Preludium, ks. I - ebook

Strzą­sną­łem cię­żar wie­lu dni mo­zol­nych,
Nie mo­ich, wca­le nie dla mnie stwo­rzo­nych.
Spo­kój (je­że­li ma sens ta­kie sło­wo
Śród ludz­kiej doli) przez dłu­gie mie­sią­ce,
Swo­bo­da, ni­czym nie zmą­co­na roz­kosz –
Mają być moje. Do­kąd te­raz pój­dę
Dro­gą lub ścież­ką, lub bez­droż­nym po­lem?
Może ga­łąz­ka lub inna dro­bi­na
Nie­sio­na nur­tem rze­ki – szlak mi wska­że?
Do­syć, że je­stem wol­ny! Przez mie­sią­ce
Mogę po­świę­cać się wy­bra­nym pra­com,
Z dala od tru­dów mo­rza żyć na brze­gu.
Choć nie osią­dę na roli, pić mogę
Wodę ze zdro­jów, zbie­rać po­lne kwia­ty
I rwać owo­ce świe­że z drzew. O, wię­cej!
Je­śli mam so­bie ufać, ta go­dzi­na
Dar mi przy­nio­sła, co uświę­ca ra­dość.
Bo zda­ło mi się – kie­dy mnie owia­ło
To tchnie­nie z nie­ba – że od­czu­łem w so­bie
Od­zew in­ne­go ła­god­ne­go tchnie­nia,
Od­de­chu ży­cia, co lek­ki­mi skrzy­dły
Prze­le­ciał nad tym, co stwo­rzył, by po­tem
Stać się wez­bra­ną burz­li­wie po­tę­gą,
Drę­czą­cą wła­sne two­ry. To jest siła,
Któ­rej nie spo­sób prze­oczyć, to bu­rza,
Co roz­trza­sku­je dłu­go­trwa­łe lody,
Nio­sąc na­dzie­ję wio­sny, obiet­ni­cę
Czyn­nych dni, peł­nych god­no­ści i my­śli,
Śmia­ło­ści wznio­słych czy­nów, na­mięt­no­ści
Szla­chet­nych, cno­ty, wie­dzy i roz­ko­szy,
Świę­te­go ży­cia mu­zy­ki i wier­sza.

Tak, Przy­ja­cie­lu, bę­dąc nie­na­wy­kły
Do opie­wa­nia ra­do­ści obec­nej,