panienek? Dwieście, trzysta? Ja trzysta pierwszą nie będę. Niech pan się sam odwiezie – uśmiechnęła się pobłażliwie i odeszła. Sławek patrzył na nią zaskoczony.

– Kurwa, udany wieczór – mruknął.

***

Motorówka z dużymi literami MO przejechała szybko, podnosząc dużą falę na Wiśle. W krzakach, opodal Mostu Czerniakowskiego, siedziało dwóch mężczyzn i kobieta. Brudni, pijani, wyglądali odrażająco. Jeden z nich, kołysząc się patrzył tępo w bok i wolno powiedział:

– Napiłbym się coca-coli.

– Skąd ci wezmę – jęknęła kobieta i opadła na trawę.

– Tu jest – wymamrotał mężczyzna uśmiechając się.

– Pewnie pusta... – machnęła leniwie ręką.

Pijackim gestem pokazał na kępę zarośli. Kobieta uniosła się i utrzymując z trudem równowagę podeszła bliżej krzaków.

Na ziemi widać było ludzką rękę z wytatułowanym napisem Coca-Cola. Kobieta rozgarnęła gałęzie. Twarzą do ziemi leżał tu człowiek. Popatrzyła na niego i nie namyślając się wiele odwróciła go na wznak. Był martwy. Przeżegnała się ze strachem i odwracając się do reszty, zabełkotała:

– Zjeżdżamy!

– A bo co?

– Kostnica – wyjaśniła rzeczowo – zaraz będzie tu niebiesko.

***

Nagle otworzyły się drzwi. Major Wołczyk zajrzał do pokoju. Borewicz przyjął postawę zasadniczą.

– Jutro rano mnie nie będzie. Spokojnego dyżuru! Cześć – rzucił, zamykając drzwi.

– Dobranoc – odpowiedział Borewicz i już miał usiąść, kiedy spojrzał w telewizor. Podszedł i gwałtownie wzmocnił głos.

Oboje siedzieli na dyżurze. Za oknem zapadł już zmrok.

Z cicho nastawionego telewizora słychać było końcowe fragmenty dziennika. Sikora siedziała przy swoim biurku i porządkowała notatki.

Borewicz z uwagą czytał książkę. Na ekranie Mgiełka zapowiadała pogodę.

Sikora spojrzała i uśmiechnęła się drwiąco.

– Nic? – zapytała z niewinną miną.

Sławek zaprzeczył ruchem głowy i wrócił za biurko.

– Dzisiaj piątek i trzynasty. Niech pan zadzwoni – powiedziała zachęcająco.

Sławek uśmiechnął się. Zamyślił się, sięgnął po słuchawkę. Z telewizora rozległ się sygnał kończący dziennik.

– Czy mogę mówić z panią redaktor Romer?

– Chwileczkę. Już idzie.

Sławek, udając złość, pogroził Ani pięścią.

– Romer, słucham – usłyszał w słuchawce.

– Dzień dobry. Sławomir Borewicz.

– Dzień dobry. Nie zrezygnował pan – zdziwiła się.

– Świat, proszę pani, nie należy do odważnych, ale do cierpliwych.

– I to mówi znany szczyt w Warszawie. Powiedziałam, że nie będę trzysta pierwszą.

– To już nieaktualne. Teraz jest – udawał, że sobie coś przypomina – trzysta dwudziesta szósta.

– Wydaje się to panu dowcipne?

– Nie – przyznał szczerze.

– No, to lepiej, ja mam narzeczonego, panie Sławku – powiedziała tonem pełnym cierpliwości.

– To już też przerabiałem.